Zoeken op de website

De gisteren met zoveel bombarie aangekondigde Super League lijkt na een dag alweer op sterven na dood. Als dat daadwerkelijk zo is, is dat voor het voetbal natuurlijk geweldig nieuws. Achter elkaar druppelde zonet het nieuws binnen dat Chelsea, Manchester City, Arsenal en Atlético Madrid uit het project stappen waarin 12 clubs een soort afgesloten alternatieve Champions League zouden gaan vormen. Niet alleen konden clubs uit die league niet degraderen (dus geen sportieve prikkels meer), ook hadden ze de garantie van ieder jaar honderden miljoenen euro’s aan inkomsten. De clubeigenaren werden graaiers genoemd, niet in de laatste plaats door de eigen clubfans en internationaal was er veel weerstand. Het lijkt er nu op dat in eerste instantie de engelse clubs maar mogelijk nu dus ook andere clubs eieren voor hun geld kiezen nu de nationale bonden dreigen de clubs uit de eigen competitie te gooien. Met hangende pootjes komen City en Chelsea dus straks weer terug op het feestje wat Premier League heet. Het is toch een beetje alsof deze clubs eerst trots aankondigen dat ze een betere, knappere, jongere vriendin hebben gevonden, om na een dag terug te keren bij moeder de vrouw die twintig jaar lang alles heeft gepikt van deze ‘club’. De vraag is nu: hoe worden deze clubs terug onthaald. Volgt er een snel: alles vergeven en vergeten en zijn ze blij dat de clubs tot inkeer zijn gekomen. Of volgt er nog een reprimande. Ik neem aan dat Chelsea op z’n minst een paar nachten op de bank moet slapen. Al lijkt me een scheiding nu toch wel van de baan. Gelukkig maar.

Op de dag dat de voetbalwereld in een soort apocalyps terecht kwam wegens de aankondiging van enkele topclubs een nieuwe competitie te beginnen, ging een symbool van het oude voetbal heen. Willy van der Kuijlen was niet alleen topscorer van de eredivisie aller tijden met 311 doelpunten, hij was ook mister-PSV, de club waar hij zo’n 18 jaar onder contract stond. Van der Kuijlen werd ook na zijn voetbalcarrière lang bij de club betrokken, bijvoorbeeld bij de presentatie van nieuwe spelers. Het lijkt bijna ondenkbaar dat dat in deze tijd ook nog kan zó lang bij een club blijven, terwijl je misschien ook wel hogerop kan. Tegenwoordig zijn we al blij als onze vedettes na een mooie carrière nog 1 of 2 jaar komen afbouwen bij hun oude club. Het zijn dan ook hele andere tijden. En die tijden werden vandaag behoorlijk opgeschud door de aankondiging van 10 Europese topclubs en Arsenal en Tottenham om een eigen competitie - de Super League - te beginnen. De competitie waarin deze ‘founding clubs’ altijd een plek zouden moeten hebben zou de huidige Champions League moeten vervangen. De 12 clubs kunnen niet degraderen en zijn dus altijd verzekerd van europees voetbal en dus de hoge inkomsten die daar bij horen. Ik las vandaag veel websites, luisterde enkele podcasts en peilde de meningen op Twitter. Vrijwel unaniem was er veel kritiek op het plan wegens ‘gebrek aan solidariteit’ bij deze topclubs. Er was vooral veel sjacherijn dat het vooral om geld lijkt te gaan in het huidige voetbal. Dat is echter al jaren zo. Ook de Champions League bestaat tegenwoordig vooral uit clubs die geen kampioen zijn geworden omdat het geld nou eenmaal bepaalt. Wat ik veel erger vind het sportieve element aan deze Super League. Deze clubs kunnen nooit meer degraderen. En ze hoeven zich ook nooit meer te plaatsen. Het is daarmee een parodie op een competitie. De Champions League heeft zijn charme omdat je je via je eigen binnenlandse competitie moet plaatsen. De Super League wordt een soort NBA waarin Manchester United en Real Madrid straks vier keer per seizoen tegen elkaar gaan spelen. Laten we hopen dat de UEFA en de FIFA het net zo hard spelen als het op dit moment lijkt en snel een einde maakt aan deze wanstaltige competitie.

Burgemeester Paul Depla is het schoolvoorbeeld van een wereldvreemde bestuurder/ politicus die dacht even lekker te kunnen scoren bij de eigen bevolking door een fieldlab experiment binnen te halen. We zijn inmiddels 200.000 ondertekenaars verder van een petitie tégen de 538 Oranjedag die voor volgende week met 10.000 bezoekers gepland staat. Volgens de burgemeester Depla wist hij niet welk evenement hij zou krijgen. Dat lijkt niet erg waarschijnlijk, dat hij gezegd zou hebben: maakt niet uit wat je doet: organiseer het maar bij ons in de achtertuin! Maar als dat wel zo is had hij bij het horen van 10.000 bezoekers ook kunnen denken: oei, dat is misschien wel wat riskant om te doen op het hoogtepunt van een pandemie. Maar dat deed Depla niet. Hij was namelijk dolblij dat hij zijn inwoners een worst kon voorhouden. Daar kunnen we namelijk ‘zo veel van leren’. De burgemeester van Breda zegt verder ook nog: maar Amsterdam dan met een wedstrijd met 7500 man en de mooiste vond ik nog ‘als dit niet door kan gaan alleen maar omdat er een petitie wordt ondertekend….’. Alsof er achter het ondertekenen van de petitie niet heel veel mensen met hele echte zorgen schuil gaan. Overigens hebben de mensen achter de Fieldlabs, waar ook deze Oranjedag onder valt, al aangegeven dat er helemaal geen wetenschappelijke studie achter de evenementen ligt. Hooguit het gedragsevenement: hoe gedraagt men zich in coronatijd in zo’n grote groep. De vraag is nu natuurlijk wat moet je nu nog met de Oranjedag. Het lijkt er sterk op dat de draagvlak onder het evenement - ondanks de 1 miljoen aanmeldingen voor de 10.000 tickets - is weggeslagen. Maar het niet door laten gaan zal ongetwijfeld ook een hoop narigheid veroorzaken. Ongetwijfeld zullen mensen die wel een kaartje hadden weten te bemachtigen proberen om de boel alsnog op stelten te zetten. De politiek kijkt er ondertussen schouderophalen naar. We moeten toch weten of zulke grote evenementen kunnen, zegt het Kabinet. Maar waarom moet dat nú? Op het hoogtepunt van de Derde Golf op 750 meter van een ziekenhuis dat vrijwel alle planbare zorg heeft afgeschaald om uberhaupt te kunnen blijven draaien? En wat doen we dan met jongeren die tijdens het 538-feest gewond raken? Of een alcoholvergiftiging krijgen? Paul Depla heeft, hoe dan ook heel wat uit te leggen de komende dagen.

De ophef van de dag gaat over het 538-feest in Breda waar 10.000 mensen midden in een pandemie een paar uur op elkaar gaan staan en over het nieuws dat de ‘testen voor toegang’ het publiek 7,50 euro per test (geldig voor 40 uur) gaan kosten. Om met het testen te beginnen: per 1 juli wil de minister opening van locaties (kroegen, pretparken, etc.) mogelijk maken met een negatieve coronatest. De testen kosten volgens de minister 30 euro per stuk waar de gewone mensen ‘maar’ 7,50 euro van hoeft bij te dragen. De horeca en ook veel kroeg-liefhebbers komen op Twitter (en in het nieuws) in opstand. Je jaagt mensen op kosten! Apartheid! In een artikel wordt kroegeigenaar Jacco geciteerd die zegt zich niets van de testen aan te trekken: ‘ons terras blijft voor iedereen open!’. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit. Een test- of een vaccinatie lijkt me een prima tijdelijke oplossing op alles weer open te gooien omdat het anders waarschijnlijk niet verantwoord kan. Wel heb ik altijd begrepen dat het ingevoerd zou worden nádat iedereen de kans had gehad zich te vaccineren. Dat lijkt met het huidige priktempo en vaccin-nieuws, voor 1 juli vrijwel niet haalbaar. Het lijkt me voor het draagvlak ook essentieel dat mensen die gevaccineerd zijn niet ook nog eens een test hoeven doen. Ik lees echter nergens dat dit ook zo is en of men dit al in de praktijk in de systemen heeft ingebouwd. En als het dan eenmaal zo ver is: wat doe je dan met kroegen zoals die van Jacco? Mogen die dan niet open? Of komt er een bord bij te staan dat het mogelijk een onveilige locatie is? Over iets meer dan twee maanden is het al 1 juli en er is nog veel onduidelijkheid over testen voor toegang. Niet in de laatste plaats over de kosten ervan. Want waarom moet de overheid eigenlijk 22,50 euro per test bijdragen als jij niet gevaccineerd wil worden maar een test prevaleert? En wat doen we met de grote groep mensen die zich uit ‘principiële bezwaren’ niet wil laten testen? Accepteren we dan dan zij even niet meer meedoen? Ophef dus ook over het 538-event voor koningsdag: 538 Oranjedag. Er was blijkbaar belangstelling voor het event (1 miljoen mensen die een kaartje hebben geprobeerd te kopen), maar weerstand was er zeker ook. Er loopt nu een petitie van zorgmedewerkers die zich zorgen maken over zo’n groot event terwijl de ziekenhuizen al bijna tot de nok toe vol liggen. Want wat als er straks jongeren met alcoholvergiftiging en andere verwondingen opgelopen bij de Oranjedag, zich op de SEH gaan melden? Ook vanuit het OMT is er kritiek. Op een event met 10.000 zul je - zelfs met testen vooraf - tientallen besmettelijke mensen daar hebben rondlopen. En het mag dan wel buiten zijn, op een hoogtepunt van een pandemie kan dat grote gevolgen hebben. Ik hoop dat Hugo terugkomt op zijn besluit om dit soort grote events mogelijk te maken, maar dat zal wel niet. Hugo vindt het ‘een fantastische investering’. Ik vind het vooral belachelijk veel geld en een groot gezondheidsrisico voor een dagje van plezier.

Dagelijks worden er bekende en minder bekende Nederlanders gecanceld omdat ze in het recente of verdere verleden iets hebben gedaan wat naar de huidige maatstaven niet kan. Pre-internet was het moeilijk om iemand te cancellen. Je moest wel haast - zo stel ik me voor - het landelijke of lokale nieuws halen en met heel wat bewijzen tegen iemand komen, wilde iemand daadwerkelijk publiekelijk worden afgezet. Nu hebben we sociale media en kan iedereen met minimaal 1 volger en een overtuigend verhaal, eventueel met bewijs, in principe iedereen cancellen. Wel zo democratisch zou je zeggen en ik moet toegeven: ik denk dat de laagdrempeligheid waarmee iedereen tegenwoordig een noodbel kan luiden, zeker voordelen heeft. Nadelen zijn er echter ook. Informatie blijft - zeker op internet - lang beschikbaar. Een kleine jeugdzonde kan al snel vele jaren later nog zorgen voor ophef en een publieke schandpaal tot gevolg. Deze week was het aan kersvers D66-kamerlid Sidney Smeets de beurt om stil te zitten terwijl hij geschoren werd. Door meerdere jonge mannen werd Smeets beschuldigd van onwenselijk en grensoverschrijdend Twitter-gedrag en door tenminste één iemand zelfs van ongewenste intimiteiten. Gisteren stapte Smeets op met de mededeling dat hij de ophef betreurde. Smeets was nog maar net gestopt als advocaat en hoeft ook niet terug te keren naar het advocatenkantoor van Spong waar hij deel van uitmaakte. Cancel gelukt dus. We gaan er gemakshalve nu even vanuit dat de verhalen - zeker ook door de omvang - waar zijn, maar het is toch een gevaarlijke ontwikkeling. Een klein groepje mensen kan iemands reputatie, carrière en wellicht ook iemands leven volledig kapot maken zonder dat er een vorm van proces aan te pas komt. Slachtoffers kunnen nu makkelijker aan de bel trekken, maar ook mensen die kwaad willen, kunnen nu relatief gemakkelijk iemand onschadelijk maken. Uit nieuwsgierigheid - ik had nog nooit van Sidney Smeets gehoord - besloot ik een deze week uitgekomen interview van hem te luisteren met Leon Verdonschot. Het monster Smeets bleek een op het oor slimme, aardige, welbespraakte man die ontzettend trots was dat hij net Tweede Kamerlid was geworden. Tijdens zijn installatie als Kamerlid had hij zijn trotse vader meegenomen. Het geluk spatte uit mijn speakers. Ik voelde medelijden omdat ik nu weet wat hij tijdens dat interview nog niet wist. Ook mensen die nare dingen doen, kunnen slimme, aardige en welbespraakte mensen zijn.

Omdat het voor de verandering nu eens niet heel druk was op mijn werk had ik tijd om achtereenvolgens de ‘briefing’ van Van Dissel en Van Delden te luisteren en later op de dag ook nog een deel van het debat over de coronamaatregelen in de Tweede Kamer te horen. Als we Van Delden mogen geloven gaat alles volgens plan: ja het is een tegenvaller dat AstraZeneca nu niet wordt geprikt onder 60, maar eigenlijk maakt het niet uit want er zijn 60-plussers genoeg. Ook maakt het niet uit dat veel 60-plussers nu - ten onrechte - geen vertrouwen meer hebben in AstraZeneca. Dan wachten ze maar tot er in de zomer meerdere vaccins beschikbaar zijn voor iedereen. Janssen tijdelijk on hold? Onhandig, want daar wilden we nu net al het onbeschermde ziekenhuispersoneel mee vaccineren! Nou we hebben vast wel een oplossing gevonden in een paar weken hoor en zeg nou zelf, wat maakt een paar weken nou helemaal uit op een mensenleven, aldus Hugo de Jonge vanmiddag in het debat. Nee, als we de beleidsmakers moeten geloven gaat vrijwel alles goed. Ik heb volgens mij niet een keer gehoord dat het kabinet, de GGD of het RIVM iets anders of beters had kunnen doen. Terwijl als we de Tweede Kamer, Twitter, NOS.nl of welke andere medium (inclusief de anti-mainstraimmedia!) moeten geloven er vooral heel veel goed gaat. Als ik Jaap van Delden zie en hoor praten denk ik: lijkt me een betrouwbare man. Maar dat er eigenlijk alleen maar dingen goed gaan, lijkt me toch wel een beetje overdreven. Huisartsen hebben het over overschotten omdat soms maar 30-40 procent van de 60-plussers daadwerkelijk komt voor de prik. Volgens Van Delden blijven er slechts enkele prikken daadwerkelijk over en die worden dan alsnog ‘naar boven’ weggeprikt. Het lijkt er toch op dat de theorie en de praktijk van het vaccineren elkaar kwijt zijn geraakt. We gaan zien of over 2,5 maand inderdaad iedereen die dat wil een eerste vaccinatie heeft gehad. Maar na alle verhalen van de afgelopen weken zou ik mijn geld er niet meer op inzetten. Ik roep Jaap, Jaap en Hugo op om te laten zien dat ik er naast zit. Ik hoop het echt.

