Zoeken op de website

Praise het internet! Praise Tim Berners-Lee! Waarschijnlijk de vetste website die ik ooit heb gezien staat hier! Real time ALLE treinen van Nederland zien rijden op de kaart van Nederland. Het is niet alleen een super mooi idee, maar het werkt ook nog eens als een trein (woordgrap). Je kunt je eigen stad bekijken om te zien welke treinen er rijden, of het hele land in een keer (werkt iets minder goed), maar vooral treinen live volgen. Klik op de trein naar keuze en schakel ‘volg trein in’. Hoe briljant is dat?!? Kijken of je trein vertraging heeft hoeft niet meer saai te zijn! Is de trein voorbij Best of staat ‘ie nog stil in Eindhoven? Gewoon even kijken. Een must voor iedereen die gek is op modeltreintjes: de spoorkaart!

Voor iedereen die claimt mijn ‘ontdekker’ of ‘moeder’ te zijn: happy moederdag! Omdat ik momenteel in de jungle van Bois le Duc zit te vechten met inheemse ‘wezens’ kan ik helaas niet persoonlijk aanwezig zijn om een ontbijtje op bed te maken. Maar is het niet waar dat woorden zoveel meer betekenen dan ontbijtjes? Niet? Oh. Ondanks mijn verblijf in deze rimboe zonder drinkwater, stroom en internet, heb ik de moeite genomen om uit de archieven een mooi en persoonlijk verhaal op te trommelen. En ik meen nog altijd elke spelfout die ik vijftien jaar geleden heb getypt. Happy moederdag en dat ontbijtje hou je uiteraard wel tegoed. Kijk hier onder voor de hele Moederdag story.

Hoewel de Taliban het (nog) ontkennen lijkt de langste ‘hide and seek’ toch echt afgelopen: Osama Bin Laden is – volgens president Obama – dood. Zelden (lees: nooit) heb ik zo’n openbaar feest gezien bij een overlijdensbericht: Ground Zero en de straat voor het Witte huis staan – midden in de nacht – vol met burgers. Zelfs Mark Rutte schiet uit zijn slof en noemt Bin Laden een ‘verschrikkelijke man’. Osama, die gezien wordt als het brein achter ‘9-11’, werd gevonden in een ‘mansion’ in Abbotabad. Nice! Ik bedoel: heel erg treurig natuurlijk. Nu is het wachten tot er vergeldingsacties komen. Om de tijd te doden tot het westen zal worden opgeblazen door zelfmoordterroristen een filmpje. Enjoy your day!

De centrale cliëntenraad van zorginstelling Vivent in Den Bosch kwam vorig jaar met het manifest ‘De ogenschijnlijke systematische afbraak in de VVT-sector’. Er kwamen (kleine) verbeteringen en een delegatie van het Ministerie van Volksgezondheid Welzijn en Sport (VWS ) kwam langs om de klachten aan te horen. Een raad in actie. Het idee om de onvrede op papier te zetten kreeg bij de raad vorm toen de instelling alle budgetten rond de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (Awbz) en de nieuwe financiering via zorgzwaartepakketten om moest gooien. “Bij een aantal mensen liepen de kosten voor hun verblijf in de zorginstelling hoog op. Terwijl veel cliënten leven van een klein pensioentje en een AOW. Er moest iets gedaan worden, vonden wij”, legt Bert Meijs – onafhankelijk voorzitter van de centrale cliëntenraad van Vivent – uit. Mensen met een kleiner budget kregen te maken met de zogenoemde ‘derde geldstroom’. Dat hield in dat voor bepaalde diensten ineens (meer) geld moest worden betaald. “Bij sommige mensen ging heel hun zakgeld op aan waskosten, een kopje koffie in de kantine, de ziektekostenverzekering en de televisieaansluiting.” Peter van Gerven, secretaris van de centrale cliëntenraad, vult aan: “Met name rond de invoering van de zorgzwaartepakketten ging er veel mis. Alles moest sneller en goedkoper. Medewerkers raakten daardoor steeds meer in de stress. Sommige bewoners werden in een stoel gezet en werden er alleen nog uitgehaald als dat echt nodig was. Bij ziekte of verlof kwam er een uitzendkracht en tegen de tijd dat die was ingewerkt, ging hij of zij weer weg. Het leek wel een duiventil.” Activiteitenbegeleiding Ook de dagbesteding ging op de schop. “Alles werd door de nieuwe regels opnieuw onder de loep genomen, met als gevolg dat onder andere de activiteitenbegeleiding op een laag pitje kwam te staan: was geen geld meer voor. Handen aan het bed zijn heel belangrijk natuurlijk, maar voor heel veel mensen zijn die activiteiten van levensbelang. Dat geeft zin aan hun leven en werkt preventief.” Vivent was het op veel punten uit het manifest met de centrale cliëntenraad eens, maar kon niet veel anders doen dan zich aan de regels houden. Ondertussen kregen ook de beleidsmakers in Den Haag het manifest onder ogen. Een afvaardiging van het Ministerie van VWS kwam, op uitnodiging van de raad, langs om te zien en te horen hoe het er in de dagelijkse praktijk in een zorginstelling aan toe gaat. “We werden aangehoord”, begint Bert Meijs, “en we hebben gesproken over de problemen waar we tegenaan lopen. Maar we hebben het vooral gehad over de (her)indicaties die door het Centrum indicatiestelling Zorg (CiZ) worden verzorgd. Dit zou volgens ons niet telefonisch moeten gebeuren en ook niet door personeel dat niets over de problemen van de cliënten af weet. Ik ken een mevrouw die een telefoontje kreeg van het CiZ, aan wie gevraagd werd hoe het ging. Ze antwoordde dat het ‘wel goed ging’, waarna haar indicatie niet werd verlengd.” Bert Meijs en Peter van Gerven spreken de vrees uit dat er niet veel zal veranderen in de ouderenzorg door hun gesprek met de delegatie van VWS. “Met alle respect, maar het waren niet de personen die in Den Haag de knopen doorhakken.” Samenwerken En dat terwijl de beide heren ideeën hebben over hoe de zorg in de toekomst te verbeteren is. “Een inkomensafhankelijke bijdrage zou bijvoorbeeld al veel armoede onder de ouderen in een instelling oplossen”, denkt Meijs. Peter van Gerven: “In het begin van de nieuwe regelingen is de instelling iets te ver doorgeschoten met het aanschroeven van het budget, omdat alles nu veel scherper wordt gecontroleerd.” Toch is er stukje bij beetje verbetering gekomen in het beleid van Vivent. “Of het door onze inmenging komt, laat ik in het midden, maar voor ons gevoel is er wel naar ons geluisterd. De activiteitenbegeleiding is bijvoorbeeld weer bijna op het oude niveau. Al kan het nog veel beter als we als cliëntenraad meer gaan samenwerken met de leiding, de medewerkers, de vrijwilligers en de mantelzorgers.” Ze zien graag dat het manifest een vervolg krijgt in andere (centrale) cliëntenraden. “In andere landen wordt de langdurige zorg ook goed geregeld. Waarom kan dat dan hier niet? Er zijn al nieuwe vergaderingen gepland om te kijken waar we samen met Vivent tot verbeteringen kunnen komen.” Samen is inderdaad het toverwoord vindt ook Peter van Gerven: “Goede zorg is ons gemeenschappelijke belang. Dat begint bij goed overleg. Er zal namelijk altijd geld te weinig zijn, maar als we samen naar een oplossing zoeken, krijgen we de beste uitkomst voor iedereen. We proberen dat nu eerst in onze eigen instelling te bereiken, en als dat een succes wordt, dan kan dat als voorbeeld dienen voor andere instellingen.” Oorspronkelijke publicatie: Zorg & Zeggenschap, april 2011

Ik heb slecht en goed nieuws. Laat ik met het slechte nieuws beginnen. Mijn werkgever, LOC Zeggenschap in zorg, wil mijn contract dat nog loopt tot juli of augustus verscheuren. Het goede nieuws daarentegen is dat ze mij een nieuw contract willen aanbieden. Met terugwerkende kracht vanaf afgelopen 1 januari tot en met 31 december van dit jaar. Een echt jaarcontract dus. Waar ik dus oorspronkelijk zou blijven tot mijn collega terug is van haar zwangerschapsverlof. Voordelig voor mij want ik kan nog een klein half jaar langer blijven met perspectief. En LOC Zeggenschap in zorg krijgt in dat geval subsidie voor mij vanwege mijn Wajong. Ik moet trouwens nog mijn handtekening zetten, maar dat lijkt dus slechts een kwestie van tijd.

