Zoeken op de website

Sinds 2016 een traditie die niet meer weg te denken is uit de vaderlandse geschiedenis: het kerstmarkten bezoeken met Noortje. Deden we dat vroeger nog met kroeshaar, zwart geschminkte gezichten en gouden oorbellen in, tegenwoordig gaan we langs de kramen met slechts enkele roetvegen. Was vorig jaar Antwerpen nog de klos, nu was Dordecht de host van dit mega-evenement. Hoogtepunt van het jaar was natuurlijk de Barricadecompetitie. Wie er gewonnen heeft doet er niet toe (maar Noortje was het niet). Wel werd er zoals elk jaar weer veel geld opgehaald; dit jaar was het goede doel: ondervoede kakkerlakken in Pamplona. De piccs:

Na miljoenmiljard jaar werken bij Atos en PTT Telecom mag Bert na dit jaar eindelijk met pensioen. Aan de Eemsgolaan klonk een luid gejuich op 14 december 2017. Niet alleen trok Bert definitief de deur achter zich dicht. Er vloeide ook rijkelijk gratis bier. Tussen de speeches (hier, hier en hier) hing de sfeer er lekker bij. Een impressie.

11 november is natuurlijk vooral het begin van het carnavals-/vastenavondseizoen, maar het is ook Sint Maarten. Hoewel er in Den Bosch (voor zover wij weten – er is tenminste nog nooit iemand aan de deur geweest bij ons) niet aan Sint Maarten wordt gedaan, wordt het feest op Noel’s school wel degelijk gevierd. Daarna nog wat foto’s van vroeger, gewoon omdat het kan! Vroeger…

1. Valentijn Driessen 54 1. Christiaan Ruesink 54 3. Jeroen Grueter 56 4. Hans Kraay Jr. 58 4. Willem Vissers 58 4. Peter S. 58 4. Hugo Borst 58 8. Bert P. 60 8. Arno Vermeulen 60 8. Kees Jansma 60 8. Gerrit van der K. 60 12.Sjoerd Mossou 62 12.Marjolein P-S 62 14.Kasper P. 64 15.Jan-Joost van Gangelen 66 15.Wilfred Genee 66 17.Emile Schelvis 74 18.Maarten C. 76 19.Noël P. 108 20.Otis P. 124 Alle voorspellingen van alle deelnemers vind je hier (klik). Via ‘bestand’ en ‘downloaden als’ is de tabel ook als bijvoorbeeld Excel-bestand te downloaden.

Ja ja het is alweer twee jaar geleden dat ons vrolijke knuffelmannetje Otis in ons gezin kwam. Inmiddels is onze Oot gek van Bliksem, en dus moest er een Lillikwien taart komen. De rest is geschiedenis. PICS!

Ja, ik weet het, sorry! Ik ben een beetje laat (slechts een week of drie). Mijn hond had de uitslagen opgegeten en de brug stond omhoog. Daarnaast had ik het gewoon heel erg druk en ben ik het gewoon volledig vergeten af te ronden. Om er niet langer omheen te draaien: we hebben een winnaar! De voetbalvoorspelling is gewonnen door Peter! Met 42 strafpunten heeft hij Kasper (46) en Maarten/ Bert (48) ruim achter zich gelaten. Dat maakt dat Peter zijn derde titel (na 2010/2011 en (2012/2013) mag noteren. Hier onder nog even de volledige uitslag van de voetbalvoorspelling 2016/2017: 1 Kees Jansma 34 2 Hans Kraay Jr. 36 3 Peter S. 42 4 Sjoerd Mossou 42 5 Emile Schelvis 44 6 Kasper P. 46 7 Valentijn Driessen 48 8 Maarten C. 48 9 Jeroen Grueter 48 10 Bert P. 48 11 Wilfred Genee 48 12 Hugo Borst 48 13 Jan-Joost van Gangelen 50 14 Gerrit van der K. 50 15 Willem Vissers 50 16 Marjolein P-S 52 17 Christiaan Ruesink 54 18 Noël P. 54 19 Lobke V. 60 20 Arno Vermeulen 66 21 Otis P. 116 Winnaars tot nu toe: 2003/04 Bert 38 2004/05 Bert 36 2005/06 Bert 48 2006/07 Marjolein 30 2007/08 Marjolein 32 2008/09 Marjolein 24 2009/10 Robert 48 2010/11 Peter 38 2011/12 Kasper 44 2012/13 Peter 46 2013/14 Kasper 36 2014/15 Maarten / Bert / Marjolein 44 2015/16 Marjolein 40 2016/17 Peter 42

Dat hadden ze er niet bij gezegd toen we aan kinderen begonnen. Sta je op een verloren donderdagmiddag eieren uit te blazen. Gaatjes maken, wc-papiertje tegen het ei aan om het maar zo min mogelijk aan te hoeven raken met je mond en blazen maar. Ei één gaat redelijk vlot, al is het eigeel niet direct gebroken. De naald moet er nog een keer in, en nog een keer voor de gele smurrie er eindelijk uit komt. Ei twee heeft een stuk moeilijker karakter. Ik blaas me het apezuur maar er gebeurt in eerste instantie te weinig. Misschien zijn de gaatjes te klein? Ik besluit ze uit te wonen met opnieuw mijn naald en met een hele lange adem lukt het uiteindelijk toch. Ei drie gaat – terwijl de andere eieren al gewassen en al te drogen liggen – ronduit soepel. Het snelst van allemaal. Na een klein half uur liggen alle eieren zo goed als droog op het aanrecht, klaar om beschilderd te worden. Op aanraden van mijn vrouw ging ik bij de Zeeman eierverf halen, maar dat was er niet. Ik moest het – bij gebrek aan zin in een ritje naar de Action – doen met vingerverf. Gevolg is dat mijn zoon nu ook moet vingerverven. Wel net zoals papa met de kwast want ‘anders worden mijn handen vies’. Dat zei hij overigens nadat hij met de zwarte verf zijn handen al onherkenbaar had beschilderd. De eieren zijn inmiddels – geel, groen en blauw met stippen, strepen en een gezichtje – in het eierdoosje aan het rusten en opnieuw drogen. Mijn vrouw is nu op zoek naar een tak van ongeveer 1 cm doorsnee en mag vanavond knutselen op school. Ik ben ondertussen vooral opgelucht dat alle eieren – voor nu – heel zijn gebleven. Leve de ouderparticipatie.

Eerst een typemachine en nu een platenspeler. Ik begin een retro-rode draad te zien. Het was al langer een wens van mij om plaatjes te kunnen draaien. Niet eens omdat het lekkerder klinkt maar omdat je veel bewuster luistert. Bovendien moet je eigenlijk de plaat gewoon afluisteren: skippen is nogal omslachtig (voordeel ten opzichte van de cd). En je moet een beetje moeite voor doen (voordeel ten opzichte van Spotify). Inmiddels heb ik al zo’n dertig platen op de kop getikt en een kleine twintig (carnavals)singles staan waarvoor we alle kringloopwinkels en platenzaken van Den Bosch zijn afgefietst. Enige nadeel: het geluid is te goed. Mijn vrouw heeft al geklaagd dat ze het gekraak mist. We zijn nog op zoek naar meer stof in huis om dit goed te maken.

Hatertse Vennen, Nijmegen, 26 maart 2017

We hadden na de carnaval nog een paar dagen vakantie over. Het leek ons goed om deze te besteden in het ver weg zijn van onze kinderen. We lieten ons ondertussen twee dagen verwennen in Hotel Paping (what’s in a name).

Voorbereidingen Zaterdag Zondag Maandag Dinsdag

Bij de verhuizing van Marjolein’s oma kwam een oude damcomputer naar boven uit een stoffig laatje. Het gerucht dat de computer ergens moest zijn ging al jaren rond. En het bleek waar! Een Saitek Electronic Dames. Wat een geweldig ding! Mijn vroegere damleraar Arnold B. had ook zo’n soort damcomputer en heel soms mochten we daar dan ook op om te oefenen tegen de computer. Het waren de hoogtepunten (ja ja) van het damjaar.