Corona duurt inmiddels zo lang dat alles inmiddels alweer ‘een jaar geleden’ is. Zo is het nu precies een jaar geleden dat ik voor het eerst sinds het op stoom komen van de pandemie, weer naar mijn werk ging. Het was destijds voor het eerst in vijf weken dat ik weer in Amsterdam kwam en zag hoe alles was veranderd. Ik beschreef destijds dat er schermen stonden bij het uitvaartcentrum, ik zag de dichte hekken bij de scholen. Veel winkels waren dicht, alleen de Topmerk Schoenen vond zichzelf toen een essentiële winkel. Toen vond ik dat gek, maar nadat ik recent met half open zolen heb gelopen omdat mijn schoenen af waren, snap ik het wellicht iets beter. Het was een jaar geleden ook voor het eerst dat ik cirkels zag staan met hoeveel 1,5 meter eigenlijk is (dat is nog altijd heul veul). En ook toen was het drukker in de trein dan ik had verwacht. Je zou denken dat er in een jaar niet veel veranderd is omdat alles zo traag gaat (het vaccineren bijvoorbeeld) maar er is natuurlijk wel veel anders nu. Toen kon je nog zonder mondkapje in de trein of in het ziekenhuis bijvoorbeeld. Ik verbaasde me een jaar geleden over hoe onze Noord-afdeling was gebarricadeerd, als ware het een uitbraak gebied. Het was natuurlijk (een van de) zalen van het ziekenhuis waar de covid-patiënten werden verpleegd. Dat is nog altijd zo. Nog altijd ligt het daar vol. Nu vinden we het allemaal (min of meer) normaal, maar destijds was alles nieuw. We hadden voor het eerst te maken met zoveel gesloten operatiekamers dat er een ‘centrale planning’ nodig was zodat we toch de meest essentiële ingrepen door konden laten gaan. De laatste tijd ga ik iedere week (soms twee keer per week) weer naar Amsterdam voor overlegjes en om feeling te houden met de afdeling en de chirurgen. Behalve dan waarschijnlijk morgen. Er is mij vriendelijk doch dringend verzocht vooral niet te komen als ik nog teveel zou hoesten. En hoewel ik mij verder weer min of meer prima voel, zal ik me er maar bij neer moeten leggen dat ik morgen moet uitslapen en vanuit moet werken. Iemand moet het doen.

Nog altijd ziekig lig ik op de bank onder een dekentje nadat ik net de persconferentie heb gekeken. Nee ze hadden zelf nooit 21 april als datum voor versoepelingen genoemd, jammer dat dat was uitgelekt en voor verwarring heeft gezorgd. Eigenlijk werd er niets gezegd, behalve dat het nog te vroeg is voor versoepelingen (duh). Hugo de Jonge had het vandaag over een stappenplannen. Hij had vijf stappen naar een redelijk vrij zomer bedacht. Stap zes is het volledig loslaten van alle maatregelen. Maar alle mooie praatjes (we zijn er bijna, nog even volhouden!) ten spijt, het was vandaag vooral een opnieuw inktzwarte dag omdat de VS tijdelijk is gestopt met het Janssen-vaccin na enkele zeer uitzonderlijke bijwerkingen. Vrij snel daarna hoorden we dat de vaccins voorlopig ook niet meer geleverd zouden worden. De persconferentie had ook samengevat kunnen worden met: vaccineren, vaccineren, vaccineren. Dat is nu het enige wat telt. Er zijn te weinig vaccins (we hadden 1 miljoen prikken kunnen zetten in een week, maar het waren er slechts 400.000) en ook met het vertrouwen van het vaccin is het slecht gesteld. Huisartsen slaan alarm omdat veel ouderen AstraZeneca niet meer willen door alle negatieve publiciteit. Blijkbaar - en dat was overigens ook te verwachten - zijn veel mensen toch gevoelig voor dit soort berichten. Terwijl een simpele risicoafweging leert dat elk vaccin veel betere kansen geeft dan het nemen van geen vaccin. Met een factor 1000 verschil, als het niet meer is. Zoveel negatieve publiciteit: maak dat maar eens goed door op een persconferentie door een inmiddels best omstreden minder en minister-president te laten zeggen dat het echt wel veilig is allemaal. Dat werkt natuurlijk niet. Leg de risico’s uit, maar leg bijvoorbeeld ook uit dat de risico’s zeer klein zijn en bij 60+ waarschijnlijk nog kleiner. Zeker als je het afzet tegen de kans op (ernstige) covidklachten. Kortom het is een puinhoop. Mijn advies zou zijn: stop met data noemen. Nooit data noemen die je misschien niet kan waarmaken! Zorg voor meer vaccins! Laat iedereen vrij in de keuze voor elk willekeurig vaccin. Mensen kunnen zelf wel rekenen! En hou op met te zeggen dat het zo zwaar is allemaal. Handhaaf bij overtredeningen, ook als de parken vol zijn. Ja je hebt pech als je geen tuin hebt, maar dat is geen reden voor het niet naleven van de regels. We zijn dat voor nu even verplicht aan het ziekenhuispersoneel, maar vooral aan de patiënten die nu weer niet geopereerd worden, omdat er gewoon geen plek is in het ziekenhuis.

Zo was ik weer eens van het ene op het andere moment ziek. Dat wil zeggen: gisteren was er nog niet zoveel aan de hand; een beetje hangerig misschien maar dat is al letterlijk een jaar lang mijn modus in het weekend. Gisteravond voelde ik me ineens wat minder en bij het naar ben gaan merkte ik dat ik het dan weer warm, dan weer koud had. Ook moest ik om de paar uur naar de wc. Ik had gedurende de nacht dan ook het idee dat ik aan het uitdrogen was. Mijn dromen - het waren er ongetwijfeld veel - werden wat koortsiger. Toen om iets over zeven de wekker ging was ik daar helemaal nog niet klaar voor, maar ik ging uiteraard toch. Het was me ineens opgevallen dat mijn hoest, die eigenlijk al een tijdje weg was, ook ineens terug was gekomen. En hoe! Zeker bij het brood eten bleef ik er bijna in. Omdat ik nog een operatie moest afzeggen en de hele operatieplanning van volgende week nog moet uitvoeren, ging ik toch maar aan de slag. Aanvankelijk ging dat prima, maar ik ging me wel steeds beroerder voelen. Ik voelde me dan weer warm, dan weer koud en besloot toch maar weer eens te kijken of ik een coronatest kon krijgen. Nou dat kon om 12:16 uur al. Niet een hele handige tijd voor mij - midden tijdens het werken - maar het moest maar, want er kwamen ook geen andere tijden beschikbaar. Ik probeerde tussen het hoesten door zoveel mogelijk patiënten te bellen, maar als je de meeste zinnen eindigt in ‘uhahahah. Excuses,’ werkt dat niet bepaald heel fijn. Niemand zei er overigens wat van, maar je hoorde ze denken: en dit moet mij beter gaan maken volgende week. Na de test was de rek er wel een beetje uit, maar ik besloot toch door te gaan om zoveel als mogelijk van mijn werk toch af te krijgen. Je weet nooit of je je de volgende dag nog beroerder voelt. Toen ik - iets eerder dan normaal - mijn computer afsloot, kakte ik helemaal in. In de woonkamer was het een stuk warmer, maar zelfs met een deken over en een kop warme koffie in mijn hand had ik het nog koud. Het zal wel weer geen corona zijn, maar wat zijn de kansen dat ik juist dit afgelopen jaar zo vaak verkouden of koortsig ben?

Kleine jongetjes worden groot. Het leek me altijd fijn om een groot gezin van mezelf te hebben want je hebt dan bijvoorbeeld altijd iemand om een spelletje mee te spelen. Het is misschien een slechte reden, maar het leven is nou eenmaal een verzameling van beslissingen waarvan er velen om emotionele of (slechte) rationele redenenen. Een eigen familieweekend vanuit mijn stamboom leek me ook wel wat en ook daar heb je een enigszins grote familie voor nodig. Inmiddels ben ik drie kinderen verder en zijn de resultaten van dit ‘experiment’ nog niet onverdeeld positief te noemen. Ik voel me bij lange na nog geen stamhouder en de kinderen zijn nou ook niet heel erg spelletjesminded. Ze doen wel mee als we ze vastbinden (grapje natuurlijk) en dreigen met een een week geen computer (geen grapje natuurlijk) maar echt uit zichzelf spelletjes doen of voorstellen is er nog niet echt bij. Of ja, soms willen ze een verkeersspel doen of het Titanic-spel maar dan niet volgens de regels. Ze hebben dan hun eigen regels (vaak gewoon: geen regels, rij of loop maar gewoon wat rond) bedacht. De laatste weken probeer ik ze - onder zachte dwang dus - te laten zien dat spelletjes doen best wel erg leuk kan zijn. Zo hebben we al verschillende Haba-spellen gedaan, het Titanic-spel (maar dan echt volgens de regels) en gisteravond Atmosfear. Atmosfear is een bordspel uit begin jaren negentig waarin een acteur op een videoband als spelleider fungeert. Ik heb het ooit - in de jaren negentig dus - gespeeld en het heeft op mij diepe indruk gemaakt. Ik weet niet meer hoe ik eraan gekomen ben maar iemand heeft het voor ons meegenomen of we hebben het ergens in een kringloopwinkel (denk ik?) gevonden. Otis vond het nog te spannend en dus gingen Noël en wij gisteravond toen de andere kinderen sliepen het spel spelen. En dat was hartstikke leuk. Hij (8 jaar) vond het af en toe wel wat spannend, maar genoot zichtbaar van de gekke acteur die om de paar minuten met opdrachten kwam. Na afloop vroeg hij direct wanneer we het weer zouden gaan spelen. Hopelijk een opmaat naar nog veel meer bordspelplezier.

De jongens hebben hun dino-obsessie tijdelijk even op een net iets lager pitje gezet en daar is nu een hernieuwde Titanic-obsessie voor in de plaats gekomen. Het ging tenminste een paar dagen niet meer alleen over dino’s maar nu gingen de vragen vooral over de Titanic: hoeveel mensen waren er aan boord, waarin waren de bootjes niet vol, heeft de film echt meer geld gekost dan het schip zelf? Ze mochten van ons voor het eerst ook de echte film kijken, als ze het niet te spannend zouden vinden. Natuurlijk niet was het antwoord. Ze hadden ook al heel veel op Youtube gezien, want zo gaat dat tegenwoordig. Nadat ze de film hadden gezien vroeg Marjolein wat ze van de (semi)naaktscenes vonden. Maar het enige wat ze daarover hadden gezegd was: ‘dat is geen anderhalve meter’ en ‘die hand op dat raam is zonde van de auto!’. Verder zagen ze vooral de komische elementen van de film voor zoals ‘angels’ die uit de ‘reet’ vliegen en het voetballen met de ijsberg waar de Titanic net tegenaan was gebotst. Toen ze de film twee keer gezien hadden vroeg Noël naar de film Britannic. Het zusterschip van de Titanic zonk als ziekenhuisschip in de Eerste Wereldoorlog en ook daar bleek een (hele slechte) film over te zijn gemaakt in 2000. Na lang zoeken vond ik de volledige film (weliswaar in lage kwaliteit) op Youtube. Na afloop zeiden ze dat ze het best een goede film vonden. De film Britannic had echter geen ondertitels, dus op de vraag of ze iets van het verhaal begrepen hadden was het antwoord resoluut: nee. Maar dat maakte niet uit. Er zonk een schip en die leek erg op de Titanic. Wat wil je nog meer.

In mijn droom werd ik gevaccineerd. Het leek overigens meer op een proeverij. Er stond in een afgeladen zaaltje een soort tap met drie soorten vaccin. Ik kwam er niet achter welke vaccins er waren en of je zelf kon kiezen. Er was een strenge vrouw die alles regelde. Het was druk. Het was chaotisch en toen de eerste mensen gevaccineerd waren, waren we opeens allemaal weer in een andere ruimte en had ik nog niets gehad. Later kwamen we de strenge vrouw opnieuw tegen en gaf iemand aan dat hij nog geen vaccin had gehad. Ik meldde me ook en toen kregen we alsnog een vaccin, merk onbekend. Het vaccin bleek voor ons te bestaan uit twee broodjes. Ze waren doorweekt: ondergedompeld in het vaccin. Ik begon aan de broodjes. Ik was blij, want ik had eindelijk mijn vaccinatie. Ik ging weg bij de ‘proeverij’ en belandde op straat, maar voelde me wel een beetje gek. Niet veel later had ik overal gekke pijntjes, die ik aan het vaccin toeschreef. Alles begon te draaien. Het voelde alsof ik dronken was. Het zal er wel bij horen, dacht ik nog. Toen begon het lawaai. Ik deed mijn ogen open en keek naast me. Marjolein was er niet. Aan de andere ging mijn alarm. Ik keek op de klok van mijn telefoon. Het was vijf uur, twee uur eerder dan ik op moest. Blijkbaar had ik mijn alarm van gisteren niet goed uitgezet. Marjolein kwam terug van de wc. Ik controleerde nog een keer de wekker en ging weer slapen. Even voelde ik aan mijn bovenarm, maar geen spoor van een spuitje voor een vaccin.

