Een tijdje terug heb ik besloten om – in principe – niet meer te schrijven over PSV. Reden is dat mijn verhouding met de club er niet alleen een is van supporter tot club. Maar ook tot (incidenteel) werkgever en (incidenteel) werknemer. Dat maakt het mij niet alleen onmogelijk om objectief over PSV te schrijven (en wat is daar trouwens erg aan?) maar bovenal geeft mij dat beperkingen als ik het niet eens ben met besluiten van de club of teleurgesteld over prestaties. Om het mezelf gemakkelijk te maken heb ik de pen wat PSV betreft dus al een tijd geleden neergelegd.
MAAR na een week vol met slecht nieuws (Afellay vertrekt waarschijnlijk transfervrij na dit seizoen of mogelijk al eerder voor een beperkt bedrag en PSV maakte miljoenen euro’s verlies afgelopen jaargang) was er gisteren reden tot juichen. Nee, sterker: er was reden tot euforie. Het bevestigt het gevoel dat ik bij de huidige ploeg heb: het zit er in, maar komt er helaas nog veel te weinig uit. Maar als het er uit komt… En dus even de feiten op een rijtje. PSV – Feyenoord, zondag 24 oktober 2010, 14.30-16.15 uur: 10-0. Doelpunten: Reis, Afellay, Reis, Toivonen, Lens, Reis, Dzsudzsak, Engelaar, Dzsudzsak en nogmaals Lens. Netjes toch? Kon minder.
Feyenoord-trainer Mario Been: “Scorebordjournalistiek”
Comments