Zoeken op de website

Na een jaar afwezigheid was de th-reünie - een reünie van mijn vaders opleiding - waarbij aanhang, kinderen en inmiddels kleinkinderen in wisselende samenstelling aan komen vliegen. Ik heb het eerder wel eens oneerbiedig het ‘iets stommere broertje van het familieweekend’, maar de waarheid is dat het met enige regelmaat best leuk is. Sinds ik kinderen ben ga ik ook wel om te laten zien dat mijn kinderen wél gelukt zijn of zodat opa en oma met hen kunnen pronken. Met een beetje geluk zijn er dan ook andere kinderen waarmee ze kunnen spelen zoals twee jaar geleden en dit jaar. Omdat men het vanwege corona niet aandurfde een huis af te huren voor een heel weekend, was het dit jaar bij iemand thuis. In die twee jaar is er veel gebeurt: één iemand van de eerste generatie is helaas overleden vorig jaar, er werden ook nieuwe kleinkinderen geboren en mijn vader vertelde trots dat hij nu ook een QR-code op zijn telefoon had. Vanuit het huis in Voorburg gingen we daarna wandelen op het strand bij de Wassenaarseslag. Er was nog iemand met een kind en zij gingen spelen met schepjes en emmertjes en dat wilden mijn kinderen uiteraard ook veel liever, dus werd het zandtaartjes maken en steden bouwen. Otis maakte wegen met de achterkant van zijn schep. Daartussen maakte hij zandhuisjes waar hij met zijn vinger dan een deur in prikte. Het was zowat de mooiste dag van de afgelopen maanden, een graad of 23, zon en een lekker briesje. Van de oma van het andere kindje kregen we een frietje met ketchup. Luna en Otis vroegen nieuschierig wat het rode goedje was. Saus? Ja een soort saus. Maar proeven hoefde nou ook weer niet. De rest ging een dik uur wandelen, wat ons een te overziene hoeveelheid tijd gaf om te genieten zonder dat we ons de pleuris hoefden te vervelen.

Gijs Groenteman sloot zich onlangs op de in de archiefkast van de Volkskrant, met schrijver (en acteur?) Herman Koch. Koch werd geïnterviewd over zijn nieuwe boek, maar vooral over het schrijverschap: hoe ging hij te werk, wanneer werd hij nou echt een schrijver en wat doet of laat hij daar voor. Het werd een heel boeiend gesprek (link) ondanks het wat nukkige, saaie voorkomen. Het ging onder andere over zijn nieuwe boek ‘Een film met Sophia’ waarin de heren het minutenlang over de openingsscène hadden: een man die een etentje heeft die avond maar die eigenlijk af wil zeggen. Menselijker wordt het niet. Dat het zo’n leuk gesprek werd lag ook wel heel erg aan Gijs Groenteman trouwens. Nou lees en luister ik lang niet alle interviews, maar dit moet toch wel haast de beste man/ vrouw van dit moment zijn. Hij kent z’n gast, luistert geweldig, legt ook veel van zichzelf in een gesprek en weet - en daar ontbreekt het nog wel eens aan in de journalistiek - ook hoe je het leven met een knipoog moet nemen met zijn geweldig droge humor. Brengt me overigens op een herhaalde tip: Gijs Groenteman schittert ook elke vrijdagavond (alleen nu even niet vanwege vrouwenvoetbal rond 21:20 uur (link) samen met zo’n andere held: Marcel van Roosmalen in Media Inside. Je weet niet wat je ziet: is het entertainment, is het humor, is het spot, is het journalistiek, is het een parodie? Je komt er nooit achter. Groenteman zou wat mij betreft ook Zomergasten moeten gaan presenteren; dit zouden weer ouderwets chaotische en prachtige gesprekken kunnen worden. En dat zeg ik niet als voorzitter van de Gijs Groenteman fanclub. Maar dat terzijde. Met Groenteman in de kast is de Podcast-serie waarin Gijs de schrijver dus interviewde en ook dit was weer prachtig. Toen ik mijn vrouw vertelde dat ik het zo’n mooi gesprek vond zei ze: ‘ik vind die Herman Koch echt helemaal niets’. “En Gijs zeker ook niet?,” vroeg ik, bij voorbaat beledigd. Nee dat vond ze ook niets. “Maar je lacht altijd wel, als we naar Media Inside kijken.” Dit ontkende ze half. Hooguit soms was het grappig. Daarom laat ik mijn luister en kijktip maar hier achter. Gijs Groenteman (47) daar gaan we nog veel van horen.

Bij het ziekenhuis waar ik werk is onlangs het plein voor het nabijgelegen station, Holendrecht, helemaal op de schop gegaan. Er werd een nieuw fietspad aangelegd, er verrezen een paar perkjes en een hele nieuwe stoep (schuine streep plein). Toen het plein open werd gegooid nu aan paar maanden geleden zag je direct dat de wereld niet zo maakbaar is als je zou denken. De mensen die in het ziekenhuis werken moeten als ze het station verlaten linksaf slaan. In de oude route was dat een min of meer rechte weg naar links, zonder gekke kronkels. In de nieuwe situaties moet je eerst een stuk rechtdoor, om een nieuw perkje heen om vervolgens in een soort halve cirkel weer bij een nieuw pad te komen, waar je vanaf dat moment rechtdoor loopt. Je loopt kortom best wel een stuk om. Maar je kon vanaf dat moment ook gewoon over het fietspad lopen; dan maakte je namelijk net wat minder meters, kon je het perkje rechts laten liggen en was je dus net even sneller. Je raad het al: dat werd voor bijna iedereen de nieuwe looproute. Ik liep altijd braaf om het perkje heen, nam - met nog een paar andere sukkels - de extra meters voor lief. Maar verder liep bijna iedereen altijd over het fietspad. Elke dag dat ik er langs liep dacht ik: wat onhandig. Wie bedenkt zoiets. En dan liep ik toch maar weer de extra meters omdat ik ook dacht: wat verschrikkelijk irritant voor de fietsers al die lopers op het fietspad (terwijl er ook gewoon een stoep is, die weliswaar niet heel handig liep). Wat schetste vanochtend mijn verbazing. Ik liep station Holendrecht uit en zag direct dat de wereld was veranderd. Ik liep, zoals elke dag, de stoep op, maar het perkje waar ik me iedere dag omslachtig omheen wurm, was ineens verdwenen. Je kon nu in een rechte lijn naar de halve cirkel lopen en hoefde in principe dus geen extra meters meer te maken. Hoera! Tot mijn verbazing zag ik enkele mierenneukers nog altijd over het fietspad lopen, want dat is nog altijd enkele centimeters korter.

Tim focking Douwsma wil niet meer optreden, net als Jandino en Hans Teeuwen. Ze vinden dat ze ‘gebruikt’ worden met hun optredens om mensen over de streep te halen alsnog een vaccinatie te nemen. Hoewel iedereen natuurlijk mag stoppen met optreden wanneer hij of zij wil (vooral Tim focking Douwsma!) moest ik hier toch wel erg om lachen. Deze artiesten denken echt dat de QR-code om hén draait in plaats van het weer veilig kunnen openstellen van de horeca, concertzalen en bioscopen. Ondertussen hebben we in voetbalstadions al maanden de Coronacheck-app en ik kan je verzekeren dat er nog nooit een voetballer is geweest die heeft gedacht dat de check om hém draait. Nee, hoewel voetballers zelfingenomen zijn, ze snappen echt wel dat de checker niet gaat over hen maar over de mensen op de tribune. Artiesten zijn soms net mensen, maar als het erop aankomt hebben veel van hen toch wel een erg grote pet van zichzelf op. Douwsma, Jandino en Teeuwen willen geen mensen uitsluiten van hun voorstellingen en dat vinden ze belangrijker dan het in de lucht houden van de gezondheidszorg. Al helpen ze daar natuurlijk indirect nu ook aan mee door helemaal niet meer op te treden. Ik las vandaag een tweet van Monique (focking) Smit die een bericht deelde over de horeca van Volendam. Ze zouden allemaal een sticker op de deur plakken dat iedereen welkom blijft zonder QR-code. Zoals iemand anders op Twitter daarop reageerde met een foute - maar grappige? - grap: in Volendam namen ze de veiligheid van de cafébezoeker sowieso al nooit al te serieus.

Het kan verkeren. Nog niet zo lang geleden zeiden de wappies massaal ‘ik doe niet meer mee’, omdat ze de maatregelen tegen de verspreiding van het coronavirus maar onlogisch of onzin vonden. Nu gisteren naar buiten kwam dat er vanaf 25 september een coronapas nodig is in de horeca, in bioscopen en theaters zeggen de wappies ‘ik weiger mee te doen aan de tweedeling’. Ja, zo werkt dat dus niet he. Eerst wekenlang roepen dat je niet mee doet aan de kledingvoorschriften van het feestje omdat je niet weer zin hebt in Hawaii-thema. Je bepaalt immers zelf wel wat je draagt. Om vervolgens als de uitnodigingen zijn verstuurd en je hebt er geen ontvangen keihard te roepen dat je toch niet had willen komen. Los van hoe irritant wappies zijn en hun eeuwige ‘ik heb zo mijn redenen’ of ‘ik heb veel onderzoek (lees Google) gedaan’ vind ook ik - die graag gebruikmaakt van zijn QR-code, het jammer dat het zover moet komen. De vaccinatiegraad is gezien de verspreidingssnelheid van de Deltavariant gewoon te laag. Ik vind het onverteerbaar dat mensen die zich tot nu toe aan alle maatregelen hebben gehouden en wachten op een operatie, keer op keer moeten worden afgebeld omdat er te veel mensen zijn zonder verstand die roepen dat het allemaal gif is. Hoewel ik het kut vindt dat de maatregel nodig is (en waarschijnlijk met mij iedereen), vind ik het alternatief - het vastlopen van de planbare zorg - nog veel erger. Dan maar af en toe een QR-code laten zien als dat moet. Als dát al te veel gevraagd is van je solidariteit, is het maar de vraag of we inderdaad nog moeten willen dat je meedoet. Het is graag of niet.

Toen was ik eens hondsberoerd. En dus lig ik op bed met mijn Chromebook op mijn buik bij te komen van de paar hapjes tomatensoep die ik naar binnen heb gelepeld. De soep - lekker zout, ook het eerste dat ik vandaag binnen heb gehouden - is nog niet op. Bij elke hap was ik er bedacht op dat er een aanzienlijke kans was dat ik naar de wc zou moeten rennen omdat het er wel eens vanzelf weer uit zou kunnen komen. Ja, het wordt vanavond een onsmakelijk verhaal. Het begon pas vannacht, toen ik ineens erge buikpijn had waar later nog wat misselijkheid overheen kwam. De wekker kwam als een donderslag deze ochtend en plichtsgetrouw als ik ben wurmde ik me naar boven om thuis te werken. Na een paar mailtjes beantwoorden zag ik al snel in dat dit ‘m niet ging worden. Vooral de misselijkheid nam nu de overhand, dus ik deed het hoogst noodzakelijke en logde toen uit met een excuusmailtje: het gaat echt niet. Daarna de hele ochtend voor pampus op bed gelegen, af en toe de wc onderkotsend. Meestal neemt bij mij de misselijkheid daarna vrij snel af, maar dat viel vanmiddag tegen. Ik las op Twitter de heisa over de coronapas, blokte wat wappies, sliep af en toe weer een half uurtje in, luisterde een podcast. En zo kroop de middag voorbij, zonder dat ik me noemenswaardig beter ben gaan voelen. De soep, Marjolein was zo lief om zelf soep voor mij te maken, heeft nog een bodempje over, maar als ik er aan denk wordt ik helaas nog misselijker. Wel heb ik sinds even enorme zin in koffie, al ben ik ook bang dat de melk die ik er dan wel in doe, verkeerd zal vallen. Verderop blaft een hond. Ik heb net Khalid & Sophie gekeken, wat op zich wel aardig was, alleen kan Sophie nou eenmaal niet zo goed presenteren. Als ik niet languit op bed zou liggen zou ik sowieso ook niet de urgentie hebben gevoeld om te kijken naar een lang gesprek over de woningnood. Nu is het enige dat ik en mijn soep zich nog kunnen afvragen: het zal toch zo wel beter worden met de misselijkheid en de buikpijn?

