Zoeken op de website

Van het eerste televisiedebat - gisteren live op RTL4 - zullen niet veel kijkers niet veel wijzer zijn geworden. Het ging niet erg de diepte in, de stellingen waren niet erg relevant (who cares about de staatsschuld midden in een crisis!?), maar toch heb ik me wel vermaakt. Nieuw was de ‘townhall’-formule waarin de gewone mensen ook vragen konden stellen aan de diverse lijsttrekkers. Mark Rutte werd door een slachtoffer van de toeslagen affaire uit zijn comfortzone getrokken en moest maar even uitleggen hoe hij na zo’n schandvlek vond dat hij door kon als premier. Veel verder dan te zeggen dat er ook veel goed is gegaan de afgelopen tien jaar kwam hij niet. En eerlijk is eerlijk: hoeveel meer valt er ook over te zeggen? Wie aan de touwtjes trekt zal vroeg of laat zijn handen vuil maken, is een door mij nieuw bedacht spreekwoord. De andere lijsttrekkers (Wilders, Marijnissen, Klaver, Kaag en Hoekstra) hadden het wel wat gemakkelijker in hun townhall-gesprek, al bleken alle ‘gewone mensen’ al veel ervaring met het beïnvloeden van de politiek te hebben en daarmee was het gewone er natuurlijk wel een beetje af. Wat mij vooral opviel was de afwezigheid van de PvdA. Misschien is dit wel het eerste televisiedebat tussen de grote partijen waar de PvdA ontbrak. Lijsttrekker Lilianne Ploumen kwam wel veelvuldig voorbij in de reclamespotjes. Of het de PvdA echt slecht zal doen dat het hier ontbrak, waag ik overigens te betwijfelen. Vrijwel niemand wist echt helder, inhoudelijk punten te scoren. Positieve uitzondering vond ik persoonlijk Sigrid Kaag, die ik altijd wat kil en elitair vindt overkomen. Maar in het debat (althans in dit debat) kwam ze goed over: inhoudelijk, op de hoogte, helder en realistisch. Er moet heel wat gebeuren voor mijn stem ooit naar D66 zal gaan, maar ik kon ineens wel begrijpen dat mensen overwegen op D66 te stemmen en dat is al heel wat. Verliezer van deze avond vond ik Wobke Hoekstra. Hij doet het vast leuk bij de mensen thuis of als Ivo Niehe op visite komt, maar het werd mij totaal niet duidelijk wat het verschil is tussen een stem op hem of een stem op de VVD. Een keer de term rentmeesterschap gebruiken geen visie. Bovendien oogde alles wat hij zei ingestudeerd. Ik weet als kijker - dit was niet mijn eerste debat - ook wel dat álles van tevoren bedacht is - maar het moet natuurlijk wel spontaan lijken. Met nog ruim twee weken te gaan tot de verkiezingen zal de zwevende kiezer vermoedelijk nog even verder zweven, maar voor wie de politiek voornamelijk als entertainment ziet heeft misschien best een prima avond gehad.

Een ‘vriend’ op Facebook deelde deze week een bericht waarin ze het ‘goed nieuws’ vond dat er een ‘tweede Neurenberg-tribunaal’ zou worden voorbereid. Kort gezegd gaat een aantal gekken (mijn woorden) er vanuit dat de coronacrisis niets te maken heeft met de pandemie maar met ‘het versterken van macht’. Er is overigens geen touw aan het artikel vast te knopen (dat geeft hoop). Niet duidelijk is wat er klopt aan het artikel vol aannames en waarin vooral niet onderbouwde conclusies worden getrokken. Zo staat er: ‘de gevaarlijkheid van het virus is hetzelfde als die van seizoensgriep, ongeacht of het een nieuw virus is of dat we gewoon mee te maken hebben met een influenza omgedoopt tot Covid-19 pandemie.’ De zin klopt niet (waarschijnlijk heeft iemand gewoon iets uit een andere taal in Google Translate geflikkerd, maar het is wel knap dat je zoveel onwaarheden in één zin kan proppen. Even verder staat ook nog dat ‘PCR-testen helemaal niets vertellen over besmettelijke infecties’ wat dús ‘de hele basis voor deze vergaande maatregelen weghaalt’. Maatregelen diende er voor om ‘de bevolking in paniek te brengen’, mondkapjes zijn ‘nutteloos en gevaarlijk’. “Steeds meer mensen eisen naast de onmiddellijke beëindiging van deze dodelijke maatregelen een rechterlijke toetsing door een werkelijk onafhankelijk internationaal tribunaal, naar het model van de processen in Neurenberg.” Voor de duidelijkheid: bijna alles wat hierboven staat is feitelijk onjuist en ik deel het alleen omdat ik er vanuit ga dat iedereen die dit leest dat ook wel snapt. Deze ‘vriend’ op Facebook deelde het echter als serieus bericht. Ik las het, ik las de comments, ik heb het bericht gerapporteerd en mijn hoofd geschud. Het is gemakkelijk Facebook de schuld te geven dat mensen tegenwoordig in hun eigen bubbels terechtkomen en daardoor steeds dieper in de bullshit terechtkomen. Ik neig er toch naar te denken dat er altijd al mensen waren met idiote theorieën en dat door sociale media nu gemakkelijker dan ooit een platform krijgen. Zo kan je blijkbaar roepen om een tribunaal tegen mensen die een pandemie willen oplossen omdat je tijdelijk niet meer ‘s avonds naar een kroeg mag om een biertje te drinken. Misschien zou Facebook of Twitter een social media test moeten maken. Je weet wel, zo’n test vergelijkbaar met ‘ik ben geen robot’, maar dan eentje die aantoont dat je feiten van meningen of complotten kunt onderscheiden. Het is maar een ideetje.

Na veel wikken en wegen besloten we begin januari toch een kinderfeestje te houden voor Noëls achtste verjaardag. We hadden een datum geprikt die zou vallen net na de heropening van de scholen, al was het maar omdat het gek zou voelen dat de kinderen elkaar op school niet konden zien maar vervolgens wel allemaal samen zouden komen op het feestje van Noël. Helaas werd in januari besloten dat de scholen langer dicht bleven. We kwam opnieuw voor een moeilijke beslissing te staan: laten we het dan toch door gaan. Uiteindelijk kwam het besluit om een paar weken uit te stellen in de hoop dat dan in ieder geval de scholen weer open waren. De meeste gasten van het feest zouden elkaar dan toch al elke dag zien, waardoor het extra risico - in onze ogen - minimaal was, en als die er al was, toch vooral voor onszelf. We komen namelijk vrijwel nergens in deze periode en hebben dus ook niet echt de kans om het virus zelf verder te verspreiden, mocht deze toch ergens opduiken. Zo werd het dus zaterdag 27 februari, de nieuwe datum voor het kinderfeestje. We waren er al de hele week mee bezig geweest. We hadden weliswaar een ‘kant-en-klaar’ zombie feestje besteld op internet, maar daar zat nog wel veel voorbereiding in. Er moesten inkopen gedaan worden (zombie-snacks, schmink) maar er zat als hoofdopdracht ook een escaperoom bij waar nog veel voor moest worden klaargelegd. Gisteravond legden we dan ook de laatste hand aan een bom en nog wat tekstborden en nadat ook de kamer opnieuw was versierd (zijn echte verjaardag was alweer 3,5 week geleden dus de slingers waren ondertussen alweer opgeruimd) konden we net voor 1 uur ‘s nachts eindelijk naar bed. Ik droomde over het feestje, althans, dat het de dag van het feestje was en dat we voorafgaand nog even in een pretpark mochten maar dat Noël al na twee attracties weer weg wilden, terwijl we nog uren hadden kunnen blijven. Waarschijnlijk droomde ik mijn grootste angst: dat Noël het feestje niet leuk zou vinden. Gelukkig is het inmiddels 20:33 uur en is het feestje al weer enkele uren afgelopen. Noël vond het geweldig (en had nul commentaar) en volgens mij vonden de andere kinderen het ook geslaagd. Maar het mooiste is natuurlijk dat we er voorlopig weer een tijdje vanaf zijn.

Marieke Lucas Rijneveld heeft zichzelf vandaag gecanceld, want er was ophef over de keuze om haar (hem) Amanda Gorman’s gedichten te vertalen. De ophef was er niet zozeer omdat Marieke Lucas zichzelf ‘een beetje de Louis van Gaal van de Nederlandse letteren’ had genoemd vanwege het slechte Engels van de auteur, maar omdat ze wit is. Persoonlijk vind ik dat raar. Ook een wit iemand kan een tekst van een zwarte ‘artiest’ vertalen, vertolken, verfilmen zonder dat daardoor de waarde van de inhoud verminderd. Omdat ik lui ben beperk ik me voor nu even tot het stuk uit de opiniepagina van de Volkskrant door ‘activist’ en journalist Janice Deul. Ze vindt de keuze voor Rijneveld ‘onbegrijpelijk’. “Waarom niet gekozen voor een literator die – net als Gorman – spoken word artist is, jong, vrouw én: unapologetically Black? Ook talent van kleur dient gezien, gehoord en gekoesterd te worden.” Dat is op zich een prima vraag, maar je kunt net zo goed vragen: waarom niet Marieke Lucas? Ik snap de uitgever in dit geval wel. Ze hebben een schrijver die ‘hot’ is in de gelederen en willen graag het ijzer smeden als het heet is. Het is tegenwoordig woke om bij elke benoeming te roepen dat het eigenlijk een vrouw had moeten zijn, of eigenlijk iemand van kleur, of iemand die niet ooit iets heeft geroepen wat niet kan. Deul vervolgt: “Of het nu gaat om mode, kunst, bedrijfsleven, politiek of literatuur, de verdiensten en kwaliteiten van zwarte mensen worden maar sporadisch naar waarde geschat – als ze überhaupt al worden gezien.” Daar heeft ze waarschijnlijk een punt. Dat punt mag ook best gemaakt worden, maar waarom deze ‘benoeming’ daar aan gekoppeld? De wokers krijgen weer eens 'gelijk' en noemen het een wijs besluit dat ze zichzelf gecanceld heeft. Haar/zijn/hen keuze natuurlijk, prima, daar zal ik niets van zeggen. Maar iets zegt me dat dit zonder alle ophef over deze keuze niet was gebeurd.

Bij het wakker worden zet ik altijd mijn Chromebook op schoot, kopje cappuccino en een broodje naast mij op de bank en vrijwel automatisch zet ik dan ook de tv aan op de zender waar het nieuws wordt afgewisseld met Netwerk. Het NOS journaal is op over duizenden mensen die samen komen in het Vondelpark. Een interviewer van At5 interviewt een lachend meisje van een jaar of twintig die in een vol Vondelpark staat te praten met andere jongeren. "Wat doe je hier," vraagt de stem. "We dachten het is best gezellig hier," gevolgd door een schaterlach. Er staan best wel veel mensen maar dat mis je toch wel in deze corona tijd. Zolang je een beetje afstand houdt vind ik het allemaal niet zo erg," zegt het meisje daarna terwijl er een jongen nog net niet in haar nek kruipt. Het volgende beeld, weer een ander lachend meisje van rond de jaar of twintig, misschien iets ouder. "Het mag niet, maar we doen het toch. Ik vind dat ze iets voor ons moeten doen, want dit kan echt niet. Ze kunnen ons niet thuis laten, we worden depressief." Het meisje lijkt zich niet te schamen voor het feit dat ze daar staat of wat ze zegt. Weer iets later op de avond, het is inmiddels bijna donker, zijn twee jongens met een corspaccent voor de camera komen staan. "Het is nu al te lang bezig, het moet wel een keertje loskomen. Het is nu of nooit." Er zijn, zo vertelt Jeroen Overbeek, twee mensen aangehouden daar waar duizenden zich niet aan de regels houden. Het is niet zo erg. Ze kunnen ons niet thuis laten. Het is nu of nooit. Ik probeer met een open blik naar zoveel domheid te luisteren en het te begrijpen. Wat moet het heerlijk zijn om de wereld om je heen niet te begrijpen of om zo makkelijk naast je neer te kunnen leggen dat je acties gevolgen hebben. Alles wat je doet heeft nou eenmaal gevolgen. Mensen die daar lachend staan met een biertje in de hand denken volgens mij dat de vrijheid die zij nemen niet van de bulk gaat, maar dat hoeveel vrijheid je ook neemt dit niet ten koste gaat van anderen. Normaal is dat in zekere mate ook zo, zolang je daarbij niemand tot last bent natuurlijk. In een pandemie heeft echter elk onnodig contact direct of indirect gevolgen voor je medemens. Er gaat iemand dood, iemand wordt (chronisch) ziek, een ziekenhuismedewerker raakt overwerkt, een patiënt wacht langer op een operatie, een welwillend mens moet langer in lockdown, iemand die zich tot nu toe aan de regels houdt ziet de beelden op tv en besluit wellicht dat hij of zij dan ook een stuk van die vrijheid wil. Rutger Bregman schreef dat de meeste mensen deugen. Misschien heeft hij gelijk. Maar heel veel mensen denken voornamelijk aan zichzelf.

Over een paar dagen is Noël z’n kinderfeestjes. Als ik ergens niet erg gek op ben zijn het feestjes. En ook 9 (inclusief mijn eigen) kinderen in mijn huis is iets wat ik over het algemeen kan missen als kiespijn. Maar ja, de kinderen vinden het wél leuk en iedereen doet het, dus ik zie het maar als noodzakelijk kwaad. We hebben het feestje al een keer uitgesteld omdat de maatregelen zo streng waren (onder andere de scholen dicht) dat we het gek vonden om dan wel een kinderfeestje te houden. Nog steeds heb ik wel mijn bedenkingen, maar ik kan ook niet aan mijn zoon uitleggen dat hij zijn vriendjes wel op school kan zien en dat het thuis te veel is. We hebben het behoorlijk moeilijk gemaakt door een feestje te ‘bestellen’. Dat wil zeggen: het format hebben we besteld: een zombiefeestje met opdrachten waaronder een escaperoom. Makkelijk dachten wij, maar het blijkt ondanks een uitgebreid pakket waar vrijwel alles in zit, mega veel werk te zijn. De opdrachten (vanaf 8 jaar) voor de escaperoom zijn bovendien behoorlijk pittig, dus daar gaan ze zonder onze hulp zeer waarschijnlijk niet uitkomen. Ik vrees lange gezichten omdat ze het stom vinden en niet snappen en vervolgens muiterij. Zoon is nou eenmaal niet met de makkelijkste en rustigste kinderen ‘bevriend’. Enige voordeel is wel dat we door het feestje nog twee uitnodigingen konden posten (de rest was al op school uitgedeeld) op deze mooie zonnige middag. Eentje bij N., die zo’n twintig minuten lopen bij ons vandaan woont, de ander gewoon in de brievenbus. Zonder noemenswaardig gemor hebben we heerlijk gewandeld en ondertussen gepraat over het aanstaande feestje, over school en over niertransplantaties. Bij het huis van N. deden Noël en Otis samen de uitnodiging in de brievenbus. Noël in een dun shirtje overigens en Otis met een dikke jas, muts en handschoenen aan, terwijl het 18 graden was - misschien wel de warmste winterdag ooit? - en het in de zon nog wel warmer voelde. De brievenbus waar we de andere brief wilde posten bleek ergens in een gebouw (bejaardenhuis te zijn) dus moesten we bij gebrek aan mondkapjes doorlopen naar een volgende brievenbus. Zelfs dat ging nagenoeg zonder klagen, hoewel Otis wel de hele tijd ‘moe’ was en Luna probeerde te verleiden om te gaan lopen zodat hij in de kinderwagen kon zitten. Maar Luna - die beweerde bij hoog en bij laag dat ze niet moe was - wilde niet meer lopen, maar zat wel voortdurend te knikkebollen. Na ruim een uur en een kwartier kwamen we aan bij de andere brievenbus, vlakbij ons park. Otis kreeg de eer om de envelop in de ‘overige bestemmingen’ te gooien. We konden eindelijk moe, maar vooral hongerig, weer op huis aan.

