Zoeken op de website

Nu ik niet meer van mezelf dagelijks móét schrijven, merk ik dat ik ook gemakkelijker excuses verzin om het dan ook niet te doen. Zo was ik de afgelopen dagen te moe, te moe maar soms ook gewoon uitgeput en vond ik dat ik wel een dagje mocht overslaan. Iets waar ik dan na een paar dagen weer spijt van heb want hoe kan je nou ooit een beetje discipline kweken als je zo makkelijk een moment van expressie aan jezelf voorbij laat gaan. Vanavond ben ik ook moe, maar heb ik ook een potje bier en een glaasje wijn op en voel ik de schrijfenergie weer door mijn aderen vloeien. Maar het kan natuurlijk ook de alcohol zijn. Hoe dan ook heb ik me nu achter mijn chromebook genesteld terwijl Luna bij Marjolein drinkt en op de televisie een wedstrijd tussen Dallas en de Boston Celtics te zien is op ESPN. Ik bleef vooral haken door het prachtige groene stadion en dito groene outfit van de thuisclub. De kinderen liggen ondertussen net weer op bed na een vermoeiend dagje museumbezoek. Dat kwam niet in de laatste plaats omdat we op de heenweg een uur (!) vertraging hadden op een reistijd van eigenlijk maar 1 uur en 3 minuten naar Venlo. Er liep een meisje op het spoor dat door de hulpdiensten op andere gedachten moest worden gebracht. De conducteur maakte er een sport van om zo veel mogelijk details over de situatie met ons te delen (de politie is nu ingezet en komt ook van alle kanten, dus nu weten ze helemaal niet meer wie er nou wel en niet op het spoor loopt!). Na een tijdje werd de trein op station Best geparkeerd. Enkele buitenlandse reizigers die de trein van half twee moesten halen zijn daarop naar de voorkant van de trein gelopen, in de hoop dat ze zo hun trein nog zouden kunnen halen. Pas na drie kwartier wachten kwam er een update van de machinist: we mochten verder rijden naar Eindhoven, maar daar werd de trein opgeheven. Uiteindelijk waren we om half twee, precies een uur later, in Venlo. We kregen een speurtocht mee, de kinderen mochten eieren zoeken en konden zo 'een kadootje' winnen. Maar het had allemaal zo lang geduurd dat de kinderen alweer hongerig waren toen we nog maar net de eerste tentoonstelling hadden gezien. Bij het restaurant hadden ze niets lekkers (vlaai en worstenbroodjes, meer was er niet) dus schreef Otis bij het verlaten van het museum in het gastenboek: "Ik ben Otis en ik was hier. Maar jammer dat je hier geen lekker eten hebt."

Op dag 737 van de pandemie is het dan zover: twee dieprode streepjes zijn zichtbaar op mijn zelftest. Je zou bijna zeggen het moest er een keer van komen, maar ik ken nog best wat mensen die nog altijd nooit corona hebben gehad. Deze week was het natuurlijk carnaval en ik heb daarbij de afweging gemaakt: ga ik het dit jaar overslaan of neem ik bewust een risico en doe het daarna wat rustiger aan. Het is herfstvakantie dus ik ben de afgelopen dagen (na een negatieve zelftest) toch twee dagen op pad geweest. Ja ik had een beetje pijnlijke keel en was licht verkouden, maar dat ben ik feitelijk in meer of mindere mate al de hele winter. Ook had ik woensdag het koud gehad en voelde daarna juist heel warm aan, voelde me niet helemaal fit, maar ik dacht oprecht dat ik een kater had. Bovendien was ik negatief getest en wil je de kinderen natuurlijk ook een leuke vakantie bezorgen. Daarbij heb ik geprobeerd zoveel als mogelijk ook mensen een beetje ontlopen, maar dat is - eerlijk is eerlijk - natuurlijk niet de volle twee dagen altijd gelukt. Toen ik op vrijdagmiddag - ik was inmiddels in de Efteling - het bericht kreeg dat degene met wie ik vier dagen lang enkele uren per dag carnaval had gevierd, positief was getest (weliswaar met een heel licht streepje, maar toch), vreesde ik al voor het ergste. Waar ik er 737 dagen aan had kunnen ontsnappen, was ik nu toch ‘geveld’. Sinds gisteravond heb ik me op de zolderkamer gepositioneerd en ik moet bekennen dat ik me eigenlijk al heel snel aan het vervelen ben, nadat ik alle tv-programma’s die ik de afgelopen dagen gemist had, al had teruggekeken. Ik heb nog altijd lichte keelklachten, ben (neus)verkouden, maar voel me verder ‘oké’. Toen de keuze kwam: to carnaval or not to carnaval, wist ik dat dit zou kunnen gebeuren. Maar ik wist ook dat als ik het niet door carnaval zou krijgen, de kans groot was dat ik het op een andere manier alsnog zou kunnen oplopen (al was het maar door anderen die wél carnaval zouden vieren en vervolgens zonder mondkapje op naar de supermarkt gaan). Beter dan maar doen wat je het liefste doet en hopen dat de klachten verder meevallen. Al moet het ergste nog komen: mijn collega’s appen dat ik nu toch positief ben. Ik ben de eerste op ons kantoor…

De trein reed net weg uit station Roosendaal waar ik een kwartier in de stralende zon had staan te wachten. Ik zat in het tussenstuk van de trein waar ook de fietsen kunnen worden geparkeerd. Tegenover me zat een oudere vrouw met een kinderwagen vol met zooi. Ik keek op mijn telefoon en zag op Twitter dat Poetin ‘nucleaire wapens’ standby had laten zetten en dacht: dit gaat helemaal fout. De afgelopen dagen was de vraag al wel vaker langskomen: is het gepast om carnaval te vieren nu er oorlog in Europa is. Tot nu toe was mijn antwoord: ja, zolang als het kan moet iets als carnaval altijd door kunnen gaan. Carnaval is (voor veel mensen) het leven en daar kun je immers niet mee stoppen. Dezelfde mensen die vragen of carnaval in oorlogstijd wel gepast is gaan ook gewoon uit eten, bezoeken de bioscoop en gaan naar hun werk. Waarom moeten ‘wij’ dan stoppen met leven? Toen ik de berichten over nucleaire wapens zag veranderde dat gevoel van ‘we moeten doorgaan’ naar ‘waar ben ik nou eigenlijk mee bezig’. Aan de ene kant de enorme zin in een zonovergoten carnavalsdag met bier en bandjes. Aan de andere kant het gevoel dat je thuis wilt zijn bij je vrouw en kinderen. Het zal niet snel gebeuren, maar je kunt je toch moeilijk voorstellen dat er ergens een atoombom wordt gedropt op het moment dat jij met een biertje half aangeschoten staat te lallen op ‘Ei lekkere dweil oe ist’. Eenmaal in Bergen op Zoom, deed ik mijn kiel aan, zakdoek en gordijn om en liepen we naar ‘het eerste café’ van de dag. We hadden het over Poetin, de bom en over de dood. En over katers. Hoofdpijn is erger dan een atoombom, bracht mijn mede dweil als stelling in. Want als je hoofdpijn hebt dan heb je daar bewust last van. Ik had nog niet gedronken, maar vond dat hij wel een punt had. Het relativerende van carnaval wierp direct z’n vruchten af. Ik was niet langer bang voor die bom, althans niet op deze dag. Ik was nu banger voor een eventuele kater voor morgen.

‘Druktemaker’ Marcel van Roosmalen rekende vandaag genadeloos af met dweilorkest Kleintje Pils. Net als op de Titanic, bleef de band spelen terwijl om hen heen de wereld ineen stortte: Poetin trok met tanks Oekraïne binnen voor een ‘vredesmissie’. Het was een heerlijk beeld dat alle internationale nieuwszenders direct de ernst van de situatie doorhadden en dat er op NPO1 eerst minutenlang hoempapa muziek klonk om de schaatsers te eren. Op het andere net scheen (ik heb het zelf niet gezien) Mark Rutte te zitten. Het ging over zijn LinkedIn-pagina. Klein kritiekpuntje op Marcel vandaag: het gaat mij persoonlijk toch net te ver om de leden van Kleintje Pils te vergelijken met nazi’s die hun tuba zo zouden verruilen voor een mitrailleur. Zelf heb ik altijd veel respect voor mensen die een instrument kunnen spelen en dweilbands zijn sowieso niet te benijden. Die mensen vermaken in ruil voor een gratis biertje de hele avond mensen die wél lol hebben. Bovendien zijn dweilbandleden ook gemakkelijke slachtoffers. Nee, het echte probleem lag natuurlijk bij zo’n redactie van Op1 of Jinek. Dat vind ik wel typisch Nederlands: wat er ook gebeurt, we hadden afgesproken dat we het over zijn sociale media zouden hebben, dus dan doen we dat. Oekraïne binnengevallen? Ja we kunnen nu Kleintje Pils niet meer afbellen. Weet je wel hoe ver die jongens moeten rijden? En bovendien: zo’n dweilband in de studio, dat wordt toch gewoon gezellig? Toch?

Er was mij vanochtend een kater bespaard gebleven, maar toch werd ik met een leeg gevoel wakker. In plaats van ‘eindelijk’ weer eens carnaval te kunnen vieren in Bergen op Zoom, moest ik door herstelwerkzaamheden aan het spoor het Neuzebal aan me voorbij laten gaan. De voordelen (uitslapen zonder kater, aardig wat tientjes bespaard) wegen in dit geval echt niet op tegen de nadelen: nu het eindelijk weer kan thuis zitten. Het voelde een beetje alsof ik bevrijdingsdag had gemist. Enige voordeel is dat ik gisteren in ieder geval een extra kans heb laten lopen om een verkoudheid of corona te krijgen. Want bij elk pijntje in mijn keel of kuchje is daar de grote vrees dat ik net nu carnaval weer zou kunnen, misschien wel Covid krijg als bijna allerlaatste van heel het land. Ondertussen keek ik gisterenavond naar de bekendmaking van het nieuwe liedje op Facebook. Ik zag de prins en her en der een bekende. Ik appte dat het niet meer ging lukken: er reden gewoon geen treinen tussen Roosendaal en Bergen op Zoom, hoeveel ik de pagina ook ververste. We keken nog wat afleveringen van Space Force, wat leuk was, maar het was natuurlijk niet de avond die ik me had voorgesteld. Bij de koffie besloot ik vanochtend dan maar een carnavals-playlist samen te stellen om de rest van de week door te komen. Toen pas bedacht ik me dat het allemaal zo erg niet was: ik had én de voorpret gehad en kon nog altijd - en waarschijnlijk nog wel meer dan als ik wel was gegaan - uitkijken naar carnaval. Er was nog niets verloren.

Eigenlijk was het wel lekker dat het vandaag weer eens - ouderwets - alleen maar over het weer ging. Storm Eunice verdrong vandaag de gouden medaille van Thomas Krol, de fuckup van Volt in de grensoverschrijdend gedrag-zaak Gündoğan en zelfs corona was eventjes verdwenen. Dat bleek ook wel in de winkels en online: bij de meeste mensen bleek door de aanstaande afschaling van de maatregelen, vandaag al het mondkapje afgewaaid. Maar het was dus vooral de storm die de aandacht vroeg. Omdat ik vanwege een (niet stormgerelateerde) treinstoring gisteren al zo’n vijf uur onderweg was geweest om terug naar huis te komen, bleef ik vandaag met het oog op Eunice maar thuis. Ik had op m’n werk op iets meer begrip gerekend, maar er werd nogal lauw gereageerd op de mededeling dat ik het niet aandurfde omdat ik bang was dan niet meer op tijd thuis te komen. Na het werken keek ik de rest van de dag filmpjes van mensen die wel naar buiten gingen en bijna van een brug af waaiden of bijna een boom op de auto kregen. Vier mensen keren vandaag door diverse ongelukken niet meer naar huis terug en zullen dat ook nooit meer doen. Dat is triest maar als je zag bij ons (en daar viel het nog relatief mee) maar hoe het er in het hele land aan toe ging, dan vind ik dat bijna een wonder.