Beste Kasper en ouders, In de afgelopen weken heb ik Kasper een aantal keren met talen geholpen. Voor zover ik kan nagaan is er bij Kasper niet zozeer sprake van een spelprobleem als wel een ontbreken aan inzicht in de structuur en opbouw van een taal. Om Kasper enige inzicht te verschaffen zijn we begonnen met het simpele ontleden van het Nederlands. Ook het ‘leren’ van een taal is aan de orde geweest. Het is misschien niet onverstandig om met H*** M***** te overleggen wat Kasper in de vakantie zou kunnen doen om de achterstand wat te verkleinen. Na de vakantie kan Kasper bij mij of in de ondersteuningslessen geholpen worden met de Talen. Hopende jullie eerst voldoende te hebben geïnformeerd, hartelijke groeten, J****** K***** 16 juni 1997

Het is alweer zesenhalf jaar geleden dat oom Peter ‘Elpeter’ het tijdelijke voor het eeuwige verruilde. Elpeter (een samenraapsel van elpee en Peter) was de naam van de platenzaak die hij vijfentwintig jaar runde. Eerst aan de Torenstraat en later aan de Markt van het Limburgse dorp Gennep. Opnieuw is een uniek artikel opgedoken uit wat we inmiddels met recht de Tormentil-Leaks kunnen noemen. Als baas van de laatste cd-winkel van het plaatsje werd Peter in 2003 geïnterviewd voor de regiopagina van De Gelderlander. Of hij zijn hoofd WEL boven water kon houden in de financieel moeilijke tijd? “Voorlopig wel,” eindigde het diepte-interview. Met name de foto en in het bijzonder het onderschrift wil ik u niet onthouden.

BREKEND NIEUWS. Op de redactie van Kasatari is via een bijna anonieme bron, een document opgedoken waaruit blijkt dat Dieuwerke misschien niet zo onschuldig is als ze er niet uitziet. Het papier bevat schokkende teksten en tekeningen die het prille samenwoningsgeluk van Dieuwerke en haar knaap doen wakkerschudden. De tekst zou er op kunnen duiden dat Dieuwerke al jaren een dubbelleven lijdt. Het ongedateerde stuk dook op tijdens het uitruimen van een zolder in het plaatsje Groningen. De nietsvermoedende vindster speelde deze informatie door aan Kasatari. Uit de tekst zou je kunnen interpreteren dat Dieuwerke naast haar partner C., gevoelens heeft voor een ander. Temeer omdat de gevoelige tekening er op zou kunnen duiden dat het hier om een recent stuk gaat. Oordeelt u zelf.

De mooiste boeken duiken zo nu en dan op uit het archief van Kasatari. Maar ook aan boeken die de bestsellerlijst (nog) nooit haalden besteden we graag aandacht. Vandaag aandacht voor: ‘The extraction of Copper(II) and Nickel(II) by strained Dioximes and Trioximes’ uit 1983. Deze veelbelovende titel zegt niets te veel. Dit boek is dan ook niet zomaar een misdaadroman, maar een unieke thriller met in de hoofdrol het bekende rechercheursduo Copper en Nickel. Net als in de vorige boeken van auteur Bert Paping (1953), speelt ook dit verhaal zich af in de onderwereld van de kleine buursteden Dioximes en Trioximes. De karakters van de aan alcohol verslaafde Frank Copper en de neurotische Bernard Nickel zijn subliem uitgewerkt. Ondanks de zware thema’s als terrorisme, omkoping, verslaving en vertragingen in het openbaar vervoer, schuwt de schrijver de humor niet. “The extraction experiments were carried out in a three-stoppered flask with a stirring device and continuous measurement op the pH value.” Ook over de opbouw valt geen kwaad woord te zeggen. Het verhaal springt van de ene spannende scene in de andere. In de kluwe van nieuwe titels moet tegenwoordig met een vergrootglas gezocht worden naar uniek werk. ‘The extraction’ mag met recht een met geen ander boek te vergelijken meesterwerk worden genoemd. Of zoals Frank Nickel altijd zegt: “The cyclic furazan oxime has such an acidic hydrogen and furthermore this molecule can react as a bidentate ligand.”

Opa Joep is, afgelopen maandag, weer eens een jaartje ouder geworden. Net als de afgelopen 93 jaar. Daarom was het afgelopen zaterdagavond feest. Met de hele familie Roosenboom zaten we in La Vie te Groesbeek. De jarige Joep kreeg onder andere een digitaal fotolijstje en de biografie van Toon Hermans. Op de komende 93 jaar.

Omdat ik de laatste tijd nogal wat nieuwe films heb gedown…eh gekocht, hadden we geen keus: we moesten (precious) tijd inruimen om de films ook daadwerkelijk te gaan kijken. Het lijkt me dan ook heerlijk om rijk te zijn en zo personeel in te kunnen huren om hen VOOR mij de films te laten kijken. Scheelt zoveel tijd. Om onze filmachterstand een beetje bij te werken hebben we woensdag achter elkaar: Legend of the Guardians, Wall Street: Money never sleeps, Nowhere boy en in de avond het lichte How to lose friends & Alienate people en tot slot Zeitgeist gekeken. En alsof dat nog niet genoeg was hebben we ons een van de andere dagen door Alice in Wonderland heen geworsteld. Terwijl we de week begonnen waren met twee heel behoorlijke films uit de jaren tachtig: Miracle mile en Labyrinth. Om deze ‘Hollywood’-week compleet te maken staat voor dit weekend in ieder geval nog The Social Network op het programma. Weten wat we er van vonden? Kijk in mijn filmhoekje op de site.

Dat was schrikken! Zomaar op een doordeweekse woensdagmiddag rond drie uur even je hele kamer blauw van de rook! We waren al druk bezig om liedjes uit te zoeken voor de begrafenis, toen de hulpdiensten arriveerden nadat een van de buren had gebeld (daar was de rook nog vele malen erger). Niet veel later stonden twee grote brandweerwagens, een politieauto en de hele reutemeteut bij ons voor de deur! Ditmaal geen afrekening in het criminele circuit (hierover een andere keer meer) maar een gigantische rookontwikkeling. Nadat het hele huis naast het onze was doorzocht en niets werd gevonden, kwam er uit het huis DAARONDER een verwarde oude man die aan het ‘koken’ was ‘kijken wat al die ophef op straat inhield’. Uit zijn huis kwam intussen een rookwolk de straat op. De man had overigens zelf niets in de gaten en wilde in eerste instantie gewoon weer terug zijn huis in. Nadat de rook werd weggezogen en de man afgevoerd naar familie, konden we weer opgelucht ademhalen. Al is het nog wel met een rookluchtje.

De voortekenen waren al ongunstig: sterspeler Bert ontbrak bij de familie P. De overige P-spelers konden de druk niet dragen. De spelletjesdag in huize V. – zaterdag 22 januari 2011 – leverde een verpletterende thuisoverwinning op voor de V’s tegen de P’s. Alle spellen werden door de familie V. glansrijk gewonnen. Zie hieronder de dramatische uitslagen. *SNIK* Fragile: 1) Inno V, 2) Kasatari P, 3) Joren V, 4) Martijn P. Catan: 1) Joren V, 2) Kasatari P, 3) Inno V, 4) Martijn P. Ticket to ride: 1) Inno V, 2) Kasatari P. Leeuwenhart: 1) Joren V, 2 Martijn P.

