Zoeken op de website

Begin van de middag kregen we eindelijk het verlossende telefoontje: Noël heeft geen corona. Helaas had hij inmiddels al een hele dag school gemist, maar gelukkig kon hij dankzij het groene licht om in ieder geval naar zwemles te gaan. Net als bijna elke maandag mocht ik hem brengen. Afgelopen zaterdag is de QR-plicht voor zwembaden ingegaan en dus mocht ik vanmiddag bij de ingang bij één van de twee controleurs mijn QR-code laten zien. Binnen waren daarom (net als de afgelopen weken overigens) geen regels. En het was net zo druk als anders. Voorzichtige eerste conclusie is dat de meeste mensen gewoon normaal willen meewerken om het aantal besmettingen omlaag te brengen en dus niet zo moeilijk doen over het even scannen van je telefoon. Ondertussen gaat de hetze tegen carnaval in alle hevigheid door. Waar de cafés gewoon door kunnen gaan alsof er niets aan de hand is en je zelfs met volle stadions naar een voetbalwedstrijd kan (beide met een QR-code) zou dat ineens niet kunnen als diezelfde mensen onder dezelfde omstandigheden carnaval vieren. Er moet vooral ook één lijn getrokken worden. Als alle ‘evenementen’ (binnen of buiten) niet meer mogen, alle cafés dicht zijn en alle stadiondeuren op slot, ja dan is het logisch om ook aan carnavalvierend Nederland te vragen om pas op de plaats te maken. Bij het woord carnaval krijgt opiniemakend Twitter echter direct stoom uit de oren. Dát kan echt niet! Terwijl ook daar (als het goed is) gewoon alles keurig met QR-codes een maximaal aantal mensen per locatie, etc, wordt gedaan. Veel carnavals gemeenten hebben nu, uit angst voor slechte publiciteit, de stekker uit hun evenement getrokken. Wat ook prima is, maar ik snap ook heel goed dat met de huidige softe maatregelen, waarin letterlijk alles door mag gaan, carnaval nu als pispaaltje wordt gezocht en gevonden.

Noël moest al een paar dagen hoesten, maar gisteren - tijdens Otis z’n ‘vrienden-en-familie-feestje’ nam dat hoesten wel heel erg groteske vormen aan. Er was in de eerste plaats gehoest van Noël en daarnaast hadden we ook nog bezoek. ‘Zo kan hij morgen toch niet mee in de trein,’ besloot ik ‘s avonds net voordat het eten op tafel stond. Nee, dat kon niet zo. Er moest toch getest worden. We hoopten dat dat niet nodig was, want testen is verplicht thuis blijven en dus het feestje van zondag missen en met een beetje pech ook maandag school. Omdat Noël nog altijd geen DigiD heeft (ja, dom, ik weet het, want dat hadden we allang kunnen regelen) moesten we bellen. Ik kwam via een keuzemenu bij een jonge vrouw uit die er ook niet heel veel zin in had. Ze nam de standaard vragen door (is hij gevaccineerd: nee!) en besloot vervolgens dat we zondagochtend om 9:50 uur terecht konden bij de teststraat waar ik dinsdag ook al was geweest. Zo stopte ik deze keer met Noël met de fiets voor het troosteloze gebouw. Deze keer was het echter ronduit druk. Het viel misschien extra op omdat het zondagochtend was en de rest van de weg er naar toe dus uitgestorven bleek, maar er stond zelfs een rij voor de ingang om binnen te komen. Eenmaal binnen was ook de looproute aangepast. Als ware het de Efteling was de rij nu met een paar extra kronkeltjes opgeleukt, zodat er nog meer mensen konden wachten binnen. Er werd zowaar afstand gehouden (dat mag ook wel aangezien zo’n 17 % van iedereen die naar zo’n teststraat komt corona blijkt te hebben!) en er was even hilariteit toen een vrouw blijkbaar aan het wegdromen was en in gedachten verzonken de hele rij deed opstoppen. Na een paar minuten waren we aan de beurt. Toen ging het opeens zo snel. De vrouw achter de balie vroeg Noël naar zijn achternaam maar ze verstond hem door zijn mondkapje niet. Ik vulde het maar voor hem in. Voor ik het wist had hij een stok in z’n keel en daarna in z’n neus en konden we weer gaan. Ze mompelde nog iets over 48 uur, maar we werden alweer naar buiten gebonjourd. ‘Dat viel wel mee, een stuk minder vervelend dan de vorige keer,’ wist Noël. Al hoesten liep hij langs de rij wachtenden bij de ingang weer naar buiten. Ik pakte Noël vast en wendde hem van de mensen af. ‘In je elleboog!’

Op de dag dat de mondkapjes in de publieke binnenruimten (winkels, supermarkten) weer verplicht waren (en waar zeker 90-95 % zich ook wel aan hield), begon ook de lobby om carnaval komende week (elf elf) een kopje kleiner te maken. Voor mij - ik ben de afgelopen 1,5 jaar op enkele gelegenheden na thuis gebleven, heb me aan afstandsregels gehouden, liet me testen bij klachten, heb veel thuis gewerkt, heb waar dat moest altijd keurig een mondkapje gedragen en heb me uiteraard laten vaccineren - voelt de druk op burgemeesters om de start van het carnavalsseizoen nu een halt toe te roepen, toch erg ongemakkelijk. Ik en met mij vast menig verstandig Brabander zat echt niet te wachten in september op te snelle versoepelingen waardoor we nu begin november weer met volle ziekenhuizen zitten. Het voelt een beetje alsof we in een touringcar zitten terwijl Mark en Hugo, onze buschauffeurs, vol het gaspedaal hebben ingedrukt. Menig passagier zit met angstige gezichten achterin de bus en nu halte carnaval in zicht is wordt er vanuit de passagiersstoel geroepen: sorry jongens, ik denk niet dat we nu nog op tijd kunnen remmen, we kunnen nu beter doorrijden. Doe het voor de zorg. Doe het om de ziekenhuizen te ontlasten. Terwijl ieder weldenkend mens honderden meters eerder al wist: als we zo hard blijven doorrijden, kunnen we nooit meer op tijd stoppen. Of: ieder weldenkend mens wist in september al wist dat er te veel versoepeld werd in een keer. Maar het dit prestigeproject van Rutte en De Jonge moest en zou doorgaan. Ze hadden immers ooit 1 november genoemd als streefdatum om alles los te laten, dus dan kan je maar beter vast wat stapjes zetten om te kijken hoe dát gaat. Als iemand die 1,5 jaar lang alles heeft laten staan en al tevreden zou zijn met één avond 11-11, voelt die druk om carnaval nu ook een halt toe te roepen dus zeer onrechtvaardig. Doe het uiteraard veilig: mét QR-code, minder mensen per café, eerder sluiten, maar laat het in godsnaam door gaan. Nemen we daarmee een klein risico? Ja, ik denk het wel, maar vast niet heel veel meer risico dan op een andere doorsnee uitgaansavond, waar je ook gewoon met een QR-code, minder mensen per café en eerder sluiten door kan blijven gaan. Ik laat me alvast geen schuldgevoel aanpraten als ik toch ga, aangezien ik bijna alle andere grootschalige evenementen aan mij voorbij heb laten gaan.

Op Twitter vond ik vanochtend een link met een nabeschouwing van de persconferentie van afgelopen dinsdag. Ik hou wel van een dolletje en besloot de nabeschouwing - dinsdag dus live opgenomen - terug te kijken. Het bleken twee mannen aan een tafel die zelf ‘de persconferentie’ niet hadden gezien want ‘dat konden ze niet aan’. Alsof Hans Klok en Mireille Bekooij waren gevraagd de Champions League-finale te bespreken: ‘ja sorry, ik heb een tyfus hekel aan voetbal, maar ik vond die ene speler echt wel heel kut spelen’. Wel spraken ze nog over een ‘clownsworld’ en ‘belachelijke maatregelen’ die ze blijkbaar via andere (mainstream?) media kanalen hadden gehoord. Via hun filmpje (de zogenaamde wappiefuik) kwam ik bij de bekende online wappie zender Blckbx TV, die ook een live nabeschouwing had. Het was zo’n feest om naar te kijken dat ik helemaal vergat dat ik eigenlijk verder wilde met het kijken naar The Crown. Er waren ‘experts’ uitgenodigd door presentator Flavio (wat me best een sympathieke gast lijkt, los van zijn paranoia), zoals beroepswappie Pepijn van Houwelingen (hij moet wel, want FvD), Eva Vlaardingenbroek (oud?) FvD’er en een wappie-huisarts van wie ik de naam niet meer weet. Hij zei best redelijke dingen over de personeelsschaarste in de zorg en wisselde die af met complete onzin over gentherapie. Erg verfrissend. Ik was benieuwd of Flavio en zijn companen ook andere oplossingen hadden voor de huidige crisis, aangezien ze het duidelijk niet zo hadden op QR-codes en vaccineren. Flavio kwam met een briljant plan (Hugo lees je mee??): het opschalen van de IC’s. DOINK. Waarom heeft niemand daar aan gedacht? Flavio voegde er aan toe dat hij niet snapte dat dat nog niet was gebeurd, want ‘dat kon toch iedereen met mbo denkniveau verzinnen’. Score. Uiteraard werden ook de ziekenhuiscijfers in twijfel getrokken en kregen we geknipte fragmenten te zien van onder meer oud AMC-baas Marcel Levi en hoofd chirurgie van het Amsterdam UMC Jaap Bonjer waarin ze net iets zeiden wat paste in het straatje van Blckbx en de rest van het verhaal (plus context) gemakshalve achterwege lieten. Ze hadden van dit alles een best gelikte show gemaakt. Ik moest helaas terug naar de werkelijkheid van het overvolle ziekenhuis, anders had ik waarschijnlijk gemakkelijk de hele show af kunnen kijken. Heerlijke content. Wat moet het leven toch heerlijk eenvoudig zijn als je Flavio, Eva of Pepijn bent. Eenvoudig, maar onrechtvaardig.

Gisteren was het debat in de Tweede Kamer over de coronamaatregelen die het kabinet dinsdag tijdens de persconferentie aankondigde. Ik zat ziek thuis en heb een groot deel van de bijdragen gezien van de oppositie. Wat mij vooral opviel dat er niet echt sprake leek van een debat, maar een spelletje: hoe praat ik mijn eigen achterban naar de mond. Vooral veel partijen (SP, FvD, PVV, Denk maar ook GroenLinks, helaas) vonden de maatregelen - met name voor ongevaccineerden - te zwaar en leiden tot een tweedeling in de maatschappij. Daar stonden verfrissend weinig oplossingen tegenover. Denk maar ook Wilders wilden dat er meer gehamerd werd op ventilatie, thuiswerken, her en der werd geopperd om dan maar overal weer 1,5 meter aan te houden, maar dan hield het ook wel een beetje op met de ideeën. Het ging overigens ook nauwelijks over strengere controles op de bestaande regels: het schijnt nog altijd niet zo moeilijk te zien om zonder QR-code een café binnen te komen. Laten we dat vooral fixen, voor we aan meer plekken met een QR-code zouden denken, lijkt mij. Niet dat ik tegen de uitbreiding van de QR-codes ben. Sterker nog, ik denk dat het alternatief veel slechter zou zijn: namelijk hele sectoren weer dicht. Al kan ik ook begrijpen dat enkele experts liefst alles 10 dagen helemaal op slot zouden gooien, om voorzichtig dan weer te openen om zo even een harde reset te organiseren. Over 7 dagen is het echter 11-11 en de carnavalsvierder in mij zou het erg onrechtvaardig vinden als dit ‘feestje’ ook weer niet door zou kunnen gaan omdat het kabinet deze zomer te snel heeft versoepeld en enkele honderdduizenden wappies zich te goed voelen voor een covid-prik. Wat me dan wel weer verbaasd is dat er deze week zoveel animo was voor prikken zonder afspraak. De rijen in Den Bosch waren - weliswaar mede dankzij een computerstoring - lang. Veel mensen zien zich blijkbaar nu toch gedwongen om zich te laten vaccineren. Dat zullen we dan maar als mooie bijvangst noteren. Ondertussen hoop ik dat het aantal besmettingen en ziekenhuisopnames snel zal stabiliseren/ teruglopen. En hoop ik eigenlijk nog meer dat 11-11 (met QR-check) dit jaar wel door kan gaan.

Dit weekend kreeg ik weer wat lichte verkoudheidsklachten die sinds dinsdag over zijn gegaan in neusverkoudheid en gisteren wat koortsigheid en hoofdpijn. Helaas zit ik daardoor al de hele week thuis en heb ik me dus wel eens beter gevoeld. Voordeel is wel dat ik me weer eens mocht laten testen gisteren. Dat was de achtste keer via de GGD (en ik heb ook nog één keer via het ziekenhuis). Alle keren overigens negatief. Ook deze keer weer. Vooral leuk was dat de GGD-testlocatie sinds mijn laatste keer was verhuisd. Het was in de eerste plaats voor mij een stuk dichterbij. Bij een troosteloos kantoor mocht ik in een klein fietsenrek mijn fiets parkeren. Bij de ingang stond een desinfectie pompje en een doos met mondkapjes. Ik had mijn eigen mondkapje mee. Verderop in de gang stond een man die me de weg wees: ik mocht bij een groen lampje gaan staan. Ik moet zeggen, dat was geweldig geregeld. Er waren meerdere groene lampjes en ik ben nog nooit zo snel aan de beurt geweest als nu. Het personeel was wel een beetje kortaf. Ik mocht mijn mondkapje afdoen, kreeg een stok in mijn neus en een chagrijnige vrouw zei me dat ik binnen 48 uur een uitslag kreeg. Toen ik al weg liep riep ze nog bits na dat het mondkapje nu weer op moest. Ik volgde de pijlen op de grand, moest van een andere chagrijnig mannetje mijn handen desinfecteren (terwijl ik binnen nergens aan had gezeten) en volgde de pijlen naar buiten. Ik zag direct dat het een hele andere uitgang was en ik twijfelde of ik misschien andere pijlen had moeten volgen om weer bij mijn fiets uit te komen. Op de deur waar ik uitkwam stond een groot ‘verboden in te gaan bord’ dus ik besloot dan maar om het gebouw heen te lopen, in de hoop dat ik de andere ingang weer terug zou vinden. Gelukkig bleek dat niet zo moeilijk, hoewel een bordje misschien wel handig was geweest. Binnen vijf minuten was ik weer thuis. Pas rond een uur of vijf - ik had toen al besloten om niet al snotterend en koortsig naar m’n werk te gaan - kreeg ik een mailtje: weer negatief.

