Zoeken op de website

Een dag na de Twitter-ban van Donald Trump ben ik bij mezelf te rade gegaan. Aanleiding was een bericht van CNN waarin stond welke platforms (tot Pinterest!? aan toe) de president nu niet meer kon gebruiken voor eventueel opruiende berichten. Hij kon zijn telefoon nu dus echt alleen nog maar gebruiken om mee te bellen, was de conclusie. Dat moet toch ook wel een bepaalde rust geven dacht ik nog. Zo’n man is toch de hele dag bezig met televisie kijken, twitteren, golfen. Nu kan Trump dus in alle rust genieten van zijn laatste dagen in de oval office. Het eerste wat ik doe als ik wakker word is kijken hoe laat het is of de wekker uitzetten. Het tweede wat ik doe is kijken op Twitter en NOS.nl of er weer ergens een corona-uitbraak is door een hulp-Sinterklaas of dat er weer eens een afzettingsprocedure is begonnen tegen een Amerikaanse president. Ik besloot eens te kijken hoeveel uur van de dag ik op Twitter en NOS keek. De precieze aantallen zal ik u besparen maar laten we het er op houden dat het er schrikbarend veel zijn. Toen ik vanochtend wakker werd besloot ik - nadat ik Twitter en NOS.nl had uitgespeeld - te zoeken naar een app die me kon beteugelen. Ik vond er een aantal, maar vond even later in de instellingen ook een hulpmiddel waarin app werd bijgehouden hoeveel minuten per dag deze gebruikt werd. En waarbij ik dus ook per app een limiet kon instellen. Ik zette een limiet op Twitter van een half uur, waar ik - ik was nog niet eens uit bed - al overheen was gegaan. En dat alleen maar omdat ik zo nodig 100 keer per dag moet kijken of Anne-Fleur Dekker weer iets geks heeft gezegd, of dat Gerrit Hiemstra sneeuw voorspelt of dat Willem Engel ergens op een marktplein van een middelgrote stad onzin uitkraamt. Nadat ik de limieten voor diverse apps had ingesteld besloot ik - om aan mezelf te bewijzen dat ik heus niet verslaafd was - het boek te pakken dat ik op kerstavond had gekregen en er een verhaaltje uit te lezen. Het ging over een nogal dik Brits echtpaar dat op vakantie ging naar Amsterdam om vervolgens het hele verblijf in het appartement te verblijven omdat ze ik weet niet hoeveel trappen op moesten en er geen lift aanwezig was. Ik klapte het boek dicht keek en nam mijn telefoon mee naar beneden. Dat dan weer wel.

“We moeten alvast anticiperen op andere manieren om te communiceren met elkaar,” schreef Thierry Baudet vanochtend op Twitter. Het is een reactie op de permanente ban die bijna (hoera!) ex-president Trump kreeg van datzelfde Twitter. Trump werd definitief verbannen omdat hij zich consequent niet aan de regels van het platform hield en uiteindelijk na zijn indirecte oproep tot geweld te gevaarlijk werd geacht voor het hebben van een account. Baudet zegt het niet met zoveel woorden, maar impliceert met zijn tweet wel dat alles gezegd moet kunnen worden en dat je dus ook tot geweld moet kunnen oproepen. Het ‘we’ roept nare associaties op, alsof hij een achterban aanspreekt die er ook maar vast op voorbereid moet worden dat ze een oproep kunnen verwachten tot het omverwerpen van de democratisch gekozen macht. Dit zal natuurlijk ontkent worden omdat het er niet letterlijk staat, maar er alleen al mee flirten is in mijn ogen verwerpelijk. En als hij dat niet bedoelt, had hij beter kunnen zeggen: het is goed om niet alleen van Twitter afhankelijk te zijn. Twitter heeft natuurlijk het recht om personen die zich niet aan de regels houden of van wie ze denken dat ze een gevaar zijn voor zichzelf of anderen, van het platform te weger. Het is aan gebruikers van het medium om er wel of niet lid van te zijn. Prima dus dat mensen met extreme opvattingen (of normale) gaan zoeken naar alternatieven. Persoonlijk heb ik mijn twijfels of Twitter deze permanente ban had moeten uitvoeren. Je stelt je daarmee wel heel nadrukkelijk boven de partijen en is natuurlijk olie op het vuur voor mensen die de mainstream media nu toch al zo veroordelen; zij kunnen nu zeggen dat ze niets meer mogen zeggen. Misschien was het dan ook verstandiger geweest om Trump lekker te laten twitteren, maar alleen de tweets die de Twitter-regels overschrijden te verwijderen. Daarmee zet je politici of opiniemakers wellicht apart van de rest, maar straal je wel uit dat Twitter een debatplaats is voor iedereen en dat iedereen mag meepraten al kan je soms wel een balkje voor je tekstballon verwachten, als je een grens overschrijdt.

Het was vanochtend eindelijk mijn beurt om thuisonderwijs te geven. We hebben al bijna 8 jaar kinderen inmiddels, maar het is allemaal maar voorspel geweest voor dit dankbare moment. Eindelijk kunnen we wat teruggeven (in de vorm van het overdragen van je kennis) voor alle liefde die we krijgen van onze kinderen. Het thuisonderwijs begon pas om 9 uur, dus ik kon lekker lang uitslapen, daarna genieten van een heerlijk kopje zelfgemaakte cappuccino. En om stipt negen uur zaten we dus bij de webcam met een krant van vandaag naast zijn hoofd omdat de juf wilde zien of Noël nog wel leefde. Daarna begon het dankbare proces van kennis overbrengen en mentale mishandeling (in my defence: van beide kanten!). Het rekenen ging nog wel. In een paar minuten had Noël de opdrachten af. Toen had ik 1,5 uur nodig om uit te vinden hoe ik de antwoorden ook daadwerkelijk terug kon sturen naar de juf. Daarna was er taal en spelling (which i’m pretty sure is the same thing). Ook dat ging vrij goed totdat bij de allerlaatste (!) opdracht het mis ging. Noël ‘snapte de opdracht niet’. Hij moest een zin maken met willen en één zin met hebben. Dus ik legde de opdracht uit ‘maak een zin met willen en een zin met hebben’ en Noël keek aan alsof ik hem vroeg de tafel schoon te likken. Daarna liep het uit de hand. Noël ging rollen met zijn ogen. Uit mijn oren kwam stoom. Ik bleef - relatief - rustig en deed hem voor hoe hij de pen moest oppakken, hoe hij de pen op zijn Ipad kon drukken en dan met zijn pols bewegingen kon maken en dat daar dan letters uit zouden komen die samen de twee zinnen zouden vormen. Noël was niet overtuigd. Een lang verhaal kort: ik ging letterlijk zinnen opnoemen: Luna wil een appel; Luna heeft een appel, maar nóg was de opdracht: (deze) zinnen opschrijven, te moeilijk. Een klein uur later had hij daadwerkelijk die twee zinnen opgeschreven en was het eindelijk weekend. De Ipad kon uit. Ik snapte ineens wel een stuk beter waarom de kinderen iedere dag voor de webcam moeten komen, om te bewijzen dat ze nog leven.

Toen ik gisteravond - veel te laat - naar bed ging was de rust bij het Capitool weer enigszins teruggekeerd. Er nog altijd oproerkraaiers in het gebouw, maar bij de trappen keerde de rust weer terug en de nationale garde was onderweg; een hele geruststelling. Om nog even op adem te komen van de ongelooflijke gebeurtenissen in Washington keken we naar Big Brother. Skinhead Theo maakte ruzie met de Vlaams-Marokkaanse Zico en Jowi kocht een kaas voor 50 euro van het huishoudbudget waar Theo dan weer boos over was. Junk-tv, maar wat leken deze mensen ineens relatief normaal vergeleken met de idioten op de andere zender die het Capitool bestormden en degene die hen daartoe hadden opgezweept of het niet of veel te laat veroordeelden. Vanochtend toen ik de tv aanzette werd er gestemd over de bezwaren van enkele republikeinen op de uitslag van verkiezingen in de staat Arizona. De bezwaren werden van tafel geveegd - uiteraard - en toen ik met CNN op de koptelefoon op de fiets stapte ging het bevestigen van de stemmen verder. In de regen, bij de rotonde kwam de uitslag van Georgia aan de orde. Weer maakte iemand bezwaar maar omdat een deel van de bezwaarmakers hun steun had ingetrokken werd het bezwaar afgewezen. Er werd geklapt terwijl ik langs kerstbomen fietste die langs de kant van de weg waren gedumpt. Wat normaal gesproken een formaliteit is, is nu een moment van opluchting. Opluchting dat Trump bijna weg is. Ondertussen werd duidelijk dat er gisteren vier doden zijn gevallen; doden die direct kunnen toegeschreven aan de onverantwoorde oproepen van de president. Twitter zette het account van Trump vannacht on hold en wie straks wakker wordt zal de krantenkoppen zien en de foto's van zogenaamde 'patriots' die het democratisch proces hebben verstoord en vertraagd. Ondertussen noemt vice-president Pence een voor een de staten op. Staat voor staat een beetje verder van de waarinzin.

Dit is de ‘Bonfire of the insanities’, aldus een commentator Jim Acosta op CNN. Terwijl ik dit zit te typen zie ik de beelden van ‘protestanten’ die op de trappen van het Capitool staan. Enkele actievoerders zijn zelfs naar binnen gekomen. Onduidelijk is of ze gewapend zijn. Hoe dan ook is het een grote inbreuk op de democratie in de VS op de dag dat de uitslag van de verkiezingen van afgelopen november zou worden bekrachtigd in het voordeel van Biden. Is het helemaal verrassend? Misschien niet. Donald Trump gaat - goedschiks of kwaadschiks - over 15 dagen het Witte Huis verlaten, maar gooit al dagen olie op het vuur. Vandaag nog riep hij zijn achterban op op naar het Capitool te komen en ook nu - terwijl er letterlijk burgers langs de standbeelden in de hal lopen - roept Trump niet op tot een einde aan de madness en wil hij dat het protest ‘vreedzaam blijft’, terwijl dat al een gepasseerd station is. Binnen worden congresleden opgeroepen zich schuil te houden en worden hoogwaardigheidsbekleders zoals Vice-President Mike Pence geëvacueerd. Het is een waanzinnig beeld en als we niet al vier gekke Trump-jaren achter de rug hadden. Trump heeft al gezegd ‘nooit zijn verlies toe te geven’ omdat de verkiezingen gestolen zouden zijn. Voor nu weet ik niet zo goed wat er aan toe te voegen. Alles hangt af van wat Trump de komende minuten en uren gaat tweeten of het eindigt in een rustige aftocht of in bloedvergieten. Hoe dan ook, om met Jake Tapper af te sluiten: “President Trump has decided to become the sorest loser in American history.” Hij heeft besloten om de VS achter te laten in een totale verdeeldheid.

Morgen wordt de eerste prik gezet. Als allerlaatste land in Europa gaan we dan eindelijk vaccineren, te beginnen bij het ziekenhuispersoneel in de frontlinie. Ik hoor daar uiteraard niet bij, maar ook ik kan niet wachten tot we eindelijk op een veilige manier kunnen werken aan groepsimmuniteit dankzij de vaccins die in recordtempo - hulde daarvoor - tot ons zijn gekomen. Op Twitter vinden soms leuke gesprekken plaats, kan je vaak het laatste nieuws vinden. Maar het is ook een broedplaats geworden voor fakenews en complottheorieën. De wappies hebben elkaar gevonden in de hashtag #ikprikhetniet. Nou is het belangrijk voor groepsimmuniteit om zoveel mogelijk mensen wel te vaccineren, maar kun je het nou eenmaal niet verplichten. Daarom stel ik voor om vaccin weigeraars zo veel als mogelijk te treiteren met regeltjes die voor vaccin nemers niet gelden. Mensen die uit wappie-overwegingen geen vaccin willen nemen: krijgen een speciaal wappie-uurtje in de supermarkt die dagelijks wisselt en waarvan ze het tijdstip doorkrijgen via een sms’je 10 minuten voor het wappie-uurtje begint mogen in de supermarkt en bij de bakker alleen de kapjes van het brood kopen mogen alleen frikandellen kopen als ze alle ingrediënten bij de kassa uit het hoofd kunnen opnoemen mogen in de kroeg, maar mogen alleen 0.0 bier, Radler of bessensap bestellen worden bij ernstige covid-klachten gewoon in het ziekenhuis opgenomen, maar moeten dan wel een eigen opblaasbed meenemen moeten op Spotify voordat ze een liedje kunnen kiezen eerst het laatste album van Lange Frans luisteren moeten op Netflix na iedere afleveren laten weten dat ze nog zitten te kijken moeten bij elke sessie op elke website de cookies opnieuw accepteren moeten verplicht klappen als ze iemand in een ziekenhuis-uniform op straat tegenkomen; bij weigering: 1000 euro boete, ga niet langs start en ontvang geen salaris

Nog niet zo lang geleden werkte ik een collega in, nu word ik zelf door diezelfde collega ingewerkt. Ik voelde me vandaag dan ook een beetje als Rachel uit Friends die denkt dat aan haar wordt gevraagd een nieuw meisje in te werken, maar dan blijkt dat ze zelf na zo lang werken in Central Perk, de inwerkperiode nog een keer moet volgen. De vergelijking gaat niet helemaal op. Ik wordt niet opnieuw ingewerkt omdat ik m’n werk niet goed doe, maar omdat ik over twee weken een deel van de orthopedie-planning op mij neem. Nou is een planning in een ziekenhuis een planning in een ziekenhuis, zou je zeggen. Of je nou chirurgie doet of orthopedie: het is een kwestie van overleggen met chirurgen, overleggen met afdelingen en patiënten oproepen voor hun operatie. Tot zover gaat de vergelijking op. Ik ga echter straks voor allemaal andere chirurgen plannen, op andere afdelingen, met een andere patiëntgroep (waaronder kinderen). Ook moet ik straks materiaal bestellen en andere randzaken regelen, andere brieven versturen, etc. Zo zat ik dus op een maandagmiddag te vragen wie ik moet bellen en wat ik moet doen als ze nee zeggen en naar wie ik dan wat moet sturen. Na een paar uur had ik daadwerkelijk het idee dat ik een stuk wijzer was geworden en stapte ik met mijn mondkapje en een paar blaadjes vol met aantekeningen de gang weer in.

