Zoeken op de website

Ik heb mijzelf hier al eens afgevraagd hoe we straks - als alles weer (enigszins) normaal is, verder moeten met de wappies. De mensen dus moedwillig nepnieuws verspreiden omdat ze geloven in een complot van enkele wereldleiders die de samenleving willen controleren. Of zij die nepnieuws verspreiden over het vaccin, de ziekenhuiscijfers, medicijnen, enz. Vandaag vroeg ik mezelf ook af hoe het verder moet met de wappie-BN’ers. Zien we ze over een paar jaar gewoon weer bij Op1 praten over hun nieuwe hit of een net uitgegeven boek? In hoeverre accepteren we dat deze mensen ‘fout’ zijn geweest tijdens covid en mensen hebben bedreigd (Bryan Roy), of onjuistheden hebben gedeeld over de risico’s van vaccinatie (Marga Bult, Tim Douwsma)? Ik denk dat het lastig wordt voor mij - en met mij velen - om hen ook nog op andere vlakken serieus te nemen. Net als dat ik het toch altijd net wat lastiger vind om naar Tijs van den Brink te luisteren op de radio, in de wetenschap dat hij ook in God gelooft. Aan de andere kant: gelukkig zijn we allemaal verschillend en denken we niet overal hetzelfde over. De veelzijdigheid maakt de mens ook mooi. Maar als ik bijvoorbeeld aan Bryan Roy denk is mijn beeld nu toch wat vertroebeld. In de zinderende Amerikaanse hitte in 1994, het WK, de witte shirts van het Nederlands elftal, de goal tegen Marokko - niet zo heel ver voor het einde van de wedstrijd - en de ontlading die volgde. Mijn beeld van hem is voor altijd veranderd. Al blijft het WK van 1994 voor mij wel voor altijd het toernooi waarin ik heb leren houden van voetbal.

Over drie dagen begint het EK voetbal en ik kan daar dus heel erg naar uitkijken. Normaal kijk ik eigenlijk alleen wedstrijden van PSV en het Nederlands Elftal live, maar als er een EK of liever WK voetbal is, geniet ik oprecht van wedstrijden als Wales - Zwitserland en Polen tegen Slowakije. Het toernooi maakt van de wedstrijd meer dan wat het eigenlijk is: een potje voetbal. Nee het wordt een onlosmakelijk onderdeel van een prachtig saamhorigheidsgevoel. Al die wedstrijdjes - zelfs de 0-0 potjes met amper kansen - staan onlosmakelijk verbonden met dat ene doel: de cup. De FIFA-wereldbeker is natuurlijk de mooiste prijs die een voetballer ooit in handen kan krijgen, maar man wat een eer om ooit een groot toernooi te winnen natuurlijk. Wat meetelt in het saamhorigheidsgevoel is normaal gesproken dat al die landen naar één of twee gastlanden komen om daar te spelen. Dát is vind ik onderdeel van het EK- (of WK-)gevoel. Dit jaar is het EK in tal van landen, waaronder Nederland. Leuk voor ons, maar het doet - lijkt me - wel iets af aan het gevoel met één toernooi bezig te zijn. Ik hoop dat het meevalt en dat het mij (en andere voetballiefhebbers) niet stoort dat veel grote landen hun wedstrijden spelen (Nederland, Spanje, Italië, Duitsland, Engeland). Maar het lijkt me vooral ook sportief niet helemaal eerlijk: deze landen spelen allen drie keer thuis, andere landen vaak niet één keer. Bovendien hebben de niet-thuisspelende landen veel meer reiskilometers te maken. Het wordt dan ook - vrees ik - een oneerlijker toernooi dan ooit. De kans dat een oudsider wint lijkt me dan ook bijzonder klein. Alleen Frankrijk en België hebben op papier wellicht een sterk genoeg team om te compenseren dat ze alles uit spelen.

Ik ga het kort houden want ik heb eigenlijk geen ruimte in mijn hoofd voor andere dingen dan mijn werk deze week. Door ziekte, vakanties en omdat we weer eigen operatie programma's hebben vanaf komende week heb ik het - naar schatting - zo’n 2 tot 3 keer zo druk als normaal. En voor de duidelijkheid: het is normaal al ontzettend druk de afgelopen weken. Ik hoopte dan ook dat alles wat al gepland was voor deze week gewoon door zou gaan zodat ik daar tenminste geen of weinig tijd aan kwijt was. Helaas, bleek het omgekeerde waar. Ik ben vóóral nog bezig geweest met planningen herstellen omdat patiënten toch niet of juist wel konden of moesten worden geopereerd. Dat betekent feitelijk dat ik het grootste deel van de planning nog morgen moet gaan doen. Geen idee hoe ik dat allemaal af ga krijgen, maar we zien wel. Desnoods werk ik morgen de hele dag en avond tot het af is. Ondertussen zag ik op mijn tweede scherm - waarop ik de Tweets, NOS.nl en Whatsapp open heb staan - voorbij komen dat 1986 een afspraak kan maken voor vaccinatie. Ik dus direct Marjolein appen en zeggen dat ze een afspraak moet maken. Ze had geen tijd want het was bijna twaalf uur, dus de kinderen moesten van school worden gehaald. We wisselden snel gegevens uit zodat ik voor haar kon inloggen met Digid en een afspraak kon maken. Werkte het nog niet. Dat wil zeggen: 1986 was nog niet vrijgegeven. Dus ik nog een keer proberen en nog een keer en toen kon ik eindelijk inloggen maar was er geen vaccinatie locatie in de buurt. Je kon kiezen uit Boxtel, Zaltbommel of Tiel geloof ik. Ik had ondertussen Marjolein ingebeld om te overleggen, maar ze wilde toch echt in Den Bosch, wat ik snap. Dus ik nog een keer terug in het keuzemenu, nog een keer de postcode invullen, weer verder. De website dacht er nog even over na. En toen, voila 26 juni bij de Brabanthallen. Tijdens het werk nog even vaccinatie-afspraakje geregeld. Ik kan dat blijkbaar gewoon. Nu nog een manier verzinnen om al mijn werk voor deze week af te krijgen.

Deze week droomde ik dat ik op een festival was. Zo’n enorme dampende tent met keiharde rockmuziek die pijn doet aan je oren, 30 graden - als het niet meer is - op de thermometer en zwetende lichamen die zich ongemakkelijk op de muziek bewegen. Barretje in de buurt voor de nodige verkoeling. Ik werd wakker en ik vroeg me af waar dit nou weer vandaan kwam. Ik sloot mijn ogen weer en gaf corona de schuld. Er is zoveel wat tegenwoordig niet kan of mag dat je zelfs naar de meest verschrikkelijke dingen - zoals hutje mutje in elkaars zweetlucht staan - terug kan verlangen. Nou heb ik altijd het idee van naar een festival gaan wel interessant gevonden. Het idee dan, want in werkelijkheid is alles aan festivals kut. Ik was ooit op een blauw zaterdag op Dance Valley. Ik voelde me daar totaal niet thuis al waren de mensen best oké, het weer was geweldig, de muziek was niet de mijne, maar goed je kan niet alles hebben natuurlijk. Helaas staat verder alles me aan festivals tegen. Dat je geen eigen eten en drinken mee mag nemen. Dat je met muntjes moet betalen die vervolgens eerst moet kopen door een uur in de rij te gaan staan. Dat je moet betalen voor de wc. Dat je alleen eten en drinken kunt kopen bij het festival zelf, tegen exorbitante prijzen. Dat het overal druk is. Dat het geluid slecht is. Ik zou zo graag festivals zien die er alles aan doen om een geweldig feest te maken, gedacht vanuit de festivalganger/ muziekliefhebber. In werkelijkheid schreeuwt alles aan Pinkpop, Lowlands en noem maar op: hoe kunnen we hier zo veel mogelijk aan verdienen en het nét niet zo kut maken dat mensen de volgende keer niet terugkomen. Maar nu - na anderhalf jaar binnen zitten - ga ik bijna terugverlangen naar een veel te duur biertje op een veel te vol veld met een slechte band, krakend geluid uit de boxen en een regenbuitje op nét het verkeerde moment. Het kan verkeren.

Vandaag gingen voor het eerst sinds half december de musea weer open en wij waren er bij! Noël had vanmiddag een feestje in Breda en om een paar uur tussen brengen en ophalen te doden had ik tickets besteld voor het tijdslot 14:00 - 14:30 uur bij het Natuur Museum Brabant, a.k.a. kikkermuseum en sinds kort ook omgedoopt tot kikkerdinomuseum (kikkermuseum, omdat het museum een permanente tentoonstelling heeft over Kikker van de kinderboeken en dino omdat je sinds kort ook een tentoonstelling voor kinderen hebt waarin kinderen zich als dino kunnen verkleden). We waren door een kleine vertraging een minuut of drie voor het aflopen van ons tijdslot bij de ingang van het museum. Hijgend legde ik mijn telefoon op de balie, waarom de vrouw meteen probeerde te scannen. Ik zei dat ik de tickets nog wel even moest openen. We mochten - net zoals de laatste keer dat we in het kikkerdinomuseum waren - de pijlen op de grond volgen en we moesten de route ook blijven aanhouden. Daarnaast waren mondkapjes - natuurlijk - overal verplicht. Het leek me ineens behoorlijk overdreven dat dit museum bijna zeven maanden dicht was geweest gezien alle maatregelen die genomen zijn. Want dan heb ik het reserveren en het beperkt aantal kaartjes wat beschikbaar is nog niet eens genoemd. Er waren nog wel wat andere mensen in het museum, maar het was een beetje zoals winkelen op de aller-aller-aller rustigste avond in de supermarkt. Zo nu en dan zie je ineens mensen en besef je weer: ik ben niet alleen op deze aardbol. Het museum zelf was natuurlijk weer een groot succes, vooral het verkleden als dino en het spelen in het huis van Kikker. Van het museum kregen we zelfs nog een mok, als bedankje dat we op de eerste dag van de heropening waren gekomen. Super lief. Nu maar hopen dat dit de laatste keer is geweest dat de musea gesloten bleven.

Tennisster Naomi Osaka trok zich enkele dagen geleden terug nadat de organisatie van Roland Garros haar aan haar verplichte persmomenten wilde houden tijdens het toernooi. Ze wilde de persconferenties overslaan vanwege haar mentale gesteldheid (depressies). Unpopulair opinion: ik vind het terecht dat de organisatie haar niet ontslaat van de persmomenten. Overigens vind ik het ook goed dat Osaka zich heeft teruggetrokken. Er is meer dan tennis en mentale gezondheid gaat natuurlijk altijd voor. Maar proftennis is nou eenmaal meer dan twee of drie setjes spelen en dan naar je hotelkamer voor een middagdutje. Profsport draait nou eenmaal om het publiek. Zonder kijkers en fans geen sponsors en televisie contracten en dus geen geld. Het is misschien niet het romantische beeld wat we van topsport hebben, maar sport is ook gewoon business. Ik kan me er alles bij voorstellen dat je niet op praatjes met de pers zit te wachten, zeker als je kampt met mentale problemen en/ of depressies, maar dan hoor je inderdaad niet thuis bij zo’n toernooi, waar - uiteraard - ook veel aandacht voor is van de media. Dat Osaka in eerste instantie wilde tennissen zonder het andere deel van haar werk (de pers) kan ik ergens wel begrijpen, maar dat kan nou eenmaal niet. Ga er desnoods zitten met een lang gezicht en zeg alleen maar ja en nee, maar niet gaan is geen optie. Tegelijkertijd hoop ik dat Osaka nu wel de rust krijgt die ze verdient en probeert echt beter te worden. Mensen in haar omgeving hadden haar misschien moeten zeggen dat ze sowieso niet ziek de baan op had moeten willen gaan. Het is meer dan jammer dat dat niet is gebeurt, dat had een hoop geroddel en geruzie gescheeld.

