Zoeken op de website

Ik droomde dat ik geopereerd zou worden. Het was mij niet helemaal duidelijk waaraan, maar de chirurg kwam me wel bekend voor. Hoewel de operatiekamer meer weg had van een schuur bij hem achter in de tuin (als er iemand binnenkwam zag ik letterlijk de tuin) zag ik wel opvallend veel bekenden. Ik had net een spuitje gehad met spul waardoor ik zou moeten gaan slapen. En ik moet toegeven, ik was wel wat slaperig geworden, maar het laatste zetje lukte maar niet, ook al zei de chirurg meerdere malen dat ik gewoon mijn ogen moest sluiten: ik was druk in mijn hoofd. De chirurg kwam al met een scheerapparaat. Dat heb ik gezien toen ik zelf een keer toeschouwer was. Even later kwam er een andere collega binnen. ‘Het gaat nog wel even duren. We gaan uitlopen,’ zei de dokter terwijl hij naar mij wees. Het enige dat ik kon denken: geef dan nog maar zo’n spuitje. Maar dat gebeurde niet. Inmiddels was de schuur donkerder geworden op een paar groene flitsende lichten na. Het leek inmiddels meer op een kermis dan een operatiekamer. Ik zag volwassen mensen op draaimolentje voor kinderen en ik moest ineens ook denken aan een tip die ik van Marjolein - ook net geopereerd - had gekregen. Concentreer je op één punt. Ik koos een groen spotje aan het plafond, maar ook daar op concentreren lukte niet. Toen schrok ik wakker.

Mijn zusje wilde dat ik wat zou schrijven over haar nieuwe woning die volgens haar ‘niet voelt als haar woning’. Zelf wilde ik eigenlijk schrijven over mijn wandeling naar Noorddijk. Ik snap mijn zusje wel: ze is er komen wonen heeft er sindsdien alleen nog maar wat ingericht en nog niet echt gewoond. Mijn eerste indruk was - voor wat het waard is; ik hoef er immers niet te wonen - positief. Een lichte woonkamer, met best wat uitzicht. Behoorlijk ruim, geweldige locatie vlakbij de Grote Markt en het station. Alleen de (mogelijke) muizen en de iets verouderde keuken en badkamer, zijn wat minder, maar daar kan in principe iets aan gedaan worden. Nadat we even snel wat thee, cola en chocomel hadden gedronken, bracht ik de anderen naar het station. Ik had wel zin om terug naar Ulgersmaborg te lopen en dus ging ik. Al snel merkte ik echter dat de cola erin begon te kicken: ik moest al plassen. Ik was nét te ver van het station om terug te lopen - ik was nog maar iets voorbij het Groninger Museum maar toch, het voelde vrij nutteloos om nu weer terug te gaan. Dus ik liep door. Maar in plaats van een fijne wandeling, dacht ik nu bij iedere stap hoe nodig ik naar de wc moest. Ik dacht ook wel aan de wandeling van begin deze middag, naar Noorddijk. En over hoe fijn het was dat ik toen niet de hele tijd dacht: ik moet zo nodig naar de wc. Toen ik voorbij het grote kruispunt was, voelde ik enige opluchting. Ik had niet in m’n broek geplast, maar ik had ineens wel het idee dat ik het tot huis zou halen zonder naar de wc te moeten. Al moet ik wel bekennen dat ik bij elk hotel of bedrijf waar mensen aan het werk waren dat ik passeerde toch even overwoog om naar binnen te stappen. Eerder deze dag - ik was dus onderweg naar Noorddijk - was ik expres nog even langs wat plekken van vroeger gelopen: het winkelcentrum, ons oude huis in Sloep. Lewenborg was mooier dan ik me herinnerde. Waarschijnlijk wás het ook gewoon mooier dan toen wij er nog woonden. Na een dik half uur kwam ik aan bij de begraafplaats en maakte zoals altijd een rondje langs buurman Henk en oud-klasgenote Leonie. Precies op het moment dat ik er was, begon het te regenen. Ik had het pas na een paar minuten door. Ik wist niet precies waarvoor ik was gekomen en of ik het nu gevonden had. Later op de dag - ik was inmiddels bijna thuis - stond ik voor een dichte (open?) sluis en vervloekte nogmaals de cola die ik zojuist had gedronken. Misschien is soms niet heel nodig naar de wc moeten tijdens een fijne wandeling al voldoende.

00:00 Kerst 2021 is afgelopen. Over 364 dagen zijn we terug met de liveblog. 23:47 Twee keer verloren met Qwixx van Marjolein. 23:39 We werpen af en toe met verbazing een blik op de tv. Dit zou de top van de Nederlandse showbiz moeten zijn. De artiesten doen nu echter een wedstrijdje: wie kan het meest vals zingen. 23:15 We hebben op de achtergrond de Streamers aan staan. Het internet is echter zo traag dat het beeld steeds vastloopt. We hebben het dan ook omgedoopt tot de Freezers. 22:34 We doen opnieuw Keezen, maar nu met de familie Paping. Zelfs met Jonneke weet Kasper te winnen. 21:56 Als het aan Luna ligt gaat ze helemaal niet meer naar bed. "Slapen is voor mietjes," roept ze als we haar toch nog boven brengen. 20:47 Kasper wint met Marjolein samen ook het tweede spel. De anderen tonen zich slechte verliezers en gaan direct naar huis. Zelfs Marjolein's moeder ging er vandoor, terwijl ze al thuis was. 20:10 Verwarring over wie met welke kleur speelt. Marjolein ruilt met een kleur die ze vorig potje had. We moeten zestien zetten terugzetten om de goede stand terug te krijgen. 19:06 Spelletjes tijd. Het wordt Keezen. Ik word veroordeeld tot één team met Marjolein's broertje. Hij noemt me 'blok aan het been Drie kwartier later hebben we het 18:39 Een van Marjolein's lievelingsliedjes komt op de tv bij de Top2000: Fireflies van Owl City. Marjolein begint spastische bewegingen te maken. Bij navraag zou het dansen moeten zijn. 17:39 We krijgen eten. "Er kan wel laurierblad in zitten," aldus Marjolein's moeder. Wie het blad vindt, wint een speciale prijs. 17:35 Ik probeer bij de Top2000 op tv te komen met een appje. Helaas blijkt al snel dat de kans om de loterij te winnen groter is. 16:41 Er is wijn! 16:27 Top 2000 tijd. Het wachten is op het moment dat we zelf ook in beeld komen. Helaas zijn we te moe om de webcam aan te zetten. 16:09 Oom P. is er! 15:29 De schaatsers rijden rondjes en zetten tijden neer. Het is ronduit spectaculair. Sven Kramer (64 jaar) wordt knap derde. 14:51 Lenny deelt een foto van Luna met de tekst 'Luna. 3 jaar'. Nu worden we door allemaal familieleden zonder kalender gefeliciteerd. 14:29 Marjolein neemt het er van en gaat plat: 14:00 Er is schaatsen op tv. Rintje Ritsma probeert voor de zestigste keer deelname aan de Olympische spelen af te dwingen. 13:51 Otis is aan zijn workout begonnen. "Even de kerstkilo's er af trainen," aldus Otis. 13:37 Marjoleins vader komt aanzetten met een doos vol met bier. Op de zijkant staat groot 'fuck wine'. Now it feels like Christmas. 12:40 We kijken foto's van Marjoleins oma. "Wow die kon boos kijken!" 12:24 De kinderen huilen omdat ze niet tevreden zijn met de kado's van oma. Als ik voorstel om alleen nog kado's te doen met hun verjaardag kijkt Nelly alsof ik heb voorgesteld om een atoombom op Haren te gooien. 12:00 Er lopen kinderen op het ijs. Marjolein: "Dat lijkt me niet de bedoeling. Moeten we er niet even heen?" Ik: "Zijn het onze kinderen dan? Nee, dan laat ze lekker." 11:45 We gaan wandelen naar Lewenborg. Luna wordt in zestig slaapzakken gewikkeld tegen de kou. 11:25 De onderbroeken zijn gevonden. Kerst is gered! 10:32 Luna staat midden in de kamer en zegt: "Ik sta te poepen." Lachen natuurlijk. Maar toen ik het gisteren deed reageerde Iedereen heel anders. 10:16 "Kijk, dit is stilstaan," aldus een stilstaande Luna. 10:05 Zélfs Marjolein en Luna zijn wakker. 9:37 Lenny is wakker. "Heeft Bert zich niet verslapen", vraag ik. "Nee ik heb niet al die tijd geslapen," antwoordt ze. Oké. 9:31 Er is nog altijd niemand anders wakker, dus beginnen we maar aan nog een film: The night before. 8:30 Christmas chronicles afkijken zonder de kinderen, dat schijnt gewoon te mogen. 8:27 De liveblog wordt bijgewerkt: 8:20 Koffie! 7:55 Ja het kan: 7:50 Jonneke gaat kijken of ze al op het ijs kan staan: 7:45 Bert is overigens in alle vroegte al vertrokken naar z'n maîtresse. Hij hing een of ander verhaal op over dat hij midden in een pandemie met z'n broers en zus in een busje naar Zwitserland zou rijden. Erg geloofwaardig (not). "Switserland, is that what you call me?" "No, you know what your nickname is mister b..." 7:40 Opstaan voor een ochtendwandeling. De liveblog is geopend.

00:00 Einde van eerste kerstdag. We hebben een andere slaapplaats gevonden, in een stal. Morgen zijn we terug met een nieuwe liveblog. So long suckers. 23:47 Marjolein probeerde een waterbed te maken en had vanmiddag 'alle spullen uit de tas' of het bed geflikkerd. Resultaat: alles nat: de pyjama, het dekbed, het bed zelf, de gastendoekjes, de etagere.... 23:02 Onder het genot van een biertje vertelt Bert over het hotel, Reinier Paping en die keer dat oma naakt in de kerstboom hing. 22:34 We zijn weer thuis! Nieuw record (33 minuten) 22:30 We zien dankzij het hetldere week een prachtige sterrenlucht. Twee hartjes: 22:01 We vertrekken weer richting Ulgersmaborg. De timer is gezet. Het is -6 graden. 21:34 Lenny: "Ik hoef er maar naar te kijken!" 21:27 Martijn laat een scheet. Iedereen vlucht naar buiten. 21:24 Bert: "Je kan je niet voorstellen dat er iemand op je zus valt." 21:18 Bert likt z'n bril. 21:13 Lenny heeft altijd de mooiste verhalen voor tijdens het kerstdiner: "Je krijgt de urinelucht niet meer uit." 20:27 "Gatverdamme Richard belt." 20:26 Bert is NEGATIEF. 20:18 Jonneke deelt handtekeningen uit. 17:49 Heftige discussies nu over de tafelschikking en de plaatsing van de gourmetstellen. Martijn kan het gourmetstel dat hij naar z'n hoofd geslingerd krijgt nog maar net ontwijken. 17.30 Het spelletje wordt gewonnen door Bert (75), voor Martijn (72) en Kasper (63). Dit nadat Bert bijna het hele spel lang had geklaagd dat hij niet wist hoe het spel ging. 17.13 Voor de tweede keer deze middag is Lenny in slaap gevallen. Gezellig zo samen met de kerst. 16.54 Kerstgroet van Luna: 16.51 Noël hoeft geen chocomelk. De huisarts wordt gebeld om na te gaan of het wel goed gaat met hem. 15.39 We gaan Wingspan spelen. Marjolein bekijkt ondertussen het recept voor het gerecht dat ze zou maken met Jonneke. Er blijkt een pagina te missen. Het wordt de komende uren spannend om te zien wat er van het gerecht terecht gaat komen. 15.13 Paniek! Lenny is de wijn vergeten. 15:02 Luna: "Alles kan kapot." 14:36 Na een barre tocht van 34 minuten komen we eindelijk aan op onze bestemming. Jonneke en ik krijgen een Elfstedenkruisje en een koninklijke onderscheiding. 14:28 Volgens Google Maps lopen we nu over het water: 13:58 Begin van de barre looptocht van maarliefst 1,9 kilometer. 13:25 NOOO niet de kerstpuzzel op tafel. Het enige positieve is dat we het ruim dertien uur volgehouden hebben zonder kerstpuzzel. 13:13 Jonneke schenkt een glaasje whiskey voor zichzelf in tegen de dorst 13:10 De bel gaat. Martijn is is 26 minuten te vroeg. We laten hem in de kou staan. 13:09 Bert: "Heb je ook een mooie tas voor mij, voor Zwitserland? En een toilettas?" Iemand anders: "Hebben ze daar geen toiletten dan?" 13:08 Lenny: "Ik doe bijna geen suiker meer in de appeltaart en je merkt helemaal geen verschil." De mensen - die het verschil wel merken - kijken elkaar vertwijfeld aan. 13:01 BREAKING: Jonneke heeft iets gevonden wat ze mag eten: lange vingers. 12:53 Otis valt van zijn stoel. Marjolein schreeuwt het uit. De politie komt een kijkje nemen om te zien of er geen slachtoffers zijn gevallen. 12:45 Martijn vraagt via de app of we al klaar staan om opgehaald te worden. Het antwoord is nee, dus hij zal zo wel voor de deur staan. 12:40 Noël houdt een zoektocht naar de telefoon. Hij staat daarbij letterlijk op één plek een beetje rond te turen en te roepen dat hij 'm niet kan vinden. 12:31 Bert, positief als altijd aan de telefoon tegen zijn broer: "Als ik in de sloot rijd...." 12:22 Martijn: "Melk moet melk zijn." 12:16 Na zes uur priegelen met DigiD-codes, smsjes, installeren apps hebben Bert en Lenny eindelijk hun booster kunnen toevoegen aan de coronacheckapp. 11:30 Marjolein wordt getoupeert. Nu zijn we de rest van de dag aan het uitzoeken wat touperen betekent. 10:54 Het is fotoalbumtijd. We vergapen ons aan foto's van - onder andere - een besneeuwde Hotel Paping. 10:50 Bert gaat zich laten testen. Hij heeft voor de zekerheid de goede antwoorden op zijn hand geschreven. 10:45 Martijn: "Wij zijn negatief." Hopelijk zorgt Bert vanmiddag nog voor een stukje positiviteit. 9:54 Iedereen leest nu de liveblog tijdens het ontbijt. Wat ze dan vervolgens weer kunnen lezen in de liveblog. Hoe meta. 9:37 "Lenny, je trui zit in een potlood." 9:33 "Kasper je hebt drié kinderen." Grote onthullingen met kerst. 9:26 STOP DE PERSEN: Bert is wakker. Lenny zegt: we kunnen aan tafel. Ik denk dat dat betekent dat we aan tafel kunnen. 9:10 Jonneke vraagt aan Marjolein of ze Amaretto wil. 'Of kaas, oliebol?' Jonneke is weer begonnen met alle dingen opnoemen die ze niet mag. 9:00 Lenny belt (!) Bert op omdat hij nog moet douchen en dat omdat iedereen wacht op hem op het ontbijt. 8:56 Otis en Luna zijn wakker. Luna: ‘Jeej die met de slee, die wou ik zó graag kijken’, om vervolgens met de auto’s te gaan spelen. 8:40 We gaan Christmas Chronicles kijken. Jonneke wil graag in het Frans, wij in het Nederlands. Het wordt Nederlands met Franse ondertitels. 8:39 Ik krijg koffie aangeboden. Jonneke wil ook koffie maar dat ‘mag niet van de acupuncturist’. Daarna noemt Jonneke nog 100 dingen die ze niet mag. Het begint al te schemeren. 8:23 Nog meer nieuws van internet (serieus, probeer het eens): Ebru Umar heeft zich op kerstavond onderworpen aan de priktatuur. Ze heeft zich uit het antivax-kamp teruggetrokken omdat ze weer wil leven. Zou het niet grappig zijn als wij nu ineens allemaal antivaxxers worden? En Dat Ebru dan dus de enige is in het Hugo-kamp. Niet goed? 8:16 Nu echt wakker. Ik lees op internet (tip voor wie veel dingen wil weten: kijk er eens op) dat Raymond van Barneveld corona heeft. Onbegrijpelijk dus dat in Barneveld de kerken vol zaten. Geen pijl op te trekken. 7:39 De rayonhoofden zijn vanochtend bij elkaar geroepen: 7:25 De ochtendwandeling gaat beginnen. There we all are: 6:43 We beginnen trouwens deze kerstdag met het woord ‘narcist’ als trending topic op Twitter. Kan het nou niet één dag niet over Thierry Baudet gaan? 6:39 Ik had ook gedroomd dat we wilden inbreken bij de overburen van mijn ouders. Geen idee waarom. Missschien toch iets te vaak Home Alone gekeken? 6:36 Wakker geworden. Paniek, want mijn telefoon heeft niet opgeladen vannacht. Ook meteen denken: misschien is dit een goed film idee: een thriller over een niet opgeladen telefoon. 6:00 Deze liveblog is geopend! Maar was ik om 6 uur al wakker dan? Is de liveblog zonder mij begonnen? Is deze blog wel live. Zoveel vragen.