Misschien zeggen we over paar maanden over de net afgelopen “we zijn het aardig zat”-persconferentie: dat waren de famous last words van Mark Rutte. “Het moet wel vol te houden zijn en daarom komen we nu in een fase waarin we bereid zijn iets meer risico te nemen." Het moet wel vol te houden zijn. Als leek die zich vooral laat informeren op Twitter door virologen en andere experts had ik vandaag meer dan ooit het idee dat we kijken naar een poppenkast. Bij min of meer dezelfde dreiging wordt de ene keer geroepen dat we toch echt niet kunnen versoepelen en de andere keer wordt bij hetzelfde verhaal gezegd dat we wél gaan versoepelen want sommige mensen hebben het zó zwaar. Eén ding is natuurlijk wel verandert: de verkiezingen komen eraan. Wat misschien ook meespeelt zijn de beelden van feestjes in het Vondelpark of de drukte elders in het land door het mooie weer. Dus mogen vanaf komende week de winkels op afspraak open en mogen jongeren tot en met 27 jaar buiten sporten. Scholen mogen ook één dag in de week open. En waar iedereen - behalve mensen met een tondeuse kapsel - naar uitkeek: de kappers mogen weer open. Wel deed Rutte daarbij een beroep op ‘ons’ om nog beter de regels na te leven want zowel in elke zin en bijzin zei hij er bij dat het een ‘risico’ is. Zo’n oproep haalt natuurlijk niets uit, maar als de besmettingen straks oplopen zal hij kunnen zeggen: ik had nog zo gewaarschuwd om je aan de maatregelen te houden! Zelf het ik geen klap aan de versoepelingen, maar dat is niet erg. Wel vrees ik dat mede hierdoor de besmetting cijfers gaan oplopen en de lockdown alleen nog maar onnodig langer duurt. Nou kan ik hier wel gaan roepen dat ik het ook zat ben en dat de lockdown me niet hard genoeg kan zijn als die daardoor veel sneller afgelopen is, maar dat helpt toch niet.

Ik ken mensen die al maanden extra op hun operatie zitten te wachten. Ik spreek ze dagelijks en soms weet ik ook niet meer hoe ik het uit moet leggen. Het aantal opnames in het ziekenhuis waar ik werk loopt nauwelijks terug, we horen in het nieuws dat het aantal positieve PCR-testen zelfs alweer stijgt en de ziekenhuizen liggen nog altijd onverminderd vol. Mijn werk is de voornaamste reden dat ik de motivatie vind om me aan de maatregelen te houden. In mijn direct omgeving ken ik mensen die ziek zijn geworden, maar geen ernstig zieken, laat staan mensen die zijn overleden. Maar dagelijks hoor ik schrijnende verhalen van mensen die al bijna aan de beurt waren voor een operatie, maar nu ogenschijnlijk eindeloos zitten te wachten. Dat is ook de voornaamste reden dat ik kwaad word als ik beelden zie zoals die van gisteravond in het Vondelpark. Ik waan me zeker niet immuun, maar ik zie dagelijks de direct gevolgen van de coronacrisis in het ziekenhuis. Des te frustrerender is het om een wappie-burgemeester als Pieter Broertjes (Hilversum) te horen zeggen dat ‘de samenleving weer open moet’. Wachten op de vaccins zou de horeca en andere ondernemers doen omvallen. Daarom moeten we (tien)duizenden extra zieken en honderden extra doden maar accepteren. Om nog maar te zwijgen van de gevolgen voor het aantal ziekenhuisopnames en dus langere wachtlijsten. Broertjes zegt wat mensen willen horen en niet wat we nodig hebben. Ja, ik stop bij mijn kinderen ook wel eens een chocolaatje in de mond om van het gezeur af te zijn, maar je mag als bestuurder best zeggen dat het nu even niet kan allemaal. Schrijfster Saskia Noort deed op Twitter soortgelijke uitspraken: “Nu zit iedereen bovenop elkaar terwijl bij bv Blauwe Theehuis prima veilig op afstand gezeten kan worden. Om nog maar te zwijgen over het afval.” Alsof de wappies die gisteravond in het Vondelpark stonden te dansen anders in het theehuis hadden gezeten. Ik merk dat ik hier in herhaling verval: ik snap werkelijk niet dat het zo moeilijk is om nog een paar maanden extra vol te houden. Er is maar een logische verklaring: mensen denken alleen maar aan zichzelf. Misschien moet ik dat morgen maar zeggen als patiënten mij vragen waarom hun operatie nog niet is ingepland.

Het. Is. Klaar. Dat wil zeggen: ik ben er helemaal klaar mee. Ik ben na een heerlijke dag boos achter mijn Chromebook geklommen na een bericht over honderden of mogelijke duizenden feestende mensen in het Vondelpark. Op Twitter las ik de gebruikelijke afkeurende berichten afgewisseld met aanmoedigingen ‘leef!’, ‘goed zo!’ of het ook al vaker gehoorde ‘de geest is uit de fles!’. Ik was zo dom om op het filmpje te klikken. Hossende mensen stonden op elkaars lip, op en neer te springen en in elkaars gezicht te schreeuwen. En toen knapte er iets in mij. Normaal kan ik zoiets redelijk wegrelativeren door te denken aan al die mensen die zich wel aan de maatregelen houden. Maar denkend aan deze hossende menigte die er indirect voor zorgt dat ik nog langer opgesloten zit en met mij velen, werd ik boos. Misschien nog wel bozer dan bij de Black lives matter betoging op de dam of de ‘demonstratie’ in Haarlem. Als ik bedenk dat al deze mensen die indirect zoveel extra leed veroorzaken straks gewoon weer naar huis vluchten, zonder boetes, quarantineplicht of ook maar een greintje schuldgevoel, word ik naast woest, vooral ook heel verdrietig. Ik denk aan de coronaboete die is verlaagd naar fucking 95 euro en naar hoe die juist had moeten verhoogd om dit soort excessen aan te pakken. Wat mij betreft kan de boete niet hoog genoeg zijn. Ook denk ik aan alle patiënten die ik dagelijks spreek en niet geopereerd worden omdat alles corona is. Velen zelfs heel begripvol over de situatie, maar ze zijn ook veelal gefrustreerd dat het allemaal zo lang duurt. Het valt niet meer uit te leggen dat een paar honderd man of een paar duizend wellicht het verpesten voor een hele grote groep. In een vlaag van woede, frustratie en machteloosheid moest ik een daad stellen. Als ik het nieuws niet kan veranderen, dan maar alles op zwart. Ik haalde binnen een minuut mijn Twitter, NOS en Teletekst-app van mijn telefoon en zette de televisie uit. Zo komt er misschien toch nog iets goed van. Daarna hoorde ik achter in mijn hoofd twee stemmen. Het waren Acda en De Munnik, ze zongen Hoe ruikt het Vondelpark vannacht. Voor even voelt alles zwaar. Daar kan een heerlijke dag helaas niet tegen op. Het Vondelpark ruikt naar verraad en de angst dat het nooit meer goed komt.

Deze zaterdag voelde bijna als een zomerdag en daardoor voelt deze avond als een soort zomeravond, behalve dat het nu al pikdonker is en dat we over vijftig minuten allemaal binnen moeten blijven. Het voelde als maanden geleden dat we echt goed en wel buiten waren geweest en waarschijnlijk was dat ook wel zo, als we de uitstapjes naar het park achter ons huis niet meerekenen althans. We konden dankzij Luna’s lange slapen zelf ook tot tien uur blijven liggen, rustig koffie drinken, plannen maken om naar buiten te gaan. Het duurde volgens mij tot na half 2 voor we daadwerkelijk allemaal op de fiets zaten. Er was mooi weer voorspelt, maar dat het zo warm zou aanvoelen in de zon had ik ook niet gedacht. Een warm briesje maakte het ineens lente, zeker 16 graden, terwijl we zes dagen geleden nog konden sleeën en een heuse sneeuwwandeling maakten. Ik mocht met Noël op kop fietsen. We waren al aan het rijden toen ik ter plekke bedacht of we links, rechts of rechtdoor zouden gaan. Als er zoveel niet kan of mag moet je je eigen vrijheden pakken en koesteren. Wie zich opgesloten voelt is dat immers zo. Zelf ben ik helemaal niet zo’n buitenmens maar ook ik genoot van de warme temperaturen, het buiten zijn en hoewel ik sneeuw geweldig vind en ik hoop dat we ooit nog eens een Elfstedentocht gaan meemaken, bedacht ik me hoeveel liever ik weer tropische temperaturen zou voelen dan de koud van vorige week. We kwamen uit bij een speeltuin van bij het zwembad. Ik maakte de jongens wijs dat er misschien wel eens dino’s begraven zouden kunnen liggen op de plekken waar de heuveltjes stonden. Er waren ook nepfossielen neergelegd die Otis vervolgens wilde uitgraven met zijn Minecraft-zwaard. Daarna naar een volgend speeltuintje, deze keer in Hintham. Eentje die we per toeval zagen, vlak achter de Lidl. Er stonden wel een stuk of acht schommels in een rondje. Er was slechts een handjevol kinderen in de speeltuin. Noël zette zichzelf in beweging, ik duwde Otis en Luna werd geduwd door Marjolein. We hielden dat lang vol, totdat Noël honger kreeg. De winter leek verder weg dan ooit.

Ik was er nog niet echt over uit waarover ik het wilde hebben vandaag. Want daar zit ik nu weer, achter mijn laptop op een rode fauteuil de dag door te nemen als ware ik als tafelheer naast Matthijs op de kruk zit bij DWDD. Eerst wilde ik het eigenlijk hebben over de vele echtparen en licht-bejaarden (70’ers) met dochters (50’ers) die ondanks nadrukkelijke oproepen alleen boodschappen te doen er toch zo nodig een uitje van moeten maken. Of over het filmpje dat ik op Twitter zag (link) van een jongen die uitlegt aan de jonge kijkers hoe we vroeger in een kroeg of feesttent bier uit een tap haalde en dat we dan samen dronken in plaats van alleen thuis op de bank. Maar toen kwam er een appje binnen en moest het helaas daar over gaan. Ik probeer altijd veel informatie tot me te nemen, misschien soms ook wel te veel. Lang heb ik alle corona meningen ook tot me genomen tot er zoveel informatie beschikbaar was over het virus en de maatregelen die tegen het virus te nemen zijn, dat ik ook kritischer ben geworden over welke bronnen ik nog wel serieus nam en welke niet. Ik merkte dat mijn tolerantie voor verspreiders van onjuist of bewust onvolledige informatie, kwijt was. Dat was het moment dat ik enkele ‘vrienden’ op Facebook en vele onbekenden op Twitter op ‘mute’ heb gezet. Iedereen heeft recht op zijn of haar mening - uiteraard - maar ik heb ook de vrijheid om niet meer naar mensen te luisteren die zoveel kansen om aan juiste, volledige en objectieve informatie te komen in de wind slaan. Wie nu nog sterftecijfers in twijfel trekt of vindt dat de PCR-test (!?!) er de oorzaak van is dat mensen in ziekenhuizen naar adem happen, heeft het bewust of onbewust echt niet begrepen. Daar zal ik geen moeite meer in steken. Ik moet erg mijn best te doen om niet in termen als goed of kwaad te denken over de mensen die bewust aansturen op genocide en tienduizenden extra chronisch zieken omdat anders ‘de horeca’ kapot gaat (zoals de marketinglui van Herstel NL). Hun mening is abject, maar de mensen zelf wellicht onwetend, naïef, bang, wellicht niet slim genoeg om de informatie te begrijpen, gefrustreerd of krijgen oprecht de juiste informatie niet tot zich vanwege bubbels op sociale media bijvoorbeeld. Ik moet leren om hen op hun beoordelingsvermogen af te rekenen (dat mag uiteraard), maar ze als mens te blijven respecteren. Ik vind dat moeilijk en ben ook niet de meest geduldige persoon die er is. Ik moest dan ook even tot tien tellen Matthijs - want we zitten hier nog altijd op de kruk, ook al kijk je me nu aan met een blik: rond nu snel af want je bent al veel te lang aan het woord - toen ik net, een klein uur geleden, een appje binnen kreeg via de groepsapp van onze familie. Een tante - ik zal geen namen noemen - stuurde een bericht voor van een dubieuze website met daarop een interview van een juriste die haar kritische blik op de juridische kant van het coronaverhaal deelde. Er waren geen kritische vragen, dus of het echt een interview is of een zelf ingezonden stuk is niet helemaal duidelijk. Maar als het echt is, en dat vrees ik van wel, hebben we te maken met iemand met wie ik het op vrijwel elk vlak oneens ben. Ze hoeft zich niet aan de maatregelen te houden want ‘knuffelen is goed voor je’. Mondkapjes draagt ze niet want ‘hier trek ik mijn grens’. Ook is ze fel tegenstander van zo te lezen alle andere maatregelen want kijk eens naar alle gevolgen. De tante in kwestie mag ik erg graag, maar ik ben bang dat ik haar nooit meer hetzelfde zal zien als voor dit appje. Dat Matthijs, wordt het toekomstige ‘fout in de oorlog’; zonder daarbij ook maar enige vergelijking met De Oorlog te willen trekken! Hoe we naar iemand zullen kijken zal wellicht voor altijd worden gekleurd door wat men heeft geappt, gefacebookt of getwitterd.

Precies op het moment dat ik uit de draaideur van het faculteitsgebouw stapte begon het te hagelen. Om mij heen renden mensen met hun jas over het hoofd richting het ziekenhuis, terwijl ik in gepaste draf richting station Holendrecht de omgekeerde weg bewandelde. Omdat ik net iets te laat wegging van kantoor (ik had de tijd voor het afscheid nemen en het opzetten van mijn Kink mondkapje niet helemaal goed ingeschat) moest ik tegen mijn zin toch nog haasten. Ik had voor een keer een andere route genomen dan mijn gebruikelijk acht verdiepingen naar beneden in het G gebouw en dan via de begane grond naar de uitgang. Deze keer ging ik naar F, langs die andere covid-afdeling, dan met de trap naar de eerste en dan bovenlangs naar het K gebouw. Er bleek in tegenstelling tot wat mijn collega’s hadden gezegd een sluis tussen F en K te zijn waarvoor je je badge nodig had. Gelukkig deed iemand anders net voor mij de deur al open en kon ik mee sneaken. Omdat ik zo snel geen trap naar beneden zag drukte ik op de knop voor de oranje lift, maar die moest nog helemaal van beneden komen. Toen de deuren open gingen zag ik ineens waar de trap was verstopt, maar ik besloot nu toch maar eens de lift te pakken. Het was pas de tweede keer (denk ik?) dat ik sinds covid in een lift stond. Eenmaal uit de lift keek ik om me heen, alsof ik me betrapt voelde omdat ik niet ‘gewoon’ die laatste verdieping was gaan lopen. De ruimte was echter bijna leeg. Alleen verderop, bij de ramen, zaten een paar mensen. Vlak voor mij moest ook iemand naar buiten, de hagel in, al wisten we dat toen nog niet.

