Zoeken op de website

Het is bijna vakantie (voor mij dat, die luie k*tkinderen zitten al een week op hun luie reet thuis) dus is het tijd voor de jaarlijkse vakantiestress eh voorpret bedoel ik natuurlijk. We hebben natuurlijk al een vakantie gepland op een geheime locatie en vanaf een geheime datum (want je zal net zien dat mijn enige lezer(es) een inbreker blijkt te zijn). Daarnaast willen we een aantal dagtripjes gaan doen. Nemo, in Amsterdam en Bergen op Zoom staan al in de agenda en we hebben nog een hele rits aan mogelijke uitjes staan afhankelijk van goed of slecht weer. Maar we hebben ook nog wel een paar dagen binnen mijn vakantie waarin ik ook wel ‘iets’ wil gaan doen, maar waarvan ik nog niet weet wat. En dus stress! Want vroeger - toen ik nog een kindje was - werd je in je vakantie gewoon in een auto gezet of kreeg je een vliegticket in je handen gedrukt en dan ging je ergens heen. Je werd niets gevraagd en dat was wel zo overzichtelijk. Nu moeten we zelf beslissingen nemen en dat betekent uren Googlen totdat je een accommodatie, uitje of restaurant hebt gevonden waar je geen tweede hypotheek voor hoeft af te sluiten. Nog een uur of vijftien en het werk zit er voorlopig op, maar dan begint het echt harde werken: drie weken aan afspraken en uitjes overleven met drie kinderen. Jeej!

We hebben natuurlijk al veel meegemaakt de afgelopen 1,5 jaar in het ziekenhuis. Een virus zette de hele gezondheidszorg op z’n kop. Tientallen operaties moesten worden afgezegd; mensen hingen huilend aan de telefoon. Maar niets haalt het bij het drama dat mij vanochtend overkwam. Ik haalde - zoals elke ochtend - na het beklimmen van de negen trappen naar mijn kantoor, mijn ochtendkoffie. Ik klikte zoals altijd cappuccino aan, maar wat ik zag was koffie met een ondefinieerbaar laagje. Ik proefde na een praatje met mijn collega het goedje, maar het was duidelijk geen cappuccino, maar wat het wel was wist ik ook niet. Toen ik een uurtje later opnieuw voor koffie naar de automaat ging mocht ik de cappuccino niet eens meer aanklikken. Het apparaat klaagde over tabletten die op waren. Ik mocht alleen zwarte koffie met suiker nemen. ZWARTE KOFFIE. Ben ik daarvoor om 4:50 uur opgestaan? De koffie in het ziekenhuis is al zo zo. Maar zonder melk is het gewoon ronduit smerig. Ik beklaagde me bij mijn niet koffiedrinkende collega. Ze vond dat ik de monteur maar moest bellen. Ik mompelde terug dat ik het nog wel even aan zou zien en dronk tegen heug en meug deze bagger op. Weer een uur later ging ik - inmiddels met lood in de schoenen - opnieuw de gang op, richting de koffieautomaat. Ik probeerde weer de cappuccino in te drukken. Dat lukte niet. Met opnieuw een zwarte koffie met suiker droop ik af. Op kantoor zag ik Tom Dumoulin nog net een zilveren medaille winnen. Een zoete overwinning met prachtige tranen bij de Nederlander. Met een glimlach kon ik zelfs de bitterzoete smaak uit mijn mond voor even vergeten.

Nadat Otis in december 2019 deels was verbrand door kokend water, herstelde zijn wondjes in eerste instantie goed. Maar de plek op zijn schouders bleef een dik litteken en dat is nu al ruim een jaar min of meer hetzelfde gebleven. De plek is natuurlijk vervelend - want kinderen én volwassenen voelen op de een of andere manier altijd de plicht om hem te wijzen op zijn litteken, maar vooral vervelend: het is bij aanraking pijnlijk en gevoelig en jeukt bovendien. Het zit ook precies op de plek waar hij zijn tas om zijn schouders doet. Het zou dan ook fijn zijn als er iets aan gedaan kan worden. Iemand die zelf bij een brandwondencentrum werkt wees ons er op dat er wel mogelijkheden bestaan om littekens te verminderen, onder meer dankzij plastische chirurgie, maar er zijn soms ook andere behandelingen mogelijk. We besloten de huisarts om een verwijzing te vragen naar het brandwondencentrum want dat was ons aangeraden. Maar huisartsen willen zelf ook meedenken en onze (tijdelijke) huisarts vond dat we maar in het ziekenhuis in Den Bosch naar een plastisch chirurg moesten gaan. We konden die dag nog bellen om een afspraak te maken en toen bleek er ook nog eens een plekje vrij te zijn op de poli van de chirurg voor de dag daarna. Eigenlijk zou hij anders pas in september ergens aan de beurt zijn. We stemden in, dan hebben we zijn of haar mening maar gehoord, dachten we en zo zat Marjolein vanochtend met Otis bij de chirurg aan het bureau. Hij wilde wel snijden, vertelde Marjolein later, maar kon niet garanderen dat het nieuwe litteken die zou ontstaan ook weer dik zou worden. Garanties dat het echt beter zou worden kon hij dus niet geven. We werden direct op een wachtlijst gezet voor een operatie in dagopname en ook al direct vanmiddag gebeld met vragen vanuit de anesthesie. We vonden het allemaal wat snel gaan. Wilden ook nog wel andere opties onderzoeken, maar ik zei ook direct: het is een chirurg natúúrlijk wil hij opereren. En er zijn best kansen op verbetering van het litteken. Toch willen we graag ook nog onderzoeken welke andere opties er zijn, behalve opereren. Otis vond er desgevraagd niets van. Volgens mij heeft hij amper meegekregen wat hij in het ziekenhuis ging doen. Gelukkig hebben we alle tijd. Uit ervaring weet ik dat het lang - heel lang - kan duren voordat een operatie ook daadwerkelijk wordt ingepland.

In 2004 schreef ik al eens dat ik het zo jammer vond dat de NOS er een handje van heeft zich tijdens de Olympische Spelen alleen te richten op de Nederlandse inbreng. Dat levert rare situaties op van wedstrijden om medailles die worden geskipt om zendtijd te kunnen besteden aan relatief nutteloze groepswedstrijden omdat er nou eenmaal mensen in rondhuppelen met een oranje shirt aan. Sowieso ben ik zwaar teleurgesteld over de coverage op de Nederlandse tv. Het is vaak niet eens duidelijk of je nu naar een herhaling kijkt of dat de beelden live zijn. Er wordt midden in wedstrijden weggeschakeld omdat er mogelijk een Nederlander door het beeld kan huppelen en ik had ook het idee dat bij eerdere Spelen online in ieder geval de mogelijkheid was de sporten te bekijken die niet op zender te zien waren. Dat is dit jaar ook tot een minimum beperkt: alleen als Nederland op meerdere fronten actief is, gooit de NOS er een extra livestream in. Ik ben online gaan zoeken - want bij de BBC en bij de Belgen is het ook niet veel beter - maar de enige andere manier om alle streams live te kunnen kijken en zelf te kunnen kiezen welke sport je wilt kijken is om een abonnement af te sluiten op Discovery+/ Eurosport. Voor 6 euro kijken we nu dus de rest van de spelen via de app naar welke Olympische wedstrijd we maar willen. Bijkomend voordeel is dat je zelf kan kiezen tussen (Engels) commentaar of alleen het wedstrijd geluid (Ambient). Dát is echt een uitkomst hoor. Ik heb vanochtend lekker naar de mountainbike wedstrijd zitten kijken tijdens het werk zonder een Herbert of Maarten die zegt wat hij ervan vindt. Gewoon wieltjes die klateren over de rotsen, schreeuwend publiek. Heerlijk, was er bij elk evenement maar een Ambient optie. Nu al de zes euro meer dan waard.

Terwijl ik met de kinderen en hun opa en oma door het Legio museum rondstruinden, stak aan de andere kant van de wereld Annemiek van Vleuten haar armen in de lucht in de veronderstelling dat ze Olympisch goud had gewonnen. Aan een lego-tafel waar je je eigen bouwsels kon maken zag ik een filmpje met eerst blijdschap, daarna het pijnlijkste wat je als sporter kunt overkomen: ‘ik heb me vergist’. Van Vleuten had even gemist dat de Oostenrijkse amateur Anna Kiesenhofer nog niet was teruggehaald en al ruim een minuut binnen was. In het interview na afloop was Van Vleuten weinig zelfkritisch. Ze zocht de fout vooral bij de slechte communicatie tijdens de wedstrijd. Dat het groepje - met onder anderen Kiesenhofer - 11 minuten had gekregen en tot diep in de finale vijf minuten voorsprong had gehad vond ze wel verantwoord: ‘ze stond in ons recht rijtje’. Ofwel: ze dacht oprecht dat de Oostenrijkse niet kon winnen. Sterker nog: in de finale dacht ze blijkbaar dat ze in rook was opgegaan, want jou zou toch denken dat het wel relevant is te weten of je eerste staat in de wedstrijd of dat er nog iemand voorop rijdt. Zelfs zonder oortjes zijn er manieren om dat op te lossen. Iedereen die naar de NOS keek, wist het wel en dat zegt genoeg. Later zag ik een foto van een juichende Annemiek met een zilveren plak. Hopelijk gaat zo ooit vrede krijgen met haar gemist Olympische droom, waarvan ze toch een paar tellen heeft gedacht hem verwezenlijkt te hebben. Misschien is deze tweede plek ooit wel veel mooier. Dit wordt natuurlijk een Andere Tijden Sport aflevering en een geweldig verhaal op verjaardagen. En laten we wel wezen: Annemiek van Vleuten kan met recht zeggen dat ze waarschijnlijk de beste was op die warme julidag in 2021. Er was er alleen nog nét eentje eerder bij de finish.

Wat doe je op een dag zonder kinderen? Ik dacht ten eerste uitslapen. Grappig hoe naïef je wordt van acht jaar ouderschap. Natuurlijk werd ik om kwart voor acht wakker en deed ik daarna geen oog meer dicht. Ik ben maar opgestaan en heb met veel te weinig slaap de olympische wegwedstrijd van de mannelijke wielrenners gekeken met een mooie rol (vierde plaats) voor Bauke Mollema. Daarna lag er nog een hele dag voor me. Na de koffie zei ik dat ik nog een blanco canvas als dagbesteding had en opperde om dan maar een stukje te wandelen. Mijn moeder (naam bij de redactie bekend) wilde wel meelopen naar de kringloopwinkel. We gingen kijken voor schoenen maar er bleken maar drie paar mannen schoenen te zijn. Er waren hele rekken met vrouwen schoenen. Mijn moeder vroeg zich af waarom. Ik zei dat vrouwen veel vaker nieuwe schoenen kochten en dat mannen waarschijnlijk vaker schoenen droegen totdat ze uit elkaar vielen. Dat vond ze wel een plausibele verklaring geloof ik want ze vroeg daarop niet verder. Ik stelde voor om naar nog een kringloopwinkel te lopen. Daar waren een stuk meer schoenen en ik vond zowaar drie paar die pasten en die er leuk genoeg uitzagen en lekker zaten. Mijn moeder vroeg of ik de 'nieuwe' schoenen niet liever direct aanhield, maar ik zei dat deze schoenen nog niet helemaal af waren en keek naar beneden. Er viel best wat op mijn schoenen aan te merken. 'Ik kijk het nog heel even aan,' zei ik.

Ik was extreem moe gisteren middag. Zowel op de heen- als terugweg was ik in slaap gevallen. Ik vertrouwde het dusdanig niet dat ik tegen mijn gewoonte in zelfs een wekker zette om maar niet mijn eindstations voorbij te rijden. Gelukkig lukte dat. Ik werd zelfs eerder wakker omdat er een telefoon van iemand anders vlakbij mij af ging. Ik bleek pas in Zaltbommel maar besloot toch maar te proberen om mijn ogen open te houden. Thuis haalde ik nog de kinderen van school maar het lukte echt niet om nog langer op te blijven. Reden: de avond daarvoor was ik voor het eerst weer naar voetbal geweest en de wedstrijd was pas om 23 uur afgelopen, de trein ging daarna pas om 23.34 en voor ik in mijn bed lag was het zeker na half 1 en om 4.50 ging gewoon de wekker weer. Om half vier in de middag vroeg ik of ik alsjeblieft nog even kon slapen. Dat kon. Ik deed het rolgordijn helemaal dicht zodat de slaapkamer totaal verduisterd was en viel vrijwel direct in slaap. Althans dat denk ik. Ik heb zelfs geen wekker meer gezet. Als ze me missen dan merk ik het wel. Het was bijna zes uur in de avond toen heel voorzichtig Otis met Luna de slaapkamer binnenkwam. Of ik alsjeblieft op wilde staan. Ze hadden honger. Ik knipte brak het licht weer aan. De dag kon opnieuw beginnen.