Eigenlijk zou ik nu ‘driving home for christmas’ moeten luisteren en heel melancholisch naar de auto’s op de weg moeten kijken. Maar ik heb toch maar gekozen voor de laatste uurtjes Serious Request (nu al zin in Goldband die straks langskomt, want mij betreft de muzikale ontdekking van 2021!) en ondertussen een beetje typen op mijn computer en wat laatste mailtjes wegwerken. Ik heb de deur van mijn kantoor voor de laatste keer dit jaar achter me dichtgetrokken en kan - als het goed is - wonder boven wonder zonder noemenswaardige problemen de vakantie tegemoet zien. Ik rij ondertussen Almere binnen en verheug me nu al op het afkijken van mijn documentaire, het lezen in mijn (kerst)boek en het kijken van een kerstfilm. Er zal wel niets van terechtkomen, maar toch. Ik voel me - nu het ook echt vakantie - is wel wat beter dan gisteren. De fiets (zie gisteren) wordt gerepareerd (en vergoed door onze aanrijder) en zoals gezegd zijn alle werkbrandjes (voor zover ze er waren) geblusd. Eerste en Tweede kerstdag zal ik net als vorig jaar een liveblog bijhouden. Heb je quotes, teksten, foto’s of commentaar welke je verwerkt zou willen zien in de liveblog, app of mail me gerust!

Als ik een slechte kerstfilm was dan ging ik ongeveer zo: het is christmas eve eve en alles gaat mis. Gaat kerstmis dit jaar wel door? Om ons heen vallen de mensen met bosjes neer, er heerst een pandemie, alles is gesloten: van kartbaan tot bowlingbaan (oké dit is in ons geval hetzelfde gebouw, maar toch!), Marjolein is gewond door een auto, de fiets is kapot door een auto en last but nog least: mijn lievelings kersttrui is kwijt. Als kerst ook gepresenteerd zou worden door Dieuwertje Blok zou ze nu ongeveer zeggen: misschien gaat kerstmis wel helemaal niet door dit jaar! Er is ook goed nieuws, zo hoef ik alleen morgenochtend nog te werken, is Marjolein weliswaar licht gewond maar nog wel in een stuk, is de fiets weliswaar kapot maar heeft de man die ‘m aanreed gezegd dat hij de kosten zal vergoeden (en we weten waar z’n huis woont dus daar gaan we ‘m ook aan houden!), hebben we nog twee hele kerstdagen tegoed en ja de wereld is nu even kut, maar het kan allemaal vast nog veel slechter.

Voor het eerst in bijna twee weken was ik weer eens naar kantoor, want hoewel ik al mijn werk in principe ook thuis kan doen, is er nog altijd een ziekenhuiscultuur waarin je toch wel geacht wordt soms je gezicht te laten zien. Ook al heeft het weinig meerwaarde. Het begon al goed, want bij aankomst op het station bleek mijn trein niet te rijden. Er stond geen reden bij, maar het zal wel ‘ijzel’ zijn of zoiets. Er stond al wel een stoptrein klaar; die doet er weliswaar een dik kwartier langer over, maar het alternatief was twintig minuten op een koud perron wachten. De boemeltrein die overal stopt - Zaltbommel - Geldermalsen - Culemborg, Houten Castellum - Houten - Lunetten - Vaartsche Rijn - was tenminste warm. En hoewel ik het minder druk had verwacht liep het nou ook niet bepaald storm. Dat was in de metro even later in Amsterdam wel anders. De GVB dacht waarschijnlijk slim te zijn om met covid en de naderende kerstvakantie in het vooruitzicht, alvast wat metrostellen weg te bezuinigen. Op mijn werk werd eerst uitgebreid koffie gedronken. Werkoverleg natuurlijk al ging het voornamelijk over covid, vaccinaties en reisrestricties. Na het openen van de mail volgde nog een kop koffie. Iets waar je tegenwoordig mee moet uitkijken want wegens een verbouwing een verdieping lager hebben ze enkele weken terug alle wc’s afgesloten op onze afdeling. We moeten daarom in de H-toren even verderop, op de afdeling, naar de bezoekers wc. Om daar te komen moet je zo nonchalant mogelijk langs de balie lopen en maar hopen dat je niet wordt aangesproken. En toch proberen de koffie iets te matigen zodat je niet twee keer in een half uur moet, zoals twee weken terug. Na een uitzonderlijke serie misverstanden via de mail, werd het vanzelf ook weer 13 uur en kon ik weer huiswaarts. Serious Request op de radio, want dat is - hoewel 3FM toch wat vergane glorie is en daarmee Ook Serious Request wel aan urgentie heeft ingeboet - toch wel het ultieme pre-kerstgevoel, denk ik.

Toegegeven, ik heb wel even getwijfeld of ik vandaag iets over Mieke zou schrijven. Maar nadat ik gisteren ook wat woorden vuil heb gemaakt aan Reinier Paping, vond ik het ook wat gek om niets te zeggen over mijn zondag overleden tante. Mieke was niet mijn lievelingstante (voor zover ik die heb), maar zoals dat zo vaak met familie gaat: je leert de ergernissen die je over elkaar hebt op een liefdevolle manier te respecteren. Dus we vergeten even die keer in het Laarbos te Ommen dat ze me uitlachte omdat ik op haar vraag welke sport ik deed ‘dammen’ antwoordde. Of die keer dat ze me bijna de keuken uit gooide omdat ik in haar ogen iets te veel van de paprika weggooide. Ik heb ook heus goede herinneringen aan haar. Zoals mijn vader zondag zei: ‘ze was er mijn hele leven’ en dat gold natuurlijk ook voor mij. Toen ik een kind was vond ik haar altijd een prettig gestoord mens, niet in de laatste plaats omdat ze een keer tijdens een familieweekend in Brilon een rare sketch deed over een lammetje die werd opgegeten door een wolf (als ik het me goed herinner). De videoband van die middag (alle familieleden deden een liedje, toneelstukje of spelletje) heb ik in de jaren negentig waarschijnlijk wel honderd keer gekeken en alleen het vioolspel (sorry!) spoelde ik door. De grap van het lammetje snap ik tot de dag van vandaag niet. Heerlijk vond ik de vakanties bij hun in Zunzgen, Zwitserland. Ik vond het Zehntenhaus een geweldige plek. Het ruim driehonderd jaar oude huis (als ik het goed het gegoogled) waar mijn oom en tante de onderste twee verdiepingen van bewoonden, ademde historie en wat ik nu: vrije school sfeer zou noemen. En hoewel ik nu - dankzij eigen ervaringen - enige afkeer heb ontwikkeld voor de vrije school, vond ik de sfeer en de houtgeur van het huis geweldig. Het was bijna alsof het huis een extra familielid was. Ik hoef mijn ogen maar te sluiten en ik zie kast met gouden boekjes weer voor me, hoor de Kinderen voor Kinderen liedjes vanaf de kussens op de grond en zie hoe we Jenga of Speed speelden aan de grote tafel. Ook zie ik zo voor me hoe de hele familie met een boek op de tegelkachel zat en hoe we in de keuken onhandig raclettekaas over een aardappel mikte. De opwinding die we voldoenden als we naar de Chienbäse umzug in Liestal gingen. Ik zie het brandgat in de blauwe jas van mijn moeder nog zo zitten. Zelfs dat er geen televisie was vond ik mooi aan die plek en waar dus zoveel rust heerste. Zoveel rust dat we er sloom van werden (voor zover we dat al niet waren) en Mieke dan goed kon mopperen omdat we er zo lang over deden om aan de dag te beginnen. Twee jaar geleden, tijdens de familieweekenddag, zagen we haar voor het laatst. Tijdens een wandeling door de natuur van Loenen waren we wegens ons gelijke looptempo ‘tot elkaar veroordeeld’. Ik weet niet meer of we nog een woord gewisseld hebben; vast wel, hoewel ik nu geen mooie laatste quote kan herinneren. Mieke zal toch voor altijd die tante blijven die ging lachen toen ik ‘dammen’ antwoordde, de tante van de mooie herinneringen aan Zwitserland en die gekke tante van dat rare verhaal met dat lammetje.

Ik had mijn koptelefoon op om tijdens het koken naar Serious Request te kunnen luisteren. DJ Frank van der Lende had een melig gesprek met een meisje van 10 jaar, Stefano Keizers las met zijn monotone stem het weer voor, je kent het wel. Om zes uur begon het nieuws. Terwijl ik het vlees nog een keer omdraaide en met jus overgoot hoorde ik het: Op 90-jarige leeftijd is schaatslegende Reinier Paping overleden. Ik hoor mezelf keihard ‘niet!’ door de kamer schreeuwen. Niet in de laatste plaats door een eerder sterfgeval in de wat meer directe familie afgelopen weekend. Ik zet een paar stappen richting de kamer en vertel aan Marjolein het nieuws over Reinier. Ondertussen had ik ook al een pop-upje. Mijn achternaamgenoot kreeg nog een laatste keer de volle aandacht, zoals dat bij helden uit het verleden gaat: een paar nieuwsberichten, een popup, een item in het sportjournaal en als het meezit nog een herhaling van een documentaire en daarna ben je weg. Of je wordt - zo zal het bij Reinig ook wel gaan - als het hard gaat vriezen, weer eens uit het archief gehaald. Reinier Paping was de neef van mijn opa, zo heb ik al jong moeten leren. Dat zat zo: als ik vroeger mezelf moest voorstellen aan een volwassene, was altijd de eerste vraag: ben je familie van Reinier. De eerste keren kijk je zo iemand raar aan. Waarschijnlijk heb ik bij een van de volgende keren aan mijn vader gevraagd wie Reinier Paping is, zodat ik het de volgende keer goed kon vertellen. Naarmate ik ouder werd, zag ik natuurlijk wel eens wat over Reinier op tv: samenvattingen van de Elfstedentocht van 1963, interviews. Als mensen vroegen of ik familie was, werd het antwoord daarna enthousiast: ja natuurlijk, de neef van mijn opa! Uiteindelijk heb ik Reinier en z’n vrouw bij de heropening van Hotel Paping na een verbouwing rond 2004 één keer mogen ontmoeten. Het viel me op hoe klein hij was en hij was - om maar een cliché te noemen - zo gewoon gebleven. Hij mocht een schilderij onthullen in de nieuwe aanbouw van het restaurant. Een paar jaar later kwam ik weer in het restaurant en zag ik dat het schilderij weg was.

Voor het eerst in zes dagen konden we voor langere tijd naar buiten. Noël moest weliswaar nog twee dagen langer binnen blijven, maar met onze negatieve testen van zaterdag was onze quarantaine officieel opgeheven. Ik was benieuwd hoe buiten er nu uit zou zien, maar het bleek dat buiten nog altijd hetzelfde was als voor onze opsluiting. Wel was het extreem rustig buiten. We deden even na 12 uur de deur achter ons dicht, het was bewolkt maar droog en bijna de hele route was uitgestorven. Slecht heel sporadisch fietste er iemand langs of maakte er nog iemand, net als wij, een ommetje. Op de een of andere manier had ik verwacht dat iedereen nu even zou gaan wandelen, omdat wandelen behalve boodschappen doen vanaf vandaag weer het enige is wat je überhaupt kunt doen. We gingen langs een tweetal speeltuinen en liepen langs de minibieb - waar we een paar boeken meenemen - via de bolwoningen weer terug richting ons huis. Omdat Luna nog naar een derde speeltuin wilde en Otis het koud had ging ik met Otis vast huiswaarts. Na een paar minuten ging de telefoon. In mijn beeldscherm stond ‘kart- en bowlingbaan’. Een vriendelijke man aan de telefoon vertelde dat, zoals we wellicht al hadden verwacht, het karten en het bowlen door de nieuwe maatregelen niet door kon gaan. Ik begon een beetje schaapachtig te lachen. Ja, we hadden zoiets al begrepen, maar toch bedankt voor het telefoontje. Staan we zaterdag in ieder geval niet voor een dichte deur.