Er is een plan waarmee Nederland open kan aldus een ‘breed collectief van artsen, economen, ondernemers, wetenschappers, psychiaters en hoogleraren’. Nog meer goed nieuws, want het kan al per 1 maart. Te mooi om waar te zijn zou je zeggen? Dat klopt. Want ik heb ‘het plan’ gelezen en eigenlijk komt het er op neer dat er niet echt een plan is behalve ‘alles weer open gooien’ en de ‘kwetsbaren en bangen beschermen’. Het ‘plan’ zou een alternatief moeten zijn voor het huidige (zwalkende) kabinetsbeleid omdat ‘de schade van de maatregelen groter is dan de schade die we voorkomen’ volgens de initiatiefnemers. Uit niets blijkt echter dat is doorgerekend wat de huidige schade is en wat die wordt als alles op 1 maart weer open gaat. Ook hoe we dan de kwetsbaren gaan beschermen wordt niet duidelijk behalve dat er speciale plekken en tijden komen waarin er nog wel maatregelen gelden voor wie dat wil (of nodig heeft). De kwetsbaren mogen zich ondertussen op kosten van de staat ziekmelden en in een hotel afgezonderd verder leven, zonder enige uitzicht op weer een normaal leven. Dat kwetsbaren wellicht ook carrières, sociaal levens en / of gezinnen hebben, zullen we voor het gemak maar even vergeten. Ook wordt er niet besproken wat te doen met mensen die met kwetsbaren werken. Moeten zij zich dan ook opsluiten in hotels totdat iedereen gevaccineerd is? Oké er is dus geen onderbouwing, geen echt plan (ook al noemt men het dus wel ‘plan’) en het is eigenlijk oude wijn in nieuwe zakken. Een gelikte marketing campagne, enkele prominenten, zet er bij dat ook artsen achter het ‘plan’ staan en: voila, we hebben weer een dag of wat media-aandacht. Dat de initiatiefnemers oprecht geloven dat ze meewerken aan een oplossing voor een probleem wil ik nog best geloven. Maar het gebrek aan bescheidenheid is stuitend. Op geen enkele manier wordt duidelijk waarom ‘Herstel NL’ op magische wijze iets heeft weten te verzinnen waar alle knappe koppen van dit land nog niet op waren gekomen. Het antwoord is even simpel als ontluisterend: het is niets; het is hooguit een pressiegroep zonder aantoonbare kennis en zonder aantoonbaar werkbare plannen. Er is helemaal geen onderbouwing over wat dit zogenaamde plan met het reproductiegetal doet, of met de opnames, of hoeveel chronisch zieken dit extra oplevert en wat het uitzicht is voor mensen die zich moeten afzonderen. Ik juich toe dat iedereen meedenkt en daar mogen ook best ideeën bij zitten die buiten de box denken, maar ‘gooi alles open op 1 maart en alles komt goed’ lijkt me geen best idee, als het al een idee is.

De televisie is naar z’n grootje. Twee weken geleden schoot ineens door m’n hoofd dat het toch wel bijzonder is dat de televisie het nog altijd doet. Ik zocht toen op hoe oud de tv kwam vrijdag 25 september 2015 bij ons gezin; een dikke maand voor de geboorte van Otis. Dat viel dus nog wel mee. Ruim vijf jaar is toch wel het minste wat je van de beeldbuis mag verwachten. Eergisteren - ik denk zo rond heel Holland Bakt - werd het beeld ineens aan de linkerkant wat donkerder. Aan- en uitzetten hielp eventjes, maar na een paar minuten ging het beeld vaak ook weer op zwart. De volgende dag deed de tv het dan weer periodes goed, dan weer met een donkere linkerkant. Marjolein begon direct allemaal linkjes te sturen van nieuwe televisies. Alles beter de dan de kinderen zelf moeten vermaken! Gisteravond probeerden we toch maar weer of de televisie misschien gewoon een moeilijke dag had in de hoop dat het weer allemaal beter was, maar helaas. Elke paar minuten ging het beeld op zwart. Tijdens Zondag met Lubach was dat nog best te doen maar het meelachen om de foto’s met grappige onderschriften bij de 250e aflevering (die eigenlijk de 252e bleek te zijn) van Dit was het nieuws werd al moeilijker. Ik pakte mijn Chromebook er bij op zoek naar een nieuwe televisie die bij voorkeur miljard hmdi-poorten en een VGA-poort had. Er bleken maar drie merken te zijn met VGA-poorten en dus had ik binnen tien minuten opnieuw een Toshiba uitgekozen. Min of meer dezelfde tv lijkt me, alleen dan toch weer een slagje groter (49 inch, was 40 inch). Na nog even wat reviews lezen hebben we snel besteld. Tijd om te rouwen is er niet bij. De koning is dood, lang leve de koning.

Ik heb er deze alles aan gedaan om carnaval in huis te halen en te houden. Meegedaan aan de voorpret: Neuzebal gekeken, de Bingo van ‘t Slik meegedaan, veldteken gekocht, Vastenavend FM opgezet, alle afleveringen van alle podcasts over carnaval geluisterd, alle online evenementen in mijn digitale agenda gezet, een film gekeken over carnaval, bier gekocht toen het in de aanbieding was, platen uit de kast getrokken, slingers opgehangen, carnavalskleding naar beneden gehaald, vrij gevraagd en dan zal ik ongetwijfeld nog een heleboel andere rituelen vergeten die er ook gewoon bij horen. Toch viel ik ‘m deze dagen niet echt. Het is alsof we ons allemaal een beetje voor de gek moeten houden: je moet er in geloven en ik weet niet of ik op deze derde dag van carnaval nog wel geloof in thuis carnaval. Dat waren zo’n beetje mijn gedachten toen ik vanochtend vroeg opstond en de computer opende om nog kort even wat werk voor te bereiden voor woensdag. Op Twitter had schrijver Jan van Mersbergen weer eens over carnaval geschreven. “Carnaval vier je niet thuis, onmogelijk. Mensen klonteren samen in het centrum van de stad, op dat moment het centrum van de wereld.” Ik vloekte even in mezelf omdat ik wist dat hij gelijk had. En ik dacht terug aan de film die ik twee avonden eerder had gekeken, Black Orpheus, waarin zo leek het iedereen de hele film lang aan het dansen was op de prachtige ritmes van het Riose carnaval. In de vaak oude vervallen huisjes van de sloppenwijk denderde het carnaval de hele dag door, ook als het ritme al was uitgedoofd. Van Mersbergen verwoordde het deze ochtend prachtig: “Geen Carnaval vandaag, en dus: stilte. Carnaval is meestal continu geluid, maar soms is het stilte. Een huis, achtergelaten door Carnavalsvierders, is ook Carnaval.”

Big Brother heeft haar social media kanalen (voorlopig?) afgesloten omdat er teveel haatreacties waren. Er werd een nogal betweterig bericht op Instagram gegooid waarin ‘volgers’ werd gezegd dat ze al een waarschuwing hadden gehad. “De persoonlijke aanvallen gaan te ver. Wij gaan op zwart.” Het bericht verwarde me en irriteerde bovendien. Het hele programma is immers opgebouwd uit het principe dat er meerdere mensen in een huis zitten, op elkaar reageren en dat daar mensen naar kijken die zich een mening vormen. Big Brother is feitelijk alleen maar dat: 12 mensen met meningen en een paar honderdduizend mensen met meningen. Je kunt niet zo’n programma maken en vervolgens tegen de kijkers/ fans zeggen dat ze er niets van mogen vinden omdat het ‘echte mensen’ zijn. Met name nieuwe bewoner Jerrel (ja, ik ben tot nu toe ook een trouw volger geweest) maakt nogal veel los bij mensen omdat hij verschrikkelijk irritant is. Volgens Big Brother is het dan not done om daar op Twitter, Instagram of Facebook op te reageren. Terwijl de meeste reacties echt wel binnen de normen zijn van wat je van de diverse sociale platformen mag verwachten. Het is wachten op het moment dat ook de bewoners ook in het huis niets negatiefs meer over elkaar mogen zeggen. Het voelt nu wel raar dat het programma een super uitgesproken persoon in het huis kan zetten die het leven van alle andere bewoners zuur maakt om dan vervolgens de kijkers - nota bene de melkkoe van Big Brother - bestraffend toespreekt omdat we daar wat van vinden. En ik weet ook wel: Big Brother is een verschrikkelijk infantiel programma dat op geen enkele manier iets bijdraagt aan de samenleving, maar ook het niets kan soms ontzettend mooi zijn. Maar het moet wel leuk blijven. Zet dus alle kanalen maar weer open en doe gewoon normaal en accepteer dat soms iemand iets vindt wat iemand anders kan kwetsen.

Ja het is anders, maar nog een klein uurtje en dan begint de vastenavend! Gisteravond deden we met een paar man mee aan de Vastenavendquiz. Biertje erbij en via de telefoon cammen. Na afloop nog een paar nummertjes luisteren van Lamme Frans natuurlijk. Een van ons moest er vandoor om luiers te verschonen (niet ik!) en de ander zat voortdurend te zeiken dat het te snel ging (niet ik!) en dat de antwoorden te kort in beeld bleven (niet ik!). En vanochtend wakker worden met goede zin in een carnavalsweekend als nooit tevoren. Zonnetje schijnt en dan maar online zoeken wat er allemaal te doen is. Noël maakte nog even de kleurplaat van de prins af. Ik heb nog even een Peperbus geknutseld van een pak melk. De Oeteldonkse Club had - zoals gebruikelijk - een oersaai programma in elkaar gedraaid rondom de jeugdprins. Met moeite hebben we het een soort van uitgekeken op de achtergrond. In Minecraft maakten we een carnavalskroeg. Eerst maakte ik er eentje en toen wilde Noël er ook één die er precies hetzelfde uitzag: rood-wit-gele muren en groen/paars tapijt. Daarna nog even de laatste aflevering van Carnavalshart, een tv-programma van de NPO, terugkijken. En nu - in afwachting van dé intocht van het Krabbegat - nog even de optocht van Bombakkes (Gennep) meenemen. Noël die doet erg zijn best om het leuk te vinden. Volgens mij is hij bang dat hij anders geen snoep meer krijgt. De eerste zakken M&M’s zijn al bijna op en dan moet het eigenlijk nog beginnen.

Een heel klein beetje aangeschoten ben ik misschien wel, maar ik ben heus wel in staat om hier nu een stukkie te typen zodat ik mijn ‘iedere-dag-schrijven’-streak niet kwijtraak. Ik heb net 3 Uurkes Vurraf gekeken (het programma waar ik gisteren zo op af heb gegeven ja!) en daar heb ik misschien een biertje bij gedronken. Of twee. Of drie. En misschien ook nog wel een neutje. Of twee. En misschien wel drie. Ik weet het niet precies. Ik moet echter nog even ‘nuchter’ blijven want er staat straks ook nog een - online - Vastenavend quiz op het programma. Ja het was toch wel fijn om even via de tv jezelf voor de gek te houden en net doen alsof carnaval dit weekend weer overal los gaat barsten. Hoe fijn is het om Lamme Frans even live (!!!) te horen zingen en om Vieze Jack’s dubbelzinnigheden te horen vertellen tegen Christel. Ondertussen heb ik nog even de boerenkool moeten koken en nu ben ik wel een beetje (half) gaar. Vanmiddag was Noël ergens spelen en hij moest voor drie uur opgehaald worden. Met op de koptelefoon Omroep Brabant luisterde ik hoe daar werd afgeteld naar 3 Uurkes Vurraf. Met grote passen liep ik door de platgetrapte sneeuw. Het zonnetje scheen. Het moment dat ieder jaar voor carnaval wel een keer komt: het besef dat alles nog moet beginnen. Het bedenken wat er dit jaar allemaal zou kunnen gebeuren. Noël had die ochtend op school carnaval gevierd en toen we samen terug naar huis liepen hadden we het erover wat hij allemaal had gedaan. Ze hadden onder andere een carnavalsquiz gedaan. Op één van de vragen wist Noël dankzij mijn indoctrinatie het goed antwoord. Zijn groepje geloofde echter niet dat zijn antwoord klopte en dus hadden ze zowel antwoord A als B ingevuld. Ze hadden het - mede dankzij Noël - dus goed gehad. Daarna was Noël enthousiast over welke liedjes ze in de klas hadden geluisterd en over wat we allemaal nog konden doen qua carnaval (voornamelijk snoepen). Met de zon in de rug huppelde hij onze straat in.

Dé opening van het carnaval. Of erger nog: de officiële opening van carnaval. Omroep Brabant doet de laatste jaren geen poging tot bescheidenheid als het gaat om het feestje wat ze jaarlijks in Eindhoven organiseren onder de naam 3 Uurkes Vurraf. Het is een show waarin artiesten hun nieuwste carnavalsnummers komen zingen voor een hossende zaal met aangeschoten verklede mensen. Het is in deze tijd van grotere problemen wellicht een kleine ergernis, maar elke keer dat ik de provinciale omroep hoor zeggen dat vrijdag het de officiële opening is van carnaval 2021, gaan mijn nekharen toch weer overeind staan. Ik luisterde van de week een podcast - van Omroep Brabant - Het gevoel van carnaval. Een van de afleveringen ging ook over 3 Uurkes Vurraf. Over hoe het van een klein radio feestje uitgroeide tot de zelfverklaarde aftrap van carnaval. Ook dit jaar gaat het evenement door, maar uiteraard in een andere vorm. En ik heb ook niets tegen 3 Uurkes Vurraf en zelfs niet tegen Omroep Brabant, maar hou alsjeblieft op om het te noemen wat het niet is: de officiële opening van carnaval. Als er al een officiële opening is, is dat 11-11 en is dat in elke Brabantse of Limburgse (of plaats elders in het land) anders. Sowieso ben ik wel een beetje klaar met hoe Omroep Brabant carnaval verslaat de laatste jaren. Ik vind Jordy Graat en Christel de Laat prima presentatoren en ze doen het ook hartstikke leuk, maar het Fijnfisjenie Café is toch vooral een vermoeiend programma dat elk jaar min of meer hetzelfde is: de optochten aan elkaar praten, paar melige interviews en weer een zanger of zangeres die zijn carnavalsplaat komt promoten. Je kunt er denk ik zoveel meer van maken. Ga (ja dit jaar kan dat natuurlijk niet) meer de straat op. Ik verlang nog ieder jaar terug naar Maud Hawinkels die in een recent verleden zichzelf voor ons kijkers helemaal lam zoop en elk te bedenken feest af liep. Ga op zoek naar de originele tradities. We hoeven niet voor de twintigste keer de Gebroeders Ko FijnFisjeNie te horen zingen. Ik wil weten wat er in de achteraf steegjes van Roosendaal gebeurt. Wat ze in Breda allemaal uitspoken en hoe de prins van een of ander dorp waar ik nog nooit van heb gehoord, zich voorbereid op het weekend van zijn leven. Carnaval is een prachtig feest, laat dat dan ook zien! Als je carnaval alleen kent van Omroep Brabant of het jaarlijkse rondje optochten van Omroep Max, dan geeft dat zo’n armoedig beeld van zo’n rijk feest. Ik vind dat jammer. Van mij mag 3 Uurkes Vurraf best blijven. Ik zal er ook best nog naar kijken ook. Maar stop met zeggen dat het de officiële opening is. En laat vooral ook zien dat carnaval zoveel meer is dan De Deurzakkers en Huub Hangop.