De druk in de ziekenhuizen loopt op. Met dat in het achterhoofd - en de aankondiging van talloze mogelijke versoepelingen over twee weken - reisde ik vanochtend af naar een ziekenhuis in het midden van het land, waar ik werk. Daar bleek ook dat ook bij ons de situatie zeer zorgelijk is. Het aantal covidopnames blijft onverminderd hoog en zo af en toe loopt het daardoor helemaal vast. Gevolg: opnames van patiënten in de electieve zorg worden afgezegd. Tijdens een overleg om 11 uur hoorde ik al dat er opnieuw 40 procent van het ok-programma bij voorbaat al gesloten zou worden voor volgende week. Dit was een afschaling op een eerder al afgeslankt ok-programma. Toen ik terugkwam uit het overleg was mijn collega aan het bellen. De afdeling bleek vol te liggen: er moesten opnieuw opnames voor die dag afgezegd worden, tenzij er op een andere afdeling elders nog een plekje gevonden zou worden. De stress van het opnieuw heel veel mensen teleur moeten stellen was overal voelbaar. Er kwam vanuit de chirurgie toch nog een poging om nog plek te maken voor patiënten wat ook bij de verpleging tot irritatie leidde: vol is vol, de verpleging is al overbelast. Na veel overlegjes, heen en weer gebel, gepuzzel over welke patiënt wanneer naar huis gaat, kregen we rond 13 uur dan het verlossende woord. Twee patiënten konden blijven, één moest worden afgezegd. Dan is het even je zegeningen tellen, hoewel het verdriet van die ene patiënt die nu toch niet geopereerd kan worden, natuurlijk zeer zwaar drukt op de sfeer. Maar het had deze week veel erger kunnen zijn. Toen ik alweer thuis was kreeg ik het nog weer extra afgeslankte ok-programma van volgende week. Nog eens tenminste vier operatiekamers met patiënten die ik heb gepland, moeten dicht. Daar kwam begin van de avond ook nog eens de mededeling dat Astrazeneca vermoedelijk definitief wordt gestopt voor mensen onder de zestig jaar. Dochter Luna (2 jaar) kan sinds kort een zinnetje dat me hier wel toepasselijk leek: ‘What the hell’.

Vera Bergkamp is de nieuwe voorzitter van de Tweede Kamer. Bergkamp kreeg veruit de meeste stemmen (74), tegen aftredend voorzitter Arib (38) en medekandidaat Bosma (27). Hoewel ik in de beschouwingen vooraf had gelezen dat het voorzitterschap de fractiediscipline te boven ging en leden anoniem op de voorzitter kunnen stemmen, valt uit de uitslag toch aardig op te merken dat de verschillende kandidaten toch wel aardig via de eigen partij en politieke kant, hun stemmen hebben gekregen. Dat roept - bij mij en vele anderen - vraag op of hier nu de best mogelijk voorzitter is gekozen of gekozen is voor iemand die toevallig uit dezelfde stal komt. Ik zeg niet per se dat Arib de best mogelijke kandidaat was maar er was toch alom lof voor haar optredens de afgelopen jaren en wordt nu toch verpulverd in een direct kandidaat die het allemaal nog moet laten zien. Het is op z’n minst opvallend te noemen hoe weinig krediet Arib voor haar werk van de afgelopen vijf jaar heeft kregen. Dat de VVD zich achter D66 kandidaat Vera Bergkamp heeft gesteld, voelt toch een beetje viezig na alles wat er de afgelopen week is gebeurd. Ik hoop van harte dat Bergkamp om haar kwaliteiten is gekozen, maar D66 en de VVD hebben de schijn toch echt tegen nadat er vorige week nog harde woorden vielen (onze wegen scheiden) en nu Kaag toch de deur voor een formatie mét Rutte weer open heeft gezet. Het voelt, lijkt en ruikt als een bedankje voor het in ieder geval weer proberen van het vormen van een kabinet Rutte 4. Is dit nou die nieuwe politiek? Zijn de achterkamertjes nu echt verleden tijd? Deze week werd duidelijk dat Kaag en Rutte dit weekend gewoon hebben gebeld en elkaar hebben gesproken over de kandidaat uit D66-huize. Dat is in het licht van de afgelopen week nogal onhandig en geeft weinig hoop voor eenieder die hoopte op ander leiderschap. Kaag is een Rutte in schaapskleren. Of ze doet in elk geval heel erg alsof.

Terwijl in het ziekenhuis nog altijd gesproken wordt over een mogelijke code-zwart situatie, er voor komende week opnieuw operaties afgezegd worden en de vaccinatiestrategie met het (opnieuw, tijdelijk) stopzetten van de AstraZeneca-vaccinaties een regelrechte puinhoop aan het worden is, kwam vandaag de blijde boodschap dat over twee weken veel musea, parken, dierentuinen en poppodia - met testen vooraf - weer beperkt open kunnen. Voormalig Feyenoord-manager Chris Woerts vertelde gisteren in Veronica Inside al het heugelijke nieuws dat er de laatste paar speelrondes van de eredivisie weer publiek mocht komen. “Mensen zijn er klaar mee,” wist Woerts. Clubs zouden het bovendien nodig hebben om publiek toe te laten omdat anders clubs het wel eens moeilijk zouden kunnen hebben om ook mensen er voor volgend seizoen toe te bewegen een seizoenkaart aan te schaffen. Hou ze even voor hoe mooi het kan zijn om weer naar het stadion te komen dus. Ook al is het maar een paar duizend man per wedstrijd. Fijn voor de clubs en de supporters die het zo gemist hebben natuurlijk, maar echt een oplossing voor het feit dat ‘mensen er klaar mee zijn’ is het natuurlijk niet. Een paar duizend mensen zullen van deze experimenten kunnen profiteren, terwijl de rest vooral in het besluit om dit mogelijk maken zal zien dat het dus allemaal wel meevalt met de corona besmettingen en zal vermoedelijk nog meer van de regels naast zich neer gaan leggen; begrijpelijk zeg ik er bij. En wat te denken van de horeca? Voor hen zal het ook een hard gelach zijn dat zelfs terrassen nog niet open zijn, maar dat je straks wel weer hutje mutje door Artis of een pretpark mag lopen. En wat te denken van de jongeren. Oké er gaan een paar poppodia open, maar waar beloofd was dat er juist ook aan hen gedacht zou worden, zullen ze het voorlopig maar moeten doen met gave uitjes als de Keukenhof of het Spoorwegmuseum!? Eén ding moet je het kabinet wel nageven: ze zijn wel consequent. Consequent in het te vroeg loslaten van de maatregelen, het stellen van de verkeerde prioriteiten en het structureel ondermijnen van de toch al afbrokkelende draagvlak.

Daar stonden we dan, bij de bushalte. Marjolein keek naar Noël en zette het direct op een schreeuwen. “Je jas!” Noël keek naar zichzelf waarna hij zich pas realiseerde dat hij inderdaad zijn jas niet aan had. Enkele tientallen meters verderop reeds bus 2 weg. Er volgenden nog wat harde woorden. Ik zei nog dingen als: je houdt voortaan je jas aan in de bus! En: je koopt maar van je eigen geld een nieuwe jas! Noël stamelde iets terug als: ik doe het toch niet expres. De bus met de jas was al bijna niet meer te zien, toen er een auto vlak voor ons stopte. Een man met een petje stak uit het openstaande raam. “Jullie zijn iets verloren in de bus?”, vroeg hij. “Zal ik er even achteraan rijden?” Ja graag, stamelden we samen. “Het is z’n jas, hij ligt nog in de bus.” Zonder te reageren had hij het gas er al op gezet. De bus was al niet meer te zien, maar misschien kende hij de route. “Misschien komt de bus hier anders ook nog wel terug,” probeerde ik. Maar uit het kaartje op de bushalte kon ik dat niet opmaken. “Gaan jullie maar vast,” zei Marjolein. Ik nam de kinderen bij de hand en liep alvast door. We zien die man vast niet terug en de jas ook niet, dacht ik en zei ik blijkbaar ook hardop. Noël zei dat hij de jas helemaal niet nog een keer kon kopen want ‘die had oma in Duitsland voor mij gekocht’. “Nou dan bestellen we ‘m wel.” Een paar minuten later waren we binnen en als we nog maar net de schoenen uit hebben gaat de bel. Marjolein staat uitgelaten achter de deur die ik openzwaai met de jas voor zich uitgestoken. “Ongelooflijk. Ze zijn er gewoon echt achteraan gereden en kwamen terug met de jas!” Je zou bijna weer in de goedheid van de mens gaan geloven.

Gisteren zou mijn ‘grote oma’ 102 jaar zijn geworden. Ze is al ruim 23 jaar dood, maar we vieren - als er geen corona is - nog altijd in haar naam het familieweekend dat begon als feestje voor haar verjaardag. Het familieweekend begon in 1989, toen ze 70 jaar werd en werd vanaf het volgende jaar gehouden rond haar verjaardag, dus begin april. Het was het weekend waar ik het meeste naar uit keek in het hele jaar. Ik telde de weken echt af. Niet eens zo zeer - of misschien wel helemaal niet - om mijn familie, maar om weer een weekend in Hotel Paping te kunnen slapen, aardappelkroketjes te kunnen eten aan de kindertafel, een oneindige hoeveelheid flesjes chocomel of fristi te bestellen, bordspellen spelen en talloze keren te gaan zwemmen; soms wel een keer of vier op een dag. Ik sliep meestal op dezelfde kamer, helemaal aan de voorkant, met mijn neefjes. Je zag er de lichten van de koplampen van de auto’s op het plafond. En eens in zoveel minuten kwam er een trein voorbij en hoorde je de spoorbomen vlakbij. We vertelden elkaar dan verzonnen verhalen, meestal deed ik dat, tot we in slaap vielen en het hele zwemmen, eten, drinken, spelletjes spelen, weer van voor af aan begon. Was ik op vrijdag altijd nog helemaal hyper omdat het weer begon, naarmate de zondag vorderde werd ik steeds verdrietiger dat het alweer bijna afgelopen was. We moesten altijd nog een uur precies met de auto naar huis en ik probeerde het moment van vertrek altijd zo lang als mogelijk te rekken. Zondag was vaak ook de dag van de Ronde van Vlaanderen, net als vandaag. Ik snapte de obsessie niet met die wedstrijd, maar ik vond het gedoe er omheen wel mooi. Naarmate de finish meer in zicht kwam werd het drukker en drukker in de conversatiezaal, de enige ruimte in het hotel met een tv. Zelfs de kok zat er dan in zijn werkkleding. Waarschijnlijk wachtte ik het einde van de wedstrijd niet af en ging ik dan weer zwemmen of nog een spelletje doen in de vergadering. Als in normale jaren - zonder corona - het familieweekend weer is, probeer ik altijd wat terug te halen van die momenten van toen. Inmiddels ‘vieren’ we haar geboortedag niet meer, is het niet meer in april, niet meer in Hotel Paping, maar we zijn nog wel altijd met dezelfde mensen, met dezelfde (en nieuwe) spelletjes en kijken soms samen naar een voetbalwedstrijd of een Tour-etappe. In mijn dromen blijven de mooie herinneringen over. Tezamen met de frustrerende droom dat het weekend voorbij is en ik bij elk spel te laat ben om mee te doen.

Gert-Jan Segers van de ChristenUnie had toen ik wakker werd in de media geroepen dat zijn partij niet meer zal meeregeren onder Mark Rutte. Dat is het eerste in een reeks van vele bommetjes die zullen volgen voordat Rutte de eer aan zichzelf zal moeten gaan houden. In theorie is er natuurlijk nog een kabinet Rutte 4 te maken, maar ik heb niet de indruk dat Kaag en Hoekstra daar erg om staan te springen. Achteraf is zelfs te zeggen dat D66 en CDA Mark Rutte zijn demissionaire klus laten afmaken, zodat Mark Rutte zelf de komende dagen zijn afscheid kan aankondigen alsof het zijn eigen idee is. Mark Rutte zelf was vandaag in een interview op de fiets ‘strijdbaar’ over deze nieuwe klap. Maar hij vindt ook dat geen enkele andere partij gaat over het personeelsbeleid van de VVD gaat. Dat laatste is nogal ironisch omdat hij juist nu zo onder vuur is omdat hij precies dát wel deed toen hij een andere functie voor Pieter Omtzigt van CDA besprak tijdens het verkennende gesprek. Kaag gebruikt nu de paasdagen om te bezinnen, maar ik zie geen enkele relatietherapie die dit nog goed gepraat krijgt. Ja, VVD gaat over zijn eigen leider, maar voor zijn collega’s heeft hij met zijn leugens donderdag afgedaan. Kaag en Hoekstra kunnen bij hun achterban niet meer aankomen met een kabinet 4. Je kan dat wrang noemen, maar de politiek is hard. Had Rutte gewoon gezegd dat hij Omtzigt had besproken als optie in het kabinet vorige week, dan was er niets aan de hand geweest. Maar zeggen dat Omtzigt niet besproken is, is echt een doodzonde. Rutte ondertussen schermt - samen met een VVD-mastodontenleger op Twitter - met zijn 1,9 miljoen stemmen tijdens de verkiezingen van afgelopen maand. Dat is mooi, maar zonder vertrouwen bij andere partijen komt er geen nieuw kabinet Rutte. Het moet kortom wel heel gek lopen wil het bommetje van Segers niet het politieke einde van Mark Rutte inleiden.

Pushbericht van de NOS: Nederland gaat weer eens stoppen met het AstraZeneca-vaccin. Dit keer wordt alleen - tijdelijk - gestopt met prikken van mensen onder de zestig jaar, omdat er vijf meldingen zijn gekomen van ernstige bijwerkingen na vaccinatie. Vijf (5) op 400.000 that is. Een van de vijf is helaas komen te overlijden. Omdat het gaat om ‘vrouwen tussen de 25 en 65 jaar’ wordt nu volledig gestopt met vaccineren van van alle zestigminners. Het gezwalk met AstraZeneca is tekenend voor het hele vaccinatiebeleid - en eigenlijk ook voor het hele coronabeleid - van Nederland in de afgelopen periode. We hebben maatregelen maar handhaven ho maar. En dan heel verbaasd zijn dat de maatregelen niet worden opgevolgd. We hebben cijfers maar reageren pas als het veel te laat is. En nu hebben we - eindelijk - vaccins op de plank en dan staan ze stof te happen omdat de publieke opinie niet snapt dat 5 gevallen op 400.000 extreem weinig is. Er is onrust in het publieke debat en daar wordt vanuit de politiek dan weer op gereageerd met paniekvoetbal. Het hele AstraZeneca-verhaal doet me erg denken aan een de scene uit Friends waarin Phoebe vriendin Rachel opbelt als die laatste net is gaan zitten in haar vliegtuig. Ze probeert haar te overtuigen dat ze moet uitstappen door een probleem aan het vliegtuig te verzinnen. Er zou iets mis het niet bestaande onderdeel: de phalange. Rachel neemt het verhaal niet serieus, maar de passagier naast haar heeft het verhaal gehoord en vertrouwd daardoor het vliegtuig niet meer. Lang verhaal kort: het vliegtuig stroomt in paniek leeg omdat niemand durft te vliegen: ‘want er is iets mis met de phalange!’. Als de stewardess inbrengt dat een vliegtuig helemaal geen phalange heeft wordt iedereen helemaal argwanend: nu moeten we écht weg want er is niet eens een phalange aan boord! Gaat de vergelijking op? Misschien niet helemaal. Er zullen echt wel bijwerkingen zijn, maar zijn er meer mensen bij wie deze bijwerkingen voorkomen die wél gevaccineerd zijn dan dan trombose (want daar gaat het hier om) bij hen die niet gevaccineerd zijn? En als er risico’s zijn: wegen deze dan niet gewoon op tegen het risico om (ernstig) ziek te worden van covid-19 of de ziekte aan iemand door te geven die er (ernstig) ziek van kan worden? Kortom, is hier niet gewoon sprake van massahysterie? De bijwerkingen zijn vrij zorgvuldig beschreven. Waarom mogen mensen zelf geen afweging maken of ze AstraZeneca nog vertrouwen? Of ze in een vliegtuig willen zitten zonder phalange?