Met vier negatieve coronatesten mogen we weer (met uitzondering van Noël die tot en met maandag binnen moet blijven) naar buiten. Wat een geweldige timing dat we net tijdens de persconferentie hebben gehoord dat voor de komende maand Nederland op slot gaat. De laatste dagen van het jaar dat we dus nog iets konden ondernemen, zaten we dus binnen. Voor de zekerheid hebben we voor vanavond en dinsdag alvast eten laten komen. Zo hebben we in ieder geval tot en met donderdag eten. Als we nog welkom zijn in Groningen kunnen we dit weekend daar dus wel kerst vieren, alleen gaat het karten en het bowlen natuurlijk in ieder geval niet door. Net als onze voorstelling van Peter Pannekoek op Derde Kerstdag en de voorstelling van Freek vonk op Vierde Kerstdag, die zelfs een vol jaar is verzet. Vandaag was dus de voorlopig laatste dag dat we thuis móésten blijven. Een dag waarin we om 10.21 uur konden testen en we daarna op pizza (18:00 uur) van onze lievelings pizzeria en we om 21:05 uur bezoek kregen van Kurt. Kurt was zo vriendelijk om ons in ruil voor geld boodschappen te komen brengen met een klein rood-wit busje. De rest van de dag hebben we de tijd gedood met bankhangen, ‘boodschappen doen’ in de Picnic-app, een kerstfilm kijken en bordspelletjes spelen. Morgen ligt de wereld aan onze voeten in totale lockdown.

De vierde dag van onze quarantaine was waarschijnlijk de lastigste tot nu toe. Noël was niet meer te houden. Hij had veel te veel energie. Omdat we hem ook niet alleen maar alleen op zijn kamer wilde laten zitten mocht hij kerstfilms kijken beneden. Daar was hij vroeg in de ochtend, toen ik nog moest beginnen met werken en het nog donker was buiten mee begonnen. Van Jingle Jangle, the christmas chronicles naar David en de Kerstelfjes en tot slot Jingle all the way. Bij die laatste film had hij overigens zijn aandacht al wel redelijk verloren. Otis en Luna hadden ook nog iets te veel energie, afgaande op het feit dat er een heuse pietenparcours werd neergelegd in de kamer waarbij een regelmatige sprong vanaf de bank niet werd gemeden. Zelf had ik na mijn korte werkdag (op vrijdag werk ik altijd tot 12 uur) vooral een ultra slome dag. Ik heb nog wel met succes boodschappen besteld en zonder succes geprobeerd een abonnement af te sluiten op een gamingdienst (en nu maar afwachten of en wanneer ik mijn geld terug krijg) en een potje voetbal gespeeld op de computer, maar erg verheffend was het allemaal niet. Op Twitter zag ik ondertussen verontrustende berichten over Omikron en de mogelijkheid dat er extra maatregelen worden aangekondigd. Dat zou mooi wezen, dacht ik puur uit eigenbelang: zitten we eerst een week binnen en dan mogen we weer naar buiten en gaat alles dicht. Maar goed, morgen eerst maar eens allemaal (behalve Noël) testen om te zien óf we deze week negatief door zijn gekomen.

Strak in het pak zaten we om half 11 voor de televisie voor de herdenking van Marjolein’s oma. Even daarvoor had ik onze ‘zieke’ Noël onder de douche gezet, haren gewassen en nu zat hij een paar meter van ons vandaan aan tafel met quasi nette kleren aan met een metalen kerst kaarsenstandaard te spelen. Quasi net, want hij moest en zou naast een overhemd ook een hoodie aan. Hij zag er daardoor meer uit als een Hillbilly, maar wel een die net gedoucht was. We hoefden niet lang te wachten of er werd al gebeld. Ik had Marjolein’s telefoon even daarvoor al aangesloten op de Chromecast zodat we op de televisie mee konden kijken. De rouwkaart van oma stond links, een condoleance kaart aan de andere kant. Marjolein’s nichtje had zich deze ochtend opgeworpen als cameravrouw. Ik was benieuwd hoe lang ze dat zou volhouden, maar zowel bij Monuta als bij het ‘zaaltje in Glimmen’ waar ‘verhalen over oma vanzelf zouden komen’ was ze erg taakbewust. Bij de koffie en het gebak (dat hadden we op afstand dan weer niet) werden foto’s doorgenomen die van haar onlangs overleden zus haar huis waren afgekomen. Marjolein mocht zeggen of ze de foto’s wilde of niet. Af en toe werd de telefoon als een joint doorgegeven en zo zagen we ook nog wat kleinkinderen en Marjolein’s moeder en tante voorbij komen. Iets na twaalf uur stond er een mannetje van Monuta (denk ik?) in de zaal die aangaf dat het tijd was om te gaan. We zagen hoe oma voor de laatste keer naar de grijze rouwauto werd gedragen. Luna had even daarvoor gevraagd wat er nu met oma ging gebeuren? Waarom ging ze met de auto? Omdat ze dood is, antwoordde Marjolein. Waarom is ze dood dan, wilde Luna weten. Omdat ze heel oud was, kreeg ze als antwoord. En opa en oma dan, zijn die ook heel oud, wilde ze weten. Ze was oprecht bezorgd dat ook haar opa en oma binnenkort zo’n grijze auto in zouden worden getild. Nee, hoor, die zijn nog lang niet zo oud. Daarna ging ze weer vrolijk verder spelen met haar Paw Patrol toren.

Dag twee van de quarantaine begon met goed nieuws: Marjolein’s testuitslag kwam om kwart voor zeven binnen: negatief. Even later ging de wekker. Noël en Otis zaten al op de bank te kijken naar Dylan Haegens, ik zette koffie. Eenmaal op zolder kon mijn werkdag beginnen. Gelukkig waren er wat mailtjes waar ik mijn tanden in kon zetten. Zo werd het alvast een minder saaie werkdag als de meeste andere dagen de laatste tijd. Ik had immers ook nog wel wat voorwerk te verrichten voor ingrepen die we in januari wilden gaan doen. Zo nu en dan ging ook de telefoon. Een collega belde ook op, om te vragen hoe het nu ging. Ze ging ook proberen mijn kerstpakket op te halen. Dat zou ik eigenlijk vrijdag gaan doen, maar aangezien ik deze week het huis niet meer uit mag, laat staan dat ik naar het ziekenhuis mag komen, had ze aangeboden het pakket op te halen. Van een andere collega had ik gisteren al gehoord dat het zou gaan om een rugzak met inhoud. Altijd handig. Ze vroeg nog hoe de quarantaine ging. Ik vertelde dat alles prima was en dat we vooral heel erg baalden dat we nu de begrafenis zouden missen. Mijn collega - nuchter als altijd - zei dat het jammer was, maar er waren ook wel belangrijker zaken. Namelijk dat iedereen gezond zou blijven. Ik moet zeggen dat vijf dagen binnen zitten nou ook niet de zwaarste straf is die je voor mij zou kunnen bedenken. Ik kan thuis werken, ik heb vandaag voor het eerst boodschappen thuis laten bezorgen met Picnic (werkte als een trein! Je kon zelfs zien wanneer de bezorger de straat in zou rijden), dus ik hoefde het huis niet meer uit. Geen overbodige vitamine d meer voor mij. Nee heerlijk de hele dag in m’n pyjama thuis en kunnen zeggen: je wat hebben we het zwaar he, zó jammer dat we binnen moeten blijven.

Midden in de nacht werd ik wakker omdat Luna huilde. Ik ging naar de wc en keek daarna op mijn telefoon hoe laat het was; het bleek al eerder vroege ochtend. Ik zag dat ik een mailtje had van ‘corona afsprakennummer’ van twee uur daarvoor. Ik logde in op de DigiD van Noël - blij dat de uitslag er al was zodat hij straks gewoon naar school kon - toen ik tot mijn schrik zag dat er in de tekst. Positief stond. Eerlijk gezegd kon ik niet geloven dat het er stond. Ik keek nog een keer, maar het stond er toch echt. Eigenlijk had ik al spijt dat ik Noël had laten testen. Hij kwam weliswaar zuchtend en steunend thuis van school, klaagde over misselijkheid, duizeligheid en algehele malaise, maar toen we van de testlocatie af fietsten had hij alweer praatjes. Hij voelde zich weer beter door het fietsen zei hij. In de loop van de middag was er al bijna niets meer wat er aan deed denken dat hij ziek was geweest. Het was dan ook geen moment in me opgekomen dat de test ook wel eens niet negatief zou kunnen uitvallen. Marjolein was naar Luna geweest en toen ze de kamer weer in kwam liet ik het bericht van de testuitslag zien. Er flitste veel voorbij, maar vooral: hoe moet dit nu met de begrafenis donderdag als we in quarantaine moeten. Vol adrenaline probeerde ik toch nog een paar uur slaap te vatten in de wetenschap dat we nu voor het eerst sinds de coronacrisis echt zelf aan de beurt zijn.

Mijn zusje en enige lezer van deze blog (hallo!) vroeg zaterdag wat ik zo mooi vond aan kerst. Of liever: of kerst in werkelijkheid ook zo leuk is, als wat ik er vooraf van verwachtte. En welke kerstfilm voor mij de ideale kerst benadert. Ik vond het wel mooie vragen, vragen die ik mezelf ook wel eens stel. Ik denk dat mijn hang naar ‘gezelligheid’, ‘eten’ en ‘zuipen’ tijdens de kerst vooral voortkomt uit een - voor mijn gevoel - gebrek daaraan van vroeger. Natuurlijk was het wel kerst, maar we deden nooit echt iets bijzonders. Als ik niet zeurde om een kerstboom dan kwam die er soms niet eens; mijn ouders vonden dat niet echt belangrijk. Kerst was voor mij wel kerstversiering ophangen. We hadden zo’n grote doos met versieringen die je zelf nog in elkaar moest knutselen. Er was tenminste een enorme kerstster. Maar volgens mij ook een soort stalletje van karton en een boek met allerlei dingen die uitgeknipt en geplakt konden worden. Verder weet ik nog dat ik zo’n kerstoase ging maken bij mijn knutselclubje op de zaterdagochtend, met hulst, kleine kerstballetjes en nep kadootjes. En natuurlijk Home Alone kijken. De mooiste kersten waren toch als we ergens heen gingen, zoals naam opa en oma in Nijmegen of naar oma in Ommen, waar we zelfs een keer een heus kerstdiner in Hotel Paping meemaakten. Of nog beter: de kerst die we eind vorige eeuw vierden in Gennep. Wandelen, Mr Bean kijken, (kerst)muziek luisteren, computerspelletjes spelen. Zo zou denk ik mijn ideale kerst er ongeveer ook wel uitzien: enkele activiteiten, spelletjes, genoeg drank en lekker eten, iets van een avontuur (een speurtocht of het middelpunt worden van een ontvoering zoals bij Die Hard) en onverwachte elementen: sneeuw, onverwachts (maar leuk) bezoek, een uniek moment, een andere plek. Het lijkt me geweldig om een keer kerst te vieren in een echt sneeuwland, met 's avonds zicht op het Noorderlicht en een apres ski. Maar als het gewoon een moment van samenzijn is, is dat ook al mooi. Top2000 op de achtergrond, Splendor op tafel, wijn in het glas. Wel of niet een kerstboom is dan eigenlijk misschien niet eens zo belangrijk.

20:46 Einde van deze liveblog op de dag waarop Max Verstappen Nederlands sportgeschiedenis schreef. 20:20 Protesten van Mercedes om de uitslag nog om te gooien zijn afgewezen. Voor straf moet Lewis Hamilton alle banden oppompen. 18:44 Als eerbetoon aan PSV-fan Max besluit Ajax de wedstrijd van vandaag tegen AZ expres te verliezen. "Zo zou Max het gewild hebben," aldus Ajax-coach Ten Hag. 16:25 Dankzij de wereldtitel mag Max Verstappen volgend jaar met nummer 1 rondrijden. Ook zal hij bij de grand prix van Bahrein starten in de gele trui. 16:10 Een lijkbleke Jos Verstappen - en vader van Max - na de overwinning: "Blij dat hij niet te veel van mijn rijstijl heeft afgekeken." 16:00 Er komen protesten vanuit het Mercedes=kamp. Teambaas Toto Wolf: "Het is niet eerlijk, zij hadden een betere coureur en een betere tactiek." 15:45 Pushbericht: Verstappen wereldkampioen! Ongelooflijk, uit verloren positie blijkbaar toch gewonnen. 15:35 Ik durf niet te kijken dus zap naar FC Groningen - Feyenoord, waar het nu rust is. Daar zie ik verrassend veel lachende gezichten. Het zal toch niet....? 15:20 met nog 6 ronden te gaan kan alleen pech voor Hamilton Verstappen aan de wereldtitel helpen. Het wordt dus geen Max-dag vandaag. Hij moet nog minimaal een jaar wachten. 14:50 Halverwege. Verstappen bijna elke ronde langzamer. Er is een wonder nodig om nog te winnen. 14:18 Nog meer pech voor Max. Hij moet wachten op een kudde overstekende kamelen. 14:10 Ay. Slechte start Verstappen. Hamilton gaat aan de leiding. Vooralsnog dus donkere wolken boven een eventuele Nederlandse titel. 13:45 Luna speelt de race van Max alvast voor met de racebaan: 12:52 We racen nog even naar de winkel voor drankjes en versnaperingen. We zitten nu in pole position klaar voor de laatste 55 rondjes van het seizoen. 11:30 Vanwege de hoge benzineprijzen heeft Hamilton besloten tot een 1-stopper. Ook zal hij met gepaste snelheid deelnemen om brandstof te sparen. 11:12 Mazepin kan helaas niet meedoen wegens een coronabesmetting; de strijd om de laatste plaats ligt dus helemaal open. 11:00 De race begint om 14 uur Nederlandse tijd. Dat betekent dat de race in Japan, waar het nu al 18 uur is, al een paar uur geleden is afgelopen. Hamilton-fans gaan daar nu al toeterend door de straten. 10:52 De eerste opstellingen zijn al uitgelekt. Verstappen heeft besloten te beginnen met vier banden in een 2-2 opstelling. Zoals gewoonlijk zit Donny van de Beek op de bank. 10:25 Max en Lewis hebben allebei 369,5 punt, maar Max heeft meer races gewonnen. Als Max vóór Lewis eindigt of Verstappen tieft Hamilton naast de baan, dan wordt Max de eerste Nederlander ooit die zich tot wereldkampioen kroont. 10:00 Vandaag is de Grand Prix van Abu Dhabi. Na deze laatste race zal of Max Verstappen of Lewis Hamilton zich mogen kronen tot Wereldkampioen F1. Tijdens deze liveblog houden we u op de hoogte van (de aanloop naar) de race.