Voor de volledigheid zijn hier nog de fotomomenten van 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013 en 2014 en 2015

2016 is alweer bijna voorbij. Het was natuurlijk vooral het jaar van nieuw werk als operatie- en opnameplanner bij het AMC in Amsterdam. Ik was daardoor minder vaak thuis, maar verdien nu wel mijn eigen geld op een leuke en dynamische werkplek. Op 15 juni kwam wethouder Arjan Vliegenthart even langs mijn kantoor (nee ik sta niet op de foto) om te kijken hoe ik het maak. Sympathiek. Inmiddels is mijn contract ook alweer omgezet naar een dienstverband voor onbepaalde tijd dus ze zijn in Holendrecht nog niet van mij af. Het was internationaal gezien een angstig jaar vol aanslagen op het Europese vasteland (Brussel, Nice en Berlijn), de overwinningen Trump, het Brexit-kamp en de anti-associatieverdraglobby. Tante Noldy, Teuny (uitvinder van de zelfgemaakte pizza), oud-buurman Jan (oud-buurman) en Mieke (vriendin van mijn ouders) vielen in 2016 weg. Maar we moeten het voortaan ook doen zonder ‘greatest’ boeroemdheden als Mohammed Ali, Johan Cruijff, David Bowie en Prince. Toch was het bovenal ook een mooi jaar. Ik was getuige van het huwelijk van Maarten en Desiree. En we konden genieten van de Olympische Spelen in Brazilië, het EK voetbal, de eerste Nederlandse F1-overwinning en de wereldtitel dammen voor Roel Boomstra. PSV werd opnieuw kampioen en ik bezocht met Noël de Giro d’Italia in Lent. Otis leerde kruipen en zette zijn eerste stapjes. Noël leerde racen op de computer en mijn zijn Bliksem-racebaan. Hij verhuisde met zijn peuterspeelzaal naar een andere locatie, kreeg een nieuw bed (een halfhoogslaper). En Noël’s hoogtepunten waren: ‘chocopasta eten, dat de tent kapot was en weer gemaakt werd, frietjes en pizza eten in de vorm van een kerstboom en het raam versieren‘. Marjolein was niemand minder dan Perkamentus in het RMO en ging met haar moeder naar Gdansk, de gele kinderstoel kwam terug. De vakanties gingen naar Zwitserland (via een paar dagen Duitsland / Oostenrijk), Londen en zelf had ik nog twee geweldige dagen in Madrid waar ik was om PSV aan te moedigen tegen Atlético. Een goed nieuw jaar. 1 januari: Toen was geluk nog heel gewoon 16 januari: Geen witte kerst in 2016 maar wel veel sneeuw in januari. Ook mooi 2 februari: Noël wordt alweer drie jaar 6 februari: Otis mocht niet mee naar de optocht en was er zo toch een beetje bij 26 maart: Otis tijdens Pasen: “Wow die kleuren! Ik heb te veel special paaseieren gegeten denk ik” 8 mei: De Giro kwam langs in Lent. Het duurde allemaal erg lang voor Noël maar de M&M’s na afloop maakten veel goed 18 juni: Als twee volstrekt objectieve voetbalfans kijken we samen naar het EK 1 augustus: Samen door de jungle van Wildhaus, Zwitserland 3 september: “Pap, wanneer begint die wedstrijd nou es?” 27 september: Herfst! 14 oktober: de bruiloft van Maarten en Desiree. “Nee het is niet koud en de huifkar is niet eng. Ik kijk altijd zo” 27 oktober: Gewoon over de straat lopen op Westminster Bridge. Kijk ons badass zijn! 27 november: Een van de mooiste plaatjes die ik ooit heb gezien. De foto doet geen recht aan de prachtige zonsondergang in Parque del Buen Retiro, maar wat was het mooi (in het echt) 26 december: Ik vond mijn look-a-like in Haren op een plaat Bekijk hier de jaaroverzichten van 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016 en 2017.

Op de valreep laten we tante Noldy (70) – zus van mijn vader – achter in 2016. Naast het jaarlijkse familieweekend waar we de familie Maes altijd zagen, herinner ik me vooral de fietstochtjes naar Delfzijl. De ellenlange ritten (de snelheid werd immers bepaald door de langzaamste fietser) eindigde steevast met een macaroni-lunch aan de keukentafel in de Jan van Galenstraat. En tante Noldy bleef eindeloos doorpraten, tot dat we weer op de fiets zaten voor de terugweg naar Groningen. Het zal stil blijven.

Het voelt alweer als een eeuwigheid geleden dat Noël en Kasper voor het eerst 24 uur achter elkaar tot elkaar – en alleen elkaar – werden veroordeeld (klik). Het is bijna niet voor te stellen, want nog maar twee en een half jaar geleden; het voelt als een eeuwigheid. Noël is al bijna volwassen: hij gaat binnenkort op voor zijn rijbewijs, heeft zijn eerste CITO-toets al verpest, en over bier hoef je hem niets meer te leren (“dat lust ik niet”). En inmiddels loopt er nog zo’n verdwaasde wereldburger rond – ook al bijna in de puberteit – met dezelfde achternaam en dito Paping-humor. Toch is het in de voorbije jaren ook niet vaak meer voorgekomen dat we lang – zeg drie volle dagen, alleen waren, me en the boys. Zo ongeveer precies nul keer naar wij dachten. Waarom zou je ook zo lang met z’n drietjes zijn als je ook gezellig met z’n viertjes kan zijn? Nou naar dacht Marjolein anders over. In een onbewaakt ogenblik pakte ze donderdag de trein en de bus naar Eindhoven en ze belde een paar uur later uit een telefooncel (die ze daar blijkbaar nog hebben) in Gdansk naar huis om te melden dat ze zondag pas weer terug is. Enfin, wij – Otis, Noël en ik – in familieberaad. Alle opties de revue laten passeren: nieuwe sloten op de deur, awesome party, toetreden tot een religieuze sekte. We besloten echter om het een en ander nog even aan te zien en gewoon ons gangetje te gaan. Papings he, altijd in voor avontuur. Dus zo werden de drie dagen gevuld met middagdutjes, zelfgemaakte frietjes en pannenkoeken, het Nijntje museum, de trein en bus, de winkel, kerstfilms (hoera voor geen Kersthaters in huis 😉 ) en eindeloos spelen met de Toet-Toet baan en de tent+tunnel. Inmiddels zijn de drie dagen bijna om en kunnen we stellen dat van de paniek van januari 2014 niet veel te merken was. Het aantal lichtgewonden is te overzien en zelfs de kerstboom staat nog overeind. Score.

Ja ik weet het, het moet natuurlijk herFst maar ja, in de herfst hoort het ook gewoon een graad of 15 te zijn en dat is het de afgelopen week ook niet geweest. Dus get over de spelfout en check gewoon de foto’s (om in goed Nederlands te blijven). Enfin, om nog even te profiteren van het mooie weer waren we deze week in het Sterrenbos voor nootjes, takjes, steentjes en blaadjes. Zie hier nog meer foto’s (klik).

In de categorie klein nieuws deze week: de gele kinderstoel is terug van heel lang weggeweest. De stoel waar in ieder geval mijn broertje en zusje als kind regelmatig in hebben gezeten (of geschommeld) werd vandaag ineens bij ons thuisbezorgd na vele omzwervingen door de hele familie. Nostalgie ten top natuurlijk en dat moeten we uiteraard even door een toen-en-nu-bril bekijken. Toen Nu

Otis was één van de zeshonderd baby’s die gisteren met Phoxy op de foto mochten bij de jaarlijkse Phoxy Babyfoto. Na Noël (in 2013) was het opnieuw de beurt aan een Paping om tussen honderden huilende soortgenoten leuk op de foto te staan. Helaas mochten we – behalve voor het officiële fotomoment – deze keer niet op het veld komen. Not cool PSV. Desondanks hebben we ons er doorheen geslagen. Foto’s van toen en nu. Gewoon omdat het kan. Toen Nu

Per november 2020 houd ik mijn website weer bij via Kasatari.nl. Een deel van de artikelen die hierop staan zal op termijn daar ook weer verschijnen.