Ik moest vanochtend wel een beetje gniffelen over alle opperwappies die denken dat door hun ‘verzet’ er vanavond een hele reeks aan versoepelingen zijn aangekondigd. De zelfoverschatting is sinds Twitter en andere sociale media echt schaamteloos geworden. Het is toch een beetje als naar de tv schreeuwen tijdens de Olympische Spelen en dan na afloop claimen dat de medaille ook een beetje dankzij jou is behaald, want Nuis heeft toch gewonnen? En ik schreeuwde! 1 + 1 = 2. Als de pandemie één ding heeft duidelijk gemaakt, is dat de mens diep van binnen vooral aan zichzelf denkt. Ik merk het ook aan mezelf, ik ben absoluut van het kamp ‘voorzichtigheid’ en ‘mensen op de wachtlijst voor een operatie eerst helpen’ maar als puntje bij paaltje komt sta ik ook te juichen als carnaval gewoon weer mag. Ook ik heb diep in mij een Raisa Blommestijn en een Marianne Zwagerman die soms gewoon de overhand nemen. Dan denk ik ook even: ja maar die mensen zijn toch ook gewoon dor hout, daar doe je niets aan. Het enige verschil is dat ik daarna vaak ook nog wel denk: ja, maar wat had ik gevonden als ik wél een hele kwetsbare gezondheid zou hebben? In de podcast Signaalwaarde werd deze week gefilosofeerd over hoe mensen tot besluiten zouden komen als ze zelf niet zouden weten of ze wel of niet kwetsbaar zouden zijn. Ik denk dat mensen dan - over het algemeen - meer oog voor de ander zouden hebben. Ondertussen zal ik moeten leven met het feit dat ik tijdens de pandemie niet in het verzet zat. Hopelijk wordt ik ooit vergeten door Willem Engel en is men genadig als de tribunalen beginnen.

Zoals de titel al doet vermoeden werd Valentijnsdag in huize Paping een bloedbad. Nou ben ik al snel geneigd om iets heel erg geweldig of helemaal kut te vinden, maar het liep vanavond toch wel erg uit de hand. Op een zeker moment belandde Spider-man zelfs even in de prullenbak (ja ja, ik heb ‘m er ook weer gewoon uitgehaald). Hoe het uit de hand liep? Ik had voor Marjolein twee boeken gekocht. Jeugd-/ kinderboeken die denk/ hoop ik ook voor volwassenen leuk zijn om te lezen. Maar bovenal ook met de gedachte dat we ze aan de kinderen konden voorlezen en zo nieuwe herinneringen konden maken. Dat ze over twintig jaar zouden zeggen onder het genot van een biertje: weet je nog die geweldige kinderboeken die ze altijd voorlazen? In plaats daarvan zullen ze zeggen: weet je nog dat papa helemaal uit z’n plaat ging op Valentijnsdag omdat we er maar doorheen bleven leuteren? Het was natuurlijk ook vooral mijn eigen schuld: ik had al dagen bedacht hoe het zou zijn om met z’n allen op de bank het boek te lezen. Ik had het zó groot gemaakt in m’n hoofd dat het alleen maar kon tegenvallen. En dan viel het zelfs als je bedenkt dat het tegenvalt nog meer tegen. In ruzie bracht ik Noël naar boven om het vervolgens weer een soort van uit te spreken. We zochten (en vonden) samen naar Squid game (lol) knuffeltje.

De reden dat ik niet meer elke dag een verhaal upload is omdat ik de lat ietsje hoger aan het (proberen te) leggen ben. Ik schrijf nog altijd elke dag wel wat maar ik kijk daarna of ik tevreden genoeg ben om het ook daadwerkelijk te publiceren. Niet dat alles wat ik wél publiceer dan ook direct Pulitzer waardig is natuurlijk. Tweede reden is dat er deze veel onderwerpen in het nieuws waren waar ik gewoon te weinig van weet om een goede mening over te kunnen vormen: Oekraïne, de zeven vinkjes van Joris Luyendijk: ik wil er graag wat van vinden, maar ik weet het gewoon niet. Derde reden is dat ik moe ben en daarmee ook wat inspiratieloos. Ik heb wat gedachten maar ik weet ze niet zodanig te ordenen dat ik er chocola van kan maken. Het lijkt wel dat hoe minder mijn hersenen overdag werken, hoe meer en intenser ik droom. Zo had ik een hele heftige droom over een land waarin een soort burgeroorlog woedde met tanks die door de straten reden. Ik was op zoek naar twee mensen (vrouwen) die iets hadden misdaan. Wat weet ik niet. Toen ik eenmaal in een bovenwoning aan een groot plein aan het zoeken was, nam de droom een andere richting en woonde ik daar ineens met Marjolein en kwam er onverwachts visite. Een groepje mensen onder wie mijn broertje zagen we door zo’n Ring-achtige deurbel beneden staan en lieten we binnen. Daarna begon alweer een andere droom, tot ik wakker werd van een ambulance helikopter die recht over ons huis vloog. Ik zag op Flightradar dat hij net uit het park was opgestegen. Ik kon daarna niet meer slapen.

Niets is zo leuk wakker worden als met een nieuwe podcast van opper chagrijn Marcel van Roosmalen en de beste interviewer van Nederland (geef die man Zomergasten, nu!) Gijs Groenteman. Het komt dan ook erg goed uit dat hij sinds maandag een nieuwe dagelijkse podcast is begonnen onder de naam Weer een dag. Het idee is simpel. Gijs legt Marcel met een kookwekker bij de hand - die afgaat na 12 minuten - een aantal onderwerpen voor en laat hem dan vervolgens leeglopen over Joris Luyendijk, dickpics, Ajax of Frits Barend. Tot nu toe eindigt iedere aflevering in een schaterlach van Gijs Groenteman en horen we ook iedere aflevering een schaamteloze reclame voor een of ander vaag softwareprogramma. De kijk van Marcel is op z’n minst uniek te noemen en de manier waarop hij het nieuws maar ook zijn eigen leven becommentarieerd is met zoveel spot en zelfspot dat je - denk ik - wel heel humorloos moet zijn om dit niet leuk te vinden. Zelfs de reclame is (bijna) het luisteren waard en gaat gelukkig niet van de 12 minuten af. Het enige dat ik er tot nu toe op heb aan te merken is dat het net te kort duurt. Al moeten we als klootjesvolk natuurlijk ook gewoon blij zijn dat Marcel iedere ochtend zo schandalig vroeg op staat om ons simpele zielen te vermaken met de actualiteit. Het is dat ik al vroeg op moet, anders zou ik er misschien zelf speciaal vroeg voor opstaan. Hier te luisteren.

Nadat Marc Overmars deze week is ‘ontmaskerd’ als geilneef van Ajax, moeten we het toch maar weer eens hebben over de beste club uit Ouderkerk aan de Amstel. Natuurlijk - dat is mannen eigen - zagen we via de diverse sociale media weer veel victim blaming. Omdat Overmars nou eenmaal veel belangrijker was dan de koffiejuffrouw, moest ze maar kunnen tegen een virtuele tik op de billen, zo was een beetje de teneur. Marc ‘netto’ Overmars heeft de afgelopen jaren Ajax immers veel geld opgeleverd en daarbij een goed team weten neer te zetten. Maar het imago bij de niet-fans - en dat zijn er heel wat - was mogelijk nog nooit zo slecht. Begrijp me niet verkeerd, Ajax heeft een leuk team dat zelfs op Champions League-niveau aardig mee kan, attractief voetbal speelt en zeer waarschijnlijk gewoon kampioen wordt. Toch hangt er ook dit seizoen weer een naar sfeertje om de club. Ajax won enkele weken terug toch enigszins tegen de verhouding in van PSV door een dubieus doelpunt die - daar is vriend en vijand het over eens - eigenlijk afgekeurd had moeten worden; de bal was duidelijk buiten de lijnen geweest, het kon alleen niet met 100 procent zekerheid vastgesteld worden. Door het belang van de wedstrijd was bij PSV het chagrijn - terecht - groot. Daar werd door alles en iedereen wat Ajax lief heeft weer typisch op gereageerd: het was weer Calimero-gedrag in Eindhoven. Ook dat is toch een soort victim blaming, als je het mij vraagt. Want als je duidelijk benadeeld wordt, mag je dat ook best uitspreken. Net zoals de vrouwen bij Ajax dat dus onlangs hebben gedaan over Marc Overmars.

Het leuke aan het leven is dat je elke dag weer wat leert. Zo leerde ik vandaag dat het niet oké is om een dickpic te sturen. Zelfs niet als je Ajax-directeur Marc Overmars bent. Wat ook leuk is aan zo’n nieuwtje: iedereen heeft het de hele dag over dickpics. En dat mag ook gewoon omdat het nieuws is. NOS liet zich zelfs verleiden om het fenomeen dickpic uit te leggen en schreef: ‘een foto van een penis’. Later bewerkt tot ‘foto’s van zijn penis’. Dat moet haast wel betekenen dat een NOS-redacteur vanmiddag de bewuste foto(s) gezien heeft en bij minimaal drie bronnen bevestigd heeft gekregen dat het inderdaad om de penis van Marc Overmars ging. Wat dit nieuws ook leuk maakt is dat ik gisteren ook niet kon vermoeden dat ik vandaag zou schrijven over de penis van Marc Overmars. Dat geeft wat kleur aan het leven tussen al dat schaats- en coronanieuws door. Het viel me wel op dat vrouwen dickpics massaal als een no-go beschouwden. Zowel op Twitter als bij mijn eigen vrouw was de teneur: waarom denken mannen dat vrouwen dát willen krijgen? Ik denk dat dat een verkeerde gedachtegang is. Het gaat namelijk helemaal niet om de vrouwen (of mannen) die de dickpic ontvangen, maar om de zender. Die wil toch horen dat ‘ie best groot is, of tenminste groter dan ze hadden verwacht. Dat lijkt me zeker in het geval van Marc Overmars wel een dingetje. Of dat ‘ie zo mooi recht staat. Of lekker weinig (of veel) aderen heeft. Het is vragen naar complimentjes die nooit zullen komen natuurlijk, want zoals ook veel vrouwen op Twitter al opmerkten: esthetisch valt er wel het een en ander op zo’n ding aan te merken.

Voor het eerst sinds 11 november was ik weer in een kroeg. Het was een (dé) Irish Pub van Bergen op Zoom. Op het pleintje waar de pub aan zit stonden vier grote pisbakken. De gemeente rekende blijkbaar op een grote toestroom. Binnen namen we plaats aan de bar en bestelden twee halve liters. Al snel ontstond er een discussie met de eigenaresse van de Pub over de coronamaatregelen tijdens carnaval. Er waren volgens haar zoveel regeltjes dat ze overwoog om tijdens carnaval maar gewoon dicht te blijven: te ingewikkeld. Ze noemde onder andere dat ze wel alleen maar bier in plastic glazen mocht schenken, maar dat ze er ook zelf op moest toezien dat niemand deze mee naar buiten zou nemen. Ook mochten ze geen buiten- of luikverkoop doen, moest iedereen zitten en op 1,5 meter afstand. Ik keek de bar rond en zag dat men zich nu ook niet bepaald aan de maatregelen hield: binnen droeg niemand een mondkapje bij een verplaatsing, 1,5 meter tussen de tafels of mensen - zoals ik - aan de bar, was vrijwel nergens mogelijk. Het enige wat gedaan werd is het scannen van de QR-code. Ik had alleen ook sterk het vermoeden dat dit niet bij iedereen die binnenkwam even consequent werd gedaan. Bij het volgende café had de barvrouw ook zo haar mening over de maatregelen. Al snel belandde ik in een discussie over het nut van vaccineren en het gevaar van Omikron. Toen de sfeer er niet beter op werd, besloten we gezamenlijk om het hoofdstuk corona af te ronden. Voor we antwoord konden geven had de barvrouw onze lege glazen nog een keer gevuld.

Eigenlijk zou vandaag Neuzebal - de (on)officiële opening van het Vastenavend (carnavals) seizoen - plaatsvinden. Vorige week kwam helaas het trieste bericht dat vanwege de maatregelen Neuzebal is uitgesteld tot één week voor carnaval. Desondanks besloten we om er vandaag toch maar wat van te maken: beetje carnavalsmuziek luisteren, misschien toch nog even ergens een biertje drinken. Zo tegen half januari begint het namelijk te kriebelen en ga ik waar het ook kan op zoek naar het gevoel van carnaval. Op de tweede dag dat de winkels open gingen was ik al in de grootste carnavals(kleding)winkel van Den Bosch en heb ik nieuwe handschoentjes gekocht in de brabantse kleuren. En her en der zoek ik ook naar podcasts, verhalen, aankondigingen, nieuwtjes en ga zo maar door. Want carnaval zit ‘m voor mij toch voor zeker 50 procent in het er naar toe leven. Het mooiste moment is eigenlijk als het nog net niet is begonnen: het gevoel van ‘we mogen bijna’ als we langs de intocht staan te wachten op de prins. Vanaf het eerste biertje daarna in de kroeg, kan het eigenlijk alleen nog maar tegenvallen, zo erg hebben we het allemaal opgehemeld in ons hoofd. Het voelt nog niet eens zo lang geleden dat we met 11-11 eindelijk weer eens een echte carnavalsavond konden beleven, al was het wat korter dan normaal. Het smaakte in ieder geval naar meer (bier).