Marjolein’s oma is vannacht overleden. Het was haar laatste grootouder en daarmee ook een end of an era. Hoewel ze al een aantal jaar in een verzorgingshuis woonde en behoorlijk dementerend was, is er vanaf nu nooit meer een plek om naar terug te gaan. Hooguit een graf, als die er komt. Ik weet nog goed dat mijn laatste opa overleed. Dat vond ik heel verdrietig. Al woonde hij ook niet meer ‘thuis’ de laatste weken/ maanden, toen hij doodging was er voor mijn gevoel definitief geen plek meer om naar toe te gaan. De laatste jaren - sinds ik in Den Bosch woonde - kwam ik er toch wel regelmatig. Hij wilde dan altijd met mij uit eten bij het restaurant in het verzorgingstehuis vlakbij. Het was moeilijk om diepzinnige gesprekken met hem te voeren, want hij hoorde niet al te best meer, maar het was in mijn herinnering altijd ‘gezellig’ en op z’n minst vertrouwd. Toen Marjolein’s oma nog thuis woonde gingen we ook wel een paar keer per jaar langs. Al weet ik niet meer zo goed wat we daar dan deden. Volgens mij ging het dan wel eens over voetbal of het eten. Ik weet nog wel dat we een keer bij Marjolein’s ouders in de tuin zaten. Ik was niet lang daarvoor jarig geweest en had van Marjolein een hoed gekregen. Marjolein’s oma (en ik denk toen ook nog opa) waren er ook die middag. Toen Marjolein’s oma mij zag met mijn nieuwe hoed zei ze: “Niet iedereen staat een hoed.” Ik wist niet zo goed of ik die mate van eerlijkheid nou moest koesteren of niet. Wat ik wel weet is dat ik de hoed daarna veel minder vaak opdeed. Hij knelde ook een beetje, maar wellicht hadden haar woorden toch meer gedaan dan ik zelf wilde toegeven.

Aanstaande zondag kan Max Verstappen wereldkampioen worden in de Formule 1. Op zich is het overigens gek dat het kampioenschap 'wereldkampioenschap' heet, want als er één gesloten sport is, is het wel Formule 1. Je moet óf heel rijke ouders hebben of belachelijk veel racetalent, maar om dat te ontwikkelen moet je toch aardig wat kartuurtjes hebben gemaakt op de plaatselijke racebaan en dat is voor de meesten van ons financieel niet weggelegd. Max Verstappen is natuurlijk wel een heel goede coureur, misschien wel op dit moment de beste van dat kleine groepje en de status van de Formule 1 maakt toch dat het een grootse prestatie zou zijn als hij zondag kampioen wordt. Temeer omdat Hamilton waarschijnlijk een net iets betere auto heeft al ontloopt de Red Bull de Mercedes niet veel. Ik heb al een aantal keer gedroomd over de Formule 1 en over Max. De laatste keer, een paar nachten geleden, droomde ik dat Hamilton al vroeg uitviel en Verstappen daardoor al zeker was van de titel. Maar ik heb, rond de grand prix van Zandvoort ook al eens gedroomd dat we zo dicht bij het circuit woonden dat er af en toe auto's die de bocht uit vlogen, bij ons in de tuin belandden. Het zou mooi zijn voor de Nederland als Max inderdaad kan winnen maar meer nog belangrijk voor de sport dat er ook andere auto's dan alleen Mercedes kunnen winnen. Het is denk ik al heel goed dat er dit jaar twee coureurs zo aan elkaar gewaagd zijn waardoor de races tenminste spannend zijn. Iets waar het de laatste jaren vaak aan ontbrak.

Tussen de telefoontjes van mijn werk door - dat waren er nog meer dan ik eigenlijk had verwacht maar niet zoveel dat je er de hele ochtend mee kunt vullen - brak ik de Lego appartementen van de Friends-serie af. Ik wilde het zorgvuldig doen: elk appartement (het zijn er twee en daarnaast nog een halletje) een eigen zak, maar ook zodanig dat ik niets zou kwijtraken. Slechts een paar keer viel er een klein stukje op de grond, maar ik hield ze in het oog en er is - voor zover ik heb kunnen zien - dus geen stukje verloren gegaan. Uiteindelijk kostte het uit elkaar halen me - inclusief wat werken tussendoor en het zo nu en dan beantwoorden van de telefoon - een uur of twee. Dat is overigens een stuk minder tijd dan ik kwijt was met het in elkaar zetten, want dan spelen de elementen stukjes zoeken en handleiding bekijken natuurlijk ook mee. Bijkomend voordeel van het uit elkaar halen van een bouwwerk is dat ik details zag die ik nog niet eerder zag. Marjolein en Otis hebben namelijk ook een deel zonder mij in elkaar gezet. De zakken met in totaal 2048 steentjes (en handleiding) gaan nu mee in de tas naar Groningen om daar ook nog een keer in elkaar gezet te worden. Bijkomend voordeel is dat ik ik, als de Lego weer terugkomt, alles nog een keer kan bouwen. Zo heb ik extra waar voor m’n geld. Want zoveel geld betalen om er alleen maar naar te kijken is natuurlijk ook zonde. Nu afwachten of het op dit moment uitverkochte Home Alone huis weer beschikbaar komt, dan hebben we wellicht volgend jaar met de kerst (3955 steentjes) ook een mooi project.

Eenenveertig jaar geleden werd John Lennon vermoord. Op 8 december 1980 was ik nog (lang) niet geboren. Dat is wel een gek idee: er is geen seconde geweest dat we tegelijkertijd over deze aarde hebben rondgelopen (of gekropen) en toch is John Lennon zo iemand waar we voor mijn gevoel alles van weten. Niet zo lang geleden zat ik namelijk nog in mijn Beatles fase, waarin ik een film keek, een documentaire en zelfs een biografie las. Daarna luisterde ik natuurlijk ook weer extra veel Beatles muziek. Maar zoals het zo vaak gaat met fases, gaan ze daarna ook weer over. Nu heb ik dan misschien het idee dat ik veel over Lennon weet, maar ik weet nog heel goed dat ik voor het eerst kennismaakte. Het was in de trein. We lazen - als het er was - Rails in de trein. Waarschijnlijk bladerde ik er vooral doorheen. Op een dag - we waren volgens mij onderweg naar Ommen met de trein - zag ik daar een foto van een naakte John Lennon die om Yoko Ono heen was verstrengeld. De foto komt - zo weet ik nu - van het blad Rolling Stone, maar ik zag ‘m (volgens mij) in Rails. Ik weet nog dat mijn ouders die treinreis vertelden dat John Lennon was vermoord. In mijn jeugdige brein had ik er van gemaakt dat hij was vermoord vanwege de foto. Als een soort vergeldingsactie omdat hij die vrouw had betast of iets dergelijks. Wat op zich ook wel een beter verhaal is dan dood worden geschoten door een doorgedraaide fan.

Dit weekend overleed een willekeurige 14-jarige jongen, Wouter genaamd, uit Beverwijk. Na afloop van een hockeywedstrijd zakte hij in elkaar waarna hij ‘s middags in het ziekenhuis overleed. Hoewel de doodsoorzaak (een aangetaste hartspier door een virus) naar buiten werd gebracht zorgde het ‘nieuws’ vandaag weer voor een walgelijk vervolg: de antivax gemeenschap zette - zoals ze tegenwoordig bij elke plotselinge dode doen - vragen bij de diagnose. Onder andere Sietske Bergsma (columnist die met de wappiegemeenschap een nieuwe achterban heeft aangeboord) gaat met het nog warme lijk door de Twitter-straten, roepend dat er een ‘fundamentele discussie’ moet komen, omdat haar ter ore is gekomen dat Wouters gevaccineerd was. Bergsma wil ‘contact met de familie’ vanwege ‘onzekerheid rond vaccin bijwerkingen’. Al was de doodsoorzaak niet bekend, dan nog is insinueren dat dit volkomen willekeurige sterfgeval mogelijk door vaccinatie komt, een nieuw dieptepunt te noemen. Hoewel het ook niet nieuw is. Thierry Baudet tweet al maanden bij elk nieuwsbericht over iemand die omvalt en doodgaat ‘Vaccin?’. Als al deze kritische denkers nou eens half zo kritisch keken naar de gevolgen van covid-19, dan zouden ze wellicht toch een hele andere afweging maken in hun risico-analyse als het gaat om het wel of niet vaccineren. En dan nog: een vaccin niet nemen is één (in mijn ogen egocentrisch) ding. Anderen door desinformatie van vaccinatie af willen houden en hen daardoor in gevaar brengen zou gewoon strafbaar moeten zijn. Hoe lang laten we als maatschappij nog toe dat mensen mogen insinueren dat het vaccin gevaarlijk is? Of moeten we niet überhaupt verbieden dat mensen zonder medische opleiding medisch advies geven? Daarvoor wil ik best mijn recht om te roepen dat het vaccin veilig is, opgeven. Bijkomend voordeel: wat zal het lekker rustig worden op Twitter.

Ondanks een hele dag Efteling stond er rond een uur of 20 toch een heuse nep kerstboom midden in de kamer. Een tikkeltje scheef zoals altijd (de schroeven draaien helaas door dus helemaal klem komt het middenstuk niet meer), maar wel weer compleet en in elkaar dus. Als het aan Noël en Otis had gelegen hadden we de boom ook vanavond nog helemaal versierd, maar daar was het al te laat voor. Ik vond het al heel wat dat er wat stond: ook de kersthuisjes werden samen al het kerstdorpje en de lichtgevende sneeuwpop juicht ons al tegemoet. En dat terwijl we pas om kwart over zes thuis waren én nog moesten koken en eten. Om de tijd te doden keken we korte filmpjes van Donald, Mickey en Goofy over kerst. Filmpjes die Noël toen hij klein was wel tientallen keren heeft gebingewatched maar waar hij nu weer oprecht over kan schaterlachen. Otis heeft wel alvast zijn eenhoorn kerstornament in de boom gehangen, Noël alvast een maan. Dan hangt er maar wat, zullen ze gedacht hebben. Verder is de kamer nu bezaaid met dozen ballen, prullaria, slingers en kleine kerstboompjes. Het voelt nog niet helemaal af dus, maar het is alvast een beetje meer kerst dan gisteren.

Marjolein had in de buurtapp een van onze buren geronseld om om 13 uur onze zakken met kado’s voor de deur te zetten, te kloppen en hard weg te rennen. Zelf vind ik dat soort verzoeken altijd een beetje gênant, maar de buurvrouw was blijkbaar heel enthousiast en baalde er zelfs van dat ze geen pieten pakken had liggen om een en ander nog een beetje realistischer te maken. We hadden Otis en Luna afgeleid door ze een Sinterklaas dansje te laten doen. Precies toen het liedje afgelopen was werd er op de deur geklopt. Daar stonden twee zakken vol kado’s. Helaas waren de pieten al weggerend. Maar de kado’s vergoedde veel. We deden een spelletje met een dobbelsteen, want dat had Otis ook op school gedaan: bij een 3 of een 5 mocht je een pakje kiezen en openen, later kwam de 1 daar ook bij, want het bleek toch wel erg moeilijk te zijn. Vooral Otis gooide vaak een even getal. Daarom had hij na een tijdje al een hele rij met kado’s voor zich verzameld voor wanneer hij goed zou gooien. Noël die kon aan de vorm van de kado’s al zien wat het was. Dit zijn chocoladeletters, dit zijn Hot Wheels en hij wist ook precies in welk pakje zijn walkie talkies zaten. Toen Otis nog een aantal kado’s te gaan had - omdat hij steeds verkeerd had gegooid - vond hij dat hij toch wel minder had gekregen. ‘Dan waren de walkie talkies zeker erg duur,’ zei hij vooral tegen zichzelf. Zo vind ik - hoewel het dus erg leuk was - het toch ieder jaar een beetje lastiger worden. Ik weet nog hoe blij Noël was toen hij 0 of 1 was als hij een kadootje kreeg. Nu wordt alles direct beoordeeld en is er van oprechte blijdschap om wat ze wel hebben gekregen niet echt sprake. Er is ook zoveel niet gekregen, lijken ze uit te stralen. Alleen Luna was oprecht blij met haar Sky (van Paw Patrol). Zoals Marjolein terecht opmerkte: waarschijnlijk was ze ook al tevreden als ze alleen dát had gekregen.

Kerst in Nederland is met een broodje rookworst in de stromende regen. We stonden dan wel te schuilen bij een hamburger en frietkraam: het hoosde alsof het nooit zou stoppen. Toch waren we niet de enigen die de regen trotseerde her en der liepen nog meer verregende dwazen rond. Er was een pepernotenwinkel. De man lokte ons naar binnen - waar het droog was - met gratis pepernoten. Daar hadden de kinderen natuurlijk wel oren naar. Ze waren maar al te graag voorproeven Het hele rek stond vol met allemaal verschillende soorten pepernoten. De enthousiaste verkoper keek naar ons: we hebben ook pepernoten voor volwassenen, zoals Jägermeister. We lieten ons door het enthousiasme verleiden om een zakje pepernoten te kopen voor morgen en dropen toen verder af naar een kraampje waar ze onder andere Squid Game poppetjes hadden. Noël en Otis - die de serie uiteraard niet hebben gezien, maar er wel veel van hebben meegekregen dankzij school en Youtube - wilden direct wat uitzoeken. De man achter de toonbank keek bedenkelijk toen ik vroeg of we konden pinnen. Het kon wel, maar liever niet. Eigenlijk had ik er al geen zin meer in, maar de kinderen hebben sinds ze zakgeld krijgen maar één motto: het moet zo snel als mogelijk op. Sparen zit er niet in en dus liepen we even later met twee Squid Game octopussen in de tas richting het station.