“Nog een reden voor #ikwildieprik: als deze toch zo schadelijk blijkt blijf je anders alleen over met de wappies van #ikprikhetniet. Daar moet je toch niet aan denken.” Ik moest er wel een beetje om grinniken en vond deze uitspraak vanochtend op Twitter nadat ik al sinds gisteren de hashtag #ikprikhetniet aan het uitkammen ben op zoek naar wappies. Een gezonde reactie op zo’n hashtag zou zijn: diep in en uitademen en de telefoon wegleggen of het raam uit gooien. In plaats daarvan ga ik zoeken welke argumenten mensen gebruiken om op Twitter te delen. De mens is een fascinerend vat vol tegenstrijdigheden. Zoals Hugo de Jonge al zei: we eten wel massaal frikandellen waarvan we niet weten wat er in zit, maar bij een levensreddend vaccin gaan mensen die nog nooit een bijsluiter hebben gelezen helemaal loco. Belangrijkste conclusie na een avondje en ochtendje scrollen: de meeste mensen hebben geen argumenten en zijn gewoon tegen “ik bepaal zelf wel of het neem of niet”. Een grote groep mensen die de hashtag gebruiken is tegen omdat ze “het niet vertrouwen.” Belangrijkste reden om het vaccin niet te vertrouwen lijkt gebaseerd op het feit dat het gemaakt is in een paar maanden (het kan toch nooit goed zijn als het zo snel is gemaakt!) of omdat men de werking niet snapt (het verandert je dna!$#?@). Maar toch wel de meeste mensen in de hashtag hangen één of meerdere complottheorieën aan. Bijvoorbeeld verhalen over Bill Gates die de wereld wil overnemen, chips, mensen die na de vaccinatie ziek zouden zijn geworden of overleden. Tot slot heb je nog de ultrawappies die echt denken dat corona maar een griepje is; de Wybren van Haga’s van deze wereld (al vermoed ik dat hij dit soort dingen vooral zegt uit electoraal gewin; er zijn vermoedelijk net genoeg wappies in Nederland om FvD aan twee zetels te helpen). De ultrawappies denken dat de IC’s niet vol liggen met patiënten maar met acteurs. Die denken dat de ziekenhuizen zich aanstellen omdat er wel eens een filmpje opduikt van een verpleegkundige die een dansje doet op Tik Tok. Die denken dat omdat 99% van de mensen niet dood gaat aan het virus, het een onschuldig virus is. Die denken dat de lockdown een complot is om de mensen te onderdrukken. Zij zijn reddeloos verloren. Na mijn Twitter-onderzoekje was ik een stuk somberder over de staat van ons land dan daarvoor. Conclusie: er zijn veel wappies, veel mensen die zich slecht of niet laten informeren, veel mensen die zich laten informeren door zeer onbetrouwbare bronnen. Maar de belangrijkste tweede conclusie is dan ook: misschien moet ik dit soort onzin niet meer lezen.

Nieuwjaarsavond heb ik alle programma's terug gekeken die ik oudjaarsavond had gemist. De oudejaarsconference is een traditie. Die moet je kijken al wordt 'ie gespeeld door Claudia. Twee keer heb ik de oudejaarsconference in het theater gezien. De eerste keer was Jan Jaap van der Wal. Het viel me toen erg tegen. Ik vond het leuk dat ik bij ‘de’ oudejaarsconference was, maar behalve de unieke zaalopstelling weet ik er dan ook niets meer van. De laatste keer was bij Herman Finkers, in 2015 alweer. Dat was een geweldige ervaring. Of zoals Marjolein het beschreef: waren we daar bij dan? Hoewel ik geen fan ben van veel cabaretiers die de laatste jaren de eer kregen - Erik van Muiswinkel, Claudia de Breij, Marc-Marie Huijbregts - blijf ik de jaarsafsluiting trouw. Behalve als het echt niet kan (maar dan kijk ik het wel terug uiteraard). Zoals die keer dat we bij een vriendin van Marjolein ik hou van Holland moesten kijken. Dat was huilen! Of eigenlijk sippen met een biertje en doen alsof het heel leuk is. En het was trouwens ook best leuk. Of zoals dit jaar omdat we Masked Singer moesten kijken en een spelletje speelden (wat eigenlijk stiekem nog leuker is dan de oudejaarsconference). Als fan van het concept heb ik dit jaar dus ook Guido Weijers en Youp van ‘t Hek (die zijn laatste oudejaars deed) teruggekeken. Eerste indruk: een volle zaal maakt natuurlijk uit bij het kijkgenot. Bij Youp en bij Guido werd soms net iets te hard gelachen door net iets te weinig mensen, waardoor het er een beetje op leek dat mensen van tevoren was gezegd maar vooral hard te lachen, ook als ze het misschien niet zo grappig vonden. Youp had zoals altijd weer een vriend die hij gebruikte om een sentimenteel verhaal aan op te hangen. Guido had een mooi jaren 50/60-decor en nam het op voor de mensen die misschien nog geen of geen stellige mening hadden, bijvoorbeeld over corona. Hij sprak daarin de koning na: laten we iets meer begrip hebben voor elkaars standpunten. Op grappigheid won (wat mij betreft) Guido, hoewel hij op het einde nog even wappie ging doen, door de vraag te stellen of het middel (de lockdown) niet erger was dan de kwaal (overbelasting van de zorg door corona). NEE, DAT IS HET NIET GUIDO EN ALS JE JE HAD VERDIEPT IN DE MATERIE HAD JE DEZE VRAAG OOK NIET HOEVEN STELLEN OP OUDEJAARSAVOND, NEGEN MAANDEN NA DE UITBRAAK. Ik zal het nog één keer uitleggen voor Guido en zijn medewappies: als je geen maatregelen neemt gaan er veel mensen dood (er is best iets te zeggen voor de stelling van Guido dat de dood bij het leven hoort) maar loopt bovenal de zorg vast. Als je geen maatregelen neemt betekent dat: coronapatiënten niet meer behandelen (terwijl je weet dat bij behandeling een groot deel van hen goede overlevingskansen heeft) of mensen niet meer opereren of behandelen en mensen die een ongeluk krijgen op straat laten liggen. Meer smaken zijn er niet. Er is geen blik (IC-)verpleegkundigen die we even extra open kunnen trekken. En nee, dat hadden we ook niet in negen maanden kunnen regelen. Wat dat betreft won Youp toch nog wel deze oudejaarsavond. Hij weet uit eigen ervaring hoe het is om zo ziek te zijn. Hij heeft gezien hoe het er aan toe gaat als mensen plotseling heel ziek worden en vervolgens doodgaan. En hoe ziekenhuizen worstelen om de zorg draaiende te houden. Ook Youp zei - in andere woorden - dat de dood bij het leven hoort, maar dat we achter de zorg moeten gaan staan. Guido riep nog wel op tot betere beloning voor de zorg, maar had de verpleegkundigen in het ziekenhuis een stuk meer geholpen door met zo’n podium de wappies niet naar de mond te praten.

2:45 Te moe. We gaan toch maar naar bed. De liveblog is gesloten. Zzzz 2:03 Het spel is uit; weer verloren. Noël kruipt meteen op het matras in de kamer. Youp van 't Hek begint aan zijn oudejaarsconference. "Moet ik godverdomme tot 2 uur opblijven zodat die mensen in Den Bosch de voorstelling ook kunnen zien," klinkt het. 00:34 Ik stel voor om nog een spelletje te doen. Tot mijn verbazing wordt ik niet weggehoond. Sterker nog: Noël wil meedoen. Nu weet ik zeker dat hij stiekem aan de Cava heeft genipt. 00:22 Berichten over rellen en brandende auto's in Den Bosch. Ik ren naar buiten om op de parkeerplaats te kijken. Opgelucht kom ik weer naar binnen. "Gelukkig, we hebben geen auto." 00:00 Het is 2021! Noël is trots dat hij het volgehouden heeft en staat nu op de bank te kijken naar het vuurwerk. "Hé dat is verboden." Hij dreigt de politie te bellen. We wijzen hem er op dat hij geen telefoon heeft. 23:45 Otis is in slaap gevallen, vlak voor het vuurwerk. Ik probeer hem nog wakker te maken, maar het lukt niet. Als ik hem rechtop zet blijft hij rechtop doorslapen totdat hij weer neerploft. 23:41 M. wint het spel nog net voor middernacht. 22:04 Na anderhalf uur is de uitleg afgelopen. Het spel kan beginnen! 21:03 Otis doet zijn traditionele ik-moet-plassen-dansje. Hij danst net op tijd naar de wc toe. 20:40 We gaan een spelletje doen. M. begint met de uitleg en legt het spelletje klaar. 20:30 Masked Singer begint. Noël en T. kijken gebiologeerd naar bekende Nederlanders die ze toch niet kennen in mooie pakken en luisteren naar grapjes van Gerard en Carlo die ze toch niet snappen. Ze vinden het geweldig. 19:10 Het eerste kind dat naar bed was is weer wakker. 19:05 Discussie of dit de originele versie van Eiffel 65 is. Het antwoord is ja. Het bezoek denkt van niet. Het bezoek heeft het fout. 19:00 Noël doet met de andere kinderen Just Dance. "I'm blue dabadee daba dai!" Hij noemt het blauwe monster consequent Sonic. We durven hem niet te corrigeren. 18:50 Het eerste kind is naar bed. 17:59 Proosten op het laatste avondmaal. 17:56 Het laatste avondmaal (van 2020) is klaar. 15:05 De eerste vijfduizend oliebollen zijn klaar. Zoals altijd zijn de eerste 4999 mislukt. Het is met oliebollen net als met kinderen: de eersten mislukken altijd. 13:55 Marjolein kiest eieren voor haar geldt en gaat naar de winkel. De olie wordt aangezet voor de eerste oliebollen bij #92 'Hey Jude'. Noël en Otis ruimen voor het eerst dit jaar hun kamer op. 12:54 Marjolein en ik proberen elkaar emotioneel te chanteren om naar de winkel te gaan. "Ja maar ik moet oliebollen bakken." "Ja maar ik heb de keuken ook al schoongemaakt." De onderhandelingen gaan verder. Marjolein is aan een filibuster begonnen en probeert nu het besluit over middernacht te tillen. 12:47 Mentaal voorbereiden op het bakken van oliebollen. Ik heb genoeg beslag om heel Den Bosch te kunnen voorzien van oliebollen dus bring it on! 12:30 Het werken is weer klaar. Paar telefoontjes, één patiënt opgeroepen voor een operatie en weer wat wachtlijsten bijgewerkt. Bericht uit het ziekenhuis: we liggen overvol, dus blijf thuis, geen grote feestjes en geen vuurwerk. Namens de verpleging, bedankt! 10:15 Gelukkig is er Top2000 op de achtergrond, anders zou ik bijna in slaap gaan vallen. 7:05 De wekker gaat, het is oudjaarsdag. Maar er moet gewoon gewerkt worden.

Noël wilde opblijven, deed daarom zelfs na half 1 ‘s nachts nog met een spelletje mee en ging uiteindelijk om 2 uur ‘s nachts op het matras liggen. Ik wilde nog even Youp terugkijken want de oudejaarsconference kijken met oud en nieuw is een traditie. En tradities moeten behouden blijven! Nou ja behalve vuurwerk dan, dat kan me gestolen worden. Er werd ondanks het vuurwerkverbod behoorlijk geknald bij ons in de buurt. Veel minder dan normaal ja, maar het was goed zo. Misschien kunnen we een vuurwerklimiet instellen vanaf dit jaar: per stad mag er nog zoveel kilo vuurwerk verkocht worden, als het op is is het op. Net genoeg om er toch een beetje leuke vuurwerkshow van te maken, maar te weinig om echt tot overlast te komen. Noël - die op het matras vlak voor de tv lag - klaagde dat hij niet kon slapen door Youp’s gebabbel. Hij was stiekem aan het meeluisteren toen Youp het had over Akwasi en hoe hij zwarte piet in elkaar wilde trappen. “Waarom wil die man dat?” vroeg Noël met slaperige ogen. “Ga nou slapen!” De volgende ochtend, half elf. Het aanrecht staat vol, in de bad staat een plant en 2021 is begonnen met vuurwerk. We hebben You na iets van drie kwart uitgezet vannacht. We kijken het vanavond wel verder. Het zoontje van ons bezoek wilde gisteren - op oudjaarsavond - graag Masked Singer kijken en nu wil Noël het hele tweede seizoen ook terugkijken. Op tv kijken we nu dus naar een vuurvogel die pokerface zingt. In de kamer liggen de matrassen waar Otis en Noël op hebben geslapen en Luna is de chips van gisteren aan het opeten. Zelf werd ik om half elf wakker met een klein katertje. Het bezoek had Cava meegenomen ‘maar we drinken het zelf niet hoor’, hadden ze er bij gezegd. Het knalde wel goed en ik heb toch nog zeker een glas aan een bezoeker kwijt kunnen raken.