Roger Schmidt gaat PSV aan het einde van het seizoen verlaten. Eerlijk gezegd kan het me niet zoveel schelen. Schmidt mag dan een gerenommeerde toptrainer zijn met vooral in Duitsland een hoog aanzien, we hebben altijd geweten dat hij hogere ambities had. Ik ook collega’s gehad die altijd aan het rondkijken waren of het gras toch niet ergens anders groener was. En ik moet toegeven daar hebben we de afgelopen 1,5 jaar weinig van gemerkt bij Roger, maar ik snap ook wel dat hij het nu tijd vindt voor iets anders. Vooral ook omdat hij natuurlijk niet een echt uitzonderlijke prestatie heeft geleverd. In de competitie is PSV ‘gewoon’ de tweede club, maar met de op een na sterkste selectie is dat eigenlijk ook wat je van deze ploeg mag verwachten. In Europa wist PSV twee jaar op rij te overwinteren, maar vorig jaar kwam PSV ook niet verder dan dat en dit seizoen moet PSV zelfs genoegen nemen met de Conference League, toch een beetje het afvoerputje van de internationale competities. Heeft hij echt spelers beter gemaakt? Mwoa. Malen deed het vorig jaar prima en maakte een mooie transfer. Dumfries idem. Gakpo wordt steeds belangrijker. Maar ik heb toch sterk het vermoeden dat spelers met deze kwaliteiten ook hadden gepresteerd als Wiljan Vloet voor de groep had gestaan. Sowieso wordt - denk ik - de rol van een trainer nogal overschat. Een geweldige trainer maakt van middelmatige spelers nog geen wereldelftal. Andersom zal een slechte trainer van een hele goede voetballer ook niet ineens een amateur maken. Ik denk dat PSV de beslissing van Schmidt best heeft zien aankomen, ook al hoopte ze wellicht nog op een langer verblijf van de Duitse oefenmeester. Stiekem liggen er vast scenario’s klaar om de vacature deze zomer goed op te kunnen vullen. Ik zal alvast een voorzetje geven: één of twee jaar Cocu met Van Nistelrooij als superassistent en dan Van Nistelrooij als hoofdtrainer van PSV. Klinkt niet eens zoveel slechter dan de wondertrainer Roger Schmidt toch?

De nacht staat op is het zoveelste initiatief waarin een sector zichzelf open verklaard ‘omdat het kan’ of ‘het is genoeg geweest’ of zoals nachtclubs zeggen: ze zijn onmisbaar. Op 12 februari willen de nachtclubs dan ook open gaan. Veel sectoren klinken een beetje als mijn dochter die ook niet veel verder komt als ze wat wil ‘omdat dat nodig is’. Niet denken maar dansen. Ook zo’n mooi oneliner, maar tegelijkertijd ook de cynische realiteit van vandaag de dag: laten we niet meer nadenken, we doen gewoon wat we zelf willen. En natuurlijk gaan hier heel veel mensen positief op reageren, want willen we niet allemaal iemand die tegen ons zegt: niet denken maar dansen? Ik gun ‘het nachtleven’ al het moois van de wereld natuurlijk, maar ik vind het niet bepaald sterk dat de nachtclubs zelf met zo’n statement komen. Iedereen vindt zichzelf in de basis essentieel. Iedereen wil alles. Dat maakt het nog niet per se verstandig, hoewel ik ook snap dat jongeren ‘willen dansen’ en dat mensen ‘er klaar mee zijn’. Toch vind ik dat we besluiten in een pandemie die betrekking hebben op de volksgezondheid beter kunnen overlaten aan virologen, medici en beleidsmakers. Dan vragen we aan nachtclubs wel advies als we willen weten welke dj we het beste kunnen inhuren.

Er klinkt een Jurassic Park muziekje door de laserkamer in de kelder van het RKZ. Otis probeerde nog een paar seconden te kijken naar het schermpje van mijn telefoon maar als ik even wordt afgeleid door een van de mensen die ook in de kamer staat, zie ik daarna dat zijn ogen al dicht zijn gevallen. Het geschreeuw van Otis die “Ik wil naar huis,” roept, dendert nog even door in mijn hoofd. Eindelijk zat het infuus er in en eindelijk kon zijn behandeling beginnen. In een wachtruimte een paar meter verderop mag ik weer koffie drinken. Tot nu toe was ik solidair met Otis nuchter gebleven, op een banaantje in de ochtend na. Ik app naar Marjolein hoe het gegaan is. De eerste keer verschrikkelijk: het inprikken van het infuus lukte tot vier of vijf maal toe in zijn handen niet. Na een kwartiertje gaven ze het op. Otis mocht weer naar boven naar de kinderafdeling om daar met nieuwe warmtepleisters op een andere plek, proberen snel warm te worden. Hij kreeg een extra dikke deken en mijn en zijn eigen jas over zijn bed. Met een filmpje wilde ik hem nog even afleiden maar er werd al gebeld dat we weer naar beneden konden. De verpleegkundige vroeg aan Otis hoe het ging. Hij kon alleen nog maar zeggen dat hij naar huis wilde gaan. Ja, maar eerst nog even terug naar de lift en dan naar de kelder. Otis kreeg daar een vogel op z’n vinger die in balans bleef. Ondertussen werd nu wel in een keer zijn infuus goed geprikt.

Corrie raasde vandaag over Nederland. Het is een gekke gewoonte om stormen te vernoemen naar mensen. Want dat is wat er sinds een aantal jaar ook in Nederland gebeurt. Storm Corrie is vernoemd naar de eerste vrouwelijke meteoroloog bij het KNMI, Corrie van Dijk. Voor het zelfde geld had Corrie heel veel doden gekost, dan zit je daar met je vernoeming. Ik snap dat het voor de media leuk is: weet je nog 31 januari 2022, daar vlogen de dakpannen door Corrie. Maar waar houdt het op? Ik stel voor dat we dan ook de aardbevingen in Groningen namen gaan geven: Eric Wiebes misschien? Of: Bij een aardbeving in Groningen zijn voor het eerst doden gevallen. De aardbeving genaamd Mark Rutte, had een kracht van 5.0 op de schaal van Richter. Maar alle gekheid op een stokje, als je dan toch namen moet bedenken voor stomen, waarom dan niet wat stoerdere namen: zoals Raven, Hulk of Storm? Zelf moest ik het grootste deel van de dag binnen werken, maar eind van de middag moest ik wel met Noël naar zwemles. Ik spoorde hem aan om op te schieten want misschien hadden we wel tegenwind, er was immer Corrie! Met veel pijn en moeite en gescheld kwamen we nog redelijk op tijd op de fiets. Twee minuten later, en dus een kwartier te vroeg waren we bij het zwembad. We hadden wind mee. Met dank aan Corrie.

Volgens mij voor het eerst sinds we een abonnement hebben waren we voor de tweede dag op rij in de Efteling. We hadden immers wat in te halen nadat we anderhalve maand niet waren geweest. Marjolein wilde graag een dagje alleen thuis na al die weken van thuisonderwijs, zieke kinderen en weken waarin er letterlijk niets open was geweest. Nou kwamen we er in de Efteling al snel achter dat we niet de enige waren die op het idee waren gekomen om dit pretpark te bezoeken. Het was best wel druk en dat viel vooral op bij sommige attracties waar er vanwege de maatregelen slechts een paar huishoudens tegelijk naar binnen mochten. De app gaf aan dat je zélfs bij het Spookslot 30 minuten moest wachten. Al was daar totaal geen handhaving. De deuren gingen open en we zochten een plaatsje bij het raam. Her en der stonden nummers maar het was totaal onduidelijk waar we moesten gaan of stoppen. “Ik denk niet dat dit de bedoeling is,” zei een vrouw toen we aarzelend naast haar gingen staan. “Ik denk het ook niet, maar iedereen loopt door,” zei ik terug. Voor ons was de rij inmiddels geblokt door een rolstoel (denk ik, het was donker) en achter ons was alles nu ook al vol. Voor we de discussie konden afmaken, werd het nog donkerder en begon de ‘show’. “Geniet er maar van, want dit is misschien wel de laatste keer,” zei een man even verderop. Luna was intussen alles aan het aanwijzen wat bewoog. “Kijk het hek beweegt ook!” En zo stonden we binnen twintig minuten weer buiten. Marjolein had inmiddels geappt dat de Efteling abonnementhouders had gevraagd om niet meer te komen, want ‘te druk’. Later - toen we in de bus zaten - las ik dat er vooral te weinig parkeerplek was. Auto’s werden gewoon weggestuurd met de mededeling ‘vol’, maar mensen die zich bij de ingang van het park meldden mochten gewoon naar binnen. Ik keek van mijn telefoon op de half lege bus rond. Wij hadden tenminste weer plaats gemaakt in het park voor anderen.

“Jij gaat zeker naar de Efteling,” vroeg mijn collega toen we het over de weekendplannen hadden. “Die kans is vrij groot zei ik.” En ja hoor, vandaag was het dan eindelijk zo ver. Na eeuwen (oké, anderhalve maand of zo), konden we weer gebruik maken van ons abonnement. In een verder lege bus reden we om 10:30 uur weg uit Den Bosch. Even dacht ik nog dat we - omdat half Nederland in quarantaine zit en er een coronatoegangsbewijs wordt gevraagd - in een bijna lege Efteling terecht zouden komen. Maar toen kregen we een appje dat het ‘kneiterdruk’ was. Nichtje A. was er namelijk ook met haar ouders en die waren er al een uurtje eerder. Nou viel het mij mee: bij de ingang stonden nauwelijks rijen bij de QR-controle en bij de kaartcontrole was er niet eens een rij. We liepen naar de Max en Moritz-achtbaan en zagen nu overal dranghekken staan. Het leek wel of er overal in het park ineens ge- of verbouwd werd: bij de ingang (waar een nieuw hotel komt) tot aan de ingang van het sprookjesbos, maar ook op veel andere plekken hekken en andere afzettingen. Hoewel de lucht af en toe behoorlijk donkergrijs werd, kwam ook af en toe de zon door en konden we uren later, toen er een prachtige zonsondergang te zien was boven droomvlucht, concluderen dat het de hele dag droog was gebleven. Eenmaal binnen bleek dat we genoeg friet hadden, maar te weinig mayonaise. Voortaan zelf - net zoals mijn moeder dat vroeger op vakantie ook altijd deed - zelf een tube Zaanse mayonaise meenemen dus.

Vanochtend hadden we het bij de koffie (en vanwege het afscheid van een tijdelijke collega hadden we er zelfs een plak cake bij!) over corona. Het is zo’n onderwerp waar je eigenlijk nooit iemand over hoort en waarvan de meeste mensen ook denken: kan ik het er wel over hebben. Je weet het niet he. Maar het ging er vanochtend dus wel over. Ik vertelde mijn ervaringen van deze week. Namelijk dat veel patiënten die we nu oproepen voor een operatie covid-achtige klachten hebben, een huisgenoot hebben die positief is getest of zelf positief hebben getest of een paar dagen na het inplannen van de operatie alsnog positief testen. En dan ga ik er nog vanuit dat de meeste mensen die op de planning staan voor een operatie is voorzichtiger zijn dan gemiddeld. In principe wordt een operatie afgezegd als iemand zelf covid heeft (tenzij iemand zonder operatie dood neervalt natuurlijk, maar dat is bij de electieve planning zelden het geval). Nee de meeste mensen kunnen - en zullen dus ook - moeten wachten op hun operatie en dat duurt vaak heel erg lang. Mensen vragen mij wel eens aan de telefoon - zo ook vandaag - of ik snap dat ze wanhopig worden. Ook als mensen niet dood gaan zonder operatie, hebben ze vaak wel heel veel pijn of kunnen niets doen behalve wachten tot ze een datum krijgen van ons. Natuurlijk voel ik dat verdriet met hen, maar ik kan er helaas ook niet veel aan veranderen. Ook op de verpleegafdelingen, onder chirurgen en bij het ok-personeel zijn er ontzettend veel zieken. Soms gaat een operatie dan zelfs om meerdere redenen niet door: én er is geen bed én het ok wordt gesloten door de vele zieken bij het personeel op de operatiekamer. We hadden het zo dus een beetje over corona. Nogmaals: verfrissend dus. We keken even de kamer rond en konden concluderen dat nog niemand van ons corona had gehad. Als ware we het dorpje van Asterix en Obilex en corona de Romeinen. Toen ik het zei klopte mijn collega het af. Niet zeggen fluisterde ze.