Op Twitter en sinds gisteren ook bij een Facebookvriend dook een ‘open brief’ op van vier artsen van het Zaans Medisch Centrum. Het is een vrij warrig betoog, geschreven dagen voordat er besluiten zijn genomen waarin ze vragen om ‘onomstotelijke wetenschappelijke onderbouwing’ van de nog niet genomen besluiten. Inmiddels is het 20:40 uur en is de persconferentie net geweest en hebben we dus wel (voorgenomen) besluiten. Een samenvatting: mondkapjes terug in de publieke ruimte, in combinatie met 1,5 meter afstand (bewezen effectief), QR-code breder ingevoerd (sportscholen, zwembaden, amateursport: zeer aannemelijk effectief) en booster shots voor 60-plussers (bewezen effectief). De controleerbaarheid van QR-codes en mondkapjes zijn geen probleem, maar er moet wél beter gehandhaafd worden, als dat is wat ze bedoelen. De vier artsen (van wie er maar één online te vinden is, maar goed we gaan er voor het gemak vanuit dat ze alle vier bestaan en dit echt geschreven hebben) willen een gesprek met het kabinet en het OMT ‘omdat ze als arts recht van spreken hebben’. De zorgen die ze hebben (personeelsproblemen in de ziekenhuizen, verdeeldheid in de maatschappij) ontkent niemand, maar hoe goed je deze brief ook leest: er worden géén oplossingen aangedragen. Fijn dat deze artsen tegen polarisatie en tweedeling zijn maar hoe willen deze vier mensen dan een zorginfarct voorkomen? Ik denk persoonlijk overigens dat het overschatting is van deze vier artsen dat ze vanuit hun professie daardoor ook direct verstand hebben van virologie, gedragswetenschappen, politiek en zorgcapaciteit. Maar wil je je als ‘kritisch medisch professional’ dan toch mengen in het debat: kom dan tenminste met andere / betere oplossingen.

Zo’n eerste werkdag na je vakantie hoeft niet vervelend te zijn, maar dat was het vandaag wel. Ik ben slechts een week weg geweest maar na één telefoontje - om een uur of kwart voor 8 - was ik er eigenlijk alweer klaar mee. In het algemeen vind ik mijn werk echt leuk. Zeker pre corona, toen we nog vooral mensen ‘blij’ konden maken met een planning gaf het werk veel voldoening. Nu we - mede dankzij grote personeelstekorten - vooral mensen teleurstellen valt het me soms zwaar om positief te blijven. Als daarnaast ook nog eens de planning niet blijkt te werken zoals je dat vooraf had bedacht én je krijgt daarvan een collega ook nog min of meer de schuld van, gaat de lol er dus wel van af. Ik had keurig enkele weken vooruit gewerkt in de aanloop van mijn vakantie, maar één ok-dag bleek in mijn afwezigheid goed voor een hele week aan zorgen. Er waren afspraken die ik met een andere afdeling had gemaakt zogenaamd vergeten (waardoor er geen bed was voor een bepaalde patiënt). Daarnaast werd mij verweten dat ik een regel had genegeerd (te veel patiënten met kenmerk X op één dag gepland), die in elf maanden tijd nooit eerder ter sprake was gekomen (en waarvan ik het vermoed dat deze ook helemaal niet bestaat). Prima, kan gebeuren dat een afdeling een aantal patiënten met kenmerk X niet aankan, maar dat had ik niet kunnen weten en is natuurlijk erg flauw om mij in de schoenen te schuiven. Althans, zo denk ik er over. Toen moest ik dus nog zes uur, waarvan een groot deel van de dag met het te woord staan van ontevreden of wanhopige patiënten. En dan ook nog eens thuiswerkend, zodat ik niet even een en ander kon uitpraten of tegen een andere collega kon foeteren hoe onterecht alles op mijn bordje werd geschoven.

Eind februari schreef ik na afloop van Noël’s kinderfeestje: ‘het mooiste is natuurlijk dat we er voorlopig weer een tijdje vanaf zijn’. Otis had een dinofeestje besteld en die was vandaag. Dus was er een dinospeurtocht (naar de dinospeeltuin waar ze dino eieren moesten zoeken), een geblindeerd dinoprik spel, dinokoekjes bakken, met dinovoeten een ei over een parcours goed vervoeren en dino’s opgraven. Naast natuurlijk een chocoladetaart met dino’s en dinokoekjes. Volgens mij hebben alle kindjes zich wel redelijk vermaakt. Kinderfeestjes zijn best leuk, als je zelf kind bent. Hoewel ik zelf ook nog wel goed weet hoe het destijds was toen ik jong was. Ik vond er geloof ik niet veel aan en was veel te bang dat kinderen niet wilden komen, het niet leuk zouden vinden of dat ik het zelf stom zou vinden. Ik kan me eigenlijk weinig eigen kinderfeestjes herinneren. Misschien wel slechts één, omdat deze vrij dramatisch begon. We gingen in die tijd - ik was een jaar of 11 denk ik? - regelmatig naar de speeltuin bij Ruischerbrug. Daar waren enkele speeltoestellen en een voetbalveld. Ik had bedacht dat ik voor mijn feestje wilde voetballen. De kinderen - Leander voorop - waren op z’n zachtst gezegd not amused toen ze zagen dat het feestje in een speeltuin was. Het voetbalveld was tot overmaat van ramp bezet. Ik besefte toen pas dat waarschijnlijk niemand anders dan ik dit een leuk feestje zou vinden. Gelukkig eindigde het allemaal nog wel goed: het voetbalveld kwam vrij en we hebben gevoetbald en daarna film gekeken en friet gegeten. Leander zei na afloop dat het toch wel een leuk feestje was. Waarschijnlijk was het ook direct mijn laatste kinderfeestje ooit.

Het is 19:35 als ik besluit dat het leuk was geweest als ik vanaf 19:00 een liveblog had bijgehouden van mijn avonturen als deurbewaker/ snoepuitdeler tijdens Halloween in de wijk. Heb ik echter niet gedaan. 19:41 Nog altijd balen dat ik geen liveblog heb bijgehouden. Kan nu ook niet echt meer nagaan wat er het eerst half uur gebeurt is 19:44 Ik besluit toch - ondanks dat ik nu al drie kwartier gemist heb aan mijn vertraagde liveblog te beginnen. Omdat het niet feitelijk live is besluit ik op chronologische volgorde te schrijven 19:09 Oké nog een keer terug in de tijd dan: Marjolein en de kinderen gaan met een kindje uit Otis’ klas in de stromende regen op pad. Ik blijf achter bij de deur. 19:43 Twee kinderen aan de deur. Ze roepen nadat ze snoep hebben gekregen heel hard DANK JE WEL en rennen weer weg. 19:45 De lichtgevende vleermuisjes bij de deur bewegen. Ik besluit een kijkje te nemen. Er was… er was… een plakbandje losgeschoten. 1945 Einde Tweede Wereldoorlog. 19:48 Een kindje loopt alleen met papa. Papa is verkleed als vampier. 19:49 De geluidseffecten die ik uit een Youtube filmpje had opgezet zijn bijna afgelopen. Ik zet ze opnieuw aan. Er klinkt een kerkklok. 19:52 Er komen twee groepjes van een paar kinderen vlak na elkaar langs. Daarna volgt heel lang...stilte. 20:02 Een kindje uit Otis’ z’n (oude?) klas komt langs met zusje en moeder. Ik herkende ze pas toen de moeder begon te praten; ze vroeg waar Otis was. 20:06 Ik voel even een moment van paniek. Ik kijk naar het kastje waar ik de snoepbakken telkens terug zet, maar het snoep ligt er niet. Ik loop naar de kamer en zie daar de bakken staan. Had ik ze zelf neergezet nadat ik een winegum-spin had genomen. M’n hart bonkt in m’n keel. Direct daarna gaat de bel. Weer een groepje van drie kinderen. 20:12 Ik schrik van mijn eigen geluidseffecten (nog altijd van Youtube). Maak ik toch nog iemand aan het schrikken. 20:13 Ik schrik van mijn eigen reflectie in het raam. Door mijn witte met nep bloed bevlekte overhemd denk ik even een spook te zien. 20:15 Ik moet naar de wc maar ik ga niet, want ‘wat als dan de bel gaat!’. 20:19 Een grote groep heksen aan de deur. Een van hen mag geen chocola en vind uiteindelijk een gebitje. 20:24 Een jongen van een jaar of 11 loopt alleen. 20:25 Ik reken uit hoeveel chocola we ongeveer gaan overhouden. Ik leg nog wat KitKat’s weg voor mijn eigen kinderen. 20:28 Klasgenootje van Noël, R., aan de deur. Ze complimenteren me met mijn haar (zwarte pruik met rode lokken). De chocola is nu bijna op. Ik gooi het resterende snoepgoed bij elkaar in een bak. 20:30 Het officiële einde van Halloween in de wijk. 20:39 Marjolein en de kinderen zijn terug. De kinderen plunderen direct hun snoepbakjes. Ik ruim de Halloween-spullen bij de deur op. 2040 Begin Derde Wereldoorlog. Het is 19:35 als ik besluit dat het leuk was geweest als ik vanaf 19:00 een liveblog had bijgehouden van mijn avonturen als deurbewaker/ snoepuitdeler tijdens Halloween in de wijk. Heb ik echter niet gedaan. 19:41 Nog altijd balen dat ik geen liveblog heb bijgehouden. Kan nu ook niet echt meer nagaan wat er het eerst half uur gebeurt is 19:44 Ik besluit toch - ondanks dat ik nu al drie kwartier gemist heb aan mijn vertraagde liveblog te beginnen. Omdat het niet feitelijk live is besluit ik op chronologische volgorde te schrijven 19:09 Oké nog een keer terug in de tijd dan: Marjolein en de kinderen gaan met een kindje uit Otis’ klas in de stromende regen op pad. Ik blijf achter bij de deur. 19:43 Twee kinderen aan de deur. Ze roepen nadat ze snoep hebben gekregen heel hard DANK JE WEL en rennen weer weg. 19:45 De lichtgevende vleermuisjes bij de deur bewegen. Ik besluit een kijkje te nemen. Er was… er was… een plakbandje losgeschoten. 1945 Einde Tweede Wereldoorlog. 19:48 Een kindje loopt alleen met papa. Papa is verkleed als vampier. 19:49 De geluidseffecten die ik uit een Youtube filmpje had opgezet zijn bijna afgelopen. Ik zet ze opnieuw aan. Er klinkt een kerkklok. 19:52 Er komen twee groepjes van een paar kinderen vlak na elkaar langs. Daarna volgt heel lang...stilte. 20:02 Een kindje uit Otis’ z’n (oude?) klas komt langs met zusje en moeder. Ik herkende ze pas toen de moeder begon te praten; ze vroeg waar Otis was. 20:06 Ik voel even een moment van paniek. Ik kijk naar het kastje waar ik de snoepbakken telkens terug zet, maar het snoep ligt er niet. Ik loop naar de kamer en zie daar de bakken staan. Had ik ze zelf neergezet nadat ik een winegum-spin had genomen. M’n hart bonkt in m’n keel. Direct daarna gaat de bel. Weer een groepje van drie kinderen. 20:12 Ik schrik van mijn eigen geluidseffecten (nog altijd van Youtube). Maak ik toch nog iemand aan het schrikken. 20:13 Ik schrik van mijn eigen reflectie in het raam. Door mijn witte met nep bloed bevlekte overhemd denk ik even een spook te zien. 20:15 Ik moet naar de wc maar ik ga niet, want ‘wat als dan de bel gaat!’. 20:19 Een grote groep heksen aan de deur. Een van hen mag geen chocola en vind uiteindelijk een gebitje. 20:24 Een jongen van een jaar of 11 loopt alleen. 20:25 Ik reken uit hoeveel chocola we ongeveer gaan overhouden. Ik leg nog wat KitKat’s weg voor mijn eigen kinderen. 20:28 Klasgenootje van Noël, R., aan de deur. Ze complimenteren me met mijn haar (zwarte pruik met rode lokken). De chocola is nu bijna op. Ik gooi het resterende snoepgoed bij elkaar in een bak. 20:30 Het officiële einde van Halloween in de wijk. 20:39 Marjolein en de kinderen zijn terug. De kinderen plunderen direct hun snoepbakjes. Ik ruim de Halloween-spullen bij de deur op. 2040 Begin Derde Wereldoorlog.