Eigenlijk wilde ik het onderwerp corona een paar dagen laten voor wat het is, maar dan komt er toch weer een berichtje voorbij - een kleine irritatie - en dan moet ik toch. Want groot (sport)nieuws vandaag: Yvette Broch (wie?) handbalster (huh?) gaat niet mee (oh?) naar de Olympische Spelen (zijn die dan?) in Tokio (waar?!). Broch is naast handbalster amateur viroloog en komt na eigen onderzoek tot de conclusie dat het vaccin niet voor haar is. Zonder vaccinatie mag ze straks in Tokio ‘niet in openbare ruimtes komen, apart eten en slapen en alleen bij besprekingen, trainingen en wedstrijden bij het team zijn’. Lijkt me logisch om dan niet mee te gaan. Het lijkt me nog veel logischer om gewoon dat spuitje te nemen als dat betekent dat je op het hoogste podium van je sport (beroep?) mag uitkomen voor je land, maar dat is weer een ander verhaal. Keurig opgelost dus. Yvette - van wie ik nog nooit gehoord had - gaat niet naar de Spelen. Iedereen blij. De irritatie - bij mij, laat ik het bij mezelf houden - zit hem er in dat ze ‘zelf wat dingen is gaan onderzoeken en gaan kijken naar een alternatief geluid’ waardoor ze ‘is gaan twijfelen’. Vrij vertaald: ze zag dat mensen die hun hele leven al met vaccins bezig zijn een uitweg bedachten uit de crisis en ging daarna filmpjes van Jensen en Lange Frans kijken en dacht toen: ha een alternatief geluid. Op Twitter krijgt ze (naast hoon) ook veel bijval over hoe knap het is dat ze haar Olympische droom opzij legt voor haar principes. Dat zal allemaal best maar ik vind het vooral aandachttrekkerij. Voordeel is wel dat ze de hele zomer lekker veel tijd heeft om nog wat meer onderzoek te doen. Heerlijk met je eigen gelijk.

Terwijl Ronald de Boer inmiddels zijn toch al riante zakken nog wat extra vult als lobbyist met bloeddollars uit Qatar, is zijn broer Frank niet te benijden. Als één van de zeventien miljoen bondscoaches - maar wel de enige die de volle verantwoordelijkheid draagt - heeft hij de ondankbare taak Ronald Koeman op te volgen, die in zijn twee jaar als coach van Oranje - vrijwel alles goed deed wat je goed kunt doen. Koeman kon goed communiceren, had het respect van de groep, had een duidelijk speelplan, liet spelers boven zichzelf uitstijgen, maakte de juiste spelers belangrijk en wist bovenal heel veel te winnen. Ik denk dat iedereen het er wel over eens was dat hij de juiste man op de juiste plek was. Maar we weten allemaal hoe het toen verder ging: de trein naar FC Barcelona kwam langs en laat dat nou net de enige bestemming zijn waar Ronald Koeman nog liever was dan Zeist. Je zal hem maar moeten opvolgen want nu valt natuurlijk alles tegen. Je zal maar op moeten treden na Elvis. Dan kan je misschien nog zo leuk zingen, de volgende dag heeft niemand het meer over jouw optreden. Frank de Boer was de kandidaat bij gebrek aan beter. Hij heeft het bij Ajax als coach een paar jaar best leuk gedaan, maar had hij ook niet gewoon de beste spelers? Zijn communicatie is ronduit onhandig. Je moet niet roepen dat de spelers die niet mee mogen naar het EK allemaal een telefoontje krijgen als dat niet waar is. Of zeggen dat een speler het hele seizoen geweldig heeft gespeeld als hij zowat het hele jaar alleen maar op de bank heeft gezeten. Ook tactisch verwacht ik van De Boer geen hoogstandjes. Ik zie hem er in de komende weken best toe in staat een wissel van Robben-Bosvelt-achtige allure toe te passen. En zijn uitstraling is ook niet al te inspirerend. Hij staat er altijd bij met een air van: ik vind het ook niet leuk om hier te zijn, maar thuis zitten is ook niets. Terwijl hij misschien wel de mooiste job in voetbal heeft die er is: bondscoach van een veelbelovend talentvol team dat de komende 13 maanden een EK en hopelijk een WK speelt. Dan mag je best wel wat meer plezier uitstralen op de bank, Frank. Ook al verdient je broer het tigvoudige met het goedpraten van ruim 6000 doden bij de bouw van die kekke stadions in de woestijn.

Waarschuwing: dit wordt een beetje een ‘vroeger was alles beter’ stukje. Het gaat over tennis. Vanmiddag zat ik met mijn zelfgemaakte cappuccino en broodje pindakaas voor de televisie en uit verveling zette ik Roland Garros op. Ik dacht ik probeer het weer eens even, want eerlijk gezegd is het jaren geleden dat ik voor het laatst écht naar een tenniswedstrijd heb gekeken zoals ik dat vroeger wel deed. Vroeger betekent in mijn geval: de jaren 90. Als Krajicek speelde of Pete Sampras of - vooruit - André Agassi, dan vond ik het tennisspel wel echt boeiend om naar te kijken. Met name de korte slagenwisselingen op Wimbledon, afgewisseld met de sfeershots op ‘Henman hill’ en de eeuwige aardbeien met slagroom. Maar ook Roland Garros vond ik - zo af en toe - mooi om te zien. Al zijn de wedstrijden waar ik echt actieve herinneringen aan heb (Krajicek - Ivanisevic, Krajicek - Washington, Mahut - Isner) op de vingers van één hand te tellen. Het boeit me niet zoveel meer. Dat komt misschien ook omdat er geen Nederlanders meer echt goed zijn en ik vind sport leuk om naar te kijken, maar zonder favoriet hoeft het voor mij niet. Maar het komt denk ik ook door de telefoon. Vroeger stond er een tenniswedstrijd op en dan keek je er ook echt naar. Nu zet je het op en dan ga je een stukje schrijven, appen of het laatste nieuws lezen op je mobieltje. Kleine dingen irriteren nu ook meer dan vroeger: de puntentelling bijvoorbeeld. Het eerste slagenwisseling gewonnen: 15 punten! Tweede slagenwisseling gewonnen: nog eens 15 punten! Derde slagenwisseling gewonnen: 10 punten. WHAT IS THAT ABOUT. Toen ik een jaar of tien was en iets over de puntentelling leerde, dacht ik nog: oké, raar, maar vooruit. Maar de wetenschap dat de puntentelling nog altijd en dus tot in de eeuwigheid geen enkele logica bevat, vreet aan me. Ik zag vanmiddag een stukje van de partij Struff - Rublev. Gelukkig een tiebreak, waarin ze tenminste een beetje normaal tellen. Spannend was het ook nog eens. Het ging gelijk op. Ik zag Struff een punt maken. Daarna Rublev weer. Knap hoor. Toen viel het kwartje. Ik had geen idee wie Struff was. Of wie Rublev was. Net een blik geworpen op de top 20 van de ATP-lijst: ruim de helft van de namen kende ik helemaal niet. Slechts een handje vol spelers zou ik herkennen als ik ze op straat zou tegenkomen. Vroeger kende ik ze allemaal! Tot op de nummer 100 aan toe (bij wijze van spreken). Daar zat ik dan, op de bank, met inmiddels lauwe cappuccino, te kijken naar twee volslagen onbekenden, met hun idiote puntentelling. Het kon me - hoe graag ik ook anders zou willen - niet meer bekoren.

Vandaag kwam de bevestiging van wat we allemaal al weten: Sywert van Lienden heeft flink gecasht met de mondkapjes deal die hij vorig jaar april met VWS sloot. In totaal heeft hij 9 miljoen euro naar een persoonlijke bv laten wegsluizen. Dat terwijl Sywert altijd heeft beweert dat hij de mondkapjes ‘om niet’ naar Nederland had gehaald. Sywert zelf zwijgt - ruim twee weken na de onthulling dat hij waarschijnlijk wél verdiende aan de handel - nog in alle talen. Eerst beweerde hij dat hij gebonden was een geheimhoudingsclausules maar nu ook VWS heeft gezegd dat hij gewoon alles openbaar mag maken heeft Van Lienden geen excuses meer voor zijn zwijgen. De reactie van Sywert dat hij het geld ‘een maatschappelijk bestemming’ wil geven, is ronduit lachwekkend. Vooral omdat hij daar aan toe voegt: "Of dat volledig waargemaakt kan worden, is deels afhankelijk van de gevolgen van de huidige verwoestende mediastorm voor (mijn) professionele loopbaan." Dat is toch net zoiets als de bank overvallen, daarna zeggen dat je alles aan de armen zal geven maar vervolgens wel zegt dat iedereen dan wel moet stoppen met zeuren over die overval, anders hou je toch maar lekker alles zelf. De vergelijking gaat niet helemaal op. Sywert heeft niets gedaan wat niet mag (althans voor zover wij weten). Hij heeft wel Nederland een jaar laten denken dat hij ‘om niet’ werkte. Ach we halen allemaal wel eens 9 miljoen en om niet door elkaar. Om niet dan?

Nu de eindstreep in zicht is en een zomer vol met festivals, evenementen, volle terrassen en zwembaden, lonkt, valt steeds meer op hoe alleen ‘de afvalligen’ staan. Deze afvalligen hebben niet alleen geen behoefte aan het (voor de maatschappij) verlossende vaccin maar doen ook nog eens veel moeite om anderen van het nemen van een vaccin af te houden. Laat ik vooropstellen dat ik respect heb en hou voor iedereen die zich niet laat vaccineren. Ik snap die keuze niet en ik heb - waarschijnlijk - ook geen respect voor de keuze die je maakt, maar het is een vrij land waarin je ook verkeerde keuzes mag maken. Ik ben zelf ook niet vies van een biertje ook al weet ik dat het slecht voor me is. Iedere ziel die zich niet laat vaccineren is zonde, maar als maar genoeg anderen het wel doen hebben we hen niet nodig. Waar ik me wel druk over maak zijn de extremisten. De mensen die op bijvoorbeeld sociale media - vrijwel altijd met desinformatie - anderen van vaccinatie af proberen te houden. Zo riep Willem Engel op om vaccinatie-afspraken te maken en niet op te komen dagen om bewust mensen die zich wel willen laten vaccineren te frustreren. Of zie ik via mensen op Facebook artikelen langskomen vol met onwaarheden over vaccins, zogenaamde sterfgevallen na vaccinatie en pseudowetenschappers die waarschuwen voor de dodelijke prikken. Eigenlijk zou er harder opgetreden moeten worden tegen het verspreiden van desinformatie. Je brengt daar feitelijk mensen mee in gevaar en zou wat mij betreft daar dus ook voor vervolgd mogen worden. Iedere persoon die door het lezen van desinformatie zich niet laat vaccineren is er immers 1 te veel. Leg Willem Engel en zijn legertje nepnieuws verspreiders nu zo snel mogelijk het zwijgen op. Wat mij betreft is de oproep tot het vol plannen van vaccinatie-afspraken door antivaxers echt een grens die over wordt gegaan. We hebben dit wellicht te lang gedoogd onder het mom van ‘niet serieus te nemen’ maar ongevaarlijk. Misschien moeten we vanaf nu alle fakenews berichten de tyfus rapporteren en in een enkel geval zelfs aangifte doen.

Na weken van bewolking, regen en kou is het dan eindelijk lente geworden. We wilden heel graag eindelijk naar buiten en besloten de fiets te pakken. Met mijn E-routes app voor wandelingen aan, besloten we losjes aan - zonder vaste route - te gaan fietsen richting Empel en daarna Richting Rosmalen. We kwamen langs een wijk met kasten van huizen en oernederlandse uitzichten. We kwamen over de dijk en daarna in een nieuwbouwwijk met huizen die nog geen ramen hadden. Er stond in een veldje wel een enorme springkussen in de vorm van een octopus. We keken even rond en reden verder over het fietspad richting het centrum van Rosmalen. Marjolein had haar zinnen gezet op een plekje op het terras van Tof Koekie, een kindercafé dat tot vorig jaar in de Bossche binnenstad zat en nu dus in het centrum van Rosmalen. Terwijl de meeste terrasjes ogenschijnlijk vol zaten was er op het terras van Tof Koekie plek zat, het was misschien half vol. We moesten een Qr-code scannen en vragen beantwoorden en mochten plaatsnemen op een bank tegen de gevel. Er stonden auto’s om mee te spelen voor de kinderen en onwennig keken we op de kaart. Na een halve minuut kwam de serveerster al terug om te vragen of we al wisten wat we wilden drinken. Eh, nee. Ik kon me niet herinneren wanneer het de laatste keer was dat ik op een terras zat. Misschien was het in de zomervakantie in Ommen? Even later zaten we met taart, bier, chocomel en tosti’s te kijken naar onze medemensen op het terras in de zon. Mensen die onhandig met hun telefoon bij het paaltje met de Qr-code stonden. Twee oude fietsers die via de uitgang naar binnen gingen. Moet je nou wel of niet een mondkapje op als je alleen maar even naar de wc moet? Ik was blij toen we weer verder kon gaan, maar het voelde ook als een mijlpaal. Iedereen was weer vrolijk, de terrassen zaten (bijna) allemaal vol, de zon scheen. Vooral die zon had ik zo gemist.