Deze beginnende kunstenaar Noël Paping (3) is sinds enkele maanden bezeten van de fotografische art. Zijn stijl is rauw, basic en bovenal zweverig. Dit is zijn eerste (online) expositie. Werk is te bestellen via de webmaster.

Op een mooie zaterdagmiddag in augustus verscheen boven het pittoreske Helpman Paddepoel een prachtige regenboog. Wat volgde is deze prachtige regenboogdroste serie van het hoogste niveau. Dank- en haatmails kunt u verzenden naar kpaping@outlook.com. Rectificatie Martijn blijkt niet in Helpman te wonen maar in Paddepoel. Onze excuses voor het feit dat Martijn niet in Helpman woont. We zullen onze uiterste best doen om dit zo spoedig mogelijk te veranderen.

Meer foto’s vind je hier (klik)

Alle voorspellingen voor de eredivisie 2016/2017 die binnen zijn, zijn binnen. Ook dit jaar heb ik de voorspellingen van de amateurs en de pro’s weer in een excel-bestandje gezet. De voorspellingen zijn (als het goed is) online te lezen (en downloaden) op: https://docs.google.com/spreadsheets/d/1BuU-IIGZRmV7gqlcoxIfJ1E2ETgFjqt2Ky9BHjB7QwM/edit#gid=1741315194 In de winterstop en aan het einde van de competitie stuur ik de deelnemers een tussen- en eindstand. Hier zal ik zo nu en dan een tussenstand posten. Dat de beste moge winnen en de eeuwige roem voor een jaar (en de vijf euro prijzengeld van onze anonieme sponsor Bert Paping uit Groningen) mag binnenhalen.

Ze zag er oud uit. Zo oud dat ik haar in eerste instantie maar amper herkende. Op de ogen, de air en de contouren van het gezicht na – die waren sprekend Renate Dorrestein – had het net zo goed een andere gerimpelde oude vrouw kunnen zijn. Ze wist dan ook vrij onopvallend het VVV-filiaal in Almere binnen te komen zonder dat wij – uitverkoren literatuurliefhebbers – er van op keken. De uitverkoren twintig (van veertig inzendingen) die met Renate door de straten van haar boek Weerwater mochten lopen. Even later liepen we in de zon. De afgelopen dagen was het ronduit koud, maar deze zondagmiddag staarde een strakblauwe hemel ons aan en was het niet 17 graden zoals Weer.nl ons had voorspeld maar zeker boven de 20. De jassen gingen uit. Wij, de uitverkorenen, liepen braaf achter de schrijfster aan. Ook een raadslid die tevens ‘één van de oudste bewoners van Almere’ was, liep mee. Als ware het een bezichtiging van een moeilijk verkoopbaar huis trok hij alle registers open om zijn stad aan te prijzen. Het raadslid strooide met namen van grote architecten (zoals Koolhaas), moderniteiten`(zoals ondergrondse afvalvoorziening) en bezienswaardigheden (zoals de aardappel). In de drie dagen voor de wandeling had ik met enige regelmaat gedacht aan een soortgelijk rendez vous met schrijver Thomas Rosenboom. De ingetogen Rosenboom had een boek geschreven over een scheepswerf. Veel meer wist ik er niet over. En omdat ik in die dagen – het zal plusminus 2003 zijn geweest – net iets te vaak had gezegd dat ik later schrijver wilde worden, was ik uitverkoren om mee te varen. Ik kan me geen vraag of anekdote verteld tijdens de tocht herinneren. Zelf had ik het boek niet gelezen (ook daarna niet) en ik vond Thomas ook niet bepaald een innemende man. Wat nog het meest was bijgebleven is hoe ik me schaamde dat mijn moeder niet kon laten te vertellen dat zij ook Rosenboom heette met haar achternaam. Maar dan met dubbel-o. Het Weerwater, waarvan ik me tot vandaag niet had gerealiseerd dat het een meertje was, is zonder enig cynisme een prachtige plek. Zeker als het zulk mooi weer is als deze dag. Misschien, dacht ik, kan ik het ook beter waarderen omdat Renate Dorrestein er bij is. Haar niet eens gespeelde enthousiasme voor Almere is aanstekelijk. Ook al kon ik het niet laten bij elk nieuw straatje te bedenken hoe troosteloos het hier zou zijn op een grauwe dinsdagochtend in oktober. Het eindpunt de de wandeling is na zo’n 1,5 uur lopen het huis aan de Fantasie waar Dorrestein het verhaal grotendeels heeft geschreven en dat ook een belangrijke decor is voor het boek. De eigenaresse blijkt thuis en we mogen een kijkje nemen in het bescheiden maar prachtige glazen ‘tuinhuis’. Het zag er opvallend genoeg vrijwel precies uit zoals ik het me had voorgesteld na het lezen van het boek. Hooguit had ik het gespiegeld verwacht. Het voelde vreemd deze plek te bezoeken als ware het een bedevaartsoord, hier heeft de bekende schrijfster Renate Dorrestein haar boek Weerwater geschreven, terwijl ze er zelf in levende lijve naast stond. Als we op het doodlopende straatje waar het huis aan ligt terug zijn zie ik in de verte, aan de overkant van het Weerwater, de skyline van de stad. Het ziet er zowaar uit als een mooie plek om te wonen. Een mevrouw van de VVV die niet meeliep is er ineens met een karretje vol met waterflesjes en Café Noir en Sultana koekjes. Het zachte monotone gezoem van de elektriciteitskabels, de warme lucht en het weidse uitzicht. Bij de heg staat Renate haar boek te signeren. Veel beter dan het bootje met Thomas Rosenboom.

Wanneer ik vanochtend in alle vroegte mijn vertrouwde route naar het station fiets, op weg naar mijn werk, zie ik op de hoek van de straat, vlak bij de brug een vlag hangen. De regenboogkleuren wapperen in de wind. Even denk ik: mooi dat dat anno 2016 in het openbaar kan: je steun betuigen aan de homobeweging. Om er vervolgens achteraan te denken: 49 homo’s vermoord in een bar, puur omdat ze uiting geven aan hun geaardheid. Ook dat is 2016. In de middag, als ik tijdens een rustig moment op mijn werk NOS.nl check, lees ik dat het verhaal, zoals altijd natuurlijk anders ligt dan gedacht. De moordenaar, Omar Mateen, zou niet (alleen) homofoob zijn geweest. Hij was zelf ook een graag geziene gast in de nachtclub Pulse. Niet één keertje, om te kijken hoe hij zo veel mogelijk mensen met mijn AK-15 kon ombrengen. In een periode van drie jaar tijd zou hij minimaal tien keer gezien zijn. Het lijkt er op dat Mateen niet meer kon leven met wie hij zelf was. In plaats van de hand direct aan zichzelf te slaan besloot hij 49 levens mee te nemen omdat zij net zo waren als zij. Al is niets wat het lijkt. Dus wellicht lezen we morgen dat het toch weer heel anders lag.