‘Rutte in troubles. Laatste dag als premier denk ik,’ schreef ik om 14:43 uur. Ik zat toen al een half uur in de trein met open mond (maar dat zag je niet door het mondkapje) te kijken naar het Omtzigt-debat over de gelekte ‘verkenning stukken’. De verbazing dat ‘m vooral in de verdediging die Rutte over zijn leugen van vorige week en zijn verdediging daarvan in de Tweede Kamer. Rutte zei toen dat hij het niet over Omtzigt had gehad in zijn gesprek met de verkenners; vandaag bleek dat dat wel zo was. Hij had er ‘geen herinnering aan’ Omtzigt te hebben besproken vorige week maandag en had ook aan de verkenners zelf gevraagd of het ter sprake was gekomen maar ze zouden allebei gezegd hebben dat dat niet zo was. Nou vergeet ik ook wel eens iets, maar dat drie personen zoiets vergeten waren terwijl iedereen zich al een week afvraagt: wie heeft dit gezegd (en ze dus alledrie nergens in de week dachten: wacht eens even!?!?) is totaal ongeloofwaardig. Natuurlijk ook Rutte is een mens, kan fouten maken. Maar drie mensen die toevallig één zeer belastend punt uit een gesprek zijn vergeten: no way. De vraag in het debat die al snel naar voren kwam: kan Rutte nog verder? Wil er nog met iemand formeren straks? Hoofdschuddend keek ik naar mijn telefoon, terwijl ook Kaag en Hoekstra hard uithaalden. ‘Hier scheiden onze wegen,’ zei Kaag zelfs. Het debat is inmiddels al uren bezig en Rutte heeft gewoon geen goed verhaal. Hij loog. Hij loog dat hij loog. En hij kan nu niet meer terug. Zelfs als Kaag en Hoekstra hem vanavond toch de hand boven het hoofd houden, zie ik niet hoe Rutte hier nog geloofwaardig verder kan met een nieuw kabinet. Het worden nog spannende uurtjes, maar het is te hopen dat liegen nog altijd aan te grote doodzonde is.

Op de eerste zomerse dag van het jaar zaten we - in afwachting van de testuitslagen - lekker thuis. Ik moest bovendien werken tot twee uur en merkte op zolder amper iets van het mooie weer. Hooguit kwam er iets meer geluid van heggescharen en grasmaaiers door het dunne zolderraam heen dan normaal. Aan mijn bureau was het in tegenstelling tot de temperatuur buiten, kommer en kwel. Omdat de verpleegafdelingen vollopen moest ik weer meerdere patiënten bellen om door te geven dat hun operatie niet door zou gaan. Programma’s die vooralsnog wel doorgaan zijn zwaar onder voorbehoud. Ik ben dan ook halve telefoongesprekken bezig om uit te leggen dat er echt wel een redelijke kans is dat we de doorgegeven datum later nog weer moeten afzeggen. De helft van de ochtend ben ik bezig geweest aan andere patiënten uit te leggen dat ze echt nog niet aan de beurt zijn, want we hebben gewoon niet genoeg operatietijd. De meeste zijn daarop begripvol, maar ik heb deze week al meerdere mensen gesproken die pisnijdig waren om ik ze geen duidelijkheid kan geven; wat begrijpelijk is, maar wat het er niet leuker op maakt. Om twee uur in de middag ben ik uitgeklokt en met een kopje koffie in de tuin gaan zitten. Het zonnescherm was volledig uit, dus ik zat helaas in de schaduw. Luna was met een plastic orka aan het spelen dat in een bakje water ‘rond zwom’. Daarna wilde ze verven. Op het doek - een voorgedrukte lama-eenhoorn op canvas - werden alle kleuren door elkaar gemengd. Na elke verfstreek doopte ze de kwast opnieuw in het water. Dat ging goed, maar er komt altijd een punt dat ‘papa ook mee moet verven’. Zo zat ik even later aan de andere kant van de tafel - nog altijd buiten en nu wel in de zon - twee bergen te ‘schilderen’. Uit een van de bergen kwam lava. Luna keek er wat bedenkelijk bij en zei dat het schilderij nu wel klaar was. Snel pakte ze een nieuw blaadje en begon aan een schildpad en iets wat leek op een kwal, maar het niet was.

Op de ochtend dat Luna voor het eerst naar de peuterspeelzaal ging en stond te springen want zoveel zin had ze er in, stond ik met Noël en Otis in een enorme hal te wachten op een coronatest. Noël en Otis kwamen beide gisteren snotterend en hoestend uit school en omdat ik ook weer aan het hoesten was, heb ik ons toch maar aangemeld voor een coronatest. Daardoor mocht ik helaas niet mee met Luna naar de peuterspeelzaal om haar uit te zwaaien. Een paar minuten nadat ze deze zonnige morgen waren vertrokken kreeg ik wel een super enthousiaste foto. Daar stond ze lachend en met haar armen wijd om aan te geven dat ze er ‘zoooooveel zin’ in had. Twee uur later zijn we dus in de enorme hal van de Brabanthallen. Ik voor mijn derde test daar, Noël en Otis voor het eerst (gelukkig). Ze zien er grappig uit, met elk een veel te groot mondkapje. We werden naar een plek bij rij 8 geleid, maar eerst waren er een paar auto’s aan de beurt; volgens Otis althans: ‘Hebben die auto’s ook corona?’ Daarna gingen ze - het duurde nogal lang voordat we aan de beurt waren - aanwijzen welke auto’s ze mooi vonden. Vooral de zwarte BMW een rij verderop viel in de smaak. Na een paar minuten was er nog één auto voor ons. Helaas zaten er twee of drie kinderen in, die allemaal getest moesten worden. Het eerste kind bleef gewoon in de auto zitten en deed zelf het raampje open. In een paar seconden was het stokje in zijn keel en een ander stokje in zijn neus geweest en ging het raampje dicht. Toen was het jongere zusje - ik schat een jaar of vijf - aan de beurt, maar dat ging een stuk moeizamer. Ze zaten aan de andere kant op haar in te praten, dus we konden het niet goed zien. Het duurde echter zo lang dat ik een beetje ongeduldig om me heen begon te kijken. Het leek me voor de jongens ook niet erg fijn om zo lang te wachten terwijl het inmiddels gillende en huilende meisje weigerde de test te laten uitvoeren. Nog weer een paar minuten later komt er dan eindelijk iemand naar ons toe: er komt een nieuwe teststraat beschikbaar en we mogen helemaal terug lopen naar de ingang, bij teststraat twee. Een aardige vrouw vertelt de jongens wat er zo gaat gebeuren en zegt dat het allemaal wel goed komt. ‘Het voelt een beetje alsof je tijdens het zwemmen onder water komt.’ Noël, die als eerste mag, begint direct een heel verhaal over dat hij dat bij zwemles ook wel eens heeft. Na twee keer een halve seconden met het stokje te hebben geroerd zit de test er alweer op. ‘Weet je wel wat er nu mee gebeurt?’, vraagt de vrouw. ‘Ja, dat heb ik al bij het Jeugdjournaal gezien,’ aldus de wijsneus. Als ook Otis - zonder noemenswaardige problemen - en ik de test hebben gehad, krijgen de jongens elk een diploma met hun naar er op. ‘Hé, dat is weer een andere dan mijn klasgenoten hebben gehad,’ weet Noël. We bedanken de vrouw voor het geduld en lopen weer naar de uitgang. Ik vraag of het nog pijn doet. Ze voelen het wel een beetje maar echt pijn doet het niet.

Terwijl er in Den Haag nog altijd ophef is over de aantekeningen van Ollongren en het mooie weer ons had bereikt (ik kon zelfs zonder jas de kinderen ophalen in de middag), kwam de coronarealiteit vandaag weer even erg dichtbij. Het begon in de loop van de ochtend met een appje dat twee klassen van onze school naar huis moesten, elk vanwege een positieve coronatest bij een leerling. Daarna kwam het verzoek van een ouder of we Otis’ vriendje thuis af wilden leveren omdat het zusje daarvan in die klas zat en nu tot woensdag - de dag waarop ze getest moet worden - in quarantaine moet. (Gisteren keken we trouwens de film Inferno, in de reeks van de Da Vinci Code, waarin uitgelegd werd dat quarantaine komt van ‘40’ het aantal dagen dat men tijdens uitbraken van de bijvoorbeeld de pest in afzondering moest, voordat men de stad in mocht, maar dat terzijde). Bij het ophalen viel me direct op hoe hees Noël was en hij klaagde ook over keelpijn. Otis was ook alleen maar aan het snotteren en hoesten, iets wat me ‘s ochtends in de korte tijd dat ik ze had gezien (alleen bij het aankleden) niet was opgevallen. We zochten nog even het reglement er bij van het Sportiom waar Noël zo direct zou gaan zwemlessen, maar dat was onverbiddelijk. Ook bij hele milde klachten blijf je thuis. Ook het schoolreglement zegt dat ze beide zo niet naar school kunnen, tenzij ze negatief getest werden. En dus belde ik voor het eerst met de coronalijn: 0800-1202 en moest eerst vier keuzemenu’s door voordat ik een echt persoon aan de lijn had. Ze vroeg naar onze klachten, onze burgerservicenummers, adresgegevens, telefoonnummers, e-mailadressen en uiteindelijk keek ze dan waar we getest konden worden. ‘Oh, het kan vandaag nog, maar dat is wel over tien minuten.’ Ik zei dat we dat niet gingen halen. Achteraf duurde het gesprek toen ook nog bijna tien minuten. Uiteindelijk mochten we dan morgenochtend komen en hebben we nu drie afspraken achter elkaar. We hebben bijna de hele Brabanthallen komende ochtend voor ons alleen, want omdat ik zelf ook nog/ weer een vervelend hoestje heb, wil ik mezelf ook laten testen en de kinderen krijgen extra tijd omdat het kinderen zijn. Ik ben nu al de hele dag de test aan het downplayen richting de kinderen. Ik vertel hoe kort het duurt, hoe weinig je er van voelt en kocht ze om door te zeggen dat zij dan mogen bepalen wat we gaan eten en met welk toetje. Ze willen nog altijd niet graag, maar hebben inmiddels wel door dat ze er niet onderuit komen. Beter vijf seconden een stokje in je neus en keel dan 10 dagen niet naar school natuurlijk. Ik las toen ik had opgehangen nog even op de website van de GGD. Daar stond dat ze een diploma krijgen na afloop. Noël keek blase en zei droog: ja al minstens twee van mijn klasgenoten hebben die ook al. Hij was bepaald niet onder de indruk.

‘Hoeveel dagen is het nog tot Pasen’, vroeg Noël vrijdag. Nog negen, zei ik. We stonden met z’n drieën op Utrecht Centraal onder het nieuwe grote blauwe bord, dat tegenwoordig niet meer blauw is maar vooral wit en digitaal. Het geratel van het mechanisch veranderen van de vertrektijden, had plaatsgemaakt voor stilte die alleen werd verbroken door de vragen van Noël. ‘Waarom heb je met pasen eigenlijk een paashaas? Waarom een haas?’ vervolgde hij zijn vragen. Hij ging duidelijk ergens naar toe. A man with a plan. Ik moest bekennen dat ik het niet wist. Omdat het páás-haas is, denk ik. Daar nam hij geen genoegen mee. Noël weer: ‘Ik geloof niet dat de paashaas echt bestaat.’ Ik keek hem even bedenkelijk aan; ik verwachtte dat er nog een onderbouwing kwam, maar die kwam niet. Hij vond het gewoon geen geloofwaardig verhaal. ‘Hoe denk je dan dat er met pasen allemaal verstopte chocolade-eitjes in de kamer komen?’ vroeg ik. Altijd zelf met een oplossing laten komen. Hij dacht weer even na. ‘Misschien doet Sinterklaas of de Kerstman dat?’ Ik was even murw geslagen door zoveel logica, maar hoorde mezelf terug zeggen dat dat inderdaad een verklaring zou kunnen zijn. Ik keek opnieuw naar het blauwe bord dat niet meer blauw is en geen geluid meer maakt. Het was tijd om naar het perron te gaan.

Met de oudste twee kinderen voor een dagje de deur uit kwam de vraag op: wat doen we nu? Behalve dat we nu niet om half zes of zes uur ‘s ochtends twee jongetjes naar beneden hoorden stampen en dus door konden slapen. Hoewel, ik werd wel wakker van het onweer en de harde regen en ook Luna werd daar wakker van dus was het alsnog een onrustige ochtend. Toen we opstonden - het was inmiddels 8 uur - was het wel een verademing. Ik kon rustig koffie drinken en ik had nog geen enkel verhaal gehoord waarin het woord ‘t-rex’ of ‘spinosaurus’ voorkwam. Het is natuurlijk ook wel lief ergens dat ze alles wat ze over dino’s weten ook aan ons willen vertellen, maar na weken bijna non stop verhalen, is mijn tolerantie wel een beetje op. We hadden nog een hele dag over dus kreeg ik het idee om onze logeerbedden - die we al twee jaar op Luna’s kamer bewaarden - wel naar zolder konden doen nu twee van de drie kinderen er niet waren. Dan kon Noël het ‘nieuwe’ bed krijgen en dan kon Otis voortaan in de hoogslaper van Noël. Wat ik als een klusje van een uurtje had ingeschat bleek zowat de hele dag in beslag te nemen. Er moesten vijf kasten verplaatst, gestofzuigd op de plekken de open kwamen te liggen, opgeruimd, bedden moesten naar boven, Otis’ oude bed moest naar beneden. Om het iets dragelijker te maken had ik op de computer de training en later de kwalificatie van de eerste Formule1-wedstrijd van het seizoen opgezet. Zo keek ik af en toe - onder het stoffen door - hoe het ging met Max. Ik keek naar hun herboren slaapkamer en even later naar Max en ik zag dat het goed was.