De dag na de Friends Reunion moet er toch een soort van review komen. Maar ik weet niet of ik nog wel durf nu ik via een anonieme bron te horen heb gekregen dat deze website een lezer heeft. Een. Hele. Lezer. Nou hoop ik dus dat de lezer dit niet leest, want dan krijg ik acute faalangst. Ik heb de lezer vanmiddag gesproken en ook aangegeven dat dat natuurlijk niet de bedoeling was. Alleen maar omdat je iets op internet op een website zet die voor de hele wereld toegankelijk is, wil dat natuurlijk nog niet zeggen dat het leesvoer is voor de massa. Maar goed, ik zal proberen te negeren dat er mogelijk een lezer is. De Friends Reunion was dus gisteren op tv en ik ben ‘s middags direct gaan zoeken of ik het ergens terug kon kijken. Dat bleek niet heel ingewikkeld. Een aantal zoekopdrachten verder had ik een Torrent gevonden en hoewel ik natuurlijk nooit iets illegaal download en dat nu dus ook niet heb gedaan, stond de aflevering een half uur later op wonderbaarlijke wijze op mijn computer. Ik zal een korte samenvatting geven dus voor wie - bijvoorbeeld mijn lezer - geen spoilers wil: STOP NU MET LEZEN. Oké komt ‘ie: een fontein maakt veel lawaai, Mr Hackles leeft nog, Matt LeBlanc shared nog altijd geen food zo te zien (haha), Matthew Perry doet me denken aan mijn opa, Jennifer en Courtney zien er uit als elke willekeurig verbouwde vrouw van in de vijftig. David en Lisa zijn eigenlijk de enige die nog enigszins de tand des tijds hebben doorstaan en wat was het geweldig om te zien dat ze na 17 het decor nog hebben of opnieuw hebben weten op te bouwen. Mijn oordeel? Leuk om te bekijken voor de fans, maar vol met gemiste kansen. Had - als je dan toch nostalgisch gaat doen - een paar afleveringen gemaakt zodat je wat meer de diepte in kan gaan, met de leukste verhalen die nog niemand kent. Uitgebreidere interviews met de belangrijkste bijrolspelers en de producers of de schrijvers. Het had zoveel mooier kunnen zijn en dus lichte teleurstelling, al is elke extra Friends-injectie natuurlijk wel winst.

De afgelopen dagen dook ineens een - voor mij nieuwe - complottheorie op: alle mensen die gevaccineerd waren zouden binnen twee jaar komen te overlijden. Dit was niet als dreigement bedoeld: een groepje Twitteraars - de onvermijdelijke Willem Engel voorop - wilden mensen waarschuwen. Neem het vaccin niet, want dan ben je binnen twee jaar dood! Blijkbaar zijn er niet meer genoeg mensen die de andere fabeltjes (dna verandering, je weet niet wat er in zit, het vaccin is veel te snel gemaakt kan nooit goed zijn, slecht voor je weerstand en zo kan ik nog wel een tijdje verder gaan). De bron van was een of andere viroloog en het citaat bleek niet te kloppen (want niet bestaand). Toch wordt het nog volop rondgepompt op de wappie platformen. Nou zat ik vandaag te denken. Je moet er toch niet aan denken dat de wappies straks gelijk hebben. Dan zijn er over twee jaar alleen nog maar complotdenkers op aarde over. Dan krijgen we het Eerste Kabinet Wappie onder leiding van Robert Jensen met gedoogsteun van Willem Engel en minister Lange Frans. Het schijnt dat zes spelers van het Nederlands Elftal de vaccinatie hebben geweigerd deze week. Hebben we in 2023 dus het Nederlands Wappiezestal. Als dat niet de laatste vaccin twijfelaars over de streep trekt weet ik het ook niet meer. Wil je straks achter blijven in een wereld met alleen maar gekkies en hele domme mensen? Nee, laat dan zetten die spuit!

De buren krijgen wekelijks maaltijdboxen van Marley Spoon en HelloFresh. Een van de boxen werd gisteren bij ons bezorgd omdat de buren niet thuis waren. Even later appte de buurvrouw of we niet een aantal gerechten wilden overnemen. Ze hadden per ongeluk deze week twee maaltijdboxen en dus was er eten over. Wij wilden de buren uiteraard wel van dit ‘probleem’ af helpen en ze hadden we opeens voor twee dagen eten in huis. Toen we de ingrediënten zagen was dat wel even slikken. Niet om de moeilijkheidsgraad maar wel om de hoeveelheid. Blijkbaar - maar stiekem wisten we dat natuurlijk al - zijn we geen twee personen, maar minstens drie en misschien wel vier. We stonden een beetje beteuterd naar die ene aardappel te kijken in de wetenschap dat we normaal met een 5 kilo zak ongeveer twee dagen doen. Je kijkt een gegeven paard niet in de bek: superlief dat we de maaltijden mochten overnemen en sowieso is het fijn om iets te kunnen maken waarbij je maar het recept hoeft te volgen en je dus ook niet de hele dag hoeft na te denken wat te kopen voor het avondeten. Het eten was (vond ik erg lekker), maar toch zie ik ons niet snel een maaltijdbox nemen. Of het moet al een maaltijdbox zijn voor drie of vier personen, anders worden het lange vasten-avonden met wanhopige bezoekjes aan de vries, om te kijken of daar nog wat eetbaars in zit, vrees ik.

Terwijl de flats van Breukelen als een flits aan me voorbij gingen, zat ik weer eens in de trein te luisteren naar De ongelooflijke podcast waarin gelovigen en niet-gelovigen aan het woord komen over geloof, ongeloof, religie en alles wat daar maar een beetje mee samenhangt. Deze keer ging het over complottheorieën en waren ‘terrorisme-expert’ Beatrice de Graaf en Stefan Paas (die ik niet ken) te gast. Het begon wel interessant over de geschiedenis van complotten, duiding over de golfbewegingen waarmee complotten soms aan populariteit winnen om daarna weer te verdwijnen of in elk geval in rustiger vaarwater te komen. Misschien kwam het omdat ik ondertussen ook Football Manager aan het spelen was, maar halverwege haakte ik af. Dat wil zeggen ik heb de podcast afgeluisterd, maar heb geen idee wat er daarna werd gezegd. De huidige complottheorieën (over corona, QAnon, pedonetwerken, Great Reset, enz.) waren volgens Beatrice onder andere het gevolg van verveling (lockdowns), nieuwe (sociale) media. Stefan Paas (die ik niet ken) had het over omaatjes die nog niet zo internet wijs zijn en zo min of meer onwetend allerlei misinformatie rondpompen zonder dat ze daar erg in hebben: ze zijn immers niet opgegroeid met internet en weten niet hoe ze dit soort ongefilterde informatie moeten beoordelen. De jeugd daarentegen snapte beter welke informatie je wel en welke je niet kunt vertrouwen. Ik moest onderdrukken om niet de hele tijd te denken: ja maar Beatrice de Graaf gelooft in God. Is dat eigenlijk niet ook gewoon een (vrij wijd verspreid en algemeen geaccepteerd) complot? Ze gelooft ergens in - net als iemand die in QAnon gelooft - en heeft daar geen bewijzen voor nodig; zegt: ik geloof hier nou eenmaal in. Dat vind ik wel lastig.

Omdat we nog een paar boodschappen misten, ging ik eind van de middag - tweede Pinskterdag - even naar de Jumbo. Ik deed een koptelefoon op en luisterde naar een podcast. Deze keer ging het over de Nederlandse politiek. Ik doe graag een koptelefoon op als ik een mondkapje moet dragen want met mondkapje op zit mijn bril meestal erg los en heb ik soms zelfs het idee dat deze elk moment kan afvallen. En als je dan toch zo’n ding op hebt, kan je ‘m natuurlijk net zo goed ook aanzetten. Het ging over of we voor de zomer al een nieuw kabinet hebben, over Van Haga zie zich onlangs heeft afgesplitst van Baudet en over Russische inmenging in partij Splinter. Het was rustig in de winkel en ik had maar vier of vijf artikelen nodig en binnen no time stond ik dus alweer bij de kassa. Uit beleefdheid zet ik dan mijn koptelefoon weer even af. Nadat ik de boodschappen had betaald wenste de cassiere mij een goed weekend. Ik was weer een half met mijn gedachte ergens anders (waarschijnlijk bij de Podcast), dus ik had pas door dat er iets niet klopte toen de jongen achter mij zei: het is maandag hoor. Pas toen realiseerde ik me zelf ook dat het niet echt weekend meer was. “Ik werk normaal alleen in het weekend,” hoorde ik de cassiere zeggen terwijl ik met militaire precisie mijn vijf boodschappen aan het inpakken was. Ik keek niet meer om en ga er dan ook vanuit dat de twee inmiddels een setje zijn geworden.

Om zeven uur ging op deze Eerste Pinksterdag de wekker genaamd Luna. Dat is vroeg, maar niet dramatisch, behalve als je pas na twee uur naar bed bent gegaan de avond daarvoor. Eer het songfestival was afgelopen en Noël naar bed was gebracht, was het ruim na 1 uur. Toen hebben we natuurlijk - om niets te missen - de prettig chaotische nabeschouwing gekeken van het songfestival. De show die zo geweldig strak in elkaar stak werd aan tafel bij Paul de Leeuw en Astrid Joosten afgesloten met een gelukkige zucht met aan tafel met de presentatoren en Jeangu. Vooraf was ik bang voor Nederlandse kneuterigheid maar die was er niet. De show was gewoon echt heel erg goed. De volgende ochtend had ik wel een beetje spijt van dat laatste glaasje wijn en toen Marjolein opstond om een uur of half 12 in de ochtend was ik dan ook blij dat ik nog even een paar uur kon gaan slapen. Ik droomde dat we op vakantie waren en Noël ergens waren vergeten. Ik keek of het mogelijk was om een vlucht te regelen zodat hij zelfstandig naar ons toe kon komen. Om twee uur werd ik met een enorme honger - ik had nog niet ontbeten - wakker. Ik dacht aan twee jaar geleden toen Noël, Otis en ik hadden afgesproken op het strand met een vriendinnetje van de oude school en haar moeder. We hadden het over het songfestival. Ze had een stukje gekeken bij iemand maar had de uitslag niet meegekregen. Op het strand vertelde ik haar dat Duncan had gewonnen. Ik was verbaasd dat ze niets had meegekregen. Had je zelfs geen gillende buren?

01:06 Het songfestival zit er weer op. Tot volgend jaar, dan zal het festival plaatsvinden op de Etna hebben we net gehoord. Arrivederci. 00:52 Italië heeft gewonnen. We zijn in twee jaar van 'music first' naar 'rock & roll never dies' gegaan. 00:33 VK NUL PUNTEN. Dikke middelvinger naar Johnson en de zijnen! 00:19 12 punten voor JAJA DING-DONG! Hoogtepuntje hoor. 00:15 Na 22 stemmende landen staat VK op 0 punten. Twitter: "Brexit is real" 00:10 Nederland heeft al 5 punten! Nederland hoeft in ieder geval niet nog een keer het songfestival te organiseren. 23:56 Aaaah puntentelling! 23:41 Marjolein kon niet kiezen op wie ze zou stemmen dus heeft ze op alle kandidaten precies 1 x gestemd. 10,40 euro well spend dus. 23;34 De liedjes worden nóg een keer getoond. Er wordt naar de tv geschreeuw. "Neeee!" 23:08 Volgens de wedkantoren gaat Italië winnen. Die hebben er duidelijk geen verstand van. 22:49 Nederland is geweest, we kunnen naar bed. Nee, niet? 22:35 Marjolein: "Frankrijk heeft ook geen bh aan." 22:19 Edsilia is verbannen naar de top van de hal voor enkele interviews met commentatoren, terwijl Chantal ondertussen alle deuren naar de zaal op slot doet. 22:04 De enorme maan is zojuist op het hoofd van Spanje gevallen. Helaas vervolgt de zanger zijn act. 21:58 IJsland met een parodie op een songfestival-inzending. Net als de overige 25 inzendingen overigens. 21:38 Servië heeft het nummer in 15 minuten geschreven. Nog veel voor die twee woorden. 21:34 Malta is klaar met zingen. De winnaar is bekend, maar we moeten nog moeten er nog 19. 21:16 02-Albanië: "Superleuke muziek hoor," zegt Noël terwijl hij zijn oren bedekt. 21:06 De presentatie wordt ook vanavond weer gedaan door dit prachtige presentatie gezelschap en natuurlijk Jan Smit. 21:02 Het songfestival is geopend. Excuses voor het ongemak. 20:40 De voorbeschouwing van de voorbeschouwing is afgelopen. We gaan zo kijken naar een nabeschouwing van de voorbeschouwing, gevolgd door een samenvatting. 20:36 Het songfestival vindt dit jaar plaats in Staverden dat na een geweldig bid verrassend de organisatie op zich mocht nemen. In dorpshuis Ontspanningszaal waar maar liefst dertig toeschouwers plaats kunnen nemen in de grote zaal. Buiten staat nog een laptop waar de andere zes bewoners mee kunnen kijken, als de wifi niet te veel hapert. 20:20 Het eerste songfestival zag ik in 1993 als 9-jarige. Ik zat toen met een blocnote op schoot in een pyjama op de bank. Wat is er veel veranderd sinds die tijd. Nu ben ik 37 en zit ik met een laptop op schoot in een pyjama op de bank. 20:14 Voor het is sinds het bestaan van de schrijver van deze website vindt de Eurovisie songfestival finale plaats in Nederland. Ter ere daarvan houden we vanavond een liveblog bij over de gebeurtenissen.