Vandaag was er weer een Catshuisoverleg over eventueel te nemen extra coronamaatregelen. Er zijn volgens bronnen nog geen knopen doorgehakt en er is ook nog niet echt iets uitgelekt, dus kunnen we voorlopig alleen maar gissen. Mondkapjes terug in de publieke ruimte? 1,5 meter wellicht terug? Thuiswerkadvies? Wellicht de coronapas breder inzetten (winkels, werk, horecapersoneel)? Vandaag las ik in het nieuws dat burgemeester Halsema van Amsterdam toch maar wat strenger wilde gaan controleren op de QR-codes want uit zichzelf doet de horeca dat niet genoeg. Duh! Natuurlijk moet je een handhaven! En vooral: we zijn al weken bezig. Dit had je ook op dag drie kunnen zeggen. Dat Halsema het pas na weken doet, laat al zien waar haar solidariteit ligt. Spoiler: deze ligt niet bij ziekenhuispersoneel en/of patiënten die van de reguliere ziekenhuiszorg afhankelijk zijn. Ik las - ook vandaag - een bericht van het Amsterdam UMC dat het goed mogelijk is dat er weer afspraken of operaties zullen worden afgezegd. Zelf ben ik een weekje vrij, maar je hoeft echt geen Diederik Gommers te zijn om te zien dat bij deze aantallen besmettingen en ziekenhuisopnames de zorg opnieuw dreigt vast te lopen. Gelukkig nemen de heren in Den Haag de tijd om zorgvuldig alle mogelijke scenario's te wegen. We hebben immers alle tijd. Zelf vraag ik me de laatste weken ook wel af welke maatregelen je nog zou kúnnen nemen die op enige draagvlak kunnen rekenen. Persoonlijk vind ik het lastig om mezelf te motiveren opnieuw alle dagen thuis te werken of te zien dat er weer nieuwe beperkingen bij zouden moeten komen qua bezoek van een voetbalwedstrijd of een kroeg (carnaval). Marcel Levi schreef deze week - terecht - in het Parool dat de huidige crisis er vooral ook één is van een chronisch personeelstekort in de zorg. Waar ik het niet mee eens ben: het valt wel mee in de ziekenhuizen, want ik weet uit eigen ervaring hoe de capaciteitsproblemen de geplande zorg nu al flink raken. Dat maakt echter niet dat een groot deel van de huidige problemen (opnames door covid) te vermijden zouden zijn als meer mensen zich zouden vaccineren. Stiekem hoop ik dat we dinsdag horen dat er geen nieuwe lockdown komt, maar een maatschappijbrede inzet van de coronapas, extra handhaving, mondkapjes verplicht op drukke ‘openbare’ (niet QR-)plekken (eveneens inclusief strenge handhaving). Laat hen die niet mee willen doen maar de zwaarste maatregelen tegemoet zien. Dat lijkt me wel zo eerlijk.

Tien minuten te vroeg zaten we in de wachtkamer van de chirurgie in het RKZ en Otis begon nu al met roepen: ‘zijn we al aan de beurt?’ en ‘gaan we al naar huis?’. Otis vond het maar ‘stom’ in het ziekenhuis. Dat we niet weer iets lekkers gingen kopen bij ‘het restaurant’ (lees: een balie met een paar afbakbroodjes) hielp natuurlijk ook niet mee. Bijna precies op de afgesproken tijd - 13:30 uur - werd Otis naar binnen geroepen. Hij mocht plaatsnemen in de kinderkamer die versierd was met aapjes en een poster met allerlei dieren. Of hij het leuk vond? Mwoa, hij had liever dino’s. Otis en ik mochten wat aan de verpleegkundige vertellen over waarom we hier waren. Otis mocht daarna zijn brandwond aan de mevrouw laten zien. Toen de mevrouw genoeg had gezien en gehoord ging ze de dokter zoeken. Dat zoeken duurde vrij lang waarop Otis zei: zo lang hoef je toch niet te zoeken naar een dokter! Maar deze dokter was blijkbaar goed verstopt. Een minuut of tien (?) - en een discussie over of doktoren vaker man waren of vaker vrouw - later stapte dokter Paul de kinderkamer in. Hij ging voor Otis zitten. “Zo, jij hebt een beroemde voornaam,” zei hij. Otis had geen idee waar de man het over had en wilde nog steeds vooral naar huis. Paul begon een heel ‘college’ (zijn woorden) over wondgenezing en gaf daarna enkele opties: behandelen met lasers en/of met injecties vond hij de beste keuzes, maar niets doen kon in principe ook. Otis zei de rest van het gesprek niets meer. Ook niet toen dokter Paul zich nog even expliciet tot hem richtte. Roos, de huidtherapeut legde daarna nog wat uit over de lasers, injecties, het roesje en de praktische zaken: wanneer, hoe lang, hoe vaak. Even later liepen we over de gang en Otis begon weer een beetje te praten. “Ik wil geen lasers!” Ik legde hem uit dat hij dan sliep en daar niets van merkte. Daar was hij niet tevreden mee. Ik kreeg nog een paar klapjes en een boze blik. “Geen lasers.”

Het is bijna Halloween (zondag) en dat wordt jaarlijks in de wijk gevierd (dit jaar op zaterdag) met een griezeltocht door de wijk waarbij de kinderen met een soort lampion (in ons geval een plastiek Jack-o’-lantern langs de deuren mogen bedelen om snoep. Niet alleen om de snoep, maar oprecht ook om het griezelen kijken de kinderen er soms maanden vantevoren naar uit. We hebben zelfs wel eens midden in de zomer met de pompoenen door het park gelopen omdat de kinderen toen al niet konden wachten. We hebben deze week de kamer en vooral de hal versierd (her en der wat spinnenwebben neergehangen en wat quasi spannende lichtjes). En deze week zijn we begonnen met de griezelfilms en specials. We hebben al de Muppets Haunted Mansion gekeken (twee keer) en Nightmare before Christmas, misschien wel de ultieme Halloween-film. Toen ik vertelde dat er ook veel Halloweenfilms voor volwassenen waren hadden ze daar wel oren naar: ze hadden immers toch ook al Jurassic Park gezien, dus hoeveel enger kan het zijn? Zelf denk ik dat films als Halloween, Scream en Friday the 13th nog wel een graadje spannender zijn, maar de jongens konden zich daar niets bij voorstellen. We deden in de middag nog een rondje Efteling, maar dan de ‘spannende’ dingen: Fata morgana, Spookslot, Raveleijn en ik beloofde ze een buck load of M&M’s als ze met mij in De Villa Volta wilden. Otis was vooral nieuwsgierig, maar Noël keek erg bedenkelijk. Vooral bij de herhalen in de wachtrij over rovers en betoverde huizen. Toen we uit de attractie stapten was hij vooral heel erg enthousiat: 99% leuk en 1% raar. Hij wilde er zeker nog wel een keer in, al hoefde die wachtkamers van hem niet per se. Otis, was na afloop zelfs aan het klappen, al vond hij het toch vooral spannend en wist hij nog niet of hij vaker wilde. Eenmaal terug thuis deed ik nog een rondje Haunted Park in Minecraft: een spookpretpark met enkele ‘spookachtige’ attracties. Ik deed de lampen uit voor extra griezeleffect. Noël ging me voor alsof hij nooit wat eng vond, op naar de eerste attractie.

Over vier dagen is het bij ons in de wijk Halloween. Voor het eerst in twee jaar - vorig jaar werd het vanwege corona overgeslagen - mogen de kinderen dan weer langs de ‘spannend’ versierde huizen om om snoep te vragen. We hadden nog geen (nieuwe) kostuums en omdat we nog een uurtje over hadden stelde ik voor om naar LAS te gaan, een van de grote carnavalswinkels van de stad op een minuut of tien minuten fietsen. Het was druk in de winkel. Misschien kwam het omdat de winkel - ondanks dat het slechts een paar dagen is voor Halloween - al om half drie dicht zou gaan, maar het was best druk in de winkel. Noël had zijn zinnen gezet op een eng masker. Een ander jongetje kwam met zijn moeder aanlopen. Ze hebben het niet, zei het jongetje. Maar je kan het toch vragen, zei de moeder. Net op dat moment kwam er een verkoopster voorbij. Wat wil je vragen? Of ze iets van Squid Game hadden. Nee, dat was er niet. Noël keek lachend teleurgesteld naar het jongetje. Dat had hij ook gewild. De moeder was zich ondertussen aan het verontschuldigen bij de verkoopster. Ja, zelf vond ze het verschrikkelijk natuurlijk, maar ze spelen het op het schoolplein allemaal. Noël vond een zwart masker, volgens hem van de ‘hacker’. Hij wilde daar eigenlijk een groot mes bij met nepbloed. Dat leek me gezien de recente moord met een mes (door een jonge vrouw op haar halfzus) bij ons in de wijk, niet zo gepast. Even later kwam hij terug met een breekijzer. Hij deed er dan wel een zwarte hoodie bij. Otis wilde toen ook nog een pak. Maar het moesten dino’s zijn. We stonden net te lang te aarzelen, waardoor er een verkoopster bij kwam. Ze wilde wel helpen maar kwam eerst terug met een draak (Otis keek boos: dat is geen dino) en daarna met iets wat een dilophosaurus moest voorstellen, maar volgens Otis leek het niet goed genoeg. Ik ging nog even door een van de rekken heen en zag daar een dinopak, dat wellicht wel wat aan de kleine kant was. Altijd passen, zei de verkoopster. Dus Otis passen en hij was natuurlijk direct enthousiast. De verkoopster ook. Otis moest zelfs een rondje lopen door de zaak zodat de andere verkoopster het ook kon zien. Otis maakte een verlegen rondje.

Ik zapte langs HLF8 van Johnny de Mol en zag daar Jack Spijkerman zitten. Het ging over Kopspijkers. Voor de jonge kijkers werd uitgelegd dat er een spel was met een hamer, aparte gasten en een cabaret tafel. Als ik Spijkerman zijn radiohoofd (ook deze keer vertelde hij weer het verhaal dat men hem te lelijk vond voor tv) op televisie zie voel ik altijd een beetje boosheid gemengd met teleurstelling. Hij heeft hét zaterdagavondprogramma van mijn jeugd en jongvolwassenheid eigenhandig om zeep geholpen door als commerciële hoer voor Johhny’s vader John de Mol te willen werken. In 2005 eindigde daarom Kopspijkers dat met wat stuiptrekkingen nog even doorging op Talpa onder de naam Koppensnellers, maar als snel wegens teleurstellende kijkcijfers van de buis werd gehaald. Jack zei vanavond aan tafel dat hij een terugkeer met zijn succesnummer Kopspijkers niet ziet zitten. Moet je niet nog een keer doen. Dat is geweest. Dat vind ik zo Nederlands. Dat we goede programma’s niet terug moeten laten komen als ware dat een soort heiligschennis. In plaats daarvan vinden we liever het wiel twintig keer opnieuw uit. Zo gaat het nu ook al 1,5 jaar met het tijdslot van De Wereld Draait Door. Een geweldig format dat zo nodig in de prullenbak moet omdat Matthijs het zo goed gedaan heeft. Onzin. Een goed format is ook met een andere presentator een goed format. Kopspijkers kan in deze tijd ook prima een (prominente) plek hebben in de programmering, ook zonder Spijkerman. Dat zie je nu ook wel aan Spaanders, het programma van Patrick Lodiers, dat als twee druppels water op Kopspijkers lijkt. Jack sprak wat zuur over Spaanders: verzin dan wat nieuws. Nee, juist niet! Natuurlijk fijn als er ook nieuwe goede formats worden ontwikkeld maar goede programma’s horen altijd een plek te kunnen krijgen in de programmering. Wellicht zal mijn boosheid richting Jack dan ooit nog eens minder worden.

All you can eat is een mooi concept als je net als ik vooral veel van avondeten houdt en de rest van de dag maar een beetje wat aanklooit als het op eten aankomt. Luna at helaas vrijwel aniets en kotste daarna vrijwel alles weer uit. Noël luste zoals gewoonlijk niets en heeft vooral frietjes en kroepoek gegeten. Otis compenseerde het verlies een beetje door 80 bitterballen te eten en een raketje na. Bert en ik hebben aardig ons best gedaan om het bedrag eruit te halen door wat rode wijntjes achterover te tikken. Maar ook aan vlees (lamskotelette, biefstuk) en vis (zalm) heb ik toch aardig gebunkerd. Vooral het zelf laten bakken van het vlees en vis op de grill was ronduit indrukwekkend om te zien. Ik vroeg me af hoe hij alle vlezen uit elkaar hield, aangezien er bij zijn bar een man of zes stond naast ons. Daarna bleek: dat lukte niet, of misschien wel, maar mijn vlees bleek bij het ophalen met de Noorderzon vertrokken. Ik moest het helaas doen met een twee lamskoteletten in plaats van een koteletje en een biefstuk. Na het kotsen en de toetjes was het tijd om naar huis te gaan. We hadden de volle twee uur goed benut. Jonneke - a.k.a. mijn enige lezer - wilde wel lopen en ik vond een beetje buitenlucht ook wel fijn, dus liepen we de drie kwartier naar huis door nietszeggende wijken, langs verlaten rotondes en over fietspaden. We kwamen de hele weg nauwelijks iemand tegen. Pas toen we weer vlakbij ons Landal park waren werd het weer druk met ander verkeer. Iets voor de spoorwegovergang zagen we de witte Hyundai van Martijn op ons afkomen. Eenmaal thuis zaten de kinderen in bad en waren de spelletjes weg. Maar we hadden wel even mooi uitgewaaid.