Vandaag ben ik Steven Kruijswijk. We – Nederlandse wielerliefhebbers – zijn misschien wel allemaal Steven Kruijswijk. Ik heb pijn aan mijn rug waar ik neerkwam. Ik voel de open wond op mijn linkerarm en wrijf met mijn vingers over de grote pleister. Nu, zes uur later, voel ik nog altijd de doffe klap in de sneeuw. Het was maar sneeuw, maar met deze snelheden kan je daar wel een paar dagen goed last van hebben in al je botten. Ik voel nog de wanhoop die ik voelde toen ik probeerde mijn fiets weer rijklaar te maken en dat niet lukte. Mijn naaste belagers Nibali en Chavez waren op dat moment al uit het zicht en ik heb ze pas na de finish weer gezien. Eén van hen droeg mijn roze trui. Dit is niet hoe deze dag had moeten gaan. Het was nota bene mijn eigen stomme fout. Wás het maar materiaalpech of een hongerklop. Maar ik was gewoon de sterkste, dat voelde ik heus wel. Ik zat weliswaar aan mijn limiet op de col d’Angello maar mijn medestrijders zagen nog meer af. Het ging naar omstandigheden best goed. Ik wilde nog even snel wat eten om mijn energie op pijl te houden toen ik voelde dat ik net iets te veel naar buiten stuurde. Ik kon het niet meer corrigeren en voor ik het wist lag ik op de grond. Zonder er bij na te denken pakte ik de gehavende fiets. Dat ik zelf op menig plek open lag merkte ik pas enkele seconden later, toen mijn mechanieker als een gek aan het pedaal zat te sjorren. Het flitste toen al door me heen. Als Vincenzo en Esteban niet hebben gewacht kan dit wel eens het einde betekenen van mijn roze droom. Geen titel. Geen huldiging in Den Bosch. Geen eeuwige wielerroem, maar eeuwige leegte. Eenmaal terug op de fiet voel ik de onregelmatigheden in het wiel en in mijn lichaam. Alles knelt, maar ik moet door. Hoe kon ik nou zo stom zijn? Nog 56 kilometers. Weet je wel hoe focking lang dat is als je alleen rijdt? Krijg ik volgend jaar nog een kans? Of was dit mijn enige en heb ik het verknalt, twee dagen voor het einde. In de focking sneeuw. Fock!

Het seizoen zit er alweer even op en dus is het tijd voor de einduitslag van de voetbalvoorspelling. ‘We’ hebben het dit jaar niet zo goed gedaan ten opzichte van de prominenten: zeven van ons eindigden bij de onderste negen. Bert (4e in totaal, 2e bij ons amateurs) en winnares Marjolein (1e overall) staken er duidelijk bovenuit dit jaar. Voor Marjolein is het alweer de vijfde titel na 2006-2007, 2007-2008, 2008-2009 en 2014-2015. Bij deze gefeliciteerd en veel fun met opnieuw de eeuwige roem en het prijzengeld van 5 euro dat binnenkort zal worden overhandigd! Zie hier onder de volledige eindstand: 1. Marjolein (40) 2. Jeroen Grueter (44) 2. Wilfred Genee (44) 4. Bert (48) 4. Hugo Borst (48) 6. Willem Vissers (52) 6. Jan-Joost van Gangelen (52) 6. Valentijn Driessen (52) 9. Tom van Hulsen (54) 10.Hans Kraay Jr. (56) 10.Sjoerd Mossou (56) 10.Arno Vermeulen (56) 13.Lobke (58) 14.Kasper (60) 14.Kees Jansma (60) 16.Gerrit (62) 16.Emile Schelvis (62) 18.Jan (64) 18.Peter (64) 18.Maarten (64) 21.Noël (74) Alle voorspellingen van alle deelnemers vind je hier (klik) Het komende seizoen begint op 5 augustus 2016. Enkele weken daarvoor zal ik een mail sturen met de details voor een nieuwe voorspelling met nieuwe kansen. Allen deelnemers dank voor het meespelen en hopelijk tot komend seizoen.

Als ik door de voorpagina’s van de ochtendkranten scrol op Blendle fantaseer ik wel eens van een bestaan in totale opsluiting waarbij het enige is wat ik binnenkrijg – soms – een krant is. Niet weten wat er gebeurt in de wereld lijkt me op zich al spannend en ontspannend tegelijk. Maar dan heel soms een sneak in de vorm van een krant, liefst alleen een voorpagina, lijkt me geweldig. Het prikkelt de fantasie. Wat als je alleen de voorpagina’s had en verder geen context. Wat zouden we dan van de wereld begrijpen? Waarschijnlijk vrij weinig. Vandaag staat er een jonge man (nog meer jongen dan man) in een overall op alle voorpagina’s te lachen met een beker in zijn handen. Wat er achter zit zou mysterieus zijn. Ook een leuke mindgame is fantaseren dat iemand in pak ‘m beet de jaren zestig is ingevroren en vandaag wordt ontdooit. Als eerste wil hij natuurlijk een kop warme soep. Als tweede wil hij weten welk jaar het is en wat er de afgelopen 50-60 jaar is gebeurd. Een krant is daarvoor ideaal. Als ik vervolgens nog een paar uur over zou hebben zou ik Het aanzien van gaan lezen van de voorbije decennia. Even bij lezen: wie is er dood, wie is er president en welke voetbalclub heeft de prijzen gepakt. Het is een fijne gedachte dat er zoiets als een krant is om in te kunnen kijken. Of deze er over 50 tot 60 jaar nog altijd is, zou ik nu worden ingevroren: ik weet het niet. Maar het voelt alsof de voorpagina’s van de toekomst er ook al zijn. Ze moeten alleen nog even gemaakt worden. Maar wat er komt te staan? Dat staat al vast. Of toch niet?

Zondagmiddag in mei. Tijdens het afwassen luister ik naar Radio1. Dat doe ik eigenlijk alleen als er een voetbalwedstrijd op is die ik niet kan volgen via internet. Zo’n dag is deze zondag, want de ontknoping in de eredivisie is populair. Zo populair dat het onmogelijk is een werkende illegale stream te vinden. Er is ook niets mis met luisteren naar de radio. Het is een snel medium, volledig, laat iets te fantaseren over en is ideaal om daarnaast nog iets anders te doen. Zoals afwassen. Bovendien zou Ajax toch wel kampioen worden, ondanks dat er natuurlijk altijd een theoretische mogelijkheid is op een misstap van de koplopers. Erg waarschijnlijk is het (droom)scenario niet. De Graafschap heeft niets meer om voor te spelen en moet komende week bovendien nog belangrijke nacompetitie. En Ajax, ja Ajax heeft natuurlijk alles te winnen. Het podium in het Arenapark staat al klaar, het bier staat koel. En je speelt tegen de nummer zeventien. Terwijl ik de borden schoonmaak staat Ajax ‘gewoon’ voor met 0-1. Geen vuiltje aan de lucht. Buiten hoopt de buurjongen dat Ajax wint. Een half uur voor tijd gebeurt er iets wat de middag en daarmee ook het afgelopen seizoen in een ander daglicht zet. Het is net of het geluid van de radio ineens harder klinkt. Een oorverdovend gejuich klinkt uit de speakers van mijn laptop. Als de commentator 1-1 uitspreekt. Juichend en verbaasd kom ik buiten het ‘goede nieuws’ brengen. De buurjongen zit op de grond met zijn rug tegen de muur en zegt niets. 1-1 is een wonder maar nog een half uur te spelen. Ik pak de bijna lege fles Pisang Ambon er bij om de spanning weg te drinken. De hele week heb ik geen spanning gevoeld, want ik wist dat het niet goed zou komen. Nu was alles ineens anders. Het kon ineens weer. Uiteraard wist ik toen nog niet dat ik een dag later inderdaad op het Stadhuisplein zou staan. Veertig (met blessuretijd er bij) zenuwslopende minuten waarin er nog maar weinig afgewassen zou worden.