Toen de twee halve finale van het songfestival was afgelopen, zapte ik nog even naar het voetbal. Emmen tegen NAC was nog bezig. Dat is meestal geen goed teken: als een voetbalwedstrijd nog bezig is als het songfestival al is afgelopen. Emmen en NAC waren aan het eind van de eerste helft van de verlenging. 1-1. Dát was al een verrassing: Emmen die niet in 90 minuten langs NAC (nummer 5 van de Eerste divisie) kan komen. De enige Drentse profclub heeft de afgelopen jaren veel goodwill gekweekt met leuk, nuchter voetbal. Zeker de laatste maanden timmert Emmen flink aan de weg. Emmen is - zo kunnen we achteraf stellen - net te laat begonnen met punten pakken. Of: als Arjen Robben niet nét zijn enige wedstrijd in de afgelopen maanden (goed) had gespeeld, dan was het allemaal anders gelopen. Toch vond ik de teleurstelling op de tribune (godzijdank mag er weer publiek bij de wedstrijden) prachtig. Een huilend meisje. Een diep bedroefd jongetje aan de hand van zijn vader die de trap afdaalde. Er gaat niets boven de emotie van promotie en degradatie. Zelfs het winnen van een kampioenschap niet. Promoveren is het ultieme geluk gemengd met de onzekerheid van het spelen in een andere divisie met andere tegenstanders en degraderen het ultieme verdriet gemengd met de onzekerheid van het afdalen naar een lagere klasse waarin je mogelijk ook weer afscheid moet nemen van spelers omdat die hoger willen spelen. Er volgt dit weekend nog één finale (NAC - NEC) en misschien is dat wel dé wedstrijd van het jaar. Met publiek.

Ik had vanochtend een kort gesprekje met mijn nu nog buurman - die net als ik fan is van PSV met uitzicht op de Johan Cruijff ArenA - in het AMC. De nu nog buurman gaat ná volgende weer vertrekken naar het VUMC door het samengaan van de beide ziekenhuizen en het clusteren van zorg. Hij gaat, met zijn hele afdeling, mee met de lever- en alvleesklieroperaties. Dat is jammer. Niet alleen omdat mijn buurman en enige die op maandag altijd even langs kwam om het voetbalweekend te bespreken weg gaat, maar vooral ook omdat met hem en zijn afdeling de hele bedrijvigheid die er nu nog is bij ons op de gang, verdwijnt. Nu nog zie ik regelmatig de verpleegkundigen langs hollen, de patiënten met hun infuus langs schuifelen, de ok-bedden die langs komen rijden, maar dat zal allemaal een stuk minder worden. Voorlopig blijft een deel van de afdeling nog open omdat de andere vleugel van onze verdieping nog vol ligt met covid-patiënten, maar dat houdt waarschijnlijk (en hopelijk) ook binnenkort op. In de gang zelf zijn dan nog wel wat kantoren bezet, maar ik ga het piepen van de medische apparaten, de loopjes van de baliemedewerkers naar ons sticker apparaat allemaal erg missen. Een collega vertelde dat het uiteindelijk de bedoeling is dat alle plankantoren ergens boven in dezelfde toren komen op één plek, ver weg van alle verpleegafdelingen. Niet alle verandering is slecht, misschien wordt het allemaal prachtig en ben ik over een paar jaar blij met mijn nieuwe werkplek, maar voor nu kan ik me niet voorstellen dat het er beter op wordt.

Ik heb het even moeten opzoeken aan de hand van de Nederlandse inzendingen maar blijkbaar volg ik het Eurovisiesongfestival al sinds 1993. Dat waren altijd mooie avonden omdat ze eindeloos duurden en we gewoon een beetje blind op de televisie konden schelden om de ene act die nog wanstaltiger was dan de andere. We hielden daarnaast natuurlijk de scores bij: elk gaven we de landen punten. Nederland eindigde in onze poule meestal ergens bovenaan; in werkelijkheid viel er weinig te juichen. Toen de halve finales werden geïntroduceerd ging een beetje van de songfestival magie verloren en kwamen de donkere jaren nul waarin negen keer op rij de finale niet werd gehaald. In een huisje op Terschelling zagen we dat Anouk voor een wederopstanding zorgde in 2013 wat uiteindelijk leidde tot zowaar enkele goede inzendingen en een 2e (2014) en 1e plaats (2019). We hoorden de overwinning al door gejuich bij de buren voordat we op televisie tot winnaar waren uitgeroepen. En daarom is het dit jaar ein-de-lijk een keer in Nederland. Ik heb gisteravond vooral op de show en de Nederlandse elementen gelet. De filmpjes van verschillende locaties in Nederland zijn extra leuk om te zien in de wetenschap dat half Europa ze ook gaat zien. De show zelf zat ook prima in elkaar al zegt iets me dat het ook best zonder Jan Smit had gekund.

Eens in de zoveel tijd begint het te kriebelen en wil ik Football Manager weer een kans geven. Vaak is dat als de competitie net is afgelopen of bijna weer begint. Dat is namelijk wanneer de transferperiode aanbreekt en eigenlijk is de transferperiode misschien wel het spannendste van dat hele voetbalgebeuren. Hoe vaak heb ik niet nagelbijtend op de bank zitten staren op een transferdeadline-avond om te zien of PSV nog een speler wist binnen te harken. Eén keer mocht ik zelf bij zo’n transferdag zijn toen tijdens mijn stage bij PSV op de laatste dag Stef Nijland van FC Groningen werd gehaald. Ik zag mijn stagebegeleider een shirt regelen voor de officiële presentatie en niet veel later stonden we allemaal in het kantoor van Jan Reker voor het tekenen van het contract, inclusief een trotse vader Hans Nijland. Ook toen al was ik gek van Football Manager spellen. Eerst had je Competitie Manager, maar mijn absolute favoriet is toch wel Football Manager 2005, uit - je raad het al - 2005. Dit spel is geweldig: simpel, compleet maar vooral heerlijk speelbaar. Ik heb menig uren en dagen verspild aan het proberen te winnen van de Premier League met Rushden & Diamonds en de Champions League met PSV. Dat ging niet altijd helemaal eerlijk: ik wilde wel eens voor een paar dagen ook een andere club besturen en dan voor bizar hoge bedragen een matige speler halen bij mijn eigen club om deze een kapitaalinjectie te geven, maar het moet wel leuk blijven natuurlijk. De latere versies van Football Manager haalden het niet bij 2005. Toe moeilijk of te traag, te veel onnodige functies die toe zijn gevoegd. En dus heb ik op een verloren middag maar weer eens Football Manager op mijn oude computer gezet. Kijken in hoeveel seizoen ik Vauxhall Motors van de onderste divisie naar de Premier League weet te loodsen.

Terwijl op mijn telefoon de bevestiging binnenkwam dat er vanaf woensdag inderdaad weer nieuwe versoepelingen doorgaan (terrassen langer open, dierentuinen, pretparken en openluchtmusea open, etc.) stond ik met mijn tas voor mijn voeten naar een raam te kijken. Achter het raam kon je het zwembad zien waar zoonlief zwemles kreeg. Af en toe wierp ik hem een strenge blik toe, maar de meeste tijd keek hij toch niet. Of liever: de meeste tijd keek ik niet. Ik was met mijn hoofd in elk geval ergens anders. In de weerspiegeling van het glas zag ik mezelf voortdurend gapen en zag ik er voor mijn gevoel nog moeër uit dan ik me voelde. Links naast mij stonden een man - type woonwagenkamp - te roken; de rook waaide mijn kant op. Aan de andere kant stond een vrouw met een kind dat steeds weg liep. Zoonlief was ondertussen expres tegen anderen aan aan het zwemmen. Ik keek weer boos, maar hij zag het niet. Toen het jongetje met wie hij in botste hem onder spetten begon hij te huilen en wees tegen de juf naar het jongetje. Achter mij waren de wolken nog grijzer geworden, maar er viel - voor mijn gevoel nipt - geen regen uit. Toen de les bijna klaar was ging ik naar binnen. Even daarvoor had ik nog bedacht dat ik eigenlijk nooit meer vergeet ergens een mondkapje op te doen binnen als dat verplicht was. Nu stap ik volledig in gedachten verzonken naar binnen. De man van het zwembad die de deur openhield knikte maar zei niets. Althans ik geloof dat hij niets zei, want ik had zelf een koptelefoon op. Pas een paar minuten later kijk ik rond en voel ik ineens dat ik mondkapjesloos binnen sta te wachten.

De vakantie van de kinderen zit er (gelukkig) bijna op. Zelf had ik ook een paar dagen vrij de afgelopen twee weken waardoor het ook voor mij als een bijna volwaardige vakantie voelde. Bijna, want de dagen dat ik wel moest werken, waren pittig. Het werk moest immers - in minder dagen - wel gewoon af. We hebben alles bij elkaar er het beste van gemaakt. Helaas zijn we weggeregend in Den Haag, maar we hebben heerlijke dagen gehad in Kijkduin met veel spelletjes, samen de finale van Lego Masters kijken, een avondwandeling naar de speeltuin, een prachtige stranddag en tot slot een bezoekje aan (ver) nichtje A. Afgelopen weekend zijn we voor het eerst sinds oktober in Groningen geweest en voor het eerst sinds augustus waren we er met z’n allen (in oktober waren mijn ouders zelf niet thuis). Ook dit weekend hebben we veel spelletjes gedaan: Keezen, Patrouille Spel, Splendor, Wingspan, dammen, backgammon. En daarnaast was er ook nog tijd voor een wandeling naar de speeltuin en een bezoekje aan de kringloopwinkel. Zo zie je maar dat Groningen best leuk is, als je er maar niet te vaak komt.

Sywert van Lienden viel - voor zover dat kon - vandaag door de mand. In een artikel van de Volkskrant werd duidelijk dat de zogenaamd altruïstische Sywert al in april 2020 een bv oprichtte en daar middels enkele deals voor het importeren van mondkapjes, flink veel winst mee wist te behalen. Op zich prima dat mensen zich aan een crisis proberen te verrijken, maar wat wel kwalijk is, is dat Sywert zich sinds maart 2020 al voordoet als een weldoener die ‘geen cent’ verdient aan de import. Dat maakt hem op z’n minst een charlatan en misschien is het allemaal nog wel erger dan dat. Zijn Hulptroepen stichting waarmee hij wél onbezoldigd mondkapjes naar Nederland haalt, heeft namelijk nogal geholpen bij de opstart van zijn bv. Uit een reconstructie van de Volkskrant blijkt ook dat zijn stichting en zijn bv nogal met elkaar verweven liepen. Zo was soms nauwelijks merkbaar dat je niet met de stichting zonder winstoogmerk van dien had, maar met de bv waar toch wel flinke marges werden gerekend. Sywert is zich ondertussen op Twitter aan het ingraven. Hij doet een Mark Rutte-tje en verstopt zich onder het mom van ‘geheime contracten’ waaruit hij niet mag citeren. Ook valt te lezen in het artikel dat hij had begrepen dat zijn stichting geen zaken mócht doen met VWS en dat hij daarom wel een bv moest oprichten, maar VWS zelf ontkent dat. Kortom het zaakje stinkt. Dat Sywert veel van zijn tweets uit die tijd al gedelete heeft, helpt ook niet echt mee om vertrouwen in zijn oprechte handelen te krijgen. Dat Sywert nu niet direct openheid van zaken geeft, geeft ook te denken. Sywert zegt nu dat er ‘26 onjuistheden’ in het artikel zitten. Maar de belangrijkste zal hij niet kúnnen ontkrachten omdat iedereen daar getuige van was: hij heeft zich in de media voorgedaan als weldoener en was gewoon een ordinaire graaier. Prima, weten we dat. Maar daar zal geen enkele verklaring hem van vrijpraten. Ik begon mijn tekst met te zeggen dat hij door de mand viel ‘voor zover dat kon’. Het verbaast mij namelijk niet. De mens is van nature geneigd eerst aan zichzelf te denken. Nederland zit nu met een magazijn vol mondkapjes die niet meer worden gebruikt, al was het maar omdat ze volgens de experts ook nog eens niet veilig zijn.

