Roltrap

Bijna dagelijks kom ik op stations met roltrappen. Bijna dagelijks verbaas en/of erger ik mij aan mensen die erop stilstaan. Een rare gewoonte, zeker als je dat doet over de volle breedte van de trap. Dat hoef je bij een niet rollende trap niet te proberen, dan kijkt iedereen je raar en boos aan. Terecht. Bij de roltrap is dat meer geaccepteerd: stilstaan. Ik snap nooit zo goed waarom. Is dit ultieme luiheid of gewoon ons rustmoment in het toch al zo hectische bestaan?

We zien een roltrap en denken: eindelijk even twintig seconden rust. Mij geeft het een onrustig gevoel, zeker als mensen zich niet aan de ongeschreven roltrapregels – rechts houden – houden. Nee, het is denk ik vooral koppigheid. De roltrap staat voor de huidige tijd: geen stap teveel doen. Ook geen stap opzij. En al helemaal niet voor een ander. En ik? Ik doe mee, als het moet: meestal kan ik er toch niet langs.