Pas toen we een half uurtje in het station stonden bij onze plekken (zon op ons bolletje, halve liter bier er bij) daalde het besef in dat we er echt weer waren na ruim anderhalve jaar. Ineens zag ik ook in wat een grote mensenmassa ik terecht was gekomen. Ik had het eerst niet zo door, maar vrij geruisloos pas je je weer aan aan het normaal in het stadion, namelijk dat iedereen dicht op elkaar zit, afstand houden bestaat ineens niet meer, geen mondkapje te zien. Het was bijna alsof we niet midden in een pandemie zitten. Dat er iets anders was merkten we natuurlijk wel bij de ingang. We moesten minimaal (!) een uur voor aanvang van de wedstrijd aanwezig zijn en onze QR-code laten scannen en paspoort tonen. Dat ging vrij soepel. Er stond letterlijk geen wachtrij en we stonden voor we het wisten binnen, met nog bijna anderhalf uur te gaan tot de aftrap. We zagen langzaam het stadion vullen met supporters die blijkbaar alle latere tijdsloten voor toegang al hadden ingenomen terwijl we nog ruim voor de aftrap aan onze tweede halve liter begonnen. Een forse man met een dochter van een jaar of tien zat naast me. Voor ons zaten drie Jeff Bezos lookalikes. Aan de andere kant zaten we naast het trappetje dat tevens het gangpad was. De rest van het stadion was als een waas van geluid en indrukken die ik niet meer gewend was. Met name na het tweede biertje in de zon - die pas vlak voor de aftrap onder ging - begon ook de alcohol z’n werk te doen. Een kleine twee uur later stond er 5-1 op het scorebord. We keken elkaar aan na een prachtige voetbalavond. Ik was inmiddels schor van het proberen te overstemmen van het stadiongeluid. Er werd minutenlang geklapt en gezongen. De spelers maakte een rondje langs het publiek. Toen ze voor de Oost tribune waren aanbeland waar wij op de tweede ging zaten, klonk het luidste gejoel. Ik keek nog één keer om me heen en zag dat ongemerkt het grootste deel van het publiek al was vertrokken. Voor ons, beneden stond het nog helemaal vol en her en der stonden nog wel plukjes mensen, maar ik zag vooral lege stoeltjes. Aan de andere kant van het gangpad stond iemand hard de klappen. Althans dat dacht ik. Toen ik beter keek zag ik dat hij geen handen had maar zijn armen met stompjes tegen elkaar tikte. Het gezang ging daarna nog door. Beneden bij de harde kern werd nog een liedje ingezet en nog vol passie met vlaggen gezwaaid. Voldaan keek ik naar de taferelen beneden die nog het meeste weg hadden van een moshpit, tot ik ineens op mijn schouders werd getikt. Het bleek een steward. Of we naar huis wilden gaan. We bleken nu zowat de laatsten op de tweede ging te zijn. Ik knikte dat we zouden gaan, maar eigenlijk zou deze avond nooit moeten eindigen.

Nadat ik me bij de balie van het Tropencentrum mocht ik vrij snel meelopen met een man naar een klein dokters kamertje. Een vrouw mocht ook mee; we werden twee aan twee ingeschreven voor de SWITCH-studie om tijd te winnen. Het voelde nog net niet als lopende band werk maar de man die ons naar binnen had geleid zei wel dat ze vandaag ruim 80 kandidaten lieten langskomen voor het ‘informed consent’ gesprek om als proefpersoon deel te kunnen nemen. Allemaal AMC’ers dus die in april een Janssen-prik hebben gehad. We kregen direct een paar vragenlijsten die we ook vandaag nog en de vragenlijst met persoonsgegeven meteen ter plekke moesten invullen. We mochten natuurlijk onze vragen stellen, maar het moest wel een beetje vlot. Achter ons kwamen er alweer nieuwe kandidaten aan. Of ik wist wat randomisatie was, vroeg de man aan de andere kant van het bureau nadat ik zei dat ik in de operatieplanning zat. Ik gaf aan dat ik dat wel wist. Toen de handtekeningen gezet waren werden we direct naar de volgende kamer geleid waar twee vrouwen achter een computer zaten. Dat ging allemaal zo snel dat ik de pen van het ondertekenen nog in mijn hand had. Er was in de tussentijd iets mis gegaan met de toestemming want mijn vragenlijst was nog niet verstuurd. Er was direct paniek omdat het niet liep zoals gepland en de klok wel door liep. Er volgde druk overleg, er bleek een vinkje niet gezet waar dat wel had gemoeten en toen kreeg ik de vragenlijsten alsnog in mijn mail. Ik vulde ter plekke mijn antwoorden in. Ik was intussen al ingedeeld in een één van de vier studie-groepen waarbij ik na Janssen niets, Moderna, Pfizer of nogmaals Janssen kan krijgen over twee weken. Wat het wordt weet ik nog niet, maar de afspraken zijn gemaakt. Toen ik de laatste vragen had beantwoord mocht ik gaan. Ik had de pen nog in de hand, zo bleek, want toen ik opstond vroeg de vrouw die het meest aan het woord was geweest of die pen van hen was. Vergeten bij de vorige kamer zei ik en ik legde hem voor haar neer op het bureau. Toen ik de deur open deed stonden er alweer nieuwe proefpersonen klaar.

Ik weet niet goed of ik moet gniffelen of moet janken om het bericht dat John Jorritsma, burgemeester van Eindhoven, heeft geklaagd over buschauffeurs die toeteren als hij gebruikmaakt van de busbaan. Via de gemeente heeft hij aan vervoersbedrijf Hermes gevraagd niet meer naar zijn blauwe Audi E-tron te toeteren omdat hij daar als burgemeester met zijn dienstauto mag rijden. Het bericht over de klagende gemeente riep nogal wat vragen op. Waarom hebben de buschauffeurs zelf niet geklaagd dat de burgemeester - blijkbaar regelmatig - over de busbaan rijdt. Dat lijkt me sowieso niet de bedoeling van zo’n ontheffing. Waarom rijdt de burgemeester over de busbaan? Moet de burgemeester niet ook gewoon tussen het klootjesvolk in de file staan? Al was het maar om te ervaren hoe het verkeer voor de gewone Eindhovenaar is. Waarom moeten burgemeesters überhaupt ontheffing hebben om op de busbaan te rijden? Wat voor calamiteit is ernstig genoeg om zo’n buitensporige privilege te rechtvaardigen? Er zijn nogal wat vragen te beantwoorden, maar de grootste vraag is natuurlijk: is John Jorritsma niet gewoon een paardenlul eerste klasse? Waarom moet zo’n man eigenlijk een dienstauto hebben? Je kan toch gewoon met de fiets? Elke plek binnen de stad is volgens mij met gemak op de tweewielig (zet er voor mijn part een motortje op!) binnen het uur te bereiken. Waarom is #haaljorritsmauitdeaudietron nog geen trending topic? Wel goed nieuws voor alle Eindhovense bezitters van een blauwe Audi E-tron. Zij kunnen voortaan door heel Eindhoven gebruikmaken van de busbanen, met dank aan Jorritsma.

‘Het voelt als Bevrijdingsdag,’ zegt een nachtclubbezoeker. ‘Vrijheid is alles wat we willen.’ Een jonge vrouw wil alleen maar dansen en naar livemuziek luisteren. Een travestiet vuurt een confetti kanon af. Weer een ander meisje: dansen en drinken, daar draait het leven om. De jonge man die zei dat het voelde als freedom day is helemaal niet bang. ‘Het is een nieuwe toekomst.’ Ondertussen zijn de besmettingen (50.000 per dag) bijna nog nooit zo hoog geweest en is Groot Brittannië ook zowat koploper in de wereld op dit moment. We zien ballonnen vallen. Mensen gaan los in volle clubs. Het lijkt me heerlijk om zo zorgeloos een échte bevrijding te kunnen vieren. Ik hoop dat Nederland over een tijd - als het echt kan - ook een Bevrijdingsdag tegemoet kan zien. Freedom day in Engeland voelt nu toch een beetje alsof je een rondvaart door de grachten krijgt na een tweede plaats op het WK. Je wilt het zo graag een keer meemaken, maar als je geen Wereldkampioen bent geworden om het te verdienen, heeft het wel een hele bittere bijsmaak. De kater bij veel feestvierders bij onze westerburen zal nog groter zijn morgenochtend als ze in de kranten of op de verschillende sociale media lezen dat Boris Johson heeft gezegd dat vanaf september nachtclubs en andere grote publieksevenementen alleen nog toegankelijk zullen zijn met een vaccinatiebewijs. Ik zou zo graag de gezichten zien van iedere Brit die vandaag de hele dag op de tafels heeft staan dansen, de halve club heeft afgelebberd en dan een appje krijgt met zo’n mededeling van ome Boris. Heerlijke Britse humor om zoiets aan te kondigen op freedom day.

De weersverwachtingen waren goed voor deze zondag en ik had niet zo’n zin om weer een hele middag energieloos bank te hangen. Ik bekeek zaterdagavond mijn opties. Spoorwegmuseum (meh), speeltuin Kwekkeltje (niet te doen zonder fiets), strand (meh), kermis (meh), Openluchtmuseum (leuk, maar wel weer veel gedoe met reizen). Uiteindelijk besloot ik maar gewoon naar bed te gaan en zou ik wel zien hoe laat ik wakker was en waar ik op dat moment zin in had. Na de koffie op zondagochtend was Noël nog altijd volledig in Roblox gezogen en Luna leuk aan het spelen met haar Paw Patrol hondjes. Maar het werd steeds warmer buiten en ik pakte mijn laptop erbij en keek nog eens naar de opties. Het Openluchtmuseum heeft wel een mooie speeltuin en is vooral buiten. Er waren (je moet vanwege corona natuurlijk reserveren) nog kaartjes. Ik drukte snel op bestellen, zocht een bus en trein uit en kleedde snel de kinderen aan. Drie uur na het bestellen liepen door het park. Er zijn - zo realiseerde ik me toen ik er weer was - weinig plekken waar ik me zo op m’n gemak voel als in het Openluchtmuseum Arnhem. Misschien wel omdat ik elke steen ken en bij elk huis wel een herinnering heb. Van die keer dat ik me herinner dat ik er was bij de papiermolen, de eerste keer met Marjolein in de winter, de eerste keer dat ik er alleen met de kinderen was. De keer dat ik er was met mijn enige lezeres (tevens de eerste keer met Luna volgens mij) en we poffertjes gingen eten op het terras en natuurlijk de Roosenboom-dag. Waar we hebben zitten lunchen, waar we keken naar het ijzergieten. Nu waren we er voor het maken van nieuwe herinneringen. Er was een nieuwe tram-instructie en Noël leerde dus hoe je een tram moest besturen. Daarna kreeg hij een diploma ‘omdat hij het zo geweldig had gedaan!’. Hij ging er trots mee op de foto. Daarna kreeg een ander kindje uitleg. Noël ging op de foto bij een andere tram en zag toen dat ook dat jongetje een diploma kreeg. Hij keek er wat bedenkelijk bij. Ik zei dat ik dacht dat alle kindjes waarschijnlijk een diploma kregen. Dat snapte hij wel, maar hij leek toch iets minder trots dan even daarvoor.