Dat heb ik weer. Zoals wel/niet bekend (doorhalen wat niet van toepassing is) heb ik jarenlang erge acne-klachten gehad. Daarvoor heb ik (onder andere) heel veel Roaccutane geslikt. Het middel blijkt – hoe nodig ik het ook had – puur vergif te zijn. Zo las ik vorige maand een verontrustend artikel op internet waarin een verband wordt gesuggereerd tussen het gebruik van Roaccutane en het krijgen van Colitis Ulcerosa. Nou geloof ik ook best in toeval, dus wellicht is dit een praktijkvoorbeeld, maar laat ik nou net OOK Colitis Ulcerosa hebben gekregen in de jaren na mijn Roaccutane-gebruik. Het geeft allicht te denken. Vandaag is Roaccutane WEER in het nieuws. En opnieuw niet erg positief. De pil zou niet alleen het risico op CU (of IBD in het algemeen) verhogen, maar ook nog eens andere ernstige bijwerkingen hebben. Het kan, zo heeft producent Roche aangegeven, leiden tot zeer ernstige huidafwijkingen. De huid verandert in een brandwond en slijmvliezen en daarmee andere organen, kunnen ernstig aangetast raken. Dit zogenoemde Stevens-Johnsonsyndroom kan daardoor zelfs dodelijk zijn. Roche benadrukt dat deze bijverschijnselen zelden voorkomen, maar toch. Dus nog even voor de duidelijkheid: het is een wonder, maar ik ben er nog. Gelukkig slik ik nauwelijks nog medicijnen. Naar wij dachten.

Het kan bijna niet meer cliché, maar ik bracht vorige week twee dagen met collega’s door op de hei. Het beeld dat Youp van ’t Hek ooit in een van zijn shows schetste staat nog altijd in mijn geheugen gegrift. Een zweef en/of schreeuwgoeroe die uitlegt dat je uit balans bent en terug moet jaar je oergevoel, omdat je daar harder van gaat werken. Wij hadden zelfs twee zweefgoeroe’s. U ziet, ik was een beetje bevooroordeeld. En toch ging ik. Voor de tweede keer ging ik (vorig jaar ook al). Ik ging er zelfs met volle overgave in om het een kans te geven. En zo vond ik mezelf vorige week woensdagochtend terug in een klinisch zaaltje in een conferentiecentrum midden in de bossen van de Veluwe. Zoekend naar mijn oergevoel. Soms met mijn handen in de lucht. Dan weer als levend standbeeld, zodat ik beter kon aarden. En eerlijk gezegd was het grootste deel van mijn aversie aan het einde van de dag als sneeuw voor de zon verdwenen. Maar of het door de zweefgoeroes kwam of door de boslucht weet ik nog steeds niet.

Al een tijdje geleden schreef ik de volgende anekdote op in mijn Moleskine-opschrijfboekje. Toen ik laatst bij de bushalte bijna voorbij werd gereden door lijn 6 zei ik, omdat de bus wat ver doorreed, tegen de buschaufeur: ik dacht dat u dichterbij zou stoppen. ‘Laat het denken maar aan mij over,’ was het gevatte antwoord van de man achter het stuur. Ik zei daarop dat dat me niet zo’n goed idee leek en zocht braaf een zitplek. Natuurlijk zei ik het niet hardop, want ik wilde nog naar het station. Bovendien: de chauffeur had mij een dienst bewezen. Het was immers koud en hij had me ook gewoon in de vrieskou kunnen laten staan. In afwachting van een briljante ingeving liet ik het bovenstaande verhaaltje in mijn boekje staan en legde het weg. In afwachting van het vervolg. Maar er kwam niets. En dat terwijl het zo gemakkelijk is om hier een opmerking te maken over het aantal hersencellen van de gemiddelde buschauffeur. Niets. Sterker nog: ik realiseerde me opeens dat mijn Moleskine – al een jaar of twee in mijn bezit – verrassend leeg bleef. Blijkbaar zie en associeer ik toch niet zoveel als ik zelf dacht. Dat moet anders kunnen. Dat boekje moet vol. Al is het met onzin. Ik wil niet leven in een wereld waarin de buschauffeur gelijk heeft en ik het denkwerk aan hem moet overlaten. Mijn eerste goede voornemen voor 2011 is binnen. KETJING!

Zoals ik al eerder aangaf heb ik een gruwelijke hekel aan (eindejaars)lijstjes. Om mijzelf en mijn ‘lezers’ nog eens goed te sarren zo voor het einde van het sprankelende jaar 2010, heb ik de belangrijkste gebeurtenissen nog eens op een rij gezet in vijftien foto’s. Voor een vrolijk uiteinde en een spetterend begin van het nieuwe jaar natuurlijk. Breng het op! (Bring it on) 15 februari: een verdwaalde Groninger probeert tijdens carnaval de weg terug te vinden naar Tilburg CS 12 mei: Help me even, wat was er ook alweer 12 mei? Tripoli? Nee! De marrie natuurluk! Hier is het gelukkige koppel op de ‘mooiste dag van de rest van je leven’ 23 mei: Ooit zo’n mooi Hollansch tafereel gezien? Vast wel. Maar deze plaat van de Biesbosch is ook niet verkeerd, toch? 2 juni: Ein-de-lijk weg van enge honden, oplichters, herriemakers en falende watervoorziening. Juni was movingmaand! 7 juli: Nederland in de finale! Een moment waarop we nog de ‘hoop’ hadden dat ons eeuwig durende voetbaltrauma ten einde kon komen 11 juli: Locatie: tuin familie Lok, Toxicatie: wijn, Stand: 0-0 nog, vijf maand later: trauma 17 augustus: Ondergaande zon meets Marjolein op de MV Cristal tijdens onze huwelijkscruise 23 september: Tja menschen, 2010 was niet alleen maar rozengeur en Pisang Ambon. Kasatari was ook regelmatig in het Radboud ziekenhuis te vinden voor scopie’s, prikken en onderzoekjes 24 september: Dit jaar was ook zeker mijn doorbraak als ‘werkende’. Bij LOC in Utrecht (zie uitzicht) kreeg ik de kans om te bewijzen dat ik meer kan dan wc-zitten 13 oktober: Maar waar gewerkt wordt moet ook ontspannen worden. Zoals hier in de Efteling bij Joris en de draak. Iemand vindt dit heel eng… 30 oktober: In Assen deed ik samen met broeder mee aan Trials, alwaar een poging werd gedaan onze rijvaardigheid te verbeteren. Tevergeefs waarschijnlijk, maar het was leuk (geprobeerd) 6 november: Marjolein demonstreert de uitvinding der uitvindingen: de kookboekstandaard 10 november: In november konden de handschoenen en mutsen al uit de kast. En dat bleek nog maar het begin van een barre winter met veel sneij en gebibber 12 november: Alweer een half jaar getrouwd! Om een beetje in de feeststemming te komen/blijven gingen we op bezoek in het pitoreske Eindhoven, naar Glow 25 december: Laten we – ook dit jaar weer – eindigen met de laatste foto. Want wat hebben we genoten van de sneeuw en zo Bekijk hier de jaaroverzichten van 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016 en 2017.

Hoewel ik zelf ook wel wat met lijstjes heb, zijn we de laatste jaren toch een beetje doorgeslagen. Van de 500 rijkste Nederlanders gaan we naar de vandaag door De Volkskrant opgestelde ‘Top 200 invloedrijkste mensen’. Morgen wordt de ‘politicus van het jaar’ bekend gemaakt. En elk zichzelf respecterende radiozender heeft wel een ‘top zoveel’, in navolging van de Top2000. Nummers die we normaal niet meer kunnen horen omdat ze tot in den treuren toe zijn gedraaid door Skyradio, vinden we rond de jaarwisseling ineens geweldig, omdat ze in een door ons gekozen volgorde staan. Het meest bizarre verschijnsel van de afgelopen jaren is echter toch wel het ‘ranking the news’-principe, waarbij kijkers/luisteraars mogen stemmen of ze 10.000 verhongerende Afrikanen belangrijker vinden dan een brand in Wijk bij Duurstede. Ook ‘mijn’ krant doet dus mee aan die rare behoefte om alles te ordenen. Appels-met-peren-journalistiek als je het mij vraagt, maar je moet wat in deze komkommertijd. Nergens wordt ook uitgelegd waarom Bernard Wientjes volgens VK de belangrijkste is. Misschien moet je daarvoor naar de website die er bij wordt vermeld. Wel komen we te weten dat Wientjes een kunstliefhebber is. Topjournaliek. Zo zie je maar, niet alleen de Telegraaf is de weg een beetje kwijt. Zelfs de zogenaamde kwaliteitskrant De Volkskrant weet het gewoon ook even niet meer. De volgende stap is waarschijnlijk dat we online kunnen stemmen over welke onderwerpen de krant moet behandelen. Of nog beter: sms’en. Ik zal me hier tegen blijven verzetten. Tenminste tot ik zelf in de lijst van invloedrijkste Nederlanders sta.