Het AD voorspelde het een jaar geleden al: 2020 wordt een geweldig jaar. En wat hebben we genoten. Want hebben we allemaal niet de longen uit ons lijf gejuicht na het winnende doelpunt van Memphis in de EK-finale en de daar op volgende rondvaart door de Amsterdamse grachten? Wie zat er niet in augustus op het puntje van zijn stoel tijdens de Olympische Spelen. Dan de onvergetelijke overwinning van Max Verstappen op Zandvoort, die de opmaat vormde voor de eerste F1-titel van de Nederlander. En wie had verwacht dat Nederland voor de tweede keer op rij het songfestival zou winnen? Oké tot zover alle gekkigheid. Het was een raar jaar of beter nog: het zijn gekke tijden. Vrijwel alle voorspellingen over 2020 zijn niet uitgekomen. Gemaakte plannen gingen niet door en dankzij corona werd 2020 geen jaar van een Vakantie in Noord-Ierland en Londen. Was er zelfs geen familieweekend (wel een familieweekenddag) en ging vrijwel elk feestje niet door of anders tenminste in zeer afgeslankte vorm. Hebben we dan helemaal niets bereikt? Natuurlijk wel. Noël ging naar groep 4 over en had een heftige operatie aan zijn tanden. En hij kreeg een berichtje via Twitter van zijn Youtube-held (voor even) Dodo in een reactie op zijn stoere foto met Wouter/Dodo-trui aan. Otis leerde fietsen en werd vereeuwigd op het 20-meter lange Leut Decor van kunstenaar Rini Hagenaars. En Otis vierde voor het eerst op school carnaval met papa (en vond het geweldig). Luna kan sinds dit jaar - misschien wel iets te - goed praten. Marjolein schreef weer vele recensies voor Hebban en nieuwsbrieven voor Krijgdekleertjes en kwam op de valreep van 2020 nog even op tv. En ondergetekende maakte voor het eerst een operatie mee (niertransplantatie) en nam - mede door veranderingen op het werk door vertrekkende collega's en het samengaan van het AMC en het VUMC - het besluit om meer uren te gaan werken in 2021. Daarnaast ging ik op Instagram en besloot ik deze website nieuw leven in te blazen door iedere dag (!) iets nieuws te posten, wat sinds 15 november ook gelukt is. We gingen een midweekje op vakantie naar Ommen in juli en plakten er nog een dagje Arnhem achteraan. In het najaar hadden we een weekendje met de familie in Wateren. Ook bezochten we onder andere GeoFort voor de tweede keer, het Groninger Museum (de tentoonstelling van Daan Roosegaarde was een groot succes bij de kinderen!), het Openluchtmuseum, het Nijntje museum (meerdere keren), het Philips Museum, het Markiezenhof, Natuurmuseum Brabant, het Spoorwegmuseum, het Veenpark en het Maritiem museum in Rotterdam. Virtueel gingen we ook nog een dagje naar de Efteling en pikten we menig bioscoopje en een enkele online pubquiz. De woonkamer kreeg een metamorfose met nieuwe kasten. Ook de CV-ketel en vaatwasmachine (RIP) werden vervangen door nieuwere (werkende) exemplaren. 2020 zal natuurlijk de geschiedenis gaan als het jaar van corona. Er was niet veel anders meer. Corona pakte ons Sinterklaas (Bram van der Vlugt) af. Wie we ook in 2020 achterlieten: die andere jeugdheld Aart Staartjes. Daarnaast namen we afscheid van onder andere: Kobe Bryant, Uderzo, Eddie van Halen, Bob Fosko, Jan des Bouvrie, Sean Connery, Frank Kramer en Maradona. En uit ons eigen kringetje zijn ons helaas ontvallen Ingrid van de TH-reünie, Jean en opa Stoelinga. 1 januari: het jaar begon tot groot enthousiasme van jongens met slapen in de woonkamer. Ze werden rond nieuwjaar nog wel even wakker gemaakt maakt maar dat was dan een minder succes 4 januari: we beklommen voor het eerst het nieuw Forum in Groningen en maakte (onder andere) dit mooie kiekje van de Martinitoren bij zonsondergang 18 januari: Otis op een stukje van het Leut Decor van Rini Hagenaars. Getekend naar een babyfoto van Otis dus 7 februari: mijn eerste operatie en ik had al direct een grote inbreng. Ik mocht van de anesthesioloog een etiket voorlezen ter controle 22 februari: ik moest ze tijdens carnaval in 't Krabbegat omkopen met M&M's om op de foto te gaan, maar dan heb je ook wat 4 maart: net voordat alles op slot ging was in het AMC nog Teddybear Hospital, waarbij Noël en Otis een middagje poppendokter mochten spelen 29 maart: het coronavirus was inmiddels in het land en we konden niet naar de verjaardag van opa Stoelinga. Zijn 91e (en laatste) verjaardag vierden we dan ook in Den Bosch met blokjes kaas en plakjes worst opastyle 27 april: Koningsdag werd Woningsdag. Ja, het was een slechte woordgrap, maar stiekem was het best een leuke dag met een heuse kleedjesmarkt in de woonkamer en een enthousiaste Luna 3 mei: de voordeur foto van ons gezinnetje die staat voor 2020 en dat we dit jaar vooral thuis moesten blijven 12 mei: Trouwdag, dus lekker uit eten...maar dan thuis 7 juni: er mocht weer wat meer, dus we gingen voor het eerst weer eens uit eten (wozus!) en naar het museum (wozus!). Maar er werd ook nog gewoon gewandeld, bij voorkeur hand in hand 13 juli: Omdat we niet naar Londen (boe!) en Dublin (boe!) konden keken we naar een vakantie in eigen land. Het werd een bescheiden huisje in Ommen 28 juli: Noël en Marjolein gingen eten in het reuzenrad bij de Pettelaarse Schans. Patatjes, uitzicht en een fietsenrek 22 augustus mooi boodtochtje over de Waddenzee, vier hartjes 20 september: Ik ging met Noël en Otis naar 'de bult' in Nijmegen waar ik al sinds mijn prille jeugd af en toe kom. Meest gehoorde reactie van de jongens: "Is dit het nou." 27 september: Luna werd alweer twee en dat vierden we met een geweldige taart en een enthousiaste blazer 17 oktober: familieweekendje in Wateren door de corona-maatregelen helaas niet met z'n allen maar om-en-om. Toch zijn we lekker even uitgewaaid en hebben ook nog een dagje Duinen Zathe 24 oktober: lekker wandelen bij de IJzeren man. Geweldig mooi gebied, zeker in herfst 2 november: Allerzielen 2020. Ter nagedachtenis aan onder andere de eerder dit jaar overleden opa Stoelinga. Via internet waren we er toch een beetje bij 11 november: er kwam een nieuwe prins, maar er was geen gewone 11/11. Wel even het gevoel van carnaval meegemaakt in het Krabbegat en even op audiëntie bij de geit 12 december: Nét voor de tweede lockdown gingen we nog even naar de dierentuin om het nieuwe pandabeertje te zien (en dat lukte!) 20 december: prachtige ondergaande zon 28 december: jeej we worden beroemd. Let vooral op het pak bruine suiker die Otis vast heeft en de titel van het liedje

We gingen kerst vieren bij Ben Stiller. Die had namelijk het grootste huis. Logisch. Er was een gigantische woonkamer maar die lag wel aan een soort winkelstraat. De gordijnen konden dicht maar bleven open. Het was midden op de dag en dat zou raar staan. Er waren wat familieleden en kennissen en nog wat mensen die ik nog nooit eerder had gezien. Als er nu wordt aangebeld dan krijgen we allemaal 4000 euro boete, dacht ik. Geen idee of dat bedrag klopte, maar als je het maar stellig genoeg zegt dan komt het al snel geloofwaardig over. Omdat ik toch wel licht in paniek raakte om zoveel burgerlijke ongehoorzaamheid zei iemand dat er nog een verdieping was. Daar zou Ben Stiller trouwens ook zijn, want hoewel het zijn huis was hadden we hem nog niet gezien. Overigens was het ook vrij vaag wie van ons Ben kende. En wel zo goed dat we daar kerst mochten vieren. Zelf was ik er vrij nuchter onder. Als je welkom bent bij Ben Stiller ga je daar ook geen moeilijke vragen over stellen. Ik moest zelf maar uitzoeken waar hij was, maar het bleek de kelder te zijn. Er waren trappen naar beneden die weer uitkwamen bij trappen naar boven. Ik kwam af en toe mensen tegen die ik niet kende. Uiteindelijk kwam ik inderdaad uit bij de kelder. Er stond ook een aantal auto's en een busje die deed denken aan het busje van the a-team. Ik liep verder en aan het einde van de ruimte zat Ben Stiller. Hij leek ouder, brilletje op, haar wat grijzer en hij leek kleiner in het echt. Ik stelde me voor - i'm Kasper - terwijl ik op m af liep en strekte m'n arm uit, iets wat ik al maanden niet meer als reflex doe als ik nieuwe mensen zie. Net op tijd trek ik m'n hand terug. We lachen wat ongemakkelijk en ik mompel iets als: "we cannot do that anymore." Ben gaat verder met een of andere partygame op de computer. Aan mijn ouders, die er ook bij zitten, vraag ik in het Nederlands of er ook iets te eten is. Ik heb enorm veel honger. De rest van de mensen in de kamer gaat gewoon door waar ze mee bezig waren. "Boven wordt vlees gebakken." Ik vind een kortere weg naar boven en het is inderdaad een drukte van belang. Mensen lopen af en aan een er staan zeker vier enorme pannen met vlees op het vuur: barbecue vlees, enorme rollades. Er lijkt niet echt iemand in charge. Nog voordat ik wat kan pakken is het meeste vlees al in handen van iemand anders. Ik probeer nog wat te bietsen bij mijn neef die met een schandalige hoeveelheid zalm op de bank is geploft, maar als hij - in mijn ogen - niet snel genoeg reageert zeg ik "laat maar" en leg mijn nog altijd lege bord weer weg. Daar sta ik dan, inmiddels verrekkend van de honger in het huis van Ben Stiller met veel meer mensen dan volgende de regels is toegestaan. Ik besluit dat deze kerst suckt.

Terwijl buiten af en toe een harde knap klinkt van het vuurwerk wat over twee dagen ook niet mag worden afgeschoten, heb ik net een prachtig boekje voorgelezen aan Noël en Otis. Dat was nog een hele uitdaging; niet door de knallen maar omdat Luna vanavond ook mee was en tijdens het voorlezen een spelletje ging doen. Alle handelingen die ze deed werden naar Otis geschreeuwd en Otis - die het allemaal maar wat interessant vond - ging dan daar keihard weer op in. Ik moest zelf ook zowat schreeuwen om mezelf verstaanbaar te maken. Zo erg zelds dat Noël al bijna weg liep. “Hier blijven! Ik lees voor!” Noël ging met tegenzin weer zitten hoewel hij het verhaaltje tot nu toe erg interessant had gevonden. “Maar wat is er zo belangrijk aan voorlezen?”, vroeg hij. Ik vertelde hem dat voorlezen en zelf lezen allebei erg belangrijk zijn voor je ontwikkeling en bovendien bij het avondritueel hoorden. Ik ging verder in wat het laatste hoofdstuk bleek te zijn van ‘Niet meer alleen’. Een mooi klein boekje over een meisje dat in de jaren negentig naast ene Annie gaat wonen. Een oude blinde vrouw, die niet veel later dé Annie M. G. Schmidt blijkt te zijn. Ze krijgen een bijzondere vriendschap en delen uiteindelijk ook een poes. Het verhaal is geschreven als half dagboek en half in verhaalvorm vanuit het gezichtspunt van Annie’s nieuwe buurmeisje Lisa. Lisa komt uit Friesland en is verschrikkelijk alleen als ze Annie op straat tegenkomt als ze zichzelf heeft buitengesloten en op de stoep voor haar deur zit. Het is leuk geschreven en Annie komt - voor mij verrassend - naar voren als een hele leuke vrouw. Toen de kinderen op bed lagen bladerde ik nog even door het boek dat ook een soort levensoverzicht van Annie bleek te bevatten. Achterin stond dat het verhaal verzonnen was, maar dat veel dingen (het huis, de poes, huishoudster DIeuwer) wel allemaal echt waren. Nadat het verhaal uit was vroeg Noël of Annie bijna net zo oud was als opa en oma nu. Ik rekende hem voor dat Annie in 1911 was geboren en nu dus al 109 zou zijn geweest. Dat vond hij best wel oud. Het leek hem ook wel leuk om zo’n bekend iemand te kennen.

We hadden ons voor vierde kerstdag een paar doelen gesteld en die allemaal gehaald. Dat is het fijne van de lat laag leggen: dan kom je er gemakkelijk overheen. We wilden nog wat bordspellen spelen, want er moest maar een minder gecomputerd en gefoond worden. Noël was sinds kerst helemaal enthousiast over Keezen. “Dat is wel een heel leuk spel want hier kan je zelf kiezen welke kaart je oplegt. Bij de meeste spellen moet je met een dobbelsteen gooien en moet je maar volgen wat er wordt gegooid.” Zó had ik het nog nooit gekeken maar het klonk erg logisch. Verder wilden we het Jeugdjournaal Jaaroverzicht en de Lego Masters kerstaflevering kijken. Het was een hele opgave omdat een deel van ons liever van de bank af wilde springen, maar ook dat lukte. Noël was nog wel enigszins geïnteresseerd in wat er dit jaar allemaal was gebeurd. Vooral de dingen die hij eerder - we pakken soms na het Klokhuis het Jeugdjournaal nog even mee - had gezien, vond hij leuk. “Hé, dat ken ik!” Het derde en laatste doel kwam van Marjolein. Ze wilde graag op tv komen bij de Top2000. Ik had zelf al een keer of vier de afgelopen dagen geprobeerd om in de zoommeeting te komen, maar werd er telkens nog voordat er iets gebeurde weer uitgekickt. Marjolein slaagde echter bij haar eerste poging direct om in een scherm te komen met heel veel andere gekken die ook graag op televisie wilde komen. Er waren iets van 300 man bij elkaar, maar dat werden er - hoe langer we in Zoom bleven - steeds minder. Uiteindelijk kreeg Marjolein daadwerkelijk een digitale zitplaats toebedeeld en waren we in beeld! Ook dat doel werd gehaald. We waren zelfs erg goed in beeld. Tijdens nummer 888, Brown Sugar van de Rolling Stones, mochten we voor een paar minuten een ouderwets tv’tje bewonen vlak achter dj Ruud de Wild. Ik pakte snel de bruine suiker uit de kast en begon er mee te zwaaien, wat Marjolein dan weer belachelijk vond. “Je moet zo gek mogelijk doen om op tv te komen.” Na het daaropvolgende nummer werden we uit de zoommeeting gekickt. Marjolein was niet tevreden omdat we niet beeldvullend in beeld waren geweest. “Maar we waren wel de hele tijd heel prominent op tv in ons tv’tje wierp ik terug. Marjolein liep mokkend weg, maar ik nipte tevreden aan mijn wijntje. Ook doel drie was gehaald.