Vrijheid moet je doorgeven is het thema van bevrijdingsdag. Een nietszeggend thema waarvan ik het idee heb dat het ieder jaar terugkeert. Ik hoor Ali B ‘s avonds, bij het 5 mei-concert op de Amstel dat de boodschap de laatste jaren steeds meer naar voren komt. ‘Het is niet alleen meer een gratis festival op 5 mei’. Ali ziet als artiest natuurlijk weer andere dingen dan ik, maar zijn uitspraak verbaast me toch. Ik heb juist niet het idee dat het ergens over gaat. Er ontbreekt context. Er hangen overal vlaggen en spandoeken waarop groot ‘vier vrijheid’ of iets in die trend staat, maar het lijken loze kreten want er wordt nergens echt op ingegaan. Op het grote podium tijdens bevrijdingsfestival Den Bosch bijvoorbeeld wordt het thema amper aangetikt. Presentator Leon Verdonschot, sympathieke gast verder, komt niet veel verder dan af te tellen van 10 naar 1 met tussendoor het woordje vrijheid. ‘10, vrijheid, 9, vrijheid, 8, vrijheid….’ Symbolischer dan de leegte die je voelt wanneer je alleen het woord een paar keer hardop zegt, kan het bijna niet, zou je zeggen. Vrijheid is verworden tot een woord wat we graag zeggen, maar we weten zelf eigenlijk ook niet meer wat we er mee bedoelen. Toen een meisje op sociale media bij wijze van protest tegen de hypocrisie van de PVV-denkers en andere mens-sceptici, zei dat ze niet mee zou doen aan de herdenking op 4 mei, was de wereld te klein. Maar geef haar eens ongelijk. We staan graag vooraan als onze favoriete artiest op een bevrijdingsfestival komt optreden, maar wat doen we er eigenlijk zelf aan? Vrijheid is een loos begrip aan het worden, ondanks dat Ali B ziet dat het echt ergens over gaat. Het tegendeel is waar: er is een chronisch gebrek aan duiding en diepgang. Hopelijk komt met volgend jaar verder dan 2, vrijheid, 1, vrijheid.

De afgelopen week ben ik al vier keer eerder vroeg opgestaan. Een stuk vroeger dan vandaag zelfs: ik kwam nu pas beneden op het moment dat ik anders op mijn fiets spring. Toch voelt het niet hetzelfde om om zes uur op te staan op een ‘vrije dag’ waarop je straks nog uren moet bridgen. Ik ga namelijk straks mijn allereerste toernooi spelen met mijn vader. Nadat zich hij blijkbaar bij mijn geboorte al afvroeg wanneer ons eerste wedstrijdje samen zou zijn. Het heeft even geduurd – waarschijnlijk een stuk langer dan hij zelf had gedacht – maar na 12007 dagen is het dan eindelijk zo ver. We verwachten er qua resultaat niet te veel van. Het gaat vooral om de lol van het spelen en dan ook nog eens in mijn hometown ‘s-Hertogenbosch. Toch ben ik er niet helemaal gerust op. Hoewel het verwachtingspatroon laag is, vrees ik door de ondergrens te zakken. Over een kleine twaalf uur zullen we het weten. Excuses genoeg: vroeg opstaan, beetje ziekig, al meer dan tien jaar niet gespeeld, de druk van de 12007 dagen is te hoog. De kunst is het grote loslaten. We zien wel wat er komt.

Ik heb nooit zoveel gehad met Prince. Prince (57) is nu dood, zo is net bekend gemaakt. Ik weet ook niet veel van hem, maar ik begrijp uit de nieuwsberichten dat er überhaupt niet veel over hem bekend is. Wat ik wel weet geeft geen positief plaatje. Zo weet ik dat Prince – nog los van dat hij zichzelf Prince noemt – nog een aantal keer van naam is veranderd. Aanstellerig gedrag, niet nodig en nogal aandachtzoekend. Ook weet ik dat Prince de laatste jaren nog wel eens opdook in Amsterdam om een verrassingsconcert te geven. Dat er ineens rijen voor de Melkweg staan waar mensen 100 euro voor een kaartje betalen voor een akoestisch concert. Tja, dat moet iedereen zelf weten, maar het komt op mij niet per se over als een liefhebber en rasartiest. Meer nog aan een artiest – beetje vergane glorie – die vele jaren na zijn laatste hit nog even wil cashen met zo weinig mogelijk inspanning. Ik doe Prince vast en zeker te kort met deze vluchtige observaties. Als zoveel mensen op Twitter treuren op de dood van weer een popheld (eerder dit jaar ook al David Bowie en Glen Frey), dan zal hij wel iets unieks hebben wat ik niet zie. Even geen avond partyen like it’s 1999.

Het was al een tijdje duidelijk maar nu is het vrij definitief (want ik heb een badge): ik heb een nieuwe baan! Het bericht waarin ik smeek om werk kan eindelijk weg. Het heeft (helaas) 474 dagen moeten duren, maar dan heb je ook wat. Per vandaag (18 april) ben ik namelijk medewerker van het planbureau chirurgie van het AMC voor 20 uur in de week. De komende weken word ik ingewerkt, maar ik hoop me snel zelfstandig te kunnen bewijzen als opnameplanner. Ik heb er erg veel zin al zal het ook wel even wennen zijn (iets) minder vaak thuis te zijn bij mijn geliefde gezinnetje. Op naar nieuwe avonturen…

Met dank aan de Jumbo-munten konden we in een van mijn laatste werkloze dagen met z’n viertjes Madurodam onveilig maken. Zonnetje er bij. Camera in de aanslag. En laat de fun maar beginnen. Hoewel de foto’s anders doen vermoeden was Noël het meest enthousiast over met name alle kleine treinen, auto’s, boten en vliegtuigen. Selectie hier onder, meer foto’s klik hier. “Nou zal ik jullie eens vertellen over die keer dat ik helemaal zat in een steegje bij het Leidseplein over een zwerver heen stond te zeiken” Ministry of Silly Walks “OMG ik sta gewoon even naar bewegende plastic auto’s te kijken en dat moet op de foto? Je bekijkt het maar…” “Haha, zie je die kleine auto’s? Ik ben ineens vet groot! Wat zeg je? Wat is een Madurodam?” Heel leerzaam voor de kinderen ook zo’n park. Nu weten ze tenminste dat de sluizen worden gesloten door middel van levensgrote fietspompen “Dus we zitten bijna twee uur op de fiets, in trein en in de tram en dan zien we de Sint-Jan die nota bene bij ons om de hoek staat? Score…” Voetbal International onthult de reden dat vrouwenvoetbal nooit echt van de grond zal komen Honey, i shrunk the funfair

“Wat doen we eigenlijk met 68 % van de mensen die niet stemden? Kunnen we die wel schofferen?” Het klinkt als een goede grap maar het is een bloedserieus bedoelde tweet van Arend Jan Boekestijn, voormalig Kamerlid voor de VVD. Kunnen we de niet-stemmers wel negeren? Is dat niet precies wat we tijdens elke verkiezing doen: de niet-stemmers negeren? Het referendum heeft de kiesdrempel van dertig procent gehaald. Een hele prestatie voor een volksraadpleging over zo’n ingewikkeld onderwerp. Toch wordt er hier en daar zuurtjes over gedaan, zoals te lezen is in bijvoorbeeld de reactie van Boekestijn. Of dagblad Trouw die de kanttekening plaatste dat ‘de tegenstemmers slechts de mening weer van 20 procent van de Nederlanders weergeven’. Het is volgens het voor-kamp allemaal maar ‘magertjes’. De onvrede over het referendum en de uitslag is bij veel mensen groot. Om daar uiting aan te geven wordt er met modder gegooid. ‘Als er een paar ja-stemmers thuis waren gebleven dan was er niets aan de hand geweest’. Democratie anno 2016. Winnen doe je – blijkbaar – niet meer met argumenten maar met blijven zitten op je luie reet. Hoewel winnen: het liep dus ietsje anders (en stiekem moet ik daar als voor-stemmer ook wel weer om gniffelen). Zelf ben ik gematigd tevreden over het referendum. Dat met die kiesdrempel moet anders, want je wilt niet dat mensen thuisblijven omdat men zo hoopt dat het referendum ongeldig is. Dit is overigens gemakkelijk op te lossen door de kiesdrempel af te schaffen en elke uitslag geldig te verklaren. Ook snap ik niet dat we in een digitaal tijdperk leven maar nog altijd moeten stemmen met een rood potlood. Veel mensen klagen over de hoge kosten (40 miljoen euro) maar verbazen zich er niet over dat mensen fysiek naar de stembus moeten. Er wordt dan ook veel gemord. SGP heeft al gepleit om het referendum weer af te schaffen. Wat is er gebeurd met gewoon evalueren en hier en daar een verbetering aanbrengen? Nou heeft SGP wel meer radicale standpunten, tot zover niets nieuws, maar het zou de mensen die vanochtend met een zuur gezicht wakker werden sieren zich te herpakken. De nederlaag te herkennen. En erkennen dat veel mensen zich zorgen maken over de EU. Een veel betere oplossing dan de democratische kanalen wegnemen waarmee ze de boodschap hebben ontvangen. Laten we niet wegkijken. En laten we – net als bij de Tweede Kamerverkiezingen – vooral luisteren naar de mensen die hun weg naar het stemhokje wél hebben gevonden.