In de stoptrein van Breda naar Den Bosch zag ik met eigen ogen voor wie we nog alle maatregelen in stand houden. Er wilde in Tilburg een heuse treinwappie instappen die weigerde een mondkapje te dragen. Hij stapte - het was geen al te slimme jongen - in bij de deur waar de conductrice stond. Toen hij in eerste instantie weigerde een mondkapje te dragen zei ze direct: dan rijden we niet verder. Ze riep naar de conducteur om wat de situatie was. Enkele andere passagiers die er bij stonden, begonnen op de man te mopperen. Hij raaskalde iets over hoe inconsequent de regels waren. De jongen was blijkbaar viroloog, want hij wist ook nog te melden dat mondkapjes helemaal niet hielpen. Het beste argument was nog wel dat hij in bijna elke trein wel gewoon kon plaatsnemen en dat hij zelfs wel eens conducteurs had gezien zonder mondkapje. In één ding moet ik hem gelijk geven: er wordt inderdaad veel te weinig gehandhaafd en als er al wordt gehandhaafd krijgt iedereen eerst keurig een waarschuwing. Wat mij betreft mag - tenzij er overduidelijk geen sprake is van opzet - direct bekeurd worden en veel meer gecontroleerd. Ik zie op elk station spoorwegpolitie rondhangen, ogenschijnlijk niets doende, die kunnen best bij groot deel van de treinen even een rondje maken om te kijken of de staatskas nog wat gespekt kan worden. Vanavond werd bekendgemaakt dat het kabinet waarschijnlijk dinsdag aankondigt dat de 1,5 meter maatregel zal komen te vervallen. Daar komt dan een coronapas in de horeca, de bioscoop en het theater voor in de plaats. Dat dat nodig is komt in hoge mate door jongens zoals het stoere mannetje in onze trein die zo principieel zijn dat ze in de trein weigeren een mondkapje te dragen, alle maatregelen stom vinden (en zich er dus niet aan houden) omdat ze door de onbetrouwbare overheid zijn ingevoerd en zich weigeren te laten vaccineren want ‘eigen keuze’. Als ze wat minder koppig waren geweest, hadden we nu zeer waarschijnlijk geen coronapas nodig gehad. Prima al die koppigheid, hij wil geen mondkapje dragen een ander wil niet gevaccineerd worden. Maar nu gaat zijn vrijheid ten koste van die van mij. Daar ben ik, en met mij velen, klaar mee. Kom dus maar op met die coronapas. Wie weet ga ik dan zelfs wel een keertje extra naar de kroeg of naar de bios.

Vandaag was een spannende dag vandaag. Niet door spannende attracties in DippieDoe - een klein pretparkje tussen Best en Eindhoven. Maar omdat we met z’n zessen (de kinderen, ik en mijn ouders) wilden gaan en het park niet met openbaar vervoer bereikbaar is (nou ja, de dichtstbijzijnde bushalte is op ruim een half uur lopen en daarmee drie tot vier keer meer reistijd met de auto), besloten we om ons allemaal in de auto te proppen. De auto - hoewel best ruim - is vijfpersoons en we hebben er nog even de verkeersregels op nagegoogled, maar toch echt alle personen in een auto moeten officieel een autogordel hebben. We besloten toch maar te gaan hoewel volgens mijn moeder de boete wel 600 euro zou zijn. Het bleek 140 euro, maar dat is nog altijd veel geld. Ik zat samen met Otis in de laatste gordel - in overtreding dus - en dan zit je toch minder rustig dan normaal. De gordel zat strak om Otis’ middel en ik had zelf ook de gordel om mijn middel en mijn borst, dus het voelde wel veilig. Vlakbij Best - tijdens de rit van zo’n dertig minuten - werden we ingehaald door een politieauto. Heel langzaam ging deze voorbij. Ik hield m’n adem in, maar hij reed rechtdoor, wij sloegen af. We reden Best binnen, opnieuw een politieauto. Ook deze reed voorbij. Toen we bijna bij het park waren zei ik dat ik wel terug zou gaan met de bus. “Ach, de kans dat je wordt gepakt is heel klein. En als het veilig voelt… Ik betaal de boete wel,” aldus mijn vader. Enfin, we kwamen aan zonder boete, met een avontuur al achter de rug. Ik bood nogmaals aan om met de bus terug te gaan, maar hij wilde er nog altijd niets van weten. En dus stapten we eind van de middag opnieuw allemaal in de auto voor een nieuw avontuur. Spoiler: deze keer zagen we geen politie. Tot slot, aangezien het niet dragen van een eigen gordel strafbaar is, mocht de politie dit lezen: bovenstaande verhaal is natuurlijk 100% verzonnen.

Ik klaagde gisteren nog dat ik nooit wat meemaak, of althans dat ik ‘s avonds niets kan reproduceren wat het opschrijven waard is. Vandaag maakte ik eindelijk iets mee. Zowaar! Althans, ik denk dat ik iets mee heb gemaakt, want eigenlijk heb ik ook geen idee wat er gebeurde. Na een drukke werkochtend op kantoor liep ik zoals altijd de negen verdiepingen naar beneden, op weg naar de postkamer om één brief weg te brengen. Toen ik naar buiten liep kwam een vrouw in een bloemetjesjurk in tegengestelde richting aanlopen. Niets aan de hand. Toen ze vlakbij was, werd ze door een pleincoach (een vrijwilliger met een geel hesje die toeziet op naleving van de 1,5 meter) met een handgebaar tegengehouden. Hij zei wat; ik kon niet horen wat. Zelf kon ik doorlopen, maar zag opeens dat er her en der mannetjes stonden opgesteld die nerveus rondkeken. Toen ik achterom keek zag ik een hele groep zeer netjes geklede mannen aanlopen, een meter of tien achter me. Ze droegen naast een pak ook allemaal een mondkapje. Ze waren voor mij niet herkenbaar. Ik draaide de hoek om en zag nog iemand staan van de beveiliging. Hij keek me onderzoekend aan, zodanig dat ik bijna wilde vragen of er iets aan de hand was, maar hij liet me doorlopen. Pas toen bedacht ik me dat het waarschijnlijk met de netjes geklede mannen te maken had. Ik was nu de hoek om en ze waren net te ver weg om onopvallend nog een keer te kijken. Weer de hoek om, waar ook weer iemand (een hostess?) stond te wachten. Volledig onduidelijk waarom. Ik keek nog een keer, maar de groep nette mannen was nu niet meer te zien. Ik ging de draaideur door en kwam buiten bij de zijin- en uitgang van het ziekenhuis waar twee grote Mercedessen klaar stonden, voor (een deel van) het gezelschap dat ik zojuist had gezien. De chauffeurs zaten op een bankje te wachten. Op Twitter zocht ik of ik misschien kon vinden welke belangrijke (want er staan niet dagelijks overal beveiligers, hostesses en dure wagens) gasten er waren. Ik kon niets vinden. Voorlopig zal het wel een raadsel blijven, maar mocht het ooit duidelijk worden… Wie weet heb ik dan toch iets meegemaakt vandaag. Of niet, dat kan natuurlijk ook.

Ik krijg van mijn niet bestaande lezers nog wel eens het verwijt dat ik te veel over sport schrijf en te weinig over wat ik zelf meemaak. Elke dag denk ik heus hard na of er een leuk momentje is geweest, een grappig gesprek of een interessante hersenspinsel bij het fietsen, maar de trieste waarheid is dat ik vaak aan het einde van de dag niets zou kunnen benoemen wat het opschrijven waard is. Als er al iets gebeurt is dat vaak vertrouwelijk (patiënten gesprekken) of privé (gesprekken met collega’s/ vrienden/ kennissen) en aangezien ik iedereen ‘te vriend’ wil houden voel ik me niet vrij genoeg om hierover te schrijven. Sport, politiek of nieuws is dan wel zo veilig, want de kans dat de inhoud van die stukjes me achterhaald, lijkt me niet zo groot. Als ik het leven op mezelf betrek zitten mijn frustraties anno 9 september vooral in: de lange formatie die vooral vastloopt omdat Mark niet met Jesse en Lilianne tegelijk wil spelen. Kleutergedrag ten koste van het land en totaal respectloos naar het land om niet eens over de inhoud te willen praten. Verder maak ik me zorgen over de planbare zorg, waar ik ook mijn steentje aan wil bijdragen. Overal zijn personeelstekorten en met het griepseizoen voor de deur (ja, ik weet het, griep bestaat niet meer of zo) zie ik niet zo goed in hoe we de niet-acute zorg draaiende kunnen houden. Verder hangt er een waas van vermoeidheid over me heen door het elke week drie keer heel vroeg opstaan en niet op tijd in bed komen. Dat laatste zorgt er ook voor - schat ik zo in - dat ik ‘s avonds amper nog weet wat ik overdag heb gedaan, waarom en met wie. Het is niet anders.

Hahahahahahaha. Dat we zoveel gelachen hebben en dat niet vergeten godverdomme wat hebben we gelachen. Oh wacht ik dwaal af geloof ik (en dat is knap want ik was nog niet eens begonnen). Vandaag hardop moeten lachen toen ik in een best wel volle trein buiten de spits het bericht las over mondkapjes in de trein. Volgens NS topvrouw Marjan Rintel ‘begrijpt niemand het meer’, aldus Twitter. Ik was wel benieuwd waar de verwarring dan vandaan zou komen. De regels lijken me vrij helder: in het openbaar vervoer, op stations en op andere plekken waar 1,5 meter niet mogelijk is draag je een mondkapje. Rintel vindt - zo vertelde ze tegen BNR - de mondkapjesplicht onwerkbaar omdat ‘in het winkelcentrum Hoog Catharijne je geen mondkapje op moet’. Nee, het is echt totaal onbegrijpelijk. Net zo onbegrijpelijk dat je om op het station te komen moet inchecken, terwijl je bij Hoog Catharijne helemaal niet hoeft in te checken. Madness! Wie bedenkt zoiets!? Gewoon overal inchecken toch. Logisch. In de supermarkt, in de bios. Waarom zou je daar geen geldig vervoersbewijs moeten hebben? Is toch niet meer te volgen voor #demensen. Omdat Rintel het niet snapt verwacht ze dat het mondkapjesbeleid per 20 september zal vervallen’. Ik snap niets van Duitse naamvallen dus ik verwacht dat per 20 september iedereen in Duitslang gewoon Nederlands gaat praten. Sowieso toch niet te begrijpen, al die verschillende talen? Ze kunnen toch gewoon Nederlands praten. Nou ik doe nog één poging om Rintel te begrijpen. Ze ziet dat ‘reizigers het er moeilijk mee hebben omdat de mondkapjes niet meer in alle openbare ruimtes geldt’ en dat er ‘agressie ontstaat als mensen elkaar er op aanspreken’. Misschien - het is maar een idee- komt dat omdat er niet of nauwelijks op wordt gehandhaafd? Waar ik vroeger dagelijks één of meerdere keren werd gecontroleerd, gebeurt dat nu hooguit twee keer in de maand en soms zelfs maanden helemaal niet. Ik snap dat het niet leuk is om te handhaven, maar we vinden het toch ook normaal dat mensen een geldig vervoersbewijs hebben? Misschien moeten we dat dan ook maar afschaffen. Worden mensen alleen maar agressief van als ze ook nog voor de trein moeten betalen. Het leven is al zo duur. Kortom door de mondkapjes is het ‘niet leuk werken’ voor NS-personeel. Dat is natuurlijk ook veel belangrijker dan: is reizen met de trein veilig. Ja toch? Het moet wel leuk blijven.

Nog maar drie maanden geleden schreef ik hier dat tennis me eigenlijk niet meer kan bekoren. Zonder Nederlanders in de top en zonder échte persoonlijkheden (op Djokovic, Nadal en Federer na) boeide deze sport me niet meer. Zoals ik al schreef ken ik veel van de spelers in de top 20 niet eens. Zo ook niet Medvedev (blijkbaar de nummer 2) die vanavond ons sprookje uitblies. Want ja ja, ik keek deze week voor het eerst twee tenniswedstrijden in jaren. Geloof het of niet maar voor het eerst in hele lange tijd kwam er bij het mannentoernooi een Nederlander ver. Zoals het grapje van De Speld zei: het toernooi begint traditioneel met de uitschakeling van alle Nederlanders. Maar zo niet deze US Open want Botic van de Zandschulp (wie kent ‘m niet) ging als qualifier het toernooi in en wist zich als een ware sensatie via zeven overwinningen naar de kwartfinale te knokken. Het leverde geweldige beelden op de afgelopen dagen van Amerikanen die wilde weten wie deze Nederlander nou eigenlijk was en nog belangrijker: hoe je z’n naam uitspreekt. De waarheid is dat tot wij in Holland ook niet wisten wie hij was. Vanavond bood Botic zijn tegenstander Medvedev goed partij vanaf de derde set en liet hij bij vlagen zijn potentie zien. Dit sprookjesboek is nu opgetekend maar we hopen natuurlijk op een vervolgserie. Is Van de Zandschulp een nieuwe Martin Verkerk, ofwel een eendagsvlieg, of is het een topper in spé? Ik zie weinig tennis, maar op basis van de afgelopen wedstrijden denk ik dat de Veenendaler wel eens een nieuwe sub(?)topper zou kunnen worden, misschien zelfs een cultheld. Iemand opperde al dat Van de Zandschulp a la Rinus van Kalmthout (aka VeeKay) een stage naam moet nemen, maar juist niet. Laat het alsjeblieft altijd Van de Zandschulp blijven. Iets zegt me dat ik de komende jaren nog een stuk vaker naar tennis ga kijken.

Gisteren kwamen iets meer 10.000 mensen (hoewel de aanwezigen zelf spraken van 250.000, lol) bijeen in Amsterdam om te demonstreren. Waartegen weet volgens mij niemand. Ik heb vooral gehoord: genoeg is genoeg en dat het kabinet onbetrouwbaar is en/of verkeerde keuzes maakt. Nou heb ik nog nooit gehoord dat ‘men’ vond dat het kabinet het goed deed, maar eerlijk is eerlijk er gaat de laatste tijd wel veel mis in het coronabeleid en vooral in de communicatie daarover naar het volk. Demonstreren mag natuurlijk, maar wellicht was het handig geweest overeenstemming tussen de deelnemers te bereiken over het doel. Een deel van de mensen stond er omdat ze niet geloven in ‘cojona’ en/of niet geloven in ‘de maatregelen’. Een deel van de mensen vond het nodig om met een Jodenster rond te lopen omdat ‘onze vrijheid er aan gaat!’, of wat dat ook wezen mag. Anderen zijn gewoon ontevreden met hun leven of willen dat alles open gaat omdat Zandvoort het ook mag. Prima natuurlijk, iedereen heeft het recht om op een mooie zondagmiddag naar Amsterdam te trekken, maar ga dan niet miepen dat je door sommigen op één hoop wordt gegooid met iemand die de coronamaatregelen vergelijkt met de Tweede Wereldoorlog. Niet dat dat terecht is overigens. Het merendeel van de aanwezigheden van gisteren zal geen wappie zijn maar gewoon mensen die om wat voor reden dan ook willen laten horen: ik ben er ook nog. Nu nog hopen dat 1 van de 10.000 met een (werkbaar) alternatief komt voor het kabinetsbeleid.