Kersvers minister van VWS Ernst Kuipers was vanmiddag niet erg overtuigend toen hij 3G verdedigde in het coronadebat met de Kamer. In de persconferentie had hij gezegd dat het coronatoegangsbewijs (ctb) - dat je krijgt als je gevaccineerd, getest of genezen - tot 15 procent kon bijdragen in het terugdringen van het aantal besmettingen. Niet zo’n handige uitspraak als je bedenkt dat het onderzoek van TU Delft juist zegt dat het effect van de ctb minimaal is en alleen 15 procent zou kunnen zijn als je het op veel meer plekken invoert dan waar het nu verplicht is. In plaats dat Kuipers dat ruiterlijk toegaf, draaide hij er een beetje omheen met een woordspelletje: ik heb toch ook gezegd tót 15 procent? Hij maakte daar bij veel Kamerleden niet zo’n goede beurt en ik vond het eerlijk gezegd ook niet sterk. Hij had beter kunnen zeggen: we weten niet hoeveel het helpt, maar het helpt waarschijnlijk iets en alle beetjes helpen om het toch verantwoord open te maken. Zelf denk ik dat het effect misschien wel groter kan zijn dan de TU Delft zelf denkt omdat mensen die nu niet naar binnen ‘mogen’ (ofwel: dat wel mogen maar tegen QR-codes zijn) waarschijnlijk sowieso minder geneigd zijn zich binnen aan regels te houden. Die mensen buiten houden zou iets kunnen helpen, denk ik. Maar ik ben de eerste die toegeeft dat de wetenschappelijke basis bij de zeer besmettelijke Omikron-variant, flinterdun is. Het is wél een duidelijk signaal naar de mensen dat ze nog voorzichtig moeten doen en dat lijkt me wel belangrijk. Verder heb ik echt geen medelijden met de droeftoeters die nu weer roepen dat het medische apartheid is, want dat is het niet. Los van het feit dat iedereen gewoon die prik kan halen en dan overal naar binnen kan, hoeft asocialiteit niet beloond te worden. Ernst houdt gewoon de grote meerderheid die wél z’n verantwoordelijkheid neemt tevreden. En daar kan ik prima mee leven. Al zou hij dat van mij ook gewoon mogen uitspreken.

In 2018 zat ik voor het laatst in een vliegtuig. Wegingen naar Lissabon op vakantie. Het lijkt niet zo lang geleden maar in 2018 kon je nog redelijk gemakkelijk zonder vliegschaamte reizen. Inmiddels zijn we 3,5 jaar verder en is dankzij corona en de klimaatdiscussies zeggen dat je gaat vliegen in sommige kringen zowat hetzelfde als de holocaust ontkennen. Als het even kan zou ik denk ik liever de trein pakken, mits ik daardoor niet drie keer zoveel geld of tijd kwijt ben. Ik zag gisteren bij Nieuwsuur een item over vliegen en dat bedrijven sinds de coronacrisis ruim de helft minder vliegen op dit moment. Aan het woord was een man die voor zijn werk iets van 150 keer per jaar vloog. Hij leek zich niet bezwaard te voelen. Maar eigenlijk is het natuurlijk van de gekke dat er steeds meer klimaatboetes komen om vliegen te ontmoedigen terwijl er ook nog altijd mensen zijn die in een jaar vaker vliegen dan ik in mijn hele leven. Misschien kan het kabinet er naar kijken hoe het klimaat leed zo eerlijk mogelijk verdeeld kan worden. Geef mensen die vaker dan 1 of 2 keer per jaar vliegen bijvoorbeeld een hele forse extra tax die bij elke extra vlucht nog wat meer oploopt. Of zet een limiet op het aantal vliegbewegingen dat er in een bedrijf per werknemer gemaakt mag worden. Natuurlijk wil ik ook graag mijn steentje bijdragen aan een beter milieu, maar het voelt toch wat gek dat ik en met mij velen nu bijna niet meer het vliegtuig durven te pakken terwijl anderen meerdere keren per week vliegen. En is het nu echt zo nodig? Ik vraag het me af.

Hét nieuws van de dag was bovendien het verdrietigste Eftelingnieuws van de afgelopen jaren: Het Spookslot gaat na de zomer definitief de poorten sluiten. Er gingen al langer geruchten dat er mogelijk een nieuwe attractie op de plek van het huidige Spookslot zou komen, maar ik heb op de een of andere manier toch altijd gedacht dat het wel los zou lopen: waarom niet een nieuwe attractie náár het slot bouwen, zodat het unieke gebouw behouden zou kunnen blijven. Het Spookslot, gebouwd in 1978, was volgens insiders in zeer slechte staat en daarom niet te behouden. De attractie was volgens enquêtes onder bezoekers al jaren het minst populair en kon bovendien ook geen grote bezoekersstromen aan. Bovendien was de attractie volgens de Efteling niet meer van deze tijd. Vooral van die conclusie werd ik erg verdrietig. Want is niet soms iets wat uit de tijd is, juist het behouden waard? Het Spookslot mag dan wel niet van dézé tijd zijn maar het is wel een unieke attractie die op een bepaalde manier ook tijdloos is. Helaas wint geld (de attractie zou te duur zijn om te behouden) het weer eens van de nostalgie. Voor mij was Spookslot ook nostalgie, maar ook de afgelopen maanden kwam ik er met de jongens vaak en altijd met veel plezier. Het was op een bijzondere manier ook altijd een oase van rust, maar dan met prachtige muziek. Op Twitter las ik vooral veel reacties van mensen die het jammer vinden, een enkeling is echt boos. Ook zag ik dat iemand wilde dat het gebouw niet zou worden gesloopt maar in z’n geheel zou worden overgebracht naar het Openluchtmuseum. Ik moet zeggen dat ik daar ook aan moest denken toen ik het eerste bericht hoorde. Dit pand is voor zoveel mensen zo monumentaal dat je misschien moet overwegen om het ergens anders te bewaren voor het nageslacht. Het is een stukje recente historie en daarom mag er best een kleine poging worden gedaan het slot te behouden. Al is het dan niet meer in de Efteling.

Er was eens een bokser. Het was een grote stoere man, net vijftig geworden, een beetje dommig, die vanwege zijn spierwitte haren bij de boksvereniging bekend stond als Sneeuwwitje. De man was inmiddels te oud voor de wedstrijdsport en maakte nu alleen nog reclame voor bier. Hij was samen met nog twee andere mannen zogenaamd een vriendengroepje. Maar in werkelijkheid had hij helemaal geen vrienden. In zijn contract stond dat hij nooit met een Hertog Jan in zijn handen gezien mocht worden, maar daar hoefde niemand bang voor te zijn. Sneeuwwitje hield niet eens van bier. Hij vulde zijn dagen met het luisteren naar Podcasts en gamen. Hij was met name verslaafd aan GTA. Hij at iedere week bij zijn moeder. Op zondag keken ze samen aan de keukentafel op een klein tv’tje naar voetbal en dan vertelde Sneeuwwitje honderduit over zijn computerspel. Over hoeveel geld hij in het spel had uitgegeven aan een gun waarvan de kogels nu op waren en dat hij de rest van het geld had gespendeerd in het casino. Hij hield - in GTA dan - van risico’s nemen. In het echte leven was hij het tegenovergestelde. Ondanks zijn stoere uiterlijk was hij ronduit bangig. Zo vulde hij zijn dagen met gamen en op zondag met bezoekjes aan zijn moeder die met de week gekker werd dat haar zoon alleen maar over computerspelletjes kon praten. Op een zondag kwam Sneeuwwitje weer bij het huis van zijn moeder, een klein oud mensje met een wandelstok, maar hoe vaak hij ook aanbelde: er werd niet opengedaan. Met zijn reservesleutel deed hij uiteindelijk zelf de deur maar open en zag dat het huis verlaten was. Op de keukentafel lag een roman, zo’n Bouquetreeks met de titel ‘Speeltuinliefde in Brussel’. Het boek lag open op pagina 12 en er lag een briefje in. ‘Het leven is geen sprookje Sneeuwwitje. Doe wat ik zeg anders zie je je oude moedertje nooit meer terug.’ Er stond een telefoonnummer bij met de tekst ‘bel mij vanavond om 22 uur’. Urenlang zat Sneeuwwitje voor zich uit te staren aan de keukentafel. Hij had uiteindelijk, om de stilte te doorbreken de televisie maar aangezet. Daar zag hij de Duitse trainer van voetbalclub schelden tegen de scheidsrechter. ‘Geef de cup dan maar direct aan heb,’ riep hij omdat hij het oneens was met de beslissing van een scheidsrechter. Sneeuwwitje zag het schouderophalend aan en besloot een ommetje te maken om de tijd te doden. Hij was benauwd en maakte zich zorgen om zijn moedertje. Hij wandelde zo ver - het werd al donker - en de uren vlogen voorbij. In gedachten verzonken vergat hij de tijd en toen hij langs een grote kerk liep een paar wijken van waar hij was vertrokken, hoorde hij de klok een aantal maal staan. Als ware hij uit een droom ontwaakte keek hij geschrokken naar boven. Het was precies tien uur. Sneeuwwitje haalde zijn telefoon uit zijn zak en drukte gespannen de nummers van het blaadje.

Toen Marjolein een paar dagen geleden voorstelde om te gaan zwemmen dit weekend was mijn eerste gedachte: leuk maar dat kan helemaal niet, we zitten in een lockdown. Marjolein bleef volhouden dat het plaatselijke recreatiebad Aquafun van Sportiom gewoon open was en na enig googlen zag ik tot mijn verbazing dat ze gelijk had. Ik had natuurlijk gehoord dat sportscholen weer open konden sinds vorige week zaterdag, maar een recreatiebad paste daar in mijn hoofd niet bij. Vanmiddag liepen we het zwembad in. Luna kon voor een paar euro mee en Noël was gratis omdat hij zwemles krijgt (hebben we daar eindelijk een keer profijt van) en evengoed betaalden we 40 euro. Nou heb ik dat er natuurlijk wel voor over, maar man wat een bats geld (en dan zeg ik er nog niet eens bij dat dat vroeger 88 gulden zou zijn, zo ben ik niet). Het Sportiom is tijdens de coronatijd flink verbouwd. Het zwembad is nu hip geworden: gekleurde ramen, gekleurde lampen, harde muziek, een groot scherm waarop beelden van zeeën, woestijnen en steden werden getoond. Het was mooi geworden, al was het bad zelf nou ook weer niet zó spectaculair. Er waren (ik neem aan nieuwe?) glijbanen. We zijn eigenlijk amper vroeger in het Sportiom wezen zwemmen omdat het zo duur was en omdat het zwembad in Oss (vanuit ons ook niet ver) eigenlijk veel leuker was. Noël wilde van geen enkele glijbaan maar na een tijdje bedacht hij zich. Van de witte - die er niet zeer spectaculair uitzag, wilde hij wel een keer af. De glijbaan heette Wild River, maar kabbelend beekje was ook een prima naam geweest. Ik moest mezelf voortdurend in beweging brengen met m’n handen anders zat ik gewoon stil in de glijbaan. De glijbaan was dan ook grotendeels horizontaal op een paar stukken na waar het wel eventjes naar beneden gingen. Daarna wilde hij nog een keer en nog een keer. Toen we 3,5 uur (!) later het zwembad uitgingen, keek ik op mijn telefoon. Berichten over mogelijke versoepelingen (horeca, Efteling?) maakte de middag nog een beetje mooier.