Marjolein sliep met Noël ergens anders in Groningen en ik had Otis en Luna zonder problemen naar bed gebracht die avond. Niets van gehoord totdat ik zelf ook in bed lag en eigenlijk toen ook nog niet. Ergens tussen 2 en 3 uur in de nacht werd Luna wakker. Ze huilde, dus ik ben er even heen gegaan om te vragen wat er was. Dat werd niet helemaal duidelijk, behalve dat ze naar beneden wilde. Het is midden in de nacht idioot zei ik, maar dan net even anders. Na gegil en gestrek wilde ze dan toch wel iets drinken. Na het drinken legde ik haar weer terug maar begon het gehuil en gegil opnieuw. Weer erheen, weer niet duidelijk wat ze wilde. Uiteindelijk heb ik toen toch maar voorgesteld of ze bij mij en Otis in belde wilde. Beter slecht slapen dan helemaal niet slapen, dacht ik. Nou ze wilde eigenlijk wel naar mama, maar ik heb haar er geloof ik van kunnen overtuigen dat dat niet ging gebeuren en toen wilde ze dan wel mee. Dat ging even goed. Het leek of ze sliep tot ze even later opnieuw begon te huilen. Weer vroeg ik wat er was, weer gaf ze niet echt antwoord. Ik dacht: misschien heeft ze het warm. Dus ik deed de slaapzak uit, maar ook dat hielp niets. Het gegil werd steeds harder. We waren vanaf het begin al ruim een uur verder. Toen zei ik dat ze anders maar weer in haar eigen bed moest. Was natuurlijk ook niet goed, maar ik dacht nog: misschien kan één van ons dan in ieder geval slapen. Otis sliep door dit alles gewoon heen. Zelf toen Luna op een gegeven moment letterlijk op hem ging liggen uit boosheid. Het werd niet stil, ik legde haar in bed en het gegil was nu nog veel harder. Ik haalde de babyfoon er uit maar het gegil overstemde de stille nacht. Als niets meer zou helpen, kon ik altijd nog met haar opstaan. Het was inmiddels al vier uur geweest en een gebroken nacht was het nu toch al. Ik liep naar haar kamer en zag dat het licht aan was. Bleek dat ze helemaal uit de reiswieg was geklommen en via het andere logeerbed eruit was gestapt en zelf het licht had aan gedaan. Ze stond moe maar tevreden rond te kijken in de verlichte slaapkamer en wees alle speelgoed aan die ze nu kon zien. Ik zei dat ze nog een kans kreeg om bij ons te slapen als ze dan echt nu stil zou blijven. Sneu knikte ze of ze dat wilde proberen. We stapten nog een laatste keer in bed en nu bleef ze rustig liggen en bleef het stil. Een paar uur later ging de wekker.

Voordat ik te dronken ben, te moe of gewoonweg geen tijd, hier nog een stukje, live vanuit Hemelvaartsdag 2021. We waren voor het eerst sinds oktober in Groningen. Dat wil zeggen: ik was met Otis en Luna. We deden Kolonisten van Catan zeevaarders, keken naar de ontknopingen van de eredivisie en Otis en Luna hebben buiten met de auto’s gespeeld en later met de nieuwe buurmeisjes van ongeveer dezelfde leeftijd. Daarna kwam er drank in het spel. Natuurlijk kwam er drank in het spel. Eerst was er een biertje. Daarna nog eentje en ook kwam - allemaal buiten natuurlijk - de nieuwe buurman en buurvrouw (de ouders van de buurmeisjes) ook nog een drankje drinken. Tot het echt te koud werd en het eten bijna klaar was. Toen was het tijd voor kaasfondue met witte wijn aan een veel te kleine tafel. Het was bijna als voor corona, behalve dat de corona altijd overal boven hangt.

De Graafschap is nog aan het voetballen vanavond op de laatste speeldag in de Eerste Divisie en gaat bij winst promoveren. Het leek er dit seizoen lang op dat Almere City een serieuze gooi zou doen naar rechtstreekse promotie, maar de laatste maanden werden er veel punten gemist. Zo ook vanavond helaas (0-0 tegen Jong PSV) al had Go Ahead Eagles dan nog een beter doelsaldo gehad. En dat is jammer want ik gunde Almere City de promotie het meeste. Al was het maar omdat het vaak leuk en aanvallend voetbal speelt, maar vooral ook omdat het een nieuwe club is en ik het leuk vind als nieuwe clubs van onderop de voetbalpiramide bestormen. Zo ben ik ooit fan geworden van RBC dankzij de geweldige nacompetitie in 2000 tonen de club als totale underdog promotie afdwong met belevingsvoetbal. Nu zoek ik in de Eerste Divisie naar nieuwe RBC’s en daarom volg ik al vanaf de intrede van nieuwe clubs de laatste twintig jaar bovengemiddeld. AGOVV (failliet), Achilles’29 (gedegradeerd) en FC Omniworld (nu Almere City). Alleen Almere bleef dus overeind en daar zal het voorlopig ook bij blijven nu de degradatie uit de Eerste Divisie is opgeschort tot het seizoen 2022/2023 (ik hoop echt dat de voetbalpiramide daarna weer in ere wordt hersteld). Het is nu nog hopen op een mooie nacompetitie, met hopelijk een RBC-achtig Almere City.

“Toen ik afgelopen zomer hiermee begon was het EK wel iets uit mijn stoutste dromen,” liet Arjen Robben zich ontvallen afgelopen zondag in de euforie van 80 minuten voetballen en een 0-4 overwinning. Ik had de wedstrijd gemist dus ik heb vanochtend vroeg de samenvatting teruggekeken en ik moet zeggen dat ik zeker onder de indruk was van de drive en techniek van de oud-international. Met twee geweldige assists was hij deze middag zeer belangrijk voor FC Groningen, voor het eerst sinds zijn terugkeer naar de eredivisie. Mag je blij zijn na zo veel blessureleed en een eerste echte wedstrijd in bijna twee jaar. En dan vergeef je Robben natuurlijk ook direct zo’n opmerking op een vraag van een journalist over het Nederlands Elftal. Maar het is gekkigheid natuurlijk. Robben is eigenlijk te groot om af te bouwen bij FC Groningen en dat weet hij. Hij heeft daar maling aan en dat siert hem. Het is een echte liefhebber en meer nog dan zijn acties zondag viel de spelvreugde bij de 37-jarige op. Hij zou jongere spelers ook absoluut iets kunnen leren. Maar net zoals Robben eigenlijk te groot is om af te bouwen bij Groningen is hij ook te groot om als 26e speler mee te gaan naar het EK. Bovendien hebben spelers als Cody Gakpo het al het hele jaar laten zien. Laat het maar bij dromen blijven voor Robben. Die keert vast nog wel terug als trainer, wellicht zelfs als bondscoach. Dan dromen wij nog even van een extra jaartje Robben bij FC Groningen. Dat zou voor de eredivisie geweldig zijn.

Het nadeel van op vakantie gaan: alles gaat met je mee op vakantie. Je bagage, je kinderen, je gedachten. En zo ben je met je gedachten weliswaar in een andere omgeving maar je bent nog altijd beperkt door je eigen fantasie in wat er daar gebeurt. De kinderen volgen je ook waar je gaat. Toegegeven, je bent zelf daar ook medeverantwoordelijk voor. Ik heb in vier dagen tijd waarschijnlijk wel 100 keer ‘meekomen’, ‘hier blijven’, ‘opschieten’ of woorden van gelijke strekking gebruikt. Ja dan vraag je er ook wel een beetje om dat ze ook daadwerkelijk mee gaan natuurlijk. Maar het ergste is - zeker als je net als wij geen auto hebt - is misschien wel de bagage. Man, wat heb ik me een hernia gesleept aan zware koffers, boodschappentassen, strandspullen, gourmetstelletjes en van vakantiegeld gekocht speelgoed. En als je denkt: vakantie in Nederland: lekker makkelijk, want weinig reistijd en goed openbaar vervoer: vergeet het. Vakantieparken maken er volgens mij sowieso een sport van om zo ver mogelijk van bushaltes, tramhaltes en stations te gaan zitten. Hoe dan ook, we zijn weer thuis, en ik heb het gevoel alsof ik vijftig dagen door Europa heb gebackpacked.

“Nou volgens mij kunnen we beter niet naar het strand gaan,” zei Noël na de derde bui in korte tijd. Af en toe hagelde het zelfs. Ik vertelde dat het zo écht droog zou worden en dat het dan droog zou blijven. “Ja, maar dat zei je na de vorige bui ook!” Dat was waar. Op de regenkaart was slechts een lichtgrijs vlekje te zien. Dat leek me niet genoeg voor heel veel regen, maar ik had het fout. We zagen vanuit ons huisje een gezin - korte broeken, strandbal - drijfnat afdruipen. Niet veel later klaarde het dan toch op en het was het ineens ook echt warm. Er was dan wel 24 graden voorspeld, je gaat toch twijfelen als het de afgelopen dagen zo koud blijft en zoveel regen valt. Een half uur later zaten we bij het strand. We hadden een mooi plekje gevonden bij het begin van de strandhuisjes aan een stuk ondiep water dat het stand in tweeën splitste. Er stond een flinke wind maar het was geen moment koud. Noël wilde eerst nog zijn broek aanhouden, maar nadat deze nat was geworden ging hij toch maar in z’n onderbroek het water in. Otis vond het water eigenlijk te koud maar ging af en toe mee met de rest. Luna was vooral bezig om twee zelf meegenomen poppetjes te begraven in het natte zand om ze daarna weer in de zee te wassen. Een spelletje dat blijkbaar nooit verveelde. toch wilde ze daarna ook wel een toren bouwen maar toen we allebei een toren van zand hadden gemaakt moest deze direct weer kapot. Zo was het goed vertoeven met een thermosfles koffie, mueslirepen en Sultana’s, tot het moment dat ik ook weer even op wilde staan. Het voelde alsof alle botten in mijn lichaam waren gebroken. Ik heb denk ik wel een kwartier van en naar de duinen gedrenteld voordat ik het idee had dat ik niet definitief verlamd was. Dan het meest vervelende moment - zo herinner ik het me ook altijd van vroeger - het naar huis gaan. Niet omdat je niet naar huis wilt, maar omdat alles altijd onder het zand zit en al je kleren plakken of tenminste vies aanvoelen. Noël kon z’n broek - nog altijd kletsnat - helemaal niet meer aan en ging tegen heug en meug in met z’n onderbroek terug naar het huisje. Niet veel later begon het opnieuw te regenen. De timing kon niet beter.

Buienradar had weliswaar voor de hele zaterdag - tot een uur of 5 - regen voorspeld, maar ik had toch niet helemaal verwacht dat het echt letterlijk onafgebroken zou miezeren. Om precies twaalf uur stapten we uit bij de tramhalte vlakbij de paleistuin waar we een verregend speeltuintje zagen. Als het niet zo nat was allemaal was het misschien best leuk geweest. We liepen een kinderwandeling - maar wel rebels: namelijk in omgekeerde volgorde - en kwamen langs natte terrassen of soms een enkeling onder een luifel met een glas wijn. Al snel zagen we de nadelen van vakantie in coronatijd: alles is dicht, behalve de winkels en de verregende terrassen. We liepen van Paleis Noordeinde via het Lange Voorhout en kwamen bij het (gesloten Escher museum) waar de kinderen in de regen een pakje chocomel naar binnen mochten werken. Is dat nou wel verstandig, fluisterde ik. Ik had een app gedownload waarin enkele ‘openbare’ wc’s stonden, maar die bleken allemaal in café’s en restaurants te zitten. De enige echt openbare wc die we zagen was op het Buitenhof, maar dat was zo’n onpersoonlijk en onbegrijpelijk onbemenst gedrocht waar je iets met pasjes of muntjes of weet ik wat moest doen. De wc stond bovendien midden op dat plein waardoor alle terrasjes er op uitkeken. Kom we lopen wel door, bij de Passage is vast wel een wc, zei ik hoopvol en naïef als ik ben. Otis was intussen al aan het drentelen al had hij nog niet gezegd dat hij moest plassen. Nadat Marjolein met de kinderen ultralang in de Intertoys is geweest (terwijl de mevrouw die er op moest toezien dat er maximaal 20 volwassenen in de winkel waren nog zo had gezegd 5 minuten!) was het dus ineens haasten om ergens een toilet te vinden. We gingen de Hema binnen maar daar stond net na de ingang dat de wc’s gesloten zijn. Zo’n beetje het enige goede aan de Hema is gesloten!? Het enige dat ik toen nog kon bedenken was de tram te pakken naar het centraal station. Otis was inmiddels al aan het dansen zo nodig moest hij. Maar hij hield het goed, ook al moesten we nog drie minuten wachten op de eerstvolgende tram. Wij daarna rennen richting de wc waar ik natuurlijk nog kleingeld moest zoeken. Otis had ik vast onder het hekje heen gestuurd, maar hij wilde natuurlijk niet alleen. Gelukkig had ik nog een paar muntjes in mijn portemonnee en ja hoor, we waren op tijd. Wat is nou de moraal van dit verhaal? Zorg in elke fatsoenlijke stad op centrale plekken voor een (bemand en schoongemaakt) toilet. Hoe moeilijk kan het zijn?