Als de besmetting cijfers niet dagelijks weer de 11.000 aan zouden tikken, de opnames in ziekenhuizen niet al een aantal dagen aan het stijgen waren en de berichten over ‘code rood’ en verscherpingen van reizen binnen europa niet het nieuws zouden domineren en je loopt naar buiten, dan zou je bijna denken dat corona voorbij is. ‘s avonds hoor ik weer feestjes in de tuinen, jongeren die tot diep in de nacht in het park zitten in het winkelcentrum zie je her en der wel een mondkapje, maar even zoveel mensen houden zich helemaal niet meer aan de coronaregels en in Engeland gaan vanaf maandag alle remmen helemaal weer los. De Tilburgse Kermis is ondertussen gewoon open en daar is het zo druk dat maatregelen ook niet meer kunnen worden nageleefd. Komende woensdag ga ik zelf voor het eerst in ruim anderhalf jaar tijd weer naar een voetbalwedstrijd toe. Ik maak me daar toch een klein beetje zorgen over. Want voetbalwedstrijden zijn natuurlijk eigenlijk een potentiële superspreading event. De treinen naar wedstrijden van PSV zijn vaak overvol en in het stadion hoeft ook geen 1,5 meter afstand te worden gehouden. Zelf hoef ik bijvoorbeeld ook niet getest te worden (omdat ik al een testbewijs heb vanwege mijn vaccinatie). De vraag is dus: hoe verstandig is het dat we dit nu (nu de besmettingen nog/ weer zo hoog liggen) allemaal doen. Maar toch ga ik. Misschien wel tegen beter weten in. Omdat het kan of vooral omdat het mag en omdat het al zo lang geleden is. Wereldkampioen Mario Götze is al een jaar PSV’er en ik heb hem nog nooit live zien spelen bijvoorbeeld. Dat moet ook gebeuren want wie weet wat ons allemaal nog te wachten staat.

Vrijdag is tegenwoordig wel een relaxed werkdagje. Aan mij de taak om het planbureau te bemannen zodat ik alle telefoontjes kan opnemen. Als het - zoals vandaag - rustig is met telefoontjes en acute planningen, heb ik nog wel eens tijd om het intranet door te spitten. Daar stond een bericht over een nieuwe studie waaraan werknemers mee konden doen die eerder waren gevaccineerd met Janssen. Zij kwamen middels de zogenoemde SWITCH-studie in aanmerking voor een tweede prik met Janssen, Pfizer of Moderna (maar je kon ook ingeloot worden voor géén tweede prik, om resultaten te kunnen vergelijken. Dat leek me wel interessant en ik las verder. Ik moest wel een keer in mijn vakantie naar het AMC komen maar verder was het niet veel moeite. Paar keer bloed laten prikken, intake gesprekje en een paar vragenlijsten. Daarmee zou ik officieel proefpersoon worden. Een vergoeding - zelfs geen reiskosten - was niet, maar ik zou wel updates krijgen over mijn afweerrespons. Na kort overleg met mijn achterban, besloot ik me op te geven. Ik kreeg direct een mail en nog dezelfde middag een telefoontje met een afspraakbevestiging voor een intake. Nog even en ik wordt dus - misschien - proefpersoon. Ik kan straks niet meer lopen met al die QR-codes in mijn achterzak. Maar alles voor de wetenschap he.

Wat doe je als je dagelijks wat schrijft, op de dag dat Peter R. de Vries verlijdt? Natuurlijk ook hier iets schrijven over Peter R. Ik zag weer eens een Tweet voorbij komen, ik zat net in de trein terug naar huis. Het was een bericht van RTL waarin werd bevestigd dat Peter R. de aanslag van vorige week niet had overleefd. Ik scrolde een paar minuten verder terug naar berichten. Het was nog maar net online gezet en het Nos Nieuws dat ik aan het luisteren was op Radio1 tijdens Radio Tour de France, sloot net af zonder het nieuws van zijn dood. Een paar tellen later - op het moment dat eigenlijk het wielrennen verder zou gaan - bracht ook de radio het nieuws. De daaropvolgende 50 minuten in de trein en 20 minuten op de fiets keek en luisterde ik naar de extra Journaals waarin telkens werd herhaald wat we al wisten. Bij Peter R. denk ik natuurlijk vooral naar zijn programma’s uit de tijd dat hij nog een snor droeg. Je zag Peter dan altijd in zwart-wit beelden door dikke dossiermappen bladeren. Ik heb hem altijd als arrogant ervaren, maar nu alle beelden weer worden herhaald met wat hij allemaal gedaan hebt, zie ik tot mijn schrik dat hij waarschijnlijk helemaal niet zo arrogant was. Soms was zijn toon wat uit de hoogte, maar hij bleef wel respectvol, ook al was hij in discussie met iemand die 100 keer minder van het dossier wist dan hij. Nederland is op z’n minst een kleurrijk figuur en prima (misdaad) journalist verloren, waarbij vooral de manier waarop onaanvaardbaar is. Weggeknald uit het publieke leven en - na Wiersum - weer een hoeder van de rechtsstaat die de mond is gesnoerd. Nooit meer ‘We gaan even kijken naar een reconstructie’. Of loop ik nu dertig jaar achter?

Woensdag 16 maart 2016 had ik om 11 uur mijn sollicitatiegesprek in het AMC. Het bleek ook mijn kennismaking met mijn toen toekomstige collega Anjo, van wie we vandaag tijdens een herdenkingsdienst afscheid hebben genomen. Tijdens het verhaal dat door een vriend van haar was ingesproken en voorzien was van een slideshow, heb ik meer over Anjo zelf gehoord dan in de vijf jaar (minus de laatste negen maanden toen ze met pensioen was) dat ik met haar samenwerkte. Ze vertelde wel eens over een uitstapje met vrienden of een vakantie, over haar werk in de verpleging en wat voor wilde verhalen ze daar wel eens meemaakte. Maar daar bleef het ook bij. Ze was geïnteresseerd als ik over de kinderen vertelde, kon goed luisteren, maar over zichzelf bleef ze stil. Ik was met een collega achteraan gaan zitten in de kleine aula van uitvaartcentrum De nieuwe ooster. Achter de kist van het hoge zaaltje was een grote muurschildering van een palmbos te zien. Het was prachtig, maar leidde ook de aandacht af van de kist en de bloemen. Om ons heen zaten zeker een man of twintig. Iedereen droeg - want het was verplicht - een mondkapje en keek geboeid naar de televisie. Even later klonk uit de speakers ‘Testament’ van Boudewijn de Groot en werden we gesommeerd op te staan. Naast de kist lagen bloemen namens het planbureau. Vijf jaar zijn voorbij gevlogen.

Zaterdag hoorde ik ‘Tu m’as promis’ van In-Grid uit een bootcamp-ghettoblaster komen tijdens een potje minigolf. De muziek zit sindsdien al de rest van de week in mijn hoofd, samen met alle andere Franse liedjes uit die tijd (circa 2001). Ik zat toen namelijk in mijn Franse periode. Ondanks dat ik geen woord Frans sprak, kende ik alle teksten van de liedjes van Alizée uit mijn hoofd. Ook in dat jaar kwam de geweldige Franse film Amélie uit en zette ik de hele zomer lang het album van Yann Tiersen op repeat. De vonk sloeg over naar andere muziek, maakte niet wat, als het maar Frans was. Ik ging van Yannick Noah (La voix des sages), naar de zeikmuziek van Gérald de Palmas (Une seul vie, Tu finiras toute seule) waar ik zelfs bijna een cd van had gekocht en natuurlijk Alizée-ontdekker Mylène Farmer (Désenchantée). Terwijl de rest van de wereld naar ‘It wasn’t me’, Safri Duo en Alicia Keys luisterde radicaliseerde (radicalisé) ik in rap tempo door. Ik keek naar TV5 (vooral de muziekprogramma’s) en vond Les Enfoirés (Le pouvoir des fleurs), Manau (La tribu de Dana) en zelfs Britney-kloon Lorie (Près de moi). Elk van deze liedjes brengt me overigens direct terug naar 2001, de tijd dat Herman Brood nog gewoon van het Hilton sprong en de Twin Towers nog (even) overeind stonden. Maar je had me zelfs een croissant kunnen voeren omdat het Frans was en ik had het nog opgegeten. Oké dat is dan misschien een slecht voorbeeld. Maar het ging wel ver! En nu zit ik dus weer de hele dag met al deze muziek in m’n hoofd, al komt het dus (naast de minigolf) misschien ook wel een beetje door Radio Tour de France.

It’s not coming home, maar coming Rome. Je zou kunnen zeggen dat het mooie voetbal heeft gewonnen van de lafheid van de Engelsen, maar dat vind ik wel te gemakkelijk. Ja, Italië heeft dit EK 2020 in 2021 meer laten zien dan Engeland. Toch vond ik dat Engeland dit jaar meer heeft laten zien dan in alle EK’s en WK bij elkaar sinds ik de grote toernooien volg. Ja het was soms wat te voorzichtig; Southgate liet meer dan eens - ook in de finale - zijn meest creatieve spelers op de bank. Het is fijn dat dat wordt afgestraft. En ja misschien is het ergens ook gegniffel - net als wanneer ze weer eens nul punten halen bij het Eurovisie Songfestival - omdat de Britten zich te goed voelen voor de EU. Toch was ik in deze finale voor Engeland. Die Italianen winnen al vaak genoeg (2006 nog het WK), terwijl de Engelsen in 1966 wereldkampioen werden door een bal die niet eens over de achterlijn ging. Ik snap de hunkering naar nationaal succes en was dan ook voor de underdog. Maar ik moet ook toegeven dat de Italianen op mijn sympathie konden rekenen door de aanvallende intenties, maar ook door de mooie persoonlijkheden zoals aanvoerder Chiellini, keeper Donnarumma en Bonucci. Ik keek de wedstrijd op de BBC natuurlijk en voelde in de tweede helft dat ook de commentatoren steeds minder gingen geloven in een goede afronding. Toen de wedstrijd uiteindelijk door penalty’s beslist zouden worden, heb ik eigenlijk geen seconden geloofd in een andere uitkomst dan de uitkomst die volgde. Wat me bij zal blijven van dit toernooi is vooral de vele verlengingen, de geweldige Zwitsers en Denen en de kater met Frank de Boer.

De afgelopen twee dagen tikten we net wel (gisteren) en net niet (vandaag) de 10.000 nieuwe positieve PCR-testen aan. Ik ben geen viroloog, maar zelfs ik snap dat als er sprake is van een verachtvoudiging van het aantal positieve tests in een paar dagen tijd, dit slecht nieuws is. Toen ik vrijdag bij mijn ouders was, werd er dan ook een nieuwe set maatregelen aangekondigd tijdens een persconferentie. De nachtclubs gaan weer dicht, sowieso alle horeca weer dicht na 00:00 uur en Testen voor Toegang wordt weer beperkt tot eendaagse evenementen en plekken waar kan zitten, zoals in het voetbalstadion. Ik heb de persconferentie tussen het hoofdgerecht en het toetje zitten kijken op mijn telefoon aan de tuintafel. Mijn nichtje was er ook, evenals mijn zusje, dus ik kon niet alles volgen wat er werd gezegd. Maar de centrale boodschap was toch wel dat ze zo verbaasd waren dat de besmettingen zo waren geëxplodeerd. Gommers, die zelf in zijn Podcast virusfeiten ook al had aangegeven klaar te zijn met het virus en voor de zomer geen gekke dingen verwachtte, was dit weekend verbaasd dat er geen excuses waren gekomen van Rutte en De Jonge. Zelf had ik ook wel een mea culpa verwacht, maar uit de mond van Gommers vond ik dit toch gek. Je kun zeggen: niemand had zien aankomen dat het aantal besmettingen nu weer rond het niveau van december zouden liggen, terwijl de zomer nog goed en wel moet beginnen, maar vrijwel iedere niet-wappie vond dat we wel erg snel waren met versoepelen. Zeker met het oog op dat nog niet iedereen die dat wil al twee keer gevaccineerd is én de onzekerheid die de deltavariant met zich meebrengt. De wappies schreeuwen nu keiheid op Twitter #nooitmeerlockdown terwijl er - zelfs met deze gigastijging! - nauwelijks maatregelen zijn. Er wordt niet gehandhaafd op de 1,5 meter, er is geen restrictie voor huisbezoek, zelfs de horeca kan gewoon openblijven. Wappies blijven maar fulmineren, ook als er overduidelijk is heel ergs aan de hand is. Misschien is onze enige hoop, dat de wappies zo eigenwijs of vol schaamte zijn met hun covidklachten zich niet bij het ziekenhuis gaan melden, anders zitten we nog vroeger dan vorig jaar alweer aan de beperkingen van ons zorgstelsel.