17:15 De liveblog is gesloten! 17:07 Koning: “Amalia, ga es bier halen.” 17:03 Tiësto is ingehuurd om de sfeer op het circuit er in te houden. Tiësto verbaasd: “Ik wist ook niet dat ik nog bestond!” 16:57 Bottas moet een blaastest doen en blaast 0,8 promille. Hij moet zijn rijbewijs inleveren. 16:46 Olaf Mol wordt door Max en Jos in het bad gegooid. Olaf kan nog net zeggen: “Dit is een goed stel hoor.” 16:34 VERSTAPPEN WINT OP ZANDVOORT 16:30 Hamilton twee ronden voor het einde naar binnen! Max kan nog even langs zijn oma rijden en toch winnen. 16:18 Lewis Hamilton zeurt opnieuw over zijn banden. Mercedes trekt de stekker uit de boardradio. “Sorry Lewis, we rijden net een tunnel in,” aldus Mercedes-baas Toto. 16:06 Tsunoda’s motor is kapot. Hij parkeert de auto in de garage, pakt een badhandoek en loopt naar het strand. “De groeten,” aldus de Japanner. 16:04 Hamilton klaagt over zijn banden. “Waarom winterbanden? Het sneeuwt helemaal niet!” 16:01 Ocon heeft een zeemeeuw in zijn motor gekregen. Hij mag van de Greenpeace niet verder tot het dier is bevrijdt. 15:59 Max gaat even op de foto met een fan en rijdt daarna weer verder. Hij is zo gewoon gebleven. 15:54 Opnieuw een pitstop voor Max Verstappen. Omdat de pitstop minstens 2 seconden moet duren gaat hij na de bandenwissel nog even door de autowasstraat. 15:49 Vettel is de eerste auto die er vandaag afvliegt. Hij houdt de auto uit de muur, maar krijgt wel een gele kaart wegens tijdrekken. 15:41 Verstappen haalt Bottas in en neemt de leiding in de wedstrijd weer over. “Nananana,” aldus Max op de boardradio, terwijl hij zijn duim tegen zijn neus aan drukt. 15:30 Max gaat naar binnen voor een eerste pitsstop. Hij beklaagt zich bij het wegrijden als een echte Nederlander over de exorbitante benzineprijzen. 15:27 Sergio Perez laat zien dat je weldegelijk kunt inhalen op dit circuit. Het hielp wel mee dat Latifi moet wachten op een overstekende zandhagedis. 15:20 Schumacher heeft zijn TomTom verkeerd ingesteld en rijdt per ongeluk het centrum van Zandvoort in. Dit gaat hem veel tijd kosten. 15:05 De race is officieel begonnen! Er rent een streaker de baan op die wordt gegrepen door een Williams-auto. De auto heeft gelukkig geen schade. 14:54 Russell krijgt een boete omdat hij zijn gordel niet om heeft. 14:50 De organisatie begint met het van de baan af jagen van de koeien zodat de race over 20 minuten kan beginnen. Nederlandser wordt het niet. 14:44 Nico Dijkshoorn kijkt F1 om het te kunnen afzeiken. Hij parafraseert de organisatie in zijn tweet: “We hebben ook tribunes! Zodat je kan zitten. Vind je ons niet gek! Ja toch. We kunnen dit gewoon. Niemand dacht dat we het konden maar het is net als in het buitenland. Knap he!” 14:35 Het blijkt dat er ook veel mensen in Amsterdam zijn omdat ‘ze het niet eerlijk vinden dat de Grand Prix wel door mag gaan. De organisatie van de demonstratie eist dat ze voortaan ook 280 kilometer per uur mogen rijden. Grapperhaus zegt de organisatie toe dat vanaf 25 september 280 kilometer per uur mag, mits de bestuurder een geldige QR-code kan laten zien. 14:30 Het schijnt dat duizenden mensen op de Dam in Amsterdam protesteren omdat ze geen kaartjes konden krijgen voor de Grand Prix. Om de menigte tegemoet te komen geeft Prins Bernhard Jr. enkele woedende mensen een appartementje ter compensatie. 14:25 Overal oranje rookwolken van het vuurwerk. De metingen laten zien dat de milieuschade van dit weekend vooral door het publiek wordt veroorzaakt. 14:21 Omdat we geen kaartjes hebben gekregen voor de race doen we verslag vanaf een bank in Zandvoort-buiten (ook wel Den Bosch genaamd). Ziggo Sport zendt een interview uit van Olaf Mol. Mol maakt Ferrari-rijders Leclerc en Sainz ongemakkelijk door over zijn eigen dood te speculeren. 14:18 Plop! Kasatari F1-verslaggever Kasper zit klaar voor een exclusief raceverslag van de EERSTE Grand Prix van Nederland in 36 jaar. De liveblog is geopend.

Het schuurt volgens Hugo de Jonge, als het gaat over de beelden gaat van met oranje bezaaide straten in Zandvoort. Het algemeen levende sentiment is toch wel: als dit wel kan, waarom konden al die festivals dan niet door? Ja een geplaceerd evenement, maar die volle straten, rijen bij de verkooppunten en polonaises door de café’s daar kunnen toch echt niet? Het is het eeuwige: als zij het mogen, mogen wij ook verhaal, zoals we dat enkele weken terug ook al hoorden bij de Unmute us protesten. Om te beginnen - los van de oranje mensenmassa’s - zijn de plaatjes uit Zandvoort om te smullen. In 1985 werd de GP van Nederland voor het laatst gereden en het is geweldig om het nu eens zelf te kunnen meemaken al is het dan voor de tv. Dan ben ik maar even een slechte GroenLinkser. Je moet soms wel pragmatisch blijven. Deze beelden van Nederland gaan de wereld over en ik hoor veel mensen die nu al fan zijn van het prachtige circuit in de duinen. Dan de mensenmassa’s en coronaregels. Er wordt natuurlijk getest voor toegang, dat wil zeggen dat iedereen die binnen is gevaccineerd is of een negatieve test op z’n naam heeft staan. Neemt niet weg dat ik voor een groot deel kan meegaan met de mensen die zeggen dat dit een klap in het gezicht van evenementen als Lowlands is. Waarom Zandvoort wel? Het is eigenlijk ook niet uit te leggen en ik ben de eerste om toe te geven dat het beleid soms erg krom is. Dat beleid hoef ik ook niet te verdedigen want ik snap vaak ook niet waarom er versoepeld wordt en de manier waarop of waarom de Grand Prix wel kan en Lowlands niet. Dat maakt niet dat ik de #ikdoenietmeermee mensen snap. Op Twitter hoor ik nu menig persoon woedend zeggen dat alles weer moet kunnen omdat de overheid rare beslissingen maakt. Maar we hebben al die maatregelen niet voor de overheid maar voor onze gezondheid en het overeind blijven van de gezondheidszorg. We kunnen natuurlijk alle maatregelen afschaffen en daar niets tegenover stellen, maar je moet wel erg van het padje zijn als je denkt dat je daar Hugo de Jonge en Mark Rutte mee hebt in plaats van jezelf. Misschien moeten we het maar proberen, maar misschien moeten we de coronacheckapp dan voortaan alleen gebruiken als je het ziekenhuis in wilt. Niet gevaccineerd? Sorry, maar dat is dan maar de prijs van vrijheid.

Zoals gisteren te lezen was ben ik heel laat naar bed gegaan en nu, 6:11 uur, zit ik alweer in de trein mijn dagelijkse huiswerk te maken. Het voelt inmiddels wel als een last om dagelijks hier te schrijven. Een last die ik mezelf heb aangedaan maar hopelijk uiteindelijk voldoening gaat opbrengen. Zo rond half november heb ik dat een jaar lang iedere dag gedaan en ik hoop uiteraard dat ik dat mag volbrengen. Daarnaast is het ook wel een mooie motivatie. Door het dagelijks te doen, wordt ik ook dagelijks gedwongen om even na te denken over ‘een stukkie’, blijf ik regelmatig schrijven en heb ik heel misschien straks ook nog een soort van Kitty over een hele bijzondere periode die we allemaal meemaken. Over die periode gesproken: gisteravond laat (ik was dus nog niet naar bed) zag ik een bericht voorbij komen dat 20 september waarschijnlijk de maatregelen (1,5 meter - waar niemand zich meer aan houdt - mondkapjes - daarover later meer) toch nog niet gaan vervallen. Ik dacht: duh, dat is veel te vroeg. Het AMC ligt echt niet vol met covid-patiënten, maar het zijn er genoeg om - in combinatie met ziekte van personeel - de planbare zorg deels weg te drukken. Toen ik verder las zag ik dat dat te maken had met dat de wet moet worden aangepast om de 1,5 meter regel te laten vervallen. Na de recente noodkreten van Gommers en Kuipers deze week in de diverse talkshows (let op, we gaan in de herfst weer voller lopen en dat kan de reguliere zorg er niet bij hebben) had ik op iets meer realiteitszin gehoopt bij het kabinet. Aan de andere kant: mensen houden zich zoals gezegd structureel niet meer aan de 1,5 meter. Bij onbekenden - in het winkelcentrum bijvoorbeeld - loop ik echt wel in een boogje om mensen heen. Je weet immers nooit waar ze zijn geweest of wat ze zich niet hebben laten inspuiten. Maar bij andere situaties ben ik ook gemakkelijker geworden. Dat ik zelf niemand ken die niet gevaccineerd is helpt daar ook wel in mee. Ook de mondkapjesplicht, die eigenlijk alleen nog geldt in het openbaar vervoer, zie je ook bijna met de dag meer laksheid. Zonet op het perron (de plicht geld ook op de stations) was ik een van de weinigen die braaf z’n mondkapje op had. En dat was echt niet omdat de rest van de mensen nog aan het eten was. Vorige week las ik op Twitter hoe verbaasd een Nederlandse journalist die in het buitenland werkt was toen hij even in Nederland was: de aversie tegen het mondkapje is - vergeleken het buitenland - immens. Je kan zeggen dat - zoals nu - in een bijna lege trein, een mondkapje, wellicht overdreven is (maar aan de andere kant ook niet schadelijk natuurlijk). Maar als straks het thuiswerkadvies vervalt, alle scholen weer beginnen en de 1,5 meter wordt afgeschaft, lijkt me een mondkapje voor de zekerheid toch geen overbodige luxe.

Over 5 uur en 13 minuten gaat de wekker maar ik bedacht me nu pas dat ik nog helemaal niets geschreven had vandaag. Misschien komt het omdat ik al wel meerdere keren vanmiddag heb gedacht waarover ik zou kunnen schrijven. Ik had ook de kinderen relatief vroeg op bed, dus daar kan het ook niet aan gelegen hebben. Daarna zette ik even GTA V op, omdat ik overdag eigenlijk altijd aan het werk ben of een of meerdere kinderen kijken iets op tv of doen een spelletje op de computer. Eigenlijk het enige moment waarop ik tegenwoordig game is: samen met de kinderen of als Marjolein er niet is. Vanavond was Marjolein weg, dus ik wilde wel even de skills van onze nieuwe computer uittesten. GTA V is natuurlijk een badass spel, maar alles wat ik in twee uur heb gedaan is: auto’s stelen en proberen te verkopen, een nachtclub bezoeken (en er uit gegooid worden omdat ik dingen aanraakte, wat blijkbaar not done was), ik heb een bezoekje aan de kermis gebracht (reuzenrad en achtbaan). En dat terwijl ik in het echt een hekel heb aan de kermis. Voor die twee ritjes alleen al moest ik trouwens 23 dollar betalen, dus dan vallen de prijzen in Den Bosch nog wel mee. Verder heb ik een half uur (niet gelogen) gezocht naar een metrostation omdat ik wel een ritje wilde maken. Ik vond het metrostation niet (stond niet op de plattegrond en de kaarten die ik op internet vond waren niet erg duidelijk). En toen was het dus ineens al half 12 geweest, moest ik ook nog mijn verhaaltje typen (bij deze) en moet ik over een kleine 5 uur dus alweer opstaan. Gelukkig is het daarna weekend. Aanvulling: oh my god, Marjolein is zelfs al thuis!