"Je kan hier wel een column over schrijven," zei mijn moeder. Ze zat naast mij aan tafel in een iets te pretentieus bosrestaurant en het ging erover dat de medewerkers geen puntenslijpers konden vinden voor de bijna allemaal puntloze kleurtjes. Even daarvoor had Noël kleurplaten zien liggen op een tafel verderop. Als ik iedere keer dat ze zei 'hier kan je wel een column over schrijven' dat ook daadwerkelijk had gedaan, had ik inmiddels meer boeken geschreven dan Herman Brusselmans. Het pretentieuze begon al toen ik belde om te reserveren. Ik vroeg voorzichtig of er nog plek was vanavond. De man aan de telefoon, waarschijnlijk dezelfde man die ons een paar uur later kwam melden dat ze nergens een puntenslijper konden vinden (maar we hebben wel een briefopener!), liet me even peentjes zweten. Hoe laat wilden we komen dan? Zes uur? Nou dat ging wel lukken, zei hij aarzelend. Toen we aankwamen was het restaurant op twee tafels na leeg. Aan beide tafels werd gekaard. Ze hadden voor ons een eindje verderop al een acht persoons tafel gedekt. De enige verlichting kwam van een kaarsje dat na het hoofdgerecht was opgebrand. Het duurde lang voordat het eten kwam. Misschien wel een uur. En de kinderen kregen het laatst hun frietjes met snacks. Hun eten zat in een pretentieus frietzakje op een standaard dat natuurlijk direct omviel waardoor de bitterbal en kipnugget op Luna's schoot belandde. Je mag best je eten op een leuke manier versieren maar een frietzakje op een standaard bij een kindermenu is wel erg next level. We kregen frietjes bij ons hoofdgerecht, maar wel één lullig schaaltje met vijf volwassenen. Dat is ook modern: weinig opdienen zodat er niet verspild wordt. Maar als je dan je vlees met frietjes wilt eten moet je je vlees koud laten worden in afwachting van een nieuwe portie. Ik zal niet zeggen dat ik met honger weer in de auto stapte, maar als je direct na het eten al aan chips kan denken gaat er toch iets niet helemaal goed. En dat is jammer want het beetje eten wat er was smaakte prima. De man zonder puntenslijper zou morgen naar de winkel om er een te kopen zei hij bij het afruimen. "Nou dat is leuk voor de volgende gasten," aldus mijn moeder.

Na net iets meer dan vier uur slaap lig ik weer op de bank met een kop koffie en een broodje naast me, te kijken naar de herhaling van Khalid & Sophie. Sophie praat met mensen over begrafenissen. Ondertussen voelt mijn hoofd ook alsof deze wel een begrafenis kan gebruiken. Ondanks alle goede voornemens die ik altijd heb (op tijd naar bed, niet te veel drinken) liep het toch weer uit de hand gisteravond. Niet alleen de uitslag was teleurstellend (1-2 verloren van Monaco), maar ook mijn eigen vermogen om op het juiste moment te stoppen met drinken hield me in de steek. Net als bij de eerdere wedstrijden werd ons gevraagd tussen 19:00 en 19:30 uur in het stadion te zijn zodat het publiek gespreid binnen kon komen. De vorige keren waren er veel supporters die zich aan die tijden hielden, nu zaten we vrijwel alleen in het stadion. We waren zo vroeg dat er nog gemakkelijk een wedstrijd voor gespeeld kon worden. Het enige wat er dan in zo’n stadion te doen is is een beetje lullen en bier drinken. Nog voor de wedstrijd begon had ik twee halve liters binnen en we namen voor bij de aftrap nog een derde biertje mee. En later in de wedstrijd nam ik nog een klein biertje als toetje. Dat leek toen een goed en gezellig idee. En nu zegt mijn hoofd: dat was niet zo verstandig. Al kan het ook door het korte slapen komen.

Eigenlijk heb ik geen tijd om te schrijven, dus moet het even tussendoor. Het is niet alsof ik een druk sociaal leven heb maar toevallig heb ik een - voor mijn doen - drukke dag vandaag. Ik heb gewerkt in Amsterdam tot half 2, daarna met de trein die door de naweeën van het slechte weer van vannacht flinke vertraging had. Ik was uiteindelijk pas na half 4 thuis. Heb daarna nog even een uurtje geslapen omdat ik vanavond tot laat naar voetballen ben. Eenmaal wakker snel gedoucht, de Halloween-spullen van zolder gehaald en daarna direct aan het eten begonnen. Net heel snel het eten naar binnen gewerkt en dan moet ik zo nog mijn tas voor het weekend inpakken omdat ik die morgen mee moet nemen naar mijn werk en dit stukje schrijven. Vanavond ga ik zoals gezegd naar het voetbal: PSV - Monaco. Vanwege de geldende coronamaatregelen moet je 1,5 uur (!) voor aanvang het stadion in (de wedstrijd begint pas om 9 uur) om vervolgens al voor de aftrap flink aangeschoten aan de wedstrijd te kunnen beginnen. De wedstrijd is straks pas rond 11 uur afgelopen, wat betekent dat ik ergens pas tussen 12 en 1 uur vannacht thuis ben. Dan kan ik nog net - met een beetje geluk - vier uur slapen tot de wekker weer gaat. En dan proberen niet mijn koffer te vergeten voor het weekend. Inmiddels hoop ik vandaag mijn haast-stukje af te hebben gerond. Dan heb ik hopelijk nog een kwartier om de koffer te pakken, schoenen aan te trekken, kaartjes te zoeken en te controleren of ik alle mondkapjes heb. Volgende keer hopelijk met iets meer tijd. Nu nog bedenken hoe ik komend weekend ook de tijd ga vinden om te schrijven. Nog maar een paar dagen en mijn 365-dagen streak is voltooid. Het zou toch fantastisch zijn als dat zou lukken.

Het begint weer een beetje té rustig te worden op mijn werk. Dat klinkt misschien tegenstrijdig met wat ik eerder schreef, maar is dat niet. Ja, we worden de laatste weken weer meer gebeld door patiënten die wachten op een operatie. Maar we kunnen hen zelden een datum geven. De meeste ok’s voor de komende weken (ongeveer tot en met half november) zijn al ingepland dus we wachten nog op een enkele planning, waarbij we enkel wat losse wijzigingen moeten doorvoeren (operatie kan toch niet doorgaan, bestelling hier en daar). Verder is het hopen dat alles wat al gepland staat door gaat. Die kans lijkt overigens klein. We hebben meerdere operatiekamers gevuld de komende weken die op de nominatie staan om gesloten te worden als er te veel zieken zijn bij het ok-personeel; van die kamers sluit zo’n 80 procent. Ondertussen blijft ook het aantal corona-besmettingen stijgen en zien we voor het eerst ook het aantal covid-patiënten weer toenemen. Wellicht is dat het gevolg van de patiënten spreiding, maar zorgelijk is het zeker wel. Op mijn treinreis terug naar huis luisterde ik naar de podcast Virusfeiten met Diederik Gommers. Hij stelde dat er iets gedaan moet worden omdat de IC’s niet nogmaals kunnen opschalen. Eén van de oplossingen zou kunnen zijn dat mensen die er voor kiezen geen vaccin te nemen, ook zelf afzien van covid-ziekenhuiszorg. Dat lijkt me een redelijke deal. Je zou ook nog kunnen denken aan tijdelijke klinieken waar covidpatiënten naar toe kunnen om daar enige zorg te ontvangen zodat corona straks niet voor een derde seizoen alle planbare zorg wegdrukt. Wat het ook mag worden, ik vrees dat we de komende maanden weinig te plannen hebben. En dat is nooit leuk.

Hoewel het aantal covid-patiënten in het Amsterdam UMC nu nog meevalt, hangt de komende herfst en winter als een zwarte deken boven het ziekenhuis. Armand Girbes, hoofd Intensive Care van het Amsterdam UMC vertelde op Radio1 dat zelfs een kleine stijging van het aantal covid-patiënten de komende weken of maanden, grote gevolgen kan hebben voor de planbare zorg. Zelf merken we bij het plannen nog niet per se dat de afdelingen vollopen, maar zelfs zonder een stroom aan covid-zorg is het moeilijk om de planbare zorg door te laten gaan. Dagelijks worden er operatiekamers gesloten wegens ziekte bij (ok)personeel, maar ook gaan er regelmatig operaties niet door wegens te weinig opnameplekken of te geen leeg (kinder)-IC-bed. Het is frustrerend om te zien dat er zo weinig geopereerd wordt (70-50 % van de normale operatie capaciteit) en dat er bijvoorbeeld volgende week opnieuw de hele dag niet geopereerd wordt vanwege een op zichzelf te begrijpen stakingsdag in UMC’s. Ik heb natuurlijk al sinds ik hier werk (nu 5,5 jaar) operaties moeten inplannen en afzeggen maar de laatste 1,5 jaar is de verhouding wel wat scheef te komen liggen. We moeten wel heel vaak mensen teleurstellen dat hun ingreep niet doorgaat (soms tot een half uur voordat ze zich zouden melden voor de opname) of herplannen (soms 1,5 maand na de oorspronkelijke datum) omdat er een operatiedag uitvalt of geen opname- of IC-plek is. En echt uitzichting op verbetering is er niet. Er is meer uitstroom dan instroom aan IC-personeel en aan ok-personeel is ook een chronisch gebrek. Gevolg is langere wachttijden tot aan een operatie, maar ook veel meer telefoontjes dan ooit van mensen die het wachten zat zijn. De meeste mensen hebben tussen hun begrijpelijke frustraties door ook ontzettend veel begrip voor de situatie waarin we nu zitten. Soms zelfs zoveel dat ik me afvraag of ik dat ook zou hebben als ik in dezelfde situatie zou zitten. En dan moet zoals gezegd de herfst en de winter nog beginnen. Alvast een tip aan iedereen die van plan is om op een wachtlijst te komen voor een operatie: begin er liever niet aan. Je staat er langer op dan je zou willen.

Terwijl de besmettingcijfers en ziekenhuisopnames nog altijd in de lift zitten na de recente versoepelingen, betrap ik mezelf er op dat ik nog altijd rond 15:15 uur even Twitter check om te zien of het al wat beter wordt met corona (of niet). De laatste tijd is er weinig goed covid-nieuws: de ziekenhuizen lopen alweer vol, doktoren werken mee aan QR-fraude, veel horeca werkt bewust niet mee aan de controles waardoor wappies nu zeggen: #ziejeweldeqrwerktniet. In Zwolle worden alweer operaties afgezegd omdat er zoveel Staphorsters met corona het ziekenhuis in komen dat de IC-bedden vol liggen. Ook vandaag in het nieuws: de volledig gevaccineerde Colin Powell overleed aan de complicaties van corona. Ook dat is natuurlijk voer voor de wappiegemeenschap. Terwijl heel goed te verklaren is dat hij door zijn kanker waarschijnlijk een veel lagere immuniteit had opgebouwd. En terwijl ik dit typ lees ik ook berichten dat antivaxer Wout Weghorst corona heeft opgelopen en voorlopig niet kan spelen. Ik zeg het niet snel maar: hahahahahahaha. Overigens vind ik het vrij onbegrijpelijk dat in een topsportomgeving het blijkbaar normaal wordt gevonden dat iemand die zich niet wil laten vaccineren dagelijks meerdere uren per dag ook nog eens, kan sporten in de nabijheid van anderen. Nou kan Weghorst - als hij hopelijk voor hem niet ernstig ziek wordt - zijn zo gewilde natuurlijk immuniteit opbouwen. Zo kunnen we ons - dankzij mensen zoals Wout - opmaken voor een heftige herfst met opnieuw afschalen van planbare zorg (kijk maar over een week of twee a drie), nieuwe maatregelen (persconferentie rond 1 november, misschien wordt het zelfs wel een weekje naar voren gehaald) en vele onnodige zieken en doden. Alvast ideetjes voor een eventuele aanscherping: ga handhaven. In de trein zie ik nauwelijks controles en ik lees overal op Twitter berichten over kroegen die niet meedoen aan de QR-check. En voer - als je echt geen verplichte vaccinatie wil - dan in godsnaam de QR-check breder in: winkels, supermarkten, bibliotheken, openbaar vervoer alles. Maak de wappies helemaal gek, totdat ze zeggen: dan nog liever een spuit. Ach dromen mag toch?

We waren nog niet eens bij de ingang van de Efteling toen Luna al achter ons aan begon te sjoggen. “Tillen,” klonk het met een krijsende stem achter ons. Toen hadden we alleen nog maar een paar meter van de bus af gelopen. Een paar uur vooruit. Luna had inmiddels wel het een en ander zelf te voet afgelegd, maar vaak klonk het na een paar minuten: optillen! Papa! Wacht op mij! Het moest nog middag middag worden en ik was al behoorlijk kapot. Want ik had wel een draagzak mee voor haar, maar de stukjes die we liepen waren steeds net niet de moeite om daar helemaal de draagzak voor uit de tas te pakken en af te stellen. Maar vooral na de wandeling naar Nest!, de nieuwe speeltuin van de Efteling, was ik helemaal gebroken. En dan had ik haar dus nog wel zo ver gekregen om een behoorlijk deel van de barre tocht zelf te lopen. Later liepen we ook nog naar de Fata Morgana en omdat we niet erg goed over de route hadden nagedacht moesten we daarna ook nog weer helemaal terug, want we wilden ook nog even naar de Pagode en die was weer helemaal aan de andere kant van het park. Aan het eind van de middag was het tijd om naar de bus te gaan. Door een kleine misrekening waren we aan de late kant waardoor we moesten haasten om de bus te halen (of we moesten weer minstens een half uur wachten). Luna zelf laten lopen was dus om tempo-technische redenen ook niet mogelijk. Eenmaal bij de bushalte hadden we toch nog drie minuten over. Ik voelde me als een Tawatha: uitgeput en uitgedroogd, alsof ik net een dansmarathon van 50 uur achter de rug had. Sterker nog: ik denk dat een dagje je kind door de Efteling zeulen misschien nog wel zwaarder is ook. Ik had gisteren al wat suggesties gedaan over sequel-marathons, maar 50 uur een kind optillen moet toch voldoende zijn om elke man of vrouw te vloeren. Het goede nieuws is dat ik na vandaag zulke sterke armspieren heb dat ik besloten heb me in te schrijven voor de Sterkste man verkiezing van 2022. Ik denk dat ik wel een kans maak nu.