Twee keer in een jaar het WK voetbal verliezen is wel wat veel van het goede. Vandaag kwam het bericht dat Rusland in 2018 gastheer mag spelen echter zeker niet als een grote verrassing. Sterker nog: onze kansen waren klein. De politiek had zich lang (terecht) terughoudend opgesteld. Onze stadions zijn klein. En afgelopen zomer hebben we nou niet bepaald reclame gemaakt voor mooi voetbal. Nee, het moest dus allemaal van onze charismatische voetballers en trainers komen. Johan Cruijff kon zich nog redelijk verstaanbaar maken met zijn boerenkool-Engels. Jean-Marie Pfaff kwam helaas tijdens zijn toespraak in het Nederlands niet verder dan het woordje ‘together’, dat hij ook nog eens van papier moest voorlezen. De sprekers werden bijgestaan door Calimero-filmpjes waarin we zielig vertelden dat we de enige in West-Europa waren die nog nooit een WK hadden georganiseerd. HUILIE-HUILIE. En verder werd ruim twintig keer herhaald dat onze landen zo lekker compact zijn. En dat we zo lekker van stadion naar stadion kunnen fietsen. Daar scoor je natuurlijk geen punten mee. Ruud ‘niet te benijden’ Gullit bleef als enige overeind. Maar ja, daar kan je 22 corrupte Fifa-officials natuurlijk niet mee imponeren. Leuk om een biertje mee te drinken, maar die laten we ons feestje natuurlijk niet organiseren, zullen ze gedacht hebben. Zo is 2010 gewoon zoals verwacht geëindigd als ‘ie begon: leuk dat we elk jaar weer meedoen, maar winnen zullen we nooit iets.

De beste acteur uit de beste film allertijden is overleden. Leslie Nielsen stierf gisteren op 84-jarige leeftijd. 2010 is toch al geen goed jaar geweest voor Airplane!-acteurs. Op 14 maart vloog Captain Oveur (Peter Graves) al naar zijn eeuwige rustplaats. Robert Hays en Julie Hagerty: nog even een maandje volhouden! We kennen Nielsen natuurlijk vooral van zijn komische films (zoals Naked Gun en Scary Movie), maar in Airplane! (1980) laat Nielsen als Dr. Rumack zien dat hij ook serieuze rollen kan dragen. En gewaagde dialogen aankan, zoals deze. Dokter: “What was it we had for dinner tonight?”. Elaine: “Well, we had a choice of steak or fish.” Dokter: “Yes, yes, I remember, I had lasagna.” Nu nogsteeds ben ik dankzij dit knap staaltje acteerwerk gek op lasagna. Voordat we de kist definitief laten zakken sluit ik als laatste eerbetoon aan Leslie, af met een stukje monoloog uit Airplane! waar ik zelf nog iedere dag profijt van heb. Opdat we dokter Rumack nooit vergeten. Waar je nu ook bent en hoe je nu ook ruikt. “Some time when the crew is up against it, and the breaks are beating the boys, tell them to get out there and give it all they got and win just one for the Zipper. I don’t know where I’ll be then, Doc,” he said, “but I won’t smell too good, that’s for sure.”

Hoe ben ik hier beland? Het is een gevoel dat mij af en toe bekruipt. Zo ook afgelopen donderdag. In Deurne. ‘Hoe ben ik hier beland’ is als vraag niet eens negatief bedoeld. Soms loop ik ergens, bij voorkeur op een plek waar ik nooit eerder was, en bedenk ik mij ineens hoe klein de kans was dat ik HIER op DIT moment zou zijn. Zo belachelijk klein zelfs, dat het bijna op het onwaarschijnlijke af is. Een nutteloze doch interessante gedachten om de tijd mee te doden. Zeker als je door Deurne loopt. De omstandigheden. Een paar graden boven het vriespunt, licht bewolkt en droog. Amper mensen op straat: alleen bij het stoplicht wachten enkele auto’s en fietsers. Een man of vrouw laat zijn of haar hond uit. Een vertrapt blikje energydrank ligt te rusten bij een boom. Donderdagochtend, ongeveer half tien. Al snel blijkt: ik heb, al die keren dat ik hier niet was, niet veel gemist aan Deurne. Het is niet overwegend spannend of grappig. Hoewel. De plaatselijke broodjeszaak aan het stationsplein heet ‘Bread Pit’. Het is een gniffel waard. Deurne is als alle andere kleine plaatsjes, blijkt al snel. Een wipkip met een zandbak, een fietspad door een parkje. Op een trottoir ligt een chocoladepaaseiwikkel. Blauw. Het gevoel is duidelijk: Deurne kan heel goed zonder mij, en ik zonder Deurne. Bijna op mijn bestemming zie ik een levensgrote opblaasbare Kerstman op het terrein van een kerstpakkettenbedrijf. De windmachine die het metershoge ding in de lucht houdt maakt veel lawaai op een verder rustig industriegebied. Nu weet ik het zeker. Hoe onwaarschijnlijk het ook was dat ik hier ooit nu zou zijn. Ik was er wel. Deurne was mijn lot geworden. Al was het maar voor een ochtendje.

Zoals beloofd ben ik afgelopen weekend dan eindelijk naar de film Sint geweest. Alle commotie vooraf beloofde veel voor deze Dick Maas-productie. En dan kan het dus eigenlijk alleen maar tegenvallen. Dus tja, wat moet je er van zeggen? Sint heeft zeker leuke elementen. Voor de liefhebber van bloed en de (soms wat flauwe) Flodder-humor is de 80 minuten die de film duurt meer dan goed uit te houden. De oer-Hollandse setting rondom het sinterklaasfeest geeft deze film nog net dat beetje sfeer mee dat het maakt dat je niet helemaal teleurgesteld de bioscoop verlaat. Met het thema ‘bad-sinterklaas’ had in mijn ogen meer gedaan kunnen worden. Het verhaal (Sint komt met volle maan wraak nemen omdat hij ooit op 5 december is vermoord, en moord zoveel als hij kan in het rond) is (zelfs voor een horrorfilm) wat aan de dunne kant en de special effects zijn voor Nederlandse begrippen aardig, maar zeker niet spectaculair. Zeker als de staf van de sint voor de zoveelste keer van achteren door een keel wordt gestoken, zeg ik: dat had allemaal wel iets origineler gekund. Is het dan allemaal crap? Nee hoor. Zeker niet zelfs. Dick Maas krijgt de zaal zeker mee met zijn toespelingen op de actualiteit en zijn donkere humor: er werd voortdurend gelachen. En voor wie anderhalf uur plat amusement wil (en wie wil dat op z’n tijd nou niet?) is deze 8 euro 50 prima besteed, en dat bedoel ik zeker niet negatief of cynisch. Alleen jammer dat er voor mijn gevoel, met een beetje meer tijd/aandacht, zoveel meer in had gezeten. Dus Nederland (boven de 16 jaar): ga massaal naar deze film. Zorg alleen dat Sint niet in het buitenland vertoond wordt. Daarvoor is deze film echt te Hollands. In alle opzichten.

Het kwam de afgelopen dagen een paar keer langs: ‘we hebben allemaal wel een verleden’. Het waren voornamelijk PVV-stemmers die zich niet wilde laten kennen. Nee, ze waren na het LPF-debacle niet WEER bedrogen. Niet door Wilders en zijn partij. 94 procent van de PVV’ers stond en staat dan ook nog altijd met volle overtuiging achter onze blonde vriend. En dat komt dus omdat ‘we allemaal wel eens wat gedaan hebben’. Het lijkt mij dan ook dat ik niet bij de PVV pas. Tot mijn schande moet ik namelijk bekennen dat ik mijn ex nooit het ziekenhuis in heb geslagen, mijn buren nooit een emmer water over het hoofd heb gegooid of een ambtenaar heb gemept. Ook ben ik nog nooit veroordeeld wegens ontucht of wegens oplichting door middel van pornowebsites. Ik heb ZELFS nog nooit ten onrechte beweerd dat ik schoolhoofd ben geweest en heb niemand met een spike bedreigd. Maar het hoort er allemaal bij. Kan gebeuren. En waarom zou je ook niet vertrouwen houden in deze mensen. Dat ze hun buren bang maakten, naasten bedreigden en oplichtingspraktijken begingen (en verzwegen) is natuurlijk ook geen reden om ze niet het voordeel van de twijfel te geven. We hebben allemaal wel eens wat gedaan, toch? De PVV heeft de kloof met de burger in ieder geval voor een groot deel gedicht. De stap van buurtterrorist tot Tweede Kamerlid is nog nooit zo klein geweest.