We hadden al een stuk of drie koppen koffie op en feitelijk niets zinnigs te doen op kantoor (mijn collega had één keer een chirurg gesproken om ‘zaken te doen’) toen om tien uur de telefoon ging. Mijn collega nam net iets eerder op, maar er moest een orthopedie-order gemaakt worden, dus zette ze het telefoontje direct aan me door. Ik kreeg een AIOS aan de telefoon die gelijk enkele ‘instrumenten’ opnoemde die we maandag bij de operatie nodig hadden. Of ik dat even wilde regelen met de firma nog. Ik was allang blij dat ik wat te doen was, dus ik begon maar bij de contactpersoon van de betreffende firma die ik kende. Ik had al zo’n vermoeden dat ik iemand anders moest hebben, maar de order was voor een operatie die ik normaal niet zelf inplan en mijn collega voor wie ik achterwacht ben, heeft die informatie nergens staan. De contactpersoon verwees me inderdaad door naar iemand anders die over de betreffende materialen ging, alleen maar fijn. Die persoon was in de auto en kon me wel te woord staan, maar hij kon niet al rijdend de voorraad checken. Ik moest maar een mailtje sturen en dan zou het misschien vanmiddag goed komen. Tot mijn grote verbazing werd ik een half uur later al teruggebeld. Hij had al rijdend toch stiekem de voorraad gecheckt: de materialen waren aanwezig en konden dus in principe vandaag geleverd worden. Er was nog een ander mannetje die er meer van wist. Hij ging de mail doorsturen en dan zou ik wel gebeld worden. Dat mannetje belde inderdaad kort daarop. Hij vroeg of we bij deze materialen dan ook een instrumenten (leen)set nodig hadden. Anders had je er namelijk niets aan. Ik had geen idee en de AIOS wist het ook niet. Ik moest het maar navragen bij de mensen die over het beheer van de spullen ging. Dus ik belde die persoon maar die was er niet, uiteindelijk was er iemand anders die wel de telefoon opnam en mij kon vertellen dat de instrumenten er ook niet waren. Ik kon dus weer terug naar het nieuwe mannetje van de firma om door te geven dat we alles nodig hadden. Hij verwees me door naar de ‘customer service’, die voor mij konden nakijken of de instrumentenset ook op voorraad was. Dat was gelukkig zo. En dus kon ik toen eindelijk de order maken (een paar minuten werk) en vervolgens alle collega’s die intern de order mogen goedkeuren mailen dat er haast bij was. Uiteindelijk was ik net voor 12 uur (weekend) klaar met alles. Ik moest alleen nog even nabellen met de firma als de order was verwerkt. Gelukkig zag ik toen ik eenmaal thuis was dat de orders inderdaad waren verwerkt. Ik belde de mevrouw van customer service na dat de orders er waren dat ze met spoed de zending in orde konden maken. Zo heb ik deze week - na heel veel uren niets doen - toch nog iets nuttigs kunnen doen voor mijn werk. Nu maar hopen dat de operatie maandag door kan gaan.

Sinds vandaag hebben we glasvezel. Iets over acht uur stonden er al twee mannetjes aan de deur met enkele imposante gereedschapskisten. Een van hen kwam mee naar binnen en vroeg waar het kastje moest komen. Ik wees naar de trapkast. Hij keek bedenkelijk. Of we het niet liever in de meterkast wilden hebben. “Die is heel erg vochtig,” zei ik. En bovendien moeten we dan alle bedrading vervangen, dacht ik er bij. Hij ging het wel regelen. Ik ging weer naar boven, aan het werk. Het ‘oude’ internet bleef gewoon werken gelukkig. Af en toe kreeg ik een appje van Marjolein met de vorderingen. Ze zijn aan het boren. Ze komen niet door het beton heen. De monteur raakt gefrustreerd en moet even een sigaretje roken, lees ik even later. Er klinkt daarna weer geboor en nog meer. Het lukt nog altijd niet. Dan opeens hoor ik iemand van buiten iets schreeuwen over kabels doortrekken. Het geboor is gestopt. Als ik tussen het werk door weer naar mijn appjes kijk lees ik dat het kastje hangt en dat de monteurs al weg zijn. Als ik beneden kom zie ik een zwart en een wit kastje hangen in de trapkast. Hebben ze iets gezegd over welk kastje waarvoor is? En wat we nu moeten doen? Blijkbaar niet. Ze hadden alleen gezegd dat het klaar was en nu hebben we glasvezel. Het kastje moest wel 30 minuten ‘opstarten’ of zo. Toen ik in de middag klaar was met werken heb ik de nieuwe modem gepast. De uitleg kwam er in het kort op neer: haal alle draden uit je oude modem en stop alles in de nieuwe. De modem moest wel op een andere plek en dus moesten ook alle kabels anders worden gelegd, anders paste het niet. Maar nu hebben we dus glasvezel. Ik deed direct een snelheidscheck. We hebben geen ander abonnement, dus ik verwachtte er niet veel van, maar de snelheid lag toch wel zo’n 1,5 keer hoger dan bij de oude modem. Toch mooi meegenomen.

NOS liep een dagje mee in het ziekenhuis in Venlo op de verschillende plekken waar covidpatiënten worden opgenomen. Een prachtig en belangrijk inkijkje in de druk op de zorg en iets wat wat mij betreft vaker zou moeten. Waarom niet dagelijks in het journaal of desnoods een extra journaal met verhalen uit het ziekenhuis? Zo creëer je bewustzijn van het probleem en de mensen zien die daar nu werken en naar adem liggen te happen maakt ook dat je persoonlijk wordt aangesproken op de invloed die de dingen die je doet en laat voor de zorg (vragers). Tot het moment dat ze op de IC een man aanspreken, die niet gevaccineerd is. Hij zegt: "Ik ben altijd kerngezond geweest. Altijd buiten in de buitenlucht. Altijd in de natuur. Iedereen moet vind ik een vrije keuze hebben. Ze moeten mij niet aankijken alleen omdat ik niet gevaccineerd ben." Het is dat ik het niet op tv keek maar op m'n telefoon en het is dat ik geen baksteen in m'n hand had, anders had ik 'm waarschijnlijk gegooid. Fijn die vrije keuze, maar dat hebben de achttien mensen wier operatie dankzij deze man niet doorgingen niet. Zij worden zonder vrije keuze afgebeld zonder uitzicht op een nieuwe operatiedatum. Er schijnt een coronadebat te zijn vanmiddag en ik hoop steeds meer op een vaccinatie plicht. De 100€ boete per maand zoals in Griekenland onlangs werd aangekondigd, lijkt me een mooi begin. Vrije keuze uit de mond van iemand die bloed aan zijn handen heeft omdat hij daar met twee prikjes niet had hoeven liggen, is het meest bizarre wat ik dit jaar heb gehoord.

Als ik de kinderen van school haal zo’n paar keer per week, kom ik langs een huis met op de benedenverdieping een voormalige hondentrimsalon. Sinds een aantal maanden is de trimsalon weg en wonen er nieuwe mensen. Als ik er langs fiets zit echter het gordijn of vitrage loze raam een man achter zijn beeldscherm te thuiswerken. Elke keer als ik de man - ik schat begin dertig, baardje - zie zitten denk ik: man koop toch iets tegen de inkijk en misschien moet ik mezelf ook maar weer eens scheren. Toen er nog honden werden geknipt had ik dat minder. Vanmiddag keek ik direct of ik mijn tondeuse nog even snel kon opladen, zodat ik wellicht morgen kort gekapt naar mijn werk kan om het thuiswerk advies te negeren. Helaas bleken bij zowel mijn oude als bij mijn nieuwe tondeuse alle opzetstukjes afgebroken. De laatste keer, aan mijn baard te voelen al aardig wat weken geleden, zat het opzetstukje al vrij los, maar het niet zo stevige plastic had het in de afgelopen weken schijnbaar in de opbergdoos begeven. Van de nieuwste van de tondeuses ben ik bovendien de oplader kwijt. Er zit dus niets anders op dan voor tenminste nog een paar dagen rondlopen als Danny de Jety, terwijl ik in de voor de post drukste periode probeer een pakketje met een nieuw exemplaar te laten komen.

De avondlockdown heeft als vervelende bijkomstigheid dat er dingen dicht zijn in de avond. De avond begint overigens al om vijf uur en zwembaden zijn niet uitgezonderd. Als je geluk had ontving je de afgelopen dagen - als je was verbonden aan ons zwembad, het Sportiom - een mail waarin stond dat de lessen werden ingekort en vervroegd. Ik sprak iemand - de les was nog niet begonnen - die helemaal geen mail had gehad en ik hoorde ook anderen daarover klagen. Maar goed, wij hadden wel een mail gehad, maar het nieuwe tijdstip dat ons werd toegewezen was ronduit bagger: 15:40 uur begon voortaan de les (in plaats van 16:15 uur). En dat terwijl Noël tot 15:15 uur naar school moet. Tel daar bij op dat hij altijd als een van de laatste uit de les komt gesjokt en dat het zo’n 15 tot 20 minuten fietsen is naar het zwembad, dan kan je wel nagaan dat het ronduit haasten is om je kind op tijd in een zwembroek bij de les te krijgen. Uiteindelijk stonden we om precies 15:40 omgekleed naast het bad. De juf was aan de late kant, zodat we daarmee zelfs ruim op tijd waren, maar dat ging wel allemaal van de toch al kortere lestijd af. En hoewel het rustiger was dan normaal, viel het mij mee hoeveel kinderen er waren: blijkbaar was het bericht over de aangepaste lestijden via de tamtam toch bij veel mensen terecht gekomen. Omdat de looproutes ook weer waren aangepast vanwege de 1,5 meter-maatregelen (zodat je elkaar minder tegenkomt en dus gemakkelijker afstand kan houden), moesten we nu weer via de zijdeur van het bad naar buiten en mocht je je - mits je een QR-code hebt natuurlijk - via de grote trap weer binnen melden bij het ‘café’. Het zonnetje scheen en ik had geen zin om de trap weer helemaal op te lopen, dus ik besloot om buiten te gaan kijken. Door een klein raampje kon ik net zien hoe Noël met een trampoline in het water sprong. Voor ik het wist - met Diederik Gommers en Marion Koopmans in een podcast op mijn koptelefoon - was het dikke half uur alweer om. Volgens Noël was het ‘heel goed’ gegaan. Geen idee of dat klopte.

Het is moeilijk om positief te blijven over hoe Nederlanders omgaan met deze coronacrisis. Maar ook hoe de politiek tracht deze crisis te bestrijden doet vooral zuchten. In de winkels heeft een groot deel van de mensen moeite om een mondkapje op te doen om de zorg te ontlasten. Waarom zou je ook willen meewerken om een mogelijke code zwart te voorkomen? Oh wacht, omdat je bij code zwart maar beter geen ongeluk kan krijgen want dan is er mogelijk geen plek voor je in het ziekenhuis? Zelfs min of meer normale mensen zoals cabaretier Guido Weijers speculeren openlijk over met alle maatregelen stoppen. Ik snap overigens heel goed dat het verschrikkelijk moet zijn om zoals nu niet ‘s avonds op te kunnen treden en dat is waarschijnlijk ook wel een hele rits vermijdbare doden waard. Om maar te zwijgen over de mensen die nu anoniem doodgaan op een wachtlijst omdat hun operatie is afgezegd. De dood hoort immers bij het leven. Iemand in een talkshow zei dit weekend wel te begrijpen dat het kabinet ‘slechts’ voor een avondlockdown kiest. Het is voor veel winkels ook belangrijk dat ze wat kunnen verkopen immers. Dan het kabinet. Even leek het er op dat er - eindelijk - snel en fors werd ingegrepen toen bekend werd dat Omikron als nieuwe variant in Zuid-Afrika super snel om zich heen greep. Nog de volgende ochtend las ik dat vliegtuigen uit die regio niet meer welkom waren. Dat bleek toch anders te liggen. Want je kunt nou eenmaal geen Nederlanders weigeren terug te keren aldus Hugo de Jonge. Maar iedereen zou wel gewoon getest worden natuurlijk. Helaas bleek dat ook niet waar: de test bij aankomst op Schiphol bleek vrijwillig. Zo’n 85 procent van de mensen deed de test daarom niet. Dat betekent niet alleen dat 85 procent van de mensen dom en asociaal is als het er op aankomt. Het laat ook nog maar eens het failliet zien van het coronabeleid, voor zover je echt kunt spreken van beleid. Kortom, veel om somber over te zijn op deze koude eerste zondag waarop de avondlockdown

Ik kan me zo niet herinneren dat ik het Spoorwegmuseum ooit eerder zo rustig heb gezien als vandaag. We konden overal direct doorlopen: bij de tijdreis naar de eerste trein in Nederland: de Arend, maar ook bij de ‘achtbaan’, waar je normaal altijd toch wel gemakkelijk een kwartier stond te wachten. Noël wilde er eigenlijk niet in ‘want daar had hij geen zin in’ en ook toen hij er uit kwam vond hij het stom. ‘Nog stommer dan eerst en saai,’ zei hij. Het was inderdaad wat veranderd, hoewel ik niet per se kan zeggen of het nu duidelijker is geworden. Het idee was geloof ik dat we langs alle werkzaamheden rondom het spoor reden (spoorwerkers, kolenscheppers, reparatie) maar het leek nu meer op een achtbaan zonder echt enge elementen. We waren precies op tijd voor een voorstelling over de Oriënt Express. Een paar jaar geleden was ik ook bij een voorstelling over de Oriënt Express geweest, maar dit was een andere. Een vrouw die steeds haar papieren liet vallen en uiteindelijk - in de Oriënt Express - de paperclip uitvond. Otis vond het hilarisch en lachte en schreeuwde het hardste van de hele zaal als ze voor de tiende keer de papieren liet vallen. Luna lachte mee om Otis en Noël vond het af en toe ook wel leuk. Luna vroeg een kwartier net iets te hard ‘is het al bijna klaar?’. Het klonk zo hard, dat de actrice het ook gehoord moet hebben. Eenmaal uit de voorstelling zag ik dat medewerkers van het museum overal bordjes ophingen: maximaal 1 huishouden en her en der werd op de grond weer een 1,5 meter streep teruggeplaatst. Het zag er wat treurig uit, zeker in zo’n grote hal met zo weinig bezoekers. Noël hoopte nog in een trein te kunnen om filmpjes te maken ‘net als Job’ (die had laatst ook een filmpje gemaakt in het Spoorwegmuseum). Er waren echter bijna geen treinen waar je in kon en de batterij van de telefoon was ook al leeg. In de winkel moest en zouden ze iets vinden wat ze van hun zakgeld konden kopen. Sinds een week hebben ze een eigen pasje met een betaalrekening. Otis kocht een plastic spiegelei, Noël - wiens geld echt al bijna op was - kocht een stapeltje kartonnen treinkaartjes. Alle kaartjes vertrokken uit Goes. Noël deelde ze uit aan Otis en Luna. Vooral Otis was kritisch. ‘Ik wil niet naar Kapelle, ik weet niet waar dat ligt.’ Daarna kreeg hij een nieuw kaartje naar Amsterdam CS.