Het is altijd even op een houtje bijten met. Ook dit jaar was het maar de vraag of we wel genoeg eten huis hadden gehaald om eerste, tweede en derde kerstdag te overleven. Vorig jaar dachten we op kerstavond-middag nog wel even boodschappen te kunnen doen voor het kerstavond-diner. We werden toen door de winkel behoorlijk uitgelachen. HAHAHAHA jij wil nu nog een rollade? Of een ander stuk lekker vlees of vis? Hier een lege schap kun je krijgen. Nu zijn we dit jaar dus maar vast begonnen om met Pasen spullen in huis te halen voor het kerstdiner. Iedere dag even kijken of er al kerstboompjes lagen met een houdbaarheidsdatum van 27-12. Deze week ben ik zelfs naar de Aldi geweest om te kijken of we nog wat buitenkansjes konden krijgen. Als ik de Aldi binnenstap is het altijd net alsof ik een tijdmachine in ga en dan begin jaren negentig er weer uit stap. De Aldi ziet er nog altijd zo uit als in de tijd dat ik met mijn opa en oma in Hatert naar de Aldi ging. Je hebt nog altijd dezelfde Knoppers, chocolade en croissantjes. Alles ziet er even troosteloos uit. En waar ik in de jaren negentig nog wel het idee had dat de Aldi relatief goedkoop was, zijn de prijzen nu vaak vergelijkbaar met de Jumbo. Enfin, ik was dus in de Aldi en ik had zowaar een reserve rollade (Marjolein: “Maar we hadden toch al een rollade?” Kasper: “Ja daarom is dit ook de reserve rollade. Wie weet wat er de komende dagen gebeurt. Dan kan je maar beter een reserve rollade in huis hebben.”) en nog een gourmetpakket op de kop weten te tikken voor heel niet duur. Nu - aan het einde van deze derde kerstdag - is alles op, behalve de reserve rollade. Die hebben we nog. En we hebben niet eens honger geleden.

00:29 Kasper wint zoals verwacht ook dit spel na een succesvolle sportcarrière. Marjolein werd wel de jongste winnaar van de Tour de France. Bert won een Oscar. De liveblog wordt gesloten. 23:45 "Heb ik de universiteit gedaan? Hoe weet ik dat?", vraagt Lenny. "De meeste mensen die de universiteit hebben gedaan onthouden dat wel." Lenny kijkt als een zombie naar het spel. 23:10 Even later is iedereen uit het ziekenhuis maar wel werkloos. Het is bijna eng hoe 2020 dit spel is. 22:52 Het blijkt een heel actueel spel te zijn. Al vrij snel zijn alle ziekenhuizen vol door covid-patiënten: 22:30 Na een uur onderhandelen over welk spelletje we zullen spelen zijn we er uit: het wordt carrière. 21:40 Marjolein geeft Lenny, Jonneke en Bert boeken in het kader van Jolabokaflod. We geven iedereen die dit leest nu even vijf minuten om op te zoeken wat Jolabokaflod inhoudt. 21:34 Lenny tekent een protest aan tegen het gebruik van haar foto terwijl ze sliep. Het protest is afgewezen, maar wij zijn ook de vervelendste niet en halen de foto voor nu offline. 21:19 "Bert of je leven," vraagt iemand met een (speelgoed)pistool. "Doe dan maar Bert," aldus Lenny. 21:17 We hebben de maximaal toegestane drie logees. We hebben ook drie logeerbedden. Maar Marjolein lijkt het leuk om een beddenruil te doen. Dus Luna gaat in Otis z'n bed. Noël gaat naar een logeerbed op Luna's kamer. Marjolein slaapt straks in het bad. Kasper slaapt onder de eettafel. Bert slaapt op de was in het washok. Lenny slaapt op de bank. Kasper slaapt in Luna's bed en Jonneke slaapt in de keuken. "Is toch veel gezelliger zo," zegt Marjolein. 20:50 Jonneke stelt voor om Russisch Roulette te spelen. "Dat is wel het laatste wat ik zou doen!" zegt Bert. 20:30 Marjolein is te laat voor het toetje. "Wat er nu nog over is stop ik in mijn holle kies." 20:10 Lenny is boos omdat er een foto is gemaakt terwijl ze slaapt. 19:54 Lenny valt tijdens het eten in slaap. 19:00 We vragen Lenny tot drie keer toe de pasteitjes klaar te zetten. "Huh wat," roept ze versuft. Waarna we het zelf maar weer doen. 17:10 Otis wint het vogelspel Cubirds. Bert kan niet tegen zijn verlies en scheldt de scheidsrechter uit. Rode kaart. 16:15 Lenny: "Wil je de schoenen halen, dan kan ik even plassen." Jonneke: "Dat is niet hoe schoenen werken." 16:12 Team Jonneke, Noël en Kasper wint. "De bloedzuiverheid heeft toch de doorslag gegeven." 15:30 Het chocola en bier alarm gaat af. De kinderen krijgen bier. Bert en Kasper chocola. 15:26 "Hé, je zet het groene poppetje!" Kasper komt er na anderhalf uur achter dat hij met geel speelt. 14:44 "Bert moet af het bord," zegt Otis. We gaan over naar de 'iedereen-tegen-Bert-strategie'. Zelfs Berts teamgenoot Lenny keert zicht tegen hem. "Waarom sla je mij! We zitten in één team!" 14:26 Lenny vraagt wat dat geluid is wat ze hoort. Het is het Minecraft-muziekje dat super zacht nog aan staat. Als je naast haar in de keuken staat moet je schreeuwen en dan nog moet alles drie keer herhaald worden. Maar DIT hoort ze wel... 14:21 Jonneke en Noël doen al een tijd mee met Keezen zonder op het bord te komen. Ze bidden nu voor goede kaarten: "Aas en heer. Aas en heer." 14:08 Spelletje Keezen! 13:01 Het bezoek is 1 minuut binnen. "Ik herken mijn poep uit duizenden." 13:00 De bel gaat. "Daar zijn wij." Geen idee wie die mensen zijn. We besluiten ze schouderophalend toch maar binnen te laten. "Just smile and wave, jongens," zegt Marjolein. 12:55 PANIEK. Er komt zo nieuw bezoek dus het hele huis moet ontsmet worden. Marjolein smeert het hele huis in met alcohol en schoonmaakdoekjes. 12:44 M. en S. vertrekken weer naar Groningen. We kunnen ophouden met doen alsof we een best netjes huishouden runnen. 11:53 M. wil een fotomoment met Luna. "Ik vind het niet leuk," schreeuwt ze het uit. Het is een geweldige foto geworden. 11:51 Noël is in het park aan het spelen met J. "Papa mag ik met J. afspreken." Ik kijk hem indringend aan. "Maar je bent nu toch letterlijk met hem aan het spelen?" Kinderen en logica; een onmogelijk combinatie. 11:41 Het is IJSKOUD buiten. Als mijn vingers bijna zijn afgevroren besluit ik handschoenen te halen. De ambulance kan worden afgebeld. 11:30 We gaan naar buiten; even het bezoek uitlaten. 10:32 Kasper snijdt het stokbrood in stukjes. De andere volwassenen kijken alsof ik net een nieuwe holocaust heb voorgesteld als ze de stukjes zien. 10:00 "Zal ik even een leuk kerstmuziekje opzetten?" Vijftig minuten later zit iedereen verbouwereerd aan tafel als Vader Abrahams zijn laatste liedje heeft gezongen. Alle ogen staan leeg naar de muur te kijken. 8:15 Noël schreeuwt van 10 centimeter afstand iets naar Otis. Als de buurt daar nog niet wakker van was geworden, springt Otis vanaf de bank op de vloer. Het klinkt alsof er een vuurwerkbom ontploft. Iemand komt stampend van de trap af: "Weet je wel hoe laat het is?" Het is Tweede Kerstdag, de liveblog is begonnen.

23:54 Het licht gaat uit. Einde van dit liveblog. Tot morgen! 23:51 Bij het inruimen van de vaatwasser komen alle frustraties van de dag er uit. De vaatwasser zeurt om zout. M. denkt dat het een complot is van de zoutfabrikanten en loopt hoofdschuddend naar boven. 23:04 M. en Kasper winnen Keezen. Het wordt groots gevierd met een leeg bierglas. 21:59 Luna gaat ook naar bed. Het komt nu wel heel dichtbij. 21:04 Top2000-tijd. Er ontstaat een levendige discussie over Herman van Veen en de Backstreet Boys en wie er beter is. Verrassend genoeg blijkt het Kane te zijn. 21:00 M. brengt Otis en Noël naar bed. In plaats van een verhaaltje voor te lezen belandt hij in een discussie over de afstand naar Mars. 20:16 TOETJE. Hoewel je het ijs met een vergrootglas moet zoeken is het toetje heerlijk. 19:42 "Let je wel op de pannenkoeken?" "Welke pannenk... oh shit!" De verkoolde resten worden uit de pan geschraapt. 19:24 De pannenkoeken in de gourmet blijven prut dus we gaan over op lopende band werk: de koekenpan wordt ingeschakeld. 18:13 Alles staat op tafel. Het eten kan beginnen. Iedere 3 seconden vraagt Noël of de pannenkoekjes en de worstjes al klaar zijn. NEE OETLUL DE WORSTJES EN PANNENKOEKEN ZIJN NOG RAUW. 17:36 De tafel wordt gedekt. Verhongerde mensen verzamelen zich kwijlend rond de gourmetschotels. 17:24 "Moet je niet beginnen met het voorgerecht?" vraagt iemand. Marjolein claimt dat het voorgerecht zo klaar is. Drie uur later wordt het voorgerecht opgediend. 17:11 M. - die alleen zijn arm heen en weer beweegt - wint Just Dance. De verliezers geven de techniek de schuld. 16:27 Outsider Otis (blauw) wint het spel dankzij de langste handelsroute. "Stop the count," klinkt het van het blauwe kamp. M. (rood) claimt dat hij eigenlijk gewonnen heeft: "By a lot!" Hij belegt een persconferentie bij Four Seasons Total Landscaping. 16:07 "Nee, he niet alweer schaap!" 16:03 Eindelijk wordt er voor het eerst in het spel schaap gegooid! Hierbij het bewijs: 15:35 Boredom is our enemy. Catan is our weapon of choise. 15:08 Kasper wint het spel! Zelden iemand zo trots gezien met een flamingo en een Toekan in z'n handen: 15:00 Noël wint de gezelligheidsprijs: 14:12 Spelletjestijd. Cubirds. 13.56 M. pakt de kerstpuzzel erbij. Meerdere volwassenen beginnen te huilen. "Bert is er niet en dan krijg je dit alsnog," zegt iemand die anoniem wenst te blijven. 13:53 Er is een vrouw weggezakt in de modder, maar Lenny was het niet: 13.28 Het bezoek, M. en S., is er. De politie komt langs om het aantal bezoekers te tellen. Het is in orde. 13:05 De kersttoespraak van Wimlex is begonnen. De koning - met een 'media = virus' shirt aan - houdt een betoog over waarom de lockdown een schande is. "Iedereen moet gewoon op vakantie kunnen gaan. We gooien het hele land op slot omdat er een paar oudjes omvallen. Schande!" Daarna komt Maxima de kamer binnen gestormd en begint op potten en pannen te slaan. Het beeld gaat op zwart. 12:20 Even naar buiten om de lege (wijn)flessen weg te gooien. Heerlijk rustig. Het lijkt wel een lockdown. 11:25 Kerstontbijt. Luna eet alleen de hageltjes van haar bolletje. Otis probeert een rijstwafel met pindakaas en hagels en Noël eet voor het eerst iets met boter. Het zijn gekke tijden. 11.04 De bioscoop is weer open is geopend. Klaus draait nu. Er zitten croissantjes in de oven. De rust is teruggekeerd. 10.15 That escalated quickly. Het hele huis ligt binnen vijf minuten bezaaid met dekens en kussens voor 'de vloer is lava'. Twee dagen opruimen is in een oogwenk teniet gedaan. Er vallen harde woorden. Er wordt geschreeuwd en gehuild. Nu voelt het echt als kerst. 9.59 Marjolein is wakker. Stop de persen!! 9.31 De kinderen - met de aandachtspanne van een kalkoen - spelen de vloer is lava. Kevin is inmiddels aangekomen in de kerk en leert een oude man een belangrijke levensles. 9:14 Koffie! En we kijken de door scholieren nagesynchroniseerde versie van Home Alone. Altijd al Home Alone met Brabantse en Nederlandse-Marokkaanse accenten willen zien? Let vooral op de stem van Joe Pesci. Aanrader! 9:06 Otis laat een engel vallen op de grond. Geen gewonden. 9;05 Otis legt het kerstverhaal aan Luna uit: "Kijk het babietje is geboren, Jozes." 8:58 De kinderen zijn gevoederd en de vaatwasser draait voor de tweede keer; tijd voor koffie. 8:38 Luna is wakker, het begint voorzichtig licht te worden buiten. De liveblog is gestart!

Het is (bijna) kerst en dat is een goed moment om terug te blikken op alles wat we ook dit jaar niet bereikt hebben. We hadden door de lockdowns meer tijd dan ooit om andere talen te leren, boeken te lezen en telefoon verslavingen te overwinnen. Zelf heb ik alle goede voornemens - die ik niet had omdat ik wist dat ik ze toch niet zou bereiken - mooi weten te omzeilen. Er zijn verzachtende omstandigheden: ik heb minder in de trein gezeten door het thuiswerken, dus ook minder tijd om boeken te lezen. Ik heb een duurder en groter telefoon abonnement moeten nemen omdat ik meer moest bellen voor mijn werk - wederom door het thuiswerken. Verder ben ik geen betere vader of echtgenoot geworden. Ook ben ik niet meer dingen gaan doen waar mijn hart ligt. Oké behalve het dagelijks schrijven hier dan. Maar ook dat valt me soms zwaar. En ik heb natuurlijk door corona weinig echt leuke (nieuwe) dingen gedaan. We zijn in een midweek in Ommen geweest, hebben een paar musea bezocht en gingen pas nog naar de dierentuin, maar dan houden de hoogtepunten ook wel weer op. Ik heb op mijn werk veel ellende gezien en gehoord. Maar laten we het vooral ook positief bekijken. Het kan - zou je zeggen - vanaf nu alleen maar beter worden. Morgen (en overmorgen) volgt - als het goed is - weer een heuse liveblog voor de liefhebbers, zodat we kerst 2020 nooit hoeven te vergeten.