We moeten schreeuwen om cultuur! Want cultuur is (ook) voor het klootjesvolk en het klootjesvolk schreeuwt, zullen de van deze ‘demonstratie’ bedenkers gedacht hebben. Mooi. Doorzichtig. Precies zoals het klootjesvolk wil. Vooropgesteld: ik ben VOOR cultuur. Ik ben er zelfs een voorstander van dat OOK het klootjesvolk kan genieten van kunst en cultuur. Alleen word ik wel een beetje moe van alle artiesten, kunstenaars en zangers die pleiten voor eigen parochie. Het zou in mijn ogen veel sterker zijn als invloedrijke mensen van buiten de kunst/cultuur het hoogste woord zouden hebben. En dan is daar ook nog eens Freek de Jonge. Ik ben VOOR cultuur, echt ik doe mijn best. Maar iedere keer als Freek de Jonge in beeld is, begin je toch onbewust te twijfelen. Want ook Freek de Jonge is cultuur. Je krijgt hem er dus helaas gratis bij. En nou was De Jonge tot enkele jaren geleden best grappig. Maar vooral ook een misselijkmakend figuur die de afgelopen jaren tot op het bot is verzuurd. Bovendien ook niet echt iemand die tot de verbeelding spreekt bij het klootjesvolk, lijkt mij. Ook in Den Bosch kan ik, aanstaande zaterdag, samen met uberbrabander Frank Lammers gaan schreeuwen om cultuur. Frank Lammer IS het vleesgeworden klootjesvolk. Een heerlijk vooruitzicht. Toch zie ik het nog niet gebeuren dat de voorgenomen bezuinigingen op cultuur de prullenbak in gaan. Misschien hebben we nog EEN troef in handen. Als wij beloven dat Freek zich nooit meer in het openbaar vertoont, valt er dan tenminste te praten over de BTW?

Eergisteren was ik ‘voor controle’ weer eens in het ziekenhuis. Nou gebeurt daar doorgaans niet veel schokkends. Er wordt bloed afgenomen. Mijn temperatuur wordt gemeten. Bloeddruk wordt gecontroleerd. Ik mag vertellen hoe het de afgelopen weken is gegaan, qua klachten. Zo nu en dan krijg ik nog een klein lichaamlijk onderzoek. En een enkele keer wordt er een hartfilmpje gemaakt om te kijken of dat het ook nog allemaal doet. Verder krijg ik eens per maand een vragenlijst waarin ik moet zeggen of ik last heb van ‘veranderd denken’, epilepsie of evenwichtsstoornissen. Vervolgens krijg ik vragen voorgelegd als: in welk jaar leven we, waar zijn we nu en hoeveel is honderd min zeven. Ook wordt ik sinds ik in het Radboud Ziekenhuis kom ieder bezoek gewogen. Op zich niets mis mee, want thuis ga ik niet zo snel zomaar even op een weegschaal staan. Maar dan vraag ik, welke volwassen man durft er voor uit te komen dat hij uit eigen beweging en omdat het hem ook echt iets interesseert, op een weegschaal staan. Laat staan thuis. Maar voor medische doeleinden doe ik het graag. Sinds ik dat doe (ergens in juni geloof ik), ben ik bijna non-stop ‘in de groei’ geweest. Soms weet ik nog wel eens smoes te verzinnen. Dan zeg ik tegen de dokter (een vrouw, red.) dat ik vandaag wel een erg zware jas aan heb, of dat ik heftig heb ontbeten. Maar de rode draad is toch wel dat mijn gewicht groeit. Je zou kunnen zeggen dat ik voor het eerst in mijn leven echt een beetje overgewicht heb. (Felicitaties kunt u sturen in een briefje, mits de postbodes niet staken.) De laatste keer, afgelopen dinsdag, stond de teller op negentig komma een kilo. Op zich binnen de normen (ik ben 1.92m), maar boven mijn ‘ideale gewicht’. Een nieuw record. Dat ik dat ooit nog eens zou meemaken.

Wozus! Het is vandaag alweer een half jaar geleden dat Kasper en Marjolein in het stadhuis in Groningen de legendarisch woorden ‘laten wij het maar proberen’ uitspraken. Nogmaals gefeliciteerd dat jullie daar bij mochten zijn! Duidelijk is dat het huwelijk een nogal positieve invloed heeft gehad op de getuigen en andere gasten. Een aantal is zwanger geraakt, een paar zijn gaan samenwonen. En er is zelfs een getuige die het huwelijk van Kasper en Marjolein zo mooi vond, dat hij zelf besloot ook maar te gaan trouwen. Wat is het toch mooi om zoveel mensen op goede gedachten te brengen. Heerlijk om zoveel leut de wereld in de helpen! Voor wie ons persoonlijk wil komen feliciteren: kom gerust langs vanavond! We zijn toch niet thuis.

Het zit er weer op! De vastenavendjas, het gordijn en de zakdoeken kunnen gelucht worden en vervolgens voorlopig terug de kast in. En we hebben natuurlijk een nieuw motto! Deer mot op gezonge worre! Ik vrees met de komende optocht veel Idols, Voice of Holland en Popstar immitaties. Voor het eerst was ik er zelf ook bij om 23.11: het voorlezen van de Kale N’eed en de bekendmaking van het motto door prins Nilles III. Aan de vooravond van 11-11 stond bergse beroemdheid Rini Hagenaars (de vader van) weer eens ‘in de spotlights van de glitter en de glamour’: BN/De Stem. Rini stopt namelijk na dertien ontwerpen van zijn hand, met het tekenen van de Variant-wagen voor de optocht. Over vier maanden rijdt zijn laatste wagen door de straten van het Krabbegat. *snif* Agge mar leut et!