Al dagen hoor ik overal dat het te druk is in de trein. Ik zou het niet weten want ik zit meestal thuis, al geef ik toe dat ik ook één dag in de week naar Amsterdam reis, zodat ze weten op mijn werk dat ik ook nog buiten Whatsapp besta. Vandaag ging ik echter voor het eerst in een half jaar (denk ik?) voor een lange reis met NS om Noël en Otis naar Groningen te brengen. Op de heenweg viel de drukte mee. We hadden alle treinen een eigen ‘viertje’ waarvan de stoelen gedurende de rit werden onder gesmeerd met koek- en broodkruimels. Even voor vier uur zette ik de kinderen in Assen af en zag ik dat het perron inmiddels aardig vol was gelopen. Bij het instappen bleek het inderdaad heel druk in de trein. Het was inmiddels spitstijd, maar dan nog. Er waren geen vrije zitplaatsen behalve naast mensen. Dus ik besloot nog even door te lopen. De coupé kwam echter uit bij een doodlopend stukje trein, waardoor ik uiteindelijk met drie anderen in een best wel klein tussenstuk bleef steken. Ze hadden allemaal oortjes in; ik deed mijn koptelefoon af. Een tijd later was ik - met een iets rustigere tweede trein - op Utrecht Centraal aankomen. Daar zag ik toch wel heel erg veel medereizigers. Even wilde ik verontwaardiging voelen, tot ik me bedacht dat ik er ook was en dus onderdeel van het drukte-probleem. Om mezelf weer wat beter te voelen ging ik rekenen. Eerder nam ik zeker vijf a zes keer maand de trein om er privé - naast mijn acht werkreizen per week - op uit te gaan. Nu doe ik dat een keer in de paar maanden. Zeg dat ik zo’n twintig keer minder vaak de hort op ga en er vanuit zou gaan dat iedereen zoveel minder de trein pakt, dan had het dus twintig keer rustiger moeten zijn dan ‘normaal’ op Utrecht CS. Ik keek om mij heen en bedacht me dat het waarschijnlijk wel iets rustiger was, maar zeker geen twintig keer. Als er geen mondkapjes waren geweest, had het misschien zelfs als een gewone reisdag gevoeld.

Toen demissionair minister ollongren vandaag het Binnenhof verliet vanwege een positieve corona-test (daarover later meer), liep ze met haar aantekeningen open naar de fotografen gericht naar haar dienstauto. Ollongren (geboren in 1967) zou toch moeten weten dat anno 2021 fototoestellen best wel heul ver kunnen inzoomen. Het duurde dan ook niet lang of de aantekeningen waren - voor zover leesbaar - ontcijferd. Niet veel later kwam het pushbericht dat Ollongren en Jorritsma hun rol als verkenner alweer hadden neergelegd vanwege ‘het lek’. Er stond onder meer ‘positie Omtzigt, functie elders’ en aandachtspunt: ‘de onderhandelingsstijl van Wobke Hoeksta’. ‘De notities die in beeld zijn gekomen waren inventariserende voorbereidingsnotities voor de verkenners,’ lieten de vertrekkende verkenners optekenen, waarmee ze ten onrechte de indruk hebben willen wekken dat ze helemaal uit zichzelf Omtzicht en Hoekstra hadden genoemd als aandachtspunten, wat uiteraard totaal ongeloofwaardig is. Terecht klonken in heel politiek Den Haag afkeurende woorden, maar uit het torentje bleef het oorverdovend stil. En ook Kaag liet vandaag niets van zich horen. Je zou bijna denken dat die twee iets met de inhoud van deze ‘inventariserende voorbereidingsnotities’ van doen hebben. Deze notitie gate was maar één van de vele dingen die vandaag mis gingen bij het Binnenhof (en dan heb ik het nog niet eens over de valse bommelding). Misschien nog wel schandelijker was dat verkenner Kajsa - op het moment dat ze met de aantekeningen haar grote politieke blunder beging - er direct nog een aantal beging. Ze was blijkbaar aan het werk op locatie in afwachting van de uitslag van een coronatest (terwijl je die thuis moet afwachten). Wat deed ze überhaupt op haar werk, aangezien collega staatssecretaris Mona Keijzer drie dagen geleden positief was getest op corona? Tot slot is ze toen ze de testuitslag kreeg ook nog eens doodleuk bij haar chauffeur (!?!?) in de auto gestapt. Hoe dan Kajsa? Gelden de coronaregels - eens te meer - niet voor politici? Doei draagvlak! Een paar uur later werd bekend dat Koolmees en Van Ark de taak van verkenners over zouden nemen. Van Ark is demissionair minister van Medische zorg. Je zou denken dat ze op dit moment wel iets beters aan haar hoofd heeft (hallo, pandemie?!). Als klap op de vuurpijl hebben ze aangegeven dat ze de gesprekken gewoon zullen voortzetten in de Stadhouderskamer en niet digitaal, want ‘De gesprekken zijn gevoelig en moeten in vertrouwen worden gevoerd. Je moet elkaar in de ogen kunnen kijken.’ Dus je vraagt iedereen in het land om thuis te werken indien mogelijk maar vindt dat het niet geldt voor simpele gesprekken want ‘je moet iemand in de ogen kunnen kijken’? Het is niet meer uit te leggen.

De Sionkerk in Urk gaat vrijwel alle coronamaatregelen loslaten, zo was vandaag in Trouw te lezen. Zo’n bericht is eigenlijk een teken dat ik beter de komende maanden niet meer naar nieuwsberichten kan kijken want vrijwel alle berichtgeving gaat over mensen die domme dingen doen, vaccins die te laat komen of mensen ‘die er klaar mee zijn’. De kerk laat de maatregelen los om tegemoet te komen ‘de nood en het geestelijk welzijn’ van de mensen in Urk. Blijkbaar komen er in Urk al sinds kerst iedere week tweehonderd mensen bij elkaar. Ze willen nu weer terug naar de volle bezetting (500), zonder afstandsregels en mondkapjes. ‘Op de psychische nood van de gemeente wordt niet gelet’, liet iemand van de kerk optekenen. Laat er hopelijk uit deze waanzin nog iets goeds komen want het laat eens te meer zien hoe absurd de uitgangspositie voor kerken is anno 2021. Godsdienstvrijheid is een groot goed, geloof vooral in je opperwezen. Kom bij elkaar in normale tijden, maar verhef het geloven in een of meerdere goden niet boven andere ervaringen. Iemand die wekelijks naar zijn voetbalclub gaat heeft minstens zoveel zielenood, als iemand die de kerk niet in mag. Mensen die leven van concerten en festivals zijn er ook klaar mee en beleven daar ook soms een spirituele ervaring. Mijn hobby zal het nooit worden, maar prima als mensen het nodig vinden iedere zondag bij elkaar te komen in een muf kerkgebouw. Maar zolang we allemaal (!) een offer moeten brengen vind ik ook dat je dat van de kerkganger mag verwachten. Het is buiten deze tijd dat het geloof een uitzonderingspositie behouden als het gaat om fysieke samenkomsten. De overheid mag bedrijven sluiten als men zich niet aan de maatregelen houdt, dan moet dat ook voor kerkgebouwen te regelen zijn. Desnoods gooi je er nog een wetje tegenaan. Ik en met mij miljoenen ongelovigen in Nederland hebben namelijk geen zin om ook maar een seconde langer dan nodig binnen te zitten omdat de kerken zo nodig open moeten blijven. Een kerkdienst kan ook gewoon op Youtube, voor zolang het nodig is.

Zouden we de twee wekelijkse persconferenties van Rutte en De Jonge over een tijdje gaan missen, als ze niet meer nodig zijn? Waarschijnlijk niet. Toch heeft het ook iets verbroederends. Dat had het vooral vorig jaar of tijdens de twee televisietoespraken van premier Mark Rutte, omdat je weet: vrijwel iedereen kijkt hier nu naar en wat er wordt gezegd heeft in zekere zin op ieder van ons impact.. Vanavond voelde ik ineens toch iets van de persconferentie inflatie. Dat kwam ook omdat er eigenlijk niets nieuws werd gemeld. De avondklok gaat om onduidelijke redenen vanaf volgende week een uur later in, terwijl juist nu de ziekenhuisopnames en nieuwe besmettingen stijgen. Hoe dan? We mogen voortaan tot 22 uur naar buiten, prima hoor, maar een onderbouwing ontbrak terwijl Rutte eerder altijd zei dat de avondklok later in laten gaan grote nadelige effecten zou hebben voor de effectiviteit ervan. De gedachte is dat mensen als het langer licht is (komend weekend gaat de zomertijd in) mensen niet meer thuis kunnen blijven. Maar thuis blijven was toch juist het hele doel van de avondklok? Soms kan ik wappies die dit soort dingen niet begrijpen, wel begrijpen. Maatregelen hebben vaak de geur van willekeur en nattevingerwerk. Nu zijn het weer de burgemeesters die gevraagd hebben om een uurtje later avondklok omdat dat gemakkelijker te handhaven is. Zo komt het toch een beetje over alsof maatregelen vooral worden gekozen op de handhaafbaarheid in plaats van de effectiviteit. Ik heb omdat we Klokhuis keken de persconferentie ook maar half meegekregen, maar veel schokkends werd er niet gezegd. Waarschijnlijk was het iets met de laatste loodjes en handen wassen en in de meivakantie niet naar het buitenland gaan. Misschien een ideetje om de aandacht van de kijker (en hoe meer aandacht hoe meer bereik?) er bij te houden: wissel de sprekers af. Zet eens twee nieuwe gezichten uit het kabinet daar neer. Vertel eens het coronaverhaal uit een heel ander perspectief. Doe iets.

Voor het eerst in maanden mochten we eindelijk weer naar de zwemles. Ik vind zwemles stiekem wel leuk - mits het droog is dan - omdat je op de fiets toch net iets makkelijker met je kind kan praten dan wanneer deze languit over de bank hangt. Zo weet ik ineens dat hij op school in een nieuw groepje zit met vooral meisjes en een andere jongen. Verder ging het vooral over dinosaurussen en computerspelletjes, geloof ik. Onderweg probeerde ik me te bedenken hoe het de laatste keer was dat we naar zwemmen fietsten en waar we het toen over hadden. Wel weet ik nog dat we door het donker terug naar huis moesten. Nu werd het pas donker toen ik de kinderen naar bed bracht. Eenmaal binnen bij het Sportiom was ook ineens vanalles veranderd. In de hal bij de ingang werd ineens alles verbouwd waardoor de receptie was verplaatst. Ik kreeg gratis van die blauwe plastic omhulsels mee voor om mijn schoenen. De gastvrouw, die voor de receptie stond, maakte er een wegwerpgebaar bij. Ach we geven nu toch miljoenen uit aan een verbouwing dan kunnen die paar cent er ook nog wel bij, zei ze zonder te praten. Wat niet was veranderd was de rij onderaan de trap bij de ingang van het zwembad. De anderhalve meter-strepen stonden er ook nog. Ik koos een plekje bij de muur en begon Noël uit te kleden - hoewel we dat van de gastvrouw pas naast het zwembad mochten doen - maarja iedereen deed het. We raakten natuurlijk - zo bleek een uur later - een sok kwijt. We raken namelijk altijd wel iets kwijt. Het is een wonder dat we nog zoveel kleren thuis hebben met al die zwemlessen. En toen mochten we naar binnen. Er bleek eigenlijk - behalve de ingang van het gebouw - helemaal niet zoveel te zijn veranderd. Nadat ik Noël had afgezet bij badje twee liep ik naar buiten, keek nog even door het raam, waar Noël met de andere kinderen en de juf zaten te praten op tegels naast het bed. Ik besloot - zoals altijd - om niet te blijven kijken maar een rondje te wandelen. Het was nog altijd droog.

Veel ‘oooohs’ en ‘aaaahs’ op Twitter dit weekend vanwege de fieldlab-festivalfilmpjes die worden rondgestuurd. Sommige mensen zijn jaloers anderen zeggen: laten we hopen dat dit snel weer kan. 1500 mensen met een negatieve testuitslag konden per dag genieten van onder andere Chef’ Special en De Staat. Zelf had ik die reactie niet. Instinctief denk ik bij de beelden van een dampend veld met jongeren tegenwoordig eerst: neeee, hou afstand! Maar mijn tweede reactie is: is dít nou wat iedereen zo gemist heeft? Met 1500 man hutjemutje aan elkaars zweet ruiken, in de rij voor hele vieze wc’s en 4 euro betalen voor een biertje? Mwoa, niet echt het eerste wat in me op komt. Als ik half Twitter heb moeten geloven was het echt een drama dat dat niet kon het afgelopen jaar. Nou is het niet helemaal eerlijk want ik heb festivals sowieso nooit echt begrepen. Je vrijwillig laten opsluiten op een modderveld, slapen in een tentje en de hoofdprijs bij foodtrucks betalen voor een lauw broodje, ik kan me een leukere tijdsbesteding voorstellen. Maar kijken naar beelden van mensen die het gezellig hebben op een festival is toch wel het toppunt van plaatsvervangende schaamte. En dat uit de mond van iemand die carnaval helemaal het einde vindt, ik weet het, dat is hypocriet. Vroeger vond ik het wel leuk, kijken naar mensen die gek doen: ik zette altijd Pinkpop-reportages op als ik moest leren voor mijn toetsen. Nu zie ik vooral heel veel mensen die met elkaar gek doen ‘omdat het weer kan’. Is toch een beetje alsof je op een feestje staat met allemaal dronken mensen en jij sipt aan je 0.0 biertje. En ik weet dat ik nu iets te cynisch doe over iets waar heel veel mensen blijkbaar naar hebben uitgekeken, maar zelf zou ik het vooral vrijheid vinden als ik in mijn huis kan uitnodigen wie ik wil, zo laat thuis kan komen wanneer ik wil en op vakantie kan waar ik maar wil. Wat ik in ieder geval niet gemist heb is de mensen die posten hoe leuk hun leven is door overal ongevraagd festivalfoto’s rond te strooien. ‘Oeh, kijk mij een leven hebben terwijl jullie allemaal thuis zitten, ben ik op een fieldlab’. Man wat was ik blij dat we dáár vanaf waren. Even een jaartje niet al die vakantiefoto’s of kiekjes waarbij mensen elkaar staan af te lebberen op een festival. Een van de dingen die wat mij betreft met corona mee begraven hadden kunnen worden. Maar helaas het is alweer terug. Dus ga vooral lekker naar je Fieldlab en laat je telefoon maar even in je zak. Zo kunnen zielige mannetjes als ik weer langzaam wennen aan al die feestjes die we gaan missen.