Slechts een paar keer per jaar gebruik ik de sleutel van mijn kantoor. Het is een fijn idee dat ik ‘m heb, maar in de praktijk is er eigenlijk altijd wel iemand vroeger op kantoor - de meeste collega’s beginnen om 7 uur - of gaat er iemand later weg (meestal sluit de laatste de deur om half vijf). Vandaag was het echter aan mij de eer om het licht uit te doen en de deur op slot te draaien. Op woensdag zijn twee collega’s vrij; een andere had alvast vrij genomen voor de kerst. We waren dus de hele dag met z’n tweeën - althans mijn collega was een groot deel van de ochtend ook nog eens op stap voor een uitleg - en ik mocht de deur in de middag sluiten omdat mijn collega klaar was: alle patiënten waren gepland of afgezegd. Ik had nog wat werk over te dragen voor de kerst omdat ik er een week niet zou zijn. En toen ik mijn laatste mailtjes had verstuurd en er een automatische reply op mijn mail was gezet kon ik eindelijk afsluiten en was het vakantie. Ik ging nog een laatste opnamelijst aan mijn collega’s van de afdeling; een aantal van hen zat in de koffiekamer. Mijn buurman - en afdelingshoofd - van één kantoor verderop zat er ook bij. Hij begon over PSV. “We staan weer gelijk met Ajax.” Hij keek ondertussen naar de opnamelijst. Er stonden vijf namen op. “Helemaal prima.” De lijst was nog niet volledig; de planning voor begin januari is er nog niet, maar ik denk niet dat ik in de bijna vijf jaar dat ik daar werk, ooit zo’n korte opnamelijst heb gegeven. Ik wenste iedereen een prettige kerst en ging op weg naar de trein. Eenmaal in de trein keek ik nog even mee met een live Q&A in Teams, georganiseerd door de Raad van bestuur. Het ging over de covidzorg en hoe dat effect heeft op de rest van de zorg. In de chat konden mensen vragen stellen. De vragen gingen voornamelijk over het vaccineren en over hoe ziek mensen nu zijn ten opzichte van de eerste golf. De verhalen waren allemaal even ernstig en zakelijk, maar ook oersaai. Ik moest erg mijn best doen om mijn ogen open te houden. Toen ik Zaltbommel zag, was de meeting afgelopen. Een van de sprekers sloot af en met de opmerking dat het een absurd jaar was geweest. Toen wilde hij de meeting afsluiten maar bleef het beeld aan. Ik besloot er zelf maar een einde aan te maken.

Tot mijn eigen verbazing hoefde ik vandaag geen enkele operatie af te zeggen. Het was een dag nadat we een soort code zwart mail hadden gekregen. Het kwam er op neer dat we alleen nog maar operaties konden uitvoeren waarbij we echt niet meer redelijkerwijs een week langer konden wachten of waarbij er anders een soort levensbedreigende situatie zou volgen. Precieze cijfers over de afschaling binnen de chirurgie heb ik niet, maar we konden slechts zo’n tien ingrepen met redelijke zekerheid inplannen, terwijl we normaal toch zeker tussen de dertig a veertig patiënten in de week kunnen opereren. Ondertussen belden er nog wel enkele vaste patiënten die al heel lang op een operatie wachten. Ik zei ze met lood in de schoenen dat ik het ook niet meer wist. Dat er geen enkele garantie is op lucht in de komende weken en dat ik hoopte op beter nieuws in het nieuwe jaar. De mensen die ik sprak waren heel lief, berustend en geduldig. Ook zij horen op het nieuws wat er aan de hand is. Iedereen (bijna iedereen) die wacht op een operatie of betrokken is bij vitale functies binnen het ziekenhuis snapt dat het twee voor twaalf is en dat we echt alles moeten doen om zoveel mogelijk corona-zieken te voorkomen. Des te vermoeiender is het om als je na je werk even op Facebook of op Twitter kijkt te lezen dat mensen klaar zijn met de lockdown, mondkapjes en zegt dat de vrijheden al genoeg zijn ingeperkt.

Zoals elk jaar weer probeer ik Serious Request leuk te vinden. Dat komt natuurlijk voor 100 procent voort uit nostalgie. Vanaf de tweede editie volg ik hoe enkele dj's zich een paar dagen laten opsluiten (een lockdown avant la lettre) van achter mijn laptopje. Ook ging ik in Eindhoven en Groningen naar een marktplein in de hoop een glimp op te vangen want er gebeurt wat! Daar stond je dan met nog honderd anderen te kijken wat er te doen was. Nou een paar mannen of vrouwen in een vissenkom die liedjes draaien. De laatste jaren worstelt 3FM met een heuse identiteitscrisis. Niemand weet wie de doelgroep is, maar de doelgroep van de succesjaren van het glazen huis luistert nu naar Radio2 of misschien zelfs alleen nog maar naar Spotify. De afgelopen jaren werd er gewandeld. Ook werd het Rode Kruis gedumpt. Dit jaar zitten ze gedwongen door corona weer ergens opgesloten; zonder publiek, dat wel. De laatste jaren kijk of luister ik af en toe. Natuurlijk probeer ik een stukje terug te halen van de tijd dat Giel Beelen nog wel grappig was en held van beroep Gerard Ekdom. Toch voelt het altijd een beetje als Gerardje of Gieltje spelen, maar dan luisteren de dj's nu naar de namen Sophie (?) en Sander. They don't make me feel so good (ja ja, een Friends verwijzing voor de kenners). Net toen ik weer door wilde zappen (je moet tegenwoordig tot zender 42 om iets van dit feestje mee te krijgen) kwam Who let the dogs out op de radio. Even was ik terug in een tot disco (wat zelfs in 2000 al geen disco meer heette) omgevormd zaaltje ergens vlakbij of in Praag. Dat is de kracht van muziek. Met een paar blafjes sta je ineens aan een cola te zippen tussen zeventienjarige klasgenoten. Het zou een mooie traditie kunnen zijn: ieder paar jaar een 'terug naar het begin van Serious Request' met alleen muziek uit begin zero's en 90s. Iedereen kijken, uitzenden op NPO1 in plaats van 42. Maak er weer wat van. Tot die tijd zijn we voor saamhorigheidsradio veroordeeld tot de Top2000.

Boris Johnson maakte zich gisteren niet populair door kerstmis af te lasten. Althans: de mensen in enkele regio’s in Engeland - waaronder Londen - is gevraagd kerst te vieren met alleen het eigen huishouden. Een paar dagen daarvoor had hij het idee van nog strengere maatregelen nog weggehoond. Kerstmis gaat altijd door! Het doet denken aan Rutte en Slob die een paar maanden terug nog zeiden dat ze de scholen nooit meer zou sluiten. Je moet simpelweg geen dingen beloven die je niet kan waarmaken. Zeg dan eerlijk: we weten het niet, maar als het aan ons ligt sluiten we liever niet de scholen of als het aan ons ligt gaat kerstmis door. Maar we zijn altijd afhankelijk van wat dat verdomde virus doet. Dat zou het eerlijke verhaal geweest zijn. Nu werden de mensen in Londen en Zuid-Oost Engeland op zaterdagavond overdonderd door een nog strengere lockdown en voelden mensen het alsof hun kerst is afgepakt. Het virus is intussen in de VK gemuteerd hoorden we gisterenavond en is nu nog gemakkelijker overdraagbaar. Reden voor Nederland om het vliegverkeer vanuit Engeland te stoppen. Overigens bleek later gisteravond ook dat het RIVM allang op de hoogte was van de nieuwe mutatie, dat het ook al was gedocumenteerd maar dat het ergens weggemoffeld was. Het economisch belang om het vliegverkeer was blijkbaar belangrijker.

Luna reageerde verrassend enthousiast toen ik aankondigde met Otis te gaan dammen. Ze deed een sprongetje en riep zoiets als ‘Luna ook ham!, wat zoveel betekent als ‘Mag Luna dat ook opeten?’. Ik pakte het dambord van de kast en Luna keek beteuterd naar de schijven. ‘Pepernoten?’, zei ze teleurgesteld. We hadden een paar weken terug namelijk gedamd op een kartonnen sinterklaas speelbord met zwarte en witte chocolade pepernoten. Terwijl Luna beduusd wegliep, deed Otis zijn eerste zetten. Hij zat er als een volleerd grootmeester bij. Hoofd steunend op zijn warm, verveelde blik. Na een stuk of twintig zetten zei de grootmeester dat hij een rijstwafel met pindakaas wilde. Dat zie je ook wel vaker op grote toernooien. We kwamen een remise overeen. In de middag waren Otis en Luna met Marjolein naar de speeltuin. Noël wilde niet mee en ik mocht niet naar buiten in afwachting van mijn (negatieve) coronatest. Ik stelde voor om ook een potje te dammen. Nee, geen zin in, was het antwoord. Ik zette de computer aan en startte Fifa20 op. ‘Wat ga je doen?’, vroeg Noël. Voetballen, zei ik. Toen wilde hij wel meedoen. EINDELIJK wil een van de kinderen Fifa met me spelen, dacht ik. 37 jaar heb ik er op moeten wachten. Ik moest erg mijn best doen om ook Noël af en toe de bal te gunnen, bang als ik was dat als het te slecht ging, hij zijn interesse te snel weer zou verliezen. Noël wilde Ajax zijn, ik was FC Groningen. Noël maakte zowaar het eerst doelpunt. Een knappe goal. Enthousiast keek hij naar de herhaling. De wedstrijd eindigde in een gelijkspel. Wil je nog een potje, vroeg ik. Tot mijn verrassing zei hij ja.

Nadat begin dit jaar Aart Staartjes al overleed, is er vandaag opnieuw een jeugdheld en Sinterklaas-icoon heengegaan. 2020 was natuurlijk sowieso al een ‘kon beter’ jaar, maar als iemand van het bouwjaar 1983, kan ik toch wel vaststellen dat het overlijden van Bram van der Vlugt een big one is. Bram was natuurlijk bovenal dé Sinterklaas van een hele generatie. Ook al willen mensen op Twitter graag toevoegen: hij was heus wel meer dan Sinterklaas gevolgd door allemaal rollen die Bram heeft gespeeld. Maar ik heb een nieuwsflash: nee hij was niet meer dan Sinterklaas. We zagen Bram ooit jaren geleden in een opera - de enige opera die ik ooit bezocht - over Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Hij had een kleine rol; veel kleiner dan zijn naam zou doen vermoeden. Hij had een korte monoloog of zoiets. Het was een prima acteur - misschien wel een hele goede - maar hij wás Sinterkaas en niet meer of minder. Ik moet zeggen dat Stefan het ook niet verkeerd doet, maar het is toch niet de enige echte. Zijn droge humor, soms een klein beetje op het randje, hoorde echt bij hem. Otis vroeg in de zomer al of Sinterklaas niet ziek kon worden, toen hij op het Jeugdjournaal hoorde dat er ook in Spanje corona was. Nee, Sinterklaas is onsterfelijk zeiden we toen. Maar helaas heeft covid-19 nu ook de goedheiligman geveld.

In vier jaar AMC was ik nog nooit - voor zover ik weet - uitgenodigd voor een echte kerstborrel. Sterker nog, ik wist niet eens dat er kerstborrels gehouden werden. Dit jaar is alles anders. De kerstborrel van heelkunde AMC en VUMC werd vanwege corona online gehouden en iedereen die wel eens bij de chirurgie/ heelkunde betrokken was geweest kreeg een uitnodiging om zich aan te melden. De oproep in de mail was dat werkelijk iedereen die ook maar iets met de chirurgie te maken had mocht komen. Ik dacht: waarom ook niet en meldde me van de week aan. De hele week hoorde ik er niets over maar vanochtend rolde er dan toch een uitnodiging in de mail. De kerstborrel vond dit jaar plaats via Zoom. Er stond een link in de mail. De kerstborrel zou duren van half zes tot zeven, de meest kutte tijd die er bestaat natuurlijk; als je kinderen hebt althans. Ik had expres het eten extra vroeg opgezet en stortte me om half zes precies op de rode stoel in de woonkamer en nam plaats achter mijn chromebook. Ik verwachtte heel veel onbekenden te zien maar tot mijn verbazing kende ik juist de halve zoommeeting wel. Ik lokte Luna en Otis naar me toe met muziek want ik wilde natuurlijk wel laten zien wat voor leuke kinderen ik had. Luna vond het in ieder geval allemaal prachtig. Ze zwaaide naar de mensen, maar we hadden geen idee of ze haar ook zagen. Toen begon de kerstborrel met een quiz. Bij de inleiding kregen we te horen dat alles binnen de vier muren van deze meeting moest blijven en er geen opnames op social media mochten belanden. Daarna volgenden er een paar schuine opmerkingen die in drie mavo niet hadden misstaan.

Luna reageerde verrassend enthousiast toen ik aankondigde met Otis te gaan dammen. Ze deed een sprongetje en riep zoiets als ‘Luna ook ham!, wat zoveel betekent als ‘Mag Luna dat ook opeten?’. Ik pakte het dambord van de kast en Luna keek beteuterd naar de schijven. ‘Pepernoten?’, zei ze teleurgesteld. We hadden een paar weken terug namelijk gedamd op een kartonnen sinterklaas speelbord met zwarte en witte chocolade pepernoten. Terwijl Luna beduusd wegliep, deed Otis zijn eerste zetten. Hij zat er als een volleerd grootmeester bij. Hoofd steunend op zijn warm, verveelde blik. Na een stuk of twintig zetten zei de grootmeester dat hij een rijstwafel met pindakaas wilde. Dat zie je ook wel vaker op grote toernooien. We kwamen een remise overeen. In de middag waren Otis en Luna met Marjolein naar de speeltuin. Noël wilde niet mee en ik mocht niet naar buiten in afwachting van mijn (negatieve) coronatest. Ik stelde voor om ook een potje te dammen. Nee, geen zin in, was het antwoord. Ik zette de computer aan en startte Fifa20 op. ‘Wat ga je doen?’, vroeg Noël. Voetballen, zei ik. Toen wilde hij wel meedoen. EINDELIJK wil er iemand Fifa met me spelen, dacht ik. Ik moest erg mijn best doen om ook Noël af en toe de bal te gunnen, bang als ik was dat als het te slecht ging, hij zijn interesse te snel weer zou verliezen. Noël wilde Ajax zijn, ik was FC Groningen. Noël maakte zowaar het eerst doelpunt. Enthousiast keek hij naar de herhaling.