Marjolein en Otis waren vanmiddag niet thuis dus ik greep mijn kans om aan een middagje ouderwetse carnaval indoctrinatie te doen. Dit weekend had ik al de vlaggen opgehangen wat toen was er een online carnavalsbingo. Ook de carnavalskleding staat al enige tijd op zolder voor het grijpen. Noël had deze middag Lego gekregen die we zogenaamd samen in elkaar gingen zetten, wat zoveel betekende als: hij zet de mannetjes in elkaar en nog een ander klein onderdeel en ik moest de rest doen. Ondertussen had ik een film van de vastenavend in het Krabbegat (Bergen op Zoom) opgezet. In de filmpjes - gemaakt voor de kinderen - over de verjaardag van de nar, het dansen en de vakantie spelen de nar, Steketee (de politieagent), heks Wana en de Peperbus de belangrijkste rollen. Ik heb de filmpjes - die tegenwoordig ook op Youtube staan - sinds het uitkomen van een DVD-box over de vastenavend ongeveer tien jaar geleden, al zo vaak gezien en nog altijd vind ook ik ze prachtig en vind ik het jammer dat ik ze vroeger als kind niet heb gezien. Zo is het trouwens met de hele vastenavend: had ik het maar eerder ontdekt. Carnaval is een mooi feest, maar het spel zoals dat bij de vastenavend wordt gespeeld heeft - als je je er voor open stelt - zoveel mooie kanten dat het bijna een magische ervaring is. Ja het is lekker om een biertje te drinken en je even een dag of avond onder te dompelen in een andere wereld, maar het is ook zoveel meer dan slechte muziek en samen lam worden. Ik had verwacht dat ik toen ik de filmpjes vanmiddag opzette, Noël zou protesteren, maar niets bleek minder waar. Noël had onlangs aangegeven carnaval niet zo leuk te vinden; alleen het verkleden vond hij wel leuk en sommige liedjes. Maar ook hij vond de filmpjes van de nar en Steketee juist geweldig en zette toen het ene filmpje was afgelopen, zelfs uit eigen beweging een nieuw filmpje op. Daarna zochten we ook nog wat vastenavend kleurplaten uit om uit te printen. Luna had haar aandacht allang verloren. Alleen als Wana de heks in beeld kwam vond ze dat wel even interessant. Noël wilde na afloop nog even beeldbellen met de Peperbus want ook dat kan tegenwoordig allemaal online.

Ik maakte vannacht in mijn droom iets geks mee, iets leuks. Helaas kan ik me de situatie niet meer herinneren, maar ik weet nog wel dat ik dacht: wat een raar verhaal, maar ik weet wel direct waar ik over kan schrijven vandaag. De wekker ging om half zeven. Eigenlijk had ik een werkoverleg in Amsterdam, maar er reden door de sneeuwval van eerder deze week alleen maar sprinters en ik had niet zo’n zin om 2,5 a 3 uur onderweg te zijn om misschien Amsterdam te halen. Nu kon ik dus een dik uur langer ‘uitslapen’, hoewel de wekker alsnog te vroeg kwam. Ik trakteerde mezelf op cappuccino terwijl ik ondertussen alle bestellingen van de al wakker zijnde kinderen opnam. Rijstwafels, water, vitamientjes, beschuiten met pindakaas en kaas. Voor ik aan mijn eigen broodjes toe was, was de eerste kop koffie alweer bijna koud. Ik verzamelde nog even mijn kantoor bij elkaar: de chromebook, werktelefoon, eigen telefoon (a.k.a. wifi-hotspot), wat spiekbriefjes, extra muis en kwam zodoende nog ruim op tijd aan op mijn kantoor, ook wel bekend staande als de logeer- en studeerkamer. Ik zette mijn wifi-hotspot aan, verbond de chromebook ermee en opende het online netwerk van mijn werk. Even mijn werktelefoon aanzetten, de laatste mailtjes lezen, het ok-programma bekijken, zien wat er vandaag op de planning staat en dan gaan. Oh ja, en vandaag waagde ik me er aan om tijdens het bekijken van de nieuwe aanmeldingen voor de wachtlijsten een podcast op te zetten (over carnaval natuurlijk). Dit doe ik niet altijd. Als ik ingewikkelde dingen moet doen (of veel moet bellen) moet het eigenlijk stil zijn. Ik heb van alles geprobeerd: rustige muziek, harde muziek, podcasts, live radio, maar het gaat vaak toch ten koste van de concentratie. Zeker als het ook nog eens interessant is. Alsnog dwaalde mijn gedachte af en toe weg. Ik zag dat het raam nog altijd helemaal wit was door de sneeuw; even naar buiten kijken zat er niet in. En ik dacht aan de droom van vannacht, maar ik kon me met geen mogelijkheid meer herinneren waar deze over was gegaan.

Nederlandse winter kennen een aantal emoties: boosheid dat het nooit meer koud is en nooit meer sneeuwt met kerst, berusting en somber naar buiten staren hoe het weer regent. En tot slot dan maar uitkijken naar de lente. Een keer in de paar jaar kennen we een paar extra emoties, namelijk de sneeuw gekte als er een sneeuwvlokje dreigt te vallen en als het kwik net onder de nul komt: gooi nu alles uit je handen er komt een Elfstedentocht!! Op de tweede dag met winterse temperaturen viel het E-woord dus al veelvuldig. Verschillende politieke partijen hebben al gezegd dat de tocht, mits er natuurlijk genoeg ijs ligt, door zou moeten kunnen gaan voor de wedstrijdschaatsers. Het kabinet heeft daarop gezegd na te denken over de mogelijkheden, zoals een schaatsbubbel voor marathonschaatsers. Zelf zie ik het niet zo snel gebeuren, al zou het wel heel sneu zijn dat wanneer het na 24 jaar eindelijk zou kunnen het dan niet door zou gaan vanwege de pandemie. Het zou natuurlijk wel geweldig verbroederend zijn als we allemaal op de buis zou kunnen kijken naar de tocht der tochten. Maar dit is toch wel van een andere orde. We kunnen iets unieks meemaken, ook al is het slechts op de televisie. Op Twitter zijn er mensen die het eventueel doorgaan van de Elfstedentocht niet vinden kunnen: want alle horeca moet wel dicht. Dan zeg ik: dan maakt mij dit maar even hypocriet. Daar staat wel tegenover dat honderd marathonschaatsers buiten op het ijs, natuurlijk niet zijn te vergelijken met honderdduizenden binnen in de horeca. Maar dan de realiteit: het gaat misschien nog wel tien dagen vriezen, maar het zal niet genoeg zijn voor de tocht. En als het wel genoeg is, zal als het puntje bij paaltje komt ook de De Koninklijke Vereniging De Friesche Elf Steden niet zijn handen hier aan willen branden. Het is jammer, maar dromen mag altijd. Zelfs in coronatijd.

Het had inderdaad vanaf een uur of half elf in de avond non stop gesneeuwd en er lag zoals voorspeld een flinke sneeuwlaag toen we wakker werden. Op de houten tuinmeubelen lag zeker wel een centimeter of twintig, op de grond net iets minder, maar het was in ieder geval lang geleden dat we in het echt zoveel sneeuw hadden gezien. Noël wilde per se niet naar buiten, want dat leek hem koud. Otis had op zich wel oren naar spelen in de sneeuw en sleetje rijden. Luna wil altijd naar buiten als er ook maar iemand aanstalte maakt. Ik besloot om 11 uur - we hadden net Frozen uitgekeken om een beetje in de stemming te komen - de jongste twee klaar te maken voor een sneeuwavontuur. Een klein half uur later (Luna in een skipak, handschoenen zoeken, verkeerde handschoenen, andere handschoenen zoeken, laarzen, nee toch die laarzen, de handschoenen weer uittrekken, handschoenen boos weer aandoen) deed ik dan daadwerkelijk de deur open. Een flinke bult sneeuw had zich bij de voordeur verzameld en ik zette opgelucht de oranje slee op het ongelijkmatig over het pad verdeelde sneeuw. Ik zag te laat dat de slee nogal scheef stond. Toen ik Otis er in had getild was Luna al voor de eerste keer omgeflikkerd omdat ze niet door had hoe ver ze weg zou zakken in de sneeuw. Huilen natuurlijk. Ik graaf Luna uit en zet haar in de slee. Nog altijd huilen. De slee, die half op een sneeuwbult stond ging nu wel erg scheef. Ik kon nog net voorkomen dat ze direct nog een keer om zouden gaan. We konden de voordeur bijna nog aanraken, zo dichtbij ons huis waren we nog. Een buurman stond met een sneeuwschep de stoep aan te vegen. Luna begon steeds harder te huilen en riep nu: “Ik wil naar huis!”. We waren nu al 32 minuten bezig, waarvan 30 opgegaan waren aan aankleden en ik was er alweer behoorlijk klaar mee. Geïrriteerd pakte ik Luna op, deed de deur open en zette Luna in de gang. De buurman keek het geheel aan en zei: heeft ze er nu al geen zin meer in. “Nee, te koud denk ik,” zei ik, omdat je nou eenmaal wat terug dient te zetten. Eenmaal weer buiten wilde ik Otis in de slee zetten maar die wilde nu ook niet meer. In het park dan? Ja, dan wel, loog hij. Want eenmaal in het park wilde hij helemaal niet meer in de slee. Hij had koude wangen en oja alleen mama mocht zijn slee trekken. De gevoelstemperatuur was inmiddels tot onder nul gedaald. Hij wilde ook niet meer buiten blijven want ‘te koud’. Amper vier minuten stonden we weer in de achtertuin. Nadat Otis weer binnen was gelaten stapte ik boos weer de sneeuw in voor een ommetje. Niet wetende dat ik die middag alsnog slee- en sneeuwpret met Otis zou hebben.

Wat fijn dat het vandaag eens niet over corona gaat. Ja, ik weet het, nu heb ik het er toch weer over. En ja, er zijn documenten opgesteld door de overheid waarin wordt opgeroepen om ook tijdens de sneeuw je gewoon aan de coronaregels te houden, maar buiten dat gaat het alleen maar over het weer. Want: winter is coming. Er wordt een sneeuwdek des doods voorspeld met 10-20 centimeter en misschien nog wel meer. Hoewel het winterseizoen alweer op z’n eind loopt, komt er nog even een koudegolf aan (mogelijk) met vijf dagen onder nul waarvan een aantal dagen dik daaronder. Schaatsers zijn de messen aan het slijpen (hoewel er dus geen officiële wedstrijden zullen komen in verband met je weet wel). De winkels worden weer leeg gekocht. En iedereen die een slee heeft of er nog net een heeft weten te bemachtigen, zit al de hele dag hoopvol naar buiten te staren, want ja het zou echt zomaar eens kunnen gebeuren. We hebben zelf nu ruim twee jaar een slee die we nog nooit hebben kunnen gebruiken, dus Otis heeft het er al maanden over. Zou het dan eindelijk gaan gebeuren? Als het goed is gaan vanavond beginnen en worden we morgen wakker met een flinke sneeuwdeken. Om alvast in de stemming te komen hebben we vanmorgen al even de tekenfilm van de snowman gekeken. Maar het wachten duurt lang omdat het al dagen in de lucht hing. We smachten allemaal naar een witte wereld waarin het ineens even over sneeuwgevechten gaat. Nog even geduld.

Het thuisonderwijs is voorbij! Over. Uit. Althans, voor nu. Wie weet wanneer de scholen opnieuw dicht moeten als de Britse variant voor chaos gaat zorgen. De vorige keer dat de scholen weer open gingen heeft Arie Slob volgens mij gezegd dat het een paardenmiddel is en dat de scholen voortaan open moeten blijven. Nu is zo’n toezegging niet gedaan. We zullen dan ook zien of dit echt de aller-aller-allerlaatste keer was dat de scholen hun deuren moesten sluiten. Maar goed het was dus vandaag de laatste keer, misschien. Ik had Noël keurig om 9 uur voor de webcam zodat de juf nog een keer kon checken of hij echt wel op tijd was opgestaan (lol!). Zoals gewoonlijk waren de linkjes in het dagprogramma weer eens verkeerd, dus we konden pas om kwart voor tien echt met de les beginnen. Het thuisleraar zijn is een eitje. Uitslapen en daarna pas iets voor tien uur je kind voor de eerste opdracht zetten. Lees: je zet het dagprogramma voor, klikt op de link, er start een Youtube-filmpje en hoppa de uitleg begint. Tijd voor relaxen op de bank voor mij. En natuurlijk weet Noël op de allerlaatste dag dat het nodig is, hoe hij zelf de juiste opdracht kan openen en opsturen. Timing. Ondanks de vertraging had Noël precies om half elf, als het voorlezen in de Gorgels begint, zijn schoolwerk af. Daarna kwam nog taal en spelling en toen kwam het slotstuk: gymmen. Nou is de enige beweging die Noël heeft gehad de afgelopen maand, zijn dagelijkse twee trappen af van zijn bed naar de bank in de woonkamer, en in de avond weer terug. Hij was dan ook al na 2 van de 13 minuten gym (ook via Youbtube) al moe en liet zich voortdurend op de grond vallen. Toen ik aangaf dat de volgende keer dat hij zou vallen het filmpje vanaf het begin zou worden afgespeeld, keek Noël ongelovig. Maar helaas, hij moest toch echt opnieuw beginnen met de ‘les’ toen hij opnieuw ter aarde stortte. Daarna kwamen de tranen. Niet van vreugde, maar voor het dramatische effect, vermoedden wij. Met nog een paar minuten thuisonderwijs op de klok ging het toch nog bijna mis. We moedigden hem aan. We deden mee (ik althans, voor een minuut of wat) en uiteindelijk kwamen we via de cooling-down bij het einde. Het was nog niet eens 12 uur in de middag, 5 februari 2021. Maandag mogen ze eindelijk weer fysiek naar school. Misschien wel banjerend door de sneeuw.

Uurtje of twee in de middag en de telefoon gaat. Het is mijn moeder, ze belt mijn vrouw want ik neem toch nooit op. Of we een buitenkraan hebben. Nou ja, die hebben we. En of wel aan het afsluiten van de buitenkraan hebben gedacht. Nou nee. Het gaat koud worden de komende dagen. Ik roep vanuit de keuken, terwijl ik koffie sta te zetten, dat ik de buitenkraan al eens heb proberen af te sluiten, maar dat dat toen ook niet gelukt was. Ik krijg de telefoon van mijn vrouw in mijn gezicht geduwd. Ik herhaal dat toen het een hele tijd terug ook heel koud was, ik ook had geprobeerd de kraan af te sluiten maar zonder succes. We hadden geen afsluitkraan of hij deed het niet meer goed, geloof ik. Bubbeltjesplastic, dat zou ook wel helpen, had mijn moeder gehoord van de buurman. Ja, je wilt niet dat de leidingen bevriezen, wist mijn moeder. Nee, dat wil je niet, zei ik terug. De vorige keer heb ik - geloof ik - mijn kraan ingepakt met god weet wat. Het is alweer zo lang geleden dat het echt goed heeft gevroren voor een langere periode dan een paar uur. Het zal gemakkelijk een paar jaar geleden zijn geweest. Ik google wel even. En ik kijk nog een keer in de meterkast en onder het aanrecht. Maar waar ik ook kijk, ik zie geen afsluitbare kraan. Even later stuur ik een foto van een ingepakte kraan naar haar. Ik had er eerst bubbeltjesplastic omheen gedaan, toen een badhanddoek en daar overheen een vuilniszak. “O.K.” typt mijn moeder terug. Ze heeft er niet veel vertrouwen in. We kunnen altijd nog ieder uur opstaan de komende nachten en de kraan even open zetten zodat deze niet bevriest, zeg ik tegen mijn vrouw. Of en anders bidden naar de weergoden en hopen dat het allemaal meevalt.