Door het behandelen van een aantal onderwerpen op deze website, wil ik jullie een kijkje geven in het het niet zo boeiende leven van Kasper Paping. Vandaag deel 1: Vastenavend in Bergen op Zoom. Ofwel: Krabbegat. Inleiding Ik zal beginnen met: waarom vandaag deze blog. Het is vandaag namelijk 11-11 (ellef ellef), de datum die in veel plaatsen wordt gezien als het begin van het carnavalsseizoen. Zelf ben ik in 2002 voor het eerst (echt) meegenomen met carnaval. In Gennep (Bombakkes) heb ik voor het eerst – bewust – een carnavalsoptocht meegemaakt. Vanuit de woonkamer van mijn oom aan de markt hadden we een geweldig uitzicht over de langstrekkende stoet. Alles was aanwezig voor een unieke ervaring; niet in de laatste plaats door een oneindige voorraad bier. Ik ‘moest’ daarna nog door naar Bergen op Zoom (Krabbegat) om daar mijn eerste ‘vastenavend’ mee te maken. In de bus terug naar Nijmegen, waar ik op de trein moest overstappen, ondervond ik de nadelen van ‘veel bier’ en haalde ik net optijd het toilet. In Berrege werd er dus voor het eerst gedweild, al moet ik bekennen dat we (in mijn herinnering waren we met een man of 6) vooral in de ‘jeugdkroegen’ (veel boem-boem muziek met af en toe een caranvalsplaatje tussendoor) kwamen. De sfeer was anders dan ik ooit had meegemaakt: muziek op de straten, verklede mensen en vreemde accenten. ’s Avonds zat ik uitgeput en overrompeld aan een keukentafel met een glas jus d’orange. Hier moest ik meer van weten. 11-11 Zoals gezegd wordt de datum 11-11 gezien als de aftrap van een nieuw ‘carnavalsjaar’. In Krabbegat wordt begonnen met een vergadering van de Boerenploeg, zeg maar: de organisatoren van het feest. Belangrijkste van deze dag is misschien wel het bekendmaken van het motto. Dit gebeurt ieder jaar op 11 november bij het beeld ‘De geit van Mie d’n Os’. De Grootste Boer (hieronder uitgelegd) legt de ‘Kale N’Eed’ af, om het feest in te luiden. Andere belangrijke momenten Ik ga niet alle carnavalsevenementen uit Bergen op Zoom benoemen, maar wel enkele ‘belangrijken’. Na 11-11 kan de carnavalskleding weer een flinke tijd terug in de kast. Het Neuzenbal is het volgende moment. Dit is drie weken voor de ‘echte’ vastenavend. Hier wordt tevens het vastenavendliedje door de prins bekendgemaakt. Ieder jaar is er dus een nieuw motto en het liedje sluit daar weer op aan. Vanaf dit moment is er ieder weekend tot aan Aswoensdag ‘vastenavend’. De zaterdag van de ‘echte’ vastenavend vindt in BoZ de intocht van de prins plaats. Bij het station wordt hij onthaald met mortierschoten en gaat hij in een optocht naar de grote markt. Hier krijgt hij de sleutel van de stad en presenteert de Grootste Boer de ‘elf geboden’ (Elf Gebooie): elf regels die gelden voor de vastenavend van dat jaar. Maandagmiddag is er speciaal voor de kinderen ‘kindervastenavend’. De prins en het gevolg voeren dan, wederom op de grote markt, een toneelstuk op. De grote optocht vindt altijd plaats op de laatste dag van vastenavend in Bergen op Zoom. Het is bovendien een van de grootste optochten van de regio (misschien wel van het land?). Daarna wordt er uiteraard doorgefeest tot de sluiting, dinsdagavond. De prins geeft de stadssleutel terug aan de burgemeester en gaat naar het beeld van Wana, dat vanaf de intocht, in de stad staat. De prins laat de kraai, die op het beeld van Wana staat, omvallen waarna de vastenavend is afgelopen. Hoofdrolspelers Net als in de meeste plaatsen waar carnaval wordt gevierd, is de prins, de belangrijkste figuur. Hij leidt de krabben (inwoners van Krabbestad) door het feest. In tegenstelling tot de meeste carnavalssteden, heeft BoZ een vaste prins en dus niet ieder jaar een nieuwe. Sinds 2007 staat Prins Nilles III aan het roer in Krabbegat. Ook de kleding van de Prins is verre van gelijk aan die van de ‘gemiddelde prins carnaval’: een wit met rood pak, mantel en een masker dat de ogen bedekt. De prinst wordt altijd omringd door een aantal vaste figuren: het gevolg. Zo is daar de nar; een dommige dienaar met een goed hart. De eerder genoemde ‘Grootste boer’ is ook belangrijk. Hij vertegenwoordigt de Krabben. Hij is de baas ook van de Boerenploeg. De Grootst boer is helemaal in het zwart gekleed en heeft een geheel bedekt gezicht, pet en een parasol. Daarnaast is er nog Steketee: hoofd van de vastenavend-politie. Hij moet er voor zorgen dat iedereen het naar zijn zin heeft. Ook de grote klokkentoren van de Sint-Gertrudiskerk heeft een rol in het feest. In de volksmond heet de toren De Peperbus en tijdens de vastenavend krijgt de toren een heus gezicht en kleding aan. Tot slot is daar nog heks Wana. Haar beeltenis staat ieder jaar op de markt, en speelt een belangrijke rol bij de afsluiting van de vastenavend (zie hierboven). Kleding en muziek Ook op het gebied van kleding en muziek onderscheidt Bergen op Zoom zich van de meeste andere carnavalsfeesten. Belangrijkste elementen: oude kleiding, oude vitrage en een rode zakdoek (altijd dragen met de punt naar achteren!). Als hoofddeksel kan vanalles worden gebruikt (lampenkappen, vogelkooitjes). Ook de muziek is anders. Geen Andre van Duin, Arie Ribbens of Gebroeders Ko, maar enkel Bergse carnavalsmuziek in de kroegen en bij de dweilbandjes op straat. Er is ieder jaar een nieuwe liedje, dat inspeelt op het motto. Daarnaast worden voornamelijk liedjes van voorgaande jaren gespeeld. Een polonaise zal je niet aantreffen, maar dweilen (dronken/aangeschoten de over de straten zwerven, van kroeg naar kroeg) des te meer. Denk je na het lezen van deze inleiding tot de vastenavend: wozus! Hier wil ik meer van weten!! Dat kan uiteraard. Neem ook eens een kijkje op Stichting Vastenavend of Vastenavend of neem een kijkje op de Wikipedia-pagina over Krabbegat.

Het is weer bibberen geblazen. De temperaturen lopen terug en dus kan de winterkleding weer uit de kast. Nou is mijn jas een alleskunner: net iets te dik in de zomer en net iets te dun in de winter. Maar hij voldoet prima. Omdat ik eigenlijk negen maanden per jaar handschoenen en mutsen op heb tegen de kou, kan ik gerust zeggen dat het dit jaar behoorlijk meevalt. Het is vandaag 10 november 2010 en de handschoenen gaan vandaag voor het eerst aan. Nou komt dat ook wel omdat ik slechts hele kleine stukjes buiten hoef te fietsen (ongeveer drie minuten) en te lopen (ongeveer twee minuten). Maar toch. Om een periode af te sluiten (IT’S THE END OF AN ERA!!) ging ik gisteren op zoek naar mijn geliefde grijze muts en mijn weledele zwarte handschoenen. Nadat ik ALLE (je echt alle) dozen had doorgespit en nog niets had gevonden, bleken ze in een vuilniszak onder het bed te liggen. Zal je altijd zien. MAAR ze zijn wel terug. Het is alleen de vraag of ik ze zelf wel kan gaan dragen…

Vandaag konden mensen gratis naar dierentuin Blijdorp. Een protest tegen een korting op de subsidie. ‘In sommige delen van de dierentuin worden mensen alleen in groepjes binnengelaten.’ Het is ‘overvol’ en er is zelfs sprake van een bezoekersrecord. Bij dit soort berichten krijg ik last van plaatsvervangende schaamte. Onnodig. Want A) geef die mensen eens ongelijk; veel gezinnen kunnen de entreeprijzen niet betalen. En B) de enige keer dat ik in Blijdorp was, ging ik ook voor niets naar binnen (op uitnodiging van de bloedbank). De dierentuin blijkt nog populair, is de positieve insteek die je uit deze novemberdag zou kunnen halen. Aan de andere kant zou ik me, als ik de directeur van Blijdorp was, behoorlijk genaaid voelen. Waarom komen mensen pas kijken, als de hekken openstaan? Kwamen ze allemaal betaald, dan was de subsidie en dus ook deze actie, wellicht niet eens nodig. Het voelt, als buitenstaander, als hoogverraad. De bezoekers komen als zogenaamde sympathisanten binnen, en zo zal het ook door Blijdorp worden misbruikt in de pers. Maar ondertussen had het de dierentuin veel meer geholpen als deze mensen gewoon hadden betaald voor hun bezoek. Met z’n allen in de rij om gratis aapjes te kijken is nauwelijks een opgave te noemen. Ramptoerisme is het wel; zolang het nog kan.

Ik heb beloofd om Marjolein op mijn website niet meer belachelijk te maken. Een mooi streven, waar ik mij volgens mij redelijk aan houd. Soms is de verleiding echter groot. Sommige dingen kan ik gewoon niet begrijpen. Sterker nog: tegen sommige ‘fenomenen’ MOET ik mij gewoon verzetten. Als we alles maar accepteren wat er deze wereld in geslingerd wordt, wat is dan nog het nut van het leven? Toegegeven: dat is er sowieso al niet. Maar een aantal zaken is zo essentieel dat je je er tegen moet verzetten. Anders is het einde echt zoek. Sommige zaken/voorwerpen zijn echter zo essentieel voor ons bestaan, dat bovenstaande daarop NIET van toepassing is. Daarom zeg ik EEN woord: kookboekstandaard. Laat het rustig op je inwerken en bedenk wat dit voorwerp voor uw leven betekent. Wat zou uw leven waard zijn ZONDER kookboekstandaard? Het mag best wel eens hardop afgevraagd worden. Ik spreek namens veel mensen als ik zeg dat ik mij een leven zonder kookboekstandaard niet meer kan voorstellen. Zonder twijfel na internet toch een van de belangrijkste ‘uitvindingen’ die de afgelopen 27 jaar mijn leven heeft verrijkt. Wat moet een mens met zijn kookboeken, zonder standaard? En hoe heb ik al die jaren zonder gekund? Het zijn zomaar wat vragen die op je afkomen als in een boze droom. Ik lig ’s nachts wakker van het idee dat er mensen zijn in Afrika die zich geen kookboekstandaard kunnen veroorloven. En nou kun je natuurlijk zeggen: ja dan leg je dat boek toch op het aanrecht. Maar zo gemakkelijk is het allemaal niet. De bladzijdes slaan ongewild om, het neemt belachelijk veel ruimte in beslag en het ziet er niet uit. Om nog maar te zwijgen van de vlekken die je in je kookboek krijgt. De kookboekstandaard wordt dan ook schromelijk onderschat. Wie het belang van de kookboekstandaard niet zet, is wat mij betreft los van elke realiteitszin. En voor wie denkt dat ik gebruik maak van het principe ‘ironie’, kan ik een ding zeggen: BOE.