“Hé, de Brabantse vlag,” zegt de vrouw een paar meter verderop. Voor een milliseconde weet ik niet waar ze het over heeft, maar dan valt het kwartje. “Ja het mondkapje. Komt van de carnavalswinkel,” zeg ik terug. De vrouw - mondkapje op, handschoentjes aan en geheel in plastic - loopt een beetje dichterbij. “Carnaval, ja daar begon het natuurlijk allemaal mee,” zegt ze lachend. Ik mag plaatsnemen op een stoel bij een zeecontainer die midden in een grote hal van de Brabanthallen staat. Om mij heen rijden ook auto’s af en aan. Ik sta bij zeecontainer 1 en er zijn nog zeker vijf andere rijen. Er is een verkeersregelaar nodig om alle auto’s naar de goede rij te leiden; ook moet hij voorkomen dat de voetgangers door de kruisende auto's worden overreden. In mijn container zit een andere vrouw achter een balie bij een laptop. Ze wil weten hoe ik heet en wanneer ik geboren ben. “Is het je eerste keer,” vraagt de vrouw die met de enorme stok inmiddels naast me staat. “Derde keer.” Ik overweeg even om ‘driemaal is scheepsrecht’ er aan toe te voegen, maar het lijkt me daar niet goede moment voor. Dan moet ik iets met mijn tong doen. Doe maar helemaal naar voren. Of nee, doe maar ‘aaaaaa’ zeggen, probeert de vrouw te corrigeren. Ze kijkt erbij alsof ik dat als ervaringsdeskundige inmiddels wel zou moeten weten. Voor ik wat kan zeggen zit er al een stok in mijn keel. Ik hoor mezelf vooral bijna-kokhals geluiden maken terwijl de vrouw aftelt. Vier, drie, twee, een. Dan pakt ze de de andere stok en die propt ze zo ver als ze maar kan in mijn neus om daarna een beetje rond te draaien. “Dat was hem alweer,” zegt de vrouw die de testen afneemt. Voordat ik er erg in heb floep ik er nog een “tot ziens” uit. Ik doe gauw mijn Brabantse vlag weer voor mijn mond en volg de pijlen terug naar buiten.

Het is bijna 24 uur geleden dat Mark Rutte de harde lockdown aankondigde die vannacht is ingegaan. Het lijkt inmiddels alweer lang geleden. We waren toen - ach zo naïef - in de veronderstelling dat alle niet-essentiële winkels zouden sluiten. Misschien was dat omdat Rutte zei dat dat zou gebeuren. Maar toen de rookwolken en fluitjes van de wappies waren opgetrokken en de ochtend was gekomen, bleek dat alle winkels zichzelf tot essentieel kunnen verklaren. Het begon met de Hema. In plaats van verantwoordelijkheid te nemen noemde de Hema zich vanochtend al snel ‘de grootste bakkerij van Nederland’ en opende de deuren. Ook andere winkels bleken gewoon open te gaan, omdat ze zichzelf onmisbaar vonden. Zoals de bloemist, de slijterij en de spirituele winkel. Allen vonden ze mazen in de regels of vielen onder een van de tig uitzonderingen op de regels. Nico Dijkshoorn sloeg vandaag in zijn column de spijker op z’n kop. “Mensen luisteren aandachtig, maken een mental note van wat er allemaal niet mag en daarna zoeken ze een manier om dat toch te doen. Niet de straat op? Laten we met zijn allen glühwein gaan kopen bij een tot postloket omgebouwd café. En wat nou als we Youp van ’t Hek laten optreden naast de broodafdeling in Albert Heijn?”

Het geluid van de waanzin de woonkamers in. Het is de zin van de dag wat mij betreft en komt (goed gejat) van Twitter. De toespraak van Rutte vanuit het torentje vanavond waarin de tweede harde lockdown werd aangekondigd, werd hinderlijk verstoort door een handje vol tot ‘enkele tientallen’ demonstranten met pannen en fluitjes. Rutte sprak streng, zakelijk, invoelend, maar het was moeilijk te volgen door het achtergrondgeluid. Dat maakt dat deze toespraak echt de geschiedenis in zal gaan. Zelf was ik de middag voor de persconferentie een rondje aan het fietsen in afwachting van het einde van Noël’s zwemles. We hadden - alle maatregelen lekken altijd in de uren voor de aankondiging uit gelukkig - al gehoord dat de meeste winkels dicht gingen. Ik besloot een kijkje te nemen bij de dichtstbijzijnde Action om nog wat opzetstukjes voor tandenborstels te kopen en eventueel nog wat schoonmaakdoekjes. Toen ik de hoek om kwam zag ik dat de rij voor de winkel al buiten begon. Mensen stonden geduldig te wachten; de rij was ook niet belachelijk lang. Maar buiten voor de winkel al in de rij gaan staan ging me net te ver. Ik fietste nog een stukje door en kwam uit bij de Lidl in Hintham. Een jongeman maakte buiten de winkelkarretjes schoon en gaf er daarna één aan mij. Er stond geen rij voor de winkel, maar eenmaal binnen schrok ik wel, want de rijen bij de kassa’s waren massaal. Alsof ook de supermarkten dicht zouden gaan op dinsdag werd er weer ouderwets - net als in maart - gehamsterd. Ik was nu toch in de winkel en vond het ook zowat zonder spullen de winkel weer uit te gaan dus ik pakte snel wat schoonmaakdoekjes en sloot aan in de kortste van de rijen. Ik was nummer vier of vijf. Ik keek af en toe op de klok. Ik zou nog net op tijd terug zijn voor het einde van de zwemles. Een man bij de kassa zei: “Druk hé.” Dat was nogal een understatement. Iedereen bleef echter even vriendelijk en rustig. Er was berusting en gezonde spanning. Zelfs in de rijen die tot halverwege de winkel stonden keken de mensen gelaten. Eenmaal buiten - ruim op tijd - liep ik naar de fiets. Er kwam een hoestende man aangelopen, op weg naar de winkel. De waanzin liep even later de supermarkt in.

Het moet wel haast de nummer één hobby zijn: dingen vergelijken met de Tweede Wereldoorlog. Zeker in coronatijd kunnen deze hobbyisten hun geluk niet op. Geen alcohol meer kopen na 20 uur? Het lijkt de Tweede Wereldoorlog wel! Run op wc papier, het lijkt wel 40-45! Vaccinatieplicht? Hitlerachtige praktijken! Avondklok: dat we dit - na de oorlog - weer mee moeten maken, schande! Dingen vergelijken met de Tweede Wereldoorlog kan je altijd doen, op vakantie, tijdens een avondje gamen, maar het aantrekkelijkst is het toch wel om dat te doen op Twitter. Twitter is de ultieme uitlaatklep voor iedereen die ergens verstand van heeft en zijn expertise snel wil delen met veel anderen tegelijk. Maar je kan natuurlijk ook gewoon wat roepen zonder ergens de ballen van af te weten. Voor een hobby hoef je niet veel te kunnen of te weten. Je moet het vooral leuk vinden om te doen en je doet het vaak samen met anderen want dat is wel zo gezellig. Op Twitter is dingen met de Tweede Wereldoorlog vergelijken direct ook zichtbaar voor iedereen die het maar langs ziet komen. En dat is handig want dan weet je direct of iemand… zo’n hobby heeft. Zo kwam er ook een tweet langs van iemand wiens naam ik hier niet zal noemen. Die man moet ook nog gewoon over straat kunnen. Bovendien: iets met de oorlog vergelijken is gewoon een recht natuurlijk. En bijna iedereen doet het wel eens dus is het ook niet iets om je voor te schamen. Toch zal ik geen naam noemen, want daar gaat het niet om. Deze man tweette dat zijn tante (93 jaar) aan de telefoon had gezegd: ‘ik heb het gevoel dat de tweede wereldoorlog opnieuw is begonnen’. Hashtag avondklok, onder andere. Nou is er nog helemaal niet bekend wat de maatregelen zijn, maar ik vermoed dat het platbombarderen van Rotterdam en het vergassen van miljoenen mensen, niet tot de maatregelen zal horen. Verder zijn de overeenkomsten natuurlijk legio! Want er worden vrijheden ingeperkt, er gaan mensen dood, anderen verliezen hun baan, er zijn mensen die in opstand komen. ‘Het buitensluiten is de nieuwe kogel’. Wat een heerlijke hobby is het toch.

Nog net voor de volgende lockdown waren we vandaag in de dierentuin. Marjolein en Otis wilden heel graag naar de nieuwe pandabeer in Rhenen en Otis wilde ook graag dat wij meegingen. Noël was minder enthousiast, maar werd omgekocht met M&M’s. De M&M-machine die bij de binnenspeeltuin stond, bleek bleek er niet meer te staan. Maar daar had ik al op geanticipeerd: ik had zelf een hele zak met M&M’s meegenomen. En dus bestond de halve ochtend uit: als jullie nog even stil blijven dan mogen jullie straks een M&M of - zoals Marjolein later toevoegde - als we de pinguïns hebben gezien mag je M&M's. Dat laatste bleek nog best lang te duren, waardoor de kinderen tot bijna huilens toe wanhopig naar de beesten aan het zoeken bleven tot we ze ein-de-lijk hadden gevonden. De voorbereidingen voor China Light waren ondertussen in volle gang. Overal stonden - niet verlichte - lantaarns in de vorm van beesten. De kans is groot dat voordat China Light begint - 18 december - alles gesloten wordt en dat alles voor niets wordt neergezet. Ik voelde medelijden met deze werkmannen en vrouwen, maar al snel zakte me toch vooral de moed in de schoenen. Buiten was alles prima in geregeld. Er waren lange rijen gemaakt voor de panda bijvoorbeeld, maar het was zo rustig dat we geen seconden hoefden te wachten om Fan Xing. We liepen alle 1,5 meter strepen zo voorbij. Er was echter ook een binnengedeelte met een speeltuin en een afhaalrestaurant. Je moest er mondkapjes op, het eten ophalen en buiten opeten maar de helft van de mensen was er gewoon binnen aan het eten - zonder mondkapjes en zitten aan de paden - hoestend en zonder afstand te houden tot anderen. Even later kreeg ik via de NOS door dat er 9182 nieuwe besmettingen waren. “Gelukkig dat we vandaag al zijn gegaan,” zeiden we tegen elkaar. Het zal voorlopig voor het laatst zijn geweest dat dit kon. Ondertussen hadden we alweer andere problemen. Noël had natte schoenen, sokken en een natte broek. Hij had wel heel veel lol. “Het gaat toch om avonturen beleven,” verweerde hij zich richting mijn boos kijkende ogen die boven mijn mondkapje waarschijnlijk nog net te zien waren.

De telefoon ging op mijn werk. In de display zag ik dat ik werd gebeld door een intern zesnummerig nummer. Ik kan op. “Met Marijke,” klonk het. Ze begon direct een heel verhaal over een patiënt en of we daarvoor een IC-bed moesten reserveren. Ik durfde haar niet te onderbreken, dacht heel goed na, maar de enige Marijke die ik op mijn werk kende was al meer dan een jaar met pensioen. Deze vrouw klonk bovendien veel jonger. Toen ze klaar was met haar vraag - waar ik het antwoord ook niet op had overigens - en we beide gedag zeiden wist ik ineens wie ik aan de lijn had. Met een aha-erlebnis legde ik de telefoon op de haak. Het was niet Marijke maar Malaika; ik had het gewoon niet goed verstaan. Ik vertelde mijn collega, een bureau verder, het - niet zo spectaculaire - verhaal. We waren het er over eens dat soms na een bepaalde tijd de mogelijkheid om nog te vragen met wie je nou eigenlijk spreekt voorbij is. Ze had laatst iemand gehad die een heel verhaal begon, maar ze had geen idee wie het was. Pas later realiseerde ze zich wie het geweest moest zijn. Ook vertelde ze dat ze vaak voor iemand anders wordt aangezien, omdat ze zo’n standaard gezicht heeft. Daarop vertelde ik het historische verhaal van mijn vader die ergens - ik geloof in het theater - Jacques d'Ancona zag en joviaal hallo tegen hem zei. Om zich daarna te realiseren dat Jaques hem natuurlijk helemaal niet kent. “Een enorme lul, die Jacques trouwens,” voegde ik er aan toe. “Bleek een ontzettend arrogante kwal te zijn toen mijn vrouw stage liep bij het Dagblad van het Noorden, waar hij ook werkte.”

Vanavond was de Anatomische les, een lezing georganiseerd door het AMC, samen met De Volkskrant. Ik werk sinds 2016 in het AMC maar had nog nooit van de lezing gehoord. Ik had dus ook gemist dat de spreker van afgelopen jaar Anthony Fauci was. Fauci werd in het jaar dat zou volgen wereldberoemd, maar was dat al in het kringetje zo kregen we dit jaar te horen. Want dit jaar was Fauci opnieuw te gast. Dit jaar was hij opnieuw te gast bij de lezing en werd hij geïnterviewd over covid-19 en alles wat er in 2020 gebeurd is. Ik had het een paar weken terug al in mijn agenda gezet. Wegens covid was de lezing natuurlijk online en kon iedereen die wat wilde daarom ook meekijken. Om half negen haperde het internet even (het hele internet ja!), maar met een paar minuten vertraging ging de ‘lezing’ dan toch van start. Er waren wat stijve praatjes van de beleidsmakers van het Amsterdam UMC, wat interviews met kunstenaars die iets hadden gemaakt over corona. Daarna mocht Daphne Bunskoek (wie anders) Anthony Fauci interviewen met een Amsterdam UMC’er samen. Het was een beetje oppervlakkig interview: hoe heeft het je leven beïnvloed, hoe heeft de VS het aangepakt. Hoe hebben wij het aangepakt. Hoe gaan we om met de vaccins. Het waren open deuren, maar dat lag ook aan de beperkte tijd - twintig minuten - en de vragen natuurlijk. Toch was het inspirerend om te zien hoe deze man - 80 jaar - enthousiast weet te vertellen. Iedere paar zinnen noemde hij even hoe goed Nederland het deed. Ook dat vond ik iets ontroerends hebben. Hij wist heel goed hoe het werkte en dat hij op het juiste moment ook wat liefs moest zeggen.