Nog iets meer dan een week en het is carnaval, althans wat daar dit jaar van overblijft. Zelf ga ik uiteraard wel carnaval vieren. Ik heb mijn voorbereidingen getroffen. Maandje niet drinken vooraf is achter de rug. Er staat een vers krat Grolsch in de trapkast en de voorraadkast met sterkere drank mag er wezen. We gaan dan wel niet dweilen dit jaar, het feest zit voornamelijk ook in je hoofd. Het is immers wat je er zelf van maakt. De voorpret is bovendien het halve werk en met de voorpret zit het dit jaar wel goed. Ik heb me misschien wel beter voorbereid dan andere jaren. Ik heb inmiddels bijna alle podcasts geluisterd van Mottes ore (over vastenavend in Bergen op Zoom) en van Omroep Brabant (over carnaval in het algemeen) en ik zoek alle tv-zenders af naar fragmentjes carnaval, hoe klein ook. Aan aandacht ook dit jaar geen gebrek. Er zijn tonpraters die tegen een paar bejaarden voor een webcam moppen staan te tappen, er zijn Lego optochten en heel veel terugblikken op andere jaren. Hoewel ik dit jaar dus lekker thuis voor de tv zit en naar Vastenavend FM luister op de radio, heb ik er alle vertrouwen in dat het echt iets bijzonders kan worden. Immers, als het goed is maken we dit nooit meer mee. De laatste keer dat ik geen carnaval vierde was in de week na de geboorte van zoon Noël. Ik had net een week vrij gehad om zijn eerste week samen te beleven en vond dat ik het niet kon maken om daarna weer een halve week op stap te zijn. En dus ging ik werken, terwijl ik eigenlijk al spijt had toen ik op carnavalsmaandag op het station richting de trein naar Utrecht liep, in plaats van naar de stad om de optocht te bekijken. Dit jaar wordt het overigens ook nog een hele toer om niets te missen want online zijn de Quizzen, openingsceremonies, live-café’s, bingo’s, dj’s, speurtochten, terugblikken en andere uitzendingen bijna niet meer te tellen. Ik had eerder al bedacht wat optochtjes te gaan kijken of wat andere terugblikken en dan met een biertje en een blokje kaas door het huis te gaan dweilen. Maar het aanbod is inmiddels zo groot dat het nog maar de vraag is of ik er nog wel tijd voor heb.

Het was een gekke verjaardag van Noël zo zonder bezoek. We hadden een enorme ballon in de vorm van een acht, die Otis per ongeluk kapot had gemaakt door er op te liggen. Er was taart en we keken Groundhog day. De film waarin het elke dag opnieuw 2 februari wordt. Ik wilde net pannenkoeken gaan bakken en toen (lichte) paniek. Even later stonden er ineens twee ambulancebroeders in de woonkamer. Ze hadden net als wij een mondkapje op. Ik keek naar de flipklok achter een van hen. Het was een paar minuten voor zeven uur. Je denkt - blijkbaar - aan de gekste dingen. Zo dacht ik bij de blik toch even: de persconferentie begint zo. Een van de broeders stond ineens vlak bij ons met een stethoscoop om naar Luna’s longen te luisteren. We moesten haar rug ontbloten. Noël moest het geluid van Minecraft uitzetten zodat hij het beter kon horen. We vertelden rustig het verhaal. Over dat ze ineens naar ons was toegekomen hees en slikkend omdat ze iets had ingeslikt. Het bleek om een noot te gaan die al een paar dagen in de kamer lag. Had Otis buiten gevonden. Luna stopt nooit wat in haar mond, maar nu dus wel. Ze leek wat naar adem te happen, kon eerst amper praten en was daarna heel hees en rustig. We vertrouwden het niet. “Bel 112 maar,” zei Marjolein nadat ik via Google niet veel verder kwam dan dat ze moest gaan hoesten (wat ze niet deed). Ik aarzelde maar ik vertrouwde het ook niet helemaal. Er zat nog ergens iets vast en ze had daar duidelijk last van. Ik besloot toch maar te bellen. Een zakelijke vrouw nam op en stelde wat vragen. Ik vertelde eerlijk dat ik niet wist of er een ambulance nodig was, wellicht was wat advies genoeg. Na een paar antwoorden zei ze dat we waarschijnlijk ook gewoon de huisartsenpost hadden kunnen bellen, maar dat ze voor de zekerheid een ambulance zou sturen. Of iedereen boven de dertien wel een mondkapje op wilde zetten. Voor ik het wist was het gesprek voorbij en zaten we te wachten op - weer - een ambulance. We hadden nog niet opgehangen of Luna kon ineens weer praten. Als we niet beter wisten zouden we bijna denken dat ze een toneelstukje had opgehouden. Op advies van de zakelijke van 112 lieten we haar zitten. Ze klonk nog niet helemaal normaal, maar echt zorgelijk leek het ons ineens ook niet meer. “Moeten we de ambulance maar afbellen?”, vroeg ik nog. Maar het leek me ook een beetje vreemd om daar dan weer 112 voor te bellen. Nadat de ambulancebroeder onze gegevens had genoteerd, de huisarts had verwittigd en wat advies gaf over wat we in de gaten moesten houden de komende dagen, was het werk gedaan. Ze vroegen de jarige Noël of hij even in de ambulance wilde. Nee, dat hoefde niet. Maar Otis en Luna wilden wel. Otis mocht zelfs even de zwaailichten aanzetten. Luna kreeg een knuffel-ambulancebroeder - dezelfde die Otis ruim een jaar geleden ook had gekregen - en mocht naast hem op de bijrijdersplek zitten. Een paar minuten later stonden we weer in de kamer. We hadden het weer over Groundhog day. “Als het morgen weer 2 februari is, zorg ik dat Otis mijn ballon niet kapot maakt,” wist Noël. “Zou je niet liever zorgen dat Luna dan het nootje niet in kan slikken?” Noël dacht even na maar reageerde niet.

Het is inmiddels traditie in coronatijd dat in de dagen voor een persconferentie alle aanscherpingen van de coronamaatregelen (of versoepelingen) uitlekken via bronnen rondom het kabinet of het OMT. Ook dit weekend was het weer raak. Al bevestigd zijn de heropening van de basisscholen (hoera voor een einde aan het thuisonderwijs!) en de heropening van winkels voor afhalen. Ook de avondklok, die pas een dikke week geleden in ging, lijkt alweer in de kast te worden gezet per volgende week. Musea, pretparken, horeca, blijven voorlopig dicht voor bezoekers. Zeker het na twee weken afschaffen van de avondklok doet menig wenkbrauwen fronsen. Nog geen twee weken geleden stonden Rutte en De Jong in de Tweede Kamer met een groots pleidooi waarom we het absoluut niet zonder avondklok zouden gaan redden door de oprukkende Britse variant. De kamer ging met grote tegenzin akkoord. Niemand wil een avondklok, maar nu deze er eenmaal is, zal het afschaffen van deze zware maatregel voor velen een vrijbrief zijn om de teugels ook weer verder te laten vieren. De maatregelen zijn er immers alleen om het gedrag van mensen te sturen. De cijfers gaan de goede kant op. Het aantal positief geteste mensen daalt al zowat het hele jaar, ook de ziekenhuizen raken langzaam iets minder vol. Maar de Britse variant, waar alle aanscherpingen de afgelopen weken op gebaseerd waren, moet nog gaan toeslaan. Mogelijk is al de helft van de besmettingen op dit moment afkomstig van deze B-1.1.7. variant. Als het met de hogere besmettelijkheid van deze variant zo doorgaat zou er wel eens een nog hogere piek kunnen komen zo half april. Ik ben niet erg van de complottheorieën maar het zou veel mensen denk ik goed uitkomen dat deze piek valt na de verkiezingen van 17 maart. Boze tongen beweren bovendien dat er nu mogelijk versoepelt wordt zodat het kabinet kan schermen met het teruggeven van meer vrijheden. Als dat waar zou zijn dan is de avondklok inderdaad een puur symbolische actie geweest. Even streng zijn om daarna extra lief te kunnen doen. Ik denk niet dat het grote publiek hier gevoelig voor zal zijn, maar ik verbaas me met dit zwalkende beleid nergens meer over. Of zoals iemand op Twitter al schreef: het doorlopend te snel doorvoeren van versoepelingen is beleid geworden.

Over 3 uur en 48 minuten is januari voorbij en ik kan wel zeggen dat ik verrassend goed deze dry january door ben gekomen. Ik heb bijna geen moment aan alcohol gedacht. Behalve dan als anderen begonnen over een lekker biertje pakken bij het voetbal kijken thuis op de bank dan. Of toen we een online pubquiz gingen doen, ja toen was het wel even slikken natuurlijk. En natuurlijk de live avonden met Omroep Wana, het online carnaval alternatief. Chipje er bij en ik had speciaal voor de gelegenheid een sixpack Hertog-Jan 0.0 in huis gegaan. Zo’n maand zonder alcohol is dan ook ontzettend leerzaam (nog 3 uur en 44 minuten inmiddels). Ik heb bijvoorbeeld geleerd hoe ontzettend smerig alcoholvrij bier kan zijn. Wist ik nog niet. Ik nam wel eens zo’n nul-biertje als ik in een restaurant was en ik moest daarna nog rijden. Maar bij het eten valt het toch minder op dat het zo’n gore bocht is. Nou heb ik het mezelf ook niet gemakkelijk gemaakt. Ik dacht: januari, prima maandje om te stoppen met drinken, maar dat valt nog vies tegen. Half januari beginnen hier in Brabant al de eerste opwarmertjes voor carnaval. Ook besloot ik een boek te lezen over carnaval waarin de hoofdpersoon het ene biertje nog niet op heeft of er ligt alweer een Jägermeister in zijn mik. Als ik dan weer braaf naar de koelkast loop om een 0.0 biertje te pakken, zie ik mijn drankvoorraad zienderogen groeien. Voor mijn gevoel is het maar goed dat ik in februari weer ‘mag’ want anders zou ik in maart door de uitdijende drankvoorraad niet eens meer de keuken in kunnen. Tot overmaat van ramp was vorige week ook nog eens de Grolsch in de aanbieding. Het is officieel: God bestaat niet. Vorige week belandde ik in een nogal vreemd gesprek op mijn werk, toen ik bekende dat ik bij het voetbal kijken geen bier had gedronken omdat ik een maandje gestopt was. “Waarom dat dan?”, werd er gevraagd. Zo even zat ik nog achter mijn computer te werken en zomaar ineens was ik in een AA-praatgroep terecht gekomen. “Dat wilde ik graag. Teveel gezopen in december.” De collega liep nog net niet hoofdschuddend weg. Nog 34 minuten. Ik stelde net aan Marjolein voor om om 00:00 uur de wekker te zetten straks en het op een zuipen te zetten. Vond ze niet zo grappig. En dus zal de dry january net als de meeste corona maatregelen, toch met een aantal dagen verlengd worden.

Op de dag af twee jaar geleden schreef ik ook al eens een (niet gepubliceerd) stukje over Jan van Mersbergen. Over dat ik zijn tekstjes wel eens las waarvan hij de link op Twitter zet. En dat ik Naar de overkant van de nacht nog eens wil lezen, zijn roman die zich afspeelt tijdens carnaval. Deze maand kwam het er dan eindelijk van. Omdat carnaval dit jaar niet echt doorgaat (we gaan het thuis natuurlijk wel vieren!), zocht ik naar inspiratie. Gelukkig organiseert de stichting dit jaar veel online uitzendingen, dus hoeven we vastenavend niet echt te missen, maar ik kon wel wat extra’s gebruiken in deze donkere tijd. En dus begon ik na zes jaar met het herlezen van Naar de overkant van de nacht in mijn Kobo-app, met Venlose vastelaovend muziek via Spotify op de achtergrond. Wat me opviel toen ik het boek eindelijk uit had was hoeveel van het boek ik alweer vergeten was. Dat ik zijn schrijven nog altijd niet echt sterk vond. Ik wilde het echt mooi vinden, maar de ultra koude nacht (min 15), het mateloze zuipen, het komt mij allemaal net iets te geforceerd voor. Ik stoorde me - net als de eerste keer dat ik het boek las - aan de korte flashbacks die te pas en te onpas door het carnavalsgedruis heen komen. Ja, we weten nou wel dat Ralf melancholisch is en de hele tijd aan zijn gezin moet denken. Kom nou maar op met dat verhaal! Maar het duurt tot het een na laatste tot er überhaupt iets gebeurt. Daarvoor worden er biertjes gedronken, zijn er ontmoetingen die de hoofdpersoon aan het denken zetten en zijn er dus de eindeloze flashbacks. Hou je van carnaval en romans? Of wil je wat meer te weten over hoe het er in het zuiden tijden carnaval aan toe gaat? Lees het een keer en vorm zelf een oordeel. Misschien valt het mee. Voor mezelf heb ik me er aardig doorheen geworsteld, maar het blijft helaas niet echt mijn ding. Ja er staan af en toe leuke zinnen in, zoals de eerste: “Tijdens Vastelaovend ben je niet verkleed als iemand anders, tijdens Vastelaovend ben je eindelijk jezelf.” Maar dan moet je nog zoveel pagina’s. Van een man verkleed als Pater leert de hoofdpersoon dat het er niet om gaat bij te houden hoeveel je drinkt maar hoe vaak hij tot tranen toe geroerd is. Dat lijkt me misschien nog de meest wijze les die je aan het boek kan overhouden. Dat carnaval meer of liever iets heel anders is dan zuipen en vrouwen betasten. Het gaat om ontmoeten, iemand anders zijn en het liefst ook nog eens voor een avond of wat je dagelijkse zorgen vergeten. Dat laatste lukt de hoofdpersoon nou net niet. En dat is - wat mij betreft - jammer.

Maurice weigerde in te gaan op moeilijke vragen van het televisieprogramma Propaganda. Het programma was gisteren op tv en ik heb niet de hele aflevering gezien maar wel genoeg om er iets over te willen zeggen. Op Twitter reageert Maurice wel en noemt de uitzending ‘karaktermoord’. Hij sluit zijn tweet af met de woorden: “Ik weiger mee te werken aan programma's waar de journalist het eindproduct bepaalt en kleurt.” Dat hij niet wil meewerken aan de aflevering is jammer en waarschijnlijk erg onhandig: als er dingen niet kloppen, weerleg ze dan. Ik vond niet dat er sprake was van karaktermoord. Er werd hem een weerwoord gegund, maar die werd afgeslagen. Dat hij niet mee wil werken aan een eindproduct waarvan de journalist het eindproduct bepaald, slaat echter nergens op. Ik heb Maurice vaak genoeg aan zien schuiven bij menig talkshow en ik kan me niet voorstellen dat hij de toezegging heeft gekregen om tijdens die live-uitzending de regiekamer te mogen bestormen om het op zijn manier neer te zetten. Dan over de inhoud van Propaganda. In het nieuwe programma werd gekeken naar de rol van opiniepeiler Maurice de Hond in het corona debat. Zo stelden ze de vraag waarom hij zich vorig jaar zo op dit onderwerp stortte (geld) en hoe onafhankelijk hij opereert (niet), in hoeverre hij eigenlijk verstand heeft van virussen (niet) en of hij op een wetenschappelijke manier data interpreteert (niet). Daarnaast ging het of het fenomeen Maurice, die als sinds de jaren negentig voorspellingen doet die erg vaak niet uitkomen. Zoals de de keren dat hij zich vergaloppeerde aan chaos die zou komen door de millenniumbug (die kwam er niet) of de Deventer Moordzaak die hij wel even zou oplossen (dat deed hij niet). Dat kan, maar is natuurlijk wel ongelukkig als je opiniepeiler bent. Dat brengt ons natuurlijk direct bij de centrale vraag: waarom krijgt Maurice de Hond telkens zo’n groot platform als het om onderwerpen gaat waar hij geen verstand van heeft? De Hond claimt bovendien een wetenschappelijke benadering te hebben maar zijn werkwijze wordt in Propaganda door experts gekraakt. ‘Hij schuift alle informatie die niet in zijn straatje past terzijde.’ Het is natuurlijk begrijpelijk dat in een wereld waar zoveel experts voorzichtig zijn met uitspraken en helaas moeten zeggen wat er allemaal niet kan, er een voedingsbodem is voor zelfbenoemde experts die zeggen dat het allemaal anders ligt (er komt geen tweede gold, 1,5 meter is buiten onzin). Wie zegt wat het volk wil horen, vindt gemakkelijk een publiek. Mag hij daarmee zijn boterham verdienen? Natuurlijk. Maar moeten we hem als corona-autoriteit beschouwen? Na de uitzending van gisteren (en stiekem al daarvoor) zou ik zeggen, nee doe maar niet. Laat het maar lekker bij verkeerde voorspellingen over het aantal zetels bij de komende verkiezingen.