18:30 De bus van de liveblogger vertrekt. Daarmee wordt de liveblog afgesloten. 17:25 We eten rollade want Jonneke houdt van groenten. 16:46 Euforie! Mollema wint. Een Gronings volksfeest ontspint zich spontaan in de achtertuin! 16:45 Na twee uur afscheid nemen gaat LP en R weg. Er wordt gehuild. Iemand gooit bloemen. De zakdoekjes zijn niet aan te slepen. 16:14 Bert laat voor de tachtigste keer zijn bridgefoto zien. R: "Bij deze mensen zou ik niet in de auto stappen." 15:32 Lenny: "Er ligt hieir een telefoon heel gevaarlijk te zijn." Bert: "Bijt 'ie?" 15:15 10.345 nieuwe besmettingen. Lenny begint direct de speelkaarten te ontsmetten. 15:08 "Regels, schmegels." 15:05 Unieke gebeurtenis: iedereen blijft op z'n eigen plek zitten! 14:50 De Princess of Wildlands (aka LP) is onttroond als Great Dalmuthi. 14:45 Spelletjestijd. Great Dalmuthi. Er is direct een kleine revolutie. Lenny heeft niets door. "Spelen we een spel dan?" 14:12 PJ: "Ga je zo pianospelen? Leuk! Laat het me dan even weten, dan ben ik voor die tijd weg." 13:41 De soep is op. Lenny: "Gelukkig maar dat E. al weg is, dan hebben we tenminste genoeg." 13:08 E wordt gebeld door haar hond. Ze moet onmiddellijk thuiskomen. 12:05 T: 'Oh je hebt zelfgemaakte taart? Ik heb nog een afspraak sorry, ik moet nu echt weg!' 11:58 Er wordt gezongen voor Jonneke's verjaardag omdat ze nu precies 32 jaar geleden geboren is. Voor het filmpje wordt het nog een keer over gedaan. 11:40 Einduitslag: 1. Lenny 62 2. PJ en Bert 64 4. JP 67 5. E. 68 6. L 72 7. T. 74 8. Kasper 75 9. R. 76 10. LP. 100, 11:32 Bert z'n groepje zoekt een uur lang op de baan naar een hole die ze vergeten zouden zijn. Het blijkt een notatiefout. 11:20 Hole in one voor het groepje Lenny, in de volksmond (door mij) ook wel het 'losergroepje' genaamd. Achteraf bleek de winnaar in het losergroepje te zitten. 11:15 T, die net nog zei alleen maar hole-in-ones te slaan, slaat het balletje in het water. 11:12 T. doet de hole in twee slagen. 'Valt tegen, tot nu toe had ik alleen hole-in-ones'. 10:52 Bert z'n groep is zo klaar met Bert dat ze hem willen ruilen tegen een banaan. 10:49 De groep van Lenny wordt ondertussen overladen met bananen, sushi-schotels en pizza's. De andere groepen staan te verhongeren. 10:40 'Tu es foute' schalt uit de speakers van het bootcamp even verderop terwijl iemand weer een 8-score moet noteren. 10:34 Jonneke bij hole 6: 'Hé een treinspoor, zullen we er zo op gaan liggen?' 10:10 We zijn compleet. De laatste deelnemer wordt weggehoond: "We hadden liever gehad dat je hond hier was geweest!" 9:57 Aankomst bij Adventure Minigolf. 9.41 Bert pompt de fietsen op. Wij: kun je niet beter de banden oppompen? 8.32 De wind wordt even opgemeten door de jarige. Het bleek windkracht 1 met hier en daar een kans op een tornado. 8.23 Jonneke is jarig (32) en geeft Kasper een hoorcollege over 'Peu sûr de soi' en de zinloosheid van slappe koffie en zin van huiselijk geweld.

Op de dag nadat ik hoorde dat oud-collega Anjo was overleden en de dag dat we weer eens een persconferentie voor de kiezen kregen (jeej nieuwe maatregelen), moest ik ook in het AMC aan het werk. Vanaf morgen gaat de horeca weer om 00:00 uur dicht, wordt het testen voor toegang zonder anderhalve meter weer ingedamd en zijn testen nog maar 24 uur geldig als toegangsbewijs. Tot zo ver het coronanieuws. Ik was vandaag alleen op dus ik mocht zelf het kantoor van het slot halen, de lichten aanklikken. Ik liep voordat ik de computer aanzette nog een extra rondje langs Anjo’s oude bureau. Aan het geblindeerde raam naast haar plek zag je nog de sporen van de plakkertjes van de babyfoto’s zie ze daar tot haar pensioen had hangen van collega’s. Vond ze leuk, die babyfoto’s. Ook mijn dochter hing er, tot haar afscheid in oktober, tussen. Tussen het werk door zocht ik nog even naar het laatste appje van Anjo, na haar afscheid. ‘Nogmaals dank voor de tijd die ik met jullie door mocht brengen op het planbureau en jullie mooie beeltje. En….. wie weet tot ziens.’ Er kwam geen tot ziens. En het voelde ook wel een beetje gek om haar traumapatiënten te plannen vandaag, in de wetenschap dat ze er echt niet meer is. De rest van de ochtend nam het werk - er was meer dan genoeg te doen - het weer over van het centiment. Toen ik eenmaal in de trein zat na mijn werk keek ik nog even snel op Mensenlinq of er toch niet toevallig een rouwadvertentie online stond ergens. Maar die was er niet.

Ik was al aan de late kant om naar huis te gaan en stond al met mijn tas om de schouder klaar om te vertrekken toen ik werd gewenkt door mijn leidinggevende. Ik zei dat ik eigenlijk al te laat was voor mijn trein. Ik moest toch maar even gaan zitten, zei ze. Anjo is dood. Anjo was mijn altijd mopperende (maar ook gezellige) oud-collega die afgelopen oktober met vervroegd pensioen ging. Ze kon het fysiek niet meer opbrengen om iedere dag naar het AMC te komen. Ze had wat centjes gespaard en wilde graag vervroegd van haar pensioen genieten. De laatste maanden dat ze nog wel werkte ging ze zelfs met de taxi zodat ze zo min mogelijk hoefde te lopen. Ik heb wel eens gedacht - met haar broze gezondheid - als dat maar goed gaat. Krakende wagens willen ook wel eens het langst rijden, maar in dit geval niet. Afgelopen vrijdag is ze overleden. Anjo kon vreselijk klagen over haar werk, over wat er in het nieuws was over haar collega’s (ook over mij), als we weer eens te weinig telefoontjes opnamen in haar ogen. Maar ze haar ook de meest geweldige medische verhalen, puttend uit haar 40-jarige carrière in het AMC. Ze kon genieten van theater, van haar vakanties in de Ardennen en van de boeken op haar e-reader. Wat ze met haar pensioen zou doen wist ze nog niet, ze ging het eerst wel even rustig aandoen zeker met covid. Mijn leidinggevende liet een mailtje zien van de gemeente waarin ze op de hoogte werd gesteld omdat ze geen familie hadden gevonden. Ze had wel een nichtje waar ze het vaak over had en een paar goede vrienden, maar blijkbaar hebben ze niemand weten op te sporen. Het is dus maar afwachten of er een (openbare) begrafenis of crematie komt. Nog geen 9 maanden geleden zaten we met alle directe collega’s, een man of 6 bij elkaar, in een kale vergaderruimte op G5 om haar pensioen te vieren. Ze kreeg een beeldje waar we - in mijn herinnering - eindeloos over hebben zitten vergaderen. Heel af en toe zei een collega wel eens dat ze Anjo had gesproken en dat het goed ging. Een van de laatste dingen die ik hoorde was dat ze geen Astrazeneca wilde maar wachtte op een ander vaccin. Het verbaasde me voor iemand die mij juist in het begin van corona toen ik zelf dacht ‘het loopt wel los’ er van wist te overtuigen dat we het echt niet moesten onderschatten. Gisteren had ik het ook nog over Anjo met een andere collega. Ze had gehoord dat ze wat ziekig was. Op haar laatste berichtjes had ze niet gereageerd. Achteraf was ze dus al dood. Hoewel het niet volslagen uit de lucht komt vallen vind ik het vooral triest. Zo lang werken en dan zo kort kunnen genieten van je pensioen.

Terwijl de toestand van Peter R. de Vries nog altijd kritiek maar levend is, is op Twitter en in kranten de deugpolitie opgestaan. Dat de politie oproept om beelden niet zomaar te delen op sociale media: daar kan ik nog inkomen. Maar op mainstream en sociale media is een ware hetze ontstaan waarin het een wedstrijdje lijkt met zo politiek correct overkomen. Elk plaatje of filmpje dat van na de aanslag op Peter R. circuleert kan rekenen op een leger aan boe-roepers die niet alleen oproepen om de beelden niet te bekijken of verder te delen maar die ook oprecht vinden dat deze - op zich nieuwswaardige beelden - niet meer online mogen staan. Zelfs kranten en online media die leven van nieuws laten nu geen beelden zien want dat is niet chique anno 2021. Ik herinner me nog goed de voorkanten van de Nederlandse kranten in 2002 na de aanslag van Pim Fortuyn. Bijna allemaal hadden ze een foto van een dode Pim, liggend in een plas bloed op de voorpagina. Toen heb ik daar niemand over gehoord. Wellicht omdat het over Pim ging, misschien omdat we toen nieuws beter op waarde konden schatten. Ik snap zelf overigens niet dat als je iemand zwaargewond op straat ziet liggen je eerste reactie is een foto of filmpje te maken. Ook ik vind dat verwerpelijk. Maar alle beelden boycotten omdat er wel eens iemand gekwetst kan worden of omdat BN’ers ook privacy hebben, vind ik echt kul. Nieuws is nieuws. Als je gekroond wordt tot koning sta je nou eenmaal op de voorpagina, als je als bekende Nederlander lafhartig wordt afgeknald, ook. Maak desnoods het maken en verspreiden van beelden van ‘crime scenes’ strafbaar voor burgers, maar geef pers de vrijheid om de waarheid in beeld te brengen. Niet iedereen zal er behoefte aan hebben om het te zien, maar sommigen ook wel en dat mag ook. Ook als de waarheid bloedend op straat ligt.

Zojuist - ik zat al klaar voor de halve finale van het EK tussen Italië en Spanje - kwam via Twitter het bericht binnen dat Peter R. de Vries is neergeschoten vlak een uitzending van RTL Boulevard. Een paar klikken later zag ik een filmpje - gemaakt met een telefoon - van Peter die op de grond ligt, bloed achter zijn hoofd en ogenschijnlijk bij zijn oog. Er zou vijf keer zijn geschoten, waaronder dus in zijn hoofd. Het bericht werd niet veel later bevestigd. Hij zou wel naar het ziekenhuis zijn vervoerd maar je kan je - als je de beelden hebt gezien - toch niet voorstellen dat hij dit kan overleven. Het is - en net als half Twitter ga ik ook zeggen dat ik geen fan ben - een schokkend bericht. Al is het maar omdat het óók of misschien wel vooral een aanval is op de pers. Het bericht brengt me vooral ook terug naar 6 mei 2002. Ook hij werd na een media-optreden in het hoofd geschoten en ook daar waren de beelden schokkend. Grote verschil met toen is dat er nog niet veel mobieltjes waren, er was ook nog geen Twitter. Ik hoorde het bericht op de gang van vliegveld Rotterdam van een stewardess die het nieuws had gehoord. Er stond een klein groepje mensen om haar heen. We wisten verder niets. Ook wij hadden geen telefoon om nieuws over de aanslag op te zoeken. Ik kan me eigenlijk niet herinneren wanneer ik hoorde dat hij ook was overleden. Misschien nog op het vliegveld (onze vlucht van Groningen naar Zakynthos maakte een tussenstop in Rotterdam), misschien was het nog op het vliegveld. Wat ik wel weet is dat we midden in de nacht bij onze accommodatie aankwamen en dat de beheerder direct begon over de aanslag op ‘the dutch LePen’. Helaas moeten we 19 jaar later concluderen dat Nederland inmiddels een zeer te betreuren rijtje aan het krijgen zijn van mensen die in hun vakgebied (politiek, opiniemaker, journalist) hun leven moeten bekopen voor het stellen van kritische vragen. Het is nog te vroeg voor grapjes, maar misschien zijn we binnenkort wel toe aan een reconstructie om te kijken hoe het zover heeft kunnen komen met Nederland.