Er zijn van die dagen dat ik denk: zal ik maar gewoon stoppen met dagelijks schrijven. Sommige dagen heb ik de tijd voor en/ of de zin er niet in en zeker richting het eind van de week ben ik ook gewoon heel erg moe. Zeker in de avonduren, waarin ik doorgaan schrijf. Kan ik dan niet eerder beginnen, zou je je kunnen afvragen? Nou, dat kan wel, maar de waarheid is dat ik in de trein liever even tot rust kom met een podcast en een spelletje Catan. En als ik thuis ben ik liever apathisch voor me uit staar al dan niet met een kop koffie. Valt er dan helemaal niets te schrijven? Nou eigenlijk niet. Hoewel ik vanochtend toen ik in het donker naar het ziekenhuis liep toch ook wel even moest denken aan Ashley, die vandaag precies drie jaar geleden overleed. Dat ik er aan moest denken was niet zo gek, want omdat ik nog wel eens verjaar- en sterfdata vergat, heb ik ze allemaal als terugkerende afspraken in mijn agenda gezet. De hele dag kreeg ik er daarom een pop-up van in beeld op m’n telefoon. Ashley was mijn eerste soort van vriendinnetje in 2003 en die ‘affaire’ duurde slechts enkele weken, maar is erg bepalend geweest voor de rest van mijn leven. Althans zo heb ik dat altijd gevoeld. Op de dag dat ze dood ging (ik wist zelf pas enkele weken later dat ze dood was; er was al jaren geen contact) schreef ik een verhaal over het fotograferen van de superbloedwolfmaan. Die was die dag goed te zien in Nederland en ik wilde graag een foto. Ik was extra vroeg opgestaan, had het fototoestel opgeladen en maakte uiteindelijk een oké foto op haar laatste dag op aarde. Toen ik onlangs langs één van berichten die Ashley ooit op het forum had gezet waar ik haar van kende, zag ik wat opvallends. Op 2 januari 2003 schreef ze: “Ik heb vaak nachtmerries. Vaak komen er wolven in voor.” Ze vroeg zich af of ze de dromen kon laten analyseren. Later schreef ze ook nog dat ze had gedroomd dat ze zwanger was van een wolf. Nou geloof ik best in toeval, maar opvallend is het toch. Haar nachtmerrie kwam drie jaar geleden samen met haar dood. If you really wanna see it, dat wel.

Er was al twintig minuten verstreken nadat de bel was gegaan en Otis was nog altijd nergens te bekennen. Een paar minuten eerder was de laatste om ook met een kind vertrokken. Nu stond ik dus helemaal alleen bij het hek terwijl de donkere lucht ook nog eens begon te huilen. In een paar tellen was ik helemaal nat; door de wind waaide mijn muts af en mijn handen begonnen al te verkleumen. ‘Weet je zeker dat Otis naar school is gegaan?’ vroeg ik nog via de app, maar toen zag ik Otis al naar buiten kom met een ingehouden lach. In zijn handen had hij allerlei papieren mee. Otis was met de fiets naar school gekomen dus we waren gelukkig zo weer thuis. Ik bekeek de berichten over het coronadebat en de aanstaande uitzending van BOOS over de misstanden bij The Voice of Holland. Het was - als ik Twitter mag geloven - voor het eerst dat heel Nederland zat te wachten op het online komen van een Youtube filmpje. En hoewel ik een van de zes Nederlanders ben niet naar The Voice kijkt, wilde ik deze hype toch niet missen. Het was even slikken toen ik zag dat het filmpje van Tim Hofman 1 uur en 20 minuten duurde, maar ik begon er toch maar aan. Ik hoorde in principe natuurlijk niet veel nieuws ten opzichte van wat we al wisten, maar ik was wel benieuwd naar hoe het programma gemaakt was (want ik ben een van de miljoen kijkers die verder nooit naar BOOS kijkt). Het leek me (ja ik heb het helemaal uitgekeken, inclusief het soms tenenkrommende interview met John de Mol!) een integer gemaakte uitzending met veel beschuldigingen van zoveel vrouwen dat het haast toch allemaal wel waar zou moeten zijn. Als dat zo is, is de beerput Hilversum geopend en denk - en hoop - ik de Nederlandse televisiewereld voorgoed verandert na deze BOOS.

Sinds gisteren is Noël z’n klas weer ‘in quarantaine’. Om 14:01 kregen we een appje van de leraren. Door ‘meerdere kinderen met een positieve covid-testuitslag’ moet de groep vanaf nu ‘in quarantaine’. ‘We vragen u uw kind meteen op te halen’. Ik zag het appje pas een kwartier later, want ik was tot 14 uur aan het werk, ging toen omkleden, koffie zetten en een ei bakken. Pas toen mijn ei net in de pan zat en begon te stollen keek ik weer op mijn telefoon. Marjolein had inmiddels ook geappt of ik het bericht gezien had. Ik zette het vuur uit, trok m’n schoenen en jas aan en ging met versnelde pas richting school. Daar zag ik wel een paar andere ouders van Noël’s klas tegen het hek aanhangen. Na een paar minuten kwam er iemand van school naar buiten met oud papier. ‘Ze komen zo hoor!’ riep ze tegen een vader dicht bij de poort. Nog eens tien minuten later zag ik de eerste leerlingen met een zware tas (inclusief Ipad) naar buiten sjokken. Het was inmiddels al bijna kwart voor drie en dus nog maar een half uur voordat de school eigenlijk uit zou zijn. Toen we weer thuis waren kregen we een appje met verdere instructies. Testen op zondag en dan negatief, dan mag je maandag weer naar school en een heel verhaal over de Ipad en Apple pencel die ze meekregen en hoe laat ze de volgende dag werden verwacht voor een Teams meeting. Noël vond het geloof ik wel best. Ik appte daarna naar de leraren met de vraag of Noël ook echt binnen moest blijven gezien zijn recente besmetting. Dat hoefde dan niet. Slechts drie dagen thuis onderwijs en dan hopelijk weer naar school.

Eerlijk gezegd had ik geen idee waarover te schrijven vandaag. Ik vroeg dan ook aan Marjolein of zij nog ideeën had. “Schrijf over de plassende Luna!” schreeuwde ze me toen toe. Nou is het niet mijn gewoonte om over plassende mensen te praten, maar ik heb echt letterlijk een half uur naar een leeg vel digitaal papier staan staren, dus ik had niet veel keuze. We (en met we bedoel ik natuurlijk Marjolein) proberen Luna sinds een paar dagen te laten plassen en poepen op de wc. Wel met een brilverkleiner natuurlijk. En dat ging gisteren natuurlijk wel een keer fout, toen Otis de wc lang bezet hield, zeg ik ineens een plasje naast de bank ontstaan onder Luna. Marjolein had een paar dagen eerder een prachtige plaskalender gemaakt en opgehangen in de wc. Als de 24 vakjes gevuld waren met stickers, zou Luna een pyjama krijgen van Paw Patrol. Toen Luna de pyjama zag was ze direct dolenthousiast. “Mag ik die nu aan?” Maar ze had al snel door dat ze daar wel wat voor zou moeten doen. En dat gaat verrassend goed. We zijn nu een paar dagen verder en ze heeft nu al zes stickers. Bijna elke keer dat ze zegt dát ze naar de wc moet, gaat ze ook en komt er wat. Het is misschien niet het meest smakelijke ‘praatje’ maar het is wat het is.

Bij wijze van experiment ga ik iets schrijven over The Voice of Holland. Na alles wat er dit weekend naar buiten kwam is dit mijn mening: gatverdamme. Maar even serieus: we weten eigenlijk nog niet wat de aantijgingen zijn - dat horen we als het goed is in de volgende aflevering van BOOS op donderdag - maar iedereen heeft al een mening klaar. Het zal ongetwijfeld ernstig zijn, anders zouden de betrokkenen niet na elkaar stoppen met The Voice. Nou ga ik nog iets veel gekkers vertellen: ik heb bijna nog nooit naar The Voice gekeken. Het is maar goed dat ik ‘s maandags thuiswerk, anders had ik letterlijk niets om over mee te praten bij de koffiezetautomaat. Als we de ‘geruchten’ mogen geloven hebben een aantal van de mannen (maar het kunnen natuurlijk ook de vrouwen zijn he, woke!) hun positie in het programma, als jurylid (Ali B. die alvast anoniem wil blijven) of als bandleider (ouwe geile Jeroentje van me, van wie ik nog nooit had gehoord tot zaterdag!) om vrouwen (of mannen, je weet het niet he, woke!) te verleiden. Als ze dat gedaan hebben is dat heel erg fout, maar het zegt ook veel over de televisiewereld dat het blijkbaar kón gebeuren op zo’n grote schaal en voor zo’n lange tijd; de geruchten gaan immers over jaren aan foute appjes, afspraakjes en handen op plekken waar ze niet zouden moeten zijn. En je zou misschien zelfs kunnen zeggen (dat doe ik niet, want dat is niet woke, maar je zou het dus wel kunnen zeggen) dat deze mannen (of vrouwen) min of meer zijn groot geworden met de gedachte dat het eigenlijk wel oké was om je positie of macht te gebruiken om vrouwen (of mannen!) aan de haak te slaan. Dat maakt het niet minder fout, maar wel misschien iets begrijpelijker als je bedenkt dat misschien wel alle mannen (of vrouwen) om je heen, ook zulk gedrag tentoonspreiden. Wat ik hiermee wil zeggen? Geen idee eigenlijk. Al denk ik dat waar macht is dit ook vaak misbruikt wordt. Dat maakt Jeroen en Ali (als ze wat hebben gedaan, please don’t sue me) niet minder fout, maar misschien (helaas) wat minder uniek.

Eigenlijk was ik helemaal niet van plan om op korte termijn naar de winkel te gaan, ook al is de winkel lockdown nu voorbij. Maar Noël wilde gaan kijken voor een Spiderman pak en ik wilde wel naar de stad wandelen. Daarbij: als ik dan toch naar een winkel moet gaan, dan natuurlijk het liefst naar een carnavalswinkel. In net iets minder dan een uur lopen vanaf ons huis kwamen we tegelijk met Marjolein - die op de fiets kwam, bij de groene ingang van Hoofd. Dé stoffen- en carnavalswinkel van Den Bosch. Ik zag zo snel niemand binnen lopen, dus ik deed voorzichtig de deur open om te zien of ze überhaupt open waren vandaag, maar dat waren ze wel. Direct stak er een verkoper zijn hoofd van achter uit het voorste deel van de winkel tevoorschijn. Ik deed snel mijn mondkapje op en ging met de drie kinderen alvast naar binnen terwijl Marjolein de fiets parkeerde. Het was op de carnavalsmuziek na volledig rustig. Ik had op een of andere manier verwacht dat iedereen door het gemis aan carnaval en het open zijn van winkels, zich vandaag als een soort bedevaartsoord zou melden bij Hoofs, maar het tegendeel was waar. Ik zag slechts enkele andere klanten in de immense winkel en dan nog een stuk of drie winkelmedewerkers. Het Spiderman pak bleek er niet te zijn. Komt misschien eind van de maand. Noël wilde nog even kijken bij de volwassen maten en toen waren we natuurlijk Luna kwijt geraakt. Tot twee keer toe overigens. De winkel is ook zo ontzettend groot en onoverzichtelijk. Pas na een paar minuten zagen we haar terug in de buurt van de kinderafdeling. Ze leek zich van geen kwaad bewust. Marjolein en Jonneke pasten ondertussen jurken die uit de tijd van de Titanic zouden kunnen zijn. Ik zou een foto maken, maar een verkoopster die niets anders te doen had, zag ons inmiddels als een project waar geld aan te verdienen viel. Toen ze net even weg liep om weer een ander bondjasje te halen, maakte ik snel een foto.

Vandaag was het een semi-bevrijdingsdag in het land. De winkels mochten weer open. Zelf heb ik deze bevrijdingsdag even overgeslagen en ik zat dan ook de hele middag achter mijn Lego aan tafel. De officiële lezing was dat er een pakketje voor Marjolein zou komen (die later voor Noël bleek te zijn), maar eerlijk gezegd was ik allang blij dat ik dit verzet aan me voorbij kon laten gaan. Op de tv keek ik nog een stukje van de dam match tussen Boomstra en Schwartzman en behalve wat berichten op NOS.nl en Twitter liet ik alles aan me voorbij gaan. Toen het later in de middag werd en ik zelfs de zaklamp op mijn telefoon nodig had om de verschillende kleuren lego stenen uit elkaar te houden, moest ik er toch aan geloven en was het tijd om boodschappen te doen. Ik zag weer een open Zeeman en Blokker. Overal in het winkelcentrum zag ik nog altijd mensen zonder mondkapje, die ik dan boos aankeek, maar wat natuurlijk geen klap helpt. Het enige wat wellicht helpt is zo min mogelijk naar de winkels gaan. Op Twitter is inmiddels de wappie-gemeenschap aan de zoveelste lobby begonnen om de horeca open te krijgen MaAr DaN wEL zoNdEr Qr, want DiSCrimINatIE. Maar nog fascinerender was misschien wel het nieuwste complot, namelijk dat het nieuws over misbruik bij The Voice Of Holland door de ‘mainstream media’ naar buiten gebracht werd nu, om het falende coronabeleid te overschaduwen. Ergens zou ik ook graag voor één dag een wappie willen zijn en de meest fantastische verhalen bedenken en geloven. Wat moet dat een heerlijk simpele wereld zijn.