Op de website van Omroep Brabant was vanochtend de uitvaart van Johan Verschuuren live te volgen. ‘Brabants beroemdste weerman’ overleed vorige week op 85-jarige leeftijd. Als de kikvorsen kwaken, zal het mooi weer op geraken. Of: Roept de houtduif keer op keer, dan komt er regenweer. Verschuuren sloot zijn dagelijkse en later wekelijkse weerpraatje op Omroep Brabant steevast af met een zo’n echte foute weerspreuk. De eerste week van de oogst heet, dan staat een lange winter gereed. Het hese bijna schorre en breekbare stemgeluid van Verschuuren brengt me terug naar de bejaardenwoning in Hatert van mijn opa, begin van deze eeuw. Ik kwam met enige regelmaat in Brabant en toen ik nog in Zwolle woonde sliep vaak bij mijn opa in het tweepersoons bed om de volgende dag verder te rijden naar bijvoorbeeld Bergen op Zoom. Veel te vroeg werd hij ‘s ochtends dan weer wakker om vervolgens koffie te zetten die later op de ochtend in een pannetje weer werd opgewarmd. Tijdens de eerste koffie ging de radio aan. Als de hoenders kakelen lang en goed, zal het regenen in overvloed. In de hoek van de kleine, knusse woonkamer stond een groot uitgevallen draagbare radio. Als de radio aanstond - eigenlijk alleen in de ochtenduren - stond Omroep Brabant op, hoewel mijn opa zelf uit Limburg kwam en in Gelderland woonde. Ik raakte in de vele keren dat ik tijdens het koffie drinken mee luisterde en door de Libelle of De Gelderlander bladerde, gefascineerd door die aparte weerman met zijn gekke spreuken. Pas later kreeg die weerman voor mij de naam Johan Verschuuren. De noordoosten wind in augustus opgestaan, brengt standvastig weder aan. Johan keek naar de lucht, naar de natuur en bepaalde daarop wat voor weer het had. 'Aan het geluid van de trein naar Helmond hoorde hij waar de wind vandaan kwam,’ staat op de website van Omroep Brabant te lezen. In alles klonk door dat zijn weerpraatje niets te maken had met de moderne tijd. Het overlijden van Verschuuren markeert het einde van een tijd die allang voorbij was. Nooit meer een kopje vieze opgewarmde koffie drinken bij opa en Johan Verschuuren op de achtergrond. Nooit meer: Zijn er januari mollen, dan laat de winter met zich sollen.

Gelukkig wordt er van links tot rechts en boven tot beneden schande gesproken van de avondklok rellen die de afgelopen dagen en nachten (gelukkig gisteravond al iets minder) door met name zuid en west Nederland trokken. Uit berichten in ‘geheime’ groepen die zijn exposed wordt duidelijk dat het merendeel van de relschoppers geen ideologische motieven heeft om mee te doen maar vooral wil rellen, zien wat er gebeurt, zich verveelt of stoer wil doen. Zelfs Baudet, die al weken lang zijn achterban via Twitter en Facebook opnaait om ‘in actie te komen’ tegen de maatregelen in het algemeen en de avondklok in het bijzonder spreekt zich nu - nu het al uit de hand gelopen is - uit tegen geweld en vernielingen. Goed, iedereen keurt geweld gelukkig af, maar ik hoor ook ontzettend vaak (en in mijn ogen veel te vaak) het woordje maar. Natuurlijk keur ik het geweld af, maar. Elke keer als ik zo’n tweet zie - en dat is sinds de eerste rellen begonnen dit weekend vaak - denk ik: daar had geen maar maar een punt moeten staan. Er is geen maar. Geweld en het vernielen van winkels is niet goed te praten. Ook al denken die mensen dat ze aan de goede kant van de geschiedenis staan, er is geen maar. Hoezeer sommige jongeren en enkele wappie ouderen ook geloven dat ze Tweede Wereldoorlogje moeten spelen en ons moeten ‘bevrijden’, er is geen maar. Het zal allemaal best dat de kabinet ver van de maatschappij af staat. Dat ze de avondklok hebben onderschat. Dat ze het IQ van de gemiddelde Nederlander hebben overschat. Allemaal ongetwijfeld waar. Alleen laten we één ding afspreken: er is geen fucking maar.

We hadden het raam open. Het raam staat altijd ‘s nachts open in de slaapkamer. We lagen in bed, dicht tegen elkaar aan. Buiten hoorden we iedere paar minuten het geluid van de politiehelikopter aanzwellen. De ene keer vloog hij wacht dichterbij over dan de andere keer, maar het duurde zeker een uur voordat het geluid ophield. Er had eerst nog een sirene geklonken die niet ver weg was gestopt. Daarna, toen ik al half sliep, de stilte. De volgende dag zagen we op de verschillende nieuwswebsites en televisiekanalen wat de schade was geweest. Allereerst zag ik een man van een van de vele carnavalswinkels in de stad. Zijn ruiten lagen er aan en de inhoud van de etalage lag op de grond. Wat hij gedaan als hij een van de ‘relschoppers’ had gepakt, vroeg de journalist bij het eerste ochtendlicht. Daar wilde hij niet over nadenken. Daarna volgde het aangrijpende verhaal van Primera-eigenaar Maaike. De Primera bij de Visstraat waar ik de laatste keer mijn pasfotos had laten maken lag helemaal in puin. Maaike huilde en vroeg zich wanhopig af wie zoiets in godsnaam kan doen. Eenmaal aan het werk leken de rellen even ver weg. Ook al ging het er natuurlijk op kantoor ook over. Ik vertelde over de helikopter die mij uit mijn slaap hield en over het idee dat terwijl je daar ligt de stad kort en klein geslagen wordt en de politie slechts toekijkt. Druk met mijn werk werd ik ineens opgeschrikt door verontrustende appjes in de straatapp. “Denbosch wakker morgen allemaal om 14:00 met zen alle verzamelen bij [de naam van mijn straat] Denbosch we gaan rellen.” Ik zeg vaak voor de grap te pas en te onpas: nu komt het wel heel dicht bij. Maar NU KOMT HET WEL HEEL DICHTBIJ. Er stond ook bij dat er extra gesurveilleerd zou worden; ook zou er een politiehelikopter in de lucht hanger. Het klonk allemaal niet heel geruststellend. Iemand anders in de app zei “het lijkt wel oorlog”. Nou leek me dat misschien wat overtrokken maar ik moest toch wel denken aan Back to the Future als Marty teruggaat naar een alternatieve 1985 vol rellen en brandjes. Toen ik uren later zelf gelukkig weer bij thuis was aangekomen (ik had maar vast aardappelen gekocht bij de Coop in de stad omdat ons winkelcentrum was afgesloten) kwam ik eerst een politiemotor tegen, toen nog een politiebus bij de rotonde. En op de parkeerplaats stonden nog eens twee politiebusjes en een politieauto de wacht te houden bij een verder vrijwel uitgestorven parkeerplaats. Bij de ingang van het park achter ons huis stonden twee vijftigers met grote honden streng om zich heen te kijken. Een van hen had een sigaar in zijn mond. Deze mannen hoorden waarschijnlijk de ‘FC Den Bosch aanhangers' waarvan ik op Twitter had gelezen dat ze het winkelcentrum bij ons in de buurt zouden 'bewaken' tegen relschoppers. Ik liep er in flink tempo langs en deed achter me snel het hek van de tuin op slot.

Het lijkt er soms op alsof Nederland in tweeën is gesplitst: de weldenkende mens en een ‘niet geringe groep volslagen zwakzinnigen’. Die laatste omschrijving is niet van mij maar Max Waterman, iemand die vrij regelmatig verstandige dingen op Twitter zet. Hij stelt: “Jarenlang maken ze gebruik van welvaart en vrijheid maar bij een crisis volgen ze slechts hun primitieve egoïstische instincten.” Max constateert terecht dat deze zwakzinnigen al die tijd natuurlijk al onder ons waren, maar dat het nu in coronatijd, bij gebrek aan andere activiteiten, er helemaal uit komt. Je mag de huidige tijd absoluut niet met de (Tweede Wereld)oorlog vergelijken, maar één overeenkomst is er wel: in tijden van crisis wordt pijnlijk blootgelegd wie voor zichzelf kiest en wie voor de groep. Mag je dan niet tegen de regels zijn? Natuurlijk wel. Maar je demonstreert waar dat mag en je houdt je aan de daar geldende regels. Mag je niet demonstreren op het Museumplein? Dan ga je niet naar het Museumplein. Krijg je daar een klap? Dan ben je vooraf waarschijnlijk drie kwartier gewaarschuwd. Gisteren kreeg een vrouw in Eindhoven een waterkanon op haar hoofd. Dat was wellicht niet zo subtiel en zeer waarschijnlijk ook niet zo bedoeld, maar die vrouw werd in de eerste plaats omvergewaterd omdat ze daar zelf naartoe was gegaan en daarna ook nog eens weigerde te vertrekken. Zelf liep ik gisteren met de kinderen een rondje door de wijk, van speeltuin naar speeltuin. Ondertussen was iemand die een Facebook-vriend is diezelfde middag in Eindhoven. Na afloop ze zei dat ze het zo jammer vond dat het zo gewelddadig afliep. Ze kwam voor vreedzaam protest. Waarschijnlijk zal ze zeggen dat ze dat echt nooit verwacht had dat dit zou gebeuren. Ondertussen maakte ze alweer plannen voor een volgende ‘vreedzame’ protest. Laten we vooral niet vergeten dat de zwakzinnigen van gisteren ook gewoon enabled worden door een grote groep zogenaamd nette wappies.

De definitie die de AIVD geeft voor terrorisme is: het uit ideologische motieven dreigen met, voorbereiden of plegen van op mensen gericht ernstig geweld, dan wel daden gericht op het aanrichten van maatschappij-ontwrichtende schade, met als doel maatschappelijke veranderingen te bewerkstelligen, de bevolking ernstige vrees aan te jagen of politieke besluitvorming te beïnvloeden. Vanmiddag waren er ‘rellen’ in Eindhoven en Amsterdam, waar met name in Eindhoven veel schade werd aangericht en buitensporig veel geweld werd gebruikt. Her en der lees ik dat de mensen die dit doen ‘demonstranten’ worden genoemd, maar dat zijn het natuurlijk niet. Het is intimidatie en vernielzucht van een ongekende orde en als ik de definitie van de AIVD mag volgen zijn de mensen die vandaag mijn geboortestad op z’n kop hebben gezet gewoon terroristen en mogen ze wat mij betreft ook zo berecht worden. Er zijn flink wat mensen opgepakt vanmiddag maar ze zullen - zo vrees ik - er wel weer vanaf komen met een kleine boete en een middagje parken schoffelen. Laten we nou eens kappen met dat halfzachte aanpakken van dit tuig. Laat iedereen die hier bij betrokken was alle kosten van de vernielingen en politie-inzet betalen bovenop de gebruikelijke boetes. Laat ze wegens het in gevaar brengen van de volksgezondheid verplicht 14 dagen in quarantaine. Dan mogen ze zelf bij hun werkgever of school - als ze die hebben - uitleggen waarom ze niet kunnen werken of studeren. Misschien moeten we zelfs nog verder gaan en ook de mensen die oproepen om naar dit soort protesten te komen laten meebetalen. Kleed. ze. Helemaal. Uit. Deze aso’s zorgen ervoor dat anderen vanavond na 21 uur hun huis niet mogen. Waardoor alle café’s en restaurants gesloten zijn. En waarom er geen ruk te doen is terwijl ons eindige leven langzaam weg tikt. Tot slot moeten we het hebben over Urk waar een GGD testlocatie in de fik werd gestoken door jongeren die nota bene door lokale politici waren opgejut om vooral de deur uit te gaan als protest. Over terrorisme gesproken. Gooi die boete weer omhoog en leg de rekening bij de wappies. Genoeg is genoeg.

Het is als ik dit schrijf inmiddels 21:13 uur. De avondklok is ingegaan. Ik moest gisteren heel hard nadenken wanneer ik voor het laatst na 21 uur buiten ben geweest, maar de keren waren afgelopen jaar in ieder geval op de vingers van 1 hand te tellen. Toch voelt het gek dat het nu niet meer mag en dan gaat het toch wat kriebelen. De hele dag zag ik op Twitter berichten van mensen die varieerden van: hoe kom ik de spertijd door tot aan hoe kunnen we toch naar buiten. Maar ook de wappies waren zelf tot in mijn Facebook doorgedrongen en riepen weer eens op om koffie te drinken ergens of om de politie gek te maken door met z’n allen gewoon naar buiten te gaan. Ik blijf het jammer vinden dat de corona-boete omlaag is gegaan tot ‘slechts’ 95 euro, want wat mij betreft wordt iedereen die nu nog aan de gekkigheid meedoet helemaal leeg getrokken. Iedereen die het nodig vindt nu toch naar buiten te gaan, of erger nog een feestje te geven draagt er potentieel aan bij dat we langer in deze shitshow zitten en mag ook flink meebetalen - wat mij betreft - aan de compensatie van de economische schade (die loopt in de miljarden per week dat de lockdown langer duurt). Maar 23 januari 2021 is dan een historisch dag, het was ook de dag die er bijna voor zorgde dat ik hier niet meer zou zitten. Ik had de afgelopen dagen al wat Bernie memes voorbij zien komen. Bernie Sanders zat deze week - bij de inauguratie van Joe Biden als president - met wollen wanten aan en een dikke jas op zijn klapstoeltje stoïcijns voor zich uit kijkend. Het moment werd vastgelegd door een fotograaf en ging viral: half internet zette Sanders op zijn klapstoel ergens anders neer. Maar vanmiddag kreeg ik er weer eens één doorgestuurd en toen bleef ik er bijna in. Ik vond een website waar je zelf een Bernie meme kon maken. Grote fout natuurlijk. Al snel rolde ik bijna tot tranen toe van het lachen op de grond. De leuksten zijn helaas hier niet plaatsbaar vanwege portretrechten, maar een enkele wil of kan ik u toch niet onthouden.

Kick Out Zwarte Piet zou carnaval de oorlog hebben verklaard. Het is dat schrijver Jan van Mersbergen er een stukkie over had geschreven, anders had ik het ‘nieuws’ volledig gemist. ‘Nieuws’ ja, tussen aanhalingstekens, want ik begrijp dat er een persbericht is geweest die door sommige media is overgenomen, maar iedereen kan een persbericht op ANP gooien voor een klein bedrag. Zelf kan ik de bron (het persbericht) nergens vinden, dus ik moet het doen uit tweedehands bronnen waar in staat dat KOZP wil ‘dat er tijdens carnaval voortaan enkel nog dominante elite groepen worden bespot’. Een quote die aan KOZP wordt toegeschreven: “Maar met carnaval is het opeens hilarisch om deze (minderheids-, red.) groepen te parodiëren, om nog een extra schepje bovenop de spot te doen. Dit draagt bij aan de instandhouding van vooroordelen en aan onderdrukking en ongelijkwaardige behandeling in Nederland.” Jan van Mersbergen heeft heel wat woorden nodig om te zeggen: kom zelf eens kijken en om uit te leggen dat niet iedere (en misschien wel geen enkele) indianentooi een uiting van racisme is. Van Mersbergen is boos. Dat ben ik niet. Hooguit verdrietig. Zelf denk ik dat met minder woorden ook kan uitdrukken wat mijn gevoel is bij deze oorlogsverklaring, ook al onderschrijf ik grotendeels zijn pleidooi wel. Het is gemakkelijk vanaf de zijlijn te roepen dat je iets afkeurt als je je niet zelf eerst verdiept in wat er carnaval behelst. Het omkeringsfeest dat carnaval is, draait namelijk niet om spot. Ja mensen verkleden zich, maar meestal omdat ze al 361 dagen per jaar zichzelf zijn en die overige 4 dagen per jaar daar even aan willen ontsnappen. Als je je tijdelijk - middels bijvoorbeeld een kostuum - een rol of cultuur aanmeet is dat niet automatisch een bijdrage aan onderdrukking en ongelijkheid. Een Nederlandse vrouw die een Afrikaanse dans doet bespot ook niet automatisch een cultuur. Een Fransman die een tortilla eet, lacht Mexicanen niet per definitie uit. Zo is ook verkleden niet standaard een teken van sluimerend racisme. Dus beste KOZP, ga op onderzoek uit, bevraag, luister naar antwoorden. Er zijn Jan van Mersbergens genoeg op deze wereld die maar wat graag uit willen leggen wat carnaval is. Stel je open en oordeel pas als je weet waar het over gaat. Als je wilt, wees 4 dagen per jaar iemand anders. Je zult zien: het lucht vreselijk op.