Vrij laat - pas ergens in de loop van zondag - besefte ik dat ik maandag vrij was. Ik had vrij gevraagd omdat eigenlijk het familieweekend dit weekend zou zijn en ik dan graag tot maandagochtend had willen blijven. Vanwege corona was er alleen gisteren een familieweekenddag, maar ik besloot om het dagje vrij aan te houden want ik heb nog vakantiedagen genoeg en eerlijk gezegd was het ook wel een slopende periode geweest. Niet alleen afgelopen weekend was druk (vroeg op, uitstapjes, laat naar bed, autorijden, sociaal doen) maar ook de afgelopen weken op mijn begon ik te voelen. Zowel mentaal als fysiek had ik vandaag een moeilijk dagje. In de eerste plaats natuurlijk omdat het jammer is dat familieweekenddag alweer voorbij is, dat er geen familieweekend was (want dat is toch wel net even leuker), maar ook omdat ik door drukte op mijn werk even niet meer in zag wat er nou ook alweer zo leuk was aan mijn werk. Dat terwijl ik mijn werk echt heel leuk vind, maar met zóveel overuren, zoveel werk binnen de uren die ik heb en strubbelingen daaromheen, kon ik me er even niet toe zetten. Nou was het zondagnacht ook pas een uur of half 2 voordat ik in bed lag. Ik moest echt nog even met een biertje uitpuffen op de bank met een Avondetappe erbij. Maar vanochtend was ik wel héél erg moe, terwijl ik wel vaker 5,5 uur slaap als ik bijvoorbeeld naar Amsterdam moet in de ochtend. Nadat ik de kinderen vanochtend naar school had gebracht voelde ik aan alles dat ik terug mijn bed in wilde duiken. Dat deed ik dan ook. Althans, probeerde ik ook, want toen ik de slaapkamer binnenstapte zag ik Luna overdwars mijn helft van het bed blokkeren. Ik besloot de deur te sluiten en liep naar de slaapkamer van de andere kinderen en ging liggen in het bed van mijn oudste zoon. Omdat de jongens geen verduistering op de kamer hebben was het even vechten om in slaap te komen. Tweeënhalf uur later werd ik - nog altijd doodmoe - wakker. Ik dacht eventjes aan mijn werk, maar ging toch voor de koffie.

Sinds vorig jaar heb ik het idee dat de familieweekenden veel korter duren dan vroeger. Vroeger, 2019 en eerder, leek het wel alsof het familieweekend een heel weekend duurde en we op vrijdagmiddag al als eerste op het terras konden neerploffen met een (koud) biertje. Dit jaar - en vorig jaar ook al - kwam het familieweekend pas echt op gang op zondag. De critici zullen zeggen dat dat komt omdat het ook daadwerkelijk maar een dag was, namelijk alleen de zondag, maar dat kan toch onmogelijk de enige reden zijn. Gevolg van zo’n flitsend familieweekend is wel dat je maar weinig mensen echt spreekt, maar weinig spelletjes kan spelen en dat je ook nog eens geen bier kan drinken. Nou ik weet niet of je wel eens een dag nuchter met je familie hebt doorgebracht, maar dat is nog niet zo eenvoudig. Toch moet ik zeggen dat ik me - net als vorig jaar - wel vermaakt heb. Een dag is weliswaar zo om, maar een weekend is - eerlijk is eerlijk - ook zo voorbij. Hoogtepunten waren de wandeling waarin ik de wondere wereld (en logica) van de wappies besprak, de spelletjes (Splendor, Tempel van schrik), de hilariteit rondom de enorme plensbui van een paar uur, Jonneke’s onbedoelde grapje: ‘Kan je goed biefstuk bakken?’ ‘Medium’. Verder vond ik het vooral te kort. Vrijdag 8 juli 2022 gaan we weer verder. Dan hopelijk op in de middag met een zonnetje en een biertje op het terras. Ach had ik maar een tijdmachine.

Omdat we een auto hadden gehuurd voor het weekend voelden we ons verplicht ook daadwerkelijk een auto te gebruiken. We Googleden ons de hele week suf en kwamen uiteindelijk uit bij Hullie, een speelboerderij nabij Uden. Het was een half uurtje rijden dus konden de kinderen mooi oefenen in stil zitten. Ging niet heel geweldig. We hebben een half uur aan moeten horen dat de een zijn of haar arm te dicht bij de ander had. Er werd voortdurend geschreeuwd. Vooral door mij overigens, omdat ik naar de achterkant van de Ford Fiesta riep dat ik op de weg moest letten. Toen we er eenmaal waren konden we rustig zitten. Wel met honderd gillende kinderen om ons heen natuurlijk. Rustig is in deze een relatief begrip. Buiten was het overigens wel aangenamer. Bij de speelboerderij zat naast een buitenspeeltuin ook een skelterbaan, een trampoline en zelfs een klein zwembadje. Bij het zwembadje zouden we ook wat te eten bestellen. Er was een kaart en een website. Na vier uur had Marjolein eindelijk gekozen wat ze wilde eten en kregen de uitgemergelde lichaampjes hun frikandellen en frietjes in plaats van hun dagelijks brood. Toen de kinderen klaar waren met buitenspelen kwamen we nog even terug bij de ballenbak waar we die ochtend ook waren begonnen. Het lawaai was nu nog grootser dan eerder en zonder megafoon konden we nu niet meer met elkaar communiceren. Luna belandde in de zoveelste huilbui, deze keer omdat ze niet van de (ook wel erg hoge) glijbaan af durfde. Het was tijd om naar huis te gaan. We kochten nog een ijsje, zodat de kinderen volledig onder de ijsplak weer de auto in konden. Heerlijk weer een half uur geschreeuw - opnieuw vooral van mij - en radio 1 op. Helaas wel een Vlaamse radio 1 dus geen Radio Tour de France. Heerlijk zo’n auto.

Altijd als ik een auto huur zit dezelfde - Martin van Waardenberg-achtige maar dan net wat jongere - man achter de balie. Zo ook vandaag. Hij was bezig met een klant die allemaal popi vragen stelde. Ik nam plaats op een stoel. Ik had net vijftig minuten gelopen omdat ik geen zin had om de fiets en de bus te pakken. De popi man vroeg of je ook de oplegger kon huren en of hij de auto ook later terug kon brengen (denk ik, hij sprak niet heel duidelijk). Toen de popi man klaar was werd ik door Martin gewenkt. Er ontspon zich een gesprek die ik driekwart jaar geleden en een jaar geleden ook had. 'Oh het is al een tijd geleden dat u een auto heeft gehuurd?’ ‘Nou afgelopen oktober nog dacht ik.’ Hij vroeg - net als in oktober - of ik een automaat wilde of een schakelauto. ‘Graag een schakelauto. Ik heb nog nooit in een automaat gereden.’ Martin keek me - net als de vorige keer - aan alsof zo uit de prehistorie was komen lopen. Een automaat rijdt echt veel fijner hoor en bovendien zijn bijna alle auto’s tegenwoordig hybride of elektrisch en dan is het sowieso een automaat. ‘Dus straks kan ik wellicht geen schakelauto meer huren?’, vroeg ik bezorgd. Op termijn. Voorlopig nog wel, maar de automaat werd wel de norm. Ik mocht nog een krabbel zetten en toen ging hij de auto halen. Ondertussen wees hij alle auto’s aan. Hybride, hybride, hybride. ‘Ik zal wel een keer proberen te rijden in een automaat.’ Martin keek tevreden.

Ophef de jours kwam uit de krochten van het internet. Discussieplatform Café Weltschmerz haalde deze week een video offline waarin Ab Gietelink (wappie met een pak) in debat ging met Maarten Keulemans (wetenschapsredacteur van De Volkskrant). Officiele reden: 'omdat het debat van beide kanten ondermaats was’. Iedereen die de - inmiddels elders opnieuw online gezette - video heeft gezien weet dat dat in ieder geval niet klopt. Keulemans kwam met feiten en inhoud, maar zijn gesprekspartner kwam vaak niet verder dan niet kloppende (IFR)-cijfers, ‘een gevoel’ dat er iets niet klopt (dat er een lab is in Wuhan kán geen toeval zijn, feitelijke onjuistheden over de werkzaamheid van Ivermectine en ‘ik denk niet dat we zonder maatregelen in code zwart zouden zijn beland', beweringen over dat we nu in een dictatuur leven. Was het daarmee geen debat? Jawel. Was het een goed debat? Mwoa. Keulemans had zich duidelijk goed ingelezen in het onderwerp, terwijl Gietelink moest zoeken naar argumenten die hij eigenlijk niet had. Het debat was daarmee wel exemplarisch voor het afgelopen jaar. Aan de ene kan zij die de feiten erkennen en snappen dat je zo’n gevaarlijk virus niet maar kan laten rondgaan, al was het maar omdat dan de gezondheidszorg vast zou lopen en. Aan de andere kant de mensen die alle maatregelen buitenproportioneel vinden, ook altijd anti vaccinatie zijn en de feiten pareren meb obscure meningen. Het mooiste vond ik nog wel hoe kwetsbaar Keulemans zich opstelde. Hij gaf aan ook soms af te moeten gaan op wat experts (virologen bijvoorbeeld) zeggen over een corona-casus. Hij raadpleegt bronnen, maar kiest zijn informatie ook uit op betrouwbaarheid. Gietelink aan de andere kant zei kritisch te denken maar luistert ondertussen alleen naar bronnen die zijn mening lijken te bevestigen. Een mooiere samenvatting van het afgelopen jaar waarin alles en iedereen met een mening over corona heeft, dan dit debat, is er niet. Voor wie het debat wil kijken, staat het hier opnieuw online: https://www.youtube.com/watch?v=rlFhjozD8Eo&feature=youtu.be

Voor het eerst sinds het afschaffen van de mondkapjesplicht in publieke gebouwen en winkels was ik vandaag in een supermarkt en op mijn. Ik keek toch een beetje onzeker om me heen toen ik om tien over 7 bij de prikklok draaideur stond in de rij achter de andere werkslaven. Ik was toch niet de enige zonder mondkapje? Maar ik was niet de enige. Sterker nog, niemand had een mondkapje op. Of nou ja, binnen zag ik wel een enkeling die het wel droeg, maar behalve bij de ingang is er in het ziekenhuis eigenlijk geen situatie waarbij ik ook maar een beetje in de buurt kom van andere mensen. Zeker niet sinds de verpleegafdeling waar mijn kantoor is, sinds enkele weken leeg staat. Toch was het een beetje wennen om ineens zonder mondkapje koffie te halen of in de rij te staan bij de kassa. Het voelde een beetje in een rijdende auto zitten zonder autogordels. Vat je ‘m? Autogordels? Zie je hoe ik twee actualiteiten naadloos aan elkaar schrijf met een bruggetje? Niemand? Nu we het toch over autogordels hebben - wat een toeval - gaan we het toch even over Sigrid Kaag (of #KaagGate) hebben. Zelf vind ik het nogal raar dat ministers in zo’n documentaire worden gefilmd zonder autogordel. Argumenten als: dat doen we bij opnames altijd zo, zijn te gemakkelijk. Iets mag niet, dan doe je het niet. Simpel. Ook al - of misschien, juist wel - als je minister bent. Ook vind ik het raar dat een ministerie zich met een persoonlijke overtreding (geen autogordel dragen) bemoeit. Hebben ze daar écht niets beters te doen? Daar kunnen wel wat fte-tjes af, lijkt me. Maar misschien is het meest schokkend nog wel dat de VPRO zich zo laat muilkorfen door een ministerie en politieke partij dat het zelfs meedenkt over het eventueel bij photoshoppen van autogordels van minister Kaag. Ook hier zal wel het argument gebruikt worden dat het ‘altijd zo gaat’, maar je moet geen dingen die niet kloppen doen omdat het nou eenmaal altijd zo ging. En zo vloog Kaag deze middag uit de bocht en op een moment dat ze wel een autogordel had kunnen gebruiken, had ze ‘m nét niet op. Wat een pech.