Wat is het verschil tussen de Ikea en Naturalis. Het was één van de allerlaatste vragen na meer dan een uur persconferentie. Mijn fantasie sloeg meteen op hol, want ja: wat is eigenlijk het verschil? Ik hoopte dat Rutte met een kleurrijk verhaal zou komen over dat Ikea vooral meubelen verkoopt en Naturalis een aantal dinoskeletten heeft. Maar helaas volgde er een uitleg waar hij zelf ook niet goed uitkwam: het was nou eenmaal lastig om juridisch de winkel om de hoek en de Ikea uit elkaar te trekken. Toch was mijn algemene indruk positief. De eigenlijke presentatie duurde (slechts) 11 minuten en was over het algemeen helder: duidelijk waarom niet alles in één keer versoepeld kon worden, duidelijk welke keuzes er gemaakt werden. Er werd enige perspectief geboden voor de nog gesloten horeca en cultuur- evenementenbranche. Maar we moesten volgens Ernst toch vooral de komende dagen afwachten of Omikron niet toch nog voor heel veel ziekenhuisopnames zou gaan zorgen. Ook dat leek me begrijpelijk. Daarna - bij de nabespreking - begon het gelazer. De gasten van M hadden óf de persconferentie niet gezien of er niets van begrepen. Ze maakten verwijten die niet klopten, over dat er niet werd uitgelegd waarom de lockdown langer moest duren bijvoorbeeld. Ik had vanmiddag een pleidooi gehoord van een deskundige die vond dat er meer informatieve programma’s over corona nodig waren en minder meningen aan talkshowtafels. Ook dat is weer een mening, maar wel eentje waar ik me in kan vinden. Waarom niet wekelijks, of misschien wel dagelijks een programma over corona waarin het alleen over de feiten gaat? Corona is nog altijd maatschappij ontregelend, dus zo’n onderwerp verdient beter dan wat er nu te zien is op televisie.

Eerlijk is eerlijk, ik zag mezelf ook al aanstaande zaterdag door de Efteling rondbanjeren. Maar nu vanmiddag de eerste ‘versoepelingen’ zijn uitgelekt, lijkt het er op, dat we dat nog een tijdje zonder pretparken, bioscopen en musea moeten gaan. Het sporten, de scholen en de winkels (zij het op afspraak) hebben ‘gewonnen’. Morgenavond is er weer een persconferentie: de eerste met de kersverse minister Ernst Kuipers, maar de sport- en winkellobby van de afgelopen was wel ijzersterk. De termen als ‘we trekken het niet meer’ en ‘we hebben geen keus meer’ want ‘het water staat ons aan de lippen’ dus ‘we gaan zaterdag hoe dan ook open’, hebben denk ik effect gehad. Ook ik denk dat versoepelingen op dit moment niet meer tegen te houden zijn. Ondanks 30k besmettingen per dag en het vooruitzicht op een opnamegolf aan covid in de komende weken, zijn zelfs de meest redelijke mensen er nu ‘klaar mee’. Dan maar code zwart. Dat gevoel van ‘er klaar mee zijn’ snap ik overigens heel goed. Een deel van mij wil ook naar de Efteling, het Openluchtmuseum en hoopt stiekem zelfs nog op een vleugje carnaval. Maar als we realistisch zijn hebben we ons met deze huidige lockdown wel aardig in de problemen gewerkt. Die lockdown kwam vroeg; we waren en bleven als Nederland de enige en moeten nu - omdat het nou eenmaal zo lang duurt voordat de besmettingen naar de ziekenhuizen komen, op het meest risicovolle moment de maatregelen afbouwen. Eigenlijk had ik verwacht dat het kabinet all-in zou gaan deze keer en zouden zeggen: jullie willen open? Dan gaan we open, maar we zeggen er wel bij: dit kan verkeerd aflopen. Ook het risico dat de zorg zegt: bekijk het allemaal maar, is denk ik aanwezig. Het kan een heet weekendje worden. Maar helaas - of er moet nog een klein wondertje gebeuren - niet door een vuurkorf in de Efteling.

Ik mocht me vanochtend om half negen melden op het Tropencentrum in mijn eigen ziekenhuis. ‘Ik heb een afspraak,’ zei ik tegen de mevrouw die achter de balie aan een computer zat. ‘Meneer Paping?’ Ik had toen zo’n vermoeden dat ik wel verwacht werd. Ik mocht plaatsnemen op een belachelijk lange bank waarop om de paar meter een bordje stond met de tekst ‘1,5 meter’. Amper was ik neergeploft om door mijn telefoon te gaan scrollen toen er een vrouw in een witte jas in de deuropening ook al mijn naam noemde. In een soort tandartsstoel mocht ik plaatsnemen voor bloed prikken en mijn booster-booster. Welke kant ik wilde. ‘Doe maar links, want de vorige keer deed het een paar nachten pijn en ik slaap meestal op m’n rechterkant.’ Aan alles voelde ik dat ze dat te veel informatie vond. Gewoon links was voldoende geweest. Voor ik het wist zat er al een naald in mijn arm. De rode vloeistof ging tergend langzaam mijn lichaam uit en het buisje weer in. Daarna kreeg ik een prik. Gek genoeg had ze tijdens het hele gesprek nog niet gevraagd wie ik was. Behalve dat ik in de wachtkamer reageerde op mijn eigen achternaam, had ze dus geen enkel bewijs nodig om te weten wie ik was. Even overwoog ik maar gewoon wat gegevens te benoemen: ik ben geboren op 16 juni te Eindhoven. Maar dat leek me dan ook weer niet zo gepast. Het drong ook tot me door dat ze helemaal niet had gezegd wat ik zou krijgen, behalve dat het ‘een vaccinatie’ was. Voor hetzelfde geld ben ik nu goed beschermd tegen tetanus. Of heb ik straks een rimpelloze bovenarm. Het hele gebeuren duurde al met al maar zo’n minuut of drie hooguit en toen stond ik alweer in de wachtkamer. Of ik even vijf minuten daar wilde gaan wachten. Ik nam weer plaats op de belachelijk lange bank en hoopte heel erg dat ik hier niet flauw zou hoeven vallen terwijl ik ook nog eens op mijn telefoon keek wat wie nu ook weer voor mening had op Twitter en waarom. Tegelijkertijd hoorde ik een jonge vrouw zich bij de balie aanmelden voor háár afspraak. De vrouw achter de balie aan de computer zei niet ‘Mevrouw Huppeldepup?’ maar ze ging allemaal vragen stellen. Net zolang tot ze erachter kwam dat er helemaal geen afspraak in het systeem stond.

Er is een match om de wereldtitel dammen aan de gang sinds vorige week: Schwartzman tegen Roel Boomstra. Dat er gedamd werd, wist ik niet eens. Pas toen mijn vader vorige week zei dat het alweer remise was geworden, ben ik er na enig speurwerk achter gekomen dat er inderdaad gespeeld wordt om het wereldkampioenschap en dat de wedstrijd zelfs in ons eigen Eindhoven plaatsvindt. En hoewel het plaatsvinden van het WK een goed bewaard geheim is gebleven, moet ik de organisatie complementeren met hóé (als je eenmaal weet dat het er is) het in beeld wordt gebracht. Via een Twitch-livestream zijn niet alleen de spelers goed te volgen, ook zien we realtime het speelbord en commentaar van enkele deskundigen. In het Engels bespreken Ester van Muijen en (vandaag) vice-wereldkampioen (2015) en Nederlands kampioen Jan Groenendijk, de wedstrijd live terwijl ze op een ander bord varianten uitleggen. Waarschijnlijk niet toevallig twee twintigers. Hoewel de techniek hen af en toe wat in de steek liet (de video hield er een keer mee op, het live-bord had daarna wat vertraging en mede commentator Jitse Slump verdween helemaal) hebben we zo’n hoog niveau bij grote wedstrijden nog niet eerder meegemaakt. Dammen heeft in 2022 - eindelijk - een volgende stap gezet in de professionalisering van de sport. Iets wat het schaken al jaren geleden lukte: van een denksport een online kijksport te maken, lijkt nu ook gelukt te zijn voor de damsport. Hopelijk komt daarmee een einde aan saaie applets en stoffige oude dammers die in ongemakkelijk Youtube-analyses echt hun best deden om er wat van te maken, maar wat altijd toch wat knullig over kwam. Alleen jammer dat dammen nog altijd last heeft van een remise-probleem. Helaas wel voor de zesde keer een gelijkspel vandaag.

Toen ik ‘s nachts op mijn telefoon keek hoe laat het was, zag ik dat Bob Saget (65 jaar) dood was gevonden in een hotelkamer. Hij werd door de nieuwssites neergezet als ‘Fullhouse acteur’ maar eigenlijk was hij natuurlijk dé man van America's Funniest Home Videos. Het ultieme jaren negentig programma waarin Bob Saget grappige filmpjes van vallende baby’s aan elkaar praatte. Daarmee is hij zowat de godfather van het hedendaagse internet, dat tegenwoordig vooral bestaat uit grappig filmpjes bekijken en daar dan samen om lachen. Toen deden we dat in een Amerikaanse tv-studio, nu op Youtube. Ik heb door Funniest Home Videos altijd - ten onrechte zo bleek later - het beeld gehad van een wat suffige matig grappig, politiek correcte grappenmaker. Tot ik een paar jaar geleden (de uitzending was alweer uit 2008) de ‘Roast of Bob Saget’ zag. Hij bleek een een zeer grappige grof gebekte komiek te zijn. Geweldig om te zien en jammer dat we dat niet vaker van hem zagen.

De kerstvakantie voor de kinderen - waar geen einde aan leek te komen - komt na drie (en eigenlijk vier weken dankzij de week quarantaine vooraf) morgen eindelijk ten einde. Voordeel is wel dat de kinderen dankzij de vakantie wat later zijn gaan opstaan. Hoewel we ze ‘s ochtends zelden nog naar beneden horen gaan (net nu de buren voor het eerst hebben geklaagd over geluidsoverlast in de ochtend waardoor ze al vier jaar niet kunnen uitslapen), heb ik wel het idee dat ze niet meer tot zes uur aan het wachten zijn om naar beneden te mogen, maar dat het eerder een uur of zeven of acht is nu. Tijdens de quarantaine en de afgelopen week moest ik als loonslaaf om half acht achter mijn computer op zolder zitten en het kwam niet zelden voor dat ik zachtjes moest doen om de kinderen niet wakker te maken. Er is dus zelfs een kans dat we ze morgen moeten wakker maken om op tijd te kunnen eten voor school. Zelf heb ik gemengde gevoelens over de heropening van school. Ik snap het besluit gezien de relatief lage besmettingscijfers onder kinderen, maar aan de andere kant: de scholen waren de afgelopen drie weken dicht. En ik denk dat de nummer één reden om je kind te testen toch wel is: zodat hij of zij weer naar school kan bij klachten. Daarbij hebben we nu ome Omikron waar we nog maar van moeten afwachten wat het gaat doen op de druk op de gezondheidszorg de komende weken. Marjolein is blij - natuurlijk - want de kinderen drijven ons niet zelden tot wanhoop, vooral als ze alledrie in de kamer willen ‘spelen’.