De hele ophef rondom #ikdoenietmeermee en (onder andere) Famke Louise lijkt alweer lang geleden, maar eigenlijk was dat in september. In de tussentijd zijn we de tweede golf ingerold, werden er weer operaties uitgesteld, kwamen er weer waarschuwingen van Rutte, Gommers en Kuipers. Er kwamen extra maatregelen: de kroegen twee uur eerder dicht en toen helemaal dicht. Toen kwam de persconferentie op 8 december. Nog een waarschuwing en niet meer dan drie mensen op bezoek met kerst. Ondertussen hoorde je overal op straat dat mensen ‘er klaar mee waren’. Alsof er een groot offer was gebracht door even een pas op de plaats te maken. Ja het was een rotjaar voor iedereen, maar de offers werden toch vooral gebracht door het zorgpersoneel, de langdurig zieken en de nabestaanden. Ik snap ook wel dat mensen ‘er klaar mee zijn’ en zeggen: we doen toch wel wat we willen met de kerst. Maar ik zie ook de wereld in het ziekenhuis, wat soms een andere wereld is. Waarin mensen voorzichtig zijn. Ik spreek veel lieve mensen die alle begrip hebben voor het feit dat hun operatie uitgesteld is omdat mensen ‘er klaar mee zijn’. En ja ook een enkeling die vindt dat het nu wel klaar moet zijn met die covid, die niet gelooft in de werking van de PCR-test of die het niet eerlijk vindt dat er nu geen plek is voor hem/haar en wel voor corona. Vandaag liep ik echter in het winkelcentrum en ik zag voor het eerst geen mensen meer zonder mondkapje. Het voelde toch weer even zoals in maart, toen iedereen met hetzelfde doel bezig was. Toen er een vorm van saamhorigheid was. Samen krijgen we corona onder controle. Eenmaal terug achter mijn computer - op Twitter- zag ik dat hashtag #ikdoenietmeermee opnieuw trending was op Twitter. Alsof er niets is gebeurd in de afgelopen drie maanden.

De 90-jarige Margaret Keenan - wie kent haar niet - werd vandaag wereldnieuws. Ze kreeg als eerste persoon het Pfizer/BioNTech-vaccin toegediend. De vaccinatie was niet helemaal onopgemerkt gebleven. Overal doken filmpjes op van Margaret - mondkapje op natuurlijk - in haar kersttrui die haar mouwen moet opstropen. Daar zat ze dan om half zeven (!) in de ochtend in een belachelijk grote blauwe fauteuil die niet zou misstaan in het paleis van Willem Alexander. Zo’n stoel heb ik in het ziekenhuis bij het prikken nog nooit gehad. Ze voelde zich ‘privileged’. Prachtig verhaal natuurlijk zo’n eerste prik. Maar later eindigde deze primeur toch een beetje in een anticlimax toen bleek dat uitgerekend William Shakespeare de tweede persoon ter wereld (buiten de testfase). Wat geweldig natuurlijk voor mevrouw Keenan dat ze de primeur had, maar het was toch veel leuker geweest (nofi) als Shakespeare de eer had gekregen. Ook leuk voor later als vraag in de pubquiz: wie was in december 2020 de eerste die…

We mochten de kerstboom van Marjolein niet eerder opzetten voordat Sinterklaas het land had verlaten. Het liefst hadden we moeten wachten tot ze zelf het land uit was, maar uiteindelijk kwam er een compromis: 7 december. Marjolein zou met Noël mee gaan naar zwemles en zodra ze de deur achter zich dicht had getrokken kan de christmas spirit beginnen. Te beginnen met de kerstmuziek die op standje dertig uit de speakers moest komen. Daarna moest ik in de kruipruimte alle dozen met kerstspullen weten te vissen. Uiteraard stonden die helemaal achteraan, achter de carnavalsspullen, schoenen, kleren en nog andere zooi. Ik had inmiddels een kerstmuts gevonden en opgezet en toen alle dozen beneden waren was ik al half kapot. Luna wilde de kerstballen aanraken en Otis wilde per se eerst sneeuw in het kerststadje wat we altijd neerzetten bij de flipklok. Na stevige onderhandeling mocht ik dan toch eerst de kunstboom opzetten. Het handige aan de kunstboom is dat alle takken een kleurcode hebben die overeenkomt met een laag van de boom. Helaas gaat de boom al aardig wat jaren mee en zijn de kleuren wat vervaagd, waardoor het drie keer fout ging omdat ik wit, zeer licht blauw en lichtblauw (thans: allen wit) niet goed uit elkaar kon houden bij kunstlicht. Anderhalf uur later stond de boom dan eindelijk helemaal op z’n plek en kon het versieren beginnen. Noël kwam ook net terug van zijn zwemles en begon enthousiast ballen in de boom te hangen. Otis hing alles op een kluitje maar vond het geweldig om te doen. En toen kwam er ook nog sneeuw in zijn kerststadje. Eind goed al goed.

“Luna vind je het jammer dat pakjesavond weer voorbij is?”, vroeg Noël aan haar. Hij bedoelt eigenlijk: ik vind het zelf erg jammer dat pakjesavond weer voorbij is. Otis vroeg zich gisterenavond ook al af wat er zou gebeuren als hij nog een keer zijn schoen zou zetten. Nou dat kon echt niet, wist zelfs Noël. Sinterklaas gaat weer terug. Om de kinderen en onszelf stress te besparen hadden we besloten dat de kinderen op 4 december hun schoen mochten zetten en dat ze dan in plaats van een schoenkado, alle pakjes zouden vinden op de bank in grote zakken. Dat pakte goed uit (binnen een half uur was letterlijk alles uitgepakt) en de kinderen hadden de hele dag om met hun nieuwe speelgoed te spelen. Nadeel: ze stonden natuurlijk om 6 uur op dus stonden we om 6:04 naast de eerste uitgepakte chocoladeletters. Om half 7 waren Otis en Marjolein een Titanic van Lego in elkaar aan het klikken. Luna was met Cory Carson auto aan het rijden en Noël die kon niet kiezen tussen de Hot Wheels en zijn Lego politiestation. Om kwart voor acht ging ik terug mijn bed in; mijn chocoladeletter was al half op. Toen ik weer wakker was en de koffie achter de kiezen, vroegen de kinderen zich al af of Sinterklaas ‘s avonds nog een keer zouden komen. De pakjes waren immers ‘s ochtends gekomen, dus dat was toch geen pakjesavond?

Arne Slot. Dus hoewel dit stukje nog maar net begonnen is, zijn we nu alweer bij het Slot (vrij gejat van Herman Finkers). Op parkjesavond-dag kreeg Arne Slot, trainer van AZ, de zak. Toen ik het las dacht ik eerst: dit kan toch niet? Niet snel daarna dacht ik: wat ontzettend kinderachtig. AZ is qua prestaties op het veld al een aantal jaren een topclub, maar in de bestuurskamers is (en blijft?) de Alkmaarse club toch wel een provincieclub, zo blijkt. Slot is niet ontslagen wegens slechte prestaties: er werd de laatste maanden vooral gewonnen en ook in Europa heeft AZ nog alle kansen om te overwinteren. Nee Slot, sinds 2019 trainer bij AZ, moest weg wegens ‘geflirt’ met Feyenoord. “We willen een hoofdtrainer voor de groep die volledig is gefocust op AZ.” Hij zou gesproken hebben - wat een schande!?!?! - met Feyenoord over een mogelijke overstap. Het ontslag nu komt toch een beetje over als overhaast en paniekvoetbal. Alsof een trainer niet achter gesloten deuren (zelf heeft hij er namelijk niets over naar buiten gebracht) mag nadenken over zijn toekomst als trainer. Feyenoord heeft dan wel een slechter team, het is natuurlijk wel een grotere club. Sowieso betekent nadenken over een overstap niet dat hij het ook daadwerkelijk doet en ook niet per se dat Slot niet met volle aandacht voor AZ werkt. Al met al komt het toch vooral over kleinzielig beleid van gekwetste ego’s op de burelen in Alkmaar. In Rotterdam-Zuid zullen ze zich ongetwijfeld een kriek lachen, want áls Arne Slot vanaf komend seizoen daar trainer wordt, hoeft er niet eens een afkoopsom betaald worden voor het overnemen van de succesvolle coach van de concurrent.

Je moet het heel bont maken om mij boos te maken. De Kasper-connaisseurs onder ons kunnen dat wellicht beamen. Maar vandaag ben ik echt boos. Boos op mezelf, omdat ik niet adequaat heb gereageerd maar vooral boos op de ouder van school die mij en mijn kind - laten we hem N. noemen - voor rotte vis heeft uitgescholden. Noël zou ‘gepest’ hebben. De kinderen waren net uit school en we waren amper van de parkeerplaats af toen de ouder in kwestie op mij af kwam. Daar ben ik weer, zo zei deze persoon. Dat klopte. Want toen hij of zij dat zei herinnerde ik me dat dezelfde persoon een paar weken geleden ook op me af kwam bij school met het verhaal dat N. gepest zou hebben. Dat bleek bij navraag bij de juf te kloppen. Althans, N. had inderdaad baby gezegd, zo beaamde ze. Maar hij had er naar eigen zeggen geen kwaad mee bedoeld en wist amper nog dat hij het gedaan had. N. beloofde beterschap. Hij was vooral geschrokken van die schreeuwende ouder. Ik had er na afloop van dat ‘gesprek’ al een vreemd gevoel over. Het ‘pesten’ was op school gebeurd, bij het buitenspelen. Dat geeft een willekeurige ouder niet het ‘recht’ te gaan schreeuwen voor de school. Nu gebeurde het dus weer. Want dat zei deze ouder: N. zou weer hebben gepest. Er werd een brulgeluid nagedaan die N. gemaakt zou hebben. Daarna volgde een tirade waarbij zowel N. als ik het moesten ontgelden. Ik probeerde er nog tussen te komen, maar dat lukte niet. De ouder zei naar de directeur te stappen en daarmee was het gesprek beëindigd. Stomverbaasd liep ik verder. N. was natuurlijk in tranen. Ik vroeg of hij wist wat er was gebeurd, maar dat wist hij niet. Later die middag had ik N. ‘s juf aan de telefoon. Nog altijd aangedaan deed ik het verhaal. De juf had het ‘incident’ gezien en er bleek niet veel aan de hand te zijn. Toen maakte verbazing plaats voor boosheid. En die voel ik nog altijd. Los van wat er was gebeurd, had die ouder geen kind, laten we zeggen een jaar of zeven, mogen uitfoeteren, terwijl er nog niet eens duidelijk was wat er was gebeurd. Of er überhaupt iets was gebeurd. En nu, weet ik het verder ook niet. De volgende keer maar hard wegrennen misschien.

Het is rust bij Granada - PSV (0-1) en mijn enige biertje in de koelkast is op. Ik app af en toe wat op mijn nieuwe telefoon. Marjolein zit naast mij op de bank en heeft net aan het begin de wedstrijd een negatieve covid-uitslag doorgekregen en mag dus weer naar buiten. Je krijgt dan een sms of mail dat je testuitslag binnen is. In haar geval duurde het bijna 1,5 dag (sinds de test gisterenochtend), waardoor ik vandaag en gisteren thuis heb moeten werken. De kinderen hadden gisteren een studiedag en konden tijdens de test uiteraard niet alleen thuisblijven en moesten vandaag ook gewoon weer naar school worden gebracht. Dat heeft voordelen (ik kon later opstaan, was na het werk sneller weer hier), maar ik had ook een paar besprekingen die ik nu moest laten lopen. We hebben Noël en Otis uiteindelijk maar laten overblijven zodat ik wat langer ongestoord door kon werken (achteraf was er niet eens meer zoveel te doen). Toen ik ze aan het eind van de schooldag weer ophaalde zei ik dat er vandaag niet bij ons gespeeld kon worden. “Oh ja vanwege de test van mama zeker.” Hij vroeg of we al een uitslag hadden. Nee toen nog niet. Inmiddels is de uitslag in negatieve testen 2-1, nog wel in mijn voordeel. Bij PSV staat het nog altijd 0-1.

Frank Kramer is dood. De oud-voetballer, oud-presentator en oud-sportcommentator werd afgelopen vrijdag onwel op zijn verjaardag onwel en kwam niet meer uit zijn coma. Vergeet Maradona, vergeet Kobe Bryant, Kramer is - zonder cynisme - toch een van de sport grootheden waar we in 2020 afscheid van moeten nemen. Al was het maar omdat hij zijn laatste uitzending voor Eurosport - waar Kramer tegen zijn zin in moest stoppen - amper een woord vuil maakte aan de wedstrijd maar gewoon een hele lange monoloog hield over van alles, onder andere over zijn eigen voetbalcarrière en de dood. Het was 9 december 2018, Atalanta tegen Portland Timbers. De uitslag (2-0) deed er niet toe. De volgende dag bood Eurosport excuses aan voor het ‘aparte’ commentaar. Frank Kramer zei daarop dat het enige waar hij spijt van had dat hij ‘per ongeluk toch wat over de wedstrijd had gezegd bij het eerste doelpunt’. Of zoals hij het tijdens de wedstrijd zei bij de 1-0: “Dit is die Martinez, die de onhebbelijke gewoonte heeft om telkens als ik aan het woord ben te scoren.” Bij Veronica Inside zei hij daarover dat hij betwijfelde of er wel mensen naar zijn wedstrijden keken, omdat hij vaak de meest lullige potjes moest becommentariëren en dat hij bij wijze van experiment vaak wat aparte dingen door zijn commentaar heen weefde. Ik kende Frank kramer als die presentator van Boggle (waarop mijn vader dan altijd zei dat hij ook had gevoetbald) en als voetbalcommentator bij Eurosport. Ik keek in de jaren negentig op zondagavond of maandagmiddag op mijn kleine televisie - amper groter dan mijn huidige telefoon - vaak naar Eurogoals waarin de belangrijkste doelpunten en wedstrijden van dat weekend in de Europese voetbalcompetities voorbij kwamen. Dat commentaar was - in tegenstelling tot hijzelf - altijd vrij saai en vreugdeloos, maar wel heel erg degelijk en vertrouwd. Toen in december 2018 het - ongewilde - afscheid kwam, vond ik het prachtig om te zien dat hij zijn moment had gepakt om de wedstrijd van zijn leven te becommentariëren. Een kleurrijk figuur minder.