‘Het saaiste land ter wereld’ (Sjoerd Mossou, juni 2021) - Zwitserland - zorgde mede voor een van de leukste voetbalavonden ooit in de geschiedenis. Nadat Kroatië en Spanje er in de vooravond (zonder Fidan en Rinze) al een waar doelpuntenfestijn van maakten (3-5 voor Spanje na verlenging). De late night (zonder Barend & Van Dorp) kon daarop, daar was iedereen het wel over eens, alleen maar tegenvallen. Behalve dat het dus niet tegenviel. De eerste wedstrijd was geweldig, maar Frankrijk - Zwitserland was misschien wel de mooiste wedstrijd die ik ooit zag waar geen Nederland of PSV aan meedeed. We weten inmiddels dat Zwitserland won na penalty’s maar vooraf had zelfs de grootste fan van de Zwitserse ploeg waarschijnlijk niet echt gedacht dit Frankrijk te kunnen verslaan. Maar het kon toch en ik zal uitleggen waarom: wilskracht en teamgeest. Alles wat Nederland zondag zeg maar niet had: bracht Zwitserland maandag wel. Voor elke meter werd gelopen, de concentratie was optimaal, het spelplan klopte en Frankrijk bleek een luie tegenstander die met minimale inspanningen hoopte de kwartfinale te halen. Bij 0-1 gaven de Fransen eventjes gas, het werd 3-1, ze dachten dat ze er al waren, om vervolgens na na 90+6 minuten verdwaasd te moeten concluderen dat het nog gelijk stond. Ook ik vond Frankrijk vooraf een van de favorieten omdat ze individueel de beste spelers hebben. Hier klopte echter alles niet: er was geen goed spelplan, er was niet de absolute wil om te winnen, men deed geen stap te veel. Dan kan je tegen een ongelooflijk fit land - zelfs Zwitserland - dus gewoon verliezen. En dan zeg ik in dit geval zelfs Zwitserland met heel veel respect want man, speelde Nederland maar zulke wedstrijden als het moet, zoals tegen Tsjechië, afgelopen zondag. Nog een ding moet ik wel rechtzetten: Zwitserland is absoluut niet saai. Ze hebben bergen, van die leuke huisjes met bloembakken er voor en kaasfondue. Kaasfundue! En dan zitten wij Nederlanders - Sjoerd Mossou - met onze blokjes met satéprikker Zwitserland saai te noemen. Pfff.

Als het zomer, de temperatuur stijgt en Maarten Ducrot weer eens een wielerverhaal tot in de details aan de trouwe luisteraar voorlegt, komen als vanzelf de Tour de France-kriebels weer op. Dit jaar duurde het wat langer dan anders: eigenlijk had ik er pas ‘zin in’ toen ik de rode auto van de organisatie zag waarin tourbaas Christian Prudhomme met een lullig geel vlaggetje de wedstrijd opende. Direct na het vlaggen vlogen een aantal renners er in. Ik had wel eens gelezen dat het voor veel renners een erezaak is om even op kop te kunnen rijden in de Tour. Al is het maar voor een paar meter in de allereerste etappe. Enfin, het vlaggetje zwaaide, alsof er direct een massasprint lag op 200 meter ontstond er direct een lang lint aan renners en toen dacht ik: de Tour is toch by far de mooiste jaarlijkse sportwedstrijd die er is. Het werd een dag later nog veel mooier toen Mathieu van der Poel heel geel pakte en Ide Schelling opnieuw de bolletjestrui aan mocht doen. Ondanks de vele valpartijen van de Jumbo-ploeg, waar ook Steven Kruijswijk en Robert Gesink slachtoffer van werden, kan de Tour voor Nederland al bijna niet meer stuk. Een paar dagen langer de trui voor Schelling en van der Poel en wellicht nog wat etappe overwinningen zouden het helemaal een onvergetelijke tour kunnen maken. En dan hebben we ook nog Wilco Kelderman, al moeten we dat misschien nog maar even stil houden. Naast de zege van Mathieu was het voorlopig hoogtepunt een of andere vuurtoren die in beeld kwam met een verhaal over de eerste vrouwelijke vuurtorenwachter van Frankrijk. Dan weet je pas echt: de Tour is begonnen.

Het EK is zomaar ineens op een zondag in juni alweer voorbij voor Nederland. Na drie gemakkelijke overwinningen in de groepsfase en een ontzettend gunstige loting, was de stemming wellicht ook wel té euforisch. Ik zelf was blij dat we tegen Tsjechië moesten spelen vandaag. Dat bleek ook wel: de Tsjechen kunnen er niet veel van. Nederland was echter nog heel veel slechter vandaag, zo kunnen we toch wel concluderen. Zoals er vandaag werd gespeeld hadden we overigens van bijna geen enkel lang gewonnen. Ik was ergens wel bevreesd voor een teleurstellend resultaat vandaag maar kon me aan de andere kant niet voorstellen dat het toernooi nu al voorbij zou kunnen zijn. Maar zoals altijd in sport: Nederland weet altijd wel een manier om een perfecte uitgangspositie (EK 1992, WK 1994, WK 1998, EK 2000, EK 2008) te vergooien. Nou moet gezegd worden dat in de meeste van die wedstrijden er veel meer voor Nederland had ingezeten en dat het ook niet altijd mee zat. Nou zat het vandaag ook niet per se mee (de rode kaart van De Ligt was zwaar gestraft) maar Nederland was ook wel gewoon heel erg slecht. Het was bijna alsof het universum (als ik zou geloven in het universum) besloot dat het na de GP winst en 1e plaats in de strijd om de WK-titel van Max Verstappen en de Tourzege en gele trui voor Mathieu van der Poel, wel genoeg was geweest met de Nederlandse successen. En dus kunnen we straks met gerust hart kijken of België het wel redt tegen Portugal omdat we toch niet meer meedoen. Dat in de wetenschap dat het zo mooi had kunnen zijn met een volgende wedstrijd tegen Denemarken (toch ook geen wereldploeg) en dan een halve finale tegen Engeland of Duitsland. Het mag niet zo zijn van ons universum dat ons naast geweldige voetballers ook Frank de Boer gaf als bondscoach.

Toen was ik ineens snipverkouden. Als ik eerlijk ben voelde ik donderdagavond al dat het de verkeerde kant op zou gaan. Maar ja, er moet ook gewoon gewerkt worden en het zou wel loslopen. Ik fietste naar het station vrijdagochtend en ik voelde al dat het misschien niet zo’n goed idee was geweest. Mijn neus zat helemaal vol en ik moest regelmatig niezen. Eenmaal op mijn werk werd ik door een collega aangesproken op mijn plotselinge gesnotter. Of ik een allergische reactie had, was de vraag. Ik zei dat ik plotseling enorm verkouden leek geworden en voelde me toen wel aardig bezwaard dat ik was gekomen. Als iemand die zich het afgelopen jaar voornamelijk keurig aan de coronaregels had gehouden, had ik nu wel echt een verkeerde inschatting gemaakt. In de trein terug begon mijn neus te lopen en hield het ook niet meer op. Het enige dat ik kon denken was: ik hoop dat niemand het merkt. Het was best druk in de trein van 12:32 van Bijlmer Arena naar Den Bosch dus overal om mij heen (gelukkig niet naast me) zaten mensen. Ik had er inmiddels een hard hoofd in gekregen dat mijn snotneus onopgemerkt bleef. Ik deed mijn telefoon nog wat verder dan normaal voor mijn gezicht en hoopte maar dat ik straks niet met pek en veren uit de trein zou worden gegooid bij Buurmalsen. Maar het viel mee: ik haalde mijn eindstation en ik gebruikte bij het verlaten van het station - excuses voor het gore verhaal - uit nood mijn mondkapje als zakdoek. Al sniffend fietste ik een verkouden weekend tegemoet.

Er is zelfs geen wedstrijd van Turkije, schreef De Speld vandaag. ‘Een inktzwarte dag’. Ik deel het gevoel. Wat is het toch jammer als je net even lekker in een EK of WK zit en dan komen er ineens rustdagen tussendoor. Ik zou bijna verlangen naar een loserspoule waarin de nummers vier van de zes poules een wedstrijd spelen om wie het allerslechtste land is op het EK. De leegte van geen wedstrijd om 21 uur en zelfs niet een wedstrijd om 18 uur, is killing. Gelukkig komen er mooiere tijden aan. Vanaf morgen we vier dagen lang wedstrijden en vanaf morgen begint ook de Tour de France, waarvan ik het idee heb dat de vorige editie nog maar net afgelopen is. En dat is ook zo: 20 september was de laatste etappe, slechts 278 dagen geleden. Wat ook mooi is: is dat we over een kleine 1,5 jaar alweer een WK voor de kiezen krijgen. Wat overblijft is alle podcasts over het EK luisteren die er maar bestaan. Ook Oranjezomer (Veronica Inside) gaat deze dagen gewoon door, dus er valt nog wel wat te doen aan voorpret. Maar hoe komen we deze komende 29 uur door? Ik heb géén idee!

De CoronaCheck-app ging vandaag opnieuw live. Eerder kon je via de app al een QR-code - bij sommige evenementen / gelegenheden nodig voor toegang - krijgen op basis van een negatieve PCR-test. Vanaf nu kan dat dus ook na een volledige vaccinatie. App-master Hugo de Jonge kondigde vandaag al aan dat nu niet iedereen tegelijk zijn of haar code moet ophalen ‘want dat kunnen de servers niet aan’. Wie dat wel deed kwam veelal op een error-pagina terecht. Ik had de CoronaCheck-app al, maar had deze nog nooit gebruikt. Nieuwsgierig opende ik vanochtend - al luisterend naar de (voorlopig) laatste aflevering van de podcast Virus feiten - de app ook. Hij was al ruim een maand niet geüpdatet dus de optie om een QR-code te maken naar aanleiding van mijn vaccinatie, was er nog niet. Ik besloot het in de middag nog maar eens te proberen. Nu kon ik de app wel updaten en was de extra optie om een QR-code aan te maken er wel. Tegen beter weten in - ik zag op Twitter dat bijna niemand door de drukte er door heen kwam - klikte ik op de knop, maar ik kreeg een sip kijkend mannetje die ik ook al vaker voorbij had zien komen in foto’s op Twitter. Nog weer even later zag ik opeens mensen in mijn tijdlijn voorbij komen die wel een code kregen. Een enkeling had zelfs de code online gedeeld. Althans dat wilden ze doen geloven. Wie de links scande kwam op een algemene pagina uit over de app. Na nog een stuk of zes foutmeldingen kwam ik er eindelijk doorheen en mocht ik inloggen bij DigiD. De telefoon dacht daarop lang na en besloot na enig aarzelen toch weer te crashen. Maar toen kwam het wonder: ik kwam er doorheen, hoefde niet eens nogmaals in te loggen en daar stond dan de bevestiging dat ik een QR-code kon aanmaken via de app. De code leek mij enorm en ik vroeg me vooral af hoe men straks weet dat de code niet van een willekeurig ander persoon is. ik heb nog even gezocht op de website, maar ik kon niet veel meer vinden dan dat de controleur van de code kan zien dat er een groen vinkje is en hooguit je voorletters en geboortedag. Dat klinkt niet waterdicht, maar we gaan zien hoe het werkt. Zelden zo blij geweest met een QR-code. Nu nog een bestemming vinden om naar toe te gaan.

Het EK is tot nu toe spannender naast het veld dan op het veld. De verwachte landen gaan door naar de tweede ronde en inmiddels weten we dat Nederland komende zondagavond tegen Tsjechië mag aantreden in de achtste finales. Maar daar ging heel wat rekenwerk aan vooraf. Omdat Nederland de eerste twee wedstrijden had gewonnen, weten we al bijna een week dat we in de volgende ronde moeten aantreden tegen de derde van vier beste nummers drie, soort van. Want het moest wel een nummer drie zijn uit bepaalde groepen. Elke dag zag ik op Twitter de rekenwonders de koppen bij elkaar steken en zelfs zij kwamen er niet echt uit. Gisteren schijnt een wiskundige nog te hebben voorgerekend dat de kans 90 procent was dat we wel tegen Portugal of Duitsland zouden loten. Eergisteren werd er al meer duidelijk: als Spanje niet gelijk zou spelen en Polen niet wint en Kroatië - Schotland niet gelijk wordt, hoeven we niet tegen de nummer drie uit poule F. De beruchte nummer drie uit de poule des doods - zo was het algemene gevoel - moeten we niet nu al willen lopen. We zijn nu in de rust van de laatste poulewedstrijden en virtueel staat Hongarije nu nummer drie in de poule des doods. Op papier misschien wel de minste ploeg van de laatste zestien. Dat zou misschien wel de grootste grap zijn: zijn we een week lang aan het bereken hoe we de nummer drie van poule F kunnen ontlopen, lukt dat wonderbaarlijk genoeg ook nog eens en dan blijkt dat we daarmee Hongarije ontlopen. Hoe dan ook heeft Nederland een gunstige loting, al zegt dat nog lang niet alles. Je moet eerst nog maar eens winnen van Tsjechië en daarna van Wales of Denemarken, voordat je mag dromen over meer.