Het regende en het was zo grijs buiten dat het soms net leek alsof het avond was, of tenminste al aan schemeren. Luna en Otis wilden graag naar buiten - naar het park waar natuurlijk alles nat was; Noël was alweer dagen (op een bezoekje aan de supermarkt na) niet buiten geweest en móést simpelweg mee. Dus trokken we - Luna op de loopfiets, Otis op z’n gewone fiets - naar het park. Mutsen op, warm aangekleed en ik bedacht me dat het gemakkelijk maanden geleden was dat ik voor het laatst met de kinderen naar het park was geweest, ondanks dat het park letterlijk maar een paar meter van ons huis is. Ik had me, toen we het huis kochten, eigenlijk voorgesteld dat het park als onze tweede tuin zouden zien. En hoewel ik het er best prettig toeven vindt, is het zeker geen tweede tuin geworden. Otis en Luna gingen rondjes fietsen, elk in een eigen tempo. Ik liep er met Noël wat achteraan. Ik had het met Noël over de avondvierdaagse en hoe leuk ik het vond om met ze te wandelen. Noël vond alleen een eventuele beloning van ons en de medaille die hij zou kunnen verdienen, misschien de moeite van het wandelen waard. Na een paar rondjes door het park - de speeltuin was toch te nat om te spelen - namen we een afslag, het bruggetje over, en verruimden we ons wandelspeelveld richting de dinospeeltuin. Daar maakten Noël en ik nog wat extra rondjes terwijl Otis en Luna schommelden. Noël wilde om de paar meter een update op hoeveel meter we al hadden gelopen, omdat ik zei dat we vandaag wel tenminste 5 kilometer zouden gaan wandelen in ruil voor een snoepketting. Omdat ik sneller liep had ik Noël al vlug een rondje ingehaald. Hij vond het maar belachelijk dat de kilometerteller op mijn telefoon stond. Hij wilde een eigen track. Nu moest hij - terwijl ik mijn veters strikte - nog een extra rondje lopen. Wat hij overigens zonder morren deed. Toen we weer thuis waren vertelde hij trots aan Marjolein dat we de 5 kilometer hadden volgemaakt in precies een uur.

Het was gisteren precies een jaar na de ‘bonfire of insanities’, ofwel de bestorming van het Capitool. De NPO zond gisteren een prachtige en soms wat lugubere reconstructie uit genaamd Four Hours at the Capitol. Van minuut tot minuut werd je als kijker meegenomen in deze massapsychose aan de hand van beelden van bestormers (die hun eigen bewijsmateriaal filmden), professionele cameraploegen en bodycams van de politie. Tussendoor zagen we korte interviews met de betrokkenen: politieagenten, politici maar ook enkele relschoppers. Een jaar en een dag geleden schreef ik een stukje terwijl ik live naar deze beelden zat te kijken, nu voelde het alsof je er middenin stond. Het zijn verbijsterende beelden van mensen die alle contact met de realiteit kwijt lijken te zijn en als ware gehypnotiseerd door de woorden van Trump (allemaal naar het Capitool) de ene na de andere politieafzetting omver wierpen. Vorig jaar was er nog veel niet duidelijk. Inmiddels weten we vrij goed wie wat heeft gedaan en gelaten, wie er heelhuids vanaf kwam en wie niet. Maar in de beelden van vorig jaar zie je de angst in de ogen van de mensen die moesten vluchten of werden gevraagd met vijf collega’s een gang vol met testosteronbommen tegen te houden opdat er niet nog meer relschoppers binnen zouden komen. Ik vond het wel mooi - in al deze ellende - om te zien dat zowel Trump-aanhangers als mensen die die dag gewoon hun werk deden, hun zegje kwamen doen. Eén Trumpiaan was teleurgesteld in de voormalige president dat zij zo hard hadden gestreden, terwijl Trump na 20 januari weer gewoon ging golven. Hij had oprecht verwacht dat ze op 6 januari 2021 de zittende regering aan de macht konden houden met deze couppoging. Een jaar later is de VS nog net zo verdeeld als toen, maar hebben we in ieder geval geen gevaarlijke gek meer aan de macht.

Om 6.51 uur kregen we een appje van de buurvrouw. Het was een klacht in verband geluidsoverlast van de avond/nacht daarvoor. De buren zijn hier vier jaar geleden komen wonen en hebben gek genoeg nog nooit geklaagd over geluidsoverlast. Eerlijk gezegd zijn de buren niet te benijden want de kinderen gillen, schreeuwen, stampen en springen de hele dag door. En daar komt ons geschreeuw om hun geschreeuw tot einde te brengen nog eens overheen. Enfin, we kregen dus een appje, maar dat ging over het lawaai van vannacht. Omdat ik toen al lang lag te slapen vroeg ik bij Marjolein na of ze inderdaad nu ook 's avonds de boel op stelten hadden gezet. Het 'gebonk en gedoe' bleek echter bij onze andere buren vandaan te komen. Die buren zijn altijd extreem stil maar soms is hun enige zoon alleen (vermoeden we) thuis met vrienden en dan gaat het er soms hard aan toe. Gisteren, eerder op de avond, had ik ook wel wat gerommel gehoord, maar dat viel nog mee. Bovendien was het niet zo laat. Wel dacht ik: als dit is hoe goed we de buren kunnen horen, wat moeten zij dan wel niet dagelijks doorstaan? Marjolein had toen ze vannacht het gebonk hoorde, ook nog gecheckt, maar iedereen sliep. Uiteraard hebben we wel excuses aangeboden voor alle gebroken ochtenden waarop uitslapen door het lawaai niet mogelijk was. Zelf vond ik het vooral grappig dat de eerste keer dat er over ons geklaagd wordt (en geloof me, daar is al veel vaker aanleiding voor geweest), het lawaai niet eens van ons afkomstig was. Dus bij deze nog een keer: sorry buren. Hopelijk kunnen jullie binnen nu en een paar jaar weer af en toe uitslapen.

Ik had een patiënt op mijn werktelefoon aan de lijn toen mijn eigen telefoon ging. Er stond in grote zwarte letters op een wit vlak ‘Anjo’ in beeld. Dat vond ik even vreemd, aangezien mijn collega Anjo in 2020 met pensioen ging. En nog vreemder omdat ze in 2021 al is overleden. Nou wist ik ook wel dat haar nummer mogelijk naar een andere collega was gegaan, maar dat is toch iets minder leuk voor het verhaal. Eenmaal klaar met mijn andere telefoontje besloot ik terug te bellen. Een andere collega - die blijkbaar haar telefoonnummer heeft overgenomen - nam op. Ze vertelde opgewerkt dat ze over een paar maanden met pensioen zou gaan. Dat vond ik oprecht leuk voor haar, maar ik dacht ook direct: ik blijf straks wel alleen achter. Van mijn andere twee vaste collega’s was al langer bekend dat ze in de loop van 2023 zouden stoppen met werken. Van deze collega wist ik dat niet, al verbaast het me ook niet. Maar ineens drong wel tot me door dat over 1,5 jaar er sowieso geen collega meer over is waarmee ik begon. Nou hoeft niemand medelijden met mij te hebben, ook dat hoort er bij en het is ze bovendien meer dan gegund. Toch vind ik het soms jammer hoe snel dingen die prima waren - zoals op mijn werk - kunnen veranderen.

In een voorbeschouwing bij Op1 op de Elfstedentocht die vandaag integraal wordt uitgezonden op NOS.nl, zei Herman van der Zandt - presentator van de terugblik - dat het hem vooral was opgevallen dat mensen geen mobieltjes hadden en echt naar het ijs keken. Volgens hem was de Elfstedentocht van 1997 er eentje uit een andere tijd. Als voorbeeld werd er een filmpje ingestart waarin het publiek de politie op een positieve manier bezong. Ik denk (vrees) dat Herman gelijk heeft. En hoewel 1997 voor mijn gevoel helemaal nog niet zo lang geleden is (ik zie mezelf nog zitten voor de televisie om 5 uur in de ochtend om de start van de wedstrijd niet te missen) kan je inderdaad wel stellen dat er ongemerkt in 25 jaar heel veel veranderd is. Het ziet er allemaal - en dat is natuurlijk juist de charme - wat knullig uit als je terugkijkt. De onduidelijkheid over de waarde van de stempels, de slecht verlichte stempelposten, het gebrek aan communicatie (slechts een enkeling had een telefoon). Als er nu een tocht zou komen krijgen we een eindeloze stroom aan filmpjes en de daarbij behorende aandachtstrekkers; in 1997 was publiek nog gewoon publiek dat onder het genot van een Berenburg en dweilmuziek zichzelf warm houdt. Toch zal ik - zo ben ik ook wel weer- bij een eventuele Elfstedentocht zelf ook alles wat ik maar kan vinden absorberen. Misschien stap ik zelfs wel in de trein om ‘er bij te kunnen zijn’. Al heb ik dat waarschijnlijk in 1997 ook gezegd en eindig ik zo’n dag toch altijd waar deze begint: op de bank. Net als vandaag tijdens deze terugblik.

Iedereen wil gezien worden in het leven en Twitter is anno 2022 bij uitstek de plek om jezelf te tonen. Twitteraar (en geograaf, man-van en parttime wappie) Ewald Engelen schreef vandaag kwetsbaar op dat hij als een berg opziet tegen het nieuw jaar. ‘Alle sjeu is eruit, alles dat het leven de moeite van het leven waard maakt: feestjes, recepties, openingen, uit eten, terrasjes, de kroeg in, lezingen geven, signeersessies, congressen…’ Eerst moest ik vooral gniffelen om de opsomming en bedacht ik me dat ik bijna alles wat Ewald het leven waard vind maken hartstochtelijk haat. Daarna moest ik vooral gniffelen om het antwoord van Arnon Grunberg, want Twitter is gelukkig een interactief medium. Hij schreef: ‘Lieve Ewald als dit was wat voor jou het leven de moeite waard maakte ben je bijna verloren - ga flink paardrijden - als je het niet kan of bang bent voor paarden - begin met een pony - paardrijden is therapie maar gezien je bericht is het ook een intellectuele activiteit’. Lachen natuurlijk. Al zie ik ook wel het mooie van de verschillen: Ewald die duidelijk erkenning mist. Arnon die dat - in mijn ogen - terecht een beetje belachelijk maakt. Maar aan de andere kant: mag Ewald zijn behoeftes en kwetsbaarheden tonen. Ook dat is Twitter. Of misschien is dat ook juist Twitter. Arnon maakt het later een beetje goed: ‘Ik zal je pony zijn lieve Ewald en ik zal je er nooit meer af gooien. Neem plaats en samen rijden we de wereld door’. Wie heeft er nog boeken nodig nu we Twitter hebben. Pure poëzie.

Terwijl de wappies alweer hebben ‘gestreden voor onze vrijheid’ in Amsterdam, heb ik dit jaar nog lang niet zoveel bereikt. Ik heb gisteren wel mijn eerste film van 2022 gekeken: Koning van Katoren, een film gebaseerd op het gelijknamige boek. Koning van Katoren was mijn lievelingsboek, al zou ik niet eens goed kunnen uitleggen waarom. Het verhaal van een gewone jongen die koning worden, sprak me blijkbaar aan. Maar het had wellicht ook iets te maken met mijn leraar Roelof die het boek in de klas aan ons voorlas. Het was misschien wel mijn minst favoriete leraar van de hele basisschoolperiode, maar voorlezen kon hij goed en dat deed hij ook dagelijks. Verder heb ik vanmiddag twee begrafenissen teruggeluisterd. Ik had de cd’s even meegenomen uit Groningen omdat ik me herinnerde dat er veel goede muziek gedraaid werd. Enkele nummers wist ik zo nog wel, maar andere hoopte ik door het luisteren terug te kunnen halen. Dat viel een beetje tegen. De meeste liedjes had ik al in de diverse playlists en het einde van de tweede begrafenis werd overstemd door het geluid van de stofzuiger. Daarmee kwam ook direct een einde aan mijn vakantie. Als er iets is waar ik even geen zin in heb is mensen te woord staan die voorlopig nog op hun operatie zullen moeten wachten. Zeker na het zien van de beelden uit Amsterdam waar de vrijheidsstrijders het weer eens nodig vonden om met duizenden bij elkaar te komen midden in een pandemie.