Het was zaterdag. De zon scheen en terwijl we door troosteloze straten als Slagendreef en Derde Slagen liepen, werd het onder onze voeten lente. Om 11 uur 37 om precies te zijn. Het was koud en helder. Luna stopte bij elke poes die ze zag en bleef net zo lang kijken en roepen en wijzen totdat de poes er geschrokken vandoor ging. Ze bleef elke poes, hoe klein of groot ook, klein noemen. Ze wilde zelf lopen en dan duurt een wandeling naar een speeltuin al snel een eeuwigheid. Bij de Eekbrouwersweg waren twee mannen met een karretje een grote plant aan het verplaatsen toen er ineens een sirene klonk. Eerst nog ver weg, maar deze kwam steeds iets dichterbij tot het geluid ineens ophield. Net toen het geluid weg was reed er een brandweerauto de straat in waar wij naar toe liepen. Op Twitter las ik even later dat er een gaslekkage zou zijn. Daarna deed ik mijn telefoon heus wel weg. Bij het speeltuintje was een grote zandbak. Er lagen allemaal plastic speeltjes in, maar ook een groot schip genaamd Titan. De kinderen waren al snel onder de pannen. Marjolein had een frisbee meegenomen en we begonnen wat over te gooien. Ik kan me zo niet herinneren ooit een frisbee vast te hebben gehad terwijl ik niet op vakantie was. Toen kwamen de kinderen een voor een naar ons toe omdat ze honger hadden. Door het frisbeeën had ik het zowaar warm gekregen.

Het was niet echt een lekker weekje. Door de verkiezingen (en mijn FOMO) heb ik veel te weinig geslapen. Op mijn werk kom ik al weken uren tekort en gebeurt er altijd wel iets waardoor ik aan het einde veel langer moet doorwerken. Bovendien loopt het ziekenhuis weer vol waardoor er veel operaties worden afgezegd en ik mezelf nog vaker hoor zeggen dat we echt niet weten wanneer we ooit aan een bepaalde operatie toe zullen komen. Thuis - waar ik de meeste tijd doorbreng - wordt er al een paar weken non stop tegen me aan gepraat over dino’s of dinofilms of dinoparken en ik kan daar best wel wat van hebben maar niet als je slaapgebrek hebt en je hoofd vol zit van werkzorgen. Ik hoorde mezelf net weer snappen tegen Noël omdat hij door het zingen heen weer eens aan het duizendste dinoverhaal van de dag was begonnen. Dan was er ook nog eens een vriendinnetje van Noël op bezoek ruim 3,5 uur lang; ze luistert nooit naar wat wij zeggen. Als ik zeg dat we naar buiten gaan, duurt het een half uur voordat de schoenen aan zijn. Zeg ik dat we naar binnen moeten dan blijft ze doodleuk doorspelen. Zelfs tijdens het eten koken - soms zet ik onder het mom van even rust mijn koptelefoon op - komen ze dan nog naar mij toe om iets te vertellen over een dino. Misschien komt het ook wel doordat ik nu zoveel thuiswerk dat ik er minder van kan hebben. Normaal had ik altijd een kleine anderhalf uur terugreis waarin ik het werk van me af kon zetten en me mentaal voor kon bereiden op de rest van de middag leuterverhalen. Ik weet ook nog heel goed dat ik het zelf altijd zo vervelend vond als mijn vader niet of maar half naar mijn verhalen luisterde en geen interesse toonde in mijn beleefwereld. Nu ben ik zelf degene die het echt niet meer kan opbrengen om voor de zoveelste keer te horen wie een Triceratops is en of die kan winnen van een Tyrannosaurus Rex. Het plan voor dit weekend is dan ook: vroeg naar bed, lang uitslapen, zo min mogelijk dino’s en heel veel geduld proberen opbrengen voor het zoveelste verhaal over een Indoraptor. Een beest dat niet alleen eens heel lang geleden is uitgestorven, maar zelfs nooit heeft bestaan.

Eigenlijk was ik al sinds Fifa21 uitkwam - in september/ oktober afgelopen jaar - aan het wachten op een port voor Stadia en Xcloud. Ik heb met veel plezier Fifa20 de afgelopen maanden gespeeld op de PC, maar mijn PC is al ruim tien jaar oud, denk ik. Geen idee eigenlijk of dat klopt, maar antiek is ‘ie wel. En het spel werkte deels, maar het was ook erg traag en sommige onderdelen kon ik niet spelen omdat de grafische kaart dan een foutmelding gaf. Toen een paar maanden geleden de aankondiging kwam dat Fifa21 naar Stadia zou komen en wellicht ook naar Xcloud van Xbox Game Pass, was ik dan ook enthousiast. Ik ben in het coronajaar 2020 fan geworden van cloud gaming. Je hoeft geen dure console te kopen van vaak wel honderden euro’s en je hoeft ook niet te gamen op een bejaarde PC. Cloud gaming werkt eigenlijk altijd, mits je een goede internetverbinding hebt. De afgelopen maanden heb ik dan ook heel wat gegamed met Playstation Now, een soort Netflix voor Playstation games. Nadeel is dat Playstation bepaalt welke spellen er op staan en er weer worden gehaald, wat al vaak heeft geleid tot frustratie omdat een populair spel van ons ineens niet meer te spelen was. Xcloud is het cloudplatform van Xbox Game Pass. Tot nu toe ben ik daar nog niet onverdeeld enthousiast over, want het was wat minder stabiel: werkte niet altijd, het is relatief duur en vooralsnog alleen te spelen op de telefoon en nog niet in de browser of op de PC. Stadia heeft eigenlijk het beste van beide: het is overal te spelen, zowel op de PC, op de telefoon als op elke device met internet, zoals mijn Chromebook. Je hoeft ook geen console te hebben en je hoeft zelfs geen abonnement te nemen (dit kan wel) omdat je games gewoon los kunt kopen. Het werkt als een tierelier: een stuk sneller dan op de PC, alle game modussen werken prima en het ziet er ook nog eens gelikt uit. Gisteren was het dan eigenlijk de dag dat ook Fifa21 werd uitgebracht en ik moet zeggen dat ik zwaar onder de indruk ben. Zowel op de PC als op mijn Chromebook werkt het als een trein met amper haperingen en amper verlies aan beeldkwaliteit. Je hebt simpelweg niet door dat je in de cloud aan het gamen bent (al heb ik qua lag etc geen vergelijking met de Playstation of de Xbox). Kortom na een dagje Fifa ben ik weer een beetje meer fan geworden van Stadia.

Het is uitslagenavond dus zit ik met een nieuw biertje en een blokje kaas aan de tv gekluisterd. Er is net een nieuwe exitpoll gekomen en het ik twijfel een beetje tussen ‘het had veel erger gekund’ en ‘valt toch een beetje tegen dit’. De partij waar mijn stem ook dit jaar naar toe is gegaan - GroenLinks - lijkt zes zetels te verliezen. Dat is veel en ook andere linkse partijen verliezen of blijven gelijk. Alleen Bij1 lijkt een zeteltje te pakken maar die zal uitgerekend naar Sylvana Simons gaan. De acht zetels voor Forum voor Democratie is schokkend maar ook niet heel onverwacht. Ik had gehoopt op maximaal vier. Het is ergens schokkend dat er zoveel mensen op een partij hebben gestemd waar racisme gemeengoed lijkt te zijn en die voor coronagenocide is. Ik hoop voor de FvD-stemmer dat ze zich morgen ook nog goed over hun stem zullen als ze wakker worden en Nederland is nog altijd niet open. Je krijgt er ook gratis vier jaar Van Haga en Baudet bij. Koekoek! Het leken historische verkiezingen te worden zo midden in een pandemie, tijdens een avondklok. Maar het lijkt toch allemaal weer bij hetzelfde te blijven. VVD blijft de grootste, CDA verliest wat, D66 wint flink. Er zal waarschijnlijk - net als nu - een vierde partij nodig zijn voor een kabinet. Ik hoop nu vooral dat er straks toch nog ergens een zeteltje bij komt voor GroenLinks en net nog een paar af bij Forum, dan is de avond iets behapbaarder. Maar ook als dat niet gebeurt zal er niet veel veranderen. Er zitten binnenkort alleen wat meer wappies in de Tweede Kamer. Op naar een kort nachtje met uitslagen en hopen tegen beter weten in.

Terwijl de hoofdpijn zich een weg door mijn hoofd heen nestelt, kan ik nog maar aan twee dingen denken: morgenavond zijn eindelijk de verkiezingen voorbij en morgen komt Fifa21 eindelijk uit voor Stadia. Beide dingen hebben niets met elkaar te maken maar hebben nu wel even mijn aandacht. Daar komt de hoofdpijn trouwens niet vandaan denk ik. Het is al de zoveelste dag op rij dat ik denk op tijd klaar te zijn met mijn werk waarna er vlak voordat ik de computer wil afsluiten iets onverwachts en urgents gebeurt waardoor ik alsnog uren kwijt ben om het ok-programma voor de volgende werkdag te vullen. Dat gebeurde vandaag opnieuw. Na uren heen en weer bellen met chirurgen, patiënten, de anesthesie, het coronateam, drie opnamecoördinatoren had ik rond vier uur dan eindelijk mijn programma voor morgen gevuld. En dan maar hopen dat alles wat ik vandaag geregeld heb ook daadwerkelijk zo doorgaat als het nu bedacht is. Bij uitloop van het programma kan zomaar alles alsnog voor niets zijn geweest. Dan Fifa21 voor Stadia. Ik ben gematigd enthousiast over Stadia, het gamingplatform van Google waar je geen goede gaming-pc meer nodig hebt maar gewoon via je browser spellen kunt spelen. Voordeel: je hoeft geen console meer te kopen of een veel te zwaar spel te downloaden naar je 10 jaar oude PC. Nadeel is dat de spellen wel vaak loeiduur zijn en dat je de spellen dan niet fysiek hebt. Als Stadia besluit de stekker er uit te trekken heb je niets aan je virtuele aankoop. Zelf heb ik al een klein jaar tot redelijke tevredenheid een abonnement op Playstation Now, waarbij je ook games streamt in plaats van ze te installeren. Dat werkt best goed, maar moet helaas wel in de app van Playstation Now en kan dus niet op mijn Chromebook of op een telefoon. Dat kan met Stadia - in theorie - wel. Dan moet bijvoorbeeld wel de wifi ook voldoende snel zijn. Ik heb Fifa20 op mijn pc en dat trekt de computer net wel/ net niet. Losse potjes spelen gaat nog wel, maar bij sommige game modussen loopt het spel gewoon vast omdat mijn grafische kaart niet toereikend is. Heel frustrerend. Ik kijk dan ook uit naar online gaming. Nu maar hopen dat de prijs van Fifa21 mee valt, dan ga ik het zeker even proberen.

Ik ben - om maar meteen met de deur in huis te vallen - Mark Rutte-moe. Onze minister president sinds 2010 is dus al ruim tien jaar aan de macht en ik moet zeggen dat ik vind dat ik het nóg lang heb uitgehouden. Rutte is de premier, maar zeker niet de man die ík gekozen zou hebben. De afgelopen jaren ben ik aan hem gaan wennen. Inhoudelijk ben ik het op veel punten met hem en zijn partij oneens, maar als staatsman had ik nog wel enig respect voor hem. Lachend wuifde hij jarenlang alle akkefietjes weg terwijl om hem heen menig minister struikelde over foutjes. Teflon Mark mocht altijd doorgaan en hoopt nu tijdens de huidige verkiezingen op een mandaat voor een vierde termijn. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Ik had verwacht dat Rutte zelf ook moe van zichzelf zou worden. Dat hij dit najaar tijdens een spaarzaam middagje vrij, even goed in de spiegel had gekeken en tot de conclusie zou komen: dit moet ik niet meer willen. Zelf had ik dat wel, bij Mark. Het hele jaar door zagen we Rutte bijna dagelijks op televisie om uit te leggen dat we nog even moeten volhouden, of dat er licht was aan het einde van de tunnel. Zijn coronabeleid was zwalkend: hij sprak zichzelf vaak tegen (dan weer moesten we effecten van maatregelen afwachten, dan weer moesten we alvast een stip aan de horizon zetten), maar hij bracht het als een waardig minister president en hij durfde - eerlijk is eerlijk - ook moeilijke en impopulaire besluiten te nemen. De moeheid begon bij mij vooral toen daar ook nog eens de verkiezingscampagne bij kwam. We zagen Mark al bijna elke dag op televisie maar nu werd hij mijn testbeeld, screensaver en background op al mijn apparaten tegelijk. Rutte is te zien in elk debat, op het journaal, bij elk praatprogramma en dan ook nog eens in elk reclameblok daar tussen. Het is gewoon te veel. Ik zie met elk programma dat het volgende opvolgt de grijze bakkebaarden van Rutte groeien. Ik ben toe aan een Rutte-vakantie, maar als ik kijk naar de laatste peilingen (Ipsos 10 maart 2021, 39 zetels voor de VVD), moeten we een paar jaar door.

Terwijl ik een near perfect dagje had (voetbal gekeken met een vriend en een potje bier erbij, paar wedstrijdjes Fifa gespeeld, kinderen met een vriendje boven op zolder aan de Wii) werd er op het Malieveld blijkbaar heel wat afgeknokt deze middag. Ik zat deze middag in mijn eigen bubbel en kreeg pas wat van de ongeregeldheden na het ‘schoonvegen’ mee toen het bezoek al naar huis was. Iedereen sprak er schande van. Ongeveer de helft van de mensen was boos door de vele wappies die naar Den Haag waren gekomen om de pandemie nog maar eens te verlengen tot nader order. De andere helft was verontwaardigd over een wappie die hard werd aangepakt. Er waren ook beelden van. De man werd inderdaad hard aangepakt, maar wat er aan vooraf ging werd uit de beelden niet duidelijk. Voor de verontwaardigde medemens die op Twitter weer over dictatuur sprak, was de context blijkbaar niet belangrijk. Nadat ik iets van de ophef had gelezen las ik dat de politie de ware rede had gedeeld: de man begon zelf met een stok op de politie in te slaan. Niet heel gek dat je dan hard wordt aangepakt. Het ergste is dat alle nuance weg is. De helft vindt hoe dan ook dat de politie zijn werk goed heeft gedaan want ze hebben wappies geslagen en de andere helft vindt hoe dan ook dat de politie fout zit want ze hebben het op ‘vrijheidsstrijders’ gemunt. Vrijwel niemand denkt: wat is precies de context en laten we gewoon even afwachten wat er precies is gebeurd, voordat we roepen of het wel of niet proportioneel geweld was. Wat ik in ieder geval denk is dat het jammer is dat het nu weer (deels) over politiegeweld gaat en dat sommige partijen daar electorale winst uit proberen te halen door daar schande van te spreken. Was het maar vast donderdag.