Ik was gisteren nogal teleurgesteld toen ik luisterde naar het toegangstesten debat. Ik heb tijdens of vlak na een betoog van ‘mijn’ volksvertegenwoordiger Lisa Westerveld van GroenLinks de livestream zelfs uitgezet. Vrijwel niemand die aan het woord kwam - in de tijd dat ik luisterde - vertegenwoordigde wat ik voel bij het heropenen van Nederland. Westerveld was bang voor tweedeling als de testen 7,50 euro eigen bijdrage kosten. En ze vroeg zich af waarom mensen niet gewoon zelf thuis een sneltest mogen doen en noemde het wantrouwen dat we dat centraal willen regelen. Ik snap nu wel waarom veel mensen GroenLinks als een naïeve partij zijn. Zelf heb ik twijfels over het optuigen van een heel testcircus om voor een paar maanden evenementen mogelijk moeten maken die zich niet willen of kunnen laten vaccineren. Het is belastinggeld - veel belastinggeld zelfs - en de bedragen van 500 tot 700 miljoen (en dat wordt zonder eigen bijdrage nog aanzienlijk meer) voor iets meer vrijheden van wappies en een enkeling die helaas niet kan vaccineren voelt echt buitenproportioneel. Ik heb het gevoel dat er vooral naar de wappies of wappie-achtigen wordt geluisterd als het gaat om begrippen als gelijkheid en vrijheid. Betekent vrijheid om een vaccin niet te nemen automatisch dat je ook de vrijheid moet hebben om op kosten van de staat overal heen te mogen door middel van een test? Daarnaast staan veel mensen die om principiële redenen het vaccin niet willen ook negatief tegenover een test samenleving of tegen PCR-testen in het algemeen. Wat is er tegen om te zeggen: of nog niets open, of alleen grote evenementen voor gevaccineerden. Gewoon geen tussenweg. Zoals Hugo de Jonge gisteren tijdens het debat al zei: je hoeft niet in een pogopit te gaan staan, je kunt ook zonder. Vaak wordt de discussie echter andersom gevoerd: hoezo moet ik nu bewijzen dat ik niet ziek ben, dat is toch de omgekeerde wereld! Dat is een goed - inhoudsloos - punt, maar we leven nou eenmaal in een pandemie. De keuze is niet: alles is in een keer weer zoals het was óf voor geld laten testen (of gratis vaccineren). De keuze is: er is voorlopig niets of veel minder mogelijk of laten testen (of vaccineren). Persoonlijk heb ik aan het debat een nare smaak overgehouden. Er werd vooral gesproken over de rechten van zij die nu ineens super veel principes hebben en weinig over de mensen die willen dat de overheid hen in bescherming neemt, de groep waar ik zelf onder val. Blijkbaar is dat een geluid wat weinig electorale winst oplevert. Maar vooral denk ik dat de wappiebeweging gewoon een stuk betere lobby heeft.

Nadat Noël afgelopen jaar een paar maanden naar schrijftherapie was gegaan om zijn schrijven op de Ipad te verbeteren, zijn we sinds een paar weken terug maar nu met Otis. Hij heeft als linkshandige (!) nu al van zijn juf in groep twee te horen gekregen dat hij zijn pen/ potlood niet goed vasthoudt en moet nu aan zijn schrijfhouding werken. Vandaag mocht ik voor het eerst mee en de vrouw die Otis les gaf vertelde allemaal dingen over hoe je moet schrijven die ik nog nooit eerder had gehoord zoals je hand/ pink op het papier houden en alleen je vingers bewegen. Om Otis’ z’n houding te verbeteren had ze huiswerk meegegeven. Hij moest slakjes tekenen en daarbij het potlood dus op de goede manier vasthouden en zijn hand goed op het papier houden. Maar ook moest hij knikkers in zijn hand zonder zijn andere hand te gebruiken weten te isoleren en daarna vastpakken. Tijdens de ‘les’ mocht hij met een schaar met een visnet eraan Smurfen vangen. “Jullie hebben wel een linkshandigen schaar thuis toch?” Eh, ik denk het niet zei ik nog. Daarna stond ze op en liep naar de kast. Ik verstond iets over Flippo’s en ze kwam met een kleine doos terug. Zei ze nou iets over Flippo’s? Ik keek aandachtig hoe ze het doosje opende en bedacht me dat ik zeker in geen twintig, misschien wel vijfentwintig jaar een Flippo in het echt had gezien. De deksel ging er af en ja hoor het doosje was tot zeker de helft gevuld met Flippo’s. Ik vroeg me ineens af hoe oud de vrouw was die Otis schrijftherapie gaf. Misschien was ze ouder dan ik eerder had gedacht. Of had ze de Flippo’s van een collega gekregen. Otis moest zijn hand op een Flippo leggen en schrijven op zo’n manier dat de Flippo tussen zijn hand en de tafel bleef. Dus optillen was er niet meer bij. De nabijheid van de Flippo leidde me af en hoewel ik ze zelf niet echt gespaard heb, had ik ze natuurlijk wel. Ik vroeg me af of ik ze had weggegooid en waarom ze er nu niet meer waren? Tot slot kregen we de opdracht om zelf thuis verder te oefenen. Daarom mochten we ook een Flippo mee. Dat is crazy, dacht ik nog! Je gaat toch geen zeldzame Flippo meegeven aan een vijfjarige. Maar dat was dus wel zo. Otis keek alleen wel wat beteuterd naar de Flippo. Hij wilde liever de Flippo met een slang er op. Toen we naar buiten liepen pakte ik de Flippo uit het plastic mapje en bekeek ‘m even goed. Smiths stond er op en een plaatje van een slang aan de achterkant. Ik vroeg Otis wel of hij wist wat een Flippo was, maar hij had zijn aandacht alweer verloren.

Laten we hopen dat covid ooit normaal wordt. Het waren de afsluitende woorden van een uur durende webinar over ‘fase 3’, ofwel code zwart: de uiterste benutting IC-capaciteit. Een aantal sprekers hield een presentatie over wat er gaat gebeuren als er landelijk sprake is van absolute schaarste en uiterste benutting van de IC-bedden. Een van de sprekers ging in op de criteria die dan worden gebruikt en waar niet van afgeweken mag worden. Deze criteria zijn - uiteraard - allen medisch en het gaf mij een geruststellend gevoel dat als de hel losbreekt, er in ieder geval een plan is hoe we die hel inrichten. Niemand hoopt dat er ooit een ‘fase 3’ komt (en als die komt heeft de politiek echt erg gefaald), maar als die komt heb ik wel vertrouwen in de uitvoer. Al is het ook enigszins bizar dat er gesproken moet worden over loting (als alle criteria gelijk zijn) en beveiliging (omdat men verwacht dat familie emotioneel op de genomen beslissingen kan reageren). Na afloop sprak ik een collega die ook had gekeken en die noemde het heftig, ook al is het hopelijk/ waarschijnlijk allemaal voor niets voorbereid. Ik ben blij dat ik niet in een medische commissie zit straks waarin een beslissing genomen moet worden over wie het laatste IC-bed krijgt. Ook al zijn de criteria nog zo helder geformuleerd, het zullen hartverscheurende beslissingen worden, als het zo ver komt. Voor mijzelf vond ik lastig dat eigen schuld geen enkele rol mag spelen bij de te nemen beslissing. Dat is expliciet zo opgeschreven. Ik snap dat maar tegelijkertijd voelt dat niet fair als dat kan betekenen dat een anti-vaxxer die al een jaar de regels aan zijn laars lapt voor zou gaan op iemand die zich al een jaar lang keurig binnen houdt maar net door pech toch een IC-opname nodig heeft.

De twee minuten stilte - die zoals de laatste jaren meestal het geval was, niet echt stil waren - zijn weer voorbij. Er worden nu kransen gelegd door de scouting namens mensen die in de oorlog 12, 14 en 16 jaar waren. Otis en Luna deden de eerste dertig seconden de klok na die om precies acht uur acht keer sloeg. Hoogtepunten waren toch wel de regenboog die net voor acht uur boven Amsterdam te zien was en de valse noot aan het begin van de taptoe. Het maakt de vaak wat kille ceremonie. Even daarvoor was het gestopt met regenen. Noël had een telefoon gevonden en deed een spelletje waarin je uit de klauwen van een ‘killer’ moet blijven. We hadden een poging gedaan om nog iets over de oorlog te leren. We keken naar Anne Frank videodagboek en Noël heeft nog een tijdje aandachtig gekeken. Ik kon hem uitleggen wat onderduiken was en met name toen Anne het Achterhuis in ging en toen ze er onder politiebegeleiding weer uit moest keek hij gefascineerd. Anne vertelde daarna in een wit decor dat ze in 1945 was overleden en ik moest terugdenken aan vanochtend, toen er op mijn werk in het ziekenhuis in de kamer tegenover mijn kantoor iemand bleek te zijn overleden. Ik hoorde geschreeuw, gehuil, gebeld, gepraat, ik zag mensen heen en weer drentelen. Het was on-corona-achtig druk. Alle emoties liepen aan mijn deur voorbij. Pas tijdens de twee minuten stilte realiseer ik me dat deze persoon op dodenherdenking is overleden en dat iedereen zijn of haar twee minuten weer anders zal beleven.

Weer zit ik te sniffen. Terwijl ik al een paar dagen om de paar uur alle weersites in de gaten hou om te kijken of het mooi weer gaat worden komend weekend, ben ik zo ineens snipverkouden geworden in een paar uur tijd. Komend weekend gaan we een paar dagen naar Kijkduin, Den Haag in een huisje om er toch even uit te zijn. De kinderen hebben een eeuwigdurende meivakantie (2 weken) en dat wilden we niet alleen thuis doorbrengen. Ondanks dat alles in Nederland nou eenmaal tyfusduur is, besloten we de gok toch maar te wagen. De weersvoorspellingen waren niet geweldig en net nadat we hadden geboekt werden ze alleen maar slechter. Het zou drie dagen lang onophoudelijk regenen bij 15-16 graden. Gelukkig zijn de ‘pluimen’ de afgelopen dagen beter geworden en is er nu zelfs een kansje op temperaturen van (dik?) boven de twintig graden op zondag. Dat is fijn als je zoveel geld hebt betaald voor een weekendje weg. Want een spelletje doen in een vakantiehuisje is dan wel net iets leuker dan thuis, er zijn ook grenzen aan het op een kluitje binnen zitten van vijf mensen. Terwijl iedere refresh de temperatuur voor het weekend leek te stijgen, kwam daar in de loop van de ochtend en met name begin van de middag ineen een kriebel in de neus bij, gevolgd door enorme niesbuien die zijn overgeslagen in een flinke loopneus. Zal je zien dat ik straks zo verkouden ben dat ik me wéér moet laten testen. Net nu de vooruitzichten voor het weekend zo goed leken te worden.

In een premium-column van Valentijn Driessen die ik als niet-lid niet kan lezen veegt de (sport)journalist de vloer aan met Ajax na het ‘spontane’ feestje van vanmiddag. De 35e landstitel werd na een 4-0 overwinning op Emmen binnengehaald, goed gedaan hoor. Maar Valentijn noemt het terecht een middelvinger naar de zorg dat er bij de ArenA 12.000 man stonden. Ajax heeft nou ook niet bepaald alles (lees: namelijk niets) gedaan om een mensenmassa te voorkomen. Sterker nog, toen de schaal eenmaal behaald was, gingen de spelers én de coach doodleuk staan zingen en dansen om het vuurtje nog wat verder aan te wakkeren. Een middelvinger dat is het zeker. Ik weet dat vanuit één van de cohortafdelingen van het Amsterdam UMC je de ArenA kan zien liggen. De naar zuurstof happende covid-patiënten hadden bijna letterlijk stikkend nog even kunnen zwaaien naar een oh zo blije Erik ten Hag. Ook bij ESPN vonden ze het allemaal maar gezeur: wat had je dan verwacht? Bij Cambuur was het toch ook zo? En vorig jaar was er ook al geen feestje (vorig jaar werd Ajax geen kampioen, red.). Alleen Kenneth Perez sprak uit het moeilijk te hebben met dit ‘spontane’ feestje. Als er onder de 12.000 man hossende publiek ook maar een paar besmettelijke personen zaten, kan dat hele grote gevolgen hebben over een paar weken. De vraag is natuurlijk had een andere club het beter gedaan. Maar een echte topclub geeft in een coronajaar gewoon het goede voorbeeld. Neem PSV, dat zorgt met tergend spel dat er geen enkele prijs gewonnen wordt zodat er zeker niets te vieren valt. En zo hoort het.