Gisteren ontdekte ik min of meer bij toeval dat er een dansmarathon aan de gang was en dat deze blijkbaar min of meer 24/7 wordt uitgezonden. SBS6 zit uiteraard bij mij in het pakket maar ik kan me eigenlijk niet herinneren wanneer ik voor het laatst naar deze zender heb gekeken. Ja, vroeger keek ik net als iedereen (van 15 jaar) naar Streetlife en Peter R. de Vries. Maar als je tegenwoordig niet 70+ bent of op een camping woont heb je bij SBS6 niet veel te zoeken. Ik moest er dus via Twitter achterkomen dat er een dansmarathon aan de gang was. Ik was direct gefascineerd en begon te kijken, vooral omdat het blijkbaar dus op televisie wordt uitgezonden, live en dat er vrijwel geen hond naar kijkt. Er viel af en toe om onduidelijk redenen mensen af en in de tijd dat ik keek werd er ook geen enkele uitleg gegeven over de regels en het spelelement. Ik moest heeeel goed zoeken op de website van de dansmarathon maar ergens verstopt onderin stond het wedstrijdreglement. Maar zo las ik ook dat de koppels maximaal 5 uur mochten rusten tijdens de 50 uur dat de marathon duurt. Het duo dat het minste rusttijd gebruikt en het einde haalt wint samen 100.000 euro. Maar er stond onder andere ook dat ze geacht worden om hun behoefte op de wc te doen en niet op de dansvloer en drugs is ook uit den boze. De koppels moeten verder matchende outfits dragen en mogen alleen met elkaar dansen. Een handje vol juryleden houden ondertussen toezicht of er wel echt gedanst wordt. Inmiddels zijn de nog overgebleven 22 koppels 48 uur onderweg en lijkt het in de verste verte niet meer op dansen, maar blijkbaar doet dat er toch niet toe. Zojuist wordt er een man de dansvloer afgesleept omdat hij min of meer in slaap viel tijdens het dansen. De dokter zegt dat hij verder gezond is ‘alleen oververmoeid’. Een ander koppel moest net afhaken omdat ze door een misverstand net te veel rusttijd hadden gebruikt. SBS6 maakt het de koppels moeilijk door de meest verschrikkelijke muzikanten te laten optreden zoals nu Rene Froger. Her en der liggen deelnemers op de vloer - vooral de mannen. Geweldige televisie. Zó fout dat het weer goed wordt, het kan dus. Ik denk ook dat je dit format met vrijwel alles kunt doen: 50 uur achter elkaar praten, 50 uur achter elkaar zingen, 50 uur achter elkaar neuken als 18+ editie. Ik zie alleen maar mogelijkheden.

Nee Sywert en Mo is niet het zoveelste presentatieduo van Op1, maar we moeten het toch maar weer eens over deze twee ‘losers’ hebben. Sywert van Lienden heeft - nadat maanden geleden bleek - dat hij 9 miljoen euro gestolen heeft van ons allemaal (toch al snel 0,56 euro per Nederlander), terwijl hij beweerde mondkapjes voor ons te regelen ‘om niet’. Op 6 juni deed Sywert er nog een sywertje bovenop door het over te laten komen alsof hij het geld een maatschappelijke bestemming zou geven (in werkelijkheid ging het alleen om de winst op zijn beleggingen, als hij het al gaat doen natuurlijk). Nu is bekend geworden dat advocaat Plasman samen met gedupeerden aangifte doet tegen Sywert en dat vind ik toch wel mooi nieuws. Hoewel Van Lienden zelf het allemaal maar een hetze vindt, vind ik dat we allemaal een morele verplichting hebben hem er dagelijks aan te herinneren dat hij ons allemaal belazerd heeft. Om niet is nou eenmaal niet hetzelfde als negen miljoen. Het zal wel lastig worden voor Plasman en de zijnen (schat ik als leek in) om gelijk te halen in deze zaak, maar wellicht komt er ooit bij Sywert zelf toch het besef dat hij echt niet door kan gaan - met negen miljoen in de pocket - alsof er niets gebeurt is. Ook Mo Ihattaren viel weer eens door de mand. De oud-PSV’er verliet afgelopen zomer Eindhoven voor een avontuur in Italië maar speelde nog geen minuut. Naar het schijnt is Mo vooral goed in het nachtleven en lukt het hem maar niet om fit te worden. De club die hem huurt (Sampdoria) zou nu alweer klaar zijn met de Nederlander, die erg zijn best doet zijn carriere al om zeep te helpen nog voor deze goed en wel begonnen is. Als Ihattaren zich de afgelopne jaren als een prof had gedragen had was hij nu wellicht (een van) de belangrijkste spelers in de eredivisie geweest en had hij zeker al een aantal interlands op zijn naam staan. Oranje is echter verder weg dan ooit en hij lijkt nu zo ver van een profbestaan te zijn afgegleden dat we ons wel echt af kunnen vragen of hij ooit nog op enig niveau zal gaan presteren. Het is goed dat PSV deze zomer afscheid van Ihattaren nam, want persoonlijk denk ik dat de speler helemaal niet zo goed is, al was het maar op mentaal vlak. Mo is nu naar Nederland ‘gevlucht’, terwijl Sywert nog altijd hoopt dat alles wel overwaait. Twee gevallen ‘sterren’ nog voor ze goed en wel konden shinen.

Al mijn spijkerbroeken krijgen na niet al te lange tijd slijtageplekken en zelfs gaten op de plekken waar mijn broek het fietszadel raakt. Telkens op precies dezelfde wijze en na niet al te lange tijd. Ik heb inmiddels al een jaar een andere fiets en daar gebeurt precies hetzelfde. Ik had in de zomer van 2019 een broek gekocht die verder wel beviel. De slijtplekken waren jammer, maar het lekker, dus ik zocht op internet naar precies hetzelfde model en vond die op een website van een klein bedrijfje aan de andere kant van het land. 50 euro, geen verzendkosten. Ik kocht die broek afgelopen februari en nu is het oktober en is de eerste slijtageplek alweer tot semi-gat gepromoveerd. En dat terwijl eigenlijk het enige dat ik draag broeken zijn. Dat wordt helaas dus binnenkort naar de winkel en dan kijken naar extra stevige modellen die ook tegen een beetje fietsen kunnen. Want ik doe toch echt niets geks verder met deze broek. En nee: het zadel heeft ook geen scherpe randjes die ik de schuld kan geven. Daarom trok ik vandaag voor het eerst in hele lange tijd mijn olijfgroene broek weer eens aan naar mijn werk. Dat voelt toch gek: zonder spijkerbroek ben je bekant halfnaakt in mijn ogen. De olijfgroene broek heb ik al jaren, maar is in de loop van de tijd toch wel wat gekrompen (of ik ben gegroeid, maar dat is natuurlijk onwaarschijnlijk). Ik ben vooral bang dat de broek vies wordt. Elk klein vlekje zie op zo’n lichte broek natuurlijk enorm goed. Ik durf niet meer staand te plassen, want er zou maar eens een druppel naast de pot belanden, of - wat ik onbewust nog wel eens doe - tegen de urinoir leunen en zo vlekken maken. Dan heb ik het nog niet eens over het handenwassen. Ik ben gewend om mijn handen behoorlijk heen en weer te schudden, maar als ik dat bij deze broek doe is het net alsof de straal tijdens het plassen alle kanten opgegaan is behalve die van de wc. Nu is het dilemma voor volgende week: ga ik toch maar weer naar mijn werk met een spijkerbroek met doorkijk of laat ik me nogmaals verleiden tot de groene broek. Ik ben er nog niet over uit.

We stopten bij nummer negen. Een villa midden op een industrieterrein. “Is het hier?,” vroeg Noël. Ja het was echt hier. We zetten de fietsen tegen het hek en liepen naar een groot tuinhek. Deur gesloten houden, loslopende hond. Noël begon met z’n ogen te rollen. Oh nee he. Van binnen hoorde we de hond al blaffen maar hij of zij bleek niet los te lopen, maar in een andere ruimte. We konden via een gang met spulletjes - die door de eigenaar van het huis verkocht werden - doorlopen naar een atelier. Hier ging Noël z’n knutsel workshop doen, al wist hij nog niet wat hij zou gaan maken. “Je bent hier eerder geweest toch,” zei de knutseljuf toen we binnenkwamen. Hij keek nog eens goed om zich heen en zei toen, oh ja. Er zaten al vier meisjes klaar en toen ik had gezwaaid en de zaal weer verliet kwam er nog een meisje binnen. Noël zat keurig aan zijn tafeltje, in afwachting van wat komen zou. Anderhalf uur later stond ik weer voor de villa. Achter een moeder aan ging ik naar binnen, waar Noël trots zijn knutselwerkjes liet zien. Een eikel, een herfstblaadje en een schijfje, allen van hout, had hij geverfd. Minimalistisch, maar wel netjes en met echte herfstkleuren. Hij zag dat hij nog wat stippen op de eikel was vergeten en zette er snel nog wat bij. Kijk hoe mooi. Ook de tuin vond hij prachtig. Ik keek door het raam en zag een grote vijver met vissen. Noël had heeeel veel verteld zei de juf en heel enthousiast meegedaan. Na afloop was Noël vooral enthousiast over het winkeltje wat de juf in de hal had staan. Hij wilde ook wel zo’n tafel bij ons thuis met spulletjes en een prijsje zodat hij geld kon verdienen. Hij zou wel even wat knutselwerkjes gaan maken en daar een prijs voor bedenken. Oh ja, en misschien kon hij ook nog wat oud speelgoed verkopen. Van kunst naar commercie is 1,5 uur. Ook mooi.

Kylie Irving, basketballer bij de Brooklyn Nets, zal voorlopig niet spelen omdat hij weigert zich te laten vaccineren. De regels van de NBA, de Amerikaanse basketbalcompetitie, verplichten spelers niet tot vaccinatie, maar lokale overheden - zoals die in New York - doen dat wél. Ook bij de Olympische Spelen gelden er straks strenge maatregelen voor wie zich niet wil vaccineren, zoals een wekenlange quarantine. Vanwege de strenge maatregelen besloot handbalster Broch afgelopen zomer niet mee te gaan naar de Spelen. Ook veel individuele sporters worstelen met het vaccinatievraagstuk. Vooral de tennissers uit de oostbloklanden, waaronder Djokovic, staan sceptisch tegenover de prikken. Het wordt interessant om te zien wat zij gaan doen als een vaccinatie voor bijvoorbeeld de Australian Open verplicht wordt. Op zich prima als iemand voor zijn eigen overtuiging zo’n prik niet neemt. Ik vind je dan asociaal, maar daar zal Kylie of Novak echter niet wakker van liggen. Zeker bij individuele sporters is het natuurlijk een goed recht om te zeggen: ik doe niet meer mee. Bij teamsporters zoals Irving, Weghorst of Broch vind ik dat iets lastiger. Je sport toch vrij intensief samen met anderen en jouw keuzes hebben dus ook gezondheidsrisico’s voor anderen, hoe klein ook. Als ik het goed begrijp kan Kylie voorlopig naar zijn salaris fluiten, zolang hij niet kan spelen. Dat lijkt me een goede zijn. Je eigen keuzes - nogmaals prima dat die keuze er is - mogen er zijn, maar kunnen ook consequenties hebben. De multimiljonairs kunnen het echt wel even uitzingen zonder salaris en hebben dus ook de luxe om principes te hebben en zich daar aan te houden. Veel anderen in de VS - waar op veel plekken een vaccinatieplicht geldt als je wilt werken - hebben die luxe niet. Kylie zal straks wel weer verheerlijkt worden door de antivaxbeweging, maar een paar uur googlen en dan zeggen dat je het beter weet dan practisch alle wetenschappers, maakt je nog geen held.

We hadden vorige week een keurige uitnodigingsbrief ontvangen na afloop van de zwemles. In de week van 11 oktober werden ouders uitgenodigd om aan de waterkant te komen kijken om uitleg te ontvangen over de zwemles. Ik was het eerlijk gezegd alweer vergeten tot Noël vandaag in zwemkleding en al al klaar zat in de kleedruimte, wachtend op de bel voor de les. Zat ik dat met mijn trui (het is altijd 50 graden in het zwembad) en mijn koptelefoon, denkend dat ik even drie kwartier tijd heb voor mijn favoriete podcasts. Nee dus, ik mocht luisteren waarom Noël bepaalde oefeningen kreeg en wat ze daarmee zouden leren. Dacht ik tenminste, want niet dus. De jufvrouw keek wel onze (er zat nog één andere vader met een ouder kind die zich had vereenzelvigd met een telefoon) kant op, maar begroette ons niet eens. Ze gaf ook geen uitleg en vroeg zelfs niet of we iets wilden weten. De hele les deed ze net alsof ik en de andere vader er niet zaten. Noël sprong door een gat en daarna nog door een ander gat. Even later moesten ze een sprong en een slag kiezen. Noël koos telkens voor het bommetje en iets wat nog het meest leek op borstcrawl. De juf was ondertussen verderop met andere kinderen bezig. Ik vroeg Noël - zijn oefening was aan mijn kant van het bad - of hij niet moest afwisselen. Hij deed liever bommetjes. Daarna moest Noël met een rubber staaf op z’n borst baantjes trekken. Uiteraard floepte het ding om de paar meter alle kanten op, tot hilariteit van hemzelf. Ik keek nog wel boos zijn kant op, maar hij deed alsof hij het niet zag. Toen het zwemvest weer aan moest en de les voorbij was verwachtte ik nog een korte Q&A met de juf, maar die was alweer met de kinderen van de volgende les bezig. Het bleef dus bij kijken vanaf de waterkant. Dat had ik boven in de hal door het raam ook wel kunnen doen. Daar was het ook nog eens geen 50 graden en had ik ondertussen al gemakkelijk een podcast-afdeling uit gehad.