Mijn goede voornemen voor 2022: zo snel mogelijk alle alcohol in huis opdrinken zodat ik daarna kan beginnen een een dry january. Net als vorig jaar overigens, toen heb ik - op de eerste dagen van 2022 na ook een dry january gehouden. Die eerste dagen heb ik geskipt omdat er nog drank over was van oud en nieuw en ik alcohol weggooien zie als drank misbruik. Gisterenavond heb ik een fles rode wijn aangebroken, maar daar slechts een glas uit genomen. Tijdens het oliebollen bakken, eten koken en het spelen van een spelletje dronk ik de laatste biertjes op. Daarna na twaalf uur nog twee of drie glaasjes druivensap (echt waar!) uit het kerstpakket. En ik moet toegeven dat ik die gemengd heb met de absint, want ja, die moet toch een keer op. Dat was trouwens een verrassende combinatie. Toen we na middernacht Peter Pannekoek terugkeken (want we moesten tot 12 uur The Masked Singer kijken) werd ik daardoor prettig aangeschoten maar ging ik al snel over met het alcoholvrije niets drinken om vlak voor het naar bed gaan over te schakelen op limonade. Daardoor ging ik om kwart over 2 redelijk nuchter mijn bed in. En zeker nuchterder (als dat een woord is) dan de afgelopen jaren.

Op deze warmste Oudejaarsdag ooit is het tijd om terug te blikken. In een filmpje dat ik gisteren zag, zei iedereen dat 2021 zo’n raar jaar was. Daar sluit ik me graag bij aan. Niet alleen was 2021 het jaar waarop corona meerdere comebacks maakte, maar waarin ook duidelijk werd dat we nog lang niet van het virus af zijn. Bovendien was 2021 het jaar van de vaccinaties (vanaf januari) en de boosters vanaf november. Het was ook het jaar waarin zo’n 15 procent van mensen (die lawaai maakten voor 50 procent van Nederland) meer vertrouwen hadden in de medische adviezen van Willem Engel (dansleraar), Thierry Baudet (politicus) en Robert Jensen (gevallen tv-presentator) dan in die van mensen die virologie of medicijnen hebben gestudeerd. We kregen een avondklok (en daaropvolgend de avondklok rellen), het land ging nogmaals voor lange tijd op slot, de vaccinaties kwamen waardoor er meer mogelijk werd, er kwamen QR-codes (er kwamen mensen die tegen een QR-code waren) en tot slot kregen we Omikron en dankzij de trage en te slappe reactie van het kabinet kwam er in december een nieuwe (en dus de huidige) lockdown. Ja er was ook heus nog wel ander nieuws: van een overstroming in Limburg tot Max die de eerste Nederlandse Formule1-wereldtitel pakte. Van verkiezingen en een kabinet met nieuw elan onder een niet meer zo geloofwaardige leider die dat zelf nog niet inziet. Een jaar met inhaalevenementen zoals het songfestival in Rotterdam, de Grand Prix van Zandvoort, het EK voetbal en de Olympische Spelen. Wie herinnert zich nou niet de prachtige zege van Anna Kiesenhofer in de vrouwen wielerwegwedstrijd van Tokyo 2020? Of het trieste nieuws van de moord op Peter R. de Vries en de Capitool bestorming. Hoe was dan ons eigen jaar? We hadden thuisonderwijs, veel thuiswerken. We kregen glasvezel, een nieuwe tv (RIP oude tv: 2015-2021), SuperWifi (voor goed internet op zolder), een e-reader voor Marjolein en een nieuwe PC. We gingen op vakantie naar Kijkduin (weekendje), Leiden (weekendje), zaten bijna alle dagen in het zwembad op Texel en gingen met de fam naar Amerongen. Marjolein ging ook nog een paar dagen helemaal naar Brugge (gewaagd!) en Yerseke. Luna begon op de peuterspeelzaal en Otis en Noël gingen naar groep 3 en groep 5. Kasper begon dit jaar met het plannen van (een deel van de) orthopedie en ging meer werken (28 uur in plaats van 20 uur). En werd fan van Goldband (serieus wat een muziek, al lijkt het volgens Marjolein op Clouseau) Marjolein ging door met recensies schrijven voor Hebban en doet nog altijd veel werk voor KrijgdeKleertjes zoals de nieuwsbrief en Facebook. We zagen online 'live' een voorstelling van Micha Wertheim. Noël, Otis en Kasper liepen de avondvierdaagse samen (5 kilometer) en de kinderen verdienden er een diploma mee! Noël vindt sinds dit jaar Dylan Haegens, Huggy Wuggy, Roblox en Spiderman leuk. Luna is - voor zover mogelijk - nog gekker van Paw Patrol en ging in een peuterbedje slapen. Otis verhuisde naar het bovenste bed van de hoogslaper en kan het sindsdien alleen nog maar over dino’s hebben. We namen een abonnement op de Efteling in september en gingen voordat alles dicht ging al zo’n keer of negen, tot nu toe zonder dat het gaat vervelen. Daarnaast waren er uitstapjes naar onder meer het Openlucht Museum, Spoorwegmuseum, PIT Veiligheidsmuseum (RIP!), Dinoland, Geofort en de Piramide van Austerlitz. En er was een verregende familieweekenddag in Loenen en leuke dagen in Hullie, DippieDoe, op de kermis, de Bassie & Adriaan tentoonstelling (met de echte Adriaan!), in de dierentuin en Sprookjeshof. Helaas waren er ook mindere momenten. We namen afscheid van tante Mieke (73 jaar), oud-collega Anjo (63 jaar), 'tante' Berta uit Mill, Marjolein’s oudtante Thea (92 jaar), Oma Bertha (88 jaar) en naamgenoot Reinier Paping (90 jaar). Verder kreeg Noël als eerste in ons gezin corona (maar had daar gelukkig weinig last van) en werd Marjolein aangereden op de fiets op de parkeerplaats, met gelukkig vooral slechts materiële schade en wat schaafwonden. Ook ging - begin dit jaar- boerderij De Leeuwenburg in de wijk waar ik opgroeide, in vlammen op. 23 januari 2021: Bert, (B)Ernie en Lenny hebben fun in Herzfeld Sennrüti. 29 januari: gelukkig waren wij niet de enige die gek werden van het thuisonderwijs. 11 februari. Noël wacht geduldig tot de sneeuw gesmolten is. "Anders vind ik het te eng." 16 februari: Voor het eerst was er geen carnaval. Daarom vonden we alternatieve manieren om het carnavalsgevoel op te wekken. Zoals hier waar we met Lego een voorstelling van Lamme 'handjes handjes bloemetjesgordijn' Frans nabouwden. 27 februari: Noël had een zombiefeestje. Niet dat we verschil zagen; hij ziet er altijd uit als een zombie. 7 maart: We werden gevraagd voor een reclamecampagne voor ijs. 24 april was vaccinatiedag. Aanvaring met Janssen, resultaat: een paar dagen een zere plek. 7 mei: Otis vlak voordat hij van de schommel viel en in het water terecht kwam. 14 mei: Kaarten zonder kaarten, een echte familietraditie. 27 juni: Noël maakte een mooi schilderij van twee kussende dino's. 17 juni: Toen hadden we er nog vertrouwen in, al wisten we diep in ons hart ook wel dat Frank de Boer de boel toch wel zou verpesten. 20 juni: met Marjolein's verjaardag waren we in Leiden. Hier wilde Noël heel graag zijn moeder een kusje geven voor haar verjaardag. 20 juli: Nadat Noël, Otis en Luna een bankoverval hadden gepleegd, hadden we in ieder geval de politiefoto's nog. 21 juli: Het was zo warm in het Philips Stadion dat het bier al was verdampt voordat we een slok konden nemen. 13 augustus: Otis tegen mama: "Ik hou je wel vast zodat je niet wegwaait." 18 augustus: Kleine jongens worden groot, dus besloten we om Noël en Otis alleen op pad te sturen met een bootje en voor twee weken aan voedsel aan boord. 27 augustus: Op de kermis, waar je voor 60 euro per attractie toch al snel vijf minuten vermaak krijgt. 18 september: Op de achtergrond zien we nog net de Titanic voordat deze op een ijsberg zou varen. 26 september: We kochten een abonnement op de Efteling, dus gingen we naar het bos. Logisch. 23 oktober: "Je zei dat er een lift zou zijn." 28 oktober: De jaarlijkse verhuizing van JP verliep voorspoedig. 31 oktober: Otis: "Help, er zitten lichtgevende vliegjes in mijn drinken!" 11 november: "Jongens, heeft iemand een vuurtje voor me?" 21 november: Noël moest naar de gevangenis. Niet langs start, ontvang geen 5.000 euro. 27 november: "Kijk deze vrouw heeft dezelfde jurk aan als ik!" 5 december: "Wat leuk een vlijmscherpe messenset!" 16 december: omdat Noël corona had moesten we de begrafenis van Marjolein's oma online bekijken. Voordeel: geen reistijd. Nadeel: Noël heeft corona. 18 december: Allemaal naar de teststraat en negatief! Hier een foto van Otis net nadat hij per ongeluk het stokje op had gegeten. 25 december: Luna laat zien hoe hoog de verwachtingen zijn voor 2022.

Het is bijna 31 december en dus ik 2021 ook alweer bijna voorbij. Tijd om even terug te blikken om wat het jaar moet worden waarin ik alle dagen heb geschreven. Morgen volgt er in ieder geval nog het traditionele jaaroverzicht, wat ik sinds 2010 publiceer. En dat maakt dan stukje nummer 365 in één kalenderjaar. Dat nadat op 15 november al een heel jaar elke dag achter elkaar schrijven werd volgemaakt. Maar hierover schrijven voelt dan weer vrij nutteloos. Het doet me denken aan de Tormentilkrant die ik vroeger maakte. Ik kreeg bij opa en oma dan blocnotes van gerecycled papier. In het begin maakte ik daar kranten op met de typemachine, maar al snel maakte ik de kranten vele keren per dag. Kwaliteit was daarbij ondergeschikt aan kwantiteit. Want ik vond het vooral interessant dat ik veel kon publiceren. Dat dat dan ten koste ging van de inhoud, nam ik voor lief. Ik had vaak nog wel een thema en een aantal pagina’s maar het ging nergens meer over. Het enige waar ik mee bezig was, was het zo snel mogelijk vullen van de pagina’s. Nou gaat de vergelijking met mijn blog niet helemaal op. Ik heb oprecht geprobeerd iedere dag wat te schrijven over waar ik op dat moment mee bezig was of wat ik had beleefd of waar ik iets van vond. Maar heel soms voelde het wel als een moetje. Zoals ook vandaag, aangezien ik ook al veel tijd heb besteed aan het schrijven aan het jaaroverzicht van morgen en aan het bij elkaar zoeken van foto’s. Daarom brei ik er nu een einde aan. En we zien wel wat 2022 brengt. Misschien wel weer iedere dag een stuk, maar misschien ook niet.

‘Corona positief, Het werd ook een keer tijd.’ Het werden de famous last words van Herstel NL ‘oprichter/initiatiefnemer’ Robin Fransman. Onder het kopje ‘lot van de oprichter’ is op de Wikipediapagina van Herstel NL te lezen dat hij kort na deze tekst (verstuurd in een Tweet op 3 december 2021) in het ziekenhuis terecht kwam en uiteindelijk gisteren overleed (49 of 53 jaar oud, daarover verschillen de meningen). Herstel NL is een organisatie die begin dit jaar menig wenkbrauwen deed fronsen met ‘een plan’ om Nederland weer open te gooien. Herstel NL pleitte voor ‘veilige zones’ voor kwetsbaren. Heel veel ‘best normale mensen’ hadden ineens wit/oranje slotjes in hun Twitter-avatar: het logo van Herstel NL. Ironisch genoeg was Robin Fransman kritisch op de snelste manier uit de lockdowns: vaccineren. Hij was niet tegen vaccineren ‘van kwetsbaren’. Maar vond het voor zichzelf niet nodig want ‘hij was toch gezond’ en ‘relatief jong’. Volgens sommige is het te vroeg om iets over Robin Fransman te zeggen of te persoonlijk omdat het een Nederlander is, maar het is wrang dat juist hij wekenlang een ziekenhuis bed bezet hield en daarmee juist bijdroeg aan de noodzaak van de door hem zo gehate maatregelen. En dan was Robin Fransman nog slechts een wappie light die niet eens per se tegen vaccineren was, maar slechts iemand die ten onrechte dacht dat het virus alleen gevaarlijk was voor dor hout, zoals zijn vriendin Marianne Zwagerman dat zo mooi zei. Ironie ook omdat Fransman onlangs in een tv-programma had geopperd om covid-patiënten niet meer op te nemen op de IC; dan waren er immers - volgens hem - ook geen maatregelen meer nodig. Prima natuurlijk, maar dan mag ik het vast ook wel hypocriet vinden dat hij zichzelf wel liet opnemen in het ziekenhuis. Overigens