Sinds een aantal jaar proosten we samen of op afstand op de sterfdag - 22 juni - van oom Peter. Hij hield nogal van een drankje en dronk dan aan het begin van elke avond Irish coffee, alvorens er hele kratten bier of flessen whiskey doorheen gingen. Nou is dat wellicht een beetje overdreven, maar het was wel een beetje het beeld dat ik van mijn oom had. Terwijl het er eigenlijk allemaal best wel rustig en burgerlijk aan toe ging. Natuurlijk hoorde ik - ik sliep op zolder met mijn broertje, recht boven de woonkamer - wel tot diep in de nacht gepraat, gelach en Bob Dylan, maar gebeurde - naar mijn weten - nooit gekke dingen. Ik heb mijn oom dan ook nooit echt dronken gezien. Hij kon het hebben, zeg maar. Ik weet nog heel goed het moment dat ik hoorde dat oom Peter dood was. Het was een dinsdag, want ik kwam thuis van een clubavond op damclub Groningen. Toen ik de fiets weg wilde zetten in de berging, kwam mijn moeder me tegemoet lopen, of ze was daar al. Ze zei dat Peter dood was. Gek genoeg dacht ik in eerste instantie aan mijn andere oom Peter, maar kreeg al snel door dat ze Elpeter uit Gennep bedoelde. We hebben het die avond op een zuipen gezet, want een beter eerbetoon kon je nou eenmaal niet geven. In mijn herinnering kwamen er ook nog vrienden van mijn moeder op bezoek, al kan het zijn dat ik niet alles meer helemaal helder weet van die avond, zeventien jaar geleden. Wat ik wel weet is dat we een week of wat later samen in zijn huis naar Nederland - Zweden keken in het huis van oom Peter, op de avond na zijn crematie. Wellicht dronken we - maar dat weet ik niet meer zeker - ook die avond Irish coffee. Wat ik wel weet, is dat ik tijdens de penaltyserie beneden in de gang heb gezeten omdat ik de spanning niet aan kon. Even later kon ik juichend de trap op na de winnende penalty van Robben.

Memphis is de hoop van Nederland op dit EK voetbal. Onze beste speler was gisteren te zien in de documentaire Memphis Depay - met beide benen. De documentaire gaf een mooi inkijkje in het revalidatieproces van de aanvaller, maar vooral ook in het karakter van Memphis en hoe hij zich verhoudt tot zijn goede vrienden, zijn broertje en zijn moeder bijvoorbeeld. Dat is warm en liefdevol - onvoorwaardelijk - maar het voelt soms ook alsof geen van zijn relaties gelijkwaardig zijn. Alles in het leven van Memphis draait om Memphis, om zijn talent, zijn toewijding en zijn carrière. Hij laat zijn moeder gemakkelijk de hele avond op hem wachten en zegt vervolgens ‘ja ik was er gewoon niet’. Je voelt aan alles dat Memphis weinig tegenspraak gewend is. Zo ook wanneer we hem na zijn zware blessure zien wachten voor een afspraak van de clubdokter. Hij houdt niet van wachten. Althans niet als hij het moet doen. Er wordt door de interviewster ook gevraagd naar zijn voorliefde voor mooie spulletjes en dure merkkleding. Of dat niet te veel afleidt van zijn sportieve doelen en imago. Het lijkt hem niet te deren en heeft zogenaamd maling aan wat mensen van hem vinden. Tussen de - alles draait om Memphis show - door, zien we af en toe best een mooi portret van een leuke jonge voetballer die heel doelgericht bezig is met zijn leven en carriere. Wellicht is het ook mijn probleem dat ik om het rondrijden in Bentleys en Ferrari’s een beetje moet gniffelen. Als die jongen daar blij van wordt, moet hij dat vooral lekker doen. Op Twitter las ik dat ze vooral heel veel leegte zagen in het leven van Memphis. Ik snap wat mensen daar mee bedoelen maar ik heb toch ook vooral veel bewondering voor tomeloze inzet. Als Memphis nou nog iets minder Memphis zou worden dan wordt het straks ook nog een echte persoonlijkheid.

Ik wist dat Leiden een mooie stad was maar het is toch knap dat deze stad me toch nog positief wist te verrassen. Het is misschien wel de ultieme combinatie van stad en dorp. Je slaat - midden in het centrum - een straatje in en je komt ineens oog in oog met een molen. Veel straatjes en grachtjes doen Amsterdamser aan dan Amsterdam zelf en op elke hoek van de straat staat zowat een museum. Ook waren er waar je ook keek groenstroken en je merkt er aan elke plek binnen de grachten dat er na is gedacht over hoe de stad zo authentiek mogelijk kon blijven. De lantaarns waren net even wat mooier, de straten net even met meer klasse besteend en zelfs de mensen leken vriendelijker. Ook in de straat waar onze Airbnb stond waren er niet gewoon huizen neergeplempt omdat er nou eenmaal woningnood is, maar de huizen waren echt mooi en pasten in de buurt. Om nog een beetje meer in de stemming te komen keken we ‘s avonds naar Hier zijn de van Rossems in Leiden (waarin bleek dat Leiden nogal een sleutel obsessie heeft) en de tweede avond keken we naar Jochem Myjer, ook al hadden we die voorstelling enkele maanden geleden ook al gezien. Hoogtepunt voor de kinderen was denk ik toch wel Trix, de T-rex die we voor de zoveelste keer zagen in Naturalis. Voor mij was het denk ik de tentoonstelling Besmet! in Rijksmuseum Boerhaave, over de geschiedenis van epidemieën en hoe we er nu mee omgaan. Zo zag ik de eerste ampul en spuit van het eerst toegediende covid-vaccin in Nederland en foto’s uit 2020 die een beeld gaven van de covid-pandemie en voelde me ineens zowaar onderdeel van de geschiedenis en het heden.

Tijdens onze avondwandeling liepen we langs nieuwbouwhuizen die aan smalle stoepjes lagen. Je kon vrijwel overal naar binnen kijken. Het viel me op dat bijna alle huizen een bakfiets tegen de gevel hadden staan. Bij zowat de helft van de huizen stond een plantje met verse biologische basilicum voor het raam. Het was duidelijk: dit waren niet alleen mensen die heel graag gezond, vers en goed wilden doen, maar vooral ook mensen die dat heel graag naar de buren toe wilden laten zien. Het zou me zelfs niet verbazen als er mensen in de groepsapp van de straat zijn aangesproken op hun losbandige gedrag: "hé buurtjes van nummer 49, ik zag dat jullie geen verse biologische basilicum plantje voor het raam hebben staan. Gaat het wel goed?" Het erge was dat ik ergens ook wel wat jaloezie voelde. De huizen waren prachtig, er was ook duidelijk niet bezuinigd op de lantaarnpalen, speeltuintjes en bestrating. De gemeente had duidelijk het beste voor met wie zo gelukkig was hier een huis te hebben weten te bemachtigen. De avondwandeling eindigde bij een soort hofje, waar in het midden van een driehoek aan huizen een speeltuintje was opgetuigd. De bewoners hadden er zelf een schommel, wipwap en glijbaantje bij gekocht. Een van de buren had zelfs een klein houten huisje gebouwd voor de kinderen. Als ik me een vers biologisch basilicum plantje zou kunnen veroorloven zou ik zo gaan verhuizen. Al ben ik nu al bang voor de groepsapp.

Je kan nog zoveel mooie plannen maken, ze vallen vaak weer in het water waardoor alles wat je vooraf hebt bedacht weer in de prullenbak kan. Nou heb ik er sowieso wel een handje van om sommige dingen iets té veel uit te denken. Zo ook deze ochtend. Omdat we een paar dagen weg gaan (ssst) zat ik weken aan mijn masterplan te werken: hoe komen we op tijd aan in Leiden (vanaf mijn werk), hoe verdelen we de kinderen (mag Marjolein allemaal meenemen), hoe nemen we alle spullen mee (ik mag een grote koffer). En als ik dan alle spullen meeneem, hoe kom ik dan op het station (ik dacht lopend). En eenmaal in het AMC: hoe kom ik dan op de negende verdieping met een enorme koffer (hopelijk met de lift). Nou had ik dus bedacht om te gaan lopen. Het bleek ook nog eens de ‘longest day’ te zijn. Dus ik dacht: kan ik altijd nog zeggen dat ik daarom met een koffer de hele stad door loop, als iemand er om vraagt. Maar precies op het moment dat ik de deur uit wilde lopen hoor ik een enorme donderslag, zie ik een lichtflits en begint het vrijwel direct keihard te regenen. Het was nog donker, ik keek naar buiten maar zag dus niets. Het was echter wel aan het hozen. dus ik plof weer neer op de bank en neem nog een broodje pindakaas en kijk op mijn telefoon hoe laat de eerste bus gaat. Longest day of niet, dit was wel een beetje teveel van het goede. Dus nu zit ik hier maar mijn stukje te typen en alvast te bedenken wat er straks allemaal mis kan gaan: ik kan na de bus de trein missen (korte overstap), het kan zijn dat de lift bezet is (er mogen tegenwoordig nog altijd maar drie mensen tegelijk in de bus). We gaan het zien.

Ik had een kwartiertje over en ik was bij de ArenA, dus ik besloot om even sfeer te proeven op het EK. Het was ongeveer half drie, de vorige trein was nét weg, toen ik het station uit liep de ArenA boulevard op. Er hingen een paar Euro2020 vlaggen. Niet veel verderop stond een hele rij met pisbakken. Bij het restaurant hing een grote Nederlandse vlag. De boompjes bij de ingang hadden een oranje slinger. Her en der liep iemand in een oranje shirt, maar gek genoeg leken de Oostenrijkers niet in de minderheid. Verrassend veel rode shirts liepen door de hitte te zoeken of er ergens iets gebeurde. Een fan stond verloren voor de nog gesloten toegangshekken. Hij leek met zijn ogen te vragen of hij alsjeblieft (al) naar binnen mag. Bij het grasveld maakten enkele toeristen een foto. In het flatgebouw daarachter kon je prachtig de Johan Cruiff ArenA in het spiegelbeeld van de ramen zien. Ik liep nog een stukje mee richting de Euro2020 testlocatie maar moest ook weer terug om de trein te halen. Terwijl ik langs de paar café’s op het plein liep zag ik een enkel groepje fans al uitgebreid aan het bier met dus nog meer dan zes uur tot de wedstrijd. Ik hoopte maar voor ze dat ze geen kaartjes hebben voor de wedstrijd, want dan als ze zo lang blijven door bieren dan weten ze over zes uur niet meer waar ze zijn, laat staan dat er een wedstrijd wordt gespeeld. Ik zag nog net hoe vier Oostenrijkse vrouwen met korte rokjes over het plein sjokten van het stadion af. Wie weet waar naar toe.

Het was - naast een verjaardag met meer dan dertig graden - de dag van aangekondigd afscheid. Er verscheen een pushbericht dat de mondkapjesplicht vanaf 26 juni zou komen te vervallen. Het bericht bleek voorbarig want waar er geen anderhalve meter afstand kan worden gehouden (zoals in het OV, maar dan neem ik ook aan de supermarkt?) blijft de mondkapjesplicht bestaan. Zelf sta ik niet te popelen om te vervroegd afscheid te nemen van de mondkapjes omdat ze wel degelijk iets helpen bij het tegenhouden van de verspreiding en covid nog altijd onder ons. Al was het maar omdat veel leeftijden nog wachten op hun eerste, laat staan, tweede vaccinatie. Bovendien zijn er verontrustende berichten uit Engeland over de Delta-variant die nog besmettelijker zou zijn en waardoor het aantal besmettingen daar weer oploopt. Bovendien: het is een kleine moeite om er mee door te gaan, maar als het lockdowns kan voorkomen is weegt het ongemak in dit geval zeker op tegen het ongemak dat er helemaal niets meer kan. Niet lang na het pushbericht over de mondkapjes kreeg ik van Marjolein het bericht dat VIVA en dus ook het VIVA forum er mee stopt. Dat VIVA stopt kan weinig mensen denk ik schelen maar het VIVA forum is toch wel een begrip. Ik ken het VIVA forum oorspronkelijk van het hilarische https://ondertussenophetvivaforum.tumblr.com/ waarin topics van het VIVA forum op de hak werden genomen door de boodschap net een tikkeltje korter door de bocht te formuleren. “OH GOD NEE! Het schijnt dus volgende week zomaar boven de 30 graden te worden. STRESSPANIEK. (...) Moet ik ook nog m’n complete huis onder water laten lopen of denken jullie dat dat net een tikkie overdreven is?” En ga zo maar door. Sinds we kinderen hebben google ik wel eens als ik een huishoudelijke of opvoedkundige vraag heb en 9 van de 10 keer kom ik dan uit op het VIVA-forum. En nu gaat het stoppen in augustus! Hoe weten we nou in de toekomst hoe we een hittegolf overleven?