Vlak voordat ik op transferdeadlineday (de laatste dag dat clubs nieuwe spelers mogen kopen of verkopen) mijn bed opzocht, kwam het hoogst merkwaardige bericht dat Luuk de Jong (oud PSV, nu Sevilla sinds twee jaar maar daar niet echt geslaagd) naar FC Barcelona zou gaan. Dat is voor de niet voetbalvolger net zoiets al dat ik wordt getekend door FC Groningen. Totaal onwaarschijnlijk. Op Twitter zocht ik naar bevestiging van het bericht en betrouwbare bronnen waren het er inderdaad over eens dat Luuk naar (voormalig?) topclub Barca zou gaan. De reacties van de fans waren te raden. Bij het lezen van het commentaar van Barcelona aanhangers kwamen regelmatig ‘huilen van het lachen-lachen smileys voorbij, of teksten als ‘joke’ en ‘finished club’. Ik kreeg echt medelijden met Luuk en hoopte vooral dat hij niet even op de sociale media de reacties op zijn transfer zou gaan bekijken. De meest positieve reacties (die zwaar in de minderheid waren) spraken over: ‘laten we hem een kans geven’ en ‘het kan alleen maar meevallen’. Zonder Barca-coach Ronald Koeman was Luuk de Jong natuurlijk nooit naar Barcelona gehaald, maar het zegt ook alles over de staat waarin de club nu verkeert. Door de enorme schulden kon het zelfs Messi deze zomer niet behouden. Ik maak me zorgen om de club, maar toch ook wel om Luuk de Jong. Zijn nieuwe ploeggenoten krijgen ook echt wel mee hoe Luuk op Twitter volledig wordt afgemaakt. Hij staat direct al met 0-3 achter.

Maandag kwam ik thuis van mijn werk; er waren twee vriendinnetjes van Otis te spelen. Een van hen was een dokter. Ik was nog maar net neergeploft op de stoel toen de oudste van de twee zei: ‘het is hier wel een puinzooi zeg, laten we boven spelen!’ Ik moest lachen. ‘Nou als je het hier al een rotzooi vind, dan ben je duidelijk nog niet boven geweest,’ zei ik. Even later gingen ze ook daadwerkelijk boven spelen. Ik hoorde dat er opnieuw een grote volksverhuizing van spullen aan de gang was. Even later kwamen ze met Halloween-lampionnen de trap af en was Luna’s kamer omgebouwd tot donker hol. De vloer was door het rondslingerende speelgoed niet meer te zien en de rolluiken waren naar beneden waardoor het - op een nepkaarsje na - donker was. ‘s avonds De volgende dag besloot ik dat het genoeg was geweest. Na mijn werk boven ik met het opruimen van de zolder, te beginnen met de studeer-/ logeer-/ -voorleeskamer. In het bureau vond ik al snel mijn zonnebril op sterkte die ik de hele zomer al kwijt was. Ik zette ik de zonnebril op, maakte een selfie en stuurde deze naar Marjolein. Een paar uur later lag ik op de bank in m’n opgeruimde studeerkamer. Naast me de zonnebril, die ik terugvond op de laatste dag van de meteorologische zomer. Uiteraard.

Op Station Amsterdam Bijlmer ArenA waren er best nog wel wat mensen, al was het wel een stuk rustiger dan op de dagen (woensdag, donderdag, vrijdag) dat ik normaal de trein naar m’n werk neem. Ik liep via de roltrappen van het treinperron naar de metro, waar het echt maar een handjevol mensen stonden te wachten. De metro die op de borden stond kwam niet. Een minuut of zes later stopte er wel één en ik stapte in en ging zitten. Het hele bankje was verder leeg. Ook bij Holendrecht stapten er maar enkele mensen uit. Toen ik het nieuw aangelegd voetpad afliep en bijna bij het bruggetje vlak voor het ziekenhuis was, keek ik voor het eerst om. Tientallen meters verder liepen twee mensen, maar dat was het. Even begon ik echt aan mezelf te twijfelen. Is het wel echt maandag? Heb ik me in de tijd vergist? Ik dacht aan de berichten dit weekend in de media over horror treinen, waarin iedereen weer opgepropt zou zitten of staan omdat de Universiteiten ook weer bijna open gaan. Deze ochtend was dat alvast niet het geval en ook in het ziekenhuis was het ongewoon uitgestorven. Menig wappie zal bij een blik op het Voetenplein zeggen: zie je wel de ziekenhuizen zijn leeg! Gelukkig bleek eenmaal boven dat ik ‘gewoon’ op tijd op m’n werk was op een doordeweekse dag. Mijn collega was al druk bezig met het regelen van bedden voor een operatie van woensdag. Zo rustig als het beneden op de pleinen was, zo vol liggen immers de afdelingen. Niet alleen door covid-opnames natuurlijk, ook het gebrek aan personeel (of ziekte van personeel) is een groot probleem, waardoor bedden die we eigenlijk nodig hebben voor de planbare zorg, worden ‘gesloten’. Vooral de covid-opnames zijn frustrerend. Bij veel met covid opgenomen patiënten staat dat ze niet gevaccineerd zijn van jong (16 jaar) tot oud (dik in de zeventig) komen mensen die de prik niet moeten op bedden te liggen die we juist zo hard nodig hebben om achterstallige planbare zorg in te halen, of om de achterstanden tenminste niet verder te laten oplopen. Met nog een cappuccino erbij lachen mijn collega en ik als boeren met kiespijn over de beddenproblemen in het ziekenhuis. Als ik even later iemand voor volgende week wél kan inplannen is die persoon zo dankbaar dat het bijna ongemakkelijk wordt. Ik aanvaard de complimenten in de wetenschap dat er ook zoveel niet doorgaat.

Het was een troosteloze slome zondag. Helaas werd ik door de honger al ruim voor negen uur wakker, anders had ik rustig de hele ochtend in bed kunnen blijven liggen: Luna werd zelf pas om 11 uur wakker bijvoorbeeld. Het liep dus iets anders. Met een kop koffie voor me zat ik om 10 uur aan de Lego. Het enige waar ik me op verheugde was de F1 race van Spa en ik hoopte dat Ajax vandaag misschien punten zou laten liggen tegen Vitesse, een ploeg tegen wie Ajax het vaak lastig heeft. Helaas gebeurde dat laatste niet en op de F1 race heb ik zo’n beetje de hele middag moeten wachten. Ik zat helemaal klaar voor de zoveelste overwinning van Max Verstappen, maar het regende en blijkbaar kan je niet in de regen racen. Ik herinner me (maar wellicht dan verkeerd) dat er vroeger juist spectaculaire races waren, waarin soms nog geen tien auto’s de finish haalden en de ene na de andere coureur de baan af reed. Het waren de mooiste races: wie kon er het beste met die omstandigheden omgaan. Jos Verstappen haalde altijd net wat meer uit die races dan op ‘gewone’ droge banen. Ook nu beloofde het, met veel regen, een interessant gevecht te worden tussen Max en Lewis, maar de raceleiding durfde het niet aan. Tijdens de (uitgestelde) opwarmronde klaagde de ene na de andere coureur dat hij niets kon zien. Max - die vooraan reed - zei iets als: nou het is wel te doen hoor, maar oké. Uiteindelijk was het dus geen race middag maar een hele middag wachten of er nog een nieuwe weerupdate kwam. Na uren werd besloten om toch nog een paar rondjes achter de safety car de baan op te kopen zodat er tenminste (daarvoor moeten twee rondjes minimaal gereden worden) halve punten konden worden uitgedeeld. Zelf zou ik het graag gezien hebben: wie wil er net iets meer risico nemen? Wie laat zien net iets beter zijn auto en de baan te kennen? Voor de mensen die een kaartje kochten is het helemaal een domper. Die hebben vaak meer dan 100 euro afgetikt om naar de rode paraplu van de man op de rij voor zich te kijken en het enige wat ze kregen waren twee risicoloze rondjes van de zaak.

Mijn eerste werkweek zit er op en het is niet meegevallen. Ik was licht verkouden woensdag dus kon direct aan de coronatest. Donderdag en vrijdag was ik voor het eerst weer op kantoor en werd mijn reistijd met bijna een half uur verlengd omdat er tussen Utrecht en Den Bosch geen treinen maar bussen reden. Bovendien is de collega wiens werk ik moet vervangen bij afwezigheid nu drie weken afwezig waardoor ik de komende weken een stuk meer moet doen dan normaal. Ik moet dan ook bekennen dat ik nog niet eens al mijn mails gelezen heb uit de periode dat ik vakantie had, met de gedachte dat als het echt belangrijk is er nog wel een keer wordt gemaild (dat hoop je dan). Ik was bovendien vergeten hoe zwaar het is om om 4:50 de wekker te horen gaan. Vooral als je ‘s avonds niet op tijd naar bed gaat (zoals ik) omdat de kinderen (die nog wel vakantie hebben) pas om 22 uur allemaal op bed liggen en er net een leuke film (zoals Amsterdamned) op tv is. Toen ik vrijdagmiddag in de bus terug naar Den Bosch zat - op weg naar de kermis dus - was ik inmiddels dan ook een halve zombie en ‘s avonds kon ik zelfs bij het geweldige Media Inside (aanrader!) mijn ogen amper open houden. Gek genoeg wordt ik - hoe moe ik ook ben - altijd rond een uur of negen uiterlijk wel wakker en kan dan de slaap niet meer vatten. Heel frustrerend. Want zo haal je het slaaptekort nooit in, voor zover dat überhaupt kan. Doel voor de rest van het weekend is om nog veel meer te slapen, dus dat zal dan ook wel weer niet lukken, met nog twee hele lange drukke werkweken waarin ik mijn collega mag vervangen, voor de boeg.

Chef'special zanger Joshua Nolet werd gisteren nieuws omdat hij in een filmpje bekendmaakte dat zijn band was gevraagd om gratis op te te treden tijden de Grand Prix van Zandvoort, volgende week. Dat bleek niet helemaal waar te zijn: de band kreeg weliswaar geen geld geboden, maar wel dure tickets. Daarnaast kan je een optreden bij de Grand Prix ook als een kans zien om je muziek bij een groter (internationaler?) publiek te brengen. Dat kán. Ik vind het zeker geen oneerbaar voorstel, al is het natuurlijk wel enigszins onhandig dat zo’n poenerig evenement de bank niet ook een kleine financiële tegemoetkoming daarbij heeft aangeboden. Het imago van Prins Bernhard Jr. is al niet te best, dus zo’n bericht als dit is olie op het vuur voor wie in de prins en zijn F1-wedstrijd het ultieme kwaad ziet. Zelf ben ik blij met de Grand Prix. De wedstrijd wordt toch wel ergens gereden, dus waarom dan niet hier, waar Nederland - na het Songfestival - opnieuw een mooie kans heeft om zich op de kaart te zetten. En prima natuurlijk als Chef’special zegt niet gratis op te treden, maar zo’n raar voorstel is het niet. Naar mijn weten spelen bands wel vaker, zoals destijds bij DWDD voor niets, om een nieuw album aan te prijzen. Reclame is namelijk ook wat waard. Vandaag las ik dat Davina Michelle wél gratis gaat optreden in Zandvoort. Prima toch? De organisatie heeft natuurlijk het recht om een band te vragen ‘gratis’ op te treden in ruil voor exposure. Band mag dat afwijzen. Kortom ophef om niets.

De route voelt al bijna vertrouwd als ik voor de zevende keer naar de Brabanthallen fiets vanmiddag voor een coronatest. Mijn klachten zijn vrij minimaal: beetje hoofdpijn, beetje spierpijn, beetje neusverkouden, beetje keelklachten. Het was echter net te veel om te gaan werken en dan moet ik wel een negatieve test hebben om eventueel morgen wel te kunnen komen. Omdat ik ook nog bijna niets heb gegeten voel ik me na een paar straten al slapjes worden. Ik heb het ook veel te warm en ben mijn koptelefoon vergeten, dus voor het eerst fiets ik naar de teststraat zonder een podcast te luisteren. Eenmaal bij de Brabanthallen aangekomen is er wel het een en ander veranderd. Ik hoor verderop het gegil van de kermis, die is neergestreken op de parkeerplaats naast de evenementenhal. Ook fiets ik langs een groot bord van ‘World of dino’s’, waar je voor 21 euro (of meer) naar een paar plastic dinopoppen kan kijken. Ik zet mijn fiets zoals altijd (zo mag je dat zeggen bij de zevende keer) neer in de fietsenstalling bij de ingang van de vaccinatielocatie / teststraat. Het is rustig. Er staan alleen her en der wat mensen met gele hesjes aan om het verkeer te regelen. Ik verbaas me er opnieuw over dat de mensen de van de vaccinatielocatie af komen, letterlijk naast de mensen naar buiten komen die zich net hebben laten testen. Alsof dat lullige hekje corona tegenhoudt. Eenmaal binnen is het al net zo rustig. De teststraat ziet er hetzelfde uit als de vorige keer maar dan nog meer verlaten. Van de ongeveer tien zeecontainers bij de verschillende rijen, is alleen de eerste in gebruik. Er staat een auto ‘binnen’ voor de test en er wacht een auto achter. Verder ben ik de enige klant. Op de achtergrond klinkt harde muziek om de sfeer er in te houden of krijgen, maar dat lukt niet in zo’n enorme hal waar maar op een paar vierkante meter iets gebeurt. Voor de zevende keer krijg ik de vraag of ik me al eerder heb laten testen. Voor de zesde keer is mijn antwoord ja. Een minuutje later sta ik weer buiten en hoor ik het gegil van de kermis weer. Volgende keer echt die koptelefoon niet vergeten.