Het was droog, af en toe was het zelfs zonnig en dus gingen we met z’n allen naar buiten voor een wandeling. Deze keer naar Orthen, een wijk verderop met een fort, een leuk dierenparkje en half liggend op een heuvel, waardoor we aardig moesten klimmen om boven te komen. Op het bijna hoogste punt was een huis te koop en kwamen we een moeder tegen van Noël en Otis’ oude school. Toen moesten we nog een straat door en waren we bij de ingang de begraafplaats. Daar waren we ooit al eens doorheen voordat we kinderen hadden en het was in de herinnering van Marjolein heel mooi. En dat was het ook wel. Het was heel weids opgezet, er stonden mooie bomen en het eerste stuk waar we doorheen liepen was ook best stijlvol ingericht. Mooie, ingetogen graven met veel ruimte er tussen. We liepen langs een grasstrook met veel bloemen er om heen, van ‘Tommie’ die minder dan een maand geleden was overleden. Later zagen we graven van mensen die waren geboren in het jaar dat de Titanic zonk, en soms zelfs van mensen uit 18-zoveel. Daarna kwamen we zelfs graven tegen waar de naam en/of de datum van geboorte en overlijden niet meer was te lezen. We liepen door richting de uitgang en kwamen langs het kitsch-wijkje. Hier stonden de meest wanstaltige graven. Allen enorm groot, kitscherig, maar vooral oerlelijk. Een graf voor een jong meisje waarbij stond ‘je bent onze tijger’ met een levensgroot beeld leeuw. Daar achter waren zeker drie precies dezelfde afschuwelijke stenen met elk dezelfde Maria-beeltenis. Het ene graf was nog lelijker dan het andere. We gingen een ander pad langs en liepen weer naar de uitgang, maar niet voordat we nog langs een aantal oerlelijke stenen kwamen.

Informateur Herman Tjeenk Willink kwam vandaag met zijn eindverslag. Ik heb her en der geprobeerd te volgen wat de conclusie was - en heb zelfs een stukje gekeken van de persconferentie over het verslag - maar het werd mij niet duidelijk of we verder konden met een formatie met deze hoofdrolspelers. De informateur zei wel dat de formatie verder kon en dat er nu verder gegaan kon worden met de inhoud. De vraag was echter: is er genoeg onderling vertrouwen om nog onder Rutte tot een kabinet te komen. Tjeenk Willink heeft volgens NOS.nl gezegd het nog niet te veel ‘over de poppetjes te willen hebben’. Terwijl het juist over de poppetjes ging. Als we de NOS mogen geloven sluiten alleen PvdD, Denk en BBB mark Rutte echt uit. Vreemd, want volgens mij hebben ook PVV, GroenLinks, CU, PvdA en SP al aangegeven niet geloofwaardig onder Rutte verder te willen. Kortom het is zuur dat je zo de verkiezingen kunt winnen maar toch niet meer door kan, maar het is niet anders. Er hebben heel veel mensen VVD gestemd, ongetwijfeld ook veel vanwege Mark Rutte. Maar als premier moet je denk ik vooral voor veel mensen acceptabel zijn, je hoeft geen populariteitsprijs te winnen. Rutte is voor een deel van de bevolking de gedroomde premier (blijkbaar), maar voor een nog veel groter deel, niet meer serieus te nemen. Het is jammer dat het eindverslag niet meer zegt over de kansen op echt draagvlak in de maatschappij, want dan had deze vertraging van enkele weken tenminste nog nut gehad. Nu zijn we alweer bijna in mei en ligt een totaal ongeloofwaardig kabinet Rutte 4 nog altijd op tafel en dat is voor het formatieproces denk ik niet goed.

Vandaag werd bekend dat er komend weekend, maar waarschijnlijk ook daarna nog, géén publiek aanwezig mag zijn bij de eredivisiewedstrijden. Dat is in de eerste plaats jammer voor de clubs, supporters maar ook voor de kijkers thuis, die een stuk meer beleving konden ervaring bij de wedstrijden van afgelopen weekend, al zat er nog maar een fractie van het maximum aantal bezoekers in het stadion. De keuze om nog even geen publiek bij de wedstrijden te houden snap ik wel. Er wordt al zoveel versoepeld en fans wonen nou eenmaal niet altijd om de hoek van het stadion. Alle stadions vol zou alleen al voor de eredivisie 9 keer vele duizenden verplaatsingen extra betekenen. Dat is nu niet verstandig, net zoals het niet verstandig is dat de terrassen weer op zijn gegaan (gelukkig regende het vandaag de hele dag) of dat de winkels weer zonder afspraak open mochten (met rijen van hier tot Tokio). Ik snap de kritiek wel, zeker als je leest dat prestigeprojecten als het Eurovisiesongfestival over een paar weken, wél met publiek gespeeld wordt en dat er ook bij de EK-wedstrijden gewoon fans in de stadions zullen zitten. Zeker over het songfestival valt heel wat te zeggen: een binnenlocatie met duizenden schreeuwende excentriekelingen, is vragen om problemen. Ook als iedereen wordt getest. Daarbij komen fans van het songfestival doorgaans niet alleen uit Nederland; over veel extra reisbewegingen gesproken. Voor de clubs zal het opnieuw een financiële slag in het gezicht zijn, want deze laatste wedstrijden waren een laatste kans om fans toch weer bij het voetbal te betrekken en ook weer lekker te maken voor volgend seizoen. Ik heb dan ook een tegenvoorstel: wedstrijden met testen met een paar duizend man publiek (er wordt immers toch met geld gesmeten, dus dan kan dit er ook nog wel bij), terrassen lekker nog even een paar weken dicht (het wordt toch geen mooi weer) en een songfestival alleen voor mensen uit Rotterdam-centrum om onnodige reisbewegingen te voorkomen. Bij winkels duidelijkheid: rijen verboden. Direct sluiten als er toch mensen samenkomen voor de winkels en populaire winkels weer alleen met winkelen op afspraak, zolang het nodig is.

Al bijna een jaar lang worden de mensen - zoals ik - die zich aan de regels willen houden om te zorgen dat de zorg niet overbelast raakt, schapen genoemd door de wappies. Het is niet anders. Wappies hebben inmiddels hun titel als geuzennaam omarmt (ja ik ga naar een feestje want mentale welzijn blablabla, maakt mij dat een wappie? Het zij zo!) maar mensen die snappen dat regels nodig zijn schapen noemen, heb ik nooit begrepen. Wappies gaan er namelijk altijd zo prat op dat ze over dingen nadenken en dan een eigen beslissing nemen (weliswaar een hele domme, maar wel helemaal zelf gemaakt, zogenaamd!). Ze gaan er vanuit dat ‘schapen’ dat niet doen maar zich een beetje door herdershond Hugo richting een lockdown hebben laten lokken en dat deze schapen verder dus niet hebben overwogen wat de beste opties waren, maar gewoon blind gaan voor de oplossing die voor hen gekozen is. Ik denk dat de term schaap dan ook niet terecht is, want er is een stuk meer kritisch denkvermogen (überhaupt meer denkvermogen, maar dat terzijde) bij zogenaamde schapen dan bij wappies. De meeste ‘schapen’ die ik volg op Twitter zijn uitermate kritisch op het huidige beleid, maar ze snappen wel dat er maatregelen nodig zijn en volgen die dan ook op ja. Dat heeft niets met volgzaamheid te maken maar met kunnen overzien dat jouw belang niet altijd boven het algemeen belang gaat. Ik moest aan de term schapen denken toen ik vandaag (28 april 2021 is de dag dat de avondklok is vervallen, de winkels weer min of meer gewoon open zijn en de terrassen weer mensen mogen ontvangen) de beelden zag van rijen mensen die stonden te wachten bij de Primark, de Ikea en de diverse terrassen. In die rijen stonden ongetwijfeld de wappies en schapen gezamenlijk te wachten om naar binnen te mogen (of buiten, in het geval van de terrassen), maar misschien meer nog op het oordeel van de ander. Als het puntje bij paaltje komt, zo blijkt wel weer, zijn we allemaal schapen. Maar om een heel andere reden dan we dachten.

Daar zaten we dan in de zon, tijdens koningsdag, op de markt in Den Bosch in een verhitte discussie over corona. We hadden elk een groen Heineken blikje vast die we maar een keer even achter ons neerzette omdat de politie kwam langsgereden. Her en der liepen groepjes langs, vaak rustig, soms zingend. We hadden het over vaccinaties, over Rutte en zagen hoe deze Koningsdag in Den Bosch voortkabbelde. Even later zag ik op mijn telefoon hoe druk het was in bijvoorbeeld Amsterdam. Daarbij vergeleken was de binnenstad van Den Bosch echt uitgestorven. Ik vertelde over de vele zorgmedewerkers die ik spreek en het heel zwaar hebben en dat ik echt niet kan begrijpen dat mensen niet even een paar maanden zonder feestje kunnen. Even later zijn we naar de Wilhelminabrug gelopen waar mannen stonden die al duidelijk de hele dag hadden gedronken. Er stonden Spanjaarden met grote blikken bier en Oeteldonkse muziek en onder de brug kwamen regelmatig bootjes langs, sommigen met muziek. We hadden het over de mensen die vrij willen zijn en constateerden dat we al een uur geen politie hadden gezien. Het was allemaal relatief vrij daar bij het muurtje van de brug.

Tijdens het koken luisterde ik naar NPO Radio1. Terwijl ik de hamlappen omdraaide hoorde een lieve meisjesstem de meest verschrikkelijke dingen zeggen. ‘Lieke’ werd geïnterviewd. Je hoopt dan altijd dat er ook lieve woordjes uit komen, maar ze had het niet over de zorg, niet over solidariteit, niet over over elkaar waken en zelfs niet over ‘nog even volhouden’. Ze was op de radio - anoniem - omdat ze morgen, op Koningsdag, naar een feest ging en zich daar niet voor schaamde (ze wilde alleen niet herkenbaar in beeld, dat dan weer niet). Dat deed ze overigens iedere maand wel een keertje, zo’n feestje, ook al waren de feestjes in coronatijd wel kleiner (‘normaal is 15 man op een feestje weinig, nu vind je het veel’), afstand houden is er niet bij. Ja je weet toch, biertje op, JOLO. Ze zei niet letterlijk JOLO, ze praatte zeer beschaafd. Het zou me niets verbazen als ze een ‘belangrijke’ studie doet. En ze was dan wel geen corona-ontkenner: bij klachten bleef ze altijd thuis en ze kwam verder ook niet op veel plekken, ook in het dagelijks leven hield ze zich niet aan de maatregelen. Die gelden niet voor het meisje met de lieve stem, want haar mentale gezondheid was ook heel belangrijk en ‘daar hoor je niemand over’. Goed punt wel, behalve dat je juist iedere fucking dag dat hoort zeggen en die mensen zwaar oververtegenwoordigd zijn in de media. Ik hoor zelden mensen in de media zeggen dat ze al het hele jaar binnen zitten omdat ze grote kans hebben te overlijden als ze besmet worden. Toch spreek ik die mensen dankzij mijn werk dagelijks. Die mensen hebben het ook wel zwaar, maar vast niet zo zwaar als het meisje met de lieve stem. Ze had nou eenmaal mensen om haar heen nodig. Dat haar ouders daarom even geen contact meer met haar hadden was wel jammer, maar zonder feestje iedere maand: dat kan echt niet. Tja, prima verhaal verder. Ze was volgens de introductie 26 jaar en dan denk je blijkbaar aan jezelf. Wie doet dat niet op de leeftijd. Maar wat ik echt niet begrijp van het meisje met de lieve stem, is dat ze niet snapt dat haar feestjes consequenties hebben. Misschien niet per se dit feestje (misschien ook wel), maar al die feestjes van al die meisjes met lieve stemmen die het mentaal zo zwaar hebben samen, zorgen voor doden, (chronisch) zieken, overwerkt zorgpersoneel en andere mensen die dat allemaal wel snappen die nóg langer niet naar zo’n zelfde feestje kunnen. Terwijl je zelf zegt te weten hoe fucking belangrijk het is om naar zo’n feest te kunnen doe je iets waardoor nog veel meer mensen niet kunnen feesten. Ik gun haar het feestje van harte, maar ik hoop tegelijkertijd ook dat het interview (link) tot in de eeuwigheid online blijft staan en dat ze er over vijf, tien of twintig jaar nog eens aan terug denkt midden in de nacht en dan niet meer kan slapen van wat ze toen deed.