Omdat Noël geluidjes maakt in de klas en daarmee - en met ander ‘gek’ gedrag - zijn klasgenootjes afleidt, moesten we op gesprek komen. Op gesprek in coronatijd is: een afspraak in Teams met de lerares en een of andere coördinator. De direct aanleiding was dat hij ook nog eens een meisje had gepest. Hij bleek baby tegen haar te hebben gezegd ‘omdat ze zo klein’ is. Toen het volgens het meisje nog een keer was gebeurd (en volgens Noël niet meer) kregen we een telefoontje van de leerkracht. Er gingen een paar weken overheen voordat het gesprek kon plaatsvinden, want een Teams-gesprek doe je niet zomaar even tussendoor natuurlijk. Marjolein die het telefoontje destijds kreeg, had de indruk dat de lerares Noël maar lastig vond, maar tijdens het Teams-gesprek van gisteren bleek de insteek vooral: we maken ons zorgen dat hij zich buitengesloten gaat voelen. Door de geluidjes wilden sommige kindjes niet meer met hem samenwerken. Zo kwam het allemaal toch best lief over. Over het vermeende pesten is het helemaal niet meer gegaan. Terwijl Marjolein het Teams-gesprek voerde, moest Noël naar zwemles. Op zijn nieuwe fiets reed hij naast me. Ik begon over het gesprekje met de juf en over dingen die ze had gezegd. Over dat hij voor een aantal vakken op school bij de ‘snelle’ kindjes op de gang mocht zitten om met minder uitleg, meer uitdagende opdrachten te doen. Al snel vertelde hij vol enthousiasme over wat hij daar dan deed en met wie en hoe het ging. Hij had in een fietstocht bijna net zoveel gezegd als in de afgelopen drie schoolmaanden tot nu toe bij elkaar. Het was koud en Noël weigerde onder alle omstandigheden handschoenen aan te doen. Verkleumd kwamen we aan bij het zwembad. Aan de rand van het zwembad nam hij plaats naast een meisje dat ook bij hem op school in de klas zit. Ze beginnen direct te dollen. Noël ziet niet eens meer dat ik weg loop.

Vanaf morgen - 1 december 2020 - zijn mondkapjes dan eindelijk verplicht in de publieke binnenruimtes. We zijn nu ruim negen maanden na het begin van de corona-uitbraak in Nederland en er is eindelijk politieke consensus dat het waarschijnlijk iets helpt. Toegegeven: ik was daar in maart ook wel sceptisch over, maar ik laat me overtuigen door mensen die er meer van weten dan ik. Studies van over de hele wereld hebben namelijk het nut van mondkapjes allang aangetoond. Alleen de Nederlandse Jaap van Dissel, namelijk Jaap van Dissel, hield - met mijn OMT - de boot lang af. Het zou niet helpen, althans het was niet aangetoond dat het zou helpen. Nou ja het was in ieder geval niet aangetoond dat het in Nederland zou helpen, want ja Nederland is wel een geval apart. Wij zijn zo’n braaf volk, we houden ons gewoon aan de 1,5 meter, dan is zo’n kapje eigenlijk overbodig, wist Jaap. Inmiddels is Jaap in het kamp: de publieke opinie wil het dus dan doen we het maar. Het heeft veel weg met de discussies die ik met mijn vader voerde de afgelopen 37 jaar. Ik nam een standpunt in, mijn vader weersprak dat met feiten. Ik wilde vervolgens mijn verlies niet toegeven en stak mijn hakken in het zand. Als je eenmaal zo koppig een bepaald denkbeeld aanhangt, dan is het moeilijk om zonder gezichtsverlies daar nog weer afstand van te nemen. Eigenlijk was ik een soort Donald Trump avant la lettre, kan je wel stellen. Of een Jaap van Dissel avant la lettre, het is maar met welke historische figuur men mij het liefst vergelijkt. Morgen is het dan eindelijk volbracht, zou je kunnen zeggen, maar eigenlijk begint het dan pas. Want de Albert Heijn heeft al laten weten mondkapjesweigeraars niet te weigeren. Daar weiger ik nou weer begrip voor te hebben. Is het nou zo moeilijk? Mensen die principieel vinden dat hun vrijheid boven de gezondheid gaat van de ander, kunnen echt wel een paar maanden hun boodschappen online bestellen. Zijn de winkels ook direct een stuk minder druk. Iedereen blij.

Je gaat toch wel naar buiten dit weekend he? Ik hoor het Marjolein deze vrijdag nog zo zeggen. Het zou zaterdag mooi weer worden volgens de app, nou ja in Utrecht althans. Het was zaterdag de meest grijze dag uit de geschiedenis. Ik keek met een kop koffie in de hand naar buiten en zei tegen de kinderen: ja het is corona he, we kunnen beter binnen blijven. Het voorstel spelletjes doen werd enthousiast ontvangen, hoewel Noël wel iets minder blij was toen hij door had dat ik geen computerspelletjes bedoelde. Otis koos voor Ticket to Ride wat hij glansrijk won. Daarna wilde Noël - die derde werd (op het podium!) - niet meer meedoen. Scotland Yard werd dus ik als boef en Otis als twee detectives. Noël kwam nog wel af en toe geïnteresseerd kijken, maar dat was volgens mij vooral omdat hij hoopte dat het al afgelopen was zodat we dan wat anders konden gaan doen. Elke ronde als Otis me niet had gevonden bij Scotland Yard maakte ik een ‘bwoa, bwoa, bwoa, bwooooa’ geluidje die Luna vervolgens extra overdreven nadeed. Noël wilde toen per se Minecraft doen. Voor we het wisten begon het alweer donker te worden en was er weer er een dag vervlogen. Ja het vermaken van de kinderen is soms een opgave van jewelste.

Het was gisteren black friday. Een walgelijk commercieel circus waarin alle (grote) bedrijven de consument bestoken met mailtjes met ‘de beste aanbiedingen’ of ‘tot wel 99% korting!’. Ook de reclames gingen de laatste dagen alleen maar over black friday en zelfs het Jeugdjournaal ging er over. Kinderen vonden het vet kuhl want ze konden nu dingen krijgen met korting. “Wat is korting,” vroeg Noël na afloop van het item van het Jeugdjournaal. Dus ik een heel verhaal houden over dat je normaal 100 euro betaalt en nu maar 70 en dat je dan 30 euro korting hebt! Ik vertelde er ook bij dat de meeste kortingen helemaal geen kortingen zijn, maar oplichting omdat ze gewoon de prijzen verhogen eerst en daarna alles weer een beetje goedkoper maken. Niet intrappen dus, waarschuwde ik. Noël had een speelgoedauto op het oog en hij had nog ruim tien euro spaargeld en als je dat hebt dan moet het ook tot op de laatste cent op en zo snel als het kan. Hij had een 1:36 auto gevonden op een hele dubieuze website voor 10 euro. Ik heb daarna zestien uur gegoogled tot ik de auto had gevonden voor 7,26 euro op een andere dubieuze website. Zelf zou ik nooit wat met black friday kopen. Zo met het mes op de keel: nog maar drie uur te gaan om iets te kopen met heel veel korting wat je eigenlijk helemaal niet nodig hebt!! Nou ja, ik had eigenlijk wel een nieuwe telefoon nodig. Dus dat heb ik toch maar besteld - voor de laagste prijs ooit - maar dat had niets met black friday te maken. Oja en ook een elektrische tandenborstel voor Noël. Maar dat was alleen maar omdat dat moest van de tandarts. En nouja, je snapt het idee. Maar: boe black friday.

Het spannendste wat er vandaag gebeurde, is dat ik bijna werd aangereden door Katinka Polderman. Ik fietste naast Noël op het fietspad bij de Rompertsebaan toen er plotseling een spookrijdster kwam van de andere kant. Ze fietste richting de Rompert, wij juist naar de stad. Aan de overkant van de weg wordt aan het fietspad gewerkt dus de fietsers van die kant mochten op onze fietsstrook en was nu tijdelijk tweerichtingsverkeer in plaats van eenrichtingsverkeer. Ik kon nog net op tijd in de remmen knijpen en zwalkte mijn fiets achter die van Noël. Pas op het moment dat de vrouw ons passeerde - met een strakke blik vooruit - zag ik dat het Katinka was. Ze had iets oranjes aan en ik bedacht me direct dat ik Marjolein zou moeten appen dat ik een bijna-dood ervaring had door een bijna-botsing met Katinka. Ik vroeg me af hoe ik het zo dramatisch mogelijk zou kunnen opschrijven zodat het een écht spectaculair verhaal zou worden, maar in mijn hoofd bleef het - ook in de opgeblazen versie - een wat mager verhaal. Misschien net iets spannender dan die keer dat ik Katinka zag in de Jumbo, maar het houdt niet over. Beslisboom. Is het een botsing of bijna botsing? Nee > komt niet in de buurt van een verhaal. Ja > is het een botsing met een gewone sterveling of met Katinka. Sterveling > summier verhaal. Katinka > iets beter verhaal maar nog wel mager.

Een van de vorige bewoners van ons pand vond het een goed idee om een lege kruipruimte te verstoppen achter wat gipsplaten. Toegegeven: de buizen waren daarmee goed weggewerkt. Maar ook alle andere loze ruimte daarnaast zat achter schotten die aan een wit geschilderd kastje was vastgeschroefd. Mogelijk hadden we nog jaren kunnen leven met een loze ruimte in ons huis waar we zelf niet bij konden, ware het niet dat onze CV-ketel (2005-2020, RIP aan de nabestaanden) het begaf. Heel wat gebeld en gemail verder was het hoge woord er uit: ook de buizen boven de CV-ketel moesten helemaal vervangen worden bij een nieuwe CV. Dat leek ons veel gedoe: ja maar de buizen zitten achter schotten! Dan liet ik het weer even rusten, want tja de verwarming staat toch niet zo vaak aan. Uiteindelijk werd het september toen maar weer eens een offerte had aangevraagd voor een ketel. Op de allerlaatste dag dat de offerte afliep besloot ik toch maar te mailen dat we het zouden doen. Anders zou het wel eens een hele koude kerst kunnen worden. Weer bellen, nu met Feenstra, die onze ketel kon installeren in november. Ja de buizen moeten echt vrij. Zodoende stond ik gisteren - een dag na de installatie van de ketel en de buizen - met een bezem en stofzuiger in onze nieuwe kamer. Eerst alle losse planken weg, enorme stenen kwamen er uit, maar vooral veel piepschuim, helemaal onder het stof, dat wel. Toen ik even een veger over de balken haalde dwarrelde het stof alle kanten op. Stof dat daar al jaren lag niets te doen.

Op de dag dat ik voor het eerst een begrafenis via Youtube keek, ging Diego Maradona dood. Ik zat na mijn werk met een telefoon in de hand in de Intercity en keek de dienst van enkele dagen geleden terug. Bijna zestig was ze pas en dat is toch eigenlijk helemaal niets. Door de corona kon er alleen familie aanwezig zijn bij de plechtigheid, maar dat maakte het misschien juist wel meer indrukwekkend. Er stonden genoeg stoelen, ze bleven alleen grotendeels leeg. Alles werd uit de kast gehaald: foto’s, geluidsfragmenten en mooie verhalen. Aan het einde had ik echt het idee dat ik haar beter had leren kennen. Er bestaat - behalve de leeftijd - bijna geen groter contrast dan met Maradona. Maradona overleed vandaag op 60-jarige leeftijd en zette al het nieuws zo op z'n kop. Iedereen op de wereld kent hem en al zijn verhalen en schandalen. Maar wat weten we nu echt van hem? Het was een briljante voetballer van voor mijn tijd. Ook ik heb de acties en goals gezien gezien. Maar misschien omdat ik hem ook ken als onorthodoxe coach van Argentinië of schreeuwend na zijn goal op het WK van 1994, vind ik het moeilijk om Maradona nog écht op waarde te schatten. Het is een grote naam natuurlijk, en toen hij onlangs 60 jaar werd en afgetakeld en al in het zonnetje werd gezet vroeg ik me al af hoe lang dit nog goed zou kunnen gaan. Niet zo lang dus.

10:45 Het liveblog is nu gesloten, dank voor uw aandacht. 10:42 De cv-ketel is geïnstalleerd! Het warm water werkt weer. 10:20 Er wordt druk gebeld. Het gaat om de inlaatcombinatie. Ze hebben als het goed is nog een reserve. 10:17 Dingen die je (meestal) niet wilt horen: er zit ergens een scheur in. Nu echt een beetje paniek. 10:15 We hebben een gratis ontluchtingssleutel gekregen! This is where we win our money back. 10:08 Ik hoor water door de leidingen lopen. De eerste test is een feit. 10:01 Ze bespreken nu de vakantieplannen. Het begint bij de 2e week van januari. De baas belt even later terug. Kan niet. 9:53 De nieuwe thermostaat hangt! 9:45 'Ik lóóp hier alleen in een te stille stad'. Er wordt luid en tweestemmig meegezongen. 9;40 Corona-alarm! Een van de mannen moet maar liefst drie keer niesen! 9:39 Luna vraagt aan Marjolein of ze de mannen boven niet even een handje moet helpen. 9:38 Na vier liedjes die ik niet kende nu Frank Boeijen. 'Denk niet wit, denk niet zwart.' De mannen lachen samen om een grapje die ik niet kon verstaan. 9:19 "Had ik die sleutel nou aan jou gegeven?" Paniek! Geen idee over welke sleutel het gaat trouwens. 9:11 Ze gaan even op het dak kijken of het er daar ook zo mooi uitziet. 8:53 De man die zolder bezig is: "Ja maar je kan 'm aan de onderkant nog wel een beetje draaien." 8:52 "Hij hangt wel een beetje scheef." 8:47 "Gelukkig zit er al een gat in de vloer. Het zijn dikke vloeren." Ik knik. "Gelukkig." 8:46 "De dakpannen lagen eerst verkeerd, maar nu liggen ze weer goed." 8:45 We hebben het nog een keer over de plek waar de buizen door het dak naar buiten gaan. "Het dak is ook goed geïsoleerd hoor." Trots kijk ik naar het dak. 8:44 Een van de mannen laat mij zien hoe mooi de buis nu door het dak gaat. Ik zeg: "Wat gaat de buis nu mooi door het dak." 8:36 Nu Marco Borsato op de radio. Het wordt een lange ochtend. 8:24 De radio gaat aan. 'Heb je even voor mij', schalt door de speakers. 8:17 De buis van de cv-ketel verdwijnt al door het dak. "Haal het schuine stuk er nog even af," roept een stem vanaf het dak. 8:14 "Waarom hebben ze dit nou weer zó gedaan?", klinkt het uit het washok. 8:10 Met brute kracht sloop ik platen er uit zodat de buizen vrij liggen. De platen zaten vast aan een lege kast die nu vreselijk in de weg staat. 8:03 Ik laat het washok zien en daarna de ruimte waar de buizen uitkomen. "Wie doet nou zoiets,¨ zegt de een als hij de weggewerkte buizen ziet achter de gipsen platen. 8:00 Precies om 8 uur gaat de bel. Otis doet open en rent daarna weg. "Aah mannen." 7:59 Het liveblog is begonnen. Vandaag wordt de nieuwe cv-ketel geïnstalleerd. We houden u op de hoogte.