Tot mijn eigen verbazing vond ik mezelf terug in een stemhokje. Ik was helemaal niet voornemens om te gaan stemmen maar er bevond zich nou eenmaal een stembureau naast de kringloopwinkel waar ik nog enkele boeken wilde kopen. Toevallig had ik mijn stempas en paspoort bij me. Waarom ook niet dacht ik en hoewel ik een heleboel redenen kon bedenken kleurde ik met mijn rode potlood toch ‘voor’ in. Ik wist, toen ik door de gangen van het stembureau liep, nog niet wat ik ging stemmen. Ergens voelde ik wel dat het ‘voor’ ging worden, maar erg van harte voelde het niet. Ik voelde me eigenlijk niet voor én niet tegen. Maar niet stemmen is ook weer zo nietsig. “Bent u voor of tegen de wet tot goedkeuring van de Associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne? Ik dacht vooral aan de boeken die ik had gekocht. Tien stuks van de jaaroverzichten in de reeks ‘Het aanzien van’, allen uit de jaren zestig, zeventig of tachtig. Het referendum haalt ongetwijfeld de editie van 2016. Op dat moment wist ik nog niet dat het referendum de kiesdrempel van 30 procent zeer waarschijnlijk zou halen en dat de meerderheid ‘tegen’ zou stemmen. Niet dat het iets gaat veranderen. Wel wist ik voor even dat ik kon zeggen dat ik heb gestemd tijdens het eerste nationale referendum. Als men zich later afvraagt waar het eigenlijk over ging kunnen we ‘Het aanzien van’ openslaan en lezen: het ging helemaal nergens over.

Iets meer dan twee weken geleden keek ik op zondagochtend zoals wel vaker naar VPRO Boeken. Carel van Schaik was te gast en het boek dat hij had geschreven (Het oerboek van de mens, de evolutie van de bijbel) sprak mij wel aan. Zoals wel vaker op de zondagochtend kreeg ik dankzij rondlopende en spelende kinderen maar de helft mee. Over waarom bepaalde dingen in de bijbel staan, verklaart vanuit een ‘intellectueel’ gezichtspunt. Tot zo ver niets raars. Afgelopen weekend zapte ik op zaterdagochtend langs de herhaling de Boeken-aflevering van de week ervoor. Een andere presentator zat op de plek van Wim Brands, de vaste gastheer. Vreemd dachten mijn vrouw en ik nog. Zou hij ziek zijn? We hadden de intro gemist waarin – zo bleek bij het terugkijken – inderdaad werd gezegd dat Wim ziek was en pas in september terug zou keren. Dat laatste gaat niet gebeuren. Gisterenavond kwam het nieuws naar buiten dat Wim Brands een einde aan zijn leven heeft gemaakt tijdens een vrij plotselinge depressie. Wim die twee weken geleden nog sprak over Adam en Eva met Carel, besloot dat hij niet meer verder kon leven. Om mijn ongeloof uiting te geven ben ik de aflevering met Van Schaik terug gaan kijken. Wim oogde scherp, misschien ligt gehumeurd, maar niets leek erop te duiden dat de presentator (en dichter) het leven als (te) zwaar zou ervaren. Zou het niet veel gemakkelijker als we hartzeer aan de buitenkant zouden kunnen zien? Zou het niet veel prettiger zijn als iemand die depressief was daar gewoon voor uit zou kunnen komen? ‘Dames en heren, Wim Brands is er de komende maanden niet. Hij heeft een depressie en hoopt daar de komende maanden uit te komen’. Met het zelfgekozen einde van Wim Brands komt ook zeker een einde aan een ritueel op de zondagochtend. Wim’s veel te lange inleidingen tot vragen zullen gemist worden als ik mijn koffiekop naar mijn mond breng en een glimlach niet stiekem kan onderdrukken. Nooit meer dus.

Minder Islam. In gele stoepkrijtletters bij de ingang van de snackbar om de hoek, lijkt het haast een parodie op het echte leven. Alsof er een grapjas heeft willen aangeven dat Den Bosch, provinciestad of niet, ook een mening heeft over de aanslagen. Stoepkrijten leek hem de beste manier om zijn punt over te brengen. Dat niveau. Als ik er vanochtend met mijn zoon op weg naar de peuterspeelzaal langs loop, is mijn eerste reactie dan ook een beetje lacherig. De sulligheid spat er dan ook vanaf. Een meter achter me komt een moeder met kinderen echter snuivend en stomend aangelopen. Het krijtje, dat ergens bij het begin van het woord minder lag alsof dat er later bij is geschreven, pakt ze op om de tekst door te strepen. Het is bedoeld als daad van verzet, maar waartegen eigenlijk? Als ik op de terugweg opnieuw langs de tekst loop heeft het ‘Minder Islam’ zijn lading verloren. Niet omdat het doorgestreept is, maar gewoon omdat het eigenlijk een lege tekst is. Minder Islam. Ja daar heb ik ook niets op tegen. En dan ook graag minder Christendom, minder Jodendom en doe dan ook maar minder alle andere geloven. Bovendien: heeft een ieder niet recht op een mening? De woorden doorkrassen met stoepkrijt zet iemand bovendien niet op andere gedachten. Net zo min als de woorden mensen overtuigen van de behoefte aan ‘minder Islam’. De snackbar waar de woorden geschreven zijn, zijn vanuit mijn woonkamer nét niet te zien; de stoep evenmin. Dat vind ik jammer, want ik had graag gezien of er heftige discussies over komen op straat. En hoe dat dan gaat. Wie het eerste met sop en een spons de stoep weer schoonveegt en wie daar dan weer boos over wordt. Wat dat betreft zijn mensen net eenden, maar dan met een chronische zelfoverschatting. Je gooit wat naar ze toe en ze zullen er om vechten. Ook al is het een verzameling stoepkrijtletters.

Terwijl in Amersfoort Jezus Christus, JC, stokbrood koopt, denk ik al de hele dag aan die andere JC. Johan Cruijff, misschien wel de beste voetballer ooit, overleed vandaag op 68-jarige leeftijd. Ik denk aan de cactus die bij het ouderlijk huis van Cruijff werd geplaatst ‘omdat hij ook altijd kon prikkelen’. Nederlanders zijn soms zo heerlijk pathetisch. Geen wonder dat we op deze Witte Donderdag met z’n allen kijken naar The Passion. Gooi een paar BN’ers op een podium, gebruik de grootste licht en geluidseffecten, een paar ‘hitjes’ en voila: we hebben een kijkcijferkanon. Geloof is commercie en commercie is geloven. Terwijl Judas langs een kapotte trein loopt, een mij onbekend Nederlandstalig lied zingt, denk ik aan de keer dat ik in 2004 door de MediaMarkt in het Maagjesbolwerk aan het struinen was (ik was toen net op kamers in Zwolle) zoals ik wel vaker deed. Ik bleef hangen bij de dvd En Un Momento Dado, een documentaire over Johan Cruijff. Ik had niet echt iets met Johan, behalve dat ik hem bewonder als voetballer en verwonderd bekijk als mens. Toch moest en zou ik de dvd meenemen. Toen ik thuis was heb ik de dvd gekeken, gezien dat het goed was, maar bleef ik me afvragen waarom ik nou precies hiermee thuis was gekomen. Nooit het ik hier een antwoord op gekregen. Het moest gewoon. Het was logisch, in het moment. Nadat ik de dvd had bekeken verdween deze in de kast en kwam er nooit meer uit. Ook nu nog moet En Un Momento Dado ergens in mijn kast staan. Ik heb zo’n gevoel dat ik ‘m er binnenkort weer eens uit haal. Al was het maar om voor even terug te zijn in Zwolle. Johan Cruijff is niet meer. Maar zijn wegen zijn nog altijd ondoorgrondelijk. Terwijl die andere JC, degene in Amersfoort, in de boeien wordt geslagen, steek ik 14 denkbeeldige kaarsje op. Pathetisch, dat is waar, maar ik ben dan ook een Nederlander.