Het is de day after. Inmiddels zijn 33,5 uur verstreken nadat ik mijn eerste en enige vaccinatie heb gehad en het gaat prima. Elk pijntje wat ik voel ben ik geneigd aan het prikje toe te schrijven, maar in werkelijkheid gaat alles goed. Ik heb wel sinds gisterenmiddag een beetje pijn rond de prikplek, maar eigenlijk alleen als ik met mijn arm/ schouder ergens tegenaan kom. Zo kon ik dus niet op mijn (favoriete) rechterarm liggen vannacht, dus hopelijk gaat ook dat snel over. Vanochtend kreeg ik al een appje van onze enige collega die nog niet is gevaccineerd (omdat ze binnenkort naar de andere locatie verhuisd en daarom een andere leidinggevende heeft) met de vraag hoe we ons voelen. We want ik ging gisteren tegelijk met een andere collega. Ook de andere collega had nergens last van. Gelukkig maar want we zaten al te grappen dat als we allebei ziek zouden worden 1 collega al het werk moest gaan doen komende week: de vierde collega is namelijk op vakantie. En zo zit na 33,5 uur opgelucht op de bank de uren vooruit te tellen tot er genoeg dagen verstreken zijn tot er enige bescherming is tegen het coronavirus. Dat zou als het goed is tussen de 14 en 57 dagen duren, waarbij je de kans om ziek te worden met 66 % wordt verkleind. De kans om ernstig ziek te worden is dan 85 % kleiner. Tegelijkertijd voelt het ook nog altijd gek omdat heel veel mensen nog niet de kans hebben gehad zich te vaccineren. En wat doen we straks met de mensen die met zogenaamd goede redenen, uit eigenwijsheid of uit trots weigeren een prikje te halen? Kunnen we daar wel weer normaal mee omgaan? 85 % bescherming tegen ernstig ziek worden is immers geen 100 %. Als je Twitter openslaat (tip: doe dat dus niet) word je van al die betweters, domoren en eigenwijzen, niet vrolijk.

Voor 9:31 De trein naar Utrecht is net vertrokken. De hele dag (en eigenlijk ook al gisteren) zit ik me voor te stellen wat er allemaal mis zou kunnen gaan vandaag. Ik zou een lekke band kunnen krijgen (is niet gebeurd), de trein kan niet rijden (is vooralsnog niet gebeurd), ik kan iets vergeten zijn mee te nemen (is nog niet gebeurd) en ik kan geweigerd worden (we gaan het zien). Over anderhalf uur is mijn afspraak in het ziekenhuis voor mijn Janssen-vaccinatie. Een collega van mij gaat toevallig ook om 11 uur. Sinds ik de afspraak heb gemaakt woensdag denk ik voortdurend: laat het alsjeblieft doorgaan allemaal. Ook omdat ik al eerder (een aantal weken terug) een afspraak had, die de dag daarna werd afgezegd: AstraZeneca werd op pauze gezet omwille van zeldzame bijwerkingen. Na 11:32 Weer zit ik in de trein, die ditmaal langs het ziekenhuis raast. In mijn tas zit een registratiekaart coronavaccinatie, voor COVID-19 Vaccine Janssen Lot XD955. Ik kan het uiteindelijk nog rustig aan doen: ik ben om 20 voor 11 al in het gebouw. Dat komt goed uit want door de zenuwen (denk ik) moet ik nog naar de wc. Even daarna krijg ik een appje van mijn collega; ze is er al. Ik loop terug naar J0, waar de vaccinaties plaatsvinden en daar staat een beveiliger die vraagt of ik kom voor de prik. ‘Ja maar ik ben iets te vroeg’, zeg ik, maar ik mag gewoon doorlopen. Bij een inschrijfbalie staan twee medewerkers met een computer om de aanstaande gevaccineerden in te schrijven. Bij de linkse inschrijving staat mijn collega, die niet achterom kijkt en mij dus niet ziet. Er staat een persoon tussen maar ik kan nog wel horen dat ze niet op de lijst staat. Het blijkt geen probleem, ze wordt ter plekke alsnog toegevoegd en mag daarna doorlopen naar rechts, een gang door, waar een nieuwe rij staat voor het prikken. Prima geregeld. Ik sta gelukkig wel op de lijst en laat mijn toestemmingsformulier, personeelsbadge en rijbewijs zien en mag daarna ook de gang in. Er staan twee mensen te wachten voor J0-108.1, een klein kamertje, met twee prikplekken. Mijn collega is inmiddels al binnen en na een minuutje of zo mag ik zelf ook naar binnen. Links achter in het kamertje mag ik plaatsnemen op een stoel. Een vriendelijke prikster gaf me een vaccinatiebewijs die ik straks mee naar huis mag nemen. De toestemmingsverklaring moet ik bij de uitgang later weer inleveren. Ze vertelt nog dat ik een kwartier moet wachten in een stoel in de grote hal hiernaast. Dan pakt ze een lange spuit; ik moet mijn trui uit doen want de prik moet hoog op de arm. Ik wil nog alle details in me opzuigen van het moment, voor later, maar voor ik er erg in heb was is al gedaan. Ik voel er niets van, krijg vervolgens een pleister, pak mijn spulletjes en loop de kamer weer uit naar de gang waar een stuk of dertig stoelen op 1,5 meter in een rechthoek zijn opgesteld. Mijn collega zit ergens in het midden en ik ga zitten op de lege stoel naast haar. We hebben het over hoe bijzonder dit moment is. Ik vertel dat ik al dagen zenuwachtig ben over alles wat voor die tijd mis had kunnen gaan en dat het nu toch wel een opluchting is dat het achter de rug is. De prik zit er in en dat nemen ze ons niet meer af. De collega vertelt dat ze net heeft gehoord dat de zus van iemand die ze kent is opgenomen in het ziekenhuis. Ze vertelt ook dat een andere collega - die al eerder is gevaccineerd - in huilen was uitgebarsten na de prik zo bevrijdend voelde het toen. Zelf voel ik het belang van het moment, maar er zijn zeker geen tranen. Nee, het is vooral opluchting. Een nieuw begin voor iedereen, waar ik nu een kleine bijdrage aan mag leveren. De collega heeft een wekker gezet om te weten wanneer de 15 minuten om zijn. Als de timer afloopt gaan we richting de uitgang, waar we het toestemmingsformulier weer inleveren. Voor we het weten staan we weer buiten. De zon schijnt in mijn gezicht, in mijn hand het vaccinatiebewijs. We nemen afscheid en ik loop als een gevaccineerde man weer naar het station.

Vorige week zijn Noël, Otis en ik begonnen aan de avondvierdaagse. Nou ben ik niet echt een wandeltype, maar het leek me wel leuk met hen te wandelen terwijl je een bepaald doel voor ogen hebt: namelijk binnen twee weken vier dagen minimaal 5 kilometer wandelen. En dan krijg je aan het eind ook nog een medaille. Wat je wil je nog meer! Nou is 5 kilometer niet zo lang, maar voor een kind van 5 jaar (Otis) best nog een uitdaging. De eerste dagen liep Otis op het eind zwalkend en piepend over het voetpad, maar gisteren - zijn derde etappe - heeft hij zonder te klagen het dikke uur lopen volgemaakt. Noël was helaas ‘geblesseerd’ waardoor ik met hem nog een extra vierde dag moet lopen. Zelf heb ik inmiddels aardig de smaak te pakken. Dat wil zeggen: ik zie inmiddels de lol van wandelen wel in. Mijn conditie is dan ook verschrikkelijk, dus elke beweging is mooi meegenomen. Tot nu toe beperkte mijn fysieke inzet zich tot hier en daar een fietsritje naar het station en de wandeling van station Holendrecht naar mijn kantoor, inclusief 9 verdiepingen aan trappen op. Dat is - als je zoals ik géén conditie hebt - echt wel een uitdaging hoor. Ik hoop altijd maar dat ik op de trap geen collega tegenkom, want het is toch best gênant om helemaal buiten adem boven te komen van een paar trapjes. Wellicht kan ik het wandelen - mijn plan is om na de avondvierdaagse door te lopen - gebruiken om ook mijn conditie een klein beetje beter op peil te brengen. Een paar dingen zijn me bij het lopen opgevallen: wandelen met je kinderen is best gezellig. Het is zelfs (of juist?) met een 5 en 8 jarige moeilijk om gesprekken aan te knopen in de huiselijke kring. Maar bij het wandelen gaat dat een stuk eenvoudiger, is mijn ervaring. Daarnaast zeg ik nu wel dat 5 kilometer niet zo ver is (en dat is ook zo) maar ik bedacht me van de week dat tijdens de ‘echte’ vierdaagse, mensen 50 kilometer en dus 10 maal zo ver, per dag, vier dagen achter elkaar moeten lopen. We doen ongeveer een uur over 5 kilometer, dus dat zou met dit tempo zeker tien uur lopen zijn! Ik heb ineens hernieuwd respect voor iedereen die dat heeft uitgelopen. Zelf dacht ik eerst maar eens kijken of ik een wandeling van 10 kilometer kan volbrengen. Dan zien we daarna wel weer verder.

“Volgens demissionair premier Rutte is er sinds vorige week niet veel veranderd aan de coronasituatie, ‘maar wel genoeg’,” zo staat te lezen op NOS.nl. Op dit moment is het coronadebat bezig in de Tweede Kamer en hoewel een aantal partijen (zoals Bij1 en PvdA) zeggen dat de versoepelingen te vroeg komen, heb ik ook opvallend vaak gehoord: ja maar waarom dan de terrassen van 12:00 tot 18:00 uur open en waarom maar twee huishoudens per tafeltje. Het lijkt er op dat sommige politici het nog altijd niet begrepen hebben. Dat er nu iets wordt versoepelt is zeer onverantwoord, laat staan dat er ruimte zou zijn voor nog meer versoepelingen. Wilders (PVV) is zogenaamd bang dat mensen na 18:00 - als de terrassen dus dicht zijn - verder gaan borrelen thuis en dan de afstandsregels laten voor wat ze zijn. Newsflash: de aso’s die dat doen, doen dat nu ook al, maar dan dus gewoon thuis. Nee, het is ook geen exacte wetenschap allemaal en het leven is vol risico’s. Maar je kunt toch moeilijk beweren dat er enige lijn in het beleid van het kabinet te ontdekken valt. Je kunt niet met slechtere cijfers dan 7 dagen terug, beweren dat de coronasituatie ‘niet veel’ maar ‘genoeg’ veranderd is? Zeg dan eerlijk: er is niets veranderd, maar een deel van Nederland is er klaar mee en daarom nemen we nu heel veel risico’s. Zoveel, dat Gommers in podcast Virusfeiten vandaag zei dat code zwart weer in beeld komt door nu al te versoepelen terwijl de cijfers nog geen daling laten zijn maar zei ook te respecteren dat het kabinet zijn eigen afwegingen maakt. Ik heb Gommers hoog zitten, maar ik had toch liever gehad dat hij het in strenge bewoordingen echt afstand had genomen van de besluiten. We kunnen enkel hopen dat het kwartje de goede kant op valt en code zwart uit beeld blijft.

We moeten het toch nog even over de versoepelings-persconferentie van gisteren hebben. Rutte en De Jonge kondigden een hele rits aan aanpassingen aan: geen avondklok meer per 28 april, er mogen dan ook weer twee mensen op bezoek komen, terrassen open, winkelen hoeft niet meer op afspraak en de grote vraag was: waarom kan het nu wel. Volgens Hugo de Jonge was dat onder andere mogelijk omdat we zo goed bezig zijn met vaccineren. Daarnaast zagen Rutte en De Jonge - en daar stonden ze best wel alleen in - dat de cijfers beter waren dan een week eerder. Het duo gaf toe dat het OMT liever had gezien dat we echt over de piek heen waren geweest, maar hadden hun afwegingen zo gaven ze nu toe, niet op basis van de wetenschap gemaakt maar vooral omdat iedereen er klaar mee is. Althans dat denken Rutte en De Jonge. Ik zal wel weer in een verkeerde bubbel zitten, maar ik hoor vooral ongeruste mensen uit de zorg of kwetsbaren of mensen die veel weten over modelleren. Ze maken zich in grote getalen zorgen over het versoepelen terwijl het aantal ziekenhuisopnames en het aantal besmettingen zó hoog is. Ik ben ook geneigd om te denken dat het een groot risico is om nu al zoveel los te laten. Ook omdat daarmee het signaal gegeven wordt naar de samenleving dat het wel weer kan, terwijl in werkelijkheid een groot deel van de planbare zorg - en ik kan het weten - is afgeschaald. De ziekenhuizen vol, er wordt gestreden voor het laatste bedje en met de nu aangekondigde versoepeling op stapel vrees ik over 3-4 weken een hernieuwde opleving van de golf die volgens de modellen van het RIVM op z’n einde loopt. Als dat gebeurt gaan er weer onnodig veel operaties uitgesteld worden, krijgen veel mensen onnodig (long)covid en vallen er ook in deze laatste loodjes onnodig veel doden. Hopelijk krijgt mijn bubbel ongelijk, anders praten we waarschijnlijk nog jaren na over die persconferentie van 20 april 2021 waarin Nederland net 1 of 2 maanden te vroeg weer open ging.