Iets over drie uur, de hal / winkel van Museum Vlaardingen, waar Noël vol ontzag naar een dvd-box van Bassie & Adriaan staat te kijken in de vorm van een caravan en Otis en Luna wat ronddartelen. Een oude man komt op een - voor zijn leeftijd - flinke pas aangelopen en begint te praten tegen de museummedewerker. Het is onmiskenbaar Adriaan, of in ieder geval de oude man die er nog van over is. “Ik moet snel gaan,” vertelt hij met zijn schorre stem terwijl hij bijna tegen Luna oploopt. Hij kan haar nog net ontwijken. Voor ik het wist had hij het museum verlaten. Een dik uur eerder liepen we het museum binnen. Er zaten al wat mensen klaar aan tafeltjes voor een ‘meet & greet’ met Adriaan, maar op de kruk vooraan zat niemand. We besloten maar naar boven te gaan, want daar was de tentoonstelling over Bassie & Adriaan waar ik al zo lang naar toe wilde. Een vriendelijke man gaf ons wat speurtochten en net toen we wilden gaan kijken hoorde we vanuit de benedenverdieping applaus en daarna de stem van Adriaan. De kinderen wilden aan hun speurtocht beginnen, maar ik zei dat we ook even eerst naar die meneer konden luisteren. We stapten weer in de lift naar beneden en vonden een plekje achteraan bij een tafel. Verderop hoorde ik Adriaan door de microfoon half verstaanbaar mompelen. Hij beantwoordde vragen uit het publiek en vroeg daarna wie er ook nog een vraag had. Otis wist er wel één: waarom droegen Bassie & Adriaan altijd dezelfde kleren. Ik vond het een goede vraag en zei dat hij hem maar moest stellen aan die oude meneer, maar dat durfde hij niet. Er kwam een vraag over wat hij het mooiste moment vond uit de serie. Het antwoord was net zo saai als de vraag. Ik maakte nog wat foto’s en we gingen terug naar de tentoonstelling. Noël was beneden al enthousiast begonnen met het beantwoorden van de vragen van de speurtocht. Even later stonden we oog in oog met Robin. Dat maakte - zeker voor de kinderen - wel iets meer indruk dan Adriaan.

Johanna op Twitter is ‘klaar met deugen’. Deugen (officiële betekenis: goed zijn) is dankzij twittertrollen in de afgelopen jaren veranderd in een scheldwoord. Johanna “Onwetendheid is de bron van alle kwaad” stopt met goed zijn. Ze prikte het al niet, maar nu is ze ook geen orgaandonor meer (en met haar meer wappies) omdat ze het niet eens is met de coronamaatregelen in het algemeen en de QR-toegangsbewijzen in het bijzonder. Onder de hashtag #donorstop vind je de allerkleinste stamperigste wappies die Twitter heeft voortgebracht bij elkaar, boos zijn omdat ze even niet meer naar de bioscoop of de kroeg mogen. Althans zo voelen zij dat. Iedereen mag naar de kroeg, naar de bios, naar het theater. Juist deze week oordeelde ook de rechter dat vragen om een QR-code geen discriminatie is. Wat waar is en wat niet maakt de diehard wappies echter niets meer uit. Ze zijn verongelijkt en het komt nooit meer goed. Omdat klagen op Twitter niet werkt, café’s die zich niet aan de regels houden een uitzondering zijn en ook gewoon gesloten worden, gebruiken ze nu het donorregister als nieuw pressiemiddel. Over de rug van doodzieke mensen je gelijk proberen te krijgen omdat je nou eenmaal geen gelijk hebt, het moet toch haast wel de ultieme egotripperij zijn als je je eigen mening zó belangrijk vindt. Hoewel ik van de week wel moest lachen om de mensen die met een pasje het bloed van gevaccineerde mensen wil weigeren in het ziekenhuis. Het lijkt er dus op dat dit probleem zich vanzelf oplost. Wel zonde van al die organen die we als maatschappij dan gaan mislopen. Maar Johanna heeft in ieder geval in haar ogen een punt gemaakt. Applaus.

Wie vandaag rond een uur of half drie door de trein van Utrecht naar Den Bosch liep, had een aardige kans gehad om mij te zien knikkebollen achter mijn telefoon, kijkend naar The Crown. Het is inmiddels mijn dagelijkse afspraak op zowel heen als terugweg naar Amsterdam: in twee keer 50 minuten kan ik zo’n 1,5 aflevering inhalen. Inhalen, zo voelt het namelijk. Vorig jaar zijn we ooit samen aan The Crown begonnen, maar Marjolein vond het niet echt boeiend. De nieuwe afleveringen met Diana wil ze wel meekijken, dus nu ben ik voor volk en vaderland alle oudere seizoenen/ afleveringen aan het bingen. Ik moet zeggen dat ik er zelf ook even in moest komen. De Netflix-serie heeft een tempo (sloom) waaraan ik wel echt even moest wennen. Maar de verhalen zijn vaak prachtig, gedetailleerd en ook nog eens (groten?)deels historisch correct. In een aflevering waarin de eerste kersttoespraak van Elisabeth op televisie wordt aangehaald, bleek de tekst woord voor woord te kloppen met de originele uitzending (oké er was wel iets in geknipt natuurlijk). Daarnaast zie je dus ook hoe de uitzending tot stand is gekomen. Geweldig gedaan en dus ook nog een zeer waarheidsgetrouw. Dat is ook het mooie uit de serie: de makers geven je ook een prachtig inkijkje in wat zich afspeelt tussen de paleismuren; en ja daar hebben ze waarschijnlijk ook wel de nodige vrijheid gekregen en genomen. Het tijdsbeeld is geweldig neergezet (ik ben nog altijd pas bij 1957/1958), er wordt goed geacteerd en de personages kennen veel diepgang. Ik kan vaak tijdens een aflevering amper wachten tot deze voorbij is, zodat ik kan Googlen hoe het een personage na die tijd verder is vergaan. Het tempo is dus niet voor iedereen weggelegd. Het is slow-vermaak. Je kunt - weet ik uit eigen ervaring - rustig een paar minuten wegdommelen in de trein, zonder de draad van het verhaal helemaal kwijt te zijn. Inmiddels ben ik zo nieuwsgierig naar de nieuwe verhaallijnen en hoe dat is uitgewerkt, dat ik bijna nadenk over smoesjes om nóg vaker naar kantoor te komen.

De gasprijzen zouden wel eens de pan uit kunnen gaan rijzen. Dagelijks worden we in het nieuws om de oren geslagen met berichten over een haast apocalyptisch hoge energierekening omdat de stijging van de gasprijzen natuurlijk ‘gewoon’ wordt doorberekend aan de normale man of vrouw. Zelf weet ik heel weinig van hoeveel stroom en gas ik gebruik. Als er iemand langs de deur komt om me een nieuw energiecontract aan te bieden zeg ik vaak niet gelogen dat ik niet eens zeker weet bij wie ik nú mijn energie afneem. Na even opzoeken, weet ik het dan vaak wel weer: het is Essent. Volgens mij is de enige reden dat we bij Essent zitten dat we jaren geleden (2014?) bij een overstap een flink bedrag MediaMarkt-tegoed kregen waar we een over met gasfornuis van kochten. Enfin, ik was wel een beetje bang gemaakt door alle berichten en besloot te kijken wat voor contract ik had (niet-vast) en hoeveel gas ik nu gebruik. In de laatste maand (september) zou ik volgens mijn energierapport 0 m³ gas hebben verbruikt. Dat lijkt me wel erg weinig, want hoewel we de meeste maanden van het jaar de verwarming niet aan hebben staan, douchen en koken we natuurlijk wel gewoon. Bij verder kijken stond dat ik in de laatste vier maanden (juni tot en met september dus) in totaal 22 (!) m³ gas heb afgenomen; volgens de staafjes net zoveel als in heel september 2020. Dat kan denk ik maar twee dingen betekenen: ik tap per ongeluk het gas van de buren af of de gasmeter is stuk. Een normaal rijtjeshuis zou op 19 m³ gas per maand moeten zitten. Dat is inderdaad wat we de meeste niet-wintermaanden de afgelopen jaren hadden. Misschien moeten we dus de Essent binnenkort maar vragen om een hertelling? Al vrees ik wel dat ik daar zelf de (dure) rekening voor zal moeten betalen.

Deze week luisterde ik naar een podcast-interview met Matthijs van Nieuwkerk over zijn ‘jonge jaren’ als journalist/ radio- en televisiemaker. Deze keer geen interview van Gijs Groenteman (had ik trouwens al gezegd dat ik Gijs echt een héle goede interviewer vind?), maar Ernst-Jan Pfauth (De Correspondent, podcast POM met Alexander Klöpping). Ook een prettige gesprekspartner die zichzelf altijd goed weet weg te cijferen ten behoeve van een goed interview. Hij mag alleen wel iets minder de boel samenvatten tussendoor; we weten nu wel dat je goed hebt geluisterd. Ik vond het leuk om te horen hoe Matthijs als broekie ooit begon bij de korte sport stukjes in de plaatselijke krant (en daar dan veel te lang over deed omdat hij het té goed wilde doen). En hoe hij onbevangen min of meer toevallig bij het Parool belandde na schaak interviews met Kasparov en Karpov. En hoe hij daarna min of meer toevallig op de kunstredactie belandde toen er een plekje vrij kwam. Een paar maanden later werd hij daar chef en nog weer een paar jaar later adjunct hoofdredacteur. Matthijs doet het voorkomen alsof het allemaal van geluk aan elkaar hing, met een beetje kunde en charme van zijn kant wellicht. Ik vond het vooral grappig om te horen dat Van Nieuwkerk altijd erg lang deed over het schrijven van zijn artikelen. Omdat bij hem het schrijven niet vanzelf ging maar ook omdat hij elk woord woog en hij alleen het beste wilde. Zo’n beetje het omgekeerde van wat ik op mijn blog aan het doen ben zeg maar. Hier is het iedere dag rammen, zonder eigenlijk goed na te denken over een onderwerp, plot, zinsopbouw en zelfs spellingcontrole schiet er nog wel eens bij in. Als de jonge Matthijs ook maar een flinter van zijn flair en charisma toen - in zijn jonge jaren - al had, snap ik wel dat iedereen met hem weg liep bij de krant. We weten nu hoe het afliep met de carrière van Matthijs (jankend aan een graf met een Snollebolleke aan zijn zijde), maar wat is het soms toch heerlijk om te horen hoe iemand ergens is terechtgekomen. Beluister hier het interview.

Daar stond ik dan in de Jumbo tussen de wijn en de olijfolie te wachten tot ik reactie kreeg op mijn appjes. De reactie kwam niet. Sterker nog, de appjes kwamen niet eens aan. Ik had de laatste dagen ook al last van uitvallende Bluetooth, dus ik dacht dat de Wifi kuren had en schakelde deze uit. Ik moest heel dringend weten of we nog genoeg eieren, dille en pijnboompitten in huis hadden. En hoeveel kabeljauwfilet we nodig hadden. Ik had weer eens een totaal onbegrijpelijk boodschappenlijstje meegekregen, ook op de app, en was inmiddels zo moe dat ik zelfs van de ingrediënten die ik wel kende, niet meer kon bedenken waar in de winkel ik ze kon vinden. Ik belde Marjolein - het grote brein achter het recept - op en liet de telefoon twee keer overgaan en hing op. Meestal hielp dat wel, als m’n appjes niet gelezen werden. In plaats dat ze terug appte, belde ze nu terug. Wat er was. Ze had geen appjes ontvangen. Ik bleek ook nog met mijn telefoon te kunnen sms’en typte al mijn vragen over. Het werden wel vijf of zes sms’jes omdat ik gewend ben na elke vraag opnieuw te beginnen. Waarschijnlijk is dus na vier dagen mijn telefoon bundel nu al helemaal leeg. Uren laten had ik alle ingrediënten bij elkaar - enkel van mijn hersencellen hadden inmiddels door dat ik in het verkeerde gangpad zocht naar de pesto - en kon ik eindelijk met mijn 182 ingrediënten huiswaarts. Daar bleek Whatsapp helemaal down te zijn. Ook bleken we gewoon nog pesto in huis te hebben.

Op een totaal verregende in Den Bosch, was het ook bij Parijs - Roubaix niet veel beter. Ik stapte - vanuit mijn warme kamer - in een wedstrijd die meer leek op Ter Land Ter Zee En In De Lucht: blij dat ik glij. Er zijn nog 110 kilometer te rijden als ik de ene na de andere renner zie omvallen op de natte en glibberige kasseistroken. Her en der vliegt ook een motor uit de bocht. Renners vallen zelfs op de rechte stukken gewoon om. De weg ziet er her en der uit als een modderpoel, waar toevallig een wielerwedstrijd doorheen is getrokken. Een uurtje later alle renners van voren helemaal zwart. Bij een enkeling schijnt nog een heel klein beetje de sponsornaam door de modderige shirts, maar als je vluchtig kijkt lijkt het net of er een ploegentijdrit aan de gang is. De een na de ander belandt in de greppel, mist een bocht of zit in ieder geval meer dood dan levend op de fiets. Het is alsof de organisatie de wegen vanochtend doelbewust met groene zeep heeft bewerkt, om er een mooie wedstrijd van te maken. Want een mooie wedstrijd is het wel. Op Twitter lees ik overal al dat het niet veilig zou zijn en dat deze wedstrijd misschien nooit had door moeten gaan. Misschien hebben ze gelijk, maar voor mijn gevoel is dit ook sport: in verschillende omstandigheden laten zien dat je de beste bent. Regen is bij uitstek iets wat ook bij de wielersport, als buitensport, hoort. De mooi-weer-rijders krijgen nog genoeg kansen. Nu is de dag aan de renner die het beste om kan gaan met millimeters dikke modder.