Ik ga het kort houden, want PSV staat op het punt van beginnen en ik wil heel graag deze wedstrijd van het decennium zien. Er staat voor PSV veel op het spel: deelname aan de Champions League kan afgedwongen worden als Benfica wordt verslagen. En belangrijker: de miljoenen die daarmee kunnen worden verdiend. Ik zit nu pas net op de bank met fris gewassen haartjes omdat ik de afgelopen uren druk bezig was met het uitzoeken van een heel noodzakelijke computer. Mijn werk stuurt me elke dag dat ik thuis via de browser inlog een dreigend mailtje: maak gebruik van programma X en log niet in via de browser, want dit is niet veilig. Deze week was daar aan toegevoegd: vanaf 1 september kan het ook niet meer. Omdat ik thuis altijd op een Chromebook werk (zonder Windows dus), en ik de betreffende app niet kan installeren, heb ik laatst de ICT gebeld. Ik wilde wel eens weten wat het alternatief was voor mensen die Chrome OS gebruiken in plaats van Windows of Apple. Ja, dat alternatief was er dus niet. Prettige middag. Enfin, de conclusie was dus dat ik of altijd Marjolein’s laptop moet gaan leven, of een computer met WIndows kopen om op te werken. Nou klagen we al een tijdje over hoe traag onze eigen computer is (die beneden staat) voor gamen, maar voor werken zou hij nog gemakkelijk jaren mee kunnen gaan. Conclusie was dus: er moet dan maar een nieuwe gamecomputer kopen, dan kan de huidige computer naar de werkkamer. Na een hele middag googlen (en schrikken van de prijzen voor een beetje gaming desktop) heb ik dus een nieuwe aankoop gevonden. Hopelijk gaat deze - net als onze huidige pc - ook minimaal 9 jaar mee. Dan valt de afschrijving per jaar tenminste nog mee. En aangezien we al in minuut 5 van de wedstrijd zitten: tot zover, tot morgen.

‘Stop de willekeur! Wij eisen dat per 1 september 2021 evenementen weer mogen plaatsvinden met een volledige capaciteit.’ Wij zijn in dit geval de mensen achter de ‘Unmute us’ actie. Afgelopen weekend kregen ze veel mensen op de been dankzij een populair standpunt, want wie is er nou tegen festivals? De dance- en evenementensector heeft het over willekeur, maar waar je algemene maatregelen knelt dat soms natuurlijk: waarom wel geplaceerde evenementen door laten gaan en niet geplaceerde evenementen niet. Terwijl ze wellicht beide, mits met testen voor toegang, redelijk veilig door zouden kunnen gaan. De afgelopen dagen heb ik veel auto gereden en daardoor ook veel radio geluisterd. De enige argumenten waarom ‘alles volledig open moet en snel’ is: ja maar het voetbal dan. Niemand stelde dat voor voetbal dezelfde regels gelden als voor andere evenementen: tweederde gevuld, geplaceerd, testen voor toegang. Onder dezelfde voorwaarden mogen ook de (eendaagse) evenementen doorgaan. Dat dat bij voetbal uit kan en bij evenementen niet is zuur (regel maar eens tienduizenden stoeltjes), maar heeft met willekeur niets te maken. Unmute us bracht zaterdag in diverse steden veel mensen op de been: van bezorgde organisatoren van festivals tot potentiële bezoekers. Maar het trok ook veel wappies aan (aan de protestborden te zien) en waarom het volgens de betrokken mogelijk moet zijn wordt niet echt duidelijk. Hullie mogen het ook (wat niet eens waar is) is natuurlijk niet echt een sterk argument. Een betere onderbouwing was mooi geweest, want wie weet zijn er oplossingen te bedenken om ook meerdaagse festivals door te laten gaan, maar door alleen te roepen: alles open nu, krijg je een zinloos welles nietes spelletje. Kom met festivals voor alleen gevaccineerden, laat iedereen een stoeltje meenemen, laat iedereen bij meerdaagse festivals thuis slapen en tussendoor testen, bedenk iets! En laten we hopen dat het snel weer gewoon kan zonder alle gedoe.

Met Hans Klok in de vertraging bij Zomergasten op tv (omdat we te laat thuis waren om live te kijken) komt er een einde aan ruim drie weken vakantie. Het slechte nieuws: ik ben nog niet echt uitgerust, had nog wel vaker en langer willen uitslapen. Ook heb ik nog geen zin om weer aan de slag te gaan. Ik heb het afzeggen van operaties, gedoe over covidbedden en gezeur over bestellingen geen seconde gemist. In de pak ‘m beet 26 nachten vrijaf heb ik denk ik maar twee keer zijdelings over mijn werk gedroomd. Eén keer kwam ik terug van vakantie en kreeg ik van een collega te horen wat ik allemaal had gemist en nog moest doen. Een andere keer was ik met een inmiddels vertrokken chirurg in het ziekenhuis. Veel verder ging de droom niet, of is me in ieder geval niet bijgebleven. Ik heb het dus niet gemist, terwijl ik best leuk werk heb, al zeg ik het zelf. Ik spreek veel mensen, kom veel te weten over het reilen en zeilen in het ziekenhuis en ik mag doen waar ik - denk ik - best goed in ben: plannen, vooruit denken, controleren, administratie. Toch is het na elke vakantie weer slikken, want het leukste is natuurlijk lekker vrij, geen zorgen, spelletjes doen, samen zwemmen, leuke dingen doen met de kinderen. En dat is toch allemaal een stuk lastiger als je geen vakantie hebt. Omdat ik mezelf zo zielig vind heb ik mezelf mogelijk wat Friends-Lego kado gedaan om ook na mijn vakantie nog leuke dingen te kunnen doen. Het wordt een paar weken op water en brood maar dan heb je (hopelijk) ook wat.

Vroeger dacht ik er wel eens aan - althans in mijn herinnering was dat zo - hoe het zou zijn om later met mijn kinderen naar Verkeerspark Assen te gaan. Het park sloot helaas in 2014 naar het schijnt definitief de deuren. Een deel van dat park, namelijk het autoparcours, is inmiddels te vinden in Duinen Zathe, waar we inmiddels al meerdere keren met de kinderen zijn geweest. Omdat we vandaag de auto gingen terugbrengen naar Groningen en nog een dagje te besteden hadden, stelde ik voor om naar Sprookjeshof te gaan. Het kleine pretpark in Zuidlaren, is met de auto vanuit Groningen goed te bereiken. Bovendien ben ik er vroeger toen ik zelf jong was wel eens geweest met uitjes vanuit het plaatselijke buurthuis De Schakel. Ik hoopte op iets van herkenning, maar waar ik het ook zocht: in de speeltuin of in het sprookjesbos zelf, ik herkende niets. Nog geen sprookje of speeltoestel kwam me bekend voor. Wel was het een erg leuk park voor de kinderen: een grote speeltuin met een bijna net zo grote binnenspeeltuin en - wat vooral ik zelf erg leuk vond - de sprookjes die op een knullige, kneuterige manier leken nagemaakt van het sprookjesbos uit de Efteling. Het was helaas druk in het sprookjesbos dus we moesten soms wat sneller door dan ik eigenlijk had gewild, maar ik kon toch wel erg genieten van de slechte audio, de houterige bewegingen en de soms matig aangeklede sprookjes. Het deed me bijna denken aan de keer dat ik zelf in de Efteling was en had bedacht dat ik op zolder ook wel een eigen Efteling kon maken, al doe ik daar het Sprookjeshof natuurlijk wel mee tekort. Na een uur of vier moesten we helaas al naar huis vanwege andere verplichtingen, anders hadden we ons gemakkelijk tot sluitingstijd kunnen vermaken. Maar de herkenning van vroeger, nee die was er toch echt niet, hoe hard ik het probeerde.

Op Twitter is gemor omdat GroenLinks en PvdA hebben aangekondigd om als één team te gaan onderhandelen in de formatie, die nu al eindeloos lijkt te duren. Er is kritiek want ‘niemand heeft voor zo’n combiteam gestemd’. Zelfs vanuit de achterbannen van PvdA en GroenLinks las ik her en der wat kritiek van mensen die ‘heel bewust niet op GroenLinks hadden gestemd’ bijvoorbeeld. Voor de mensen die zoveel kritiek hebben: zij hebben waarschijnlijk de verkiezingsprogramma’s niet gelezen, anders zouden ze deze stap vermoed ik wel begrijpen (of dan dus voor een andere partij hebben gekozen). Er zijn natuurlijk nuanceverschillen maar de laatste jaren zijn de partijen ideologisch nauwelijks nog van elkaar verschillend. Als ultieme poging om nog iets van deze formatie te maken vind ik de stap die deze partijen zeggen gedurfd en ook tevens de enige constructieve zet die er de afgelopen maanden is gedaan. Verder hebben partijen elkaar vooral uitgesloten, of zichzelf buitenspel gezet of aangegeven niet met ‘een wolk van linkse partijen’ te willen regeren. Of zichzelf buitenspel gezet door te liegen. Oké, die laatste twee voorbeelden waren dan allebei VVD, maar come on: de arrogantie waarin Mark Rutte nog altijd in deze formatie staat als beoogd premier is toch stuitend na alles wat er in de afgelopen maanden is gebeurd. Sowieso zie ik bij zowel hem als bij Kaag nul urgentie om er iets van te maken en snel een beetje. Eén linkse partij (GroenLinks/PvdA) aan tafel is een zet in de goede richting. Laten we dat vooral omarmen.

Dat het een hele ervaring zou worden, met z’n vijven een paar nachten in één kamer slapen, wisten we vooraf ook wel. Maar je weet pas hoe het is als je het echt doet. Het is niet bepaald de hel, dat is te sterk aangezet, maar het is wel erg wennen. Iedereen maakt geluid: de een kijkt een filmpje op een telefoon, de ander draait zich om, weer een ander drinkt uit een fles, nog weer iemand anders kraakt met z’n tijdschrift, een vijfde typt op z’n laptop. Allemaal tegelijkertijd naar bed en ‘s ochtends samen aan het ontbijt aan één tafel. Ik krijg er een erg schoolkamp gevoel bij. Misschien ook wel omdat het kamp wat me van vroeger het meest bij is gebleven ook op een eiland was, ook met veel te veel mensen op een kamer. Ook met hoogslapers, ook met krakende tijdschriften (toen de Power Unlimited). Het enige dat er echt aan ontbreekt zijn liedjes van Whitney Houston (I will always love you), Reel 2 Real (I like to move it) en een bonte avond. Al vond ik dat het verschrikkelijkste aan de hele reis, waarschijnlijk. Terwijl degene in het bed boven mij nu voor de zestiende keer omdraait in vijf minuten ben ik blij dat we morgen weer naar huis gaan. Dat is toch de voornaamste reden om op vakantie te gaan: inzien dat het thuis allemaal nog zo slecht niet is. Iedereen een eigen kamer, een bed waarin ik in de breedte kan liggen als ik zou willen, geen tachtig geluiden van ik weet niet hoeveel anderen. Heerlijk, al moet ik toegeven: zo een paar nachten op elkaars lip, heeft ook wel wat.

We waren weer even terug - om te lasergamen en te minigolfen - op het vakantiepark waar we tot maandag een week hadden gezeten. De kinderen waren helemaal enthousiast omdat ze weer konden spelen en het zonnetje brak zelfs op deze troosteloze dag nog even door. Na het eten gingen we allemaal nog even één voor één naar de wc. Bij het terras stond een jonge jongen te zingen en gitaar te spelen met een versterker. Hij deed me een beetje denken aan Brians van de Thunderbirds, maar dan net iets vlotter: brilletje, hip kapsel, te strakke broek. Het klonk zeker niet onaardig, maar het was niet echt een sprankelende ambiance voor livemuziek. Als hij weer een nummer klaar had begon er steevast voorin in het publiek een man hard te klappen, waarna een enkeling volgde. Toen de jonge zanger even pauze had kwam de man naar hem toe. Nu pas zag ik dat de man als twee druppels water op de jongen leek, maar dan een jaar of dertig ouder. Ze bespraken wat. Hij keek met een mengeling van trots en plaatsvervangende schaamte, omdat er bijna geen meer troosteloze plek te vinden zou zijn om op te treden. Na elk nummer keek de jongen even op zijn telefoon. Het was niet helemaal duidelijk of hij moest checken of hij nieuwe appjes had, of even keek welk nummer hij nu weer zou spelen. Om precies 19:00 uur hield hij op met spelen. Deze keer klapte er alleen een jongen een eindje verderop. De vader stond op en hielp zijn zoon om de microfoonstandaarden te ontmantelen. Ze maakten nog even een praatje met een medewerker die rommel aan het opruimen was met een prikker. Ik stond even verderop bij een speelboot en kon net niet horen wat er gezegd werd. Ergens midden in het gesprek ving ik nog wel ‘dansen met Jansen’ op. Ze vertrokken daarna zonder verdere applaus. De mensen op het terras aten door en hadden waarschijnlijk niet eens door dat de muziek was gestopt.