Zoals in de film Alles is liefde (2007) al werd voorspeld: van spinazie krijg je geen spierballen, Nederland wordt nooit wereldkampioen, en jij trouwt niet met de juf. Vooral dat deel over het wereldkampioenschap vond ik altijd vrij pijnlijk om te horen en ik heb dat tijdens de WK’s van 2010 en 2014 - daar ben ik eerlijk in - meerdere keren door mijn hoofd laten schieten. Het Nederlands elftal op grote toernooien is toch - met uitzondering van 1988 - een aaneenschakeling van teleurstellingen. Dat werd maar weer eens extra duidelijk toen ik aan de EK-voetbalpodcast van de NOS begon waarin de afgelopen EK’s werden besproken met journalisten, voetballers en andere betrokkenen. Het gaf een mooi inkijkje met verhalen die ik nog nooit eerder gehoord had of die ik allang weer vergeten was. De rode draad was toch wel: al die gemiste kansen van toernooien waarin we gewoon ook een ‘goed stel’ hadden maar waarin pech, een gebrek aan chemie, penalty’s (!) en boven zichzelf uitstekende tegenstanders Nederland van titels afhielden. Ik werd er eerlijk gezegd wel een beetje verdrietig van te bedenken dat de grootste Nederlandse successen die ik ook zal meemaken een tweede en derde plek zijn op het WK. Nou halen de meeste landen die prestaties helemaal nooit en moet ik misschien niet zeuren, maar toch was deze podcast ook een pijnlijke herinnering aan dat voetbal kijken vaak het ontwikkelen van nieuwe trauma’s is. Ik kreeg eens een dvd over het WK van 2010 en heb er jaren niet naar omgekeken omdat ik het te pijnlijk vond, we hadden immers weer een finale gewonnen. Inmiddels kan ik er met iets meer afstand naar kijken. Al hoor ik dan af en toe tijdens zo’n wedstrijd van Nederland nog wel eens de stem van Peter Blok die zegt dat we nooit wereldkampioen zullen worden en dan denk ik: toch jammer.

Heb ik gisteren (Nederland - Oekraïne, EK2020, 3-2) één van de leukste wedstrijden van de afgelopen jaren gezien? Dat lijkt me wel. Voor de neutrale toeschouwer was het waar spektakel met vijf goals, vele kansen, snelle omschakelingen en twee teams die vooral heel veel energie in de wedstrijd staken. Wat mij het meest opviel was de spelvreugde. Memphis speelde niet zijn beste wedstrijd maar straalde wel. Wijnaldum liep letterlijk overal en Dumfries speelde wellicht ook niet zijn beste wedstrijd maar bleef maar gaan en besliste daarmee uiteindelijk ook nog eens de wedstrijd. Tegen de stugge verdediging werd genoeg gecreëerd, er was veel beweging en je hebt altijd het idee dat er iemand met een geniale ingeving een doelpunt kan forceren. Als we ons ergens zorgen om moeten gaan maken dit toernooi is het om wat we weggeven. Bij de twee goals werd er ongelooflijk veel ruimte weggegeven. Als je zo tegen een iets betere ploeg (achtste finale?) speelt, kan je zomaar nog veel meer dan twee goals om de oren krijgen. Zelf hoop ik dat het toch ook een beetje het toernooi van Malen kan worden. Hij mocht helaas maar kort spelen gisteren, maar het zou mooi zijn als hij het op dit internationale toernooi ook laat zien. Verder is het denk ik ook afwachten hoe Nederland er mee omgaat als de eerste goal niet valt. Ga je dan ook geconcentreerd blijven spelen, met veel bewegende middenvelders, tot het gaatje gevonden wordt? Er blijft ook nog veel onduidelijk over waar Nederland nu staat. Want zo geweldig was Oekraïne natuurlijk ook niet. Maar misschien is het juist wel fijn dat we - net als in 2014 - een beetje vanuit de underdog positie kunnen opereren.

Het is nu een uurtje of 15 geleden dat Christian Eriksen na een ingooi ter aarde stortte. Ik zag het niet live, maar schakelde een paar minuten na het incident de televisie aan. Ik zag veel Denen staan in de hoek van het veld, de tijd links boven in beeld tikte door. De extra tijd van eerste helft was al minuten bezig. De commentator zei dat hij niet verwachtte dat de wedstrijd nog hervat zou worden. Fans stonden roerloos met handen voor hun mond. Er was duidelijk wat ergs gebeurd. Ik opende Twitter en spoelde de wedstrijd terug om te zien wat er was gebeurd. Het eerste wat ik zag was prayers voor Eriksen en Gary Lineker die zei op Twitter dat het er verschrikkelijk uitzag. Na een paar minuten terug en doorspoelen was ik bij het moment aangekomen dat het vreselijk mis ging. Eriksen die de bal vraagt, vlak bij de cornervlag en neer gaat nog voor hij de bal kan aannemen. Direct paniek bij zijn medespelers. De wijd opengesperde ogen van Christian, uitgerekend dé speler die we in Nederland zo goed kennen en daarna zijn ploeggenoten die er om heen gaan staan, gevolgd door de rennende medici en nog iets later de reanimatie. Het voelde alsof het uren duurde, maar toen ik weer naar het klokje in beeld keek zag ik dat er slechts een paar minuten waren verstreken. Het zag er verschrikkelijk uit: de ploeggenoten die af en toe omkeken en begonnen te huilen, zijn vriendin of vrouw langs de zijlijn. Je denkt direct aan Nouri, maar ik dacht ook aan Koninginnedag in Apeldoorn, toen ik live op tv zag hoe een vrolijk rondritje veranderde in een drama. In een paar tellen was het feest voorbij en zag ik hoe mensen op straat werden gereanimeerd. Hoewel ik niet live keek, voelde het alsof ik er bij was. Achteraf was er - misschien terecht - kritiek op de NOS die alles bleef uitzenden en het moment zelfs herhaalde. Hoewel ik de kritiek snap, snap ik ook de neiging om er bij te willen blijven, al is het maar in de hoop op een sprankje goed nieuws. Toen een half uurtje later de foto van een op een brancard liggende Eriksen met zijn ogen open - ogenschijnlijk bij kennis - wilden we dat ook allemaal zien. In goede en in slechte tijden, nieuws blijft nieuws. Ook al is het soms iets wat we eigenlijk niet willen zien.

Het is de day after de opening van het EK voetbal (zo, nu weet ik zeker dat ik al tenminste één lezen kwijt ben :-) ) en ik kijk - as we type - de openingsceremonie terug op tv. Openingen van EK’s en WK’s zijn vaak tenenkrommende shows met enorme ballen, vlaggen van landenteams en vuurwerk. Ze zullen deze clicheś toch wel weten te vermijden dit j… oh wacht laat maar er zijn nu letterlijk allemaal reuze ballen met daarop vlaggen in beeld. Er zweven ook mensen door de lucht terwijl er vuurwerk wordt afgestoken. Openingsceremonies zijn eigenlijk gewoon altijd ruk. Zeker als je ze vergelijkt met de vaak gelikte shows die voorafgaan aan de Olympische Spelen. De commentator noemt het ‘een schitterend spektakel’, maar misschien had je er gewoon bij moeten zijn in het stadion want het voelt toch een beetje alsof ze op donderdagavond in Rome tijdens het derde glaasje wijn dachten: shit we moesten ook nog een openingsshow maken: heeft iemand nog ideeën? Oh my god nu gaan ze met augmented reality allemaal ballen uit het veld laten komen! Wat een tijd om in leven te zijn! Oké het springt een beetje van de hak op de tak. Van de ballen die zogenaamd uit het veld opstijgen gaan we naar begrafenis zanger Andrea Bocelli. Vraagje tussendoor: waarom draagt Bocelli - die blind is - eigenlijk een zonnebril? De commentator krijgt er in ieder geval ‘kippenvel’ van zegt hij. Dan komt nu het onvermijdelijke Nederlandse tintje. Er is altijd wel een grassprietje in Nederland gekweekt, of een led-lamp door een Nederlandse monteur geïnstalleerd bij zo’n evenement en dat moet dan natuurlijk uitgebreid toegeëigend worden. Deze keer is Martin Garrix onze Nederlandse trots: ons tintje. Hij staat zogenaamd live op een keyboard te spelen (terwijl hij dus helemaal geen pianist is maar een DJ): madness! Hij heeft een nummer gemaakt met Bono’s U2 en Bono kon niet komen, had een andere schnabbel waarschijnlijk en achter Martin is daarom een filmpje gemonteerd. Zodat het net lijkt alsof hij wél de moeite heeft genomen om te komen. Heel raar dit, zeker ook omdat de gitarist van U2 er wel is. Voelt Bono zich te goed voor ‘ons’ EK? Oh nu is het ineens afgelopen! Super plotseling, maar eerlijk gezegd ook wel fijn dat het voorbij is. Nu kan er dan eindelijk gevoetbald worden.

Niet gelogen: dankzij een waanzinnige samenloop van omstandigheden (of combinatie van factoren) zat ik vanmiddag om vlak voor 16 uur op de bank achter mijn Chromebook met naast mij een bord met daarop een pannenkoek, terwijl ik via een ticketshop kaartjes probeerde te bestellen voor Peter Pannekoek. Is dit een lange zin? Ja, wel een beetje. Om precies 20 seconden voor 16 uur ging de bel. Noël had ergens gespeeld en die werd weer thuisgebracht. Met de Chromebook in de bank deed ik snel de deur open, probeerde zo gesloten mogelijke vragen te stellen, terwijl ik in een ooghoek de seconden zag wegtikken waarna er een opmerking verscheen dat ik even moest wachten ‘omdat het druk was op de website’. Degene die Noël terugbracht maakte ook al aanstalte om te vertrekken, terwijl de website al aan het refreshen was. Ik groette snel, sprintte weer terug naar de bank en plofte neer naast mijn pannenkoek. Ik was inmiddels op de bestelsite beland en klikte de juiste datum aan voor de kaartjes van de Oudejaarsconference van Peter Pannekoek. Ik moest daarna nog zelf plaatsen selecteren en een account aanmaken en ja hoor, ik was op tijd. Ik nam een hap pannenkoek met basterdsuiker tussendoor. Het was gelukt. Toen de tickets in de mail zaten keek ik via de ticketsite naar de zaal. Er waren nog altijd kaarten beschikbaar. Had ik me voor niets zo zitten haasten. Het was de eerste keer in een paar jaar dat ik ergens kaartjes voor had besteld (musea uitgezonderd). Oudejaarsconference here we come (over een paar maanden).

Toegegeven, ik keek zelden naar De Vooravond, maar ik vond het toch triest om te lezen dat Renze Klamer en Fidan Ekiz als presentatieduo opzij waren gezet. Ik zie Renze als een enorm televisietalent naar wie ik ook bij Radio1 graag luisterde. De Vooravond miste ‘urgentie’ en volgens directeur Content BNNVara Gert-Jan Hox lag dat dus aan de presentatoren. Renze liet op Twitter en in het AD al weten ‘perplex’ te zijn door het nieuws dat ze ‘per direct’ van de buis zijn gehaald. Ook zijn er al twee nieuwe presentatoren aangekondigd voor het nieuwste seizoen dat 30 augustus van start gaat, wat doet vermoeden dat de beslissing dus al een tijd geleden was genomen. Zelf voelde ik - om het dan maar zo uit te drukken - de urgentie ook niet om te kijken. Heel soms zappte ik er langs, maar een misplaatste heimwee naar de zwart rode studio van De Wereld Draait Door weerhield me er vaak van - naast dat het natuurlijk op een bagger tijdstip geprogrammeerd - om te (blijven) kijken. Toegegeven: ik vond het soms ook wel net iets te veel koffietijd. Leuke gesprekjes, maar spannend werd het eigenlijk nooit. Maar dat lag niet aan Renze en Fidan, maar aan het programma. Het fijne aan DWDD was dat het regelmatig schuurde en dat was vooral de verdienste van Matthijs. En er is geen andere Matthijs. Dat moet je misschien ook niet willen nadoen. Of liever: was met het format DWDD doorgegaan en had een Matthijs-achtige presentator daar neergezet. Het kan misschien nog. Breng DWDD terug. Ik draag bij deze Gijs Groenteman voor als presentator en elke dag Marcel van Roosmalen als tafelheer.