Ik droomde vannacht dat ik een vliegtuig zag neerstorten op Ulgersmaborg, de wijk waar ik ben gegroeid. De droom leek levensecht en het was pas toen ik weer wakker werd, dat ik me realiseerde dat het een droom moet zijn geweest. In mijn droom keek ik vanuit een huis vlakbij dat van mijn ouders (een huis dat ik verder niet ken, dat had natuurlijk een aanwijzing moeten zijn) naar de lucht. Er vloog een vliegtuig laag over die ineens een rare looping maakte en daarna vrijwel recht naar beneden stortte. Er volgde een enorme knal, daarna een enorme stofwolk en vuur. De plek van de inslag was vanaf het huis waar ik was niet te zien. Mijn eerste impuls was een tweet sturen dat er een vliegtuig was neergestort. Dat is blijkbaar hoe mensen (althans ik) (althans in mijn droom) om zou gaan met een ramp: eerst laten weten dat er iets ergs gebeurd is. Het lukte niet om te tweet te sturen. Ik werd steeds onderbroken door anderen, of was afgeleid door de heftigheid van de gebeurtenis. En toen ik wel een paar woorden had getypt was het internet down. Om mij heen rende mensen de straat op, ook allemaal in paniek, vooral omdat er geen internet meer was. Ik probeerde tevergeefs bevestiging te zoeken over wat er was gebeurd online: niet alleen het vliegtuig was down, ook het wereldwijde web was - in Ulgersmaborg althans - niet meer te bezoeken. Zelf rende ik ook de straat op om bij mijn ouders de fiets te pakken. Ik wilde naar de rampplek toe, vooral uit nieuwsgierigheid. Het viel me op dat er weinig sirenes klonken. Misschien wist men nog niet wat er was gebeurd of waren ze er simpelweg nog niet. Zo ongeveer toen ik bij mijn fiets was, moet ik wakker zijn geworden. Of toen hield de droom in ieder geval op. Het leek me ineens onwaarschijnlijk dat ik ooit een vliegtuig uit de lucht zou zien storten. Ik bedacht me dat ik de avond ervoor een uitzending van de NOS over 70 jaar Breaking News had gezien waarin onder andere 9/11, MH17, de Bijlmerramp en de crash van Turkish Airlines werd behandeld.

Nadat ik in september weinig alcohol had gedronken en vandaag opnieuw een (vind ik) zware dag had, kon ik het toch niet laten om om 20 uur nog even de AH in te wippen om wat biertjes te halen en een wijntje voor bij de pizza. Open een paar neutjes laat in de avond in het weekend en een avondje bieren na heb ik me erg ingehouden afgelopen maand. Maar vandaag is het oktober en bovendien moest ik voor mijn werk weer drie patiënten afbellen omdat er te weinig ok-personeel beschikbaar is voor aanstaande maandag. Ik vond dat ik het had verdiend. Vergeef me dan ook mijn licht aangeschoten tekst van vanavond. Nadat ik de patiënten had afgebeld snelde ik naar de trein en nam vervolgens de bus naar Kaatsheuvel om nog een paar uurtjes in de Efteling te vertoeven. En ik moet zeggen: tegen mijn eigen verwachtingen in, neemt een paar uurtjes pretpark toch veel van je overpeinzingen weg. Met name even alleen samen met Noël door het park struinen (Efteling Museum, Diorama, Fabula) deed me goed. De drukte en regen konden de pret niet drukken. Nu we nog een jaar (minus vijf dagen) een abonnement hebben is de druk van iets moeten doen er wel af. En ondanks dat we er (door school en werk) maar 3,5 uur konden zijn, hebben we toch maar mooi Max & Moritz, Symbolica, de nieuwe speeltuin en nog wat kleinere attracties kunnen doen. Terug in Den Bosch werd ik bij het station bijna aangereden door een Thuisbezorgd fietser die geen voorrang gaf. Iedere keer - en dat was een keer of drie - dat er een THuisbezorgd mannetje langs fietste was ik bang dat ik een scheldpartij kon verwachten omdat ik mijn voorrang nam. Dat gebeurde natuurlijk niet. En op de fiets vroeg ik me af hoe de haaientanden ook alweer heette die de fietser had genegeerd. Ik landde op hakenkruizen, hoewel ik wist dat dat het niet was. En toen had ik dus nog niet eens gedronken.

Het is een half jaar sinds de verkiezingen en vandaag was het grote nieuws dat de huidige coalitiepartijen VVD, D66, CDA en ChristenUnie toch maar samen gaan proberen een nieuw kabinet te vormen. Je zou zeggen dat ze dit ook wel na een week of twee/ drie hadden kunnen bedenken. Dan had je nog een week of wat gehad om te onderzoeken of er een kabinet over rechts of over links mogelijk was. Niemand heeft kunnen uitleggen waarom het proces zó lang heeft geduurd. De enige mogelijke verklaring is: er was geen (echte) haast en de persoonlijke verhoudingen van de betrokkenen bij de formatie, zijn of waren goed verziekt. Aan de ene kant hebben we Rutte, die het vertrouwen van de kiezer kreeg, maar het vertrouwen van zijn collega politici is kwijtgeraakt. Kaag kreeg ook vertrouwen, maar het ontbrak haar aan daadkracht: ze kraakte Rutte, maar gaat nu waarschijnlijk toch met in zee. Ze wilde niet meer meer met de ChristenUnie maar ook die bezwaren lijken verdwenen omdat de formatie zo lang duurt. D66 is daarmee de grote verliezer van de formatie geworden. Net als veel kiezers. Ook voor de slachtoffers van de toeslagen affaire lijkt het me lastig om te zien dat het kabinet dat zo hard viel begin dit jaar, nu weer vrolijk verder lijkt te gaan met dezelfde partijen en waarschijnlijk met dezelfde hoofdrolspelers. Het ergste aan de afgelopen maanden is misschien nog wel dat de formatie nog niet eens over de inhoud is gegaan. Dat bijvoorbeeld een kabinet met PvdA en GroenLinks niet mogelijk is, heeft slechts te maken met de ego’s van Hoekstra en Rutte.

Luna is vandaag alweer drie geworden. Het is het eerst dat ze haar verjaardag echt bewust meemaakt. Niet in de laatste plaats omdat haar broers al weken lang roepen: je bent bijna jarig! Dan krijg je kadootjes! We hadden de hele kamer vol gehangen met slingers. Helaas was ik er ‘s ochtends niet (ik moest werken), maar ze was erg onder de indruk. Toen ik in de middag weer thuis kwam mocht ze de cadeautjes openmaken. Otis wilde helpen maar deed bijna alles zelf. Eenmaal uitgepakt bleef ze maar dingen vragen als: is dit echt voor mij? Ben ik nog steeds jarig? En later: mag ik het ook houden als ik niet meer jarig ben? Ze bleef daarna maar vragen stellen over de kado’s. Van wie ze het gekregen had. Of het echte pups zijn (Luna heeft alleen maar Paw Patrol speelgoed gekregen). Ze was oprecht nog blij om iets te krijgen. Iets wat we van de jongens allang niet meer gewend zijn (Otis was gisteren ontroostbaar omdat hij iets gekocht had van zijn eigen geld maar daarna iets anders duurders niet meer kon kopen). Tijdens het eten mocht ze een film kiezen. Sterk gestuurd door Noël koos ze voor de Minions. Hoewel ze de film al eerder had gezien was ze heel blij aan het kijken, terwijl ze haar zelfgekozen frietjes op at.

Restaurant Waku Waku is sinds een paar dagen een verzamelplaats geworden ongelukkigen die zichzelf boven de wet plaatsen en weigeren om mee te doen met de QR-terreur die sinds zaterdag in ons land heerst. Als een kudde losgeslagen apen krioelt het uitschot over Vredenburg omdat de burgemeester het pand had laten sluiten nadat de eigenaren weigerden mee te werken aan de verplichte coronacheck bij de ingang. Op zich al wonderlijk, dat zoveel mensen zo met hun hersenloosheid te koop lopen. Maar de crowdfunding die op de verplicht sluiting volgde is toch helemaal opmerkelijk te moeten. Wappie zijn is in 2021 een verdienmodel geworden. Nadat de eigenaren van Waku Waku huilie huilie deden op internet zamelen ze nu geld in omdat ze het zo zwaar hebben omdat ze nu (2 hele dagen al!) dicht moeten. In no time hadden ze medewappies 150.000 euro afhandig gemaakt. Leuk voor de eigenaren, maar je kunt je ook met terugwerkende kracht afvragen of de intenties van deze eigenaren wel zo zuiver zijn of waren. Zijn ze echt zo principieel tegen deurbeleid in het algemeen, of zagen ze een kans om snel heel veel publiciteit en geld te verdienen? Dat nadat Waku Waku wél van het beleid profiteerde toen er steun werd uitgegeven. Dat is wel erg selectief shoppen in de maatregelen vindt je niet? Het restaurant schijnt 2,5 jaar te bestaan, waarvan het in 1,5 jaar coronatijd minimaal 140.000 euro (!) subsidie te hebben mogen bijschrijven. Iets zegt me dat we niet zo heel veel medelijden met deze mensen hoeven te hebben. Hooguit medelijden met hun morele faillissement.

Voor het eerst in bijna twee jaar en dus ook voor het eerst sinds corona waren we gisteren in de Efteling. Bij de ingang kwamen we twee ouders van school tegen wiens kinderen bij Otis en Luna in de klas hebben gezeten. Ze waren met hun abonnement ook al lang niet meer geweest en hadden deze mooie zondag (temperaturen tot 26 graden!) aangegrepen om eindelijk weer eens te gaan. Omdat hun dochter jarig was geweest nodigden ze ons uit om op een terras bij de speeltuin wat te komen drinken. Ze vertelden dat het pas de tweede dag was dat je zonder mondkapje in de rijen mocht staan bij de attracties en het was dus sowieso pas de tweede dag dat alle attracties weer ‘normaal’ gevuld mochten worden. Eerder moest er per huishouden 1,5 meter afstand worden gehouden waardoor karretjes maar erg beperkt vol konden en dus de wachtrijen (ondanks een beperkt aantal bezoekers dat naar binnen mocht) erg lang waren. Ook hoefde je met een abonnement voor het eerst niet meer te reserveren. Je kon dus ook niet zomaar even besluiten naar de Efteling te gaan. Het voelde als verhalen uit een ver verleden (mondkapjes in rijen, 1,5 meter afstand) terwijl het 48 uur daarvoor nog zo was. Alleen de spatschermen die her en der nog niet waren opgeruimd deden nog een beetje aan de coronatijd denken. En natuurlijk de QR-codes bij sommige horecagelegenheden. De kinderen wilden binnen bij de nieuwe 3D-film Fabula gaan spelen maar de glijbaan en nog wat andere speeltoestellen vielen onder het restaurant. Ik liet mijn QR-code zien terwijl een vrouw uit Frankrijk of België minutenlang aan het klooien was met een screenshot van een niet werkende code. Ik ging zitten aan een tafeltje vlakbij de glijbaan terwijl de mensen buiten de QR-zone op het hekje midden in de ruimte aan het leunen waren. De ‘medische apartheid’ in de Efteling was een hekje van iets meer dan een meter hoog waar je zo overheen kon stappen als je dat wilde; maar niemand deed het en er viel geen onvertogen woord.

Behalve af en toe ‘hallo’ en ‘hebben jullie toevallig een [x] die we kunnen lenen’, heb ik eigenlijk geen contact met mijn buren. Ik zie buren eigenlijk vooral als een noodzakelijk kwaad. Niets ten nadele van mijn buren trouwens, want gisteren hadden we een burendag en het leken me stuk voor stuk aardige mensen. Ik ben nog geen potentiële seriemoordenaars op het spoor. Maar het concept buren staat me niet honderd procent aan. Je moet toch altijd rekening houden met lawaai. Ik voel me vooral veel bezwaard als de kinderen weer eens om 8 uur in de ochtend de boel op stelten hebben gezet. Buren horen in potentie alles wat je uitspookt tenzij je fluistert, heb ik al eens ontdekt toen in ons vorige huis we letterlijk konden volgen waar de ruzie van de buurman en buurvrouw over ging (zij dacht dat hij vreemd ging naar aanleiding van iets op zijn telefoon). Het zou me trouwens niets verbazen als hij daadwerkelijk vreemd ging. Het waren nogal gekke buren. Niet per se onaardig, maar wel een iets te flitsend stel. Het was dus gisteren burendag en dat bewoog een van de buren er toe om voor te stellen om onder het genot van een hapje en drankje aan een statafel te hangen en elkaar wat beter te leren kennen. Dat bleek eigenlijk wel leuk, hoewel ik maar drie buren echt goed heb gesproken gisteren, weet ik nu wat voor werk ze doen, of ze wel of niet van alcohol houden, welke sporten ze leuk vinden en in welke kroegen je moet zijn om in Oeteldonk goed carnaval te vieren. Ook op de kinderen - met name op de jongste - heeft burendag indruk gemaakt. Ruim een dag later vraagt ze nog: is het nog burendag? Wijn uit een pak met een tapje, zelfgemaakte appeltaart en kinderen die daar op een loopfietsje doorheen cirkelen. Als je dan toch buren moet hebben, dan maar deze.