“Gingen we nou nog naar de film?” vroeg ik. “Hmm.” Daarna hoorde ik iets wat klonk als een bevestiging. “Zal ik drie kaartjes kopen of vijf. Drie maar doen? Luna is wel een beetje te klein om zo lang stil te zitten. Toch?” “Oké.” Even later zitten we bij het ontbijt. Het gesprek zoals hiervoor beschreven vond plaats toen we nog op de kamer zaten. Althans, ik zat. Marjolein lag en had haar ogen dicht. Ik had toen misschien kunnen inschatten dat ze niet helemaal wist waar ik het over had. Toen ik zei dat we wel een beetje door moesten eten omdat we anders de film zouden missen reageerde Marjolein heel erg verbaasd, waarop ik weer heel erg verbaasd reageerde. “Dit hebben we toch net besproken?” Ze wist dat nog maar half en ze wist ook niet dat de film om 11:15 uur al zou beginnen. “Maar daar hebben we het gisteren toch over gehad?” Ze wist nergens meer wat van. Een half uur later waren we snelwandelend onderweg naar de Cinema van Texel. Volgens Google was het nog acht minuten lopen, maar dan kent Google ons nog niet. Doorgaans moeten we elke vijf meter stoppen omdat iemand iemand anders geslagen heeft, er een steentje in een schoen zit of de pleuris uitbreekt omdat iemand acute honger of dorst heeft. Niet deze keer. De jongens liepen zowaar door en we hadden zelfs maarliefst vijf (!) minuten over toen we ons bij de balie aanmeldde. “Zijn er nog kaartjes te koop?”, vroeg ik. “Misschien toch leuk als Luna en ik ook mee gaan?” Ja er waren nog kaartjes te koop. In het kleine zaaltje zaten her en der plukjes mensen op corona-veilige afstand van elkaar. Nog weer een paar minuten later begon de film CatVideoFest 2021. 70 minuten lang kattenfilmpjes kijken in de bioscoop.

Ondankbare honden zijn het. En omdat we op Texel zijn: ondankbare zeehonden. Nee echt, de Horeca (het spijt me om te moeten zeggen als telg van de Hotel Paping dynastie) is echt super onsympathiek uit deze crisis gekomen. Ze hebben een jaar lang dicht gezeten. Een jaar lang hebben we iedere week dat gezeur van de kroegen en de restaurants aan moeten horen: oh wat zijn we zielig buhbuhbuh, meer geld! Ondertussen hebben ze al hun personeel ontslagen (waardoor ze nu geen personeel kunnen vinden; karma?) en nu zijn de kroegen en restaurants open en nu staan ze met lachende gezichten op straat te verkondigen dat vandaag eten er echt niet in zit. Nee de hele avond is volgeboekt, het is echt hartstikke druk! Zelfs lege restaurants (ja maar alles is gereserveerd) weigeren ons de deur. We eindigen na drie rondjes door het dorp bij Snackbar Binnenburg. Een soort openluchtmuseumwaardige smoezelige jaren tachtig snackbar waar hygiëne niet echt op plek 1, 2 of 3 staat. Binnen zitten we aan een troosteloos vierkant tafeltje; even verderop zit een gezin met twee tieners die volop hoesten. Er zijn gemiddeld tachtig mensen per vierkante meter binnen; vooral veel afhalers, terwijl we onze veel te bleke frietjes naar binnen werken met gore frietsaus. De kinderen vinden het geweldig. Otis heeft al wel tien keer gevraagd of we naar de McDonalds kunnen. Tien keer hebben we gezegd dat er op Texel geen McDonalds is. Toen we een snackbar zagen wilde hij direct al naar binnen. Uiteindelijk bracht het lot (of wel ons onvermogen om een restaurant te reserveren) ons toch bij Binnenburg naar binnen. De snackbar waar je ook chinees kan afhalen. Wat wil een mens nog meer.

De Evenementenhal was om 20 uur open gegaan, we waren er om kwart over, maar de zaal was al vrijwel helemaal vol. We werden naar een tafeltje op de eennalaatste rij verwezen, waar een tafeltje met vier stoelen stond. Met vier bingoboekjes in de hand mochten we plaatsnemen. Er kwam direct een karretje met chips en snoep langs en bestellen mocht via een QR-code, dan werd het eten en drinken aan je tafeltje bezorgd. Noël wilde bij het podium kijken wat de prijzen waren en kwam terug met enthousiaste verhalen over kuhle auto’s die hij kon winnen. Ik probeerde de verwachtingen te temperen maar hij had inmiddels autowielen in z’n ogen. Toen de bingo eenmaal begon, was hij driftig mee aan het strepen, al viel er veel af te strepen: zowel hij als ik hadden nauwelijks goede cijfertjes. De ene na de andere tafel kreeg een bingo, één mevrouw met een dochtertje ging zelfs voor een tweede keer naar voren. Noël had er al geen geloof meer in na drie velletjes (van de vijf) zonder prijzen. Hij zag bovendien de ene na de andere auto in de handen van andere kinderen verdwijnen. “Eigenlijk hoef je ook niets te kunnen voor bingo he,” zei hij na een tijdje. Nee, behalve opletten. In de pauze ging de muziek op standje gehoorbeschadiging waarna Noël zijn oren bedekte. De iets te jolige presentator (maar precies jolig genoeg om een bingo te presenteren) kwam terug. Ik keek om me heen en zag hele normale mensen heel serieus getalletjes afstrepen omdat ze nou eenmaal op een balletje stonden en bedacht me dat ik nu waarschijnlijk een getal gemist had omdat ik niet aan het opletten was omdat er bitterballen bij ons tafeltje werden bezorgd. Otis wilde 10 van de 12 bitterballen, zei hij. Noël nam nog een paprikachipsje. Toen ook de laatste volle bingokaart niet de onze bleek gingen de deuren open. De keiharde muziek deed de mensen naar buiten stormen.

Medische apartheid is trending op Twitter. Voor mij toch maar weer eens reden om te kijken waar de wappies zich anno augustus 2021 nu weer druk om maken. Blijkbaar wordt vanaf 20 september op veel locaties waar dat nu nog niet hoeft een vaccinatiebewijs/ negatieve PCR-test verplicht wordt en dat op termijn een PCR-test ook niet meer gratis zal zijn. Zelf heb ik me lang op de vlakte gehouden over het al dan niet verplichten van vaccinatie of mensen met zachte hand richting prikken duwen, maar we zijn nu 1,5 jaar verder en ik ben eerlijk gezegd klaar met de mensen die zich om principiële redenen niet willen laten vaccineren en dan heel hard gaan roepen (zoals nu dus gebeurt op Twitter) dat er sprake is van medische apartheid. In mijn ogen is dat er niet. Iedereen die dat wil heeft over een dikke maand ruimschoots de kans gehad zich te vaccineren. Als je dat niet wilt en daarmee de samenleving met extra risico’s opzadelt, mag daar - vind ik - best wat tegenover staan. Ik vind het voorstel wat er nu vanuit het kabinet komt eigenlijk best redelijk. Iedereen die geen vaccin wil (even goede vrienden) mag zich nog altijd (op eigen kosten) laten testen om overal aan mee te doen, maar iedereen die meewerkt aan het heropenen van de samenleving heeft straks een vaccinatiebewijs sowieso al op zak. Er is geen sprake van medische apartheid; pas als we straks vaccinweigeraars in het ziekenhuis gaan weigeren, kan je daar misschien van spreken. Je mág een vaccin weigeren, maar dan zet je jezelf mogelijk buitenspel. Prima dat je die prik niet wilt, maar dan kunnen we zeggen: doe maar even niet mee, want anders kunnen we helemaal niets meer. De meeste mensen houden zich best goed aan de coronaregels en hebben na 1,5 jaar binnen zitten en/of veel minder kunnen doen dan normaal, ook recht op een open samenleving. Met of zonder wappies, het zal de meeste mensen een zorg zijn. Wie nu schreeuwt over medische apartheid is een verwende lul, in een veel te goede samenleving. Ja, sommige dingen mogen niet. Ik mag niet in een vrachtwagen rijden of een vliegtuig besturen. Ik hád er voor kunnen kiezen een vliegbrevet te halen, maar je hoort mij niet klagen dat ik niet pilootje mag spelen. Zelfs als ik zelf niet zou kiezen voor een vaccin, zou ik me prima kunnen indenken dat dit voor mij persoonlijk gevolgen heeft: dat ik me vaker moet laten testen of dat ik op sommige plekken helemaal niet meer mag komen. Zo, heb ik toch een standpunt ingenomen. Klaar met de apartheid misbruikers.

Als een sluipmoordenaar tikken de dagen van de vakantie alweer weg. Ongemerkt zitten al 2 van de 3 weken er op. Gelukkig lijkt het ook al wel lang. Misschien zelfs wel langer dan de twee weken, dat ik in het DAF Museum aan een biertje zat te nippen om het begin van de vakantie te vieren. De dagen gaan dus snel, hoewel we bij lange na onze dagen niet vol plannen. We zwemmen iedere dag, proberen elke dag wel iets kleins te plannen (strand, vuurtoren, Ecomare) en verzinnen daar omheen dan wel een programma voor de rest van de tijd. Vandaag waren we in een zelfpluktuin, waar je dus - zoals de naam al zegt - zelf bloemen, noten, kruiden en fruit kon plukken om te proeven. We waren Marjolein al kwijt bij de bramen en de kinderen hadden via het kabouterpad schommels gevonden. Het waren er twee, dus er was direct al ruzie over wie er op mocht en wie levensgroot 'Mens erger je niet' moest spelen (iedereen: ik wil geen spelletje, ik wil schommelen!). Toen Marjolein weer terecht was kwamen we via het kruiden labyrint uit bij een schattig kabouterhuisje. De kinderen zaten voor ik er erg in had al binnen. Ik probeerde nog tegen te werpen dat kabouters toch in paddenstoelen woonde - althans in de kinderboeken die ik vroeger las - maar naar mijn argumenten werd niet meer geluisterd. Het kostte vervolgens ook aardig wat overredingskracht om de kinderen te bewegen de rest van het kabouterpad af te lopen, maar uiteindelijk ging iedereen ook weer mee. Uiteindelijk raakte ik met Luna iets achterop en kwamen we als laatste uit bij de kippen. Die waren aardbeien aan het eten. Luna keek jaloers naar de kippen. Ze wilde ook aardbeien. “Maar deze zijn vies,” wierp ik toe. De aardbeien lagen in de modder, werden regelmatig heen en weer gegooid en dan pas opgegeten. “Deze is boos met Luna.” Ze keek nu nog meer beteuterd omdat ze dacht dat de kip bang was dat Luna de aardbeien zou opeten. “Straks kan je zelf aardbeien plukken,” zei ik. En toen huppelde ze vrolijk verder.

Dat het druk is op Texel verbaasd niemand. Door alle corona onzekerheid hebben veel Nederlanders een vakantie in eigen land geboekt. Maar er zijn ook verrassend veel Duitsers. Over het algemeen zijn de Duitsers ook degene die mondkapjes dragen in binnenruimtes. Dat verbaast me dan weer wel: als je zo bang bent voor corona dan zou ik vooral niet naar Nederland komen, maar wie ben ik. Tot nu merk je vooral in de dorpjes en bij het strand dat het druk is. En dan bovenal tijdens het parkeren. Of beter gezegd: tijdens het proberen te parkeren. Ik ben ook niet veel gewend: ik ga meestal naar gelegenheden waar parkeerruimte genoeg is. Hier op Texel lijkt er sprake te zijn van een ontmoedigingsbeleid. Het lijkt er op dat het aantal parkeerplaatsen in de loop van de jaren niet is meegegroeid met het toegenomen toerisme. Vandaag was al de tweede keer dat ik geen parkeerplek kon vinden. De vorige keer had ik na een paar rondjes rijden een semi legale plek gevonden op de aangelegen parkeerplaats voor bussen. Andere auto’s deden dat ook, dus ik besloot dat het wel kon. Andere auto’s gingen gewoon ergens op het gras staan. Vandaag was het dus opnieuw raak. We wilden naar het strand helemaal op het noordelijkste puntje van het eiland. De parkeerplaats bleek niet zo groot, het was midden op de dag en we waren blijkbaar niet de enigen die op de mooiste stranddag van de week (23 graden) een plekje zochten. Ik reed tegen beter weten in de parkeerplaats op maar ik stond al snel vast. Na heel wat wrikken, nadat ik bijna nog een fietser schepte die ineens opdook bij de ingang van de parkeerplaats, kon ik er dankzij een paar aardige mede automobilisten weer weg komen. Op naar een ander strand waar hopelijk wel plek was op de parkeerplaats. Ook de parkeerplaats bij de vuurtoren bleek aardig vol maar er was nog wel plek bij een grote plas. Ik ben eerst maar even met mijn schoenen gaan voelen hoe diep het was, voordat ik de auto in een grote sinkhole met water zou storten maar het leek mee te vallen. We moesten wel door het water heen om uit te stappen maar we konden gelukkig wel ergens de auto parkeren.