De belangrijkste conclusie van de persconferentie is denk ik toch wel: de antivaxxers hebben een stuk betere lobby dan gevaccineerden en mensen die zich toch al aan alle regels houden. Er werd om 19 uur door Rutte een soort avondlockdown afgekondigd: vanaf 17 uur moet feitelijk alles dacht, voor iedereen. Ook moeten doorstroomlocaties zoals de Efteling naast een QR-code ook weer de 1,5 meter aanhouden en komt er daar een mondkapjesplicht. Eigenlijk kunnen we stellen dat hoewel 15 procent van de volwassenen, die zich bewust niet laten vaccineren, er verantwoordelijk voor zijn dat er nu per zondag weer een hele hoop beperkingen zijn voor álle mensen met de gedachte: we willen geen mensen uitsluiten. Bert Wagendorp schreef in de Volkskrant dat we best ook aan een vaccinatieplicht mogen denken, net zoals we op de snelweg voor iedereen de maximum snelheid op 100 km leggen, ook voor hen die daar principiële bezwaren tegen hebben. Ik vond dat wel een goed punt. Vaccinatieplicht met een flinke boete (zeg een bedrag tussen de 1000 en 3000 euro) maakt dat iedereen echt voor een keuze moet staan: je principes of het algemeen belang dienen en wat geld besparen. Mark Rutte sloot vanavond voor het eerst tijdens de persconferentie een vaccinatieplicht niet meer uit, maar ‘het is nu niet aan de orde’. Overigens heb ik zowel Rutte als De Jonge - opnieuw - gehoord over handhaving vanavond. Het is toch ziedend makend om te zien dat een groot deel van de mensen zich nog altijd niet aan de basismaatregelen houdt en daarvoor de overgrote meerderheid nu moet bloeden? Waarom geen torenhoge boetes voor wie niet mee wil doen aan het ontlasten van de ziekenhuizen? Prima dat mensen principes hebben, maar laten ze daar dan flink voor betalen in de vorm van boetes.

“Morgenavond weer een avondklok voor jou!” Een oudere man in een scootmobiel sprak een paar meter verderop in gebrekkig Nederlands een man zonder mondkapje aan die bij de zelfscankassa stond af te rekenen. De man keek even op, maar ging weer verder met waar hij mee bezig was. De oude man maakte een half rondje, riep nog iets onverstaanbaars en reed vervolgens weg. Ik snap zijn frustratie heel goed. Ook ik ben - toen het niet meer hoefde - gestopt met het dragen van mondkapjes in de winkels. Maar als je met de huidige besmettingscijfers nog altijd geen urgentie voelt om het kleinste offer te brengen voor een ander, is gewoon ronduit een asociaal. Mijn tolerantie naar mensen die ‘er klaar mee zijn’ en ‘niet meer mee doen’ is tot een dieptepunt gedaald. Ik wist van mezelf al wel dat ik niet zo tolerant ben, maar soms schrik ik van mezelf als ik weer eens iemand in de winkel zie lopen met een zelfvoldane glimlach die zegt: kijk mij eens schijt hebben aan alles. En dat terwijl ik vanmiddag nog een podcast-interview luisterde van Gijs Groenteman met journalist Kustaw Bessems waarin onder andere weg gereflecteerd op complotdenkers. Bessems zei dat we vooral in gesprek moeten blijven ‘desnoods over iets anders’. Zodat we elkaar niet definitief kwijtraken. Ik vind het een sympathiek uitgangspunt en echt niet elke niet-vaxxer is een corona-ontkenner. Maar mensen die echt FvD-sympathieken hebben en nepnieuws verspreiden nog een tweede kans geven zou mij zwaar vallen. Dat heeft niet per se met deze mensen te maken, maar ook met mensen met andere zeer extreme standpunten zou ik in het dagelijks leven zo veel als mogelijk voorbij lopen. Niet dat die woede van mij tegen de complotdenkers iets oplost, maar er is wat mij betreft soms al iets te veel begrip geweest.

Het klinkt misschien gek, maar het is eigenlijk ook heel logisch: door de nieuwe overstroming aan covidpatiënten in de ziekenhuizen, hebben we het al een paar dagen extreem rustig. Al vorige week woensdag kregen we te horen dat er opnieuw geplande operaties moesten worden afgezegd om de verpleegafdelingen te ontlasten. We hebben daarop besloten tot nader order niet verder te plannen. Maandag hoorden we hoeveel patiënten we komende week nog ingepland konden laten voor mijn specialismen (chirurgie en orthopedie) waren dat er twintig in de hele week. Dat klinkt nog best veel en dat is het eigenlijk ook wel: niet per se heel veel minder dan de afgelopen maanden, maar het betekende wel dat heel veel niet urgente operaties nu zonder zicht op een nieuwe operatiedatum zijn afgezegd. Vanochtend kwam ik op kantoor aan en bleek er bericht te zijn binnengekomen dat er nog verder afgeschaald moet worden. Nog eens meerdere operatiekamers moeten komende week dicht omdat het anesthesie-personeel acuut nodig is op de intensive care. Precies om die reden gingen ook in 2020 heel veel operaties niet door. Dus moesten we nog eens vier patiënten afbellen vandaag. Maar daarna werd het rustig. Té rustig. Zo rustig dat er letterlijk niets meer te doen viel dan af en toe een verdwaald telefoontje aannemen, daar dan weer pauze van houden en nog maar eens alles nakijken wat nog wel gepland staat. Ik heb ook dagen gehad dit jaar dat het echt té druk was, maar omdat we nu maar één keer per week een nieuwe planning krijgen (de volgende komt pas weer maandag), is het nu - dankzij de afgeschaalde planbare zorg - extreem rustig. Zo rustig als het bij ons op kantoor was, zo druk was het aan de overkant. De inmiddels lege verpleegafdeling tegenover onze kamers, is sinds deze week de vaccinatielocatie voor het ziekenhuispersoneel dat een booster ontvangt. Dat geeft de burger toch nog wat moed dat er ook nog goede dingen gebeuren.

Door een van hogerhand opgelegde verdere afschaling van het ok programma zullen we in mijn ziekenhuis vanaf maandag een stuk minder gaan opereren. Maandag kregen we te horen welke operaties wél en welke niet door konden gaan. Omdat er - door personeelstekort op het ok - al vrij weinig was ingepland - waren we maandag al min of meer klaar met het ok-rooster van komende week: sommige patiënten werden afgezegd, anderen met een meer urgente ingreep alsnog gepland. Ik had daarom tijd om het Eerste Kamerdebat te luisteren, iets wat ik normaal eigenlijk nooit doe. Een debat in de Tweede Kamer is soms nog wel boeiend, maar man wat een gezever in een oersaai en traag tempo. De voorzitter werd boos omdat het woord tribunaal werd gebruikt: deed te veel aan de Tweede Wereldoorlog denken, mocht niet. PVV was het daar niet mee eens. De spreker van Forum voor Democratie noemde de uitspraken van FvD’ers in de Tweede Kamer van vorige week ‘ongelukkig’, of ‘niet zijn woordkeuze’ of zoiets, maar snapte het sentiment wel. D66 sprak - met de twee sprekers die ze hadden - zoals wel vaker tijdens deze pandemie nog de meest verstandige teksten uit. Puur op pandemie-technisch, ben ik echt teleurgesteld in GroenLinks, die vooral opkomen voor zij die geen prik willen. Waarschijnlijk bang om de hipster-aanhang in Amsterdam te verliezen. D66 kwam - voor zover ik kon horen - als enige met oplossingen, keuzes en maatregelen. Andere partijen kwamen niet echt verder dan G1 onderzoeken en terugblikken op het proces. Leuk dat je dit als kijker - als je echt niets anders te doen hebt - kunt volgen, maar als je een beetje vertrouwen wilt houden in de politiek, kan je beter niet kijken.

Rutte herhaalde vandaag desgevraagd nog maar eens: hou je aan de regels, anders komen er wellicht ‘lockdown-achtige’ maatregelen. Het was bedoeld als waarschuwing: als wij - het volk - ons niet goed gedragen heeft niet het beleid gefaald maar de uitvoering daarvan. Ondertussen zijn er nauwelijks nieuwe maatregelen ingevoerd. Hij vroeg lief of we alsjeblieft niet meer dan vier gasten wilden ontvangen, mondkapjes wilden gaan dragen en hij liet de winkels en cafés wat eerder sluiten. Daarbij gaf hij het signaal: alles kan nog, maar die het wel een beetje vroeger op de dag. Dat helpt tegen het virus en dan valt de horeca toch niet om. Zoals Gommers het vandaag in een podcast zei: het is een polderlockdown met amper maatregelen waar ook nog eens amper consequenties tegenover staan. Zo wordt er letterlijk niet gehandhaafd op het dragen van mondkapjes, om maar eens wat te noemen. Ook het thuiswerk advies - zo weet ik ook uit eigen ervaring - zet geen zoden aan de rijk. De wegen en treinen zijn nauwelijks rustiger geworden. Men gelooft niet in halve maatregelen en ‘adviezen’ maar wil gewoon duidelijkheid: wat kan en mag wel en wat niet. Het helpt daarbij ook niet mee dat ze zien dat wappies de regels aan hun laars lappen en er niet eens op aangesproken worden als ze zonder mondkapje een supermarkt binnenkomen. Sterker nog, ik denk dat veel mensen er juist op uit gaan nu omdat ze denken: nu kan het nog, we stevenen straks namelijk weer op een echte lockdown af. Dat is nog eens een self fulfilling prophecy. En ik moet zeggen: ik ga mee in die gedachtegang. Ook ik geloof niet in halve maatregelen die slechts uit adviezen bestaan. Want dan komt het er op neer dat een paar braverikken zich vrijwillig laten opsluiten, terwijl de rest vrolijk doorgaat. Ik ben bang dat die lockdown er dus toch wel komt, dus ga ik ook nog even naar de Efteling, het museum of naar het werk, nu het nog kan. Komt dat dan door mij, of omdat alleen een paar adviezen van de regering niet helpen?

Voor het eerst in een jaar of twee a drie bevond ik me op een feestje zonder kinderen en in de avond. In een bovenwoning in een dorp in Zeeland klonk harde techno muziek, al stond de muziek volgens de kenners relatief zacht. De bewoner van het huis had nog nooit klachten gehad over geluidsoverlast ‘zelfs niet bij feestjes die tot acht uur ‘s ochtends door gingen’. De gesprekken waren - mede door de harde muziek - oppervlakkiger dan ik me herinner van feestjes van ‘vroeger’. Dat kwam misschien ook door de drie glazen wodka die we bij binnenkomst op dronken. De eerste twee belandden overigens ook deels op mijn broek nadat een van de katten op mijn schoot sprong uit het niets en ik zijn/ haar klauwen door mijn broek heen voelde. Na de tweede sprong ging ik naar stand ‘waakzaam’, maar dat bleek nog niet zo gemakkelijk na een paar glazen wodka. We waren met vijf man en van dansen was (dus) ook geen sprake. We bewogen onze hoofden op het ritme van de muziek, die voor mij allemaal op elkaar leek, maar waarbij telkens een van de andere aanwezigen riep: ‘oh dit is een vet nummer!’. Via een zelf gemixde video met dubstep (denk ik) en wat rariteiten (een live-album van Röyksopp dat ik niet kende tot p-p-p-p-party till i die) kwamen we uit bij Fort Minor en dat bleef geloof ik ook zo. Ik was zelf over gegaan op mijn zelf meegebrachte wijn en had het - terwijl ik helemaal niet per se van de feestjes ben - prima naar mijn zin. Ik werd er zelfs wat nostalgisch van naar de tijd toen ik nog in Zwolle woonde en ik regelmatig op dit soort feestjes kwam, soms met heel veel mensen, soms met slechts twee anderen. Een enkele keer ging dat zelfs door tot de zon op kwam, al was ik toen ook al geen feestbeest en was ik vaak mede door de drank al vroeg in de nacht zo moe dat ik toch liever mijn bed opzocht. Nu moest ik echter de trein nog halen en daarvoor moest ik - met een van de andere gasten - eerst nog twintig minuten in de auto teruggebracht worden naar het station. Dat maakte het feestje wel iets minder rock & roll, als je met je aangeschoten kop al ruim voor 23 uur op het station in de wind staat te wachten op de Intercity.

