‘Ik ben er weer’, liet Antonie Kamerling onlangs optekenen in Esta. Vraag niet waarom ik Esta lees, maar het blad lag plotseling voor mijn neus. Het blad dateert van begin augustus dit jaar om precies te zijn. ‘Voor het eerst geniet ik van simpele dingen (…) en heb ik zelf de regie over mijn leven’. Mooie – hoopvolle – uitspraken van een (ex-)depressief (beroemd) persoon, die amper twee maanden later, niets waard blijken te zijn. Ik heb geen oordeel over de zelfgekozen dood. Zoals ik over geen enkele zelfdoding een oordeel heb; en zeker geen veroordeling.
‘Angst heeft mijn leven geregeerd. Angst om te falen, niet goed genoeg te zijn.’ Uit hetzelfde interview. Nergens staat dat hij deze angst achter zich heeft gelaten, laat staan definitief. Het zijn woorden die de omgeving gerust moesten stellen: Antonie doet heus geen gekke dingen. Heus waar. ‘Antonie speelt geen mooi weer meer’, is de titel boven het artikel. Klopt niet is de gemakkelijke conclusie achteraf. Hij deed niet anders, blijkt nu. Zo zie je maar, ZELFS een Esta kan stof tot nadenken geven. En dat is niet erg. In ieder geval veel minder erg dan veroordelen.
Comments