Eind vorig jaar werd V&D failliet verklaard. De winkel was niet met zijn tijd meegegaan. Een poging om een doorstart te maken faalde in februari ook. Daardoor sloot V&D na 129 jaar de deuren. Het voelt een beetje vreemd om daarom vandaag de lange – hele lange – rijen te zien voor de kassa’s van V&D. In een laatste stuiptrekking probeert het warenhuis de komende weken zoveel mogelijk winkelvoorraad nog te verkopen. Te beginnen vandaag. Het is alsof iedereen die de winkel de afgelopen jaren zo goed wist te mijden, op één dag besluit toch maar eens naar binnen te gaan. Om een lousy korting van 20 procent. Het is alsof de zwerver waar bij leven niemand naar omkeek, opeens bij de lijkschouwing verlekkerd wordt bekeken: de organen zien er eigenlijk nog prima uit. Je zou ook kunnen concluderen dat V&D gewoon 20 procent te duur was om succesvol te kunnen zijn. Maar dat geloof ik niet. De tijdelijke heropening is een stunt geworden. Nog één keer naar die winkel waar we anders altijd alleen maar koffie dronken met een veel te duur broodje. Nog één keer dwalen door de veel te grote gebouwen en zoeken door de overdaad aan spullen die we toch niet nodig hadden. De mensen die nu in rij voor de kassa staan komen op de allerlaatste reünie met vage kennissen die we toch niet mochten, maar die we vooral gebruikten om onszelf beter te voelen (kijk eens hoe dik zíj is geworden!). Als straf voor dit Halloweenfeestje waarbij ‘we’ met pinpassen zwaaiend dansen op de grafstenen van de oude Vroom en Dreesmann, moet iedereen die komt anderhalf uur of meer in de rij staan te wachten. De zonden overdenkend en starend naar een sticker waarop op staat: 20 procent korting.

Pas op het moment dat Noël weer thuis komt van een ochtend peuterspeelzaal, gaat de televisie op een andere zender over. Van de terroristische aanslagen in Brussel naar Mike de Ridder is een levensgrote stap. Terwijl Noël aan het spelen is in het ‘roze hoekje’ is de wereld een beetje veranderd. De hele ochtend zien we op laptop, televisie en computer beetje bij beetje beelden langskomen. Eerst alleen van rennende mensen op een vliegveld. Later ook beelden van een uitgerookt metrostation en mensen die lopend door de metrotunnel een weg naar buiten zoeken. Daarna komen de onvermijdelijke geschokte reacties van politici. Terwijl we op Twitter naar informatie zoeken eet Noël 170 meter verderop een appel en als het even meezit een broodje. Samen met de andere kindjes van het Rozenpoortje speelt hij buiten en rent hij van een berg af. In Brussel worden witte kleden over mensen gelegd buiten bij een metrostation. Het terreur geweld is vandaag tot 115 kilometer genaderd. Dat klinkt niet veel, 115 kilometer. Toch is het op 22 maart 2016 een wereld van verschil. Het verschil tussen weggeblazen worden in de metro of met afschuw kijken naar een schermpje. En rennen van een heuvel, alsof er niets is gebeurd.

Verlegen draai ik rondjes om mijn moeders been heen. Het liefst zou ik me helemaal achter haar verstoppen, maar dat lukt nou eenmaal niet. Wat duurt dit lang zeg. Papa en mama blijven maar praten met een of andere mevrouw die ik niet ken. Ah, en nu wil ze ook nog weten hoe ik heet, nou mooi dat ik niets zeg. Zo ik heb m’n hoofd weggedraaid. Het lijkt ook helemaal niet op school. School is spelen, net alsof thee schenken en zo. School is voorgelezen worden en ‘s ochtends in een kring zitten en liedjes zingen. Dit is gewoon een kamer vol tafels en stoelen die allemaal recht staan. Met een of ander groen bord er voor. Er ligt ook bijna geen speelgoed. Op bijna alles wat hier ligt staan getallen en letters. Het is hier saai. Ik wil naar huis, maar nu gaan we wéér naar een ander lokaal, met weer een andere vrouw die ik niet ken. Papa en mama hadden trouwens beloofd dat er ook andere kindjes waren die ik kende. Nou ik heb nog niemand gezien. Lumen is er nog niet, als die al komt. De ouders van Ot heb ik wel gezien, maar Ot zelf konden we niet vinden. En telkens als we in een andere ruimte komen begint er weer iemand anders iets te vertellen. Papa en mama die praten ook alleen maar óver mij en vragen niet eens wat ik wil. Dus dit is school. Nou ik vind er niets aan. Ik wil gewoon naar de peuterspeelzaal! Hé, daar is Lumen eindelijk! En wat zijn dit voor een mooie glazen bolletjes. Die kunnen van een glijbaan. Oh my god BALLETJES, GLIJBANEN! Ik heb net een uur rondgelopen in het saaiste gebouw even terwijl hier gewoon een balletjesglijbaan is. Dat vergeef ik ze nooit!

Literatuur op televisie. Het is een moeilijke combinatie te noemen. Programma’s over boeken zijn vaak te saai of te gemaakt jolig. Een goed en kijkenswaardig programma over literatuur maken lijkt een onmogelijke opgave. Hotel van Dale bleek, op de avond van het boekenbal, de zoveelste mislukte poging. Alle ingrediënten waren aanwezig voor een leuk programma. Thomas van Luyn heeft de lachers vaak op de hand (maar trekt toch een heel ander publiek dan de die-hard lezers, lijkt me). Alfabetweter Ronald Snijders is altijd leuk als het gaat om taal. Vincent Bijlo is op papier ook een veilige keuze als het gaat om licht amusement. Stop een kwartje in Bart Chabot en hij houdt alles en iedereen tot in het oneindige bezig met zijn woordenstroom. En toch werkte het voor geen meter. Een groep goede spelers met een verkeerd spelplan maakt geen wereldploeg. Er werd, zoals in zoveel mislukte televisieprogramma’s, te geforceerd naar de lach gezocht. De gemaakt jolige sfeer stak niet over naar het bij de opname aanwezige publiek, wat een reeks ´grappen´ waar niet om gelachen werd tot gevolg had. Dat een en ander wel erg ingestudeerd overkwam en sommige gesprekjes dan weer slecht te verstaan waren, hielp niet echt mee. Een lachband had de uitzending op tv misschien nog een beetje kunnen redden. Nu werd het een pijnlijke show met grappig bedoelde gesprekjes waar niet tot nauwelijks gelachen werd. Zo werd Hotel van Dale een goedbedoelde poging tot het aanspreken van een groot publiek als het gaat om boeken en gedichten. Toch is dit programma geen incident. Eigenlijk niemand is het gelukt een mooi en waardig programma te maken over boeken sinds ik zelf (vrij veel) televisie kijk. Wim Brands’ Boeken is leuk voor de connaisseur, maar voor de meeste mensen is dit interviewprogramma toch te saai en vooral sfeerloos. Waarom niet opnemen in het donker, met wat sfeerverlichting en het onvermijdelijke glaasje wijn? En uitzenden op vrijdag- of zaterdagavond. Adriaan van Dis is de uitzondering die de regel bevestigd. Hij weet met zijn ondeugende, speelse benadering nog het meest te boeien. Al is ook zijn jaarlijkse uitzending niet voor iedereen. Hij laat een bevlogenheid zien waar menig dertiger jaloers op mag zijn. Toch vraag ik me af in hoeverre de bijna één miljoen kijkers naar een wekelijkse uitvoering zouden gaan kijken? De taalspelletjes en boekenrubrieken daargelaten, is het angstvallig stil als het om literatuur gaat op televisie. Af en toe mag een schrijver in zes minuten uitleggen waarom zijn boek mooi is bij Pauw, De Wereld Draait Door of RTL Late Night, maar dan houdt het toch al snel weer op. Wat dat betreft is de poging tot literair cabaret (om het beestje toch maar een naam te geven), van Thomas en zijn vrienden, lovenswaardig. De uitvoering laat echter te veel te wensen over. Meg het de volgende keer (al lijkt het me sterk dat er een nieuwe kans komt, maar je weet maar nooit) iets minder ingestudeerd, zonder jolig ondertoontje en overdreven grappig willen zijn? Ik zal dan zeker kijken. Kritisch, maar toch. Het boek verdient beter voor het daglicht te komen op televisie. Of liever nog: voor het kaarslicht.

