De 33 mijnwerkers zitten al maanden onder de grond. Pas met kerst zouden ze pas weer boven komen. Wie dat nieuws heeft gemist heeft de afgelopen maanden onder een steen… Helaas is deze grap niet door mij bedacht. Evenals de stroom aan nieuwtjes rond de kompels.Vorige week werd bijvoorbeeld bekend dat de mannen mediatraining kregen. Dan weet je dus zeker dat echt niets wat we zien nog echt is. Er wordt niet meer gezegd wat op onze tong ligt, maar wat uit strategisch oogpunt het beste is. Elke vorm van spontaniteit wordt langzaam uit de maatschappij geperst.
Wat dat betreft is er weinig verschil met het gecontroleerde Noord-Korea. Alleen wij hebben het IN IEDER GEVAL niet door. Terug naar Chili. Want deze week is het waarschijnlijk zo ver: ze mogen worden opgetakeld. In plaats dat de mannen elkaar de hersenen inslaan om maar als eerste de donkere grotten te mogen verlaten, wil iedereen als LAATSTE naar buiten. Dit zouden ze ‘een eer’ vinden. Alsof het een prestatie is om maanden opgesloten te zitten. Terwijl de halve wereld al weken op z’n kop staat omdat een paar mannen honderden meters onder de grond zitten (overleven), denken de kompels zelf dus aan de echt belangrijke zaken in het leven: wie mag als laatste naar boven. Wie mag huilend voor het oog van honderden journalisten in de armen van zijn vrouw vallen?
Zo zie je maar: zelfs afgesloten van de buitenwereld is de mens een hopeloos geval. Optakelen en doorlopen zou ik zeggen. Er is heus niets te zien. Met kerst verschijnt het eerste boek.
Comentários