We hebben net onze voorgerechten op van het bestelde eten en zitten midden in onze Jurassic Park & World marathon (iets over de helft van Jurassic Park III). Misschien wel de minste film in de reeks, maar desondanks vermakelijk. Het was een slome druilerige dag. Otis ging naar de kapper net na een fikse hagelbui en kwam een half uur later beteuterd terug. Het kapsel was mislukt omdat de kapster niet had begrepen wat hij wilde. Voordeel: we hoefden niet te betalen en mogen over een paar weken in de herkansing. De rest van de dag was het aan het regenen; althans dat denk ik want ik ben alleen even buiten geweest om melk en brood te kopen. We hebben letterlijk de rest van de middag ge-Wii’d nadat we deze letterlijk onder het stof vandaan hadden getrokken. Noël en Otis hebben Wii Fit gespeeld met allemaal minigames waarbij je moet bewegen en balans moet oefenen. Noël heeft daardoor de hele middag bewogen: onder meer ballen wegkoppen, als een pinguin over een ijsblok glijden, skiën en in een grote bal over een rivier lopen zonder de kant te raken. Zelden heeft hij een middag zoveel bewogen. Z’n voeten deden er pijn van. Toen we na de inspanning Jurassic Park III op hadden gezet (want ze vinden het niet eng) ging de bel: het McDonalds eten voor de kinderen was er. Een jongen van ik schat net geen 20 jaar stond naast zijn fiets. “Het is wel moeilijk te vinden.” In een grote kubus op de grond stonden drie zakken. “Is dat allemaal voor ons?” Dat was zo. Ik haalde de kubus leeg en liep met de zakken eten naar binnen. Ik had amper een foto gemaakt voor opa en oma die het eten hadden betaald in het kader van hun veertigjarige trouwdag, toen de bel opnieuw ging. Het was ons eten van FF Swanjéé, het restaurant waar ik een kleine elf jaar geleden heb gegeten tijdens mijn vrijgezellenfeestje. Ik zette de doosjes een voor een op het aanrecht. Er moest her en der nog wat worden opgewarmd maar verder hoefde ik vandaag dus niet te koken.

Cabaretier Martijn Koning heeft nare grapjes gemaakt over Thierry Baudet bij Jinek en nu is iedereen boos. Baudet liep weg, zoals hij altijd wegloopt of geen antwoord geeft als het lastig wordt. De redactie van Jinek heeft vandaag ‘sorry’ gezegd omdat ze het optreden van Koning niet bij voorbaat hadden geschrapt. Koning had ‘ondanks herhaalde verzoeken van de redactie’ geweigerd inzage te geven in de tekst die hij zou uitspreken. Zelf heeft Koning aangegeven ‘volledig vrij te willen zijn’ in wat hij zegt en ‘nooit stukjes van tevoren ter inzage’ aan de redactie te geven. Toegegeven ik heb niet de hele aflevering gezien en slechts een stukje van de sketch. Ik vond het niet grappig, vond de setting ook raar. Waarom een roast van je gast doen midden in een talkshow. Maar oké als dat de redactionele keuze is, is dat natuurlijk aan Jinek. Hij krijgt van het programma een podium en mag die gebruiken zoals hij wil. Je kan de grappen smakeloos vinden, maar het zijn grappen. Wat ik vooral typisch vind is hoe racisme en openlijk pleiten voor coronagenocide door campagne te voeren voor het loslaten van alle (!) coronamaatregelen, (blijkbaar) sociaal geaccepteerd is: want een politicus moet alles kunnen zeggen. Maar dat het clowntje alle shit over zich heen krijgt als hij daar dan weer grapjes over maakt. Daar klopt natuurlijk iets niet. Baudet kreeg een tijd terug de vraag wat voor hem Typisch Nederlands is. Zijn antwoord: “Dat je alles en iedereen mag bespotten en ridiculiseren.” Ik zou zeggen: hear, hear. Maar dan ook als het ten koste van jou gaat. Wie nu roept dat Martijn Koning te ver gaat maar wel vindt dat Charlie Hebdo eindeloze creatieve vrijheid verdient, is op z’n minst hypocriet. Een cabaretier moet heel veel vrijheid hebben om zelf zijn grappen te maken op het podium dat hem gegeven is. Hoe slecht de grappen soms ook zullen zijn.

Na een de vierde extreem drukke dag achter elkaar zat ik in de trein met koptelefoon op me te verbazen om hoe druk het is in de trein. Ik wilde boos worden maar bedacht me net op tijd dat ik zelf ook in de trein zat en dat ik onderdeel van het probleem ‘drukke treinen’. Dat het zo druk was had ook te maken met het feit dat de intercity niet reed. Ik had me behoorlijk gehaast om op station Bijlmer nog de rechtstreekse trein naar Den Bosch te kunnen pakken, maar alle treinen bleken gecanceld vanwege iets met de bovenleiding. Althans alle echte treinen, want de stoptrein kwam wel en daar stapte ik in. Op de koptelefoon luisterde ik naar Podcast over media, mijn nieuwe ding voor onderweg. Inmiddels heb ik zoveel afleveringen geluisterd dat ik al - ik werk van nieuw naar oud - in oktober 2020 kwam en daar een podcast luisterde die was geschreven door AI. Het klonk bevreemdend echt maar de inhoud sloeg nergens op. De ‘robot’ die de tekst had gemaakt snapt namelijk niets van context of betekenis van woorden. Of althans niet genoeg om te kunnen snappen dat een astronaut niet ruim hond jaar geleden bestond. In de volgende trein - ik moest overstappen in Woerden - probeerde ik mijn boek verder te lezen. Probleem van lezen is dat je daarvoor je ogen open moet houden en dat is niet een van mijn sterkste kanten. Zeker in de middag heb ik de neiging om als het iets is waar ik ook nog over na moet denken, weg te dommelen. Of in gedachten af te dwalen. Op dit moment houdt me bezig dat ik het zo verschrikkelijk druk heb, dat ik echt regelmatig dingen vergeet te doen, of vergeet af te maken. Al is verveling nog wel erger dan het heel erg druk hebben (vind ik). Toen ik het boek weer had weggelegd wegens de dreiging in slaap te vallen, scrolde ik langs berichtjes op Twitter. Het ging over een coronapaspoort. De meeste verstandige mensen vonden dat een goed idee, want het geeft veel mogelijkheden tot de heropening van Nederland. De wappies vonden dat het tweedeling in de maatschappij veroorzaakte. Je zou bijna medelijden krijgen met wappies die straks niet naar een festival kunnen of op vakantie wegens hun principes. Inmiddels zat ik in de derde trein van de middag en schoten de weilanden langs me heen. Het was gelukkig al niet zo druk meer.

Alweer een aantal maanden schrijf ik hier een dagelijks stukje. Vaak kijk ik voor of na het schrijven even in mijn persoonlijke archief of ik op dezelfde dagen één of meerdere jaren terug ook iets heb geschreven en zo ja wat. Zo kom je soms leuke stukjes tegen. Ik las bijvoorbeeld terug dat ik 7 maart 2020 voor het laatst iemand de handen had geschud, toen het eigenlijk al niet meer mocht. Het was tevens de laatste keer dat ik gewoon in een kroeg ben geweest. Tijdens het teruglezen kwam ik er ook achter dat ik ooit een Van Haga-wappie avant la lettre was. Op 28 februari 2020 schreef ik: “Ik ben er inmiddels wel van overtuigd dat corona niet zo heel veel verschilt van de griep, behalve dat we er nog niet echt een vaccin tegen hebben.” Ha-ha-ha. Nou denk ik dat eind februari heel veel mensen er nog zo over dachten als ik toen, maar toch. Er is veel veranderd in een jaar. Ik vroeg me op 28 februari 2020 af: is het allemaal zo erg. “Klopt het wel dat er nu zo’n massahysterie is?” Ruim een jaar later gaat bijna al het nieuws en alle gesprekken die er worden gevoerd deels of geheel over corona. Maar toen dacht ik oprecht nog dat het allemaal wel mee viel met dat virus. 2 maart 2020 (ik was een week op vakantie geweest) schreef ik: “Ik was benieuwd wat er aan de hand was in het AMC. Welke maatregelen er waren genomen en hoe de stemming er bij hing. Wat vooral opviel is dat er niets opviel. Niemand gedroeg zich vreemd. Er waren geen informatieborden. Geen extra (zichtbare) maatregelen.” Tegenwoordig moet iedereen een mondkapje of een spatscherm op, mag je maar met 3 man in de lift, mag je met verkoudheidsklachten niet komen werken en worden gasten bij de ingang gescreend en patiënten preventief getest. Er waren begin maart 2020 zelfs nog wel eens gesprekken die niet over corona gingen. Hoewel het onderwerp ook toen al vaak ter sprake kwam. Ik kan me bijvoorbeeld nog heel goed een gesprek herinneren met mijn collega A. die inmiddels met pensioen is. We hadden het in die dagen over corona en ik heb toen ook gezegd dat ik me afvroeg of het allemaal wel zo erg was. Ze heeft me in één gesprek aan het denken gezet over exponentiële groei, besmetting cijfers, hoe die te interpreteren en wat er gebeurt met een ziekenhuis als er in één keer heel veel mensen ziek worden en een opname nodig hebben.. Ze zag - als enige in mijn omgeving - toen al wat er stond te gebeuren. Ik denk dat ik het gesprek nooit meer zal vergeten. Een paar weken laten schijnt een van de chirurgen gezegd te hebben tegen mijn collega’s na een bezoek aan verpleegafdeling: het is oorlog. Ik was daar niet bij, maar ook dat zal ik niet snel vergeten.

Voor mijn nul lezers per week heb ik het hele interview met prins Harry en Meghan, zondag uitgezonden op de Amerikaanse tv, uitgekeken in de hoop dat ik er een mening over heb. En wat bleek? Die had ik! Ten eerste is maar weer eens goed te zien wat een verschrikkelijk instituut zo'n koningshuis is. Het zal echt geen pretje zijn om daar in geboren te worden maar toch heb ik me bij het interview vooral mateloos gestoord aan het koppel dat zichzelf verbannen heeft naar een landhuis in de VS. Ze hebben een bommetje gegooid op het instituut van 'the firm' zoals het koningshuis lieflijk wordt genoemd en dat is hun goed recht. Ze mogen - nu ze min of meer van alle taken en verantwoordelijkheden zijn verschoond door de koningin - alles roepen wat ze willen maar ik zeg wel dit: het interview heeft Harry en Meghan er (in mijn ogen) niet sympathieker op gemaakt. De koninklijke familie overigens ook niet maar. Te beginnen bij Harry. Geboren in luxe en in een land met een verschrikkelijke roddelpers. Begrijpelijk dat hij weg wilde en uiteindelijk aan de andere kant van de oceaan belandde maar wat een huilbaby is dit zeg. Voelde zich in retrospect gevangen in zijn rol als prins (waar hij het er vóór Meghan goed van nam) en huilt nu omdat hij in Canada en de VS geen bewaking krijgt. Hij zegt letterlijk ik heb er ook niet om gevraagd. Dat klopt, maar je bent - en dat is je goed recht - uit de shitshow ontsnapt en nu ben je relatief veilig aan de andere kant van de wereld. Kom op, je bent echt niet onveilig en zo wel: je bent een volwassen man die zijn zaakjes zelf goed kan regelen. Waarom zou Engeland tot in de lengte van dagen iets aan hem verschuldigd zijn? Dit is dus hoe prinsen echt denken. Je moet er ook niet aan denken dat uitkomt wat Amalia of Willempie overal van vinden. Ze zouden met pek en veren het land moeten verlaten waarschijnlijk. Je hebt je hele leven geprofiteerd en nu je gestopt bent houdt dat op. Dat is life. Dan Meghan die iets sympathieker over kwam, maar zichzelf vooral heeft neergezet als naïef burgermeisje dat geen idee had waar ze in terecht zou komen. Als ze echt zo onwetend over het Britse koningshuis was, is het schaamteloos dom. Maar Meghan is actrice dus ik vermoed dat ze zich iets onschuldiger voordoet dan ze in werkelijkheid is. Indien waar is het net zoiets als het riool in wandelen en gaan klagen dat het er zo stinkt. Het hele interview stinkt. Oprah doet quasi kritisch maar laat al vroeg in het interview blijken met Harry samen te werken. Natuurlijk hoef je daar geen Sven Kokkelman-achtige taferelen van te verwachten, maar ik had toch op iets meer tegengas gehoopt. Dat was voor Harry en Meghan ook beter geweest, uiteindelijk, een beetje tegengas. Verder viel het me op dat ze niet echt kritisch naar hun eigen rol in het verhaal keken. Het enige wat ze anders hadden gedaan achteraf, was niet moeten vertrouwen op mensen die zeiden dat ze door het koningshuis beschermd zouden worden. Ofwel: ik heb niets fout gedaan, ik ben alleen maar te goed van vertrouwen geweest. Nu wachten op een interview van prins Charles die er met gestrekt been in gaat. Hoe vet zou dát zijn.