De avondklok gaat er komen. De ingangstijd wordt 21 uur. Dat is super strenge maatregelen maar dan wel op z’n Nederlands: polderen. Oké we gaan akkoord, maar dan wel een half uur later en ook de vluchten naar risicolanden schrappen. Deal. De avondklok gaat zaterdagavond in dus ik ben benieuwd of we overmorgen overal rennende mensen zien die nog net even voor 21 uur weer thuis willen zijn. Of dat we net als bij de incheckpaaltjes op de stations gaan zien dat iedereen om 4:29 uur bij z’n voordeur staat om precies als het weer mag met z’n allen massaal naar buiten te rennen. Alleen daarvoor al zou ik vroeg m’n wekker zetten. Dan serieuzere zaken. De wappies. We moeten het toch nog een keer over ze hebben. Ik weet dat niet alleen de wappies tegen een avondklok zijn maar ze laten de laatste tijd weer veel van zich horen. Dat ze - hoewel ze allemaal de hele avond voor de tv zitten te hangen met een sixpack bier - zich niet willen laten opsluiten door dit nepkabinet. Dat ze zich nevernooitniet willen laten vaccineren. En dat ze zo’n muilkorf maar onzin vinden. De mainstream media (MSM) verkondigen alleen maar onzin. Als je naar de wetenschap luistert ben je een schaap. Meevaller: als je je medewappies napraat heb je het licht gezien. Enfin, ik zat na te denken over de wappies, omdat zij toch wel het hardste roepen dat de lockdown het einde van de wereld is (en velen voegen daarbij dat het hoort bij de plannen voor een great reset). Misschien zijn de wappies geen wappies maar eigenlijk undercover ultra containment fanaten (de containment mensen willen juist het virus zoveel mogelijk indammen om een humanitaire ramp te voorkomen). En dat ze zich dus voordoen als wappie en dan anderen oproepen om toch vooral bij elkaar te komen in demonstraties. Of oproepen om je niet te laten vaccineren. Bovendien willen ze koste wat het kost de avondklok tegenhouden. Alles met het doel de besmettingsgraad te verhogen zodat er júíst strengere maatregelen nodig zijn. Dezelfde maatregelen waar de containment fanaten voor zijn. Dus wat als de wappies geen wappies zijn maar hyperintelligente omgekeerde psychologie masters? (En maakt dat de niet-wappies dan automatisch ook de eigenlijke wappies, maar dat terzijde) Nou kan je zeggen dat ik misschien iets te veel tweets van QAnon-gekkies en covid-ontkenners op Twitter heb gelezen. En dan zeg ik: daar heb je absoluut gelijk in. Maar als iemand een conspiracy kan bedenken is het volgens de Twitter-wijsheid waar tenzij het tegendeel wordt bewezen. Lijkt me dus een gevalletje: case closed.

Ook ik worstel met de avondklok. Niemand is vóór een avondklok. Niemand is vóór 1,5 meter. Niemand is vóór mondkapjes. Niemand is vóór beperkt bezoek in huis. Niet iedereen zal de maatregelen even goed aankunnen, maar gelukkig begrijpen velen met mij dat maatregelen soms nodig zijn om erger leed te voorkomen. Ja ik stoor me aan de Guido Weijers’ van deze wereld die zich openlijk afvragen of het middel niet erger is dan de kwaal. Omdat Guido en met hem velen wel veel vragen stellen, maar met hun vingers in de oren ‘lalalalala’ roepen zodat ze de antwoorden niet hoeven te horen. Stel vooral vragen, maar luister dan ook naar de antwoorden. Wees kritisch, maar stel jezelf dan ook open voor argumenten. Als we niets doen komt er een scenario in zicht waarbij mensen met covid-19 niet meer geholpen kunnen worden. Of waarbij ziekenhuizen al zo vol liggen dat niet alleen de geplande operaties niet door gaan, maar je ook na een ongeluk of in acute medische nood geen hulp meer kan krijgen. Ja de cijfers dalen nu gelukkig, maar de berekeningen die er liggen moeten serieus worden genomen, omdat ze door experts gemaakt zijn. Helaas is het publieke debat vooral aan de hardste roepers. Natuurlijk komen Gommers, Kuipers, Koopmans en wie nog al meer, ook aan het woord. Maar daarna mogen ook Dave Roelvink of Marga Bult vertellen dat het allemaal wel meevalt en dat we onze vrijheid terug moeten krijgen. Iedereen wil dat we onze vrijheid terugkrijgen. De illusie die wordt gewekt dat het loslaten van de maatregelen onze vrijheid teruggeeft is zeer schadelijk. Als de zorg is ontwricht, ontwricht de hele samenleving mee. Dat los je niet op door te roepen dat jij je IC-plek wel af staat, als dan alles weer gewoon mag. Een avondklok is een grote stap. Een stap die je alleen kan nemen in combinatie met andere maatregelen: strenger handhaven op al bestaande regels, stop of beperk vluchten en treinreizen van en naar het buitenland. Beperk bezoek, ook overdag. En handhaaf tot je er bij neervalt. We zijn helaas niet het land gebleken van de schouders er onder en samen komen we er wel uit. We zijn het land van liedjes schrijven over hoe essentieel het is om in de nacht een ommetje te maken. Het land van Thuisbezorgd-jasjes aanbieden en kopen op Marktplaats. Van nét een gast meer in huis nemen dan mag. Of de regels helemaal loslaten want het is kerst. Dat moet toch kunnen. Het land waarin we vinden dat een boete niet te veel mag kosten want dan krijg je een strafblad. En het land waarin bij elke beslissing die ons niet aanstaat de Tweede Wereldoorlog erbij wordt gehaald. Over een uurtje is er een persconferentie. Waarin misschien wel, misschien niet een avondklok wordt aangekondigd. Als dat gebeurt hoop ik dat mensen naast schreeuwen dat het niet eerlijk is, niet nodig of onmenselijk, vooral ook tot bezinning gaan komen. We zijn verschrikkelijk verwend geweest en het is nu even voorbij. Ik moet de laatste maanden regelmatig denken aan ‘Men fietst niet meer’ van Herman Finkers. Laat deze periode onze donkere middeleeuw zijn en dan hopelijk slechts voor een paar weken. En daarna: licht.

Nu alle musea, cafés, pretparken en andere leuke dingen gesloten zijn, moet je je op andere manieren zien te vermaken op een zondagmiddag. Bijvoorbeeld met het live kijken van een afgelaste demonstratie op het Museumplein. De demonstratie mocht op een andere locatie doorgaan toen de burgemeester besloot dat het niet verantwoord was te houden op het Museumplein. Daarop besloten de demonstranten - die waren tegen de regering in het algemeen en tegen de lockdown in het bijzonder - om 14 uur koffie te gaan drinken op de plek waar ze dus niet samen mochten komen. Op At5 werd een beginnend journalistje met een camera het diepe in gegooid en die deed best aardig verslag, ware het een voetbalwedstrijd. Via Facebook vond ik alleen livestreams van mensen die 'vochten voor onze vrijheid'. Ze riepen hard dat ze niet samen mochten komen 'en hun van blacklivesmatter wel'. Een vrouw met een camera sprak wel drie keer uit dat ze zoveel inspiratie haalde uit het verzet. Ze had waarschijnlijk oprecht het gevoel dat de maatschappij werd gegijzeld door de regering om haar te pesten. Niemand had het overvolle ziekenhuizen of de vele besmettingen. Nouja, op At5 kwam wel arts Piet voorbij. Hij was met zijn vrouw - eveneens wappie - helemaal uit Limburg komen rijden om tegen een journalist te kunnen vertellen dat er helemaal geen corona meer is. 'Interessant' zou Lange Frans zeggen. De uitzending duurde lang. Al was het maar omdat de politie de betogers veel tijd gaven om het plein rustig te verlaten. Velen deden dat overigens ook. Een kleine groep van 100 tot 200 man zocht echter bewust de confrontatie. Mensen die werden geslagen waren vervolgens stomverbaasd dat ze tijdens een verboden demonstratie na herhaaldelijk oproepen om te vertrekken, een knuppel tegen zich aan kregen. Dan ben je wel echt een martelaar hoor. Dáár zou nou eens voor geklapt moeten worden. Even later, toen At5, een stukje was meegelopen met de ME, werden drie jongvolwassenen geïnterviewd. Ze zaten, twee mannen en een vrouw die er uit zagen alsof ze net van Woodstock kwamen, op een gele bestelbus. Ze hadden het over vrijheid. Ze leken haast teleurgesteld dat de ME ze gewoon liet zitten, op dat dak. Dat hadden we toch niet afgesproken? Hoe kan ik nou straks thuiskomen? 'Wat heb jij gedaan vandaag?'. 'Gevochten voor onze vrijheid!' 'Oh en je mocht dat zeker niet zeggen. Opgepakt zeker?' 'Nou nee, ik mocht uitgebreid mijn verhaal doen, live op tv en toen liep de ME voorbij en mochten we gewoon blijven roepen dat we niet vrij zijn. Zaten we daar uren op die bus. Want ja je wilt wel je punt maken.' Degene die het meest aan het woord was leek nog het meest op een typetjes van Rob Kemps van de Snollebollekes. Het is dan ook wachten op de eerste verhalen dat het eigenlijk uit de hand liep door antifa-aanhangers. Daarna werd ook nog een vrouw aangesproken door At5 die van haar fiets was geslagen omdat ze de aanwijzingen van de politie niet had opgevolgd. Ze was heel boos, dat kon je zien, ook al had ik inmiddels het geluid uitgezet. Wat heerlijk dat je soms ook gewoon het geluid uit kan zetten. Zouden we niet allemaal vaker het geluid uit moeten zetten. Of liever nog: de microfoons. Al was het maar als een daad van stil verzet.

Nee, ik ga geen recensie schrijven. Dat laat ik lekker aan Marjolein over. Maar ik heb wel eindelijk weer eens een boek uitgelezen. En daar vind ik wat van en dat heb ik opgeschreven. Of nou ja, een boek. ‘Heart of a lion’ is een door Memphis Depay zelf geïnitieerde (auto)biografie, geschreven door voetbaljournalist Simon Zwartkruis. Memphis vond het zelf wel tijd om zijn verhaal te laten optekenen; de mensen om hem heen zeiden: is dat niet een beetje vroeg. Memphis vond het niet te vroeg en deed het toch. Zo lijkt het overigens met alle beslissingen in het leven van de voetballer te gaan. Het resultaat is een 238 pagina levensverhaal van Memphis vervlochten met tegeltjeswijsheden. Memphis gaat een hele rits aan foute beslissingen langs om er vervolgens aan toe te voegen dat hij nu zoveel gegroeid is en daarom deze fouten niet meer maakt. Ook heeft Depay veel woorden nodig om uit te leggen waarom hij eigenlijk best wel sympathiek is ‘als je hem eenmaal beter leert kennen’. Dat hij zich met een hoed op meldt bij Oranje of dat zijn huis vol hangt met ‘klokjes’ van een ton per stuk is geen arrogantie maar dat is gewoon zijn stijl. Ja Memphis houdt van mooie dingen, maar dat mag ook want ‘hij heeft er hard voor gewerkt’ en ‘geeft ook veel weg’. Centraal in het boek is de reis die hij maakt met zijn vrienden naar Ghana, het land waar zijn vader vandaan komt. Waar hij vroeger vooral hield van feesten helpt hij nu als een moeder Theresa in spe dove en blinde kinderen in het Afrikaanse land. De reis geeft Memphis veel stof tot nadenken en dat dit niet zomaar een voetballer is zonder diepgang zullen we allemaal weten. Als het boek bedoeld was om Memphis’ imago op te poetsen lijkt me de poging niet helemaal geslaagd. Zeg nou eerlijk, wie kan zich nou inleven in een man van 26 die meerdere slaapkamers vol heeft hangen met pakken van tienduizenden euro’s per stuk? Voor de echte fans geeft ‘Heart of a lion’ best een leuk inkijkje in de wereld van een succesvolle profvoetballer. Zelf betrapte ik me er op dat ik soms wat plaatsvervangende schaamte voelde opkomen. Maar even zo vaak voelde ik met Memphis mee. Waarom zou hij niet zijn kop boven het maaiveld uitsteken als hij daar zin in heeft en er niemand verder kwaad mee doet? Mij bekroop richting het einde van het boek het gevoel dat hij beter nog een jaar of tien had kunnen wachten met deze tussentijdse memoires. Al past het ook wel weer bij zijn persoon om dat totaal niet te kunnen aanvoelen.

We hadden gisteren al even door de sneeuw gewandeld. Het was de eerste sneeuw in bijna twee jaar tijd; in het park was iedereen opgewonden van het dunne laagje sneeuwballen aan het maken. Na een tijdje kreeg eerst Luna en daarna Otis het te koud. Omdat Otis graag nog een keertje in de sneeuw spelen, het liefst sleetje rijden. Ik stelde voor om dan te kijken of het ‘s ochtends nog wit zou zijn. Ik keek naar het weerbericht en die was niet al te optimistisch. Rond vier uur zou de temperatuur al boven nul uitkomen. Voor ik het wist had ik voorgesteld om dan maar vroeg op te staan in de hoop dat er dan nog iets over was van de witte deken die we ‘s avonds uit het zolderraam zagen. Dat was goed, maar wel pas als Noël tot op de seconde precies zou weten hoe laat we dan zouden opstaan. Half zes? Ja dat was prima. Bovendien voor hen nauwelijks vroeger dan de tijd dat ze normaal al opstaan. De hele nacht lag ik te woelen en regelmatig werd ik wakker. Ik verdacht mezelf er van hele stukken van de nacht helemaal niet te slapen, maar om 5:29 werd ik opnieuw wakker en was ik wel degelijk even weg geweest. Ik zette net voordat deze af kon gaan de wekker uit en sloop naar zolder. Noël draaide zich eerst om en ging toen rechtop zitten. “Ik wil toch niet mee naar buiten,” zei hij na een paar tellen nadenken. Otis wilde wel. Samen aten we eerst een broodje. De sneeuw op het kunstgras was al weg. Op de houten stoelen en tafel lag nog wel een dun laagje. Terwijl ik nog snel een smerig kopje koffie en een banaantje naar binnen werkte kwam Noël naar beneden. We keken naar livebeelden op Youtube van sneeuwlandschappen. Eerst keken we naar Nederlandse beelden. Lemmer, Zandvoort. Maar omdat er nog maar zo weinig lag, stapten we al snel over naar Finland en Zwitserland. Buiten zag ik de sneeuw steeds verder terugtrekken. Ik maande Otis tot opschieten en snel deden we onze winterkleren aan. “We moeten wel fluisteren in de straat,” zei ik nog. Als Noël er bij was geweest was nu de halve buurt al wakker geweest, maar zo met z’n tweeën ging het fluisteren prima. We liepen zachtjes naar de speeltuin in het park. Het kunstgras daar had nog een dun wit laagje. Er zaten door de regen die net was begonnen wel kleine putjes in. Een beetje beteuterd concludeerden we samen dat een ritje met de slee er niet in zat. Dan maar een sneeuwpop maken, had Otis bedacht. Omdat het sneeuwlaagje wel erg dun werd moest het wel een bescheiden sneeuwpop worden. Met mijn voeten schraapte ik zo veel als ik kon bij elkaar tot ik er een drie ballen van kon kleien. Otis zocht stokjes voor de armen. Verderop hoorde ik een man en een vrouw met twee kinderen aankomen. We waren niet de enigen die nog even de sneeuwpret wilden meemaken. Aan de andere kant van de speeltuin werd even later met sneeuwballen gegooid. Onze sneeuwpop kreeg nog een vriendje die we op schommel zetten, maar na een dik half uur had Otis het koud. We liepen nog een klein rondje door het park. Eenmaal weer binnen hoorde we precies de klok van Marjolein’s opa zeven uur slaan. De koffie was nu koud en nog smeriger.

Terwijl ik nog lag te slapen brandde in Ulgersmaborg boerderij De Leeuwenburg vrijwel geheel af. Zelf ben ik nooit op de boerderij geweest maar het is onlosmakelijk verbonden met mijn jeugd. De Tormentilstraat uit, de Akeleiweg over, langs de kinderboerderij, langs de Leeuwenburg, door het Appelhofje, dwars door de Oosterhoogebrug. Het was vroeger mijn dagelijkse fietstochtje naar school. Niet wetende natuurlijk dat de boerderij in 2021 ineens af zou fikken. Ik werd wakker omdat Noël en Otis naar de wc gingen en daarna naar beneden slopen. Vaak kijk ik keek even op mijn telefoon om te zien hoe laat het is en zag deze keer op Twitter een bericht van Teletekst over dat er een grote brand woedde bij een boerderij in de stad Groningen. Toch even kijken natuurlijk want zoveel boerderijen staan er niet in de stad, dus het zou zomaar een pand zijn dat ik ken. Op RTV Noord zag ik inderdaad een artikel over de brand en het bleek ook nog eens te gaan om een brand in Ulgersmaborg. Ik zag de grote uitslaande vlammen in de donkere nacht en stuurde het bericht in alle vroegte door naar anderen. Toen ik wakker werd keek ik weer. Er waren nu foto’s te zien bij daglicht. Van de boerderij dat in het hart van de wijk ligt, bleek niet veel meer over. De buitenmuren van het huis stonden nog, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Op Twitter stond dat de NOS voor het eerst Ulgersmaborg in een artikel hard gebruikt. Zo zie je maar, de wijk waar nooit wat gebeurt, is ineens landelijk wereldnieuws. Wat rest zijn de treurige foto’s van winterbomen met een schuurloos gebouw en een dakloos huis.

Kabinet Rutte III is gevallen, twee maanden voor de verkiezingen. De campagne zou zonder corona waarschijnlijk al in volle gang zijn. Het schip is dus in het zicht van de haven gestrand. Dat is pijnlijk voor Rutte en ik lees bovendien overal hoe terecht het is. Bij veel wappies gaat bovendien uit leedvermaak de vlag uit. Dat mag allemaal, maar zelf ben ik zorgelijk. De toeslagenaffaire - het onderwerp waarover het kabinet is gestruikeld - is een schandvlek natuurlijk en dat daar politieke consequenties aan moeten zitten lijkt me logisch. Maar zo dicht bij de aanstaande verkiezingen en midden in een pandemie demissionair worden, vind ik nogal wat. Rutte heeft al aangegeven op het onderwerp corona gewoon missionair door te gaan, maar het heeft natuurlijk hoe dan ook uitwerking op hoe eventuele aanstaande maatregelen gaan vallen bij de bewoning. Zeker bij de kleine groep corona-sceptici zal een avondklok of nog verdere vrijheidsbeperking met nog meer gehoon worden ontvangen. Ze hadden al niets over ons te zeggen, maar nu zijn ze toch gevallen! Laat ze dan ook hun bekken houden! Verder zien we natuurlijk dat de meeste betrokkenen gewoon weer zullen aansluiten als de kabinetsformatie zal beginnen. Mark Rutte ziet niet in waarom hij geen lijsttrekker zou kunnen zijn: of we verder mogen is aan de kiezer, zij hij vandaag in zijn persconferentie. De kans is dan ook groot dat we ergens in het najaar ongeveer hetzelfde kabinet terug zien keren. Dat is cynisch natuurlijk, maar wel het meest waarschijnlijk scenario. Kabinet Rutte III is niet mijn kabinet, maar zal het alternatief dan echt zoveel beter zijn?

Terwijl ik bezig ben aan mijn (tiny) dry january vond ik vanmiddag een aflevering van Man, man, man de podcast. Ik had nog even geprobeerd mijn boek uit te lezen, maar ik had weer eens veel te kort geslapen en dus vielen mijn ogen al na twee pagina’s weer dicht. Bij het zoeken in de podcast-app viel mijn oog natuurlijk direct op de titel van de aflevering: alcohol. Zelf ben ik dus bezig met een maand(je) zonder alcohol, waarbij ik wel moet toegeven dat de maand wat later begonnen is omdat er met en voor oud en nieuw nog wat flessen drank open waren gegaan die natuurlijk wel op moesten; drank weggooien is immers alcoholmisbruik. Hoewel de alcoholvrije maand me verder prima bevalt, merk ik wel dat het leven vol verleidingen zit. Vorige week belde ik mijn jarige vader om hem te feliciteren. Hij sloot af met ‘neem er vanavond nog eentje op mijn verjaardag’. De volgende dag sprak ik een collega over Ajax - PSV. Hij had er al zin in. ‘Niets beter dan een wedstrijdje kijken met een biertje erbij’ en moest denken aan de quote uit Airplane: it looks like i picked the wrong week to quit drinking. Ik heb me tot nu toe keurig beperkt tot water, koffie en limonade, maar het zegt ook wel iets over hoe normaal alcohol in onze maatschappij is. Gall & Gall is niet voor niets een essentiële winkel natuurlijk. Enfin ik luisterde vanmiddag de podcast waarbij ik het vermoeden had - gezien de joligheid - dat de mannen er zelf ook al wel eentje (of meer) op hadden. Het ging over wat lekker is om te drinken, wanneer je drinkt. Dacht ik eerder nog dat er nog wel een taboe rustte op het alleen drinken, daar was volgens man en man (de derde man vond in je eentje drinken maar niets) niets van waar. Ik opgelucht: ik ben dus niet de enige. Zelf heb ik het taboe daarop overigens nooit zo begrepen. Wat is er nou heerlijker dan een biertje of wijntje of twee (a drie) op een vrijdag- of zaterdagavond? Ongeacht of er naast je iemand aan het water zit of ook met een biertje in de hand? Want wat is er dan precies beter aan het samen nuttigen van een drankje? Dát suggereert toch vooral dat je de drank nodig hebt om het samen leuk te hebben en dát lijkt me dan juist triest. Ik drink een biertje, wijntje of likeurtje toch vooral omdat ik het lekker vind en pas in de tweede plaats (ver daarachter) met als bij-reden om er een beetje vrijer in het hoofd van te worden. Ik kan nu al niet wachten tot het zover is. En nee ik ben heus niet aan het aftellen tot het over 17 dagen - eindelijk - februari is.

Na het werk en na de koffie wilde Noël naar buiten. Eigenlijk wilde hij wel naar het park, maar hij wilde niet alleen. We besloten dat we dan wel met z’n allen naar buiten zouden gaan, maar dan niet weer naar het park. Na enig zoeken (want we wilden ook niet weer naar de Maaspoort) werd het Natuurgebied Heinis. Het was koud en we waren zo al een half uur verder voordat iedereen warm genoeg was aangekleed. Noël wilde zoals altijd alleen een trui aan. Bij de ingang van het natuurgebied stond een bordje: ‘rustgebied’. Ik moest er om gniffelen. Nu even niet dus. We kwamen na een paar meter al bij een open veld. Aan het veld stonden een paar huizen. Over het veld hingen de kabels van de elektriciteitsmasten die dwars door het gebied stonden. Als er andere mensen langsliepen siste ik naar Noël en Otis - die maar één modus hebben en dat is: schreeuwen - dat ze wat rustiger moesten zijn. Maar zoveel mensen waren er niet. Af en toe kwam er een echtpaar voorbij - meestal met een hond, maar de meeste tijd was er - op ons na - rust. Ik had gedacht dat we gewoon even zouden gaan wandelen, maar Noël en Otis wilden graag Among Us doen. Dé gamehit van 2020. Among Us is eigenlijk een soort Weerwolven. In het spel ben je met een crew op weg naar een vreemde planeet of op een vreemde planeet maar er zijn één of meer ‘imposters’ among us. Aan de overige crew de taak de ‘imposters’ eruit te vissen voordat de gewone crewmembers niet meer in de meerderheid zijn. Aan de imposters zaak om de gewone crewmembers er uit te (laten) stemmen of genoeg van hen om te vermoorden. Duidelijk een kinderspel dus. Ik had speelkaarten meegenomen. Wie de Joker trok was de imposter. De andere drie kaarten waren ‘gewone’ speelkaarten. Luna was ondertussen wat rond aan het lopen en speelde met een tak. We hadden het spel - behalve op de telefoon - ook al eens eerder gespeeld thuis met kaarten en het bleek toen moeilijk voor met name Otis om de kaart voor zich te houden en niet te tonen aan de rest. Ook deze keer weer moesten we Otis er voortdurend aan helpen herinneren de kaart omgekeerd op z’n borst te houden. Uiteindelijk besloot hij de kaart in zijn jaszak te doen. Omdat we maar met z’n vieren waren (en er dus één imposter among us was) volgenden de potjes elkaar in rap tempo op. Als je getikt werd was je vermoord en moest je met één arm omhoog stil blijven staan. Het viel niet echt mee om op een open veld heimelijk iemand te vermoorden, maar het lukte toch een keer om Noël er in te luizen voor een moord die ik begaan had. Na een tijdje had ik er genoeg van en gingen we onder luid protest van de jongens een stukje lopen. Het natuurgebied leek nog kleiner dan de vorige keer dat we er waren en voor we het wisten stonden we na een klein rondje weer bij het grote veld. “Gaan we dan nu weer Among Us doen?,” vroegen ze. Ik graaide in de borstzak van mijn jas naar de spelkaarten. “Nou vooruit nog eventjes dan, want het is koud.”

Natuurlijk willen we allemaal het liefst vooraan staan als de vaccins worden uitgedeeld. Of als eerste de deuren openen als er ook maar iets van lucht is. Maar als we allemaal de eersten zijn, zijn we ook allemaal de laatsten. Deze week ergerde ik me aan het feit dat boekwinkels vinden dat ze toch wel erg essentieel zijn. ''Wij zijn van mening dat een laagdrempelige beschikbaarheid van kranten, tijdschriften en boeken een belangrijke rol vervult in het vormen van mening en daarmee de vrijheid van meningsuiting ondersteund.'' Dat is net zo dom als wanneer de eigenaar van een jeanswinkel zegt dat zijn winkel essentieel is omdat broeken vitaal zijn voor de goede zeden in ons land. “Zonder broek sta je immers in je blote kont!” Misschien moeten de mensen die roepen dat boeken zo belangrijk zijn sowieso eerst eens vragen voor de eigen boekenkast te gaan staan en zich af te vragen: heb ik alle boeken die hier staan allemaal gelezen? Kranten en tijdschriften kan je ook bij de supermarkt kopen of zoals een normaal mens: op internet lezen. Of thuis laten bezorgen (nota bene!). Begrijp me niet verkeerd: ik ben heel erg pro boekwinkels - koopt vooral uw waar lokaal - maar als je zegt dat boekwinkels eigenlijk essentieel zijn heb je het volgens mij echt niet begrepen. Zeg dan gewoon eerlijk dat je de omzet nodig hebt en roep een beetje harder als er gepraat wordt over een steunpakket. We willen allemaal voortdurend als eerste. Op de dag dat de aankondiging kwam dat de lockdown met drie weken werd verlengd was er ook discussie over de vaccinatievoordringers. Ik heb het met verbazing maar ook met enig genoegen bekeken. Ik zie op veel plekken - gelukkig - de vaccinatie argwaan verdwijnen en daar komt een oerdrift voor in de plaats om maar vooral als eerste gevaccineerd te worden. Ik heb van vrij dichtbij gezien en gehoord dat er weliswaar soms ook niet essentieel ziekenhuispersoneel wordt gevaccineerd, maar heb ook gehoord waarom: de doses moeten nou eenmaal op moeten zodra deze zijn ontdooid. Als de keuze is weggooien of iemand in een net niet essentieel beroep vaccineren dan mag ik hopen dat er nog vele vaccinatievoordringers zullen volgen.

Columniste Angela de Jong zit er helemaal naast. There i said it. De onfeilbare De Jong liet vorige week in haar column optekenen dat ‘wat er maandag te zien was, in de verste verte niet op Big Brother leek’. Angela is 44 jaar oud dus ten tijde van de eerste Big Brother was ze 23 jaar en zou ze dus prima hebben kunnen kijken. Ik denk echter niet dat ze destijds heeft gekeken of haar blik is door de tijd nogal vertroebelt en ik kan het weten want als die hard fan van met name de eerste serie, heb ik elke seconde op tv gekeken en zelfs in fokking 1999 al livestreams gevolgd. Ik zie in deze Big Brother (want ja ik heb ook vele andere afleveringen van de diverse Big Brother spinoffs) juist wel een waardige reïncarnatie van hoe het allemaal begon. De Big Brother versie 2021 heeft dezelfde vibe en dat vind ik erg knap. Als fan van het eerste uur heb ik deze week alle afleveringen gekeken en ik vond het opmerkelijk hoe zeer je als kijker bij het zien van deze serie weer terug gezogen wordt naar 1999, toen het leven nog zo simpel was. De studio oogt knullig, de gesprekjes die er gevoerd worden zijn langdradig en geforceerd, net als toen en in het huis zag je al na een dag de eerste scheurtjes tussen de huisgenoten. Het kan zijn dat Angela de Jong zich de serie van 1999 totaal verkeerd herinnert, het kan ook zijn dat je geen fan bent van het genre. Ik sluit zelf ook echt niet uit dat Big Brother 2021 uit gaat als een nachtkaars, maar dat deze Big Brother de naam Big Brother niet waard is, slaat nergens op. Natuurlijk hebben Bart, Ruud en Willem een streepje voor omdat zij de eerste waren; iedereen die daarna komt zich nog meer bewust is van het spel, maar ik ben bereid het een kans te geven. Mijn voorspelling: Theo wordt de nieuwe Ruud, maar dan eentje die af en toe iemand een grote bek geeft. Thomas wordt de nieuwe Willem, maar dan met een scherp randje en een hele hoop gesnurk. En Jowi wordt de nieuwe Bart, glijdt overal doorheen en gaat er over 100 min 11 dagen met een hoop geld vandoor. Heus, ik weet ook wel dat Big Brother allang niet meer cool is en dat het junk-tv is van de ergste soort. Maar hoe lekker is om als de hele wereld naar de klote gaat, een half uur te luisteren naar een discussie tussen Els en Nathalie over wie er wel en niet echt is.