Het is ‘sick and wrong’ om maar eens een Friends-uitspraak erbij te halen. Ik gun ieder zijn of haar feestje wel. Maar een rondvaart door de grachten is pure geschiedsvervalsing. Nederland houdt zichzelf massaal voor de gek. Alleen op die boot met een cup in je handen a.u.b! De tweede plaats op het WK voetbal, of liever nog: vice-wereldkampioen zijn, is mooi. Geloof me, ook ik vind dat een prima prestatie. Maar een WK-finale verliezen is, hoe terecht de uitslag dan ook mag zijn, geen reden om in een rondvaartboot door de Amsterdamse grachten te worden gevaren en te worden toegezongen. Als we het doel nog vijf minuten langer leeg hadden gehouden en ‘dat ding’ (Mark van Bommel’s woorden) mee naar huis hadden genomen, was ik de eerste geweest die in een oranje shirt op dit moment ronduit aangeschoten langs (of in) het water had staan lallen.
Maar het mocht niet zo zijn. In de kranten wordt al gesteld, nog geen 48 uur na de finale, dat ik hier geen trauma aan kan/ mag overhouden. Daarvoor waren ‘we’ te slecht en daarvoor is het woord trauma überhaupt niet bedoeld. Dit is geen persoonlijk leed, aldus de experts. Ik mag hier geen levenslang minderwaardigheidscomplex aan overhouden zeggen ze. Ook al verliezen we de komende zestien jaar alle WK-finales op penalty’s. Trauma of niet, uit respect voor de derde verloren finale zit ik vandaag thuis en hangen mijn oranje shirts keurig gewassen aan de waslijn. De ‘supporters’ die vandaag wel een feestje gaan bouwen in Amsterdam, snappen er in mijn ogen niets van, maar laat ze lekker hun gang gaan. Het is dansen op het graf van de historie: een verloren finale vier je niet, die onderga je. Het liefst gelaten, mogelijk zelfs met enige trots, maar zeker niet langs de grachten.
Comments