We (Noël, Otis en ik) liepen over het grindpad terug naar huis. De haren nog half nat en een tas vol natte zwemspullen in de hand. “Gaan we zo nog een spelletje doen?” Het was net na 21 uur wist ik, want zo laat ging het zwembad ook dicht. “Ik wil dat spel met die boten doen,” wist Noël. Hij bedoelt zeeslag, dat hij ons een paar dagen eerder ook zien spelen. Maar Otis wilde dat niet. “Ik wil het spel met de vogels en de eieren doen!” Hij bedoelde Wingspan, een vrij ingewikkeld spel waarbij je vogels moet ‘bouwen’, die vervolgens eieren kunnen leggen, voedsel kunnen verzamelen en waarna je weer nieuwe vogels kunt verzamelen om te ‘bouwen’. Niet echt een kort spel dus, maar ik wilde het spel zelf al erg lang spelen. Toen we bij het huisje aankwamen was Noël inmiddels ook wel om. Hij wilde het spel ook wel proberen. Toen ik het uitlegde en werd Noël al helemaal enthousiast. Als hij iets niet echt boeiend vindt merk je dat vrij snel, maar nu stelde hij allemaal vragen over het spelconcept en wat er gebeurt als je dit of dat doet. Otis deed mee samen met Marjolein en vond vooral de eieren en het dobbelen in het vogelhuisje erg interessant. Ook kocht hij de vogels die hij het mooiste vond. Noël probeerde echt een beetje vooruit te denken. “Als ik die vogel pak, dan kan ik straks dat voedsel er bij nemen en dan kan ik ‘m daar bouwen!” Hij ging er helemaal snel van praten en zijn ogen stonden er bij alsof hij net in het kleedhokje van het zwembad nog een lijntje coke had gesnoven. Pas tegen het einde van de derde (van vier) rondes, zag je de aandacht een beetje wegtrekken. We waren toen inclusief uitleg ook al ruim anderhalf uur bezig. Het begon nu wel echt nachtwerk te worden. Otis lag al half op Marjolein’s schoot. Noël zat nog wel aan tafel maar de coke was duidelijk uitgewerkt en hij zat te wippen op zijn stoel alsof deze in de fik stond. Ik stelde voor om dan maar drie ronden te spelen, maar dat wilde Noël niet. Nee, nu zou het ook volbracht worden volgens de regels. Strompelend kwamen we de laatste ronde door. Vooral door heel veel eieren te leggen. Toen de rookwolken waren opgetrokken was Otis in slaap gevallen en won ik met slechts twee punten voorsprong op Noël (67 om 65), die vooral hele dure vogels had gekocht. Otis en Marjolein eindigden op 64 punten, maar de mooiste overwinning was toch wel dat Noël bij het naar bed brengen nogmaals zei dat hij het zo’n leuk spel vond. Otis lag toen al te dromen in zijn bedje.

Hoewel ik vroeger tijdens het familieweekend gek was op zwemmen (en waarschijnlijk zo’n zes keer per weekend in het zwembad te vinden was), heb ik het tegenwoordig niet meer zo op zwemmen. Als ik er ben, ik lig in dat bad en ik ben met de kinderen dan is dat natuurlijk leuk. Maar het is altijd zoveel gedoe. Het omkleden is gedoe (kleine hokjes, alles wordt nat, alles raakt kwijt), kluisjes zijn een gedoe (er moet altijd een muntje in wat je niet hebt, of je krijgt een sleutel die je tijdens het zwemmen niet mag verliezen), zwembadjes zijn een gedoe, het is schreeuwend duur (zeker als je met z’n vijven gaat) en dan wordt je in het water ook nog nat. Als het meezit is het zwemmen zelf dan wel heel leuk, verfrissend of wat dan ook, maar dan moet je dus al die eerder genoemde ‘gedoetjes’ wel hebben overwonnen. Vroeger ging je gewoon naar het zwembad en dan was je er en maakte de rest geen reet uit. Tegenwoordig ben ik degene die moet zorgen dat iedereen is aangekleed en dat we aan het eind van de dag ook nog een tas uit het kluisje krijgen die van ons is. Op ons vakantiepark is ook een zwembad en daar stond de afgelopen dagen telkens als we er langs liepen een rij. Vanwege corona mogen er maar 300 mensen naar binnen, dus we liepen al een beetje met de schrik in de benen richting het bad, verwachtend dat we daar uren voor de ingang zouden moeten gaan staan. Misschien was het het mooie weer, maar er stond geen rij (helemaal niets) en ook in het zwembad was het bepaald niet druk. De kleedhokjes waren prut uiteraard, maar de kluisjes - als je eenmaal had uitgezocht hoe ze werkten - prima geregeld. Ook het zwemmen was leuk. Noël is wel dertig keer van de grote glijbaan af geweest en durfde als er even niemand mee kon ook wel alleen. Otis was sceptisch over de glijbaan. Het leek hem te hard en het spetterde. Toen ik hem - met enige omkoping - had overtuigd en samen met hem van de glijbaan ging, kwamen we wel erg diep terecht. Otis ging kopje onder en dat was natuurlijk huilen. Gelukkig was hij niet klaar met het zwemmen, hij wilde wel rondjes zwemmen (op mijn rug), want loslaten was nog te eng. Na ruim anderhalf uur gingen we tevreden weer naar buiten. Zonder gedoe. Het was nog altijd prachtig weer.

Ik hou niet (echt) van verrassingen. Of beter: ik hou van in controle zijn. En omdat ik vandaag voor het eerst met een auto op de veerboot, heb ik ter voorbereiding voor de grote overtocht naar Texel alle informatie die ik kon vinden doorgenomen. Hoe scan ik mijn kaartje, hoe kom ik op de boot, hoe vaak gaat de boot, wat mag ik op de boot. Ik vond zelfs een filmpje op Youtube van iemand die ook met de auto op de boot ging. Het stelde me gerust, met de auto op de boot is net alsof je voor een dichte brug staat te wachten, maar dan al varend. We reden de navigatiestem achterna en dat klopte zowaar met de borden. In de stromende regen mochten we aansluiten in een lange rij met andere auto’s die mee wilden. We zouden op het onderste dek uitkomen, boven ons stonden ook auto’s op de brug, die waarschijnlijk eerder waren. Een mannetje met een witte regenjas gebaarde dat we kort op onze voorganger moesten stilstaan in afwachting van de boot. Na een paar minuten zagen we de auto’s die net waren aangekomen al van de boot af rijden. Ik maakte nog een filmpje van hoe hard het regende en dag hoe de auto’s uit de priority lane al mochten gaan. Weer even later mocht ik ook. Ik kwam meerdere verkeersregelaars tegen: eerst moest ik rechts aanhouden, daarna doorrijden bij de derde verkeersregelaar - ik was inmiddels op de boot - moest ik naar rechts, een smalle gang door. We mochten blijkbaar in een zijpad parkeren, achter een motor. Uit de auto daarvoor kwam een bejaarde vrouw zonder mondkapje. Er was een half beslagen raam waar je de Waddenzee langs de boot zag trekken. Op weg naar nieuwe avonturen.

Ik zag dat ik dit jaar nog niets had geschreven over Zomergasten; het enige programma waar ik echt voor thuis blijf of eerder voor naar huis ga als het moet (of er moet iets heel belangrijks zijn). Ik ben Zomergasten-verslaafd geraakt (gelukkig zijn het ieder jaar slechts een paar zondagen in de zomer, anders zou ik menig zondagnacht heel wat minder slaap krijgen) door mijn ouders, hoewel ze zelf beweren het maar af en toe te kijken. Voor mij was Zomergasten altijd het ultieme begin van de zomervakantie. Broeierig weer, deur open, biertje er bij, krekels op de achtergrond en dan een avondlang televisie- en filmfragmenten die een interview omlijsten. Uiteindelijk kan ik weinig gesprekken in Zomergasten reconstrueren, maar haal ik vaak uit elk interview wel één of twee dingen waar ik wat mee kan en die het de moeite van het kijken waard maken. Maar als het op de fragmenten aan komt heb ik de mooiste films, series, programma’s en fragmenten voor mijn gevoel bij Zomergasten leren kennen. Vaak juist ook dingen die ik zelf nooit op zou zetten, maar met een beetje context, adembenemend kunnen zijn. Ik schrijf dit nu tijdens Zomergast #4 van dit jaar, de voor mij tot vanavond onbekende zangeres Sevda Alizadeh (Sevdaliza). Eerlijk is eerlijk: de gast kan me weinig boeien. Meestal (als het goed is) werkt het zo dat je naarmate het gesprek vordert, steeds meer in iemands wereld gezogen wordt, maar de wereld van Sevda, blijft voor mij vrij vlak. Ik kan er niets mee, dat geeft ook niet, er komen nog nieuwe kansen. Het hoeft op zich geen probleem te zijn dat er dit jaar vooral onbekende gasten zijn, maar ik raak daarbij ook een beetje uitgekeken op de super sympathieke presentatrice Janine Abbring en haar manier van interviewen. Het fijnste wordt het als er spanning ontstaat tussen gast en presentator en dat gebeurt haar (helaas) vrijwel nooit. In de aanloop naar het nieuwe seizoen luisterde ik de aflevering terug met Adelheid Roosen (juni 1990, toen viel de zomer blijkbaar vroeger dan tegenwoordig). Veel oude Zomergasten afleveringen zijn nu als podcast terug te luisteren. Zelfs zonder beeld voel je voortdurend de spanning, de chaos. Als trouwe kijker daarom een oproep: werk met een draaiboek, maar durf er ook van af te wijken, doe een poging te komen tot spanning en gecontroleerde chaos. Het is tijd voor een andere presentator en iets meer durf. Ook als het aankomt op de keuze van de gast.

Het is 23:01 en de kinderen liggen (eindelijk) in bed. Het is letterlijk het eerste moment voor mezelf deze dagen en ook dus het eerste moment dat ik nog even wat kan opschrijven over mijn dag. Dat de kinderen zo laat naar bed gingen, was natuurlijk mijn eigen schuld: ik wilde graag PSV kijken (wedstrijd om de Johan Cruijff Schaal tegen Ajax, 0-4 gewonnen). De kinderen vóór 20:00 al op bed hebben leek me geen optie, maar ik had ook niet helemaal overzien dat het daardoor zó laat zou worden. Het was wel een leuke dag: we gingen naar Geofort in Herwijnen. Dat is een leer-doe museum op een voormalig fort dat volledig op kinderen is gericht en ook nog een Minecraft speurtocht en doolhof heeft. Maar het blijft buffelen als je in je eentje met drie kinderen op pad gaat. Je moet constant koppen tellen, zorgen dat er niemand honger heeft of dorst. Je moet iedereen tevreden houden of juist laten ophouden met zeuren. Maar de kinderen hadden er zin in en dat is het halve werk. Daarna iedereen weer naar de auto begeleiden, nog boodschappen doen, eten koken voor de kinderen en voor mezelf, een wasje draaien en zo is de dag alweer om voordat je het goed en wel door hebt. En dan probeer je nog ondertussen wat op te ruimen en de kinderen hun rotzooi te laten opruimen, maar als de Kapla in de bak ligt, is aan de andere kant van de kamer alweer een glas drinken omgegaan. Het is dweilen met de kraan open. Dus daar zit ik dan, zonder fut om nog iets fatsoenlijks te typen, met een biertje, de nabeschouwing van de voetbalwedstrijd terug te kijken. Altijd mooi om PSV’ers feest te zien vieren. En nu: uit!

Schreef ik gisteren hier nog over Messi, de beste voetballer aller tijden, we moeten even een stapje terug doen naar Ryan Babel. Ik weet het, het is een hele forse stap terug: ik stond een paar maanden geleden nog juichend op de bank toen ik hoorde dat hij niet mee zou gaan naar het EK. Deze beperkte buitenspeler heeft echt het maximale uit zijn carrière gehaald door via Ajax onder andere bij Liverpool, Deportivo la Coruna en Besiktas nu bij Galatasaray te zijn aanbeland. Zijn carrière loopt op z’n einde, dus zoekt Babel naar nieuwe inkomstenbronnen. Op Tiktok (filmpje gevonden via iemand die het op Twitter deelde), legt Babel uit hoe hij arme gezinnen uitperst door pandjes op te kopen en deze vervolgens te verhuren en zo de prijzen op de huizenmarkt nog verder opschroeft. Zo betalen zeker vijftig modale gezinnen, als we zijn eigen filmpje mogen geloven, voor zijn Rolex. Persoonlijk vind ik het wanstaltig: om op die manier geld te willen verdienen, maar nog meer: om er zo mee te koop te lopen dat je profiteert van een zieke woningmarkt. Deze ‘diefstal’ is natuurlijk gewoon legaal en dát is natuurlijk het werkelijk probleem. Al vind ik ook dat voetballers, die tevens een voorbeeld zijn voor veel volgers, enige morele kompas mogen tonen zo nu en dan. Maar misschien verwacht ik nu te veel. (Oud)-voetballers zijn wellicht ook niet de verstandigste mensen om je morele kompas aan te spiegelen, zo bewijst ook Bryan Roy dagelijks op Twitter. Persoonlijk vind ik dat hij voor zijn corona leugens al vervolgt had mogen worden, maar Roy is nu echt in de problemen gekomen door een dreigtweet. ‘Headshot’ zou Rutte mogen krijgen. Nou is algemeen bekend dat deze 52-jarige voormalige Ajacied volledig van het padje is geraakt de afgelopen jaren, toch vind ik het goed dat er zo nu en dan een grens wordt getrokken. Ook (of juist) als je in de war bent moet je te tegen jezelf in bescherming worden genomen.