Vandaag is de dag dat het coronatoegangsbewijs is verruimd naar alle horeca, theaters en bioscopen. Een kleine groep mensen roept dat het medische apartheid is maar voor verreweg de meeste mensen is het toch vooral de dag dat vrijwel alles weer kan en mag, mits je even je QR-code laat scannen. De afgelopen week was de vraag toch vooral: gaat de horeca de coronatoegangsbewijzen controleren of niet? En hoe streng treedt de gemeente op tegen zaken die zich aan de regels onttrekken? Zelf ben ik - op dit moment in de pandemie - voorstander van de coronapas omdat het voor de meeste mensen betekent dat het normale leven weer kan beginnen, we iets veiliger weer naar horeca of theater kunnen en bovendien als neveneffect waarschijnlijk zo de vaccinatiegraad kunnen opkrikken. Daarnaast zijn de alternatieven (alles blijft zoals het was met veel beperkingen voor iedereen, alles open met een dreigend zorginfarct of verplichte vaccinatie) in mijn ogen aantoonbaar minder geschikt. Wel moeten horecazaken nu even door de zure appel heen bijten. Ja, er is al veel van kroegen en restaurants gevraagd, maar voor deze offer krijgen ze ook veel weer terug: alle afstandsregels vervallen binnen namelijk. En als we nu allemaal goed ons best doen en pas na een check de horeca in gaan, kan alles waarschijnlijk gewoon open blijven en hoeven we - hopelijk - niet meer te vrezen voor nieuwe lockdowns. Men vergeet snel, namelijk dat afgelopen winter alles gewoon opnieuw dicht moest. Dát voorkomen lijkt me het voornaamste doel. Bovendien moet de horeca niet vergeten dat ze de afgelopen 1,5 jaar enorm financieel gesteund zijn, zodanig dat er nog nooit zo weinig zaken failliet zijn gegaan. Daar mag ook best een klein offer tegenover staan.

De planningen voor de komende week waren al bijna rond toen ik gisteren rond het middaguur een telefoontje kreeg van een collega. Die collega belt eigenlijk bijna nooit en als ze belt is het meestal slecht nieuws. Ze had de opdracht gekregen om mij - en al mijn collega planners - te zeggen dat alle operaties voor aanstaande dinsdag niet door konden gaan. Althans: alle operaties waarbij patiënten niet naar de IC hoeven, wat in mijn geval neer kwam op alle operaties. Snel telde ik hoeveel patiënten ik zelf op het programma had staan. Dat waren er 10, de drie patiënten van mijn afwezige collega meegerekend. Enkele van die patiënten had ik pas die ochtend kunnen plannen nadat ik via verschillende kanten had gehoord dat het wel los zou lopen met de staking. Er gingen wel wat afdelingen staken, maar voor het operatieprogramma zou dat geen gevolgen hebben. Een paar uur later was alles anders. Ik heb in alle haast alle betrokken chirurgen gebeld om te overleggen wat te doen (spoiler: het besluit was al genomen). En dus kon ik vandaag - toen bleek dat de staking bij de verkoever door zou gaan - iedereen die dinsdag geopereerd zou worden weer afbellen. Afbellen hoort er (helaas) bij, maar het went nooit. Ik weet echt wel wat ik moet zeggen (en wat niet). Maar ik kan mij natuurlijk niet echt voorstellen hoe het is om vier dagen voor je operatie te moeten horen dat een ingreep toch niet kan plaatsvinden. Er was vooral veel teleurstelling en een flintertje boosheid. Ook dat mag er zijn, zolang het in het redelijke blijft. Hoewel ik sympathie voel voor de acties (ik zal hier verder niet ingaan op de nieuwe CAO voor academische ziekenhuizen, maar ik snap de boosheid goed) vind ik het op een dag als vandaag toch vooral jammer dat er opnieuw - nadat er al zóveel geschrapt is de afgelopen 1,5 jaar - opnieuw operaties niet door kunnen gaan.

“Geloof me: ik weet meer van belasting dan jij,” aldus PSV-trainer Roger Schmidt gisteren na afloop van de wedstrijd tegen Go Ahead Eagles (1-2 winst voor PSV). Het ging over het sparen van spelers, zoals Marco van Ginkel die tegen Feyenoord op de bank bleef. “Ik ben een coach en jij een journalist. Jij weet meer van journalistiek en ik meer van voetbal,” beet hij hem nog toe. De laatste weken is de PSV-coach behoorlijk bekritiseerd omdat hij elke wedstrijd al zijn vijf wisselmogelijkheden gebruikt en daarbij ook zijn sterspelers niet spaart. Regelmatig spelen de belangrijkste spelers zoals Götze, Madueke, Van Ginkel, Pröpper en Gakpo slechts een helft of een uur. Schmidt mag dan veel van ‘belasting’ weten, zoals hij dat zelf zegt, ik vraag me af of hij net zoveel weet over ritme ontwikkelen, vertrouwen kweken en het inslijpen van vastigheden. Want het veelvuldig wisselen kan dan misschien goed zijn voor de ‘belasting’ van spelers, de laatste wedstrijden lijkt het vertrouwen bij de spelers in ieder geval helemaal weg. Was iedereen in augustus nog in vorm, de laatste vier wedstrijden waren zeer matig en dan valt het resultaat (2 keer winst, 1 gelijkspel, 1 nederlaag) nog mee. Schmidt doet - in navolging van Louis van Gaal - net alsof de journalist in kwestie hele rare vragen stelt, maar vrijwel de hele voetbalwereld, van Derksen tot Van der Vaart is het in dit geval met de journalist eens: de vele wissels zijn op z’n minst soms voor de buitenstaander onbegrijpelijk.

Ik kreeg vandaag een rondleiding op de nieuwe (tijdelijke) verpleegafdeling van de vaatchirurgie. De oude afdeling - precies een verdieping onder mijn kantoor - wordt binnenkort gesloopt en helemaal opnieuw ingericht. Voor een jaartje of zo, tot de definitieve nieuwe plek voor een hart-vaatcentrum is ingericht, zitten ze op het net verbouwde F4. De verhuizing was gisteren en duidelijk was dat nog niet iedereen gewend was. Een verpleegkundige zocht naar de personeels wc ‘ik kan het echt niet vinden’, zei ze toen we haar even later weer zagen. Op de gangen waren mensen nog met elektra bezig. Een andere man was nog met een deur voor isolatiekamers bezig. Achter de spierwitte balie zaten wel de vertrouwde gezichten. Terwijl we door de witte gangen liepen - met hier en daar een olijfgroen accent - dacht ik: mooi maar wel heel erg wit: de vloeren, plafonds, muren, deuren, alles was wit. Er komt misschien nog wel kunst hoorde ik de leidinggevende zeggen. Her en der werden deuren open getrokken waar mensen zaten te vergaderen. Een hok bleek de personeelsruimte te zijn. Je weet wel zo’n ruimte waar je vroeger in Theme Hospital een pooltafel, een automaat en wat stoelen neerzette. Hier stond een witte tafel met witte stoelen en een bank. Daarmee was de ruimte wel zo’n beetje vol. ‘Mooi,’ zei ik, omdat dat zo hoort. ‘Maar ook erg wit.’ Via een automatische klapdeur kwamen we weer in de hal terecht waar ook de liften zijn en de verpleegkundige naar de wc aan het zoeken was. Er kwam een vrouw aangelopen met een dienblad met kopjes tomatensoep. We mochten er ook eentje proeven.

Ook dit jaar was Prinsjesdag anders dan anders. De politici zaten opnieuw op anderhalve meter in en de ‘vergadering’ vond plaats in de Grote Kerk; SP-kamerlid Peter Kwint zat daardoor achter een pilaar. Het verhaal dat Willem-Alexander mocht voorlezen was nog wat langdradiger dan andere jaren (NOS timede 21 minuten). En dat terwijl het kabinet demissionair is en er in principe dus alleen op de winkel gepast hoeft te worden. Toch strooide het huidige kabinet, dat als het goed is binnenkort wordt vervangen door een nieuw kabinet, her en der nog altijd met miljoenen en miljarden want ‘stilstand is achteruitgang’. Je zou ook kunnen zeggen: als stilstand zo erg is, had er dan voor gezorgd dat er een nieuw kabinet had gezeten vandaag, maar dat is blijkbaar te simpel gedacht. Willex ondertussen las - zoals inmiddels traditie is - de troonrede voor alsof hij de tekst voor het eerst zag en hakkelde van zin naar zin. Vooral in het begin leek hij niet uit z’n woorden te komen. Je zag Maxima alweer kijken vanaf haar stoel ernaast met een blik van: was dan ook eerder beginnen met leren. Toen de 21 minuten voorbij waren mocht de NOS gaan duiden. Ze vonden het vooral opvallend dat Willem-Alexander niets persoonlijks had gedeeld. Ook zagen ze dat het kabinet fouten toegaf. Daarna kwam de eeuwige NOS-verslaggeven Martijn Bink in beeld. Hij stond bij het paleis een handje vol oranjegekkiesuit te lachen die aan de voorkant stonden te wachten: ‘hij rijdt zo naar de achterkant hoor’.

Bij toeval kwam ik vandaag langs de Podcast Op z’n kop! Ik kende het niet, maar het is blijkbaar een programma van Marianne ‘Dor Hout’ Zwagerman en Rick van Velthuysen (wie?) met ‘nieuws, meningen en hoe zit het nou echt’. De Bredase horeca-ondernemer Johan de Vos was te gast om te klagen over de toegangcheck die vanaf zaterdag ook in de horeca verplicht is. De Vos - die het afgelopen jaar op onze kosten met coronasteun overeind is gehouden - zegt niet te gaan controleren want ‘iedereen moet welkom zijn’. Op z’n kop! is een hilarische podcast dat nog het best te vergelijken is met een stel boze pubers dat aan het klagen is over de inconsequente regels die hun ouders hen opleggen. “En toen moesten we ineens onze kamer opruimen, terwijl ik gewoon m’n huiswerk af had. Boehoe!” Zoiets dus, maar dan met veertigers (vijftigers?) zonder ook maar een greintje relativeringsvermogen. Johan de Vos werd ondertussen een paar veren in de reet gestoken toen hij zei ‘echt wel sympathie voor de zorg te hebben. Hij gebruikte echter het eeuwige wappie-argument: wie zich niet veilig voelt zonder QR-code blijft maar lekker thuis. Alsof de nieuwe regels ertoe dienen om individuele mensen die bang zijn ziek te worden, gerust te stellen. De Vos heeft blijkbaar de persconferentie niet geluisterd, want Rutte zei toch duidelijk dat het gaat om de spreiding van de mensen die ziek worden van het coronavirus en uiteindelijk in het ziekenhuis belanden. En Johan, respect voor je mening, maar iedereen moet welkom zijn? Really? Dus je verwelkomt ook mensen die met een doorgeladen pistool staan te zwaaien? Of mensen die poedelnaakt een biertje willen doen? Of mensen die over de tafels staan te zeiken? Iedereen is welkom toch? Of trek je ergens toch een grens? En zou je dat misschien ook kunnen doen om de zorg te ontlasten? Ja dat zijn wel erg veel lastige vragen he? Die kreeg je bij Op z’n kop! helaas niet.

In zowel Den Bosch als Bergen op Zoom is de discussie over carnaval/ vastenavend alvast losgebarsten. Over iets minder dan twee maand (11-11) begint het carnavalsseizoen en dat levert gezien de huidige staat van de pandemie, nogal wat hoofdbrekens op. Ook de coronamaatregelen helpen natuurlijk niet mee. De Oeteldonkse Club heeft al gezegd dat de officiële opening, jaarlijks buiten op de Parade, niet door kan gaan ‘omdat het onmogelijk is om alle bezoekers aan ons durp te controleren middels de app’. Dat klinkt meer als: we vinden het te veel gedoe, want voor vrijwel elk evenement in Den Bosch wordt de Parade hermetisch afgesloten met hekken en daar kom je dan echt niet in. Lijkt me niet zo moeilijk om te organiseren: zet een paar vrijwilligers neer en klaar. De kroegen hopen - al dan niet met QR-codes - wel op een 11-11 en denken met financiële motieven in het achterhoofd (mag mag het) wél in mogelijkheden. Ik hoop met ze mee, dat er iets van een carnavalsviering mogelijk is. In Bergen op Zoom heeft de stichting die het carnaval organiseert nog niet laten weten of en zo ja hoe er een 11-1 mogelijk is. Voor de columniste van BN De Stem, de plaatselijke krant, is het (bier)glas in ieder geval halfleeg. “Als de overheid het al toestaat, heb je nog kans dat we allemaal met onze telefoons moeten dweilen om met een QR-code te bewijzen dat we naar binnen mogen. Niet te doen, natuurlijk.” Waarom niet te doen? Alle café’s gaan het vanaf zaterdag doen, maar tijdens carnaval is het ineens niet te doen? Sterker nog: dat mensen die zich voor een QR-code moeten laten testen, dat niet doen voor een enkel cafébezoekje snap ik wel, maar voor één speciale carnavalsavond voor het eerst in ruim anderhalf jaar: daar wil denk ik iedereen bij zijn. Zou het niet prachtig zijn, over anderhalve maand volle cafés met vastenavendbandjes. Ja, oké, zo’n QR-check bij de ingang is niet ideaal, maar toch een klein ongemak als je bedenkt dat er anders wellicht helemaal niets mogelijk is.