Het is dom, ik weet het. Maar voor mijn website gebruik ik altijd mijn USB-stick. De reden: zo kan ik altijd op verschillende computers werken (op de stick staan mijn bestanden voor de website) en zo mijn website altijd en overal updaten (mits er internet is). Die USB-dingen zijn vrij klein, en dus potentieel kwijtraak-materiaal. Daar dacht ik iets op gevonden te hebben: een vaste plaats. Nadat ik de stick gebruikt heb, leg ik ‘m altijd terug in een bakje naast de bank. Tot zover de theorie. Blijkbaar leg ik mijn USB-stick niet ALTIJD terug op de vaste plaats. Het gebeurt dan ook regelmatig dat ik moet zoeken naar mijn stick, en dus naar de bestanden. Dat gaat eigenlijk altijd goed: dat wil zeggen uiteindelijk vind je ‘m altijd weer terug. Totdat dat een keer niet gebeurt, zoals deze week het geval is. Nadat ik dinsdag keurig mijn website had geupdatet, heb ik iets ondefinieerbaars gedaan met dat ding. Ik heb een totale USB-black-out. Geen idee. Zoeken dus. Maar overal waar hij (of zij) potentieel zou kunnen liggen, heb ik inmiddels tot vijf keer toe bekeken: niets te zien. Dus heb ik voorlopig een andere USB-stick in gebruik, met maar liefst 120 MB aan ruimte (meer dan genoeg voor mijn site overigens), zodat ik Kasatari toch een beetje actueel kan houden. Wat een leut. Ondertussen blijf ik zoeken naar mijn USB-stick. En naar de zin van het leven natuurlijk. Benieuwd wat ik eerder vind.

Er is niet veel eten dat ik niet lust. Dingen met ogen enzo hoef ik niet. En aan tauge heb ik een gruwelijke hekel bijvoorbeeld. Ik snap het ook niet. Het smaakt nergens naar, dus waarom zou je het toevoegen? En ondertussen is het ook gewoon vies. Waarom tauge mensen? Een antwoord waar ik al jaren naar opzoek ben. Dan is daar natuurlijk zuurkool. Ik weet niet wat de oorzaak is van mijn afkeer van zuurkool, maar het staat me aan alle kanten tegen. Het ziet er om te beginnen niet uit. Daarnaast is het zuur en je eet er ook nog eens vaak rookworst bij. We aten dan ook altijd zuurkool en boerenkool samen, zodat ik ook iets kon eten wat ik lustte. Maar wat doe je als je op bezoek bent? Ik weet nog dat ik, ook lang geleden, bij een tante op bezoek was en er ook een soort zuurkoolschotel op het menu stond. Ik heb keurig mijn bord leeggegeten (vooral veel gehakt en aardappelpuree genomen). Dinsdag was ik bij mijn opa (92) op bezoek en zodra ik binnen was stonden er al tien pannen met eten op. Eerst was daar erwtensoep en even later dus ook zuurkool. Weigeren kon niet meer, dus ik besloot me neer te leggen bij mijn lot: voor het eerst in zeker tien jaar at ik weer eens zuurkool. Eerst nog met een vies gezicht, maar later in een min of meer neutrale stand. Het viel 100% mee. In mijn herinnering was het veel viezer. Misschien omdat er geen rookworst bij zat. Ik heb het bord helemaal leeggegeten en keurig gezegd dat het smaakte. Voor de komende tien jaar heb ik in ieder geval mijn goede wil getoond.

Ik heb een zusje. Zoiets, daar kies je niet voor. Op een dag word je wakker, heb je een broertje. Of nou ja dat broertje deed wat moeilijk. Weken heb ik opgescheept gezeten met een paar ‘oude mensen’, of dit mijn reputatie geschaad of gebaad heeft is tot op de dag van vandaag nog niet aangetoond. Hoe dan ook… ik was ineens niet meer enigst kind. Maar 3 jaar later deden mijn ouders er nog een schepje bovenop! Nóg een kind! Ditmaal van venus. Een zusje. Sindsdien, ik was toen 6, heb ik een zusje. De consequenties hadden we met z´n allen als gezin niet voorzien. Dat zo´n klein mormeltje zoveel impact zou hebben. Het gekrijs, de aandacht die allemaal naar haar toe ging, de ruzie´s en toch ben je aan het einde van de dag een ware familie. Maar of je daar nu zo blij mee moet zijn. Nu, nu zij volwassen is (21), ikzelf getrouwd ben en mijn broertje econoom is, zijn er andere spelregels. Spelletjesmiddagen, familieweekenden en wekenlang hopen op een uitnodiging voor haar housewarming. Of gaat ze ons daar niet voor uitnodigen? Tot overmaat van ramp wil het zusje altijd heel veel. “Mag het iets meer zijn?” zal ze waarschijnlijk zeggen tegen de slager wanneer hij 500 gram gehakt (wat ze ook vroeg) voor haar neus zet. Nét het zakje dicht, klaar om af te rekenen… Nee Jonneke had andere plannen. Dat zijn de dagen dat ik blij ben dat ik geen slager ben geworden, vanwege mensen als mijn zusje. Extra’s Zij was lange tijd fan van de Titanic. En mijn vrouw, destijds nog vriendin, heeft een deluxe uitgave van deze film op dvd. Nou… dat wilde Jonneke wel zien. Alhoewel.. nu al een jaar later en nog steeds is de dvd in haar bezit. “Ik moet de extra’s nog zien”, bij een film als deze loopt dat gauw op tot 24 uur kijkplezier (dat is 8x de film zelf). Ik heb Marjolein al geprobeerd te troosten, maar beiden weten we dat de zaak hopeloos verloren is. Dat is… tot de housewarming dan. MUHAHAHAHA (=evil laugh) Psst, stiekeme toevoeging: tekst van Jonneke Paping zelluf. Je weeeet toch!

Heden is, geheel belangeloos, van ons heengegaan: Harry Mulisch. Er zijn maar weinig mensen vaker doodverklaard als de 83-jarige Nederlandse schrijver. Zo meldde Teletekst vorig jaar september al eens dat Mulisch de hemel zelf aan het ontdekken was. Bleek niet waar te zijn. Pijnlijk, want ik zeg regelmatig mensen dat ik naar Teletekst kijk, omdat ik WEET dat als het DAAR staat, het waar is. Gelukkig hebben we tegenwoordig ook Twitter, waarop menig bekende Nederlander/Buitenlander ten onrechte wordt doodverklaard. Sterker nog, als je tegenwoordig nog nooit bent doodverklaard in een tweet, dan hoor je er niet echt meer bij. Harry kan wat dat betreft tevreden op ons neerkijken vanaf zijn wolk: zeker vier keer was hij ‘overleden’. Pas de laatste keer, toen we allemaal dachten ‘nu geloven we het niet meer’, bleek het uitgerekend toch zo te zijn. Gisteren verklaarde de NOS dan ook voor de tweede keer Mulisch dood, om het bericht snel weer in te trekken. Vanochtend, derde poging: bleek toch waar. Je zou bijna denken: op aandringen van de NOS, is ‘ie dan toch heengegaan. Eindelijk kunnen die necrologieën uit de kast. Door dat bericht begin ik overigens te twijfelen aan de eigen stelling van Harry dat hij onsterfelijk is. Maar je weet nooit. Zoals iemand vanmorgen al zei: ik geloof het pas als Mulisch het zelf heeft bevestigd. Er is in ieder geval niemand zo vaak dood verklaard als hij. Harry won dan wel nooit de Nobelprijs, maar Trending Topic (meest besproken onderwerp op Twitter, red.) is ook mooi. Laat de ingelaste uitzendingen maar komen! Het herdrukken van ‘De aanslag’ kan beginnen. Steek ik nog even een pijp op. Teletekst: nu mag het.