20:04: nog altijd geen onderwerp voor mijn stukje. 20:05: MESSI VERLAAT FC BARCELONA. Gisteren nog zag ik ergens een nieuwsbericht langskomen waarin stond dat Lionel Messi nu zijn vakantie ten einde was, naar Barcelona zou komen om zijn nieuwe contract aldaar te tekenen. Nadat hij al zijn hele leven bij Barca had gespeeld liep deze zomer zijn contract af, wat betekent dat een voetballer kan gaan en staan waar hij wil. Messi twijfelde aan een langer verblijf bij de club van coach Ronald Koeman, maar enkele weken kwam dan toch het hoge woord eruit: Messi had mondeling zijn akkoord gegeven voor een langer verblijf in de Catalaanse hoofdstad. Maar vanavond is alles weer anders. Na 21 jaar komt er een einde aan een tijdperk. Het schijnt dat Barcelona, dat gebukt gaat onder schulden, het contract van Messi niet onder de huidige regelgeving van de Spaanse competitie mag laten ingaan. Wat weer betekent dat Messi in principe nu op zoek kan naar een nieuwe werkgever. Messi was niet alleen de beste voetballer van de wereld, ook misschien wel de enige topvoetballer in de recente geschiedenis die zijn club altijd trouw is gebleven. Het was het laatste clubicoon die op weg was naar een standbeeld, vernoeming van een tribune of een stadion en een eeuwige heldenstatus. Maar dat alles voelt toch net even anders als Messi straks zijn loopbaan voor 1 of 2 jaar afsluit bij Manchester City of Paris St. Germain. Messi heeft heus genoeg gedaan om voor eeuwig als clubicoon te boek te staan, maar de glans gaat er - voorlopig althans - wel af.

Je hebt - blijkbaar - (minimaal) twee soorten mensen. Zij die in de trein graag hun rust pakken en daarom Eerste Klas gaan zitten, of in een rust- of stiltecoupé (moi). En zij die elke stilte moeten opvullen en gewoon gaan zitten bellen of met reisgenoten in de trein gaan lopen kleppen, ongeacht waar ze zitten. Zo lang als ik me kan herinneren zijn er stiltecoupés, maar er zijn nog altijd mensen, zoals de man die op dit moment een rij voor mij zit, die zonder te kijken een treinstel inlopen en net doen alsof ze thuis zijn. Als ik met mijn kinderen in de trein zit - die het meest luidruchtige zijn van heel Nederland - zoek ik in een trein net zo lang verder tot we ergens kunnen zitten waar mensen niet verwachten dat je stil of bijna stil bent. Dat is toch het minste wat je kunt doen. En kom je wel een keer per ongeluk met je gezelschap in een stiltecoupé terecht, dan hou je een keer een ritje je mond. Zo moeilijk is het niet. De man die een rij voor mij zit praat een of andere buitenlandse taal die ik niet herken. Hij werd zojuist door de man die weer voor hem zit op zijn schouders getikt. Die man wees naar het woordje ‘silence’ op de beregende ramen. De man voor mij deed alsof hij gek was en voelde of het raam vies was, daarna ging hij een beetje betrapt verder met zijn belangrijke telefoontje. Deze keer wel iets minder hard, hij hield nu het microfoontje iets dichter bij zijn mond, maar zeker niet minder irritant. Terwijl ik dit typ is het stil geworden in de rij voor me, al kijkt de man, zo zie ik in de weerkaatsing van het raam, nog wel dreigend naar zijn telefoon. Hij lijkt te denken: zou ik mijn krediet verspelen als ik nog een telefoongesprek begin? Ik kan je alvast het antwoord verklappen: ja.

Twitter kan soms een gevaarlijke broedplaats zijn voor te snelle conclusies en tunnelvisie, zo bleek gisteren opnieuw. Het is nu al de zoveelste keer dat er een feitje - totaal uit de context - tot rel is gepromoveerd. Deze keer ging het over Sifan Hassan (die gisteren goud won op de 5000 meter) en Snollebollekes (populaire band met liedjes over richtingen en vrouwen). Hassan won haar race en direct daarna werd in het Olympisch stadion ‘Links rechts’ van de Snollebollekes ingestart. Ik was niet bekend met de traditie, maar blijkbaar wordt bij atletiek na een overwinning een liedje gedraaid uit het winnende land. Snollebollekes it was dus voor Hassen. De rel kwam daarna, toen Hassan door een AD-journalist werd gevraagd of ze had gehoord dat er ‘Links rechts’ voor haar werd gedraaid en of ze de Snollebollekes eigenlijk wel kende. De tere zieltjes onder ons zagen hier racisme in, want ‘of ze Snollebollekes kende zou je alleen aan iemand kunnen vragen die niet in Nederland is geboren’. In werkelijkheid leek me de vraag niet zo vreemd: het nummer werd direct na afloop van de race gedraaid, Sifan traint vrijwel altijd in het buitenland, dus grote kans dat ze de hype rondom Snollebollekes even gemist had. Als je maar lang genoeg graaft vind je altijd wel iets wat verkeerd opgevat zou kunnen worden. Als het aan het twitterbrein ligt kan je voortaan maar beter voor altijd je mond houden dan kan je ook nooit iemand kwetsen. Klinkt als een ideale wereld toch? En Sifan Hassan dan? Die verontschuldigde zich. Ze had de Snollebollekes niet gehoord en ze kende het eerlijk gezegd ook niet. Ze was alleen maar bezig met haar goud. Zo kan het dus ook.

Na mijn tweede vaccinatie (in het kader van de SWITCH-studie) had ik nog een paar uur tijd te doden alvorens we met het hele gezin naar Nemo zouden gaan. Zo liep rond 12 uur met mijn dierenpleister op mijn linker bovenarm het Stedelijk Museum binnen. Ik was er een paar jaar geleden ook nog geweest, maar alles voelde onwennig. Ik zag nergens waar ik heen moest. Het was ook extreem rustig, dus achter de meute aanlopen was er ook niet bij. Op goed geluk volgde ik enkele covid-peilen en ik kwam zowaar bij een trap uit - die ik herkende van de vorige keer. Bij elke kamer stond hoeveel mensen er tegelijkertijd binnen mochten zijn, maar vaak was ik de enige, afwisselend met een ouder echtpaar en twee jonge vrouwen van wie er eentje een fotocamera droeg. Toen ik de route had afgewerkt kon ik nog naar de tijdelijke tentoonstelling van Bruce Nauman met video-installaties en veel neon-kunstwerken. Ook daar was ik redelijk vlot doorheen. Dat er maar vier mensen in een ruimte mogen heeft - ook als het rustig is - iets opjagends. Daarna wist ik het ook niet meer. Alle peilen die ik vond wezen naar de uitgang en omdat ik geen zin had om te zoeken liet ik me gewillig naar buiten leiden. Via het Moco en het Museumplein liep ik richting het Rijksmuseum. Ook buiten was het voor mijn gevoel abnormaal rustig. Toen ik dichter bij het Rijksmuseum kwam en een foto wilde maken zag ik tot mijn verbazing dat ik al vrijwel in de rij stond om het museum naar binnen te gaan, tientallen meters voor het gebouw. Ik liep de rij voorbij. Sommige dingen veranderen blijkbaar nooit. Pandemie of niet, het is blijkbaar altijd druk bij het Rijksmuseum. Ik liep verder het centrum in en passeerde twee vrouwen. De ene vrouw vroeg aan de andere: ‘Hoe laat leven we,’ een zin die sinds 1989 niet meer was gebruikt in Nederland. Ik keek op mijn telefoon en zag staan dat het 13:24 uur was.

Voor zover mij bekend was ik tot vandaag nooit in Helmond geweest. Ik weet in ieder geval zelf dat ik nooit bewust in Helmond was; tot vandaag dus. We gingen naar het ‘kidsproof’ Helmond museum. Dat bestaat uit twee delen: een kasteel (met allerlei interactieve dingen, speurtochten en rondleidingen voor kinderen) en, een meter of honderd verderop een kunsthal. We gingen eerst naar de kunsthal, zonder verwachtingen, maar man wat een geweldige fototentoonstelling van de Belgische fotograaf Harry Gruyaert hebben we gezien. Zelfs de kinderen hadden relatief veel aandacht voor de slideshow van foto’s die in de verschillende filmzaaltjes te zien waren. Een ging over ierland in de zomer van 1983/1984. De foto’s waren zo ‘echt’, zo ‘scherp’ dat ik er pas na minuten achter kwam dat de foto’s genomen waren toen ik zelf nog in de luiers liep. Maar ook een fotoserie over België was geweldig. Rauwe foto’s, soms in zwart wit, over het gewone leven (mensen die op hun was wachten in een wasserette, over verkleden mensen tijdens - vermoedelijk - carnaval) geen gekke kiekjes, maar plaatjes van normale mensen. Vaak zag je aan de foto’s dat hij ze stiekem - zonder medeweten van het onbedoelde model - waren genomen. Klunzige hoeken, waarbij je veel auto zag en soms een stukje hoofd en een arm, zeiden opeens veel. Een vrouw die verveeld over een bureau hing, pratend met iemand aan de andere kant, niet doorhebbende dat ze werd gefotografeerd. Beelden zonder verhaal, waar je zelf zoveel bij kan verzinnen. En toen moest ons bezoek aan het kasteel nog beginnen. Een onverwacht kadootje.

Marjolein zei, net voordat ze haar tweede vaccinatie ging halen, dat onze woonkamer stonk. Ze kwam van buiten naar binnen en kon het dus weten. Zelf vond ik ook dat het stonk. Ik had me al voorgenomen de hele dag geërgerd op de bank te zitten mokken over het feit dat de woonkamer zo stonk. Er gebeurde echter iets opmerkelijks. Niet lang na dat voornemen, zag ik mezelf met een stofzuigerslang in m’n hand staan. Ik keek in de spiegel en herkende mezelf niet. Ik leek wel bezeten. Ik deed de stekker in het stopcontact, drukte op het knopje, bewoog de slang heen en weer. Toen ik even later nog altijd bezig was en al een flink stuk van de kamer had gezogen, kon ik nog altijd niet geloven wat ik aan het doen was. Ik was nog altijd bezig! Ik keek naar de lege plek op de bank waar ik nu ook had kunnen zitten mokken en schudde mijn hoofd. Hoe heb ik dit laten gebeuren? Even later stond ik ineens buiten met de vuilnisbakken, een emmer, spons en een sopje. Ik wist niet meer hoe ik hier was gekomen, maar ik kon toch nauwelijks ontkennen dat ik de vuilnisbakken - die ook behoorlijk stonken - aan het schoonmaken was. De eerste échte dag van mijn vakantie en dan dit. Ik snapte nog altijd niet hoe dit had kunnen gebeuren. Nadat de bakken echt schoon waren besloot ik ze nog een extra keer te boenen, nu met een of ander schoonmaakmiddel dat naar bloemen zou moeten ruiken. Kan je nagaan! Een vuilnisbak die niet een uur in de wind stinkt! Toen Marjolein terug was van de vaccinatie en de winkel, kon ze ook niet geloven wat er gebeurde. Ik maakte zelfs nog een nieuw sopje en begon de vloer te dweilen. De kinderen snapte er ook niets meer van. Hoezo wordt er schoongemaakt? Ik keek ze vertwijfeld aan waarmee ik wilde zeggen: ik weet ook niet hoe het kan. Even later plofte ik alsnog neer op de bank. De stank was weg, of in ieder geval een stuk minder. Ik vroeg me af waarover ik dan in godsnaam nu zou moeten mokken.

Een Trouw-columniste/ journaliste maakte deze week een stukje / column aan de hand van tweets van een bt’er (bekende twitteraar). Het lijkt daarmee, als je het stuk niet hebt gelezen een aanklacht, tegen de tendens dat alles altijd maar op sociale media moet. Ze geeft een opsomming in haar column over wat Rianne Meijer (@globalistaa) zoals aan haar 50.000 + volgers (waaronder ikzelf) deelt. Zelf vond ik het wel goed gevonden. Je deelt soms erg persoonlijke dingen online, waarvan de zender zich waarschijnlijk nooit afvraagt wat anderen met die informatie moeten of gaan doen. Nu een Trouw-journaliste Kelli van der Waals er een artikel mee schreef, komt soms pijnlijk naar boven hoe intiem alles wat gedeeld wordt eigenlijk is. Deze week viel heel Twitter over Van der Waals en Trouw heen. Schande dat ze iets uit het ene medium (Twitter) haalde en volledig buiten de Twitter-context (als ware die heel anders dan een krant of Facebook of noem maar op) er nieuwe content mee maakte. Ik geloof wel oprecht dat Van der Waals met haar column de mens van nu een spiegel voorlegt. Laat zien wat we blijkbaar allemaal normaal zijn gaan vinden om te delen. Daarom vond ik de hysterie die over het krantenartikel ontstond ook reuze interessant. Als ware het ineens allemaal privé-feiten die nooit gepubliceerd hadden mogen worden zonder toestemming, terwijl alles wat er stond ooit openbaar door Rianne de wereld was ingeslingerd via openbare Tweets. Blijkbaar ben ik - als ik de meningen op Twitter een beetje kan peilen - de enige in de wereld die vindt dat Twitter geen privé gesprek is of zoals iemand anders zei ‘wat je in een kroeg tegen iemand uitspreekt, gaat iemand anders niet op een marktplein met megafoon herhalen. Andere context, ander publiek.’ Zelden zo’n kromme vergelijking gezien. Maak dan een goede vergelijking: als iemand met een megafoon op het ene marktplein uits roept, moet je misschien niet gek op staan kijken dat iemand anders die dat interessant vindt dat op een ander marktplein met een megafoon herhaalt. Twitter is geen huiskamer waar niemand meekijkt. Twitter is de megafoon met versterker bij uitstek als je een populair openbaar account hebt. Grappig dat Rianne en veel van haar volgers, er nu pas achter komen dat de megafoon echt aan staat. Voor wie het artikel van Kelli van der Waals wil lezen, klik hier.