Meer weten is niet altijd beter. Dat probeer ik mezelf althans wijs te maken. Helaas zwicht ik vaak toch voor kennis, meestal met teleurstelling tot gevolg. Zo waren treinreizen naar mijn opa en oma een avontuur, want ik had geen flauw idee waar ik was, waar ik heen ging en hoe lang het ging duren. Nu weet ik bijna van minuut tot minuut welk plaatsje de trein doorkruist. Tot vanochtend wist ik ook niets van de Eagles. Het enige dat ik uit m’n hoofd weet op te noemen is Hotel California, een nummer waaraan ik goede herinneringen heb. Met name op die ene verjaardag in mijn ouders huis – zelf waren ze op vakantie – en we alleen echte platen speelden, waaronder – meerdere keren – het album Hotel California. Dat had ik met alle liefde zo willen houden: de Eagles als mysterieuze band van één van de mooiste liedjes aller tijden. Maar de druk werd te groot. Toen begin dit jaar Eagle Glenn Frey overleed, sprak men alom over de Beatles van de VS. Netflix plaatste bovendien een tijd terug de documentaire ‘History of the Eagles’. Mijn nieuwsgierigheid was aangewakkerd. Ik moest en zou weten wie de Eagles, wat ze deden en waarom? Ruim drie uur duurde deze History. Ik kwam erachter dat de Eagles, naast Hotel California, inderdaad geen echt mega grote hit meer heeft gehad (of daarvoor). Dat Glenn Frey zich nogal als een asshole gedroeg, zelfs tot het einde toe, toen hij Don Felder uit de band trapte. Dat de Eagles nogal suffe countrymuziek maakte voordat de échte doorbraak kwam. Joe Walsh vond het leuk om hotelkamers te vernielen. Het leek soms wel alsof de Eagles een rockband speelde. Een parodie bijna. Het is ze vergeven, maar alleen omdat ze de wereld Hotel California schonken.

Terwijl ik dit weekend nog een laatste dagje verlaat carnaval aan het vieren was, werd zonder veel bombarie bekendgemaakt dat Alexander Georgiev zijn wereldtitel eind dit jaar niet gaat verdedigen. Een match tussen de nummer twee (Jan Groenendijk) en drie (Roel Boomstra) van afgelopen WK moet bepalen wie zich de eerste Nederlandse wereldkampioen sinds Harm Wiersma (1984) mag noemen. Als ik niet toevallig langs het Teletekstbericht over het duel Groenendijk – Boomstra was gekomen, had het mogelijk nog wel even geduurd voordat ik dit – voor dambegrippen – grote nieuws had gehoord. Een Nederlandse wereldkampioen dammen was er voor het laatst toen ik nog in de luiers rond kroop. Groenendijk en Boomstra timmerden de afgelopen jaren flink aan de weg en behoren inmiddels met recht tot de absolute wereldtop. Wat dat betreft komt een titel voor één van hen niet helemaal uit het niets. Boomstra werd in 2014 al Europees Kampioen en Groenendijk mag zich nu alweer een paar maanden vice-wereldkampioen noemen (een titel die overigens niet echt bestaat) en het had maar weinig gescheeld of hij had het WK in 2015 al op zijn naam geschreven. In de laatste partij van de laatste ronde wist hij net de winst niet te vinden. Het is dan ook jammer dat één van hen de titel nu in de schoot geworpen krijgt. Hoeveel mooier was het niet geweest als Georgiev – dé beste dammen van de afgelopen dertien jaar – in een rechtstreeks gevecht naar het tweede plan was verbannen. Nu zal degene die wint altijd blijven horen dat hij kampioen werd bij het ontbreken van Georgiev. Temeer jammer omdat beide spelers het absoluut in zich hebben Georgiev op eigen kracht te verslaan. Is het niet dit jaar, dan wellicht in een van de komende toernooien of matches om de wereldtitel. Met gemengde gevoelens en lichte opwinding over misschien wel het begin van een nieuwe Nederlandse dominantie in de damsport, zie ik de weinige berichten over het titelgevecht langskomen. Jan en Roel, misschien wel de nieuwe Sijbrands en Wiersma.

VVSB uit Noordwijkerhout speelt vanavond in de halve finale van de beker in tegen eredivisieclub (FC) Utrecht. Het geeft mij hoop. Hoop dat de onvoorspelbaarheid van het spelletje – niet altijd de beste spelers winnen – nog niet voorbij is. Dat de amateurclub incidenteel kan winnen van de profclub. Dát is wat voetbal zo mooi maakt. En dus staat de wedstrijd nu al in schril contrast met de poenerige wedstrijden van afgelopen week in de Champions League, waar het geld tegen de plinten klotst, maar alle romantiek heeft plaatsgemaakt voor de harde realiteit. Wie betaalt, bepaalt. En wint, meestal. Om de romantiek, die bijna helemaal uit het voetbal is verdwenen, toch te kunnen voelen, moeten we documentaires kijken zoals de Andere Tijden Sport-aflevering over de IJsselmeervogels. Ook de Vogels haalden als amateurclub de halve finale van de beker en schreven zo geschiedenis. Jongens die van hun moeder niet op zondag mochten voetballen en slechts twee keer in de week trainden. Toen al was het een zeldzame prestatie, maar mogelijk is wat VVSB doet nog knapper. Het geld is, meer nog dan in 1975 (het jubeljaar van de IJsselmeervogels), tegenwoordig een allesbepalende factor geworden. Maar soms, heel soms, kan een amateurvoetballer als Bas Ruigrok die op dinsdag nog bloembollen in de grond stopt, op woensdagavond de wedstrijd van zijn dromen spelen. Of Maikey Parami die het ene moment nog rookworsten verkoopt bij de HEMA en het volgende moment live zijn opwachting maakt op SBS6. Langzaam maar zeker gaat de magie uit het voetbalspel weg. De onverwachte momenten worden schaarser en schaarser, maar we moeten ze vooral koesteren. De Champions League is voor clubs van buiten Italië, Duitsland, Engeland en Spanje eigenlijk al niet meer te winnen. En de kampioen van Nederland kan ondertussen nog slechts hopen op een ticket die recht geeft op plaatsing komend seizoen. Weg magie. En dus klampen wij ons als Nederlanders, als romantici vast aan het kleine PSV dat thuis 0-0 speelt tegen Atlético Madrid. Of aan het mooie paars-gele shirt van VVSB dat speciaal voor de wedstrijd tegen FC Utrecht aan de NOS wordt getoond. In de Andere Tijdens zei IJsselmeervogels-speler Jaan de Graaf over het behalen van de halve finale in ‘75 geëmotioneerd: ‘Er is nooit meer een ploeg die dat gaat doen’. Gelukkig kreeg hij geen gelijk. Dát maakt het voetbal zo mooi. Dus zeg ik vanavond: hup VVSB. Tegen beter weten in.