“Nog niets gehoord?” Het was - tijdens de persconferentie - het zoveelste appje van een van mijn collega’s die wilde weten of ik al een uitslag had van mijn coronatest. Ik ben vandaag ook al meerdere keren gebeld. ‘Ja we moeten het wel weten, anders moet ik misschien in quarantaine’. Maar ik wist dus niet meer en stelde mijn collega gerust: ik denk dat het niets is, maar met het oog op mijn vergadering van dinsdag, wilde ik het zekere voor het onzekere nemen. Het aantal positieve test ligt immers op slechts 8 % van het totaal. Na vrijdag heel erg misselijk te zijn geweest en ontzettend veel hoofdpijn te hebben gehad en dit weekend ook nog wat vage verkoudheidsklachten er bij te hebben gekregen, leek me even testen wel zo verstandig. Ik kon gelukkig binnen vier uur terecht. Maar daar houdt het succesverhaal ook direct op. Ik snap nu steeds beter dat mensen zich niet laten testen. Want man man man wat een log apparaat blijkt de GGD toch keer op keer. In het AMC kan je je als medewerker laten testen en heb je de uitslag binnen een paar uur binnen. Maar bij de GGD kan het tot 48 uur duren. Koekoek. Achtenveertig uur! Terwijl het dus ook in een paar uur kan. Als je na een jaar corona nog altijd niet binnen 24 uur testresultaten tevoorschijn kan toveren dan gaat er toch echt iets mis in mijn ogen. En dat terwijl het dus wel kan. Ik ken meerdere mensen die soms al de uitslag kregen terwijl het wattenstaafje nog maar net de keel had verlaten. De test bereidheid zou denk ik enorm toenemen als de gegevens van de getesten niet zouden worden verkocht waar je bij staat, maar vooral ook als je met een paar uur gegarandeerd weet waar je aan toe bent. We hebben het al sinds april over sneltesten en opschaling van de GGD, maar het is nog altijd geen haar beter dan in de zomer. Ik sluit inmiddels niet meer helemaal uit dat ik eerder wordt gevaccineerd dan dat ik de uitslag van mijn test binnen heb. Misschien had ik zondag toch quasi per ongeluk de verkeerde rij bij de GGD moeten pakken en me ook maar per ongeluk moeten laten vaccineren. Als de GGD daar net zo adequaat op reageert als op de wattenstaafjes van mijn PCR-test, dan had waarschijnlijk niemand het in de gaten gehad.

Er was heel wat veranderd bij de Brabanthallen. Sinds de vorige keer dat ik me liet testen - vandaag was alweer de vierde keer in totaal - was er een hele vaccinatiestraat opgetuigd. Ik zat wel even raar te kijken hoe zoiets dan wordt georganiseerd. Alle lopers en fietsers kwamen bij een kleine fietsenstalling uit waar een groot spandoek boven vier door hekken omgeven paadjes hing. De linkse paadjes waren voor de vaccinatie (link-links: uitgang, rechts-links: ingang). De twee rechter paadjes waren respectievelijk in- en uitgang voor de PCR-test. Hoewel het er ontzettend groot boven hing liepen alle mensen die ik op de terugweg tegen kwam tegen de richting naar de teststaat. Eerst stoor je je daaraan (de paadjes zijn niet al te breed), maar na de derde persoon die de verkeerde kant op liep ging ik toch aan mezelf twijfelen. Ten onrechte bleek toen ik bij het naar de fiets toe lopen nog een blik wierp op het spandoek. Binnen bij het testen was er echter niets veranderd. Er stonden een stuk of zeven rijen met auto’s te wachten voor een testcontainer. De voorste was voor de mensen zonder auto. Ik moest even wachten en keek de grote ruimte rond. Er stonden zeker twintig auto’s te wachten. Er stond net als de vorige keer een verkeersregelaar alle auto’s richting de juiste container te wijzen. Ik dacht aan de bejaarde vrouwen en mannen die ik zojuist voorbij zag lopen in één van de linker rijen. Dat geeft hoop en dat heb ik soms wel nodig als ik de beelden van de ‘vrijheidscaravan’ van corona-charlatan Baudet weer eens voorbij zie komen op Twitter. Toen ik terug liep naar de fiets zag ik een oudere man, ondersteund door zijn zoon door een van de paadjes naar buiten schuifelen. Heerlijk.

De afgelopen dagen hebben we bijna alle Jurassic Park en Jurassic World films uitgekeken. Alleen JP II en III hebben ze maar half gekeken want ze vonden het af en toe te saai. Ze spoelden dus door naar de ‘enge scènes’ die volgens mijn zoons helemaal niet eng zijn. Toegegeven ze zijn nog niet naar beneden gekomen de afgelopen dagen omdat ze er niet van konden slapen. En als ze iets echt eng vinden zeggen ze dat ook wel. Toch had ik me het moment om voor het eerst Jurassic Park te kijken met ze anders voorgesteld. Op een plechtige dag dat ik ze daar oud genoeg voor achtte (jaartje of 10 minstens?) samen naar een bioscoop om daar deel 1 tot en met 3 te zien. Zelf heb ik de herinnering (maar ik weet niet of die klopt) dat ik de film ook in de bioscoop heb gezien met mijn vader en broertje. Maar ik zou dan 10 en hij 7 moeten zijn geweest. Voor vandaag hadden we de dvd van Jurassic World 2 geritseld, want die zat in geen enkele van de online streamingdiensten waaraan we verbonden zijn. Ik vond de dvd op te halen bij de Boekenvoordeel voor 6,99 euro. We deden de gordijnen dicht en hadden zelf dinokoekjes voor bij de film (die overigens na vijf minuten al op waren). En dus keek ik met twee jongens die niet alleen naar boven durven om wat te pakken van hun kamer een film waarin menig mens wordt opgegeten of platgetrapt. Het oordeel van de jongens was: de film was niet echt spannend, maar volgens mij vonden ze het wel leuk. Vooral Blue is een favoriet, maar ook op de Indoraptor hadden zich verheugd. Zonet bij het naar bed brengen lazen we ook nog een boek over dinosaurussen. Typisch dat ik vorige week een boek probeerde te lezen over robots, maar dat ze dat veel te eng vonden. Ik werd na vijf bladzijden gesommeerd te stoppen: “Anders slapen we de hele nacht niet!”. Nee, dan liever die onschuldige dino’s. Veel gezelliger.

De SGP vindt weer eens dat iets niet mag. Tot zover niets nieuws onder de zon. Op de NPO begint vanaf 21 maart een nieuw kinderprogramma genaamd ‘Gewoon bloot’ waarin kinderen vragen kunnen stellen aan blote volwassenen over hun lichaam. Toevallig zag ik deze week een item met SGP-leider Van der Staaij op Youtube. Ik weet nog dat ik dacht: best een aardige man - kan je ook best mee lachen - maar man, man wat een ouderwets gezemel over de positie van vrouwen, het gezin het mensen met een andere seksuele voorkeur. Nu vindt hij het nieuwe programma ‘bizar’ en roept hij het kabinet op om het programma tegen te houden. Altijd fijn als de politiek zich op redactioneel niveau met de inhoud van de staatsomroep bemoeid. Kinderen zouden het ‘ongemakkelijk vinden om naar blote mensen te kijken’. Als dat het criterium is voor televisie: dat je er niet ongemakkelijk van mag worden, kunnen we de zendtijd voor politieke partijen beter ook maar helemaal afschaffen. SGP wijst er verder op dat er ook ‘andere manieren zijn om leerlingen een realistische kijk op het menselijk lichaam te geven’. Dit moet haast wel het meeste slappe argument zijn om iets niet te doen. Dan over de inhoud van het programma. In mijn ogen is ‘gewoon bloot’ een prima initiatief om juist te belichten dat bloot niet per se gaat over seks en juist niet iets ongemakkelijks hoeft te zien. Als we er maar minder krampachtig over doen. En sta je niet achter de inhoud dan is er nog altijd een hele simpele oplossing: televisie uitzetten. Het fijne aan de televisie is: je hoeft er niet naar te kijken, net zo min als je een pornofilm hoeft op te zetten of dat je een partij spotje van de SGP helemaal hoeft uit te zingen. Noël zag gisteren in het Jeugdjournaal een item over het programma en was direct geïnteresseerd. Of we dat ook gingen kijken. Blij dat hij het aan ons vraagt en niet aan ome Kees.

Ik had veel gesprekjes vandaag maar twee ervan sprongen er voor mij uit. Een keer in de week ga ik naar het AMC om mijn gezicht te laten zien. Daar maak ik in de ochtend vaak rond een jaar of 8 uur even een praatje met de buurman van één kantoor verderop. Meestal hebben we het over voetbal en PSV in het bijzonder, maar vanochtend kwam het gesprek al snel op de vaccinaties.Hij had inmiddels zijn beide prikken inmiddels gehad zei hij toen ik begon over zijn kuchje. Tussen de eerste prik en de tweede was het kuchje even weg geweest. Jaloers vertelde ik dat ik nog aan het wachten was op een uitnodiging van de huisarts. Daarna ging het weer over Mo Ihattaren. We waren het er beide over eens dat hij zijn langste tijd bij PSV heeft gehad. Later deze dag, rond een uur of vijf in de middag inmiddels, belde ik aan op nummer 16 om Noël op te halen. Hij was bij een vriendje aan het spelen. Toen de deur open ging zouden ze net beginnen met Mario Kart. De vader van de jongen knoopte op gepaste afstand een gesprekje aan. We hadden het over vakanties en ze gingen sowieso naar een ver warm land. Hij begon zelf over de vaccinaties en ik vertelde over hoe ik nog niet aan de beurt was, maar veel collega’s de prikken al wel hebben gehad. Heel stellig zei de man dat hij en zijn vrouw de prik niet gingen nemen. Je weet immers niet wat er in zit. Ik kijk het nog wel een paar jaar aan zei hij. Daarna vroeg hij me of ik wist hoe hoog de vaccinatiegraad bij ons was. Ik vertelde naar waarheid dat ik het niet wist, maar ik dacht rond de 90 procent. Een percentage die ik nog altijd laag vind, maar toch. Noël was inmiddels stiekem aan een nieuwe race begonnen. Ik dacht aan vanochtend, beet op mijn lip en liet het er bij.

Het begint een beetje vervelend te worden voor mensen zoals ik die het interessant vinden om het verkiezingsnieuws te volgen, dat vrijwel de helft van al dit ‘nieuws’ gaat over Forum van Democratie. Toegegeven ik zoek het misschien ook wel op, want gekkies zijn nou eenmaal interessanter dan weer een nietszeggende quote van ‘familyman’ Wobke. Het hoeft van mij ook niet alleen maar over de inhoud te gaan, maar af en toe wat discussies met politici voor de afwisseling, is wel zo fijn. Wat dat betreft mijn complimenten voor de NOS, want op Youtube en via de website worden elke dag live lijsttrekkers geïnterviewd aan de hand van kijkersvragen na afloop van een interview bij Radio1 en zo wordt op elk medium een andere groep potentiële stemmers bereikt. Ook NOS op 3 heeft een mooi debat format waarin twee of drie lijsttrekkers met elkaar op de inhoud in debat gaan, ook weer deels aan de hand van vragen van jongeren en dit alles in een gelikt decor en met een goede verhouding tussen snelheid en inhoud. Het NPO3 programma Kiespijn voelt wat dat betreft toch een beetje als een buitenbeentje. Van de satirische quiz met host Diederik Ebbinge tussen links en rechts Nederland zal geen mens wat van opsteken. Grappig is het af en toe wel, maar het was fijner geweest als je er ook nog iets aan zou hebben mocht je nog en keuze willen maken. Eerlijk is eerlijk als toeschouwer van het politieke spel is er in ieder geval genoeg te kiezen dit jaar, maar als je het marginale (3-5 zetels) FvD wil ontlopen dan moet je echt geluk hebben of de televisie en het internet de komende weken uit laten. Elke partij heeft natuurlijk recht op een aandacht, maar de vraag is of je Baudet moet uitnodigen als hij bij elk interview onwaarheden vertelt over het coronavirus of als hij als ‘gastpresentator’ van een ochtendshow het NOS Journaal mag aankondigen als ‘Fake Nieuws Journaal’. We hoeven dit niet als normaal te accepteren: normaliseer niet wat niet normaal is. Dan maar iets minder wrijving op tv, als dat iets minder wappietaal oplevert. We hebben vijf jaar geleden in de VS gezien waar het ongelimiteerd een platform geven aan een totale idioot toe kan leiden.

Met enige regelmaat vraag ik me af hoe we in 2031 terugkijken naar 2020 en 2021. Vanochtend zat ik tussen het werk op zolder door een boterham te eten en keek ik op Facebook naar een livestream van een horecazaak die de deuren opende terwijl de horeca eigenlijk gesloten moet blijven. Boerke Verschuren, Ginnekenmarkt 13, bestaat over 10 jaar natuurlijk allang niet meer maar vandaag dus nog wel. Uitbater Johan de Vos gooide rond 12 uur zijn terras open. Ik viel iets later in bij de stream van Omroep Brabant. Een journalist liep om het terras heen en sprak afwisselend met De Vos en enkele gasten die hadden plaatsgenomen aan een tafeltje. De zon scheen en als je je ogen dicht zou knijpen leek het haast wel 2019. Wie beter keek zag dat de mensen op zich aardig afstand hielden, maximaal twee aan een tafel. Wappies Rob van Daal (zanger) en Guido Weijers (cabaretier) zaten ook elk aan een ander tafeltje achter een biertje. Af en toe zoomde Omroep Brabant daar op in. De gasten vonden dat je buiten prima een biertje kon zitten want ‘beter hier op anderhalve meter dan met z’n allen hutje mutje in het park’. Ook Johan de Vos vond het prima kunnen want de amateur viroloog stelde dat de kans om iemand buiten te besmetten minimaal is. Dat het terras een aanzuigende werking had erkende de horecaondernemer niet. Ja er stonden om het terras heen ook veel mensen - wel dicht op elkaar - een biertje van Boerke Verschuren te drinken, maar daar kon hij niets aan doen want ‘niet mijn terras’. Toen ik aan mijn volgende boterham begon stapte er drie handhavers - met elk natuurlijk een mondkapje op - het beeld binnen. Ze gingen even binnen babbelen. Een serveerster die buiten de bestellingen opnam, kwam daardoor voor een dichte deur. Binnen vijf minuten ging de deur weer open - dit alles gebeurde allemaal live op Facebook dus - en werd het terras door het andere personeel weer opgeruimd. De aanwezige gasten stonden even later ongemakkelijk met een glas bier in de hand voor een omgedraaide terrastafel. Johan de Vos gaf daarbij als ware hij zijn bekende naamgenoot Sierd de Vos commentaar: “Je ziet het, het is direct chaos.” Hij bracht het alsof hij daarmee gelijk had gekregen in zijn actie om het terras te open; iets zei me dat hij zag niet in dat hij zelf de chaos had veroorzaakt. Zonder aankondiging ging vervolgens het beeld uit. Alles bij elkaar had de man schat ik zo’n dertig drankjes verkocht. Maar Johan had met zijn verzetsdaad toch maar mooi punt gemaakt, vond hij zelf.