Elke keer als ik naar de apotheek ga krijg ik een ‘Cheers-gevoel’. Of wel: ‘Where everybody knows your name…’ Maar wat moet ik er nou eigenlijk van vinden dat ik door bijna alle werknemers wordt aangesproken met: “Aah, meneer Paping! U komt zeker voor een herhalingsreceptje?” Blijkbaar behoor ik tot de vaste ‘klanten’, want ik ga er niet vanuit dat men iedereen die daar komt bij naam kent. Misschien moet ik er ook niet te veel achter zoeken, maar curieus vind ik het wel. Het is wachten op de dag dat ze zeggen: “Bent u daar nu alweer?” Vooralsnog word ik altijd heel vriendelijk geholpen. Het levert me nog net geen korting of voorkeursbehandeling op. Jammer, want stiekem gaf het mij toch wel een prettiger gevoel toen ik na jaren in Zwolle te hebben gewoond eindelijk een kroeg/café had waar ik bij mijn voornaam (Kasper, red.) werd genoemd als ik binnenkwam. Ik kreeg zelfs zo nu en dan een gratis biertje aangeboden. Is dat dan het ECHTE Cheers-gevoel? Het wachten is op een gratis pilletje.

Een tijdje terug heb ik besloten om – in principe – niet meer te schrijven over PSV. Reden is dat mijn verhouding met de club er niet alleen een is van supporter tot club. Maar ook tot (incidenteel) werkgever en (incidenteel) werknemer. Dat maakt het mij niet alleen onmogelijk om objectief over PSV te schrijven (en wat is daar trouwens erg aan?) maar bovenal geeft mij dat beperkingen als ik het niet eens ben met besluiten van de club of teleurgesteld over prestaties. Om het mezelf gemakkelijk te maken heb ik de pen wat PSV betreft dus al een tijd geleden neergelegd. MAAR na een week vol met slecht nieuws (Afellay vertrekt waarschijnlijk transfervrij na dit seizoen of mogelijk al eerder voor een beperkt bedrag en PSV maakte miljoenen euro’s verlies afgelopen jaargang) was er gisteren reden tot juichen. Nee, sterker: er was reden tot euforie. Het bevestigt het gevoel dat ik bij de huidige ploeg heb: het zit er in, maar komt er helaas nog veel te weinig uit. Maar als het er uit komt… En dus even de feiten op een rijtje. PSV – Feyenoord, zondag 24 oktober 2010, 14.30-16.15 uur: 10-0. Doelpunten: Reis, Afellay, Reis, Toivonen, Lens, Reis, Dzsudzsak, Engelaar, Dzsudzsak en nogmaals Lens. Netjes toch? Kon minder.

Dan is het nu tijd voor wat luchtigs. Er zijn nieuwe en goede scheepsberichten vanuit ‘s-Hertogenbosch/Utrecht. Afgelopen week heb ik mijn handtekening gezet onder een contract, voor bepaalde tijd, bij LOC. Ik ben met terugwerkende kracht sinds 21 september ‘medewerker communicatie’ voor 8 uur in de week. Het contract loopt tot en met 31 december 2010. En dat is wellicht een opstapje naar meer. MAAR het begin is er en de timing kon slechter want het nieuwe kabinet heeft besloten Wajongers te laten vallen als een baksteen. Nogmaals: het is een begin. ‘Aldus overeengekomen en in tweevoud opgemaakt en ondertekend te Utrecht’. Dus, wordt vervolgd.

‘Ik ben er weer’, liet Antonie Kamerling onlangs optekenen in Esta. Vraag niet waarom ik Esta lees, maar het blad lag plotseling voor mijn neus. Het blad dateert van begin augustus dit jaar om precies te zijn. ‘Voor het eerst geniet ik van simpele dingen (…) en heb ik zelf de regie over mijn leven’. Mooie – hoopvolle – uitspraken van een (ex-)depressief (beroemd) persoon, die amper twee maanden later, niets waard blijken te zijn. Ik heb geen oordeel over de zelfgekozen dood. Zoals ik over geen enkele zelfdoding een oordeel heb; en zeker geen veroordeling. ‘Angst heeft mijn leven geregeerd. Angst om te falen, niet goed genoeg te zijn.’ Uit hetzelfde interview. Nergens staat dat hij deze angst achter zich heeft gelaten, laat staan definitief. Het zijn woorden die de omgeving gerust moesten stellen: Antonie doet heus geen gekke dingen. Heus waar. ‘Antonie speelt geen mooi weer meer’, is de titel boven het artikel. Klopt niet is de gemakkelijke conclusie achteraf. Hij deed niet anders, blijkt nu. Zo zie je maar, ZELFS een Esta kan stof tot nadenken geven. En dat is niet erg. In ieder geval veel minder erg dan veroordelen.

Bijna dagelijks kom ik op stations met roltrappen. Bijna dagelijks verbaas en/of erger ik mij aan mensen die erop stilstaan. Een rare gewoonte, zeker als je dat doet over de volle breedte van de trap. Dat hoef je bij een niet rollende trap niet te proberen, dan kijkt iedereen je raar en boos aan. Terecht. Bij de roltrap is dat meer geaccepteerd: stilstaan. Ik snap nooit zo goed waarom. Is dit ultieme luiheid of gewoon ons rustmoment in het toch al zo hectische bestaan? We zien een roltrap en denken: eindelijk even twintig seconden rust. Mij geeft het een onrustig gevoel, zeker als mensen zich niet aan de ongeschreven roltrapregels – rechts houden – houden. Nee, het is denk ik vooral koppigheid. De roltrap staat voor de huidige tijd: geen stap teveel doen. Ook geen stap opzij. En al helemaal niet voor een ander. En ik? Ik doe mee, als het moet: meestal kan ik er toch niet langs.

Een – overigens niet zo leuke – Twittergrap van Freek de Jonge heeft mij wel aan het denken gezet. “Rechtse hobby’s: de beveiliging van Wilders.” De reacties zijn gemakkelijk te raden. ‘Schandalige opmerking’, ‘al 40 jaar niet meer grappig’, ‘je zou je dood moeten schamen’, ‘goedkope grap’ en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb even geen oordeel over de uitspraak, al was het maar omdat het gezien het beroep van De Jonge, zeer waarschijnlijk grappig bedoeld is. En misschien is dat wel jammer, want gelukkig zet humor soms mensen wel aan het denken. Want is het eigenlijk niet heel erg jammer dat er zoveel geld naar de beveiliging van ons aller Geert gaat? Hoeveel mooie dingen (linske hobby’s zoals kunst en cultuur of ontwikkelingswerk) hadden daar niet van kunnen worden gedaan? Bij verzekeringen is het heel normaal dat iemand die veel risico’s neemt, meer premie betaalt. In de politiek werkt dat anders. Dat iemand buitensporig veel zijn mond gebruikt voor uitspraken waar mensen zich aan storen en diep door worden beledigd: het zij zo. Dat is de ziekte van het vrije woord. Een recht, met name voor de mensen die zich bewegen in het politieke debat. Maar waarom komen de beveiligingskosten als ware het vanzelfsprekend op rekening van iedereen en niet (deels) voor rekening van (risiconemer) Wilders zelf? Het is zelfs non-done om hier kritische vragen bij te stellen. Of om niet grappige opmerkingen over te maken.

Ein-de-lijk maar waar: het afbouwen van medicijnen kan beginnen. Vooralsnog dan in ieder geval. Uit het laatste onderzoek is gebleken dat de ontsteking de afgelopen tijd is afgenomen in sterkte. Wellicht komt dit van het experimentele medicijn dat ik de afgelopen drie keer heb ontvangen, wie zal het zeggen. Wat ik wel kan zeggen is dat ik van de dokter mag proberen om te kijken hoe het gaat met minder miligrammen. Op dit moment gebruik ik 4000 miligram Mesalazine (Salofalk), 20 miligram Lanvis en 20 miligram Prednisolon (per dag). Om te beginnen slik ik sinds een paar dagen 15 miligram prednisolon, in plaats van 20 miligram. Als dat goed gaat, wordt dat de komende weken nog verder afgebouwd. Eindelijk heeft het dus nut dat ik al jaren 4 pilletjes van 5 miligram gebruikt (de reden daarvan was dat het afbouwen dan gemakkelijker zou gaan). Je moet ergens beginnen.