Brandende politieauto’s, gooien met stenen, rotzooi trappen. De beelden van Rotterdam van gisteren deden natuurlijk denken aan de avondklokrellen van begin dit jaar. We zijn nu tien maanden verder, de ziekenhuizen stromen over, maar er zijn nog altijd mensen die het nodig vinden om met geweld een statement te maken tegen het kabinetsbeleid. Gevolg: zeven gewonden (terwijl de ziekenhuizen het al zo druk hebben) en een hoop schade (die hopelijk verhaald kan worden op deze relschoppers). Op de sociale media hebben de mensen die gisteren in Rotterdam waren het over ‘protesteren’, maar gezien de ernst van de situatie gisteren begint het steeds meer op terrorisme te lijken. Via democratische weg halen ze geen gelijk (gelukkig vindt alleen de marginale partij FvD dat we ‘alle maatregelen moeten afschaffen’), dus probeert een klein groepje het gelijk te halen met geweld onder het mom van ‘vrijheidsstrijd’. Volgens sommigen gingen de rellen over vuurwerk maar op de Facebook livestream waren supporters vooral aan het raaskallen over het land terugveroveren in verband met de mogelijke invoering van 2G. Mensen die zich nu al niet willen laten testen zitten min of meer al 2G en hebben nu door de sluiting van de horeca al helemaal geen fuck meer te doen. Vervelend, maar als je daar zo snel als mogelijk vanaf wilt dan kan je je maar beter aan de regels houden, hoe kut je die ook vindt. Maar ik vermoed dat de mensen die gisteren in Rotterdam geweld hebben gebruikt tegen de politie en winkels van onschuldige ondernemers hebben vernield, sowieso al niet meer te redden zijn.

Chantal (15), één van de hoofdrolspelers in de documentaire Vaccinatie vetes van PowNed, was verscheurd door twijfel: wel of niet vaccineren. Haar vader had tijdens één van de eerste corona-golven nood-IC’s helpen opzetten en had daar veel ellende gezien. Hij was pro-vaccinatie en hoopte dat zijn dochter zich uiteindelijk toch zou laten overhalen. Haar moeder, de vleesgeworden risicogroep, weigerde zich te laten vaccineren ‘want met een vaccin kan je nog altijd het virus verspreiden’. Chantal twijfelde want haar vader ‘had zoveel ellende gezien op de IC’ en haar moeder ‘had ook dingen opgezocht’. Deze scene was wel exemplarisch voor het denkniveau van de meeste antivaxxers. Stuk voor stuk vonden ze zichzelf hele normale kritische denkers, maar als gevraagd werd om de inhoud - het waarom van niet vaccineren - kwamen ze niet verder als: vertrouwen op eigen immuunsysteem, te snel ontwikkeld, QR-codes zijn ook niet waterdicht, eigen research. Er zat ook een zweef-stelletje in die in een commune was gaan wonen, maar daar nu werd uitgekotst omdat ze zich niet wilden laten vaccineren. Helaas werd niet duidelijk waarom ze dat niet wilden. Ik verdenk ze er zelfs van dat ze het zelf ook niet weten. Het kwam een beetje over als een groep dwarsdenkers die zonder idealen gewoon niet achter het heersende idee aan wil lopen: namelijk dat vaccineren verstandig is voor jezelf, maar vooral ook voor je omgeving. Wat ook opviel is de enorme hoeveelheid zelfmedelijden. Ze vonden het stuk voor stuk maar gek en oneerlijk dat hun (egoïstische) keuze, consequenties had. Chantal zagen we richting het einde van de documentaire met zichzelf worstelen. Ze durfde de McDonalds niet in, waar ze zonder QR-code sowieso ook niet welkom was. Even later zagen we haar als een depressief half dood vogeltje bij haar moeder aan tafel zitten. Na 50 minuten Vaccinatie vetes kon ik niet anders dan denken: dat ze beter hun energie is zelfontwikkeling zouden steken dan in twijfels over een vaccin.

Noël heeft gisteren op de fiets naar het zwemmen het ‘geheim van Sinterklaas’ te horen gekregen. Het moest wel, want hij begon nu bijna dagelijk tijdens het Sinterklaasjournaal te roepen dat het maar gespeeld was en dat alles toch wel goed zou komen. Toch was er - tot gisterenmiddag - nog wat twijfel. Want waar kwamen toch die kadootjes vandaan? Ik had een paar weken geleden, in de bus onderweg naar de Efteling - Otis en Luna zaten samen een rij verderop - al met Noël gesproken over Sinterklaas en hoe geloofwaardig het allemaal was. Veel kinderen op school zeiden dat het Sinterklaasjournaal niet echt was. En dat Sinterklaas en de Kerstman 1000 jaar (of zoiets) waren, vond hij ook maar een gek verhaal. Dat kan helemaal niet toch, vroeg hij. Nee, dat was wel gek, zei ik. Ik vroeg hem hoe dan waarom we dan al die jaren toch kado’s kregen? Tja, dat snapte hij dus ook niet. Nu gingen er ineens allemaal lichtjes branden. Hij was bovenal trots dat hij nu groot was en dit geheim met ons kon delen om zo Sinterklaas speciaal te houden en Otis en Luna natuurlijk nog wat jaartjes te laten geloven dat we die pakjes echt van een hele oude man krijgen. Noël was ook wel pragmatisch. Hij wilde direct ook wel zaken doen. Nu hij niet langer alleen een lijstje kon inleveren in z’n schoen met wensen, kwam er direct een hele bestelling voor wat hij vrijdag in z’n schoen wilde. Ook had hij nog wel wat aanvullende kadowensen voor 5 december. Ineens wilde hij overal over fluisteren of ‘even met ons naar de gang’, zoveel dat het zélfs Otis begon op te vallen dat Noël zich gek gedroeg. Inmiddels is Noël gelukkig weer een beetje tot rust gekomen. Het Sinterklaasjournaal konden we in elk geval weer kijken, zonder dat hij steeds tussendoor riep dat het allemaal gespeeld is.

“Uw tijd komt nog wel. Er komen tribunalen!”, aldus FvD-kamerlid Pepijn van Houwelingen tegen D66’er Sjoerdsma, notabene in de Tweede Kamer zelf. Het kan niemand ontgaan zijn, de afgelopen 12 maanden het Forum voor Democratie verregaande geradicaliseerd. Ook vandaag ging een andere Kamerlid, Gündogan (Volt), in op bedreigingen aan haar adres van Forum-aanhangers. Gideon van Meijeren sprak daarop uit ‘trots te zijn’ dat zijn aanhang ‘alles op alles zet’ om haar te overtuigen. Je zou kunnen zeggen dat FvD alleen maar bezig is om te irriteren en dat blaffende honden niet bijten. Dat het een marginale (hoewel veel te grote) partij is in de Tweede Kamer die zulke radicale standpunten inneemt over immigratie, corona genocide, etc. dat ze dat ongevaarlijk maakt. Ze zullen immers nooit enige vorm van politieke macht kunnen uitoefenen, zolang het zo ver naar rechts gaat staan, dat we ze niet meer kunnen zien. Iemand op Twitter noemde de FvD-kamerleden ‘buhne-fascisten’ omdat ‘ze zelf ook wel weten dat er geen tribunalen komen, maar dit roepen omdat het goed scoort bij een verstandelijk beperkt gedeelte in Nederland’. Daar zit een kern van waarheid in. Ik weiger ook om te geloven dat het alleen maar domheid: FvD’ers zitten bij menig kamerdebat, technische briefing vanuit het OMT maar na anderhalf jaar is het enige wat ze kunnen roepen: vaccinatieschade en IFR! Daar kan alleen maar kwade opzet achter zitten, namelijk het naar de mond praten van een achterban dat er al zo over denkt. Toch zie ik wel degelijk het gevaar van een partij als FvD. Want hoewel de politieke invloed vrijwel nul is, hebben ze wel invloed op het gedrag van die achterban. Uitspraken als ‘alles op alles’ zetten en ‘uw tijd komt nog wel’ hoeft maar door één gek als een opdracht te worden gezien en Thierry en zijn mannen hebben bloed aan de vingers. Helaas kan ook in een democratie, waarin 95 % van de mensen de ideeën van deze club afwijst, een gek het lot in eigen handen nemen. Helemaal nu ze naar eigen zeggen ‘tweederangs burgers’ zijn geworden. Dan kan iedereen met meer dan tien hersencellen nog zeggen dat ze daar zelf zijn gaan zitten, dat komt niet meer binnen. Laten we hopen dat het niet zo ver komt dat er Pim Fortuyn-achtige taferelen ontstaan. Als een club als FvD een juridische vervolging nodig heeft om dat te voorkomen, dan moet dat, in het uiterste geval, maar zo zijn.

Nog een kwartiertje en dan begint de laatste en (helaas) beslissende WK-kwalificatiewedstrijd in een lege Kuip tegen Noorwegen. Er moet niet verloren worden. Dat zijn over het algemeen de moeilijkste potjes. Beter kan je met minimaal twee doelpunten verschil moeten winnen. Dan weet je tenminste wat je te doen staat: volle bak op de aanval. Nu kan (en ga) je op twee gedachten hinken. Met de 2-2 tegen Montenegro afgelopen zaterdag (die voelde als een doffe nederlaag) heeft dit Nederlands elftal - wat al niet bekend staat om z’n mentale weerbaarheid (zie ook de EK-wedstrijd tegen Tsjechië) - nogal wat tikken gehad de afgelopen dagen. Er mag geen publiek bij deze wedstrijd, omdat de corona-besmettingen weer ontzettend opliepen de afgelopen weken. En als klap op de vuurpijl viel Louis van Gaal zelf ook nog eens geblesseerd uit na een fietsongeluk, waardoor hij de wedstrijd vanuit een skybox moet volgen. Het zal dus wel een moeilijk wedstrijd worden, al zijn dit natuurlijk ook wel de krenten in de pap: hoe vaak speel je als club of land nou echt zo’n alles of (misschien wel) niets wedstrijd. Bij verlies rest misschien nog een play off wedstrijd om via een achterdeur alsnog het WK te halen, maar de WK-droom kan na vanavond ook helemaal uit zijn. Dat voelt vreemd omdat Nederland de poule grotendeels gedomineerd heeft, op de wedstrijd uit tegen Turkije na (hoewel die ook gewonnen had kunnen worden) en omdat dit op papier toch niet een hele sterke poule was met vooral veel middelmatige tegenstanders en geen enkel topland. De harde werkelijkheid is dat Nederland zelf ook (al enige jaren) geen topland meer is. We hebben op papier enkele goede spelers (Depay, Wijnaldum, Frenkie, Virgil) maar ook veel jongens die geen top zijn maar net één of twee treetjes minder. Hoe het ook zij: Nederland is het aan z’n stand verplicht om vanavond (met ruime cijfers) te winnen. Er zal dan ook wel verloren worden. Enige pluspuntje is dat Ronald Koeman dan nog voor de kerst gepresenteerd kan worden als nieuwe bondscoach.

“Al vaker heb ik het voornemen gehad een keer een heel jaar lang iedere dag te schrijven. Dit lukt nooit.” Zo begon het allemaal precies één jaar geleden, toen ik besloot - tegen beter weten in natuurlijk - om vanaf dat moment een soort 365-dagen achter elkaar schrijven challenge aan te gaan. Ik wilde ‘toch graag een poging wagen’ om iedere dag (op een publieke plek) te schrijven. Wel vaker heb ik met het idee gespeeld om (vrijwel) dagelijks te schrijven maar altijd liep ik vast: ik durfde niet alles te schrijven, ik was te kritisch over het eindresultaat, ik wist gewoonweg niet waarover te schrijven en de zin en tijd was er ook niet altijd. Inmiddels, precies een jaar later, heb ik veel geleerd. Namelijk dat je tijd eigenlijk altijd wel kan maken, al is het soms maar vijf minuten. Zin is er vaak wel, dat viel me alles mee, maar ik heb nou ook weer niet zo’n boeiend leven dat ik elke dag wat meemaak om over te schrijven. Ook zijn mijn meningen soms wel op. Ik liet ook nog wel eens een goede gedachte wegglippen omdat ik dacht: ik onthoud het wel. Waarna ik dan tien minuten later zat te piekeren over wat die goede gedachte ook alweer geweest was. Soms was het ronduit afgeraffeld of slecht, maar vaak kon ik tenminste leven met het eindresultaat, heel soms was ik zelfs wel tevreden met mijn stukjes. De vraag is wel: hoe nu verder. Ik ben in principe van plan om door te gaan, maar het kan zijn dat ik soms - als het zo uitkomt - wel eens een dagje ga overslaan. Nu het met de kwantiteit wel goed zat afgelopen jaar, zal ik ook wat meer denkwerk inzetten over de kwaliteit. Misschien kan ik wat onderwerpen oppotten voor dagen dat ik het écht niet meer weer en wellicht gun ik mezelf dan ook af en toe dus een rustdag. Hoe het ook zij: ik vind het toch best een mijlpaaltje. Tot besluit: stukje 365 van de 365.

Rosanne Hertzberger geeft Baudet en Engel met terugwerkende kracht gelijk omdat ze de coronapas vorig jaar al zagen aankomen. Ze schrijft: "Lockdown, mondkapjes, eerder ingrijpen. Alles behalve 15% van je samenleving elke winter in zijn huis opsluiten. Klinkt misschien vreemd: maar cohesie, barmhartigheid en bescherming van (lichamelijke en geestelijke) integriteit is me veel waard." Grappig dat ze uitgerekend cohesie en barmhartigheid noemt in deze context want als je iets in twijfel mag trekken bij Baudet en Engel is het dat. Ze ridiculiseren alle maatregelen en roepen voortdurend op om deze te negeren en bespotten waardoor 17 miljoen mensen onnodig lang aan deze maatregelen vastzitten. Hoezo cohesie en barmhartigheid. En ja: het komt ook door politici die te laat ingrijpen. Daar zijn Baudet en Engel natuurlijk niet voor verantwoordelijk maar ze trekken wel het hele speelveld naar rechts: de 15 % niet gevaccineerden waar Rosanne naar verwijst, krijgen al het hele jaar onevenredig veel aandacht. Het gaat in de politiek helaas ook vaak om wie het hardste roept. Rosanne heeft op een punt gelijk: politici moeten stoppen met roepen dat ze dingen in de toekomst nooit zullen doen. Nooit meer de scholen dicht, nooit een coronapas, nooit een vaccinatiedwang. Misschien zou een goed voornemen zijn: nooit meer nooit zeggen. Maar ze zou er beter ook bij zeggen dat Baudet en Engel 100 + dingen hebben beweerd de afgelopen anderhalf jaar die niet zijn uitgekomen en aantoonbaar onzin zijn. Rosanne heeft alle recht zich op dit punt met Baudet te verbinden, maar je kunt dat simpelweg niet los zien van de uitspraken die de FvD-leider ook doet, zoals dat hij nu vrijwel elk plotselinge sterfgeval in verband probeert te brengen met het vaccin. Ja er kwam een coronapas en er is vast een moment geweest waarop Baudet of Engel daarvoor ‘gewaarschuwd’, maar het is natuurlijk voor een groot deel een self fulfilling prophecy: als Baudet en Engel de volidioten niet voortdurend met desinformatie hadden bestookt, dan wás er nu zeer waarschijnlijk helemaal geen coronapas geweest om je tegen te verzetten.

Ook gisteren nog las en hoorde ik wat speldenprikjes over de 11-11 viering van donderdag. Ik zal - als carnavalvierder - proberen uit te leggen hoe het voelt. We hebben allemaal - zo eind september - een uitnodiging gekregen voor een groot feest: corona is - min of meer - voorbij. We hebben ons grotendeels laten vaccineren, lang aan veel maatregelen gehouden: kortom, tijd voor een feestje. Ik - carnaval - ben ook uitgenodigd, maar ik moet wel later komen: pas om 11 over 11 in de avond om precies te zijn. Iets met drukte spreiden. Het feestje begint wel vroeg op de avond met alle andere mensen: alle remmen gaan los. We doen niet meer aan afstand houden, mondkapjes mogen af en slechts op enkele plekken in de feestzaal moeten we onze QR-code bij de hand hebben: daar waar de drank wordt verkocht. Vinden de kasteleins natuurlijk niet leuk, maar sommigen gaan daar morrend mee akkoord, anderen knijpen regelmatig een oogje dicht als iemand zonder QR-code toch naar ‘de veilige zone’ wil. De drank vloeit rijkelijk. Hugo en Ferd zingen een lied (mondkapje waar ga je hene) terwijl Mark tegen iedereen horen wil dat alles weer mag maar dat ‘we een eigen verantwoordelijkheid’ hebben. Niemand in de zaal voelde zich aangesproken overigens: we zijn immers bijna allemaal gevaccineerd of hebben ons erg lang aan de regels gehouden. Iedereen heeft een verzetje nodig. De tijd tikt lekker weg. De avond vordert: het wordt negen uur, tien uur, half elf, maar ineens beginnen er toch wel erg veel mensen te hoesten en naar adem te happen. Hugo en Mark, die daarnet nog het ene biertje na het andere aan het wegtikken waren, kijken ineens wel zorgelijk. Iemand uit de zaal vraagt of het toch niet eens tijd wordt om wat meer afstand te houden, of mondkapjes te gaan dragen of de QR-zones uit te breiden (of tenminste te zorgen dat er gehandhaafd wordt op de QR-codes). Mark en Hugo kijken elkaar aan: neuh, zoveel mensen zijn er toch niet ziek. De avond is nog lang en bovendien: we zijn toch bijna allemaal gevaccineerd. Er gaat weer een half uur voorbij; elf uur nu: het aantal zieken is inmiddels verzesvoudigd: overal in de zaal wordt nu luid gehoest. De dj kijkt zorgelijk. Her en der beginnen mensen te roepen dat het misschien tijd wordt om het feest te beëindigen. Laten we het nog heel even aanzien, zeggen Hugo en Mark. Bovendien: wat zouden we moeten doen? We denken er nog even over na en wie weet valt het allemaal wel mee. Het wordt 11:10 uur: ik - carnaval - maak me klaar om het feest te betreden. We hebben inmiddels gehoord dat er toch wel veel mensen ziek zijn. Enkele mensen die ook op het feest waren en inmiddels al naar huis zijn, appen me: kan je niet beter thuis blijven? Er zijn toch wel veel mensen ziek. Net als ik de zaal betreed, het is precies 11:11 uur beginnen mensen die de hele avond hebben staan zuipen, elkaar hebben staan aflebberen en staan zingen te roepen met een dronken tongval: dit kan zo niet langer: stoppen! Mark en Hugo zien het ook hoofdschuddend aan hoe ik de dansvloer betreed en een biertje bestel. Ze grijpen niet in, maar aan alle kanten krijg ik verwensingen naar mijn hoofd: schande dat je nu gaat dansen terwijl er zoveel mensen ziek zijn! Maar ik ben er net, schreeuw ik terug. Bovendien blijf ik in de QR-zones. Belachelijk roept weer iemand anders. Carnaval, laten we er mee stoppen, dit is niet verantwoord meer, doe jij even de afwas, klinkt het. Terwijl de rest van de zaal de hele avond heeft staan hossen, kijkt iedereen nu boos naar carnaval. Wij (ik) hadden (had) beter moeten weten. Het is allemaal de schuld van carnaval roept iedereen die daarnet nog zelf flink stond te feesten. Er circuleren allemaal filmpjes waarop veel te dicht op elkaar sta te drinken. Wacht maar, over drie weken zijn we allemaal ziek, roept de laatste mede feester, terwijl hij de zaal verlaat. Ik drink nog even m’n biertje op en verlaat ook de zaal en doe het licht uit. De afwas laat ik toch maar staan.

Rond een uur of 11 in de avond stonden we op 11-11 op het Bleekveldje. Een paar meter verderop was Zuidwest TV aan een uitzending begonnen. Bas van Oevelen, voorzitter van de stichting die het carnaval (vastenavend) in Bergen op Zoom (en voormalig prins) werd geïnterviewd. We keken iets te lang hun kant op, waarna Bas terugkeek. We konden ze door het lawaai (er speelde een vastenavendiedje, her en der klonken wat bandjes), net niet verstaan. De volgende ochtend in de trein keek ik de uitzending terug. Bas was tevreden over hoe alles was georganiseerd: het veld was voor deze gelegenheid afgesloten en je kwam er alleen in met een polsbandje die je met je QR-code kon halen. Er stond volgens Bas hooguit een paar honderd man ‘op 1,5 meter afstand’. Dat laatste was niet het geval, maar ik heb de afgelopen tijd in treinen en in wachtrijen bij de Efteling gestaan die waren en naar omstandigheden was alles inderdaad prima geregeld. Ik hoorde weĺ dat om een polsbandje te krijgen mensen soms tot wel 1,5 uur in de rij hebben moeten wachten. Wij waren al om kwart voor vijf in de rij bij het Markiezenhof (om vijf uur zou het uitdelen van de polsbandjes beginnen) en hebben er minder dan vijf minuten gestaan. Kroegbazen (en bazinnen) moesten met lede ogen toezien hoe potentiële klanten niet in het café stonden, maar even verder op in een eindeloze wachtrij. In de café’s, die met 75 % bezetting open konden, was het veel rustiger en gemoedelijker dan normaal. Je kon ‘gewoon’ naar de bar of de wc lopen zonder je langs eindeloos veel lichamen te moeten wurmen en er heerste een algeheel goede sfeer: iedereen was blij dat deze avond kon door gaan. Wellicht ook met in het achterhoofd de persconferentie van vandaag. Ik was die middag door verschillende mensen gevraagd of het veilig was en met terugwerkende kracht denk ik: ja het was veilig. En zeker niet minder veilig dan bij elk concert, bij elk theater of bij elke voetbalwedstrijd.

Het is eindelijk 11-11, de dag waarop volgens niet-carnaval vierend Nederland denkt dat in het zuiden (en het oosten) Sodom en Gomorra losbarst. Iemand op Twitter vroeg zich gisteren af of de azijn deze week in de aanbieding was. Zelfs voor Twitter was de sfeer ronduit grimmig. Iedereen is 'er klaar mee' en inmiddels is iedereen boos op iedereen: gevaccineerd vs niet gevaccineerd, carnaval vierend vs mensen zonder ziel (grapje natuurlijk). Maar de hetze tegen carnaval viel mij in het bijzonder op omdat ik een van die mensen bent die maanden naar 11-11 uitkijkt. Ja, dan kan ik me wel storen aan mensen die niet eens weten wat carnaval is die zeggen: ach het is maar een feestje, misschien volgend jaar weer, zeur niet zo. Op zich ben ik niet tegen alles afgelasten wegens oplopende besmettingscijfers maar dat wordt niet geopperd. Nee, van carnavalsvierders wordt een 'offer' gevraagd als hebben wij een ereschuld door de eerste coronagolf, terwijl in het hele land (!) alle kroegen (!), theaters (!) en concertzalen gewoon open zijn deze hele week. Zo werkt het niet. Althans: prima als mensen zo hun mening hebben over het al dan niet alles sluiten (wellicht is dáár wat voor te zeggen), maar ik denk dat mensen echt wel een eigen afweging kunnen maken. Een Bosschenaar op Twitter gaf gisteren aan - ondanks dat hij een felbegeerd toegangsbewijs had bemachtigd, niet naar het 11-11-feest in Oeteldonk tee gaan. Hij had zijn eigen afweging gemaakt en 'het voelde niet goed'. Hij ging zijn polsbandje ook niet verkopen maar vond wel met mij dat iedereen een eigen afweging kon maken en het ook te snappen als mensen wel zouden besluiten te gaan. Zelf heb ik die afweging ook gemaakt, maar ga ik (tenzij het kabinet vanmiddag aankondigt dat alle horeca dicht gaat) wel. Ik heb in 1,5 jaar alles aan me voorbij laten gaan, ben altijd super voorzichtig, gevaccineerd, ik heb zelfs vanochtend in alle vroegte nog een zelftest gedaan en zal de komende dagen ook terughoudend zijn in mijn contacten. Ik denk daarom dat ik relatief veilig kan gaan en ik hoop dat de meeste mensen die vanavond ook gaan met net zo'n mindset gaan, áls ze gaan.

Van het thuiswerk advies was vanochtend alvast niet veel te merken. Het kwam wellicht ook omdat de metro tegelijk met de trein aan kwam bij station Holendrecht, maar voor de ingang van het ziekenhuis stond een van de langste rijen die ik de afgelopen maanden heb gezien. De rijen zijn er ook omdat je nog altijd je badge voor een scanner moet houden om een draaideur door te mogen. Kunnen de wappies vast oefenen op hoe het is om niet zomaar ergens naar binnen te mogen. Ik hoorde overigens van mijn collega vandaag dat de nieuwe hoofdingang van het ziekenhuis bijna klaar is en dan komt er hopelijk ook een einde aan het omlopen en de draaideur-poppenkast. In de winkel had vanmiddag wel vrijwel iedereen een mondkapje op. Je zou met een beetje fantasie kunnen stellen dat als je de zorg maar ver genoeg laat overstromen, (ver weg de meeste) mensen echt wel bereid zijn om zich aan opgelegde regels te houden. Wat dan weer niet goed is voor mijn humeur is het item van het Jeugdjournaal vanavond. Daarin werd een wappie-meisje van 14 geïnterviewd omdat ze - toevallig net als haar ouders - niet gevaccineerd wil worden en zich nu buitengesloten voelt. Het moet een keuze zijn zei het meisje dat ook ‘onderzoek’ had gedaan en gelooft dat ze zelf niet ziek kan worden en je het vaccin alleen voor jezelf neemt. Er kwamen nogal wat onwaarheden langs die slechts zeer beperkt door een voiceover werden weerlegd. Dat vind ik voor een programma waar heel erg veel kinderen naar kijken toch een kwalijke zaak. Als je al de noodzaak ziet om zo’n meisje aan het woord, zet er dan minstens een expert tegenover die alle bullshit weerlegt. Het meisje vond dat ze een keuze moest hebben om zich niet te laten vaccineren. Alvast één levenswijsheid: je hebt een keuze, maar keuzes kunnen soms ook consequenties hebben. Goed dat je dat nu - the hard way - leert op 14-jarige leeftijd. PS. Ik realiseer me nu dat het begin van mijn stukje niet te maken heeft met de rest van het verhaal. We werken aan een oplossing.

Waarschuwing: er komt nu een super lui stukje aan. Dat wil zeggen: ik wond me op over een tweet over een nieuwsbericht, ik heb het (korte) artikeltje gelezen en ga daar nu mijn mening over geven. Als het allemaal genuanceerder ligt, dan hoor ik het wel, want ik heb nu geen tijd en zin (moe) om alle onderliggende stukken tot mij te nemen. Zelfmoordpreventielijn 113 liet uitrekenen dat een zelfmoord (een geslaagde neem ik aan) de maatschappij 2,8 miljoen euro kost. Door dit te laten uitrekenen wil 113 ‘meer aandacht voor preventie’. Ik zou bijna willen zeggen: daar vind ik wel iets van. Ik heb niets tegen aandacht voor preventie, maar ik word al depressief als ik lees dat we blijkbaar een zelfmoord kosten/baten-analyse nodig hebben om de afweging te kunnen maken of een mens het waard is te ‘redden’ van zelfmoord. Niet alleen het berekenen op zich vind ik zeer dubieus, ook de meegegeven motivatie deed mijn mond openvallen. Meike Baretta van 113: “Jaarlijks worden er miljarden uitgetrokken om het aantal verkeersdoden naar beneden te krijgen. Dat gebeurt omdat daar berekend is wat een verkeersdode de maatschappij kost. En daarom worden er investeringen gedaan om het aantal en dat bedrag naar beneden te krijgen." What the actual fuck. Denkt Baretta daadwerkelijk dat we in Nederland aan investeringen in verkeersveiligheid doen omdat iemand ooit berekend heeft wat een verkeersdode kost? Of zouden gewoon met z’n allen hebben afgesproken dat we in verkeer investeren omdat we het belangrijk vinden dat deze mensen blijven leven of niet gehandicapt raken omdat het verkeer onveilig is. Als dit daadwerkelijk het wereldbeeld is van Baretta word ik daar oprecht verdrietig van. Er zullen vast weer een hoop goede bedoelingen zijn van 113, maar zelfdodingen voorkomen op de kaart willen zetten als een bezuiniging, is toch wel een van de meest bizarre dingen die ik dit jaar heb gehoord. En we zitten nota bene midden in een pandemie! Kan je nagaan. Hoe onderzoeksbureau Deloitte aan het bedrag komt wordt in het artikel maar kort onderbouwd: inzet hulpdiensten, weggevallen inkomsten en belastingen en immateriële kosten. Het zal allemaal wel. Blijkbaar is het belangrijk dat we weten dat we 5,5 miljard (2,8 miljoen keer 1800 zelfmoorden per jaar) kunnen ‘besparen’ als we iedereen die denkt aan uit het leven stappen, zo ver kunnen krijgen om lekker als belastingslaaf